Yeah, so a couple of years ago I was turning 60, and I don't like being 60. (Laughter) And I started grappling with this existential angst of what little I had done with my life. It wasn't the resume of breaking this record here, it was more like, who had I become? How had I spent my valuable time? How could this have gone by like lightning? And I couldn't forgive myself for the countless, countless hours I had lost in negative thought -- all the time I had spent beating myself up for losing my marriage and not stopping the sexual abuse when I was a kid and career moves and this and this and this. Just why, why didn't I do it better? Why? Why? Why? And then my mother died at 82. And so I starting thinking, not only am I not happy with the past, now I'm getting choked with, "I've only got 22 years left." What am I going to do with this short amount of time that's just fleeting? And I'm not in the present whatsoever.
Para dy vitesh mbusha 60 vjec, dhe nuk më pëlqen të jem 60 vjecare. (Të qeshura) Fillova të përballohem me këtë ankth ekzistencial të asaj se sa pak kisha bërë në jetë. Nuk kishte të bëjë me atë cfarë kisha bërë për të arritur këtu, por më shume me atë se kush isha bërë? Si e kisha kaluar kohën time të cmuar? Si është e mundur që kjo të ketë ndodhur kaq shpejtë? Nuk arrita t'ia falë vetes për të gjitha orët që kisha humbur me mendime negative -- tërë atë kohë që e kisha kaluar duke u brengosur rreth shpërbërjes së familjes sime dhe që nuk e kisha ndaluar abuzimin seksual kur isha fëmijë dhe ndryshimet në karrierë dhe shumë gjëra tjera. Përse nuk kisha vepruar më mirë? Përse? Përse? Përse? Nëna ime vdiq në moshën 82 vjecare. Kjo më bëri të mendojë jo vetëm për faktin që jam e palumtur me të kaluarën, por tani po më zihet fryma nga ideja ""Më kanë mbetur vetëm 22 vite jetë." Cfarë do të bëjë me kaq pak kohë që po kalon fluturimthi? Dhe në të vërtetë nuk jam duke jetuar të tashmen.
And I decided the remedy to all this malaise was going to be for me to chase an elevated dream, an extreme dream, something that would require utter conviction and unwavering passion, something that would make me be my best self in every aspect of my life, every minute of every day, because the dream was so big that I couldn't get there without that kind of behavior and that kind of conviction. And I decided, it was an old dream that was lingering, that was from so many years ago, three decades ago -- the only sort of world class swim I had tried and failed at back in my 20s -- was going from Cuba to Florida. It was deep in my imagination.
Vendosa që ilaci më i mirë për këtë siklet është që të ndjek një ëndërr madhështore, një ëndërr ekstreme, dicka që do kërkonte bindje të plotë dhe pasion të palëkundshëm, dicka që do më bënte të jem vetvetja në mënyrën më të mirë në cdo aspekt të jetës sime, cdo minutë të cdo dite, sepse ajo ëndërr është aq e madhe sa që nuk mund ta arrijë atë pa atë lloj sjelljeje dhe bindjeje. Dhe vendosa, që ishte një ëndërr e vjetër që po zvarritej, që prej shumë kohësh, tri dekada --- e vetmja formë noti botëror që kisha provuar në të njëzetat dhe kisha dështuar -- ishte nga Kuba për në Floridë. Ishte thellë në imagjinatën time.
No one's ever done it without a shark cage. It's daunting. It's more than a hundred miles across a difficult passage of ocean. It's probably, at my speed, at my age -- for anybody's speed at anybody's age -- going to take 60, maybe 70, hours of continuous swimming, never getting out on the boat.
Askush nuk ka arritur ta bëjë këtë pa një kafaz peshkaqenësh. Eshtë e frikshme. Eshtë një rrugë më e gjatë se 100 milja përmes një korridori të veshtirë të oqeanit. Duke marrë parasyshë moshën time dhe shpejtësinë time -- për këdo në cfarëdo moshe dhe shpejtësie -- me siguri do merr rreth 60 - 70 orë notë pa ndaluar, pa pushuar në varkë.
And I started to train. I hadn't swum for 31 years, not a stroke. And I had kept in good shape, but swimming's a whole different animal. As a matter of fact, this picture is supposed to be me during training. It's a smiling face. And when you're training for this sport, you are not smiling. (Laughter) It's an arduous, difficult sport, and I don't remember smiling at any time during this sport. As I said, I respect other sports, and I compare this sport sometimes to cycling and to mountain climbing and other of the expedition type events, but this is a sensory deprivation, a physical duress. And when I started in with the eight hours and the 10 hours and the 12 hours and the 14 hours and the 15 hours and the 24-hour swims, I knew I had it, because I was making it through these.
Dhe fillova të stërvitem. Nuk kisha notuar për 31 vite. Kisha ruajtur formën, mirëpo noti është krejt ndryshe. Në fakt, kjo foto është menduar të jem unë gjatë stërvitjeve. Eshtë një fytyrë e qeshur. Gjatë stërvitjeve për këtë sport, nuk ka vend për buzëqeshje. (Të qeshura) Eshtë një sport i vështirë dhe i lodhshëm, dhe nuk mbaj mend të kem buzëqeshur gjatë këtij sporti. Sic thashë më parë, i respektoj sportet tjera, dhe nganjëherë e krahasoj këtë sport me ciklizëm dhe ngjitje malore dhe me ekspedita të ngjashme, por ky është një privim ndijor, një detyrim fizik. Kur fillova me 8 orë, pastaj 10, pastaj 12 14, 15 dhe 24 orë notë, E kuptova që ia kisha arritur qëllimit sepse arrita t'u dal mbanë këtyre gjërave.
And when I said I'm going to go out and do a 15-hour swim, and we're coming into the dock after a long day and it's now night, and we come in and it's 14 hours and 58 minutes and I can touch the dock and we're done, the trainer says, "That's great. It's 14 hours 58 minutes. Who cares the last two minutes?" I say, "No, it's got to be 15 hours," and I swim another minute out and another minute back to make the 15 hours.
Kur thoja që do shkoj për not për 15 orë, dhe ktheheshim në bazë pas një ditë të gjatë dhe nata vecse kishte rënë dhe kishin kaluar 14 orë e 58 minuta dhe unë mund të prekja bazën trajneri na thoshte, "Mrekullueshëm." "14 orë e 58 minuta. Kujt i plasë për dy minutat e fundit? une thoja, "Jo duhet të jetë saktësisht 15 orë," dhe notoja dy minuta përreth në mënyrë që të arrija cakun e 15 orëve.
And I put together an expedition. It's not that I didn't have help, but honestly, I sort of led, I was the team leader. And to get the government permissions, you read in the paper, you think it's easy to get into Cuba everyday? Try going in with an armada like we had of 50 people and five boats and CNN's crew, etc. The navigation is difficult. There's a big river called the Gulf Stream that runs across and it's not going in the direction you are. It's going to the east and you'd like to go north. It's tricky. And there's dehydration. And there's hypothermia. And there are sharks. And there are all kinds of problems. And I gathered together, honestly, the world's leading experts in every possible way.
Dhe formova një ekspeditë. Nuk është se nuk kisha ndihmë, por në të vërtetë u ndjeva sikur isha ushëheqësi i skuadrës. Për të marrë leje nga qeveria sic lexon në gazetë, a mendoni se është e lehtë të hysh në Kuba cdo ditë? provoni të hyni me një kohortë si e jona me 50 njerës dhe 5 varka ekipin e CNN -it, etc. Lundrimi është i vështirë Aty ndodhet një lum i madhë i quajtur përroi i Gulfit që rrjedh përmes dhe në drejtim të kundërt me drejtimin tënd. Ai rrjedh drejt lindjes kurse qëllimi yt është të shkosh drejtë veriut. Eshtë shumë e ndërlikuar. Dhe duhet të ballafaqohesh me dehidratim. Dhe hipotermi. Dhe me peshkaqenët. Ka lloj lloj problemesh. Unë mblodha expertët më të mirë botërorë.
And a month ago, the 23rd of September, I stood on that shore and I looked across to that long, long faraway horizon and I asked myself, do you have it? Are your shoulders ready? And they were. They were prepared. No stone left unturned. Was the mind ready? You know, you're swimming with the fogged goggles, you're swimming at 60 strokes a minute, so you're never really focused on anything, you don't see well. You've got tight bathing caps over your ears trying to keep the heat of the head, because it's where the hypothermia starts, and so you don't hear very well. You're really left alone with your own thoughts. And I had all kinds of counting systems ready there in English, followed by German, followed by Spanish, followed by French. You save the French for last.
Para një muaji, më 24 shtator, po qëndroja në atë breg dhe po shikoja tutje në atë horizont të largët dhe pyeta veteveten, a je e gatshme? A janë shpatullat tuja të gatshme? Ato ishin të gatshme. S' kishte mbetur gurë pa lëvizur. A isha e pregatitur psiqikisht? Kur je duke notuar me syze të mjegulluara me rreth 60 të rëna për minutë kurrë nuk je i fokusuar sa duhet, nuk sheh aq mirë. Ke kapelë banjoje që të mbulojnë veshët në mënyrë që të mirëmbajnë ngrohtësinë e kokës, sepse zakonisht kjo është pika fillestare e hipotermisë, dhe të dëgjuarit të dobësohet. Mbetesh krejt i vetëm me mendimet tua. Kisha pregatitur shumë sisteme numërimi në Anglish, Gjermanisht, Spanjollisht dhe Frëngjisht. frëngjishtja vie e fundit.
And I had songs, I had a playlist in my head -- not through headphones, in my own head -- of 65 songs. And I couldn't wait to get into the dark in the middle of the night, because that's when Neil Young comes out. (Laughter) And it's odd, isn't it? You'd think you'd be singing Leonard Cohen's "Hallelujah" out in the majesty of the ocean, not songs about heroin addiction in New York City. But no, for some reason I couldn't wait to get into the dark of the night and be singing, ♫ "A heard you knocking at my cellar door ♫ ♫ I love you baby and I want some more ♫ ♫ Ooh, ooh, the damage done" ♫
Kisha pregatitur këngë, kisha një listë këngësh në kokën time -- jo përmes dvgjueseve, por në kokën time -- me 65 këngë. Mezi pristja të binte nata sepse këngët e Neil Young dëgjohen më së miri gjatë natës. (Qeshje) Eshtë e cuditshme, apo jo? Eshtë më e lehtë të mendosh se do dëgjoje këngën e Leonard Cohen-it "Hallellujah" në oqeanin e madhërishëm, e jo këngë që kanë të bëjnë me varësinë ndaj heroinës në qytetin e Nju Jorkut. Por jo, për një arsye ose tjetër mezi prisja të binte nata dhe të këndoja, ♫ "A heard you knocking at my cellar door ♫ ♫ I love you baby and I want some more ♫ ♫ I love you baby and I want some more ♫
(Applause)
(Duartrokitje)
The night before I started, I finished Stephen Hawking's "The Grand Design." And I couldn't wait to trip the mind fantastic. About the 50th hour, I was going to start thinking about the edge of the universe. Is there an edge? Is this an envelope we're living inside of, or no, does it go onto infinity in both time and space? And there's nothing like swimming for 50 hours in the ocean that gets you thinking about things like this. I couldn't wait to prove the athlete I am, that nobody else in the world can do this swim. And I knew I could do it.
Natën para se të filloja përfundova së lexuari librin e Stephen Hawking "Dizajni i madh" Dhe mezi prisja të lëshoja mendjen në atë botë fantastike. Pas 50 orësh, fillova të mendoja për skajin e botës. A ekziston skaji i botës? A jemi duke jetuar brenda një zarfi, apo të shpie kjo drejt pafundësisë si në kohë ashtu edhe në hapësirë? Asgjë nuk të bën të mendosh për këto gjëra më mirë se 50 orë not në oqean. Mezi prisja të vërtetoja se cfarë atleti jam, se askush tjetër nuk mund ta bëjë këtë not. Dhe e dija që mund ta bëja.
And when I jumped into that water, I yelled in my mother's French, "Courage!" And I started swimming, and, oh my God, it was glassy. And we knew it, all 50 people on the boat, we all knew this was it, this was our time. And I reminded myself a couple hours in, you know, the sport is sort of a microcosm of life itself. First of all, you're going to hit obstacles. And even though you're feeling great at any one moment, don't take it for granted, be ready, because there's going to be pain, there's going to be suffering. It's not going to feel this good all the way across. And I was thinking of the hypothermia and maybe some shoulder pain and all the other things -- the vomiting that comes from being in the saltwater. You're immersed in the liquid. Your body doesn't like the saltwater. After a couple of days, three days, you tend to rebel in a lot of physical ways.
Kur u hedha në atë ujë, bërtita në frengjishten e nënës sime ``Kurajo!`` dhe fillova të notoja dhe për nderë ishte i ftohtë. Të gjithë e dinim, të gjithë prej nesh, e dinim se kjo ishte ajo çfarë synonim, koha jonë kishte arritur. Pas nja 2 orësh ia rikujtova vetvetes që sporti është një mikrokosmë e vetë jetës. Në fillim ballafaqohesh me pengesa. Edhe pse ndjehesh mirë në momente të caktuara nuk është gjithmonë ashtu, ji i gatshëm, sepse do të ballafaqohesh me dhembje dhe vuajtje. Nuk do të ndjehesh kaq mirë gjatë gjithë rrugës. Po mendoja për hipoterminë dhe dhembje të shpatullave dhe shumë gjëra tjera -- e vjellura që pason si shkak i ujit të njelmët. Je i zhytur në ujë. Trupi nuk e ka shumë për qefi ujin e njelmët. Pas 2 dite, 3 dite, ke tendenca të rebelohesh në shumë mënyra fizike.
But no, two hours in, wham! Never in my life ... I knew there were Portuguese men o' war, all kinds of moon jellies, all kinds of things, but the box jellyfish from the southern oceans is not supposed to be in these waters. And I was on fire -- excruciating, excruciating pain. I don't know if you can still see the red line here and up the arm. Evidently, a piece this big of tentacle has a hundred-thousand little barbs on it and each barb is not just stinging your skin, it's sending a venom. The most venomous animal that lives in the ocean is the box jellyfish. And every one of those barbs is sending that venom into this central nervous system. So first I feel like boiling hot oil, I've been dipped in. And I'm yelling out, "Fire! Fire! Fire! Fire! Help me! Somebody help me!" And the next thing is paralysis. I feel it in the back and then I feel it in the chest up here, and I can't breathe. And now I'm not swimming with a nice long stroke, I'm sort of crabbing it this way. Then come convulsions.
Mirëpo, pas 2 ore, wham. Kurrë në jetën time ... E dija që aty gjendeshin MAN O`WAR (krijese deti me britha helmues), krijesa xhelatinoze, shumë gjëra tjera, mirëpo kandili i detit në formë kutije nga oqeanet jugore nuk duhej të ishte aty. Trupi më morr flakë, isha në dhembje të padurueshme. Nuk a di a mund të shihni akoma këtë vijë këtu dhe në krah. Një brithë kaq e madhe ka qindra gjemba në të dhe cdo gjëmb jo vetëm që të thumbon lëkurën, por në të njëjtën kohë liron edhe helm. Kandili i detit në formë kutije është kafsha më e rrezikshme që jeton në oqean. Dhe gjithë këta gjemba përcojnë helmin drejtë në sistemin nervor qendror. Në fillim u ndjeva si vaj values, isha mbuluar me të. Po bërtisja,``Zjarr, zjarr, zjarr!`` ``Ndihmë! Më ndihmoni!`` Dhe paraliza vijon. E ndjeva tek këmbët e pastja tek gjoksi dhe nuk ngopesha dot me frymë. Nuk po notoja më si duket, por po zvarritesha. Pastaj filluan spazmat.
A young man on our boat is an EMT. He dives in to try to help me. He's stung. They drag him out on the boat, and he's -- evidently, I didn't see any of this -- but lying on the boat and giving himself epinephrine shots and crying out. He's 29 years old, very well-built, lean, he's six-foot, five, weighs 265 lbs., and he is down. And he is crying and he's yelling to my trainer who's trying to help me. And he's saying, "Bonnie, I think I'm going to die. My breath is down to three breaths a minute. I need help, and I can't help Diana."
Njëri nga të rinjtë në varkv ishte Teknikë Ambulance. Ai u zhyt për të më ndihmuar. Edhe atë e thumbuan. E nxorrën atë jashtë ujit, dhe e shtrinë në varkë dhe i dhanë disa doza epinefrinë dhe bërtisnin. Ai është veq 29 vjec, shumë muskuloz, i gjatë gati 2 metra 120 kg, dhe kishte mbetur pa fuqi. Cirrej dhe i bërtiste trajnerit tim i cili në ndërkohë po mundohej të më ndihmonte mua. Djaloshi thoshte: `Më duket se do vdesë.` Ritmi i frymëmarrjes më është ngadalësuar në 3 për minutë. Më duhet ndihmë, nuk mund të ndihmojë Dianën.
So that was at eight o'clock at night. The doctor, medical team from University of Miami arrived at five in the morning. So I swam through the night, and at dawn they got there and they started with prednisone shots. I didn't get out, but was in the water taking prednisone shots, taking Xanax, oxygen to the face. It was like an ICU unit in the water. (Laughter) And I guess the story is that even Navy SEALS who are stung by the box jelly, they're done. They either die or they quickly get to a hospital.
Kjo ndodhi gjatë orës 8 të natës. Doktori, ekipi mjekësor nga Universiteti i Majamit arriti në orën 5 të mëngjesit. Notova gjatë natës dhe në mëngjes ata arritën dhe filluan të më japin doza të prednizonit. Nuk dola nga uji, por më dhanë doza të prednizonit dhe zanaksit përderisa isha në ujë, dhe oksigjen në fytyrë. Dukej sikur një njësi e tërë e kujdesit intenziv në ujë. (Të qeshura) Thuhet që edhe anëtarët e forcave speciale të cilët thumbohen nga kandili i detit, nuk ia ndalin mbanë. Ata ose vdesin ose duhet të dërgohen në spital menjëjerë.
And I swam through the night and I swam through the next day. And the next night at dusk, again, wham! The box jelly again -- all across the neck, all across here. And this time, I don't like it, I didn't want to give into it, but there's a difference between a non-stop swim and a staged swim. And I gave in to the staged swim. And they got me out and they started again with the epinephrine and the prednisone and with the oxygen and with everything they had on board. And I got back in. And I swam through that night and into the next day. And at 41 hours, this body couldn't make it. The devastation of those stings had taken the respiratory system down so that I couldn't make the progress I wanted. And the dream was crushed.
Notova gjatë gjithë natës dhe të nesërmen. Natën e ardhshme në muzg përsëri wham kandili i detit -- dhe më thumboi rreth qafës, dhe këtu. Këtë herë, nuk më pëlqeu, nuk doja të dorëzohesha, por ka një dallim të madh mes notit të pandalshëm dhe atij shkallë shkallë. U dorëzova para kësaj. Më nxorrën nga uji dhe përsëri filluan me dozat e epinefrinës dhe prednizonit dhe oksigjen dhe cdo gjë tjetër që kishin në varkë. U ktheva përsëri në ujë. Notova gjatë asaj nate deri të nesërmen. Pas 41 orësh, trupi im nuk duronte më. Shkretimi nga ato thëmbime më kishte ngadalësuar sitemin e frymëmarrjes dhe nuk arrita dot të bëj gjithë atë qfarë e kisha për qëllim. Dhe ëndërra u thërrmua.
And how odd is this intelligent person who put this together and got all these world experts together. And I knew about the jellyfish, but I was sort of cavalier. A lot of athletes have this, you know, sort of invincibility. They should worry about me. I don't worry about them. I'll just swim right through them. We've got benadryl on board. If I get stung, I'll just grin and bear it. Well there was no grin and bearing this.
Sa i cuditshëm është ky njeri i mencur i cili mblodhi gjithë këta eskpertë botërorë. Kisha njohuri për kandilin e detit, mirëpo isha mospërfillëse. Shumë sportistë përjetojnë këtë lloj pathyeshmërie. Ata duhet të brengosen për mua. Unë nuk brengosem për ta. Do notoj përmes tyre. kemi benadryl në varkë. Nesë thumbohem, do prish fytyrën dhe ta duroj dhembjen. Asnjëra prej këtyre gjërave nuk ndodhen.
As a matter of fact, the best advice I got was from an elementary school class in the Caribbean. And I was telling these kids, 120 of them -- they were all in the school on the gymnasium floor -- and I was telling them about the jellyfish and how they're gelatinous and you can't see them at night especially. And they have these long 30 to 40 to 50-ft. tentacles. And they do this wrapping. And they can send the poison into the system.
Në fakt këshilla më e mirë që morra ishte nga një nxënës i shkollës fillore në Karaibe. Po ju mbaja një fjalim këtyre fëmijëve, 120 prej tyre -- të gjithë ishin të ulur në dyshemenë e palestrës -- po ju flisja për kandilin e detit dhe se si janë shumë gjelatinozë dhe nuk mund ti shohësh natën. Ata gjithashtu kanë britha të gjtë 30-50 këmbë. Dhe të lidhin rreth tyre me to. Dhe kanë aftësi të percojnë helmin deri në sistemin nervor.
And a little kid from the back was like this. And I said, "What's your name?" "Henry." "Henry, what's your question?" He said, "Well, I didn't have a question so much as I had a suggestion." He said, "You know those guys who really believe in what they believe in and so they wear bombs?" And I said, "Well it's odd that you've learned of this as a noble kind of pursuit, but yeah, I know those guys." He said, "That's what you need. You need like a school of fish that would swim in front of you like this." (Laughter) "And when the jellyfish come and they wrap their tentacles around the fish, they're going to be busy with them, and you'll just scoot around." I said, "Oh, it's like a suicide army." He said, "That's what I'm talking about. That's what you need."
Një fëmijë ulur diku mbrapa kishte zënë këtë pozitë. Dhe e pyeta, "Si quhesh?" "Henry." "Henry, cila është pyetja jote?" Ai u përgjigj" Nuk kam ndonjë pytetje në të vërtetë mirëpo një sugjerim" Pastaj vazhdoi,"E di për ata njerëz që kanë besim të madh në atë cfarë besojnë dhe për këtë mbathin bomba?" Unë i thashë, "Eshtë paska e cuditshme që ti di për këto gjëra por po , i njoh ata njerëz. Ai tha "Ajo është cfarë ti ke nevojë." Ke nevojë për një grup peshqish që të notojnë para teje kështu." (Të qeshura) "Dhe kur kandili i detit të ofrohet dhe të hedh brithërat rreth peshqve, do të jenë të zënë me ta, dhe ti mund të arratisesh." Unë thashë,"Sikur një ushtri vetëvrasëse." Ai tha."Pikërisht për atë po flas. Ajo është për cka ke nevojë."
And little did I know, that you should listen to eight year-olds. And so I started that swim in a bathing suit like normal, and, no joke, this is it; it came from the shark divers. I finished the swim like this. I was swimming with this thing on. That's how scared of the jellyfish I was.
Pak dija atëherë, që është mirë të dëgjosh këshillat e 8 vjecarëve. Unë e fillova atë notim në një komstum banjoje, sikur ky; nga zhytësit e peshkaqejve. E përfundova notin në këtë mënyrë. Po notoja me këtë gjë veshur. Aq e trembur isha nga kandili i detit.
So now what do I do? I wouldn't mind if every one of you came up on this stage tonight and told us how you've gotten over the big disappointments of your lives. Because we've all had them, haven't we? We've all had a heartache. And so my journey now is to find some sort of grace in the face of this defeat. And I can look at the journey, not just the destination. I can feel proud. I can stand here in front of you tonight and say I was courageous. Yeah.
Po tash cfarë të bëjë? Nuk do më pengonte sikur secili prej jush të ngjitej në këtë skenë sonte dhe të na tregonte se si i kanë tejkaluar zhgënjimet e e tyre më të mëdha në jetë. Sepse të gjithë i kemi përjetuar ato, apo jo? Të gjithë kemi pasur dëshpërime. Dhe qëllimi i rrugëtimit tim tani është të gjejë pak mirësi përballë kësaj disfate. Dhe mund të shikoj kah udhëtimi jo vetëm caku. Mund të ndjehem krenare. Mund të qëndroj sonte këtu para jush dhe të them që isha e guzimshme. Po.
(Applause)
(Duartrokitje)
Thank you.
Faleminderit.
And with all sincerity, I can say, I am glad I lived those two years of my life that way, because my goal to not suffer regrets anymore, I got there with that goal. When you live that way, when you live with that kind of passion, there's no time, there's no time for regrets, you're just moving forward. And I want to live every day of the rest of my life that way, swim or no swim. But the difference in accepting this particular defeat is that sometimes, if cancer has won, if there's death and we have no choice, then grace and acceptance are necessary.
Dhe me shumë sinqeritet mund të them që jam mëse e lumtur që përjetova ato dy vite të jetës sime në atë mënyrë, sepse ia arrita qëllimti tim që të mos jetoj më me pendime. Kur jeton ashtu, kur jeton me aq pasion, nuk ka kohë për pendime, ti vetëm sa ecën përpara. Dhe dua të jetoj ashtu cdo ditë të jetës që më ka mbetur, duke notuar ose jo. Mirëpo dallimi kur pranon këtë lloj dështimi, është se nganjëherë, nëse kanceri ka fituar betejën, nëse vdekja është më se e sigurtë dhe nuk kemi mundëse të zgjedhim, atëherë mirësia dhe pranimi janë të nevojshme.
But that ocean's still there. This hope is still alive. And I don't want to be the crazy woman who does it for years and years and years, and tries and fails and tries and fails and tries and fails, but I can swim from Cuba to Florida, and I will swim from Cuba to Florida.
Ai oqean akoma gjendet aty. Kjo shpresë është akoma e gjallë. Unë nuk dua të jem ajo gruaja e cmendur që bën një gjë të tillë cdo vitë, provon dhe dështon disa herë. mirëpo unë mund të notoj nga Kuba për në Floridë, dhe akoma do notoj nga Kuba për në Floridë.
Thank you. Thank you.
Faleminderit. Faleminderit.
(Applause)
(Duartrokitje)
Thank you.
Faleminderit.
(Applause)
(Duartrokitje)
And so, what after that? Are you going to swim the Atlantic? No, that's the last swim. It's the only swim I'm interested in. But I'm ready. And by the way, a reporter called me the other day and he said he looked on Wikipedia and he said he saw my birthday was August 22nd 1949, and for some odd reason in Wikipedia, they had my death date too. (Laughter) He said, "Did you know you're going to die the same place you were born, New York City, and it's going to be in January of '35?" I said, "Nope. I didn't know." And now I'm going to live to 85. I have three more years than I thought.
Po cfarë pas kësaj? A do të notoj përmes oqeanit Atlantik? Jo, ai është noti i fundit. Eshtë i vetmi not në të cilin jam e interesuar. Mirëpo jam e gatshme. Me që ra fjala, një raportues më thirri para ca ditësh dhe tha se kishte hulumtuar në Wikipedia dhe kishte vënë re që kisha lindur më 22 gusht, 1949, dhe për një arsye të cuditshme në Wikipedia, kishin edhe datën time të vdekjes. (Të qeshura) Ai tha, "A e ke ditur që do vdesësh në të njëjtin vend ku ke lindur, në qytetin e Nju Jorkut, në janar të vitit 2035?" I thashë: "Jo, nuk e dija këtë" Sipas kësaj do jetoj deri në moshën 85 vjecare. kam tre vite më shumë se sa që mendoja.
And so I ask myself, I'm starting to ask myself now, even before this extreme dream gets achieved for me, I'm asking myself, and maybe I can ask you tonight too, to paraphrase the poet Mary Oliver, she says, "So what is it, what is it you're doing, with this one wild and precious life of yours?"
kam filluar të pyes veten tani. edhe para se të arrij këtë ëndërr ekstreme, pyes veten, dhe ndoshta mund të ju pyes edhe juve sonte duke parafrazuar poetin Mary Oliver, e cila thotë,"Pra, cfarë është, ajo cfarë ti po bën, me jetën tënde të cmendur dhe të cmuar?
Thank you very much.
Faleminderit shumë
(Applause)
(Duartrokitje)
Thank you. Thank you. Thank you. Thank you.
Faleminderit.Faleminderit. Faleminderit. Faleminderit.
(Applause) Live it large. Live it large.
(Duartrokitje) Jetoni me aventura. Jetoni me aventura.