Ναι, λοιπόν πριν από μερικά χρόνια έγινα 60, και δεν μου αρέσει που είμαι 60. (Γέλια) Και άρχισα να το αντιμετωπίζω με αυτήν την υπαρξιακή αγωνία σκεπτόμενη πόσα λίγα πράγματα είχα κάνει στη ζωή μου. Δεν είχε να κάνει με το "σπάσιμο" αυτού του ρεκόρ αλλά περισσότερο, με το ποια είχα γίνει; Πώς είχα ξοδέψει τον πολύτιμο χρόνο μου; Πώς μπόρεσε όλο αυτό να περάσει σαν αστραπή; Και δεν μπορούσα να συγχωρήσω τον εαυτό μου για τις αμέτρητες, αμέτρητες ώρες που είχα χάσει με αρνητική σκέψη -- για όλη την ώρα που πέρασα τιμωρώντας τον εαυτό μου που διέλυσα το γάμο μου και που δεν σταμάτησα την σεξουαλική κακοποίηση όταν ήμουν παιδί και τις επιλογές καριέρας και αυτό και εκείνο και το άλλο. Απλά ένα γιατί, γιατί δεν τα πήγα καλύτερα; Γιατί; Γιατί; Γιατί; Και μετά η μητέρα μου πέθανε στα 82 της. Και έτσι ξεκίνησα να σκέφτομαι ότι όχι μόνο δεν ήμουν χαρούμενη με το παρελθόν, αλλά τώρα άρχιζα να πνίγομαι, "Μου μένουν μονάχα 22 χρόνια ακόμη." Και τι θα κάνω με τόσο λίγο χρόνο που είναι φευγαλέος; Και στην παρούσα δεν είμαι απόλυτη.
Yeah, so a couple of years ago I was turning 60, and I don't like being 60. (Laughter) And I started grappling with this existential angst of what little I had done with my life. It wasn't the resume of breaking this record here, it was more like, who had I become? How had I spent my valuable time? How could this have gone by like lightning? And I couldn't forgive myself for the countless, countless hours I had lost in negative thought -- all the time I had spent beating myself up for losing my marriage and not stopping the sexual abuse when I was a kid and career moves and this and this and this. Just why, why didn't I do it better? Why? Why? Why? And then my mother died at 82. And so I starting thinking, not only am I not happy with the past, now I'm getting choked with, "I've only got 22 years left." What am I going to do with this short amount of time that's just fleeting? And I'm not in the present whatsoever.
Και αποφάσισα πως η λύση σε όλη αυτή τη δυσφορία ήταν για εμένα να αρχίσω να κυνηγάω ένα έντονο όνειρο, ένα ακραίο όνειρο, κάτι που θα απαιτούσε την απόλυτη πεποίθηση και το ακλόνητο πάθος, κάτι που θα μου έβγαζε τον καλύτερο εαυτό μου σε οποιαδήποτε πλευρά της ζωής, κάθε λεπτό της κάθε μέρας, γιατί το όνειρο θα ήταν τόσο μεγάλο που δεν θα το πραγματοποιούσα χωρίς αυτή την συμπεριφορά και αυτή την πίστη. Έτσι αποφάσισα, ότι ήταν ένα παλιό όνειρο που πλανόταν, και ήταν τόσο παλιό, τρεις δεκαετίες πριν -- το μόνο είδος κολύμβησης παγκόσμιας κλάσης που είχα προσπαθήσει και είχα αποτύχει στα 20 μου -- που ήταν να κολυμπήσω από την Κούβα στην Φλόριντα. Ήταν βαθιά μέσα στην φαντασία μου.
And I decided the remedy to all this malaise was going to be for me to chase an elevated dream, an extreme dream, something that would require utter conviction and unwavering passion, something that would make me be my best self in every aspect of my life, every minute of every day, because the dream was so big that I couldn't get there without that kind of behavior and that kind of conviction. And I decided, it was an old dream that was lingering, that was from so many years ago, three decades ago -- the only sort of world class swim I had tried and failed at back in my 20s -- was going from Cuba to Florida. It was deep in my imagination.
Κανείς δεν το έχει κάνει ποτέ χωρίς κλουβί για καρχαρίες. Είναι τρομακτικό. Είναι μιά απόσταση μεγαλύτερη από 160 χιλιόμετρα σε ένα δύσκολο κομμάτι του ωκεανού. Με την δική μου ταχύτητα, στην ηλικία μου -- και με την ταχύτητα του καθενός στην ηλικία του-- θα έπερνε 60, ίσως και 70 ώρες συνεχούς κολύμβησης, χωρίς να ανέβεις ποτέ στη βάρκα.
No one's ever done it without a shark cage. It's daunting. It's more than a hundred miles across a difficult passage of ocean. It's probably, at my speed, at my age -- for anybody's speed at anybody's age -- going to take 60, maybe 70, hours of continuous swimming, never getting out on the boat.
Και ξεκίνησα να προπονούμαι. Δεν είχα κολυμπήσει για 31 χρόνια, όχι και παιχνιδάκι. Και είχα κρατηθεί σε καλή φόρμα, αλλά η κολύμβηση είναι άλλο πράγμα. Έτσι λοιπόν, αυτή η φωτογραφία είναι δική μου κατα τη διάρκεια της προπόνησης. Είναι ένα χαμογελαστό πρόσωπο. Και όταν προπονήσε για ένα τέτοιο άθλημα, δεν χαμογελάς. (Γέλια) Είναι ένα επίπονο, δύσκολο άθλημα, και δεν θυμάμαι να γελούσα καθόλου κατά τη διάρκειά του. Όπως είπα, σέβομαι τα άλλα αθλήματα, και συγκρίνω αυτό το άθλημα μερικές φορές με την ποδηλασία και την ορειβασία και άλλου τέτοιου είδους εξορμήσεις, αλλά αυτό είναι μια αισθητηριακή στέρηση, μια φυσική απειλή. Και όταν άρχισα το 8-ωρο και το 10-ωρο και το 12-ωρο και το 14-ωρο και το 15-ωρο και το 24-ωρο κολύμπι, ήξερα ότι το είχα, γιατί τα κατάφερνα.
And I started to train. I hadn't swum for 31 years, not a stroke. And I had kept in good shape, but swimming's a whole different animal. As a matter of fact, this picture is supposed to be me during training. It's a smiling face. And when you're training for this sport, you are not smiling. (Laughter) It's an arduous, difficult sport, and I don't remember smiling at any time during this sport. As I said, I respect other sports, and I compare this sport sometimes to cycling and to mountain climbing and other of the expedition type events, but this is a sensory deprivation, a physical duress. And when I started in with the eight hours and the 10 hours and the 12 hours and the 14 hours and the 15 hours and the 24-hour swims, I knew I had it, because I was making it through these.
Και όταν είπα ότι θα πάω να κάνω ένα 15-ωρο κολύμπι έξω, Και γυρίσαμε στην αποβάθρα μετά από μια κουραστική και μεγάλη μερα, ήταν νύχτα, και ήρθαμε και ήταν 14 ώρες και 58 λεπτά και άγγιξα την αποβάθρα και τελειώσαμε οι προπονητές είπαν "Είναι υπέρχο. Είναι 14 ώρες και 58 λεπτά. Ποιος νοιάζεται για τα δύο τελευταία λεπτάκια;" Εγώ είπα, "Όχι, πρέπει να είναι 15 ώρες," και κολύμπησα ένα λεπτό προς τα έξω και ένα ξανά πίσω για να κάνω 15 ώρες.
And when I said I'm going to go out and do a 15-hour swim, and we're coming into the dock after a long day and it's now night, and we come in and it's 14 hours and 58 minutes and I can touch the dock and we're done, the trainer says, "That's great. It's 14 hours 58 minutes. Who cares the last two minutes?" I say, "No, it's got to be 15 hours," and I swim another minute out and another minute back to make the 15 hours.
Και εκτέλεσα μία αποστολή. Δεν ήταν ότι δεν είχα βοήθεια αλλά ειλικρινά, ήμουν ο αρχηγός. Και για να πάρεις την κυβερνητική άδεια, διαβάζετε σε αυτό το χαρτί, νομίζετε ότι είναι εύκολο να φτάνεις στην Κούβα κάθε μέρα; Να προσπαθήσεις να πας με την αρμάδα που είχαμε εμείς 50 ανθρώπους και 5 βάρκες και την ομάδα του CNN , κτλ. Η πλοήγηση είναι δύσκολη. Είναι ένας μεγάλος ποταμός ονόματι Gulf Stream που περνά και πάει προς την αντίθετη κατεύθυνση. Πηγαίνει προς τα ανατολικά και εσύ θες να πας βόρεια. Σε δυσκολεύει. Και αρχίζει η αφυδάτωση. Και αρχίζει η υποθερμία. Και υπάρχουν καρχαρίες. Και όλων των ειδών τα προβλήματα. Και, ειλικρινά, μάζεψα τους καλύτερους ειδικούς του κόσμου.
And I put together an expedition. It's not that I didn't have help, but honestly, I sort of led, I was the team leader. And to get the government permissions, you read in the paper, you think it's easy to get into Cuba everyday? Try going in with an armada like we had of 50 people and five boats and CNN's crew, etc. The navigation is difficult. There's a big river called the Gulf Stream that runs across and it's not going in the direction you are. It's going to the east and you'd like to go north. It's tricky. And there's dehydration. And there's hypothermia. And there are sharks. And there are all kinds of problems. And I gathered together, honestly, the world's leading experts in every possible way.
Και έναν μήνα πριν, στις 23 Σεπτεμβρίου, στάθηκα στην ακτή κοιτώντας απέναντι στον πολύ μακρύ ορίζοντα και ρώτησα τον εαυτό μου, το έχεις; Είναι έτοιμα τα χέρια σου; Και ήταν. Ήταν προετοιμασμένα. Δεν έμεινε μυς αγύμναστος. Ήταν έτοιμο το μυαλό; Ξέρεις κολυμπάς με τα γυαλιά θολωμένα, κολυμπάς πολύ γρήγορα, έτσι δεν είσαι αφοσιωμένος σε τίποτα, δεν βλέπεις καλά. Έχεις ένα σφιχτό σκούφο γύρω από τα αυτιά σου προσπαθώντας να κρατήσεις το κεφάλι σου ζεστό, γιατί εκεί ξεκινά η υποθερμία, και έτσι δεν ακούς πολύ καλά. Είσαι μόνος σου αφοσιωμένος στις σκέψεις σου. Είχα όλα τα συστήματα αρίθμησης έτοιμα στα Αγγλικά, τα Γερμανικά τα Ισπανικά, τα Γαλλικά. Κράτησα τα Γαλλικά τελευταία.
And a month ago, the 23rd of September, I stood on that shore and I looked across to that long, long faraway horizon and I asked myself, do you have it? Are your shoulders ready? And they were. They were prepared. No stone left unturned. Was the mind ready? You know, you're swimming with the fogged goggles, you're swimming at 60 strokes a minute, so you're never really focused on anything, you don't see well. You've got tight bathing caps over your ears trying to keep the heat of the head, because it's where the hypothermia starts, and so you don't hear very well. You're really left alone with your own thoughts. And I had all kinds of counting systems ready there in English, followed by German, followed by Spanish, followed by French. You save the French for last.
Και είχα τραγούδια, μία λίστα στο μυαλό μου -- όχι μέσα από ακουστικά, αλλά μέσα στο ίδιο μου το κεφάλι -- μία λίστα με 65 τραγούδια. Και περίμενα να έρθει το σκοτάδι και τα μεσάνυχτα, γιατί τότε είναι που βγαίνει ο Neil Young. (Γέλια) Και είναι παράξενο, έτσι δεν είναι; Νόμιζες ότι θα τραγουδάς το "Hallelujah" του Leonard Cohen μέσα στο μεγαλείο του ωκεανού, όχι τραγούδια για το εθισμό στην ηρωίνη στη Νέα Υόρκη. Αλλά όχι, για κάποιο περίεργο λόγο δεν μπορούσα να περιμένω να πέσει το σκοτάδι της νύχτας και να τραγουδήσω, ♫ "A heard you knocking at my cellar door ♫ ♫ I love you baby and I want some more ♫ ♫ Ooh, ooh, the damage done" ♫
And I had songs, I had a playlist in my head -- not through headphones, in my own head -- of 65 songs. And I couldn't wait to get into the dark in the middle of the night, because that's when Neil Young comes out. (Laughter) And it's odd, isn't it? You'd think you'd be singing Leonard Cohen's "Hallelujah" out in the majesty of the ocean, not songs about heroin addiction in New York City. But no, for some reason I couldn't wait to get into the dark of the night and be singing, ♫ "A heard you knocking at my cellar door ♫ ♫ I love you baby and I want some more ♫ ♫ Ooh, ooh, the damage done" ♫
(Χειροκρότημα)
(Applause)
Την νύχτα πρωτού ξεκινήσω, τελείωσα το "The Grand Design" του Stephen Hawking. Και δεν μπορούσα να περιμένω να ταξιδέψω με τον νου. Στην πεντηκοστή περίπου ώρα, άρχισα να σκέφτομαι την άκρη του σύμπαντος. Υπάρχει άραγε; Είναι ένας "φάκελος" μέσα στον οποίο ζούμε ή όχι, φτάνει ως το άπειρο τόσο σε χρόνο όσο και σε χώρο; Και δεν υπάρχει τίποτα όπως το να κολυμπάς για 50 ώρες στον ωκεανό που να σε κάνει να σκεφτείς πράγματα σαν κι αυτά. Δεν περίμενα την ώρα να αποδείξω πόσο ικανή αθλήτρια είμαι, και ότι κανένας άλλος σε όλο τον κόσμο δεν μπορούσε να κολυμπήσει τόσο. Και ήξερα ότι μπορούσα να το αποδείξω.
The night before I started, I finished Stephen Hawking's "The Grand Design." And I couldn't wait to trip the mind fantastic. About the 50th hour, I was going to start thinking about the edge of the universe. Is there an edge? Is this an envelope we're living inside of, or no, does it go onto infinity in both time and space? And there's nothing like swimming for 50 hours in the ocean that gets you thinking about things like this. I couldn't wait to prove the athlete I am, that nobody else in the world can do this swim. And I knew I could do it.
Κια όταν βούτηξα στο νερό, φώναξα στα Γαλλικά της μαμάς μου "Κουράγιο!" Και ξεκίνησα να κολυμπάω, και, ω Θεέ μου, ήταν θολά. Και το ξέραμε, και οι 50 στη βάρκα, ξέραμε ότι αυτή ήταν, ήταν η ευκαιρία μας. Και το θύμιζα στον εαυτό μου για κανα-δυό ώρες, ξέρετε, τα αθλήματα είναι ένας μικρόκοσμος από μόνα τους. Πρώτα απ'όλα έρχεσαι αντιμέτωπος με εμπόδια. Και παρόλα αυτά αισθάνεσαι υπέροχα κάθε λεπτό, μην το παίρνεις για δεδομένο, να είσαι έτοιμος γιατί πρόκειται να πονέσεις και να υποφέρεις. Δεν θα αισθάνεσαι το ίδιο καλά καθόλη τη διάρκεια. Και σκεφτόμουν την υποθερμία και ίσως έναν πόνο στον ώμο και όλα αυτά -- τον εμετό που σου έρχεται όταν είσαι στο θαλασσινό νερό. Είσαι βυθισμένος στο υγρό. Στο σώμα σου δεν αρέσει το αλμυρό νερό. Μετά από δυο με τρεις μέρες, αρχίζεις να αντιστέκεσαι με πολλούς τρόπους.
And when I jumped into that water, I yelled in my mother's French, "Courage!" And I started swimming, and, oh my God, it was glassy. And we knew it, all 50 people on the boat, we all knew this was it, this was our time. And I reminded myself a couple hours in, you know, the sport is sort of a microcosm of life itself. First of all, you're going to hit obstacles. And even though you're feeling great at any one moment, don't take it for granted, be ready, because there's going to be pain, there's going to be suffering. It's not going to feel this good all the way across. And I was thinking of the hypothermia and maybe some shoulder pain and all the other things -- the vomiting that comes from being in the saltwater. You're immersed in the liquid. Your body doesn't like the saltwater. After a couple of days, three days, you tend to rebel in a lot of physical ways.
Αλλά όχι, δύο ώρες μέσα, ουαου! Ποτέ στη ζωή μου... Ήξερα ότι υπήρχαν Πορτογάλοι από τον πόλεμο, όλων των ειδών μέδουσες και ένα σωρό πράγματα, αλλά η κυβομέδουσα από τους νότιους ωκεανούς δεν έπρεπε να βρίσκεται σε αυτά τα νερά. Και είχα πάρει φωτιά -- βασανιστικός, βασανιστικός πόνος. Δεν ξέρω αν φαίνεται ακόμη η κόκκινη γραμμή εδώ πάνω στον αγκώνα Αποδεδειγμένα, έαν τόσο μεγάλο πλοκάμι έχει εκατοντάδες-χιλιάδες μικροσκοπικά εξογκώματα και κάθε εξόγκωμα δεν σε τσιμπά απλά, αλλά εκρίνει και δηλητήριο. Το πιο δηλητηριώδες ζώο που ζει στον ωκεανό είναι η κυβομέδουσα. Και καθένα από αυτά τα εξογκώματα στέλνει αυτό το δηλητήριο απευθείας στο κεντρικό νευρικό σύτημα. Έτσι στην αρχή νιώθω σαν να βράζει καυτό λάδι, Έχω βυθιστεί. Και φωνάζω "Φωτιά!Φωτιά!Φωτιά!Φωτιά! Βοήθεια!Κάποιος να με βοηθήσει!" Και το επόμενο πράγμα, παράλυση. Το νιώθω στην πλάτη και στη συνέχεια εδώ άνω στο στήθος, και δεν μπορώ να ανανπνεύσω. Και τώρα δεν κολυμπάω με καλό ρυθμό, Είναι σαν να το παλεύω. Μετά έρχονται οι σπασμοί.
But no, two hours in, wham! Never in my life ... I knew there were Portuguese men o' war, all kinds of moon jellies, all kinds of things, but the box jellyfish from the southern oceans is not supposed to be in these waters. And I was on fire -- excruciating, excruciating pain. I don't know if you can still see the red line here and up the arm. Evidently, a piece this big of tentacle has a hundred-thousand little barbs on it and each barb is not just stinging your skin, it's sending a venom. The most venomous animal that lives in the ocean is the box jellyfish. And every one of those barbs is sending that venom into this central nervous system. So first I feel like boiling hot oil, I've been dipped in. And I'm yelling out, "Fire! Fire! Fire! Fire! Help me! Somebody help me!" And the next thing is paralysis. I feel it in the back and then I feel it in the chest up here, and I can't breathe. And now I'm not swimming with a nice long stroke, I'm sort of crabbing it this way. Then come convulsions.
Ένας νεαρός στην βάρκα μας είναι ειδικός στις πρώτες βοήθειες. Βουτάει και προσπαθεί αν με βοηθήσει. Έχει τσιμπηθεί. Τον τραβάνε επάνω στη βάρκα, και είναι --προφανώς και δεν τα είδα όλα αυτά αλλά-- ξαπλωμένος στη βάρκα κάνοντας στον εαυτό του ένεση επινεφρίνης και κλαίγοντας. Είναι 29 χρονών, καλογυμνασμένος, αδύνατος, γύρω στο 1,70 με 1,80 και ζυγίζει 120 κιλά, και είναι κάτω. Και κλαίει και φωνάζει στον προπονητή μου ο οποίος προσπαθεί να με βοηθήσει. Και λέει "Bonnie, νομίζω ότι θα πεθάνω. Αναπνέω λιγότερες από τρεις φορές ανά λεπτό. Χρειάζομαι βοήθεια. Δεν μπορώ να βοηθήσω τη Diana".
A young man on our boat is an EMT. He dives in to try to help me. He's stung. They drag him out on the boat, and he's -- evidently, I didn't see any of this -- but lying on the boat and giving himself epinephrine shots and crying out. He's 29 years old, very well-built, lean, he's six-foot, five, weighs 265 lbs., and he is down. And he is crying and he's yelling to my trainer who's trying to help me. And he's saying, "Bonnie, I think I'm going to die. My breath is down to three breaths a minute. I need help, and I can't help Diana."
Λοιπόν αυτό έγινε στις 8 το βράδυ. Ο γιατρός, μέλος της ομάδας του Πανεπιστημίου του Μαϊάμι έφτασε στις 5 το πρωί. Έτσι κολύπμησα τη νύχτα, και την χαραυγή έφτασαν και μου έκαναν ένεση πρεδνιζόνης. Δεν βγήκα, αλλά ήμουν μέσα στο νερό κάνωντας ενέσεις πρεδνιζόνης, παίρνοντας Xanax, και οξυγόνο. Ήμουν σαν μονάδα του ICU μέσα στο νερό. (Γέλιο) Και το θέμα είναι ότι ακόμη και οι ναυτικόι που τσιμπώνται από κυβομέδουσα πεθαίνουν. Είτε θα πεθάνουν είτε θα τους πάνε γρήγορα στο νοσοκομείο.
So that was at eight o'clock at night. The doctor, medical team from University of Miami arrived at five in the morning. So I swam through the night, and at dawn they got there and they started with prednisone shots. I didn't get out, but was in the water taking prednisone shots, taking Xanax, oxygen to the face. It was like an ICU unit in the water. (Laughter) And I guess the story is that even Navy SEALS who are stung by the box jelly, they're done. They either die or they quickly get to a hospital.
Και κολυμπούσα όλη τη νύχτα και όλη την επόμενη μέρα. Και την επόμενη νύχτα το σούρουπο, ξανά, ουαου! Η κυβομέδουσα ξανά -- σε όλο το λαιμό, και εδώ Και αυτή τη φορά, δεν μου άρεσε, δεν ήθελα να δωθώ σε αυτό, αλλά υπάρχει μία διαφορά ανάμεσα στο ασταμάτητο κολύμπι και το σταδιακό κολύμπι. Αλλά ενέδωσα στο σταδιακό κολύμπι. Και με τράβηξαν έξω και άρχισαν και πάλι με την επινεφρίνη και την πρεδνιζόνη και το οξυγόνο και ό,τι είχαν στο κατάστρωμα. Και ξαναβούτηξα. Και κολύμπησα όλη νύχτα και μέχρι την επόμενη μέρα. Και στις 41 ώρες αυτό το σώμα δεν άντεχε άλλο. Η καταστροφή από τα τσιμπήματα είχε κάνει το αναπνευστικό σύστημα να καταρεύσσει. έτσι δεν μπορούσα να κάνω την πρόοδο που ήθελα. Και το όνειρο καταστράφηκε.
And I swam through the night and I swam through the next day. And the next night at dusk, again, wham! The box jelly again -- all across the neck, all across here. And this time, I don't like it, I didn't want to give into it, but there's a difference between a non-stop swim and a staged swim. And I gave in to the staged swim. And they got me out and they started again with the epinephrine and the prednisone and with the oxygen and with everything they had on board. And I got back in. And I swam through that night and into the next day. And at 41 hours, this body couldn't make it. The devastation of those stings had taken the respiratory system down so that I couldn't make the progress I wanted. And the dream was crushed.
Και πόσο απογοητευμένος είναι ο ευφυή άνθρωπος που έκανε όσα μπορούσε και μάζεψε όλους αυτούς τους ειδικούς. Ήξερα για τη μέδουσα αλλά το έπαιξα ιππότης. Πολλοί άθλητες το έχουν αυτό, ξέρετε, νιώθουν αήτητοι. Θα έπρεπε να ανησυχούν για εμένα. Εγώ δεν ανησυχώ για αυτούς. Απλά θα κολυμπήσω σωστά ανάμεσα τους. Έχουμε βρεναδίλη στο κατάστρωμα. Αν τσιμπηθώ απλά θα χαμογελάσουν και θα μου φέρουν. Λοιπόν δεν υπήρχε χαμόγελο.
And how odd is this intelligent person who put this together and got all these world experts together. And I knew about the jellyfish, but I was sort of cavalier. A lot of athletes have this, you know, sort of invincibility. They should worry about me. I don't worry about them. I'll just swim right through them. We've got benadryl on board. If I get stung, I'll just grin and bear it. Well there was no grin and bearing this.
Στην πραγματικότητα, η καλύτερη συμβουλή ήταν από μια τάξη δημοτικού στην Καραϊβική. Και έλεγα σε αυτά τα παιδά, ήταν 120 -- ήταν όλοι στο γυμναστήριο- και τους μιλούσα για μέδουσες και πως είναι ζελατινώδεις και δεν μπορείς να τις διακρίνεις, ειδικά την νύχτα. και έχουν αυτά τα μακριά πλοκάμια περίπου 9-15 μέτρα. Και σε τυλίγουν Και μπορούν να στείλουν το δηλητήριο στο σύστημα.
As a matter of fact, the best advice I got was from an elementary school class in the Caribbean. And I was telling these kids, 120 of them -- they were all in the school on the gymnasium floor -- and I was telling them about the jellyfish and how they're gelatinous and you can't see them at night especially. And they have these long 30 to 40 to 50-ft. tentacles. And they do this wrapping. And they can send the poison into the system.
Έν μικρό παιδάκι πίσω ήταν κάπως έτσι. Και ρώτησα "Πώς σε λένε;" "Χένρι." "Χένρι, τι θέλεις να ρωτήσεις;" και είπε "Λοιπόν, δεν είχα κάποια συγκεκριμένη ερώτηση αλλά μία πρόταση." Είπε "Ξέρετε αυτούς τους άνδρες που πιστεύουν πραγματικά σε όσα πιστεύουν και έτσι φοράνε βόμβες;" Και είπα "Λοιπόν είναι λυπηρό που ξέρεις γι'αυτό σαν ένα ευγενές είδος άσκησης, αλλά ναι, ξέρω αυτούς τους άνδρες." Είπε "Αυτό χρειάζεστε. Χρειάζεστε κάτι σαν σχολείο για ψάρια που θα κολυμπούσαν μπροστά σας έτσι." (Γέλιο) "Και όταν η μέδουσα έρθει και τυλίξει το πλοκάμι της γύρω από το ψάρι, θα είναι αποσχολημένη με αυτό και εσείς θα κυκλοφορήται εκεί γύρω." Εγώ είπα, "Α, είναι σαν στρατός αυτοκτονίας." Και είπε "Αυτό ακριβώς λέω. Είναι αυτό που χρειάζεστε."
And a little kid from the back was like this. And I said, "What's your name?" "Henry." "Henry, what's your question?" He said, "Well, I didn't have a question so much as I had a suggestion." He said, "You know those guys who really believe in what they believe in and so they wear bombs?" And I said, "Well it's odd that you've learned of this as a noble kind of pursuit, but yeah, I know those guys." He said, "That's what you need. You need like a school of fish that would swim in front of you like this." (Laughter) "And when the jellyfish come and they wrap their tentacles around the fish, they're going to be busy with them, and you'll just scoot around." I said, "Oh, it's like a suicide army." He said, "That's what I'm talking about. That's what you need."
Και δεν ήξερα ότι έπρεπε να ακούμε τα οκτάχρονα παιδιά. Και έτσι ξεκίνησα το κολύμπι με μία κανονική στολή, και, χωρίς πλάκα, αυτό ήταν: ήρθε από τους δύτες καρχαριών, Και κάπως έτσι τελείωσα. Κολυμπούσα με αυτό το πράγμα επάνω μου. Τόσο πολύ φοβόμουν τις μέδουσες.
And little did I know, that you should listen to eight year-olds. And so I started that swim in a bathing suit like normal, and, no joke, this is it; it came from the shark divers. I finished the swim like this. I was swimming with this thing on. That's how scared of the jellyfish I was.
Και τώρα τι κάνω; Δεν με ένοιαζε αν όποιος από εσάς ανέβαινε στην σκηνή απόψε και μας έλεγε πως ξεπέρασε τις μεγάλες απογοητεύσεις στη ζωή του. Γιατί όλοι είχαμε, έτσι δεν είναι; Όλων μας η καρδιά πόνεσε. Και έτσι λοιπόν το ταξίδι μου βρήκε κάποιο είδος γαλήνης στο πρόσωπο αυτής της ήττας. Και κοιτάω το ταξίδι όχι απλά τον προορισμό. Νιώθω περήφανη, Μπορώ να σταθώ εδώ μπροστά σας και να πω ότι είχα κουράγιο. Ναι.
So now what do I do? I wouldn't mind if every one of you came up on this stage tonight and told us how you've gotten over the big disappointments of your lives. Because we've all had them, haven't we? We've all had a heartache. And so my journey now is to find some sort of grace in the face of this defeat. And I can look at the journey, not just the destination. I can feel proud. I can stand here in front of you tonight and say I was courageous. Yeah.
(Γέλιο)
(Applause)
Ευχαριστώ.
Thank you.
Και με όλη την ειλικρίνεια, μπορώ να πω, οτι είμαι χαρούμενη που έζησα όλα μου τα χρόνια με αυτόν τον τρόπο, επειδή δεν μετανιώνω πια, τα κατάφερα με αυτό τον στόχο. Όταν ζεις έτσι, με τόσο πάθος, δεν υπάρχει καθόλου χρόνος, καθόλου χρόνος να μετανιώσεις απλά προχωράς. Και θέλω να ζήσω κάθε μέρα έτσι για το υπόλοιπο της ζωής μου, κολυμπώντας ή όχι. Αλλά η διαφορά είναι στο να παραδέχεσαι μια συγκεκριμένη ήττα είναι ότι μερικές φορές, αν έχεις καρκίνο, αν έρχεται ο θάνατος δεν έχουμε επιλογή, μετά η γαλήνη και η αποδοχή είναι απαραίτητες.
And with all sincerity, I can say, I am glad I lived those two years of my life that way, because my goal to not suffer regrets anymore, I got there with that goal. When you live that way, when you live with that kind of passion, there's no time, there's no time for regrets, you're just moving forward. And I want to live every day of the rest of my life that way, swim or no swim. But the difference in accepting this particular defeat is that sometimes, if cancer has won, if there's death and we have no choice, then grace and acceptance are necessary.
Αλλά ο ωκεανός είναι ακόμη εκεί. Η ελπίδα είναι ακόμη ζωντανή. Και δεν θέλω να είμαι η τρελή γυναίκα που για πολλά χρόνια το κάνει και προσπαθεί και αποτυγχάνει ξανά και ξανά, αλλά μπορώ να κολυμπήσω από την Κούβα στη Φλόριντα, και θα κολμπήσω από την Κούβα στη Φλόριντα.
But that ocean's still there. This hope is still alive. And I don't want to be the crazy woman who does it for years and years and years, and tries and fails and tries and fails and tries and fails, but I can swim from Cuba to Florida, and I will swim from Cuba to Florida.
Ευχαριστώ. Ευχαριστώ.
Thank you. Thank you.
(Χειροκρότημα)
(Applause)
Ευχαριστώ.
Thank you.
(Χειροκρότημα)
(Applause)
Και λοιπόν, τι γίνεται μετά από αυτό; Θα κολυμπήσετε όλο τον Ατλαντικό; Όχι αυτή είναι η τελευταία φορά. Είναι το μόνο κολύμπι που με ενδιαφέρει. Αλλά είμαι έτοιμη. Και παρεπιπτόντως, ένας δημοσιογράφος με κάλεσε τις προάλλες και είπε πως έψαξε στην Βικιπαίδεια και είδε ότι γεννήθηκα στις 22 Αυγούστου το 1949 και γαι κάποιον περίεργο λόγο στη Βικιπαίδεια είχαν και ημερομηνία θανάτου. (Γέλιο) Είπε "Ξέρατε ότι θα πεθάνετε στο μέρος όπου γεννηθήκατε, την Νέα Υόρκη, και θα είναι τον Ιανουάριο του '35;" Είπα, "Όχι. Δεν το ήξερα." Και τώρα θα ζήσω ως τα 85. Έχω 3 περισσότερα χρόνια απ'οσα νόμιζα.
And so, what after that? Are you going to swim the Atlantic? No, that's the last swim. It's the only swim I'm interested in. But I'm ready. And by the way, a reporter called me the other day and he said he looked on Wikipedia and he said he saw my birthday was August 22nd 1949, and for some odd reason in Wikipedia, they had my death date too. (Laughter) He said, "Did you know you're going to die the same place you were born, New York City, and it's going to be in January of '35?" I said, "Nope. I didn't know." And now I'm going to live to 85. I have three more years than I thought.
Και αναρωτιέμαι, και αρχίζω να ρωτάω τον εαυτό μου, ακόμη πριν από καταφέρω αυτό το ακραίο όνειρο, ρωτάω τον εαυτό μου, και ίσως μπορώ να ρωτήσω και εσάς απόψε, να παραφράσετε τον ποιητή Mary Oliver, και λέει, "Λοιπόν τι είναι, τι είναι αυτό που κάνεις, με αυτήν την άγρια και πολύτιμη ζωή σου;"
And so I ask myself, I'm starting to ask myself now, even before this extreme dream gets achieved for me, I'm asking myself, and maybe I can ask you tonight too, to paraphrase the poet Mary Oliver, she says, "So what is it, what is it you're doing, with this one wild and precious life of yours?"
Σας ευχαριστώ πολύ!
Thank you very much.
(Χειροκρότημα)
(Applause)
Ευχαριστώ.Ευχαριστώ. Ευχαριστώ.Ευχαριστώ.
Thank you. Thank you. Thank you. Thank you.
(Χειροκρότημα) Ζήστε το μεγαλείο της ζωής. Ζήστε.
(Applause) Live it large. Live it large.