Διδάσκω εδώ και πολύ καιρό και εξαιτίας αυτού του γεγονότος έχω αποκτήσει αρκετή γνώση σε σχέση με τα παιδιά και τη διαδικασία μάθησης, και θα ήθελα περισσότεροι άνθρωποι να κατανοούσαν θέματα σε σχέση με τις ικανότητες των μαθητών. Το 1931, η γιαγιά μου -αυτή κάτω αριστερά όπως κοιτάτε- αποφοίτησε από την ογδόη τάξη. Πήγε σχολείο για να αποκτήσει πληροφοριακές γνώσεις καθώς εκεί βρισκόταν τότε η πληροφορία. Βρισκόταν στα βιβλία και στο μυαλό του δασκάλου, οπότε έπρεπε να πας στο σχολείο για να πάρεις την πληροφορία, καθώς μόνο έτσι μάθαινες τότε. Πάμε μια γενιά μπροστά: αυτό είναι το μονοθέσιο σχολείο του Oak Grove όπου φοίτησε ο πατέρας μου. Κι αυτός επίσης έπρεπε να πηγαίνει στο σχολείο για να πάρει την πληροφορία από το δάσκαλο, να την αποθηκεύει στη μοναδική φορητή μνήμη που είχε, και η οποία ήταν φυσικά μέσα στο κεφάλι του την οποία και έπαιρνε μαζί του, καθώς έτσι η πληροφορία μεταφερόταν από δάσκαλο σε μαθητή και μετά ο τελευταίος τη χρησιμοποιούσε έξω στον κόσμο. Όταν εγώ ήμουν παιδί, είχαμε όλους τους τόμους μιας εγκυκλοπαίδειας στο σπίτι μας. Αγοράστηκε τη χρονιά που γεννήθηκα, και ήταν απίθανο καθώς δε χρειαζόταν να πάω στη βιβλιοθήκη για να πάρω την πληροφορία, αφού η πληροφορία ήταν μέσα στο σπίτι μου, κάτι που ήταν υπέροχο. Ήταν κάτι διαφορετικό απ' αυτό που είχαν βιώσει οι δυο προηγούμενες από μένα γενιές, κάτι που άλλαξε τον τρόπο με τον οποίο αλληλεπιδρούσα με την πληροφορία έστω και σε μικρό επίπεδο. Όμως η πληροφορία ήταν πιο κοντά σε μένα. Είχα άμεση πρόσβαση σ' αυτή.
I have been teaching for a long time, and in doing so have acquired a body of knowledge about kids and learning that I really wish more people would understand about the potential of students. In 1931, my grandmother -- bottom left for you guys over here -- graduated from the eighth grade. She went to school to get the information because that's where the information lived. It was in the books; it was inside the teacher's head; and she needed to go there to get the information, because that's how you learned. Fast-forward a generation: this is the one-room schoolhouse, Oak Grove, where my father went to a one-room schoolhouse. And he again had to travel to the school to get the information from the teacher, stored it in the only portable memory he has, which is inside his own head, and take it with him, because that is how information was being transported from teacher to student and then used in the world. When I was a kid, we had a set of encyclopedias at my house. It was purchased the year I was born, and it was extraordinary, because I did not have to wait to go to the library to get to the information. The information was inside my house and it was awesome. This was different than either generation had experienced before, and it changed the way I interacted with information even at just a small level. But the information was closer to me. I could get access to it.
Στο διάστημα που μεσολάβησε από τότε που ήμουν μαθήτρια στο λύκειο ως την εποχή που άρχισα να διδάσκω, συντελέστηκε η εφεύρεση του διαδικτύου. Περίπου την εποχή που άρχισε το διαδίκτυο να χρησιμοποιείται σαν εκπαιδευτικό εργαλείο μετακομίζω από το Γουισκόνσκιν στο Κάνσας, όπου είχα την ευκαιρία να διδάξω στο σχολείο μιας αξιαγάπητης, μικρής πόλης σε μια επαρχιακή περιφέρεια του Κάνσας, όπου και δίδασκα το αγαπημένο μου θέμα, αμερικανική πολιτική αγωγή. Τον πρώτο χρόνο που θα δίδασκα αμερικανική πολιτική αγωγή - σαν σούπερ ήρωας- ήμουν ξετρελαμένη με το πολιτικό σύστημα. Οι μαθητές μου της τρίτης λυκείου: δεν θα έλεγα ότι ήταν ενθουσιώδεις με το αμερικανικό πολιτικό σύστημα. Το δεύτερο χρόνο έμαθα κάποια πράγματα- έπρεπε να αλλάξω τακτική. Οπότε τους ενέπλεξα σε μια αυθεντική εμπειρία που τους επέτρεψε να μάθουν βιωματικά. Δεν τους είπα τι να κάνουν ή πώς. Τους έθεσα απλώς μια "αποστολή" που ήταν να οργανώσουν μια προεκλογική συζήτηση για την τοπική τους κοινωνία.
In the time that passes between when I was a kid in high school and when I started teaching, we really see the advent of the Internet. Right about the time that the Internet gets going as an educational tool, I take off from Wisconsin and move to Kansas, small town Kansas, where I had an opportunity to teach in a lovely, small-town, rural Kansas school district, where I was teaching my favorite subject, American government. My first year -- super gung-ho -- going to teach American government, loved the political system. Kids in the 12th grade: not exactly all that enthusiastic about the American government system. Year two: learned a few things -- had to change my tactic. And I put in front of them an authentic experience that allowed them to learn for themselves. I didn't tell them what to do or how to do it. I posed a problem in front of them, which was to put on an election forum for their own community.
Έφτιαξαν διαφημιστικά φυλλάδια, επικοινώνησαν με υπηρεσίες, έφτιαξαν προγράμματα, συναντήθηκαν με γραμματείς, έφτιαξαν προεκλογικά φυλλάδια έτσι ώστε όλοι οι πολίτες να ενημερωθούν για τους υποψήφιους. Κάλεσαν τους πάντες στο σχολείο σε μια βραδιά συζήτησης για την διακυβέρνηση και την πολιτική και άσχετα με το αν έγιναν όλα τέλεια, οι μαθητές έμαθαν με βιωματικό τρόπο. Οι παλιότεροι - και πιο έμπειροι- καθηγητές με κοιτούσαν λέγοντας: "Αχ, αυτή είναι. Είναι τόσο γλυκιά και αθώα. Προσπαθεί να τα καταφέρει" (Γέλια) "Δεν ξέρει που πάει να μπλέξει." Εγώ όμως ήξερα ότι τα παιδιά θα εμφανιστούν εκείνο το βράδυ. Το πίστευα πραγματικά. Και κάθε εβδομάδα τους υπενθύμιζα τι περίμενα απ' αυτούς. Ώσπου εκείνο το βράδυ, και τα 90 παιδιά κατάλληλα ντυμένα ήταν στη θέση τους να κάνουν αυτό που πρέπει. Το μόνο που είχα να κάνω ήταν να τους απολαύσω. Ήταν κάτι δικό τους. Βιωματικό. Αυθεντικό. Σήμαινε πολλά γι' αυτούς. Και θα συνεχίσουν.
They produced flyers. They called offices. They checked schedules. They were meeting with secretaries. They produced an election forum booklet for the entire town to learn more about their candidates. They invited everyone into the school for an evening of conversation about government and politics and whether or not the streets were done well, and really had this robust experiential learning. The older teachers -- more experienced -- looked at me and went, "Oh, there she is. That's so cute. She's trying to get that done." (Laughter) "She doesn't know what she's in for." But I knew that the kids would show up, and I believed it, and I told them every week what I expected out of them. And that night, all 90 kids -- dressed appropriately, doing their job, owning it. I had to just sit and watch. It was theirs. It was experiential. It was authentic. It meant something to them. And they will step up.
Από το Κάνσας μετακόμισα στην όμορφη Αριζόνα, όπου δίδαξα στο Flagstaff για κάποια χρόνια, αυτή τη φορά σε μαθητές γυμνασίου. Ευτυχώς δε δίδασκα πάλι αμερικανική πολιτική αγωγή. Θα δίδασκα το συναρπαστικό μάθημα της Γεωγραφίας. Και πάλι ενθουσιώδης να μάθω. Το ενδιαφέρον όμως ήταν σε σχέση με τη νέα μου θέση στην Αριζόνα ότι είχα πραγματικά μια ιδιαίτερα εκλεκτική και σπάνια ομάδα παιδιών να δουλέψουμε μαζί σ' ένα συνηθισμένο δημόσιο σχολείο. Είναι αυτές οι στιγμές που πρέπει να αρπάζουμε τις ευκαιρίες. Και μια ευκαιρία ήταν να πάμε και να γνωρίσουμε τον Paul Rusesabagina, ο οποίος είναι ο άνθρωπος στον οποίο βασίστηκε η ταινία "Ξενοδοχείο Ρουάντα". Αυτός θα μιλούσε στο γειτονικό μας λύκειο. Μπορούσαμε να πάμε με τα πόδια, δεν χρειαζόταν καν να πληρώσουμε λεωφορεία. Δεν υπήρχε κανένα κόστος. Τέλειος περίπατος.
From Kansas, I moved on to lovely Arizona, where I taught in Flagstaff for a number of years, this time with middle school students. Luckily, I didn't have to teach them American government. Could teach them the more exciting topic of geography. Again, "thrilled" to learn. But what was interesting about this position I found myself in in Arizona, was I had this really extraordinarily eclectic group of kids to work with in a truly public school, and we got to have these moments where we would get these opportunities. And one opportunity was we got to go and meet Paul Rusesabagina, which is the gentleman that the movie "Hotel Rwanda" is based after. And he was going to speak at the high school next door to us. We could walk there. We didn't even have to pay for the buses. There was no expense cost. Perfect field trip.
Το πρόβλημα όμως που προέκυψε είναι πώς πας 13χρονα και 14χρονα παιδιά σε μια συζήτηση με θέμα τη γενοκτονία και πώς αντιμετωπίζεις το όλο θέμα με υπευθυνότητα και σεβασμό ώστε κι αυτά να ξέρουν πώς να το διαχειριστούν. Οπότε και αποφασίσαμε να δούμε τον Paul Rusesabagina σαν ένα παράδειγμα ανθρώπου που αποκλειστικά αφιέρωσε τη ζωή του για να κάνει κάτι θετικό. Μετά προκάλεσα τα παιδιά να αναγνωρίσουν κάποιον στη δικιά τους ζωή, στο δικό τους περιβάλλον ή μικρόκοσμο που κατά τη γνώμη τους έκανε κάτι αντίστοιχο. Τους ζήτησα να κάνουν μια μικρή ταινία γι' αυτό. Ήταν η πρώτη φορά που κάναμε κάτι τέτοιο. Κανείς δεν ήξερε πώς να φτιάξει μια ταινία στον υπολογιστή. Όμως τους άρεσε πολύ η ιδέα. Τους ζήτησα επίσης να μιλάνε οι ίδιοι στην ταινία τους. Αυτή ήταν και η πιο αποκαλυπτική στιγμή, όταν ζητάς απ' τα παιδιά να χρησιμοποιήσουν τη φωνή τους και να μιλήσουν για λογαριασμό τους για πράγματα τα οποία είναι πρόθυμα να μοιραστούν με άλλους. Η τελευταία ερώτηση της εργασίας τους ήταν: Τι σκοπεύεις να κάνεις στη ζωή σου ώστε να επηρεάσεις θετικά άλλους ανθρώπους; Τα πράγματα που θα πουν τα παιδιά όταν θα τα ρωτήσεις και θα τους δώσεις χρόνο να ακουστούν είναι απίθανα.
The problem then becomes how do you take seventh- and eighth-graders to a talk about genocide and deal with the subject in a way that is responsible and respectful, and they know what to do with it. And so we chose to look at Paul Rusesabagina as an example of a gentleman who singularly used his life to do something positive. I then challenged the kids to identify someone in their own life, or in their own story, or in their own world, that they could identify that had done a similar thing. I asked them to produce a little movie about it. It's the first time we'd done this. Nobody really knew how to make these little movies on the computer, but they were into it. And I asked them to put their own voice over it. It was the most awesome moment of revelation that when you ask kids to use their own voice and ask them to speak for themselves, what they're willing to share. The last question of the assignment is: how do you plan to use your life to positively impact other people? The things that kids will say when you ask them and take the time to listen is extraordinary.
Πάμε τώρα γρήγορα στην Πενσυλβάνια, όπου βρίσκομαι σήμερα. Διδάσκω στο σχολείο Science Leadership Academy το οποίο είναι ένα σχολείο που διοικείται από το Ινστιτούτο Franklin και τη σχολική περιφέρεια της Φιλαδέλφεια. Είμαστε το ένατο ανάμεσα σε 12 δημόσια σχολεία, αλλά το δικό μας είναι λίγο διαφορετικό. Μετακινήθηκα εκεί κυρίως για να συμμετέχω σε μια εκπαιδευτική διαδικασία που θα επικύρωνε τον τρόπο που εγώ πίστευα ότι τα παιδιά μαθαίνουν, και που πραγματικά ήθελε να διερευνήσει τι είναι πιθανό να συμβεί εφόσον είσαι πρόθυμος ν' αφήσεις κάποιες από τις μεθόδους του παρελθόντος, τη σπανιότητα της πληροφορίας δηλαδή της εποχής που η γιαγιά μου, ο πατέρας μου ή ακόμα κι εγώ πηγαίναμε σχολείο, μιας και σήμερα υπάρχει υπερπληθώρα πληροφοριών. Τι κάνεις λοιπόν όταν οι πληροφορίες είναι διάσπαρτες γύρω σου; Γιατί φέρνεις τα παιδιά στο σχολείο αφού δε χρειάζεται να έρθουν για να βρουν τις πληροφορίες;
Fast-forward to Pennsylvania, where I find myself today. I teach at the Science Leadership Academy, which is a partnership school between the Franklin Institute and the school district of Philadelphia. We are a nine through 12 public school, but we do school quite differently. I moved there primarily to be part of a learning environment that validated the way that I knew that kids learned, and that really wanted to investigate what was possible when you are willing to let go of some of the paradigms of the past, of information scarcity when my grandmother was in school and when my father was in school and even when I was in school, and to a moment when we have information surplus. So what do you do when the information is all around you? Why do you have kids come to school if they no longer have to come there to get the information?
Στη Φιλαδέλφεια έχουμε ένα φορητό υπολογιστή κατ' άτομο, που σημαίνει ότι τα παιδιά φέρνουν τους υπολογιστές τους μαζί κάθε μέρα μετά τους πάνε σπίτι και έχουν πάντα πρόσβαση στην πληροφορία. Ένα πράγμα με το οποίο πρέπει να συμβιβαστείτε όταν δώσετε το εργαλείο που παρέχει πληροφορίες στους μαθητές, είναι ότι θα πρέπει να εξοικειωθείτε με την ιδέα ότι θα επιτρέπεται στους μαθητές η αποτυχία σαν αναπόσπαστο κομμάτι της εκπαιδευτικής διαδικασίας. Αυτή τη στιγμή στον εκπαιδευτικό χώρο ζούμε ένα πάθος για τη σωστή απάντηση που φαίνεται ξεκάθαρα στα συνήθη τεστ πολλαπλών επιλογών, και εγώ είμαι εδώ σήμερα για να σας δηλώσω ότι αυτό δεν είναι μάθηση. Το χειρότερο πράγμα που μπορεί κανείς να ζητήσει απ' τα παιδιά είναι το να μην κάνουν λάθος. Το να τους ζητάς να δίνουν πάντα τη σωστή απάντηση δεν τους επιτρέπει να μαθαίνουν. Κάναμε λοιπόν αυτό το πρότζεκτ και αυτό είναι ένα από τα έργα του πρότζεκτ. Σχεδόν ποτέ δεν τα επιδεικνύω κι αυτό έχει να κάνει με τη θέση μας σε σχέση με το θέμα της αποτυχίας.
In Philadelphia we have a one-to-one laptop program, so the kids are bringing in laptops with them everyday, taking them home, getting access to information. And here's the thing that you need to get comfortable with when you've given the tool to acquire information to students, is that you have to be comfortable with this idea of allowing kids to fail as part of the learning process. We deal right now in the educational landscape with an infatuation with the culture of one right answer that can be properly bubbled on the average multiple choice test, and I am here to share with you: it is not learning. That is the absolute wrong thing to ask, to tell kids to never be wrong. To ask them to always have the right answer doesn't allow them to learn. So we did this project, and this is one of the artifacts of the project. I almost never show them off because of the issue of the idea of failure.
Οι μαθητές μου έφτιαξαν αυτά τα γραφήματα πληροφοριών σαν αποτέλεσμα μιας ενότητας με την οποία ασχοληθήκαμε προς το τέλος του χρόνου ορμώμενοι από τις πετρελαιοκηλίδες. Τους ζήτησα να χρησιμοποιήσουν σαν παραδείγματα τα γραφήματα πληροφοριών που βλέπουμε σε πολλά μέσα ενημέρωσης, και να δουν ποια είναι τα ενδιαφέροντα σημεία τους, και έπειτα να δημιουργήσουν ένα δικό τους που σχετίζεται με μια ανθρώπινης φύσεως καταστροφή στην αμερικανική πραγματικότητα. Είχαν φυσικά συγκεκριμένα κριτήρια που έπρεπε να τηρήσουν. Η αλήθεια είναι ότι ένιωθαν λίγο άβολα με την εργασία αυτή καθώς δεν είχαμε ξανακάνει κάτι παρόμοιο και δεν ήξεραν πώς ακριβώς να το κάνουν. Μιλούν αρκετά καλά - είναι πολύ ήρεμοι- και γράφουν επίσης πολύ, πολύ ωραία, όταν τους ζητήθηκε όμως να επικοινωνήσουν τις ιδέες τους διαφορετικά τους δημιούργησε μια ανασφάλεια. Τους έδωσα όμως το χώρο για να το κάνουν. Τους είπα: αυτοσχεδιάστε, δημιουργήστε μόνοι σας. Για να δούμε τι μπορούμε να κάνουμε. Και ο μαθητής που συνεχώς δημιουργεί το καλύτερο οπτικό αποτέλεσμα δε μας απογοήτευσε. Το έφτιαξε σε δυο-τρεις μέρες. Αυτή είναι η δουλειά του μαθητή που κατά γενική ομολογία τα κατάφερε.
My students produced these info-graphics as a result of a unit that we decided to do at the end of the year responding to the oil spill. I asked them to take the examples that we were seeing of the info-graphics that existed in a lot of mass media, and take a look at what were the interesting components of it, and produce one for themselves of a different man-made disaster from American history. And they had certain criteria to do it. They were a little uncomfortable with it, because we'd never done this before, and they didn't know exactly how to do it. They can talk -- they're very smooth, and they can write very, very well, but asking them to communicate ideas in a different way was a little uncomfortable for them. But I gave them the room to just do the thing. Go create. Go figure it out. Let's see what we can do. And the student that persistently turns out the best visual product did not disappoint. This was done in like two or three days. And this is the work of the student that consistently did it.
Όταν ρώτησα τους μαθητές: "Ποιος έκανε το καλύτερο;" Όλοι αμέσως συμφώνησαν: "Αυτό είναι." Δε διάβασαν τίποτα. "Αυτό είναι." Εγώ πάλι τους ρώτησα: "τι είναι αυτό που το ξεχωρίζει απ' τ' άλλα;" Οι μαθητές είπαν: "Το σχέδιο είναι καλό και έχει χρησιμοποιήσει ωραία χρώματα. Ακόμα έχει...." Και τότε είπαν δυνατά όλα όσα είχαμε πει. Εγώ τότε τους είπα: "Ωραία διαβάστε τις πληροφορίες τότε" Και τότε είπαν: "Α, τελικά ίσως να μην είναι αυτό το καλύτερο." Τότε διαλέξαμε ένα άλλο -που δεν ήταν τόσο καλό οπτικά, αλλά μπορούσες να διαβάσεις καλύτερα τις πληροφορίες- περάσαμε μια ώρα μιλώντας για το πώς μαθαίνει κανείς, καθώς το θέμα δεν ήταν η τελειότητα ή το τι θα μπορούσα να φτιάξω εγώ. Αυτό που τους ζητήθηκε ήταν να δημιουργήσουν μόνοι τους. Τους επιτράπηκε να αποτύχουν, να δουν τη διαδικασία και να μάθουν απ' αυτή. Όταν θα ξανακάνουμε κάτι αντίστοιχο στην τάξη μας φέτος, πιστεύω ότι θα τα πάνε καλύτερα. Η διαδικασία της μάθησης πρέπει να περιλαμβάνει και ένα κομμάτι αποτυχίας, γιατί η αποτυχία είναι εκπαιδευτικό εργαλείο στη διαδικασία της μάθησης.
And when I sat the students down, I said, "Who's got the best one?" And they immediately went, "There it is." Didn't read anything. "There it is." And I said, "Well what makes it great?" And they're like, "Oh, the design's good, and he's using good color. And there's some ... " And they went through all that we processed out loud. And I said, "Go read it." And they're like, "Oh, that one wasn't so awesome." And then we went to another one -- it didn't have great visuals, but it had great information -- and spent an hour talking about the learning process, because it wasn't about whether or not it was perfect, or whether or not it was what I could create. It asked them to create for themselves, and it allowed them to fail, process, learn from. And when we do another round of this in my class this year, they will do better this time, because learning has to include an amount of failure, because failure is instructional in the process.
Υπάρχουν εκατομμύρια εικόνες που θα μπορούσα να σας δείξω έπρεπε να διαλέξω προσεκτικά - αυτή είναι μια απ' τις αγαπημένες μου- με μαθητές που μαθαίνουν, όπως μπορεί η μάθηση να είναι σ' ένα περιβάλλον όπου δεν υπάρχει η άποψη ότι τα παιδιά έρχονται στο σχολείο για να πάρουν πληροφορίες, αλλά αντίθετα, στο σχολείο τους ζητάμε να μας πουν τι μπορούν να κάνουν με την πληροφορία. Κάντε στα παιδιά ενδιαφέρουσες ερωτήσεις. Δε θα σας απογοητεύσουν. Ζητήστε τους να επισκεφθούν μέρη, να δουν πράγματα με τα ίδια τους τα μάτια να βιώσουν τη γνώση, να παίξουν, να ερευνήσουν. Αυτή είναι μια απ' τις αγαπημένες μου φωτογραφίες, καθώς τραβήχτηκε την Τρίτη, όταν ζήτησα από τους μαθητές μου να πάνε να ψηφίσουν. Αυτός είναι ο Ρόμπι, είναι η πρώτη φορά που ψηφίζει και θέλει να μοιραστεί αυτή τη στιγμή με όλους σας. Αυτό είναι μάθηση, γιατί τους ζητήσαμε να βγουν έξω στον πραγματικό κόσμο.
There are a million pictures that I could click through here, and had to choose carefully -- this is one of my favorites -- of students learning, of what learning can look like in a landscape where we let go of the idea that kids have to come to school to get the information, but instead, ask them what they can do with it. Ask them really interesting questions. They will not disappoint. Ask them to go to places, to see things for themselves, to actually experience the learning, to play, to inquire. This is one of my favorite photos, because this was taken on Tuesday, when I asked the students to go to the polls. This is Robbie, and this was his first day of voting, and he wanted to share that with everybody and do that. But this is learning too, because we asked them to go out into real spaces.
Το κύριο σημείο αυτής της ομιλίας είναι ότι αν συνεχίσουμε να πιστεύουμε ότι εκπαιδευτική διαδικασία είναι να πηγαίνεις στο σχολείο για να πάρεις την πληροφορία και όχι για να βιώνεις τη γνώση, να ενδυναμώνεις τη μαθητική φωνή και να αγκαλιάζεις την αποτυχία, τότε χάνουμε το παιχνίδι. Και τίποτε από αυτά που λέγεται σήμερα δε θα είναι εφικτό, αν συνεχίσουμε να έχουμε ένα εκπαιδευτικό σύστημα που δεν δίνει αξία σ' αυτές τις αρχές, καθώς δε θα φτάσουμε μακριά με τυποποιημένα τεστ ή με την κουλτούρα της μιας και μοναδικής σωστής απάντησης. Ξέρουμε το πώς να τα πάμε καλύτερα και ήρθε η ώρα να το κάνουμε
The main point is that, if we continue to look at education as if it's about coming to school to get the information and not about experiential learning, empowering student voice and embracing failure, we're missing the mark. And everything that everybody is talking about today isn't possible if we keep having an educational system that does not value these qualities, because we won't get there with a standardized test, and we won't get there with a culture of one right answer. We know how to do this better, and it's time to do better.
(χειροκρότημα)
(Applause)