Everyone, please think of your biggest personal goal. For real -- you can take a second. You've got to feel this to learn it. Take a few seconds and think of your personal biggest goal, okay? Imagine deciding right now that you're going to do it. Imagine telling someone that you meet today what you're going to do. Imagine their congratulations, and their high image of you. Doesn't it feel good to say it out loud? Don't you feel one step closer already, like it's already becoming part of your identity?
Prosim, naj vsak pomisli na svoj največji osebni cilj. Res. Lahko si vzamete trenutek. To morate občutiti, da se boste lahko naučili. Vzemite si nekaj sekund in pomislite na svoj največji osebni cilj, prav? Predstavljajte si, da se ravno zdaj odločite, da ga boste dosegli. Predstavljajte si, da nekomu, ki ga danes srečate, poveste, kaj boste naredili. Predstavljajte si njihove čestitke in kako zrastete v njihovih očeh. A ni dober občutek, ko to poveste na glas? Se ne počutite, kot da ste že za korak bližje, kot da že postaja del vaše identitete?
Well, bad news: you should have kept your mouth shut, because that good feeling now will make you less likely to do it. The repeated psychology tests have proven that telling someone your goal makes it less likely to happen. Any time you have a goal, there are some steps that need to be done, some work that needs to be done in order to achieve it. Ideally you would not be satisfied until you'd actually done the work. But when you tell someone your goal and they acknowledge it, psychologists have found that it's called a "social reality." The mind is kind of tricked into feeling that it's already done. And then because you've felt that satisfaction, you're less motivated to do the actual hard work necessary.
No, slaba novica: morali bi držati jezik za zobmi, ker vam bo ta dober občutek zdaj zmanjšal verjetnost, da boste to naredili. Večkrat ponovljeni psihološki testi so dokazali, da s tem, ko nekomu poveste svoje cilj, zmanjšate možnost, da ga dosežete. Kadarkoli imate cilj, obstajajo koraki, ki jih morate narediti, nekaj dela, ki ga morate opraviti, da bi ga dosegli. Idealno bi bilo, da ne bi bili zadovoljni, dokler niste dejansko opravili dela. Vendar, ko nekomu poveste svoj cilj in ga oni sprejmejo, psihologi so odkrili, da se temu reče socialna resničnost, je um na nek način ukanjen v občutek, da je že dosežen. In potem, ker ste občutili zadovoljstvo, ste manj motivirani, da bi
(Laughter)
opravili dejansko trdo delo, ki je potrebno.
So this goes against conventional wisdom that we should tell our friends our goals, right? So they hold us to it.
To torej nasprotuje običajni modrosti, da moramo svoje cilje povedati prijateljem, kajne? -- da nas držijo za besedo, ja.
So, let's look at the proof. 1926: Kurt Lewin, founder of social psychology, called this "substitution." 1933: Wera Mahler found when it was acknowledged by others, it felt real in the mind. 1982, Peter Gollwitzer wrote a whole book about this, and in 2009, he did some new tests that were published.
Poglejmo torej dokaz. 1926 je Kurt Lewin, utemeljitelj socialne psihologije, temu rekel "nadomestek". 1933 je Vera Mahler ugotovila, da ko drugi nekaj potrdijo, se to v mislih zdi resnično. 1982 je Peter Gollwitzer napisal celo knjigo o tem, 2009 pa je naredil nekaj novih poskusov, ki so bili objavljeni.
It goes like this: 163 people across four separate tests. Everyone wrote down their personal goal. Then half of them announced their commitment to this goal to the room, and half didn't. Then everyone was given 45 minutes of work that would directly lead them towards their goal, but they were told that they could stop at any time. Now, those who kept their mouths shut worked the entire 45 minutes on average, and when asked afterward, said that they felt that they had a long way to go still to achieve their goal. But those who had announced it quit after only 33 minutes, on average, and when asked afterward, said that they felt much closer to achieving their goal.
Takole gre: 163 ljudi v štirih ločenih poskusih -- vsak je zapisal svoj osebni cilj. Polovica jih je svojo zavezo cilju razglasila ostalim, polovica pa ne. Potem so vsakemu dali 45 minut dela, ki bi jih vodil naravnost proti njihovemu cilju, vendar so jim rekli, da lahko kadarkoli odnehajo. Tako so tisti, ki so držali jezik za zobmi, v povprečju delali vseh 45 minut in ko so jih kasneje vprašali, so rekli, da so imeli občutek, da imajo še dolgo pot do svojega cilja. Tisti pa, ki so cilj razglasili, so v povprečju po samo 33-ih minutah odnehali in ko so jih kasneje vprašali, so rekli, da so imeli občutek, da so veliko bližje svojemu cilju.
So if this is true, what can we do? Well, you could resist the temptation to announce your goal. You can delay the gratification that the social acknowledgment brings, and you can understand that your mind mistakes the talking for the doing. But if you do need to talk about something, you can state it in a way that gives you no satisfaction, such as, "I really want to run this marathon, so I need to train five times a week and kick my ass if I don't, okay?"
Torej, če je to res, kaj lahko naredimo? No, lahko se uprete skušnjavi, da razglasite svoj cilj. Lahko odložite zadovoljitev, ki ga prinaša socialna potrditev. In lahko razumete, da vaš um zamenjuje govorjenje za dejanja. Če pa vseeno morate govoriti o nečem, lahko to poveste na način, ki ne daje zadovoljstva, na primer, "Resnično si želim teči ta maraton, tako da moram trenirati petkrat na teden in se pretepsti, če ne bom, prav?"
So audience, next time you're tempted to tell someone your goal, what will you say?
Torej, občinstvo, naslednjič, ko vas bo zamikalo, da nekomu poveste svoj cilj, kaj boste rekli?
(Silence)
Točno tako. Odlično.
Exactly! Well done.
(Laughter)
(Applause)
(aplavz)