Everyone, please think of your biggest personal goal. For real -- you can take a second. You've got to feel this to learn it. Take a few seconds and think of your personal biggest goal, okay? Imagine deciding right now that you're going to do it. Imagine telling someone that you meet today what you're going to do. Imagine their congratulations, and their high image of you. Doesn't it feel good to say it out loud? Don't you feel one step closer already, like it's already becoming part of your identity?
Ikviens, lūdzu, padomājiet par savu svarīgāko mērķi. Pa īstam, varat tam mirkli veltīt. Jums tas ir jāizjūt, lai saprastu. Dažas sekundes padomājiet par savu lielāko mērķi, labi? Iztēlojieties, ka tieši tagad nolemjat, ka to īstenosiet. Iztēlojieties, ka kādam šodien satiktajam pastāstāt par iecerēto. Iztēlojaties, kā viņš jūs apsveic, un cik augstu jūs novērtē. Vai nav patīkami to pateikt skaļi? Vai nejūtat, ka esat jau vienu soli tuvāk, it kā šis mērķis jau būtu kļuvis par daļu no jums?
Well, bad news: you should have kept your mouth shut, because that good feeling now will make you less likely to do it. The repeated psychology tests have proven that telling someone your goal makes it less likely to happen. Any time you have a goal, there are some steps that need to be done, some work that needs to be done in order to achieve it. Ideally you would not be satisfied until you'd actually done the work. But when you tell someone your goal and they acknowledge it, psychologists have found that it's called a "social reality." The mind is kind of tricked into feeling that it's already done. And then because you've felt that satisfaction, you're less motivated to do the actual hard work necessary.
Diemžēl, sliktas ziņas: jums vajadzēja turēt muti ciet, jo nu šī labās sajūtas dēļ ir mazāka iespēja, ka šo mērķi īstenosiet. Vairākkārtēji psiholoģijas testi ir pierādījuši, ka, pastāstot kādam par savu mērķi, samazinās iespēja, ka tas tiks īstenots. Ikreiz, kad jums ir kāds mērķis, ir virkne soļu, kas jāveic, zināms darbs, kas jāpadara, lai to sasniegtu. Ideālā gadījumā, jūs nebūtu apmierināti, iekams to nepaveiktu. Taču, pastāstot kādam par savu mērķi un saņemot par to atzinību, psihologi ir atklājuši, ka to sauc par sociālo īstenību. Mūsu prāts savā ziņā tiek apmānīts, radot sajūtu, ka darbs jau paveikts. Tādēļ, ka sajutāt šo apmierinājumu, jūs esat mazāk motivēti patiešām paveikt šo smago darbu.
(Laughter)
(Smiekli)
So this goes against conventional wisdom that we should tell our friends our goals, right? So they hold us to it.
Tas ir pretrunā ar vispāratzīto gudrību, ka mums draugiem jāpastāsta par saviem mērķiem, vai ne? Lai viņi turētu mūs pie vārda.
So, let's look at the proof. 1926: Kurt Lewin, founder of social psychology, called this "substitution." 1933: Wera Mahler found when it was acknowledged by others, it felt real in the mind. 1982, Peter Gollwitzer wrote a whole book about this, and in 2009, he did some new tests that were published.
Apskatīsim pierādījumus. 1926. gads: Kurts Levins, sociālpsiholoģijas dibinātājs, to nosauca par „aizvietošanu”. 1933. gads: Vera Mālere atklāja, ka tas, ko citi jau ir atzinuši, prātā tiek uztverts kā īsts. 1982. gads, Pīters Golvicers par to sarakstīja veselu grāmatu, un 2009. gadā viņš veica dažus testus, kas tika publicēti.
It goes like this: 163 people across four separate tests. Everyone wrote down their personal goal. Then half of them announced their commitment to this goal to the room, and half didn't. Then everyone was given 45 minutes of work that would directly lead them towards their goal, but they were told that they could stop at any time. Now, those who kept their mouths shut worked the entire 45 minutes on average, and when asked afterward, said that they felt that they had a long way to go still to achieve their goal. But those who had announced it quit after only 33 minutes, on average, and when asked afterward, said that they felt much closer to achieving their goal.
Tas notika šādi: 163 cilvēki piedalījās četros dažādos testos. Katrs pierakstīja savu mērķi. Puse no viņiem pārējiem paziņoja par savu apņemšanos īstenot šo mērķi, un otra puse ne. Pēc tam katram tika piešķirtas 45 minūtes, kas paredzētas virzībai uz viņu mērķa sasniegšanu, bet viņiem pateica, ka viņi jebkurā brīdī drīkstēja pārtraukt. Tie, kas turēja savas mutes ciet, caurmērā nostrādāja visas 45 minūtes, un pēc tam, kad viņiem apjautājās, teica, ka, viņuprāt, vēl tāls ceļš ejams, lai sasniegtu viņu mērķi. Taču tie, kas to skaļi paziņoja, pātrauca darbu vidēji pēc 33 minūtēm, un kad viņiem pēc tam apjautājās, teica, ka, viņuprāt, viņi ir daudz tuvāk mērķa sasniegšanai.
So if this is true, what can we do? Well, you could resist the temptation to announce your goal. You can delay the gratification that the social acknowledgment brings, and you can understand that your mind mistakes the talking for the doing. But if you do need to talk about something, you can state it in a way that gives you no satisfaction, such as, "I really want to run this marathon, so I need to train five times a week and kick my ass if I don't, okay?"
Ja tā ir patiesība, ko mēs varam darīt? Nu, varat pretoties kārdinājumam paziņot par savu mērķi. Varat atlikt iepriecinājumu, ko sniedz sabiedriskā atzinība. un varat izprast, ka jūsu prāts jauc runāšanu ar darīšanu. Bet, ja jums jārunā par kaut ko, varat to noformulēt tā, kas tas jums nesniedz apmierinātību, piemēram: „Es ļoti vēlos noskriet šo maratonu, tāpēc man jātrenējas piecas reizes nedēļā. Sadod man pa pakaļu, ja es tā nedaru, labi?”
So audience, next time you're tempted to tell someone your goal, what will you say?
Tātad, publika, nākamreiz, kad sajūtat kārdinājumu kādam pastāstīt par savu mērķi, ko teiksiet?
(Silence)
(Klusums)
Exactly! Well done.
Tieši tā. Ļoti labi.
(Laughter)
(Smiekli)
(Applause)
(Aplausi)