Everyone, please think of your biggest personal goal. For real -- you can take a second. You've got to feel this to learn it. Take a few seconds and think of your personal biggest goal, okay? Imagine deciding right now that you're going to do it. Imagine telling someone that you meet today what you're going to do. Imagine their congratulations, and their high image of you. Doesn't it feel good to say it out loud? Don't you feel one step closer already, like it's already becoming part of your identity?
تکایە هەموتان، بیر لە گەورەترین ئامانجتان بکەنەوە. لە ڕاستیدا دەتوانن چرکەیەک وەرگرن. هەست بەوە بکەن تا فێری بن. چەند چرکەیەک وەرگرن و بیر لە گەورەترین ئامانجتان بکەنەوە، باشە؟ خەیاڵ بکەن ئێستا لەناکاو ئەوە دەکەن. خەیاڵ بکەن کە بە کەسێک دەڵێن ئەمڕۆ بەنیازیت چی بکەیت. خەیاڵی پیرۆزباییەکانیان بکەن، و وێنەی بەرزی تۆ لای ئەوان. هەستێکی خۆش نییە بە دەنگی بەرز بیڵێیت؟ هەست ناکەن هەنگاوێک نزیکتر بویتنەوە، وەک ئەوەی دەبێتە بەشێک لە کەسایەتیتان؟
Well, bad news: you should have kept your mouth shut, because that good feeling now will make you less likely to do it. The repeated psychology tests have proven that telling someone your goal makes it less likely to happen. Any time you have a goal, there are some steps that need to be done, some work that needs to be done in order to achieve it. Ideally you would not be satisfied until you'd actually done the work. But when you tell someone your goal and they acknowledge it, psychologists have found that it's called a "social reality." The mind is kind of tricked into feeling that it's already done. And then because you've felt that satisfaction, you're less motivated to do the actual hard work necessary.
باشە، هەواڵێکی ناخۆش پێویستە دەمتان بە داخراوی بهێڵنەوە، لەبەر ئەو هەستە خۆشە ئێستا وادەکات کەمتر حەز بە ئەنجامدانی بکەن. تاقیکردنەوە دەروونزانیەکان سەلماندویانە ئاشکرا کردنی ئامانجەکەت ئەگەری هاتنەدی کەمتر دەکات. هەرکاتێک ئامانجتان هەبوو، هەندێک هەنگاو هەیە پێویستە بیکەن، هەندێک کار بکەن تا بەدەستی بینن. بەشێوەیەکی ئاسایی: تا کارەکە ئەنجام نەدەن، دڵ ئارام نابێت. كاتێك ئامانجەکەت لای کەسێک ئاشکرا دەکەیت و دانی پێدادەنێت، دەروونزانەکان دەریانخستوە کە "پێی دهوترێ "ڕاستی کۆماڵایەتی. مێشک جۆرێک لە فێل دەکات تا هەست بکەی کە ئەوە ئەنجام دراوە. لەبەر ئەوەی دواتر هەست بەو دڵخۆشیە دەکەیت، پاڵنەرت بۆ ئەنجامدانی کارە دژوارە ڕاستەقینەکە کەمتر دەبێت.
(Laughter)
(پێکەنین)
So this goes against conventional wisdom that we should tell our friends our goals, right? So they hold us to it.
ئەمە پێچەوانەی ئەم پەندەیە کە ئامانجەکانمان بە هاوڕێکانمان بڵێین، ڕاستە؟ ئەوان هانمان دەدەین تا کارەکە ئەنجام بدەین.
So, let's look at the proof. 1926: Kurt Lewin, founder of social psychology, called this "substitution." 1933: Wera Mahler found when it was acknowledged by others, it felt real in the mind. 1982, Peter Gollwitzer wrote a whole book about this, and in 2009, he did some new tests that were published.
با سەیری بەڵگەکان بکەین. کورت لوین، دامەزرێنەری دەروونزانی کۆمەڵایەتی ساڵی ١٩٢٦، "ئەم حاڵەتەی ناونا "جێگرەوە. ویرە ماهلەر لە 1933 شتێکی سەلماندن کە دواتر دانیپێندرا: مێشک ئەم هەستە بە ڕاستی وەردەگرێت. پیتەر گۆلویتزەر لە 1982، کتێبێکی تەواوی لەسەر نوسیوە، و لە ٢٠٠٩، چەند تاقیکردنەوەیەکی نوێی بڵاو کردەوە.
It goes like this: 163 people across four separate tests. Everyone wrote down their personal goal. Then half of them announced their commitment to this goal to the room, and half didn't. Then everyone was given 45 minutes of work that would directly lead them towards their goal, but they were told that they could stop at any time. Now, those who kept their mouths shut worked the entire 45 minutes on average, and when asked afterward, said that they felt that they had a long way to go still to achieve their goal. But those who had announced it quit after only 33 minutes, on average, and when asked afterward, said that they felt much closer to achieving their goal.
بەم شێوەیە: ١٦٣ خەڵک بەسەر چوار تاقیکردنەوەی جیا. هەرکەسەو ئامانجی کەسی خۆی نووسی. دواتر نیوەیان لە ژوورەکە ئامانجەکەیان بڵاوکردەوە، و نیوەشیان نەیانكرد. دواتر هەمویان ٤٥ دەقەیان بۆ ئیشکردن پێدرا کە ڕێگە بۆ ئامانجەکەیان خۆش دەکات، بەڵام پێیان وترا کە دەتوانن لە هەرکاتێک بوەستن. ئێستا، ئەوانەی بێدەنگ بوون تەواوی ٤٥ دەقەکە ئیشیان کرد، دواتر کە پرسیاریان لێکرا، وتیان هەستیانکرد ڕێگەیەکی درێژتریان هەیە بۆ بەردەوامبوون بۆ بەدەست هینانی ئامانجەکە. بەڵام ئەوانەی بڵاویانکردەوە تەنها بۆ ماوەی ٣٣ دەقە، بەردەوامبوون، دواتر کە پرسیاریان لێکرا، هەستیان کرد لە بە دەستهێنانی ئامانجەکەیان زیاتر نزیکن.
So if this is true, what can we do? Well, you could resist the temptation to announce your goal. You can delay the gratification that the social acknowledgment brings, and you can understand that your mind mistakes the talking for the doing. But if you do need to talk about something, you can state it in a way that gives you no satisfaction, such as, "I really want to run this marathon, so I need to train five times a week and kick my ass if I don't, okay?"
ئەگەر ئەوە ڕاست بێ، چی بکەین؟ باشە، دەبێت زاڵبیت بەسەر فریودانی ئاشکرا کردنی ئامانجەکەت. دەبێت رازیبوون و سەرسامی دەوروبەر بە پلانەکانمان پشتگوێ بخەین، دەبێت بزانین کە هەندێک جار مێشکمان ئەنجامدان و قسە کردن جیا ناکاتەو. بەڵام گەر پێویست بوو قسە لەسەر ئامانجێکت بکەیت، دەبێت بە شێوەیەک بێت کە لە هەستی قایلبوون و ڕازیبوون دوور بێت، وەک، "بەڕاستی دەمەوێت لەم ماڕاسۆنە بەشدار بم، پێویستە هەفتەی پێنج جار مەشق بکەم "و شەقێک لەخۆم دەدەم ڕاهێنان نەکەم، باشە؟
So audience, next time you're tempted to tell someone your goal, what will you say?
ئامادەبووان، لە داهاتوو گەر خوتخوتەی ئاشکرا کردنی ئامانجەکەتان هەبوو چی دەڵێن؟
(Silence)
(بێدەنگی)
Exactly! Well done.
ئافهرین! دەستان خۆش.
(Laughter)
(پێکەنین)
(Applause)
(چەپڵە)