Everyone, please think of your biggest personal goal. For real -- you can take a second. You've got to feel this to learn it. Take a few seconds and think of your personal biggest goal, okay? Imagine deciding right now that you're going to do it. Imagine telling someone that you meet today what you're going to do. Imagine their congratulations, and their high image of you. Doesn't it feel good to say it out loud? Don't you feel one step closer already, like it's already becoming part of your identity?
חישבו רגע על המטרה האישית הכי גדולה שלכם. באמת. קחו שנייה, אתם חייבים להרגיש את זה כדי להבין. קחו כמה שניות לחשוב על המטרה הגדולה שלכם, טוב? תדמיינו שאתם מחליטים ממש עכשיו שתעשו את זה. תדמיינו שאתם מספרים למישהו שפגשתם היום מה אתם הולכים לעשות. דמיינו את הברכות שלהם והאור החיובי בו הם רואים אתכם. נכון שזה מרגיש טוב לומר זאת בקול? נכון שאתם מרגישים כבר קרובים בצעד אחד, כאילו שזה הופך לחלק מהזהות שלכם?
Well, bad news: you should have kept your mouth shut, because that good feeling now will make you less likely to do it. The repeated psychology tests have proven that telling someone your goal makes it less likely to happen. Any time you have a goal, there are some steps that need to be done, some work that needs to be done in order to achieve it. Ideally you would not be satisfied until you'd actually done the work. But when you tell someone your goal and they acknowledge it, psychologists have found that it's called a "social reality." The mind is kind of tricked into feeling that it's already done. And then because you've felt that satisfaction, you're less motivated to do the actual hard work necessary.
אז יש לי חדשות רעות: הייתם צריכים לסגור את הפה, כי התחושה הטובה הזו, תוריד את הסבירות שתבצעו את זה. מחקרים פסיכולוגיים לאורך הזמן הוכיחו שעצם זה שתספרו למישהו מה מטרתכם מוריד מהסבירות שלה להתגשם. בכל פעם שיש לכם מטרה, יש מספר צעדים שצריך לבצע, עבודה שצריכה להעשות כדי להשיג אותה. באופן אידאלי, לא תסתפקו עד שממש ביצעתם את העבודה, אבל כשמספרים למישהו על מטרה, והם מאשרים זאת, פסיכולוגים מכנים זאת מציאות חברתית. המוח מוטעה וחושב שזה כבר בוצע. ואז, בגלל תחושת הסיפוק, המוטיבציה יורדת לבצע
(Laughter)
את העבודה הקשה שנדרשת למעשה.
So this goes against conventional wisdom that we should tell our friends our goals, right? So they hold us to it.
זה מנוגד לעצה הקונבנציונלית שעלינו לספר לחברינו על מטרותינו, נכון? -- כדי שיחזקו אותנו בדרך למטרה.
So, let's look at the proof. 1926: Kurt Lewin, founder of social psychology, called this "substitution." 1933: Wera Mahler found when it was acknowledged by others, it felt real in the mind. 1982, Peter Gollwitzer wrote a whole book about this, and in 2009, he did some new tests that were published.
הבה נתבונן בהוכחה. ב-1926, קורט לוין, מייסד הפסיכולוגיה החברתית, קרא לזה "החלפה". ב-1933 ורה מהלר גילתה, שכשזה קיבל אישור מאחרים, זה הרגיש אמיתי במוח. ב-1982 פטר גולויצר כתב ספר שלם בנושא, ובשנת 2009, ביצע כמה מחקרים חדשים שפורסמו.
It goes like this: 163 people across four separate tests. Everyone wrote down their personal goal. Then half of them announced their commitment to this goal to the room, and half didn't. Then everyone was given 45 minutes of work that would directly lead them towards their goal, but they were told that they could stop at any time. Now, those who kept their mouths shut worked the entire 45 minutes on average, and when asked afterward, said that they felt that they had a long way to go still to achieve their goal. But those who had announced it quit after only 33 minutes, on average, and when asked afterward, said that they felt much closer to achieving their goal.
זה הולך ככה: 163 אנשים ב-4 מחקרים שונים -- כולם כתבו את מטרותיהם, חצי מהם הצהירו בקול על מחויבותם למטרה, וחצי מהם לא. לאחר מכן הם קיבלו 45 דקות לעבודה שתוביל אותם ישירות אל המטרה, אך נאמר להם שהם יכולים להפסיק בכל רגע. כעת, אלה ששתקו עבדו בממוצע במשך כל 45 הדקות, וכשנשאלו לאחר מכן, אמרו שהם מרגישים שלפניהם עוד דרך ארוכה לעבור כדי להשיג את מטרתם. אבל אלו שהכריזו את מטרתם, פרשו אחרי 33 דקות בלבד, בממוצע, וכשנשאלו לאחר מכן, אמרו שהם מרגישים הרבה יותר קרובים להשגת המטרה.
So if this is true, what can we do? Well, you could resist the temptation to announce your goal. You can delay the gratification that the social acknowledgment brings, and you can understand that your mind mistakes the talking for the doing. But if you do need to talk about something, you can state it in a way that gives you no satisfaction, such as, "I really want to run this marathon, so I need to train five times a week and kick my ass if I don't, okay?"
אם זה נכון, מה ניתן לעשות? אפשר להתנגד לפיתוי לדבר על מטרתנו. אפשר להשהות את הסיפוק שמקבלים מההכרה החברתית. וניתן להבין שהמוח לא מבחין בין דיבור לעשייה. אבל אם אתם צריכים לדבר על משהו, עליכם לנסח את זה בצורה שלא תתן לכם סיפוק, למשל, "אני ממש רוצה לרוץ מרתון, אז אני חייב להתאמן חמש פעמים בשבוע, ואם לא, תבעטו לי בתחת, טוב?"
So audience, next time you're tempted to tell someone your goal, what will you say?
אז, קהל, בפעם הבאה שתתפתו לספר למישהו על מטרתכם, מה תגידו?
(Silence)
בדיוק. כל הכבוד.
Exactly! Well done.
(Laughter)
(Applause)
(מחיאות כפיים)