Everyone, please think of your biggest personal goal. For real -- you can take a second. You've got to feel this to learn it. Take a few seconds and think of your personal biggest goal, okay? Imagine deciding right now that you're going to do it. Imagine telling someone that you meet today what you're going to do. Imagine their congratulations, and their high image of you. Doesn't it feel good to say it out loud? Don't you feel one step closer already, like it's already becoming part of your identity?
Hei kaikki, ajatelkaa suurinta henkilökohtaista tavoitettanne. Oikeasti. Tämä pitää kokea oppiakseen. Ajatelkaa suurinta henkilökohtaista tavoitettanne hetki, okei? Kuvitelkaa päättävänne juuri nyt, että tulette tekemään sen. Kuvitelkaa kertovanne jollekin tänään, mitä aiotte tehdä. Kuvitelkaa heidän onnittelunsa ja arvostuksensa teitä kohtaan. Eikö tunnukin hyvältä sanoa se ääneen? Eikö tunnu, että tavoite on jo askeleen lähempänä omaa identiteettiänne?
Well, bad news: you should have kept your mouth shut, because that good feeling now will make you less likely to do it. The repeated psychology tests have proven that telling someone your goal makes it less likely to happen. Any time you have a goal, there are some steps that need to be done, some work that needs to be done in order to achieve it. Ideally you would not be satisfied until you'd actually done the work. But when you tell someone your goal and they acknowledge it, psychologists have found that it's called a "social reality." The mind is kind of tricked into feeling that it's already done. And then because you've felt that satisfaction, you're less motivated to do the actual hard work necessary.
No, huonoja uutisia: olisitte pitäneet suunne kiinni, sillä tuo hyvä fiilis vähentää todennäköisyyttä, että tekisitte niin. Monet psykologiset kokeet ovat osoittaneet, että tavoitteesta kertominen vähentää sen todennäköisyyttä toteutua. Aina kun on tavoite, on askelia mitä pitää ottaa saavuttaakseen sen. Periaatteessa ei tulisi olla tyytyväinen ennen kuin työ on tehty. Mutta kun kerrotte jollekin tavoitteenne, ja he arvostavat sitä, psykologit ovat huomanneet, että se on 'sosiaalista todellisuutta'. Mieli alkaa uskoa, että se on jo tehty. Koska tunsitte jo tyydytystä, olette vähemmän motivoituneita tekemään
(Laughter)
kovan työn sen saavuttamiseksi.
So this goes against conventional wisdom that we should tell our friends our goals, right? So they hold us to it.
Tämä sotii perinteistä käsitystä vastaan, että tavoitteista tulisi kertoa kavereille, eikö? -- jotta he tukisivat meitä.
So, let's look at the proof. 1926: Kurt Lewin, founder of social psychology, called this "substitution." 1933: Wera Mahler found when it was acknowledged by others, it felt real in the mind. 1982, Peter Gollwitzer wrote a whole book about this, and in 2009, he did some new tests that were published.
Katsotaan todisteita. Vuonna 1926 Kurt Lewin, sosiaalipsykologian perustaja, kutsui tätä 'substituutioksi'. Vuonna 1933 Vera Mahler huomasi, että muiden tunnustustettua asian, se tuntui aidolta mielessä. Vuonna 1982 Peter Gollwitzer kirjoitti kirjan tästä, ja vuonna 2009 hän teki uusia kokeita, jotka julkaistiin.
It goes like this: 163 people across four separate tests. Everyone wrote down their personal goal. Then half of them announced their commitment to this goal to the room, and half didn't. Then everyone was given 45 minutes of work that would directly lead them towards their goal, but they were told that they could stop at any time. Now, those who kept their mouths shut worked the entire 45 minutes on average, and when asked afterward, said that they felt that they had a long way to go still to achieve their goal. But those who had announced it quit after only 33 minutes, on average, and when asked afterward, said that they felt much closer to achieving their goal.
Se meni suunnilleen näin: 163 ihmistä jaettiin neljään eri kokeeseen -- jokainen kirjoitti muistiin oman tavoitteensa. Puolet heistä ilmoitti tavoitteensa muille huoneessa, ja puolet eivät. Jokainen sai 45 minuuttia aikaa työskennellä oman tavoitteensa eteen, mutta he saivat lopettaa koska vain. Ne, jotka pitivät suunsa kiinni, työskentelivät koko 45 minuutin ajan, ja vastasivat myöhemmin, että heistä tuntui, että tavoitteeseen oli vielä pitkä matka. Mutta ne, jotka kertoivat siitä, lopettivat jo 33 minuutin jälkeen, keskimäärin, ja sanoivat myöhemmin, että heistä tuntui, että tavoite oli lähellä.
So if this is true, what can we do? Well, you could resist the temptation to announce your goal. You can delay the gratification that the social acknowledgment brings, and you can understand that your mind mistakes the talking for the doing. But if you do need to talk about something, you can state it in a way that gives you no satisfaction, such as, "I really want to run this marathon, so I need to train five times a week and kick my ass if I don't, okay?"
Jos tämä on totta, mitä voimme tehdä? Voitte vastustaa houkutusta kertoa tavoitteestanne. Voitte viivyttää sitä tyydytystä, jonka sosiaalinen tunnustus tuo. Ja voitte ymmärtää, että mielenne erehtyy luulemaan puhumista tekemiseksi. Mutta jos haluatte puhua jostain, voitte puhua siitä tavalla, joka ei anna tyydytystä, kuten "Haluan juosta maratonin, joten treenaan viisi kertaa viikossa, ja läksyttäkää minua jos en, okei?"
So audience, next time you're tempted to tell someone your goal, what will you say?
Eli, ensi kerralla kun tunnette halua kertoa tavoitteestanne, mitä sanotte?
(Silence)
Juuri näin. Hienoa.
Exactly! Well done.
(Laughter)
(Applause)
(Aplodeja)