Tothom, si us plau, penseu en la vostra gran meta personal. De veritat. Dediqueu-hi un segon. Heu de sentir-ho per entendre-ho. Preneu-vos uns segons i penseu en el vostre gran repte personal, d'acord? Imagineu-vos que decidiu, ara mateix, que ho comenceu a fer. Imagineu-vos que dieu a algú, que us trobeu avui, el que esteu a punt de fer. Imagineu les seves felicitacions. i el seu gran concepte de vosaltres. No us fa sentir bé dir-ho en veu alta? No us hi sentiu ja un pas més a prop, com si ja fos part de la vostra identitat?
Everyone, please think of your biggest personal goal. For real -- you can take a second. You've got to feel this to learn it. Take a few seconds and think of your personal biggest goal, okay? Imagine deciding right now that you're going to do it. Imagine telling someone that you meet today what you're going to do. Imagine their congratulations, and their high image of you. Doesn't it feel good to say it out loud? Don't you feel one step closer already, like it's already becoming part of your identity?
Doncs, mal fet: no hauríeu d'haver dit res perquè aquest sentiment de satisfacció ara us farà menys propensos a fer-ho. Repetides proves de psicologia han demostrat que explicar a algú la vostra meta la fa menys probable d'aconseguir. Cada vegada que tingueu una meta cal fer uns passos, una feina que cal dur a terme per poder assolir-la. Idealment, no hauríeu d'estar satisfets fins que la feina estigués feta. Però quan expliqueu a algú la vostra meta, i ho troben bé, els psicòlegs diuen que es tracta del que s'anomena una realitat social. La ment cau en la trampa de la sensació que ja està fet. I llavors, perquè ja heu sentit la satisfacció, esteu menys motivats a dur a terme la dedicació necessària. O sigui que va contra la saviesa convencional que diu que hauríem d'explicar les nostres metes als nostres amics, oi? -- perquè ens ho facin fer, sí.
Well, bad news: you should have kept your mouth shut, because that good feeling now will make you less likely to do it. The repeated psychology tests have proven that telling someone your goal makes it less likely to happen. Any time you have a goal, there are some steps that need to be done, some work that needs to be done in order to achieve it. Ideally you would not be satisfied until you'd actually done the work. But when you tell someone your goal and they acknowledge it, psychologists have found that it's called a "social reality." The mind is kind of tricked into feeling that it's already done. And then because you've felt that satisfaction, you're less motivated to do the actual hard work necessary. (Laughter) So this goes against conventional wisdom that we should tell our friends our goals, right? So they hold us to it.
Fem una ullada a les proves. El 1926 Kurt Lewin, fundador de la psicologia social, va anomenar aquest efecte "substitució". El 1933 Vera Mahler va descobrir que quan era reconegut pels altres, se sentia realitzat a la ment. El 1982 Peter Gollwitzer va escriure tot un llibre sobre això, i el 2009, va fer algunes proves més que van ser publicades.
So, let's look at the proof. 1926: Kurt Lewin, founder of social psychology, called this "substitution." 1933: Wera Mahler found when it was acknowledged by others, it felt real in the mind. 1982, Peter Gollwitzer wrote a whole book about this, and in 2009, he did some new tests that were published.
La cosa va anar així: 163 persones en quatre proves separades -- cadascuna va escriure el seu objectiu personal. La meitat va anunciar el seu compromís amb l'objectiu, a la sala, i l'altra meitat no ho va fer. Després cadascuna va tenir 45 minuts de treball per assolir el seu objectiu però se'ls va dir que podien parar en qualsevol moment. Llavors, aquelles que van mantenir la boca tancada van treballar, de mitjana, els 45 minuts seguits i després en ser preguntades van dir que creien que els quedava un llarg camí per assolir el seu objectiu. Però aquelles que l'havien anunciat van parar al cap de només 33 minuts, de mitjana, i després en ser preguntades van dir que se sentien molt més a prop d'assolir el seu objectiu.
It goes like this: 163 people across four separate tests. Everyone wrote down their personal goal. Then half of them announced their commitment to this goal to the room, and half didn't. Then everyone was given 45 minutes of work that would directly lead them towards their goal, but they were told that they could stop at any time. Now, those who kept their mouths shut worked the entire 45 minutes on average, and when asked afterward, said that they felt that they had a long way to go still to achieve their goal. But those who had announced it quit after only 33 minutes, on average, and when asked afterward, said that they felt much closer to achieving their goal.
Per tant, si això és veritat, què podem fer? Bé, podrieu resistir la temptació d'anunciar el vostre objectiu. Podeu retardar la gratificació que suposa el reconeixement social. I podeu entendre que la vostra ment confón el parlar amb el fer. Però si necessiteu parlar sobre alguna cosa ho podeu dir d'una manera que no us aporti cap satisfacció. com ara "Vull córrer aquesta marató, o sigui que he d'entrenar cinc cops per setmana, i doneu-me una puntada al cul si no ho faig, d'acord?"
So if this is true, what can we do? Well, you could resist the temptation to announce your goal. You can delay the gratification that the social acknowledgment brings, and you can understand that your mind mistakes the talking for the doing. But if you do need to talk about something, you can state it in a way that gives you no satisfaction, such as, "I really want to run this marathon, so I need to train five times a week and kick my ass if I don't, okay?"
Per tant, auditori, la propera vegada que tingueu la temptació d'explicar a algú el vostre objectiu, què direu? Exactament! Ben fet.
So audience, next time you're tempted to tell someone your goal, what will you say? (Silence)
Exactly! Well done.
(Laughter)
(Aplaudiment)
(Applause)