Πολλοί πιστεύουν ότι η οδήγηση είναι μια δραστηριότητα αποκλειστικά για όσους μπορούν και βλέπουν. Ένας τυφλός που οδηγεί ένα όχημα με ασφάλεια και αυτονομία θεωρείτο κάτι αδύνατο, μέχρι τώρα. Γεια σας, είμαι ο Ντένις Χονγκ και φέρνουμε ελευθερία και αυτονομία στους τυφλούς κατασκευάζοντας ένα όχημα για άτομα με προβλήματα όρασης.
Many believe driving is an activity solely reserved for those who can see. A blind person driving a vehicle safely and independently was thought to be an impossible task, until now. Hello, my name is Dennis Hong, and we're bringing freedom and independence to the blind by building a vehicle for the visually impaired.
Αλλά πριν σας μιλήσω για το αυτοκίνητο για τους τυφλούς, θα σας πω εν συντομία για ένα άλλο έργο στο οποίο συμμετείχα, στον διαγωνισμό σε αστικό περιβάλλον της DARPA. Αφορούσε την κατασκευή ενός ρομποτικού αυτοκινήτου που θα κινούταν μόνο του. Πατώντας το κουμπί λειτουργίας, χωρίς καμία άλλη κίνηση θα έφτανε στον προορισμό του απολύτως αυτόνομα. Έτσι το 2007, η ομάδα μας κέρδισε μισό εκατομμύριο δολάρια παίρνοντας την τρίτη θέση στον διαγωνισμό. Περίπου την ίδια εποχή, η Εθνική Ομοσπονδία Τυφλών ζήτησε από την ερευνητική επιτροπή να κατασκευάσει ένα αυτοκίνητο το οποίο θα μπορούν να οδηγούν τυφλοί με ασφάλεια και αυτονομία. Αποφασίσαμε να δοκιμάσουμε, επειδή σκεφτήκαμε ότι δεν θα ήταν πολύ δύσκολο. Ήδη είχαμε ένα αυτόνομο όχημα. Θα βάζαμε μέσα έναν τυφλό και έτοιμο, σωστά; (Γέλια) Κάναμε πολύ μεγάλο λάθος. Αυτό που ήθελε η Ομοσπονδία δεν ήταν ένα όχημα που θα μετέφερε τυφλούς αλλά ένα όχημα στο οποίο ο τυφλός θα έπαιρνε ενεργές αποφάσεις και θα οδηγούσε. Έτσι εγκαταλείψαμε το αρχικό σχέδιο και ξεκινήσαμε από το μηδέν.
So before I talk about this car for the blind, let me briefly tell you about another project that I worked on called the DARPA Urban Challenge. Now this was about building a robotic car that can drive itself. You press start, nobody touches anything, and it can reach its destination fully autonomously. So in 2007, our team won half a million dollars by placing third place in this competition. So about that time, the National Federation of the Blind, or NFB, challenged the research committee about who can develop a car that lets a blind person drive safely and independently. We decided to give it a try, because we thought, "Hey, how hard could it be?" We have already an autonomous vehicle. We just put a blind person in it and we're done, right? (Laughter) We couldn't have been more wrong. What NFB wanted was not a vehicle that can drive a blind person around, but a vehicle where a blind person can make active decisions and drive. So we had to throw everything out the window and start from scratch.
Για να δοκιμάσουμε αυτήν την τρελή ιδέα, κατασκευάσαμε ένα μικρό πρωτότυπο όχημα για να ελέγξουμε τις δυνατότητες υλοποίησης του εγχειρήματος. Και το καλοκαίρι του 2009, καλέσαμε δεκάδες τυφλούς νέους από όλη τη χώρα και τους είπαμε να κάνουν μια βόλτα. Ήταν μια εντελώς απίστευτη εμπειρία. Όμως το πρόβλημα με το αυτοκίνητο ήταν ότι ήταν σχεδιασμένο για οδήγηση μόνο σε πολύ ελεγχόμενο περιβάλλον, σε ένα επίπεδο κλειστό πάρκινγκ -- όπου ακόμα και οι λωρίδες ορίζονται από κόκκινους κώνους.
So to test this crazy idea, we developed a small dune buggy prototype vehicle to test the feasibility. And in the summer of 2009, we invited dozens of blind youth from all over the country and gave them a chance to take it for a spin. It was an absolutely amazing experience. But the problem with this car was it was designed to only be driven in a very controlled environment, in a flat, closed-off parking lot -- even the lanes defined by red traffic cones.
Έχοντας πετύχει αυτό, αποφασίσαμε να κάνουμε το επόμενο μεγάλο βήμα, να κατασκευάσουμε ένα αληθινό αυτοκίνητο για οδήγηση σε αληθινούς δρόμους. Πώς λειτουργεί λοιπόν; Έχει ένα αρκετά σύνθετο σύστημα, αλλά θα σας το εξηγήσω με απλά λόγια. Έχουμε τρία στάδια. Την αντίληψη, τον υπολογισμό και τις μη οπτικές διασυνδέσεις. Ο οδηγός προφανώς δεν βλέπει, έτσι πρέπει το σύστημα να αντιληφθεί το περιβάλλον και να συγκεντρώσει πληροφορίες για τον οδηγό. Γι' αυτό, χρησιμοποιούμε μια μονάδα αρχικών μετρήσεων. Μετρά την επιτάχυνση, τη γωνιακή επιτάχυνση -- σαν ανθρώπινο αυτί, εσωτερικό αυτί. Ενισχύουμε τις πληροφορίες με μια μονάδα GPS για να έχουμε εκτίμηση της θέσης του αυτοκινήτου. Χρησιμοποιούμε επίσης δύο κάμερες για να εντοπίσουμε τις λωρίδες κυκλοφορίας. Και τρία τηλέμετρα με λέιζερ. Τα λέιζερ σαρώνουν το περιβάλλον για να εντοπίσουν εμπόδια -- ένα αυτοκίνητο που πλησιάζει από μπροστά, από πίσω και οποιαδήποτε εμπόδια υπάρχουν στους δρόμους, γύρω από το αυτοκίνητο.
So with this success, we decided to take the next big step, to develop a real car that can be driven on real roads. So how does it work? Well, it's a rather complex system, but let me try to explain it, maybe simplify it. So we have three steps. We have perception, computation and non-visual interfaces. Now obviously the driver cannot see, so the system needs to perceive the environment and gather information for the driver. For that, we use an initial measurement unit. So it measures acceleration, angular acceleration -- like a human ear, inner ear. We fuse that information with a GPS unit to get an estimate of the location of the car. We also use two cameras to detect the lanes of the road. And we also use three laser range finders. The lasers scan the environment to detect obstacles -- a car approaching from the front, the back and also any obstacles that run into the roads, any obstacles around the vehicle.
Όλες αυτές οι πληροφορίες εισάγονται στον υπολογιστή και ο υπολογιστής κάνει δύο πράγματα. Πρώτα από όλα, επεξεργάζεται τις πληροφορίες για να κατανοήσει το περιβάλλον -- αυτές είναι οι λωρίδες κυκλοφορίας, αυτά τα εμπόδια -- και μεταφέρει τις πληροφορίες στον οδηγό. Το σύστημα είναι επίσης αρκετά έξυπνο ώστε να επιλέγει τον ασφαλέστερο τρόπο λειτουργίας του αυτοκινήτου. Έτσι μπορούμε να δημιουργούμε οδηγίες για τον τρόπο λειτουργίας των ρυθμίσεων του οχήματος. Το πρόβλημα όμως είναι το εξής: πώς μεταφέρουμε τις πληροφορίες και τις οδηγίες σε ένα άτομο που δεν βλέπει αρκετά γρήγορα και με ακρίβεια ώστε να μπορέσει να οδηγήσει; Γι' αυτό αναπτύξαμε πολλούς διαφορετικούς τύπους τεχνολογίας μη οπτικής διασύνδεσης χρήστη. Ξεκινήσαμε από ένα τρισδιάστατο σύστημα ήχου ανάκλασης, ένα γιλέκο δονήσεων, έναν τροχό επιλογών με φωνητικές εντολές, έναν ιμάντα ποδιού, ακόμα και ένα παπούτσι που ασκεί πίεση στο πόδι. Σήμερα όμως θα μιλήσουμε για τρεις από αυτές τις μη οπτικές διασυνδέσεις χρήστη.
So all this vast amount of information is then fed into the computer, and the computer can do two things. One is, first of all, process this information to have an understanding of the environment -- these are the lanes of the road, there's the obstacles -- and convey this information to the driver. The system is also smart enough to figure out the safest way to operate the car. So we can also generate instructions on how to operate the controls of the vehicle. But the problem is this: How do we convey this information and instructions to a person who cannot see fast enough and accurate enough so he can drive? So for this, we developed many different types of non-visual user interface technology. So starting from a three-dimensional ping sound system, a vibrating vest, a click wheel with voice commands, a leg strip, even a shoe that applies pressure to the foot. But today we're going to talk about three of these non-visual user interfaces.
Η πρώτη διασύνδεση λέγεται Ντράιβ Γκριπ. Είναι ένα ζευγάρι γάντια με δονούμενα στοιχεία στις κλειδώσεις των δακτύλων, ώστε να μεταφέρονται οδηγίες για την οδήγηση -- την κατεύθυνση και την ένταση. Μια άλλη συσκευή ονομάζεται Σπιντ Στριπ. Είναι ένα κάθισμα -- στην πραγματικότητα είναι μια πολυθρόνα μασάζ. Αφαιρούμε το εσωτερικό και τοποθετούμε τα δονούμενα στοιχεία σε διαφορετικές θέσεις. Και τα ενεργοποιούμε ώστε να μεταφέρουν πληροφορίες για την ταχύτητα καθώς και οδηγίες για το γκάζι και το φρένο. Εδώ μπορείτε να δείτε πώς ο υπολογιστής κατανοεί το περιβάλλον. Και επειδή δεν μπορείτε να δείτε τη δόνηση, τοποθετήσαμε κόκκινες λυχνίες στον οδηγό, για να μπορεί να βλέπει τι συμβαίνει. Είναι τα αισθητηριακά δεδομένα και τα δεδομένα αυτά μεταφέρονται στις συσκευές μέσω του υπολογιστή.
Now the first interface is called a DriveGrip. So these are a pair of gloves, and it has vibrating elements on the knuckle part so you can convey instructions about how to steer -- the direction and the intensity. Another device is called SpeedStrip. So this is a chair -- as a matter of fact, it's actually a massage chair. We gut it out, and we rearrange the vibrating elements in different patterns, and we actuate them to convey information about the speed, and also instructions how to use the gas and the brake pedal. So over here, you can see how the computer understands the environment, and because you cannot see the vibration, we actually put red LED's on the driver so that you can see what's happening. This is the sensory data, and that data is transferred to the devices through the computer.
Αυτές οι συσκευές, το Ντράιβ Γκριπ και το Σπιντ Στριπ, είναι πολύ αποτελεσματικές. Αλλά το πρόβλημα είναι ότι πρόκειται για συσκευές που λειτουργούν βάσει οδηγιών. Άρα δεν προσφέρουν ελευθερία, σωστά; Ο υπολογιστής σου λέει πώς να οδηγήσεις -- να στρίψεις αριστερά, δεξιά, να επιταχύνεις, να σταματήσεις. Το ονομάσαμε πρόβλημα του συνοδηγού. Απομακρυνόμαστε λοιπόν από τις συσκευές οδηγιών και εστιάζουμε περισσότερο στις πληροφοριακές συσκευές. Ένα καλό παράδειγμα πληροφοριακής μη οπτικής διασύνδεσης χρήστη είναι το Έαρπιξ. Είναι σαν μια οθόνη για τυφλούς. Μια μικρή ταμπλέτα, με πολλές τρύπες από τις οποίες βγαίνει συμπιεσμένος αέρας, ώστε να σχεδιάζονται εικόνες. Ακόμα και αν είστε τυφλοί, μπορείτε να βάλετε από πάνω το χέρι σας και να δείτε τις λωρίδες κυκλοφορίας και τα εμπόδια. Μπορείτε επίσης να αλλάξετε τη συχνότητα του αέρα που βγαίνει και ίσως τη θερμοκρασία. Είναι δηλαδή μια πολυδιάσταση διασύνδεση χρήστη. Εδώ βλέπετε την αριστερή κάμερα, τη δεξιά κάμερα του οχήματος και πώς ο υπολογιστής μεταφράζει και στέλνει τις πληροφορίες στο Έαρπιξ. Σας δείχνουμε σε προσομοιωτή, έναν τυφλό να οδηγεί χρησιμοποιώντας το Έαρπιξ. Ο προσομοιωτής ήταν επίσης πολύ χρήσιμος για την εκπαίδευση των τυφλών οδηγών και για τη γρήγορη δοκιμή διαφορετικών ιδεών για διαφορετικούς τύπους μη οπτικών διασυνδέσεων χρήστη. Και έτσι λειτουργεί βασικά.
So these two devices, DriveGrip and SpeedStrip, are very effective. But the problem is these are instructional cue devices. So this is not really freedom, right? The computer tells you how to drive -- turn left, turn right, speed up, stop. We call this the "backseat-driver problem." So we're moving away from the instructional cue devices, and we're now focusing more on the informational devices. A good example for this informational non-visual user interface is called AirPix. So think of it as a monitor for the blind. So it's a small tablet, has many holes in it, and compressed air comes out, so it can actually draw images. So even though you are blind, you can put your hand over it, you can see the lanes of the road and obstacles. Actually, you can also change the frequency of the air coming out and possibly the temperature. So it's actually a multi-dimensional user interface. So here you can see the left camera, the right camera from the vehicle and how the computer interprets that and sends that information to the AirPix. For this, we're showing a simulator, a blind person driving using the AirPix. This simulator was also very useful for training the blind drivers and also quickly testing different types of ideas for different types of non-visual user interfaces. So basically that's how it works.
Ένα μήνα πριν στις 29 Ιανουαρίου, αποκαλύψαμε αυτό το όχημα για πρώτη φορά στο κοινό στην παγκοσμίου φήμης πίστα της Ντεϊτόνα στη διάρκεια του 24ωρου αγώνα Rolex. Είχαμε και μερικές εκπλήξεις. Ας τις δούμε.
So just a month ago, on January 29th, we unveiled this vehicle for the very first time to the public at the world-famous Daytona International Speedway during the Rolex 24 racing event. We also had some surprises. Let's take a look.
(Μουσική)
(Music)
(Βίντεο) Εκφωνητής: Σήμερα είναι μια ιστορική μέρα [ασαφές]. Έρχεται προς την εξέδρα, αγαπητοί φίλοι.
(Video) Announcer: This is an historic day in January. He's coming up to the grandstand, fellow Federationists.
(Ζητωκραυγές)
(Cheering)
(Κορναρίσματα)
(Honking)
Να η εξέδρα. Και [ασαφές] ακολουθεί το φορτηγάκι που είναι μπροστά του. Να η πρώτη κούτα. Για να δούμε αν θα την αποφύγει ο Μαρκ. Την αποφεύγει. Την προσπερνάει στα δεξιά. Η τρίτη κούτα. Η τέταρτη κούτα. Και περνάει τέλεια ανάμεσά τους. Πλησιάζει το φορτηγάκι για την προσπέραση. Αυτό είναι, μια δυναμική επίδειξη τόλμης και εφευρετικότητας. Πλησιάζει στο τέλος της διαδρομής, περνάει ανάμεσα στα βαρέλια που είναι τοποθετημένα.
There's the grandstand now. And he's [unclear] following that van that's out in front of him. Well there comes the first box. Now let's see if Mark avoids it. He does. He passes it on the right. Third box is out. The fourth box is out. And he's perfectly making his way between the two. He's closing in on the van to make the moving pass. Well this is what it's all about, this kind of dynamic display of audacity and ingenuity. He's approaching the end of the run, makes his way between the barrels that are set up there.
(Κορναρίσματα)
(Honking)
(Χειροκρότημα)
(Applause)
Ντένις Χονγκ: Χαίρομαι πολύ για σένα. Ο Μαρκ θα με πάει στο ξενοδοχείο με το αυτοκίνητο.
Dennis Hong: I'm so happy for you. Mark's going to give me a ride back to the hotel.
Μαρκ Ρικομπόνο: Ναι.
Mark Riccobono: Yes.
(Χειροκρότημα)
(Applause)
Ντ. Χ.: Από τότε που ξεκινήσαμε το εγχείρημα, λαμβάνουμε εκατοντάδες γράμματα, μέιλ, τηλεφωνήματα από ανθρώπους σε όλον τον κόσμο. Γράμματα με ευχαριστείες αλλά μερικές φορές και αστεία γράμματα όπως αυτό: "Τώρα καταλαβαίνω γιατί υπάρχει σύστημα Μπράιγ στα ΑΤΜ των δρόμων." (Γέλια) Αλλά μερικές φορές -- (Γέλια) Αλλά μερικές φορές λαμβάνω -- δεν θα τα έλεγα ακριβώς επιθετικά γράμματα -- αλλά γράμματα με πολύ σοβαρούς προβληματισμούς: "Δρ. Χονγκ, είσαι τρελός, που θέλεις να βγάλεις τους τυφλούς στον δρόμο; Πρέπει να τα έχεις εντελώς χαμένα." Αλλά αυτό το όχημα είναι πρωτότυπο και δεν θα βγει στο δρόμο μέχρι να αποδειχθεί εξίσου ασφαλές ή ασφαλέστερο από τα σημερινά οχήματα. Και πραγματικά πιστεύω ότι αυτό μπορεί να συμβεί.
DH: So since we started this project, we've been getting hundreds of letters, emails, phone calls from people from all around the world. Letters thanking us, but sometimes you also get funny letters like this one: "Now I understand why there is Braille on a drive-up ATM machine." (Laughter) But sometimes -- (Laughter) But sometimes I also do get -- I wouldn't call it hate mail -- but letters of really strong concern: "Dr. Hong, are you insane, trying to put blind people on the road? You must be out of your mind." But this vehicle is a prototype vehicle, and it's not going to be on the road until it's proven as safe as, or safer than, today's vehicle. And I truly believe that this can happen.
Παρόλα αυτά, η κοινωνία θα αποδεχθεί μια τέτοια ριζοσπαστική ιδέα; Πώς θα χειριστούμε το θέμα της ασφάλισης; Πώς θα εκδίδονται τα διπλώματα οδήγησης; Υπάρχουν πολλά διαφορετικά ζητήματα εκτός από τις τεχνολογικές προκλήσεις που πρέπει να διευθετήσουμε πριν να κάνουμε το εγχείρημα πραγματικότητα. Φυσικά, ο βασικός σκοπός του εγχειρήματος είναι να κατασκευάσουμε ένα αυτοκίνητο για τυφλούς. Ενδεχομένως πιο σημαντική είναι η τεράστια αξία της αντίστοιχης τεχνολογίας που προκύπτει από το εγχείρημα. Οι αισθητήρες που χρησιμοποιούνται βλέπουν στο σκοτάδι, την ομίχλη και τη βροχή. Και μαζί με το νέο τύπο διασυνδέσεων, μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε τις τεχνολογίες αυτές και να τις εφαρμόσουμε σε ασφαλέστερα αυτοκίνητα για ανθρώπους που βλέπουν. Ή για τυφλούς, σε καθημερινές οικιακές συσκευές -- σε εκπαιδευτικό περιβάλλον, σε περιβάλλον γραφείου. Φανταστείτε, σε μια τάξη ο δάσκαλος γράφει στον πίνακα, ο τυφλός μαθητής μπορεί και βλέπει τι γράφει και διαβάζει χρησιμοποιώντας τις μη οπτικές διασυνδέσεις. Ανεκτίμητο. Έτσι, όσα σας έδειξα σήμερα, είναι μόνο η αρχή.
But still, will the society, would they accept such a radical idea? How are we going to handle insurance? How are we going to issue driver's licenses? There's many of these different kinds of hurdles besides technology challenges that we need to address before this becomes a reality. Of course, the main goal of this project is to develop a car for the blind. But potentially more important than this is the tremendous value of the spin-off technology that can come from this project. The sensors that are used can see through the dark, the fog and rain. And together with this new type of interfaces, we can use these technologies and apply them to safer cars for sighted people. Or for the blind, everyday home appliances -- in the educational setting, in the office setting. Just imagine, in a classroom a teacher writes on the blackboard and a blind student can see what's written and read using these non-visual interfaces. This is priceless. So today, the things I've showed you today, is just the beginning.
Σας ευχαριστώ πολύ.
Thank you very much.
(Χειροκρότημα)
(Applause)