Είμαι η Ντενίς Φρόμαν, και αυτό είναι οι «Προφορές». Η μαμά μου κρατάει την προφορά της σαν όπλο, με τα δύο χέρια. Η γλώσσα της σαν σιδηρογροθιά τρυπώνει ανάμεσα στα χείλια της. Κουνάει τους γοφούς της χαρούμενα και ανέμελα. Μιλάει μια σούπα από Ισπανικά και Αγγλικά σπρώχνοντας το ένα το άλλο, σα γρήγοροι πυροβολισμοί. Η μαμά μου δεν μπορεί να είναι «ήσυχη», δεν ξέρει πώς να είναι «ήσυχη». Η φωνή της ταιριάζει παντού και καλύτερα να μην της πεις να σωπάσει, γιατί περίμενε πολλά χρόνια να ξαναβρεί τη φωνή της για να της πουν ότι είναι για τις δουλειές του σπιτιού. Τα Αγγλικά της είναι μιξαρισμένα στο στόμα της γι' αυτό και η «φράουλα» γίνεται «ε-φράουλα» και το «μπισκότο» γίνεται «ε-μπισκότο» και η «κουζίνα», τα «κλειδιά», και το «κοτόπουλο» ακούγονται το ίδιο. Η μαμά μου δεν λέει «ναι» λέει «αμέ» και ξαφνικά ακούγεται σαν τα τραγούδια του Έκτορ Λάβοου. Η γλώσσα της δεν μπορεί να γίνει αρκετά επίπεδη για την αγγλική γλώσσα, έχει έντονους γοφούς πολλά κόκαλα πολλή κόνγκα πολλή κιθάρα για να χορέψει Έχει πολλά πλήκτρα πιάνου ανάμεσα στα δόντια της, έντονο ρυθμό πολλά παλαμάκια πολλή σάλσα για να μείνει ακίνητη. Θα ήταν σαν ένα ανήσυχο παιδί που θέλει να φτιάξει πλαστελίνη με τσιμέντο. Τα Αγγλικά είναι πολύ καθαρά για να αποδώσουν την τελειότητά της. Οι λέξεις της αφήνουν υπονοούμενα μεταξύ γυναικών που το μόνο που έχουν είναι τα χέρια τους. Μερικές φορές το μόνο που έχουμε είναι τα χέρια μας και την προφορά που μας θυμίζει ότι ακόμα είμαστε ακόμη «μπόμπα» και «πλένα». Λες «γουέπα» και ένας άγνωστος γίνεται αδερφός σου, λες «ντάλε» και το πλήθος γίνεται οικογενειακή συνάντηση. Η γλώσσα της μαμάς μου είναι ένα τηλεγράφημα από τη μαμά της εμπλουτισμένο με τo «κοκί του ελ κάμπο» κι όταν ακόμα τα χείλια της μοχθούν για να μιλήσουν Αγγλικά, η προφορά της είναι μια ξεροκέφαλη πυξίδα κατευθύνοντάς την πάντα προς το σπίτι της.
I'm Denice Frohman, and this is "Accents." my mom holds her accent like a shotgun, with two good hands. her tongue, all brass knuckle slipping in between her lips her hips, are all laughter and wind clap. she speaks a sanchocho of spanish and english, pushing up and against one another, in rapid fire there is no telling my mama to be "quiet," my mama don't know "quiet." her voice is one size better fit all and you best not tell her to hush, she waited too many years for her voice to arrive to be told it needed house keeping. English sits in her mouth remixed so "strawberry" becomes "eh-strawbeddy" and "cookie" becomes "eh-cookie" and kitchen, key chain, and chicken all sound the same. my mama doesn't say "yes" she says, "ah ha" and suddenly the sky in her mouth becomes a Hector Lavoe song. her tongue can't lay itself down flat enough for the English language, it got too much hip too much bone too much conga too much cuatro to two step got too many piano keys in between her teeth, it got too much clave too much hand clap got too much salsa to sit still it be an anxious child wanting to make Play-Doh out of concrete English be too neat for her kind of wonderful. her words spill in conversation between women whose hands are all they got sometimes our hands are all we got and accents that remind us that we are still bomba, still plena you say "wepa" and a stranger becomes your hermano, you say "dale" and a crowd becomes a family reunion. my mother's tongue is a telegram from her mother decorated with the coqui's of el campo so even when her lips can barely stretch themselves around english, her accent is a stubborn compass always pointing her towards home.