So, my journey began in the Bronx, New York, in a one-bedroom apartment, with my two sisters and immigrant mother. I loved our neighborhood. It was lively. There was all this merengue blasting, neighbors socializing on building stoops and animated conversations over domino playing. It was home, and it was sweet. But it wasn't simple. In fact, everyone at school knew the block where we lived, because it was where people came to buy weed and other drugs. And with drug-dealing comes conflict, so we often went to sleep to the sound of gunshots.
Mijn reis begon in de Bronx, New York, in een tweekamerappartement met mijn twee zusjes en immigrantenmoeder. Ik hield van onze buurt. Het was levendig. Er was loeiharde merengue, buren die samenkwamen op de stoepen van gebouwen en geanimeerde gesprekken over een spelletje domino. Het was mijn thuis en het was fijn. Maar het was niet makkelijk. Iedereen op school kende zelfs het huizenblok waar we woonden, omdat het de plek was waar mensen kwamen om wiet en andere drugs te kopen. En met het dealen van drugs komen ook conflicten, dus vaak gingen we slapen met het geluid van geweerschoten op de achtergrond.
I spent much of my childhood worried, worried about our safety. And so did our mother. She worried that the violence we witnessed would overtake our lives; that our poverty meant that the neighbors with whom we lived and shared space would harm us. Our entire life was in the Bronx, but my mother's anxiety spurred her into action, and soon we were driving so fast to Connecticut --
Ik heb me een groot deel van mijn jeugd zorgen gemaakt, zorgen over onze veiligheid. Net als onze moeder. Ze was bang dat het geweld dat we zagen ons leven zou gaan beheersen; dat onze armoede zou betekenen dat de buren waar we mee samenleefden ons zouden kwetsen. Ons hele leven speelde zich af in de Bronx, maar mijn moeders zorgen spoorde haar aan actie te ondernemen en al snel reden we in volle vaart richting Connecticut --
(Laughter)
(Gelach)
to boarding school campuses, with full scholarships in tow. Man, don't underestimate the power of a mother determined to keep her children safe.
Naar kostschoolcampussen, met volledige beurzen op zak. Man, onderschat niet de kracht van een moeder die vastbesloten is haar kinderen te beschermen.
(Cheers) (Applause)
(Gejoel) (Applaus)
At boarding school, for the first time, I was able to sleep without worry. I could leave my dorm room unlocked, walk barefoot in the grass, and look up to see a night sky full of stars. Happy novelties.
Op de kostschool kon ik voor het eerst zonder zorgen slapen. Ik kon de deur van mijn kamer van het slot laten, blootsvoets op het gras lopen en opkijken om de nachtelijke hemel vol met sterren te zien. Ongekend geluk.
But there were other novelties as well. Very quickly, I felt like I didn't belong. I learned that I didn't speak the right way, and to demonstrate the proper ways of speaking, my teachers gave me frequent lessons, in public, on the appropriate way to enunciate certain words.
Maar er waren ook andere nieuwigheden. Al snel voelde ik me alsof ik er niet thuishoorde. Ik kwam erachter dat ik niet op de juiste manier sprak en om de juiste manier van spreken te demonstreren, gaven mijn leraren me geregeld les, waar iedereen bij was, over de juiste manier om bepaalde woorden uit te spreken.
A teacher once instructed me in the hallway: "Aaaaaas-king." She said this loudly. "Dena, it's not 'axing,' like you're running around with an axe. That's silly."
Een leraar instrueerde me een keer in de gang: "Aaaaaas-king." Ze zei het hardop. "Dena, het is niet 'axing', alsof je rond rent met een bijl. Dat is dom."
Now at this point, you can imagine the snickers of my classmates, but she continued: "Think about breaking the word into 'ass' and 'king,' and then put the two together to say it correctly -- 'Asking.'"
Je kunt je het gegiechel van mijn klasgenootjes voorstellen, maar ze ging verder: "Bedenk je dat je het woord kunt splitsen in 'ass' en 'king' en ze dan samenvoegt om het correct uit te spreken -- 'Asking'''.
There were some other moments that reminded me that I didn't belong. Once, I walked into a classmate's dorm room, and I watched her watch her valuables around me. Like, why would she do that? I thought to myself. And then there was the time when another classmate walked into my dorm room, and yelled, "Ew!" as I was applying hair grease to my scalp.
Er waren ook andere momenten dat ik voelde dat ik er niet bij hoorde. Ik liep een keer de slaapkamer van een klasgenoot binnen en ik zag dat ze haar waardevolle spullen in de gaten hield vanwege mij. Ik vroeg me af waarom ze dat deed. En er was eens een keer dat een andere klasgenoot mijn slaapkamer binnenkwam en "Iew!" riep, toen ik haarvet op mijn hoofdhuid smeerde.
There is emotional damage done when young people can't be themselves, when they are forced to edit who they are in order to be acceptable. It's a kind of violence.
Er wordt emotionele schade toegebracht als jonge mensen zichzelf niet mogen zijn, als ze worden gedwongen zich aan te passen om geaccepteerd te worden. Het is een vorm van geweld.
Ultimately, I'm a quintessential success story. I attended boarding school and college in New England, studied abroad in Chile and returned to the Bronx to be a middle school teacher. I received a Truman Scholarship, a Fulbright and a Soros Fellowship. And I could list more.
Uiteindelijk ben ik een typisch succesverhaal. Ik zat op kostschool en ging naar de universiteit in New England, studeerde in het buitenland in Chili en ging toen in de Bronx lesgeven aan tien- tot veertienjarigen. Ik ontving een Trumanbeurs, een Fulbright- en een Sorosbeurs. En ik zou nog meer kunnen noemen.
(Laughter)
(Gelach)
But I won't.
Maar dat zal ik niet doen.
(Laughter)
(Gelach)
I earned my doctorate at Columbia University.
Ik promoveerde aan de universiteit van Columbia.
(Cheers)
(Gejoel)
(Applause)
(Applaus)
And then I landed a job at Yale.
En toen belandde ik in een baan bij Yale.
(Applause)
(Applaus)
I am proud of everything that I've been able to accomplish on my journey thus far.
Ik ben trots op alles wat ik heb kunnen bereiken op mijn reis tot nu toe.
I have eternal imposter syndrome. Either I've been invited because I'm a token, which really isn't about me, but rather, about a box someone needed to check off. Or, I am exceptional, which means I've had to leave the people I love behind. It's the price that I and so many others pay for learning while black.
Ik heb last van het oplichterssyndroom. Ik ben ofwel gekozen omdat ik een symbool ben, wat dus niet echt om mij gaat, maar meer om een hokje dat iemand nog moest afvinken. Of ik ben buitengewoon, wat inhoudt dat ik de mensen van wie ik hield achter moest laten. Dat is de prijs die ik en vele andere zwarte mensen betalen voor het studeren.
(Applause)
(Applaus)
I police myself all the time. Are my pants too tight? Should I wear my hair up or in a fro? Should I speak up for myself, or will the power of my words be reduced to: "She's angry"?
Ik beoordeel mezelf altijd. Is mijn broek te strak? Moet ik mijn haar opsteken of in een afro laten? Moet ik voor mezelf opkomen of zal de kracht van mijn woorden worden teruggebracht tot: "Ze is boos?"
Why did I have to leave the Bronx to gain access to a better education? And why, in the process of getting that better education, did I have to endure the trauma of erasing what made me, me -- a black girl from the Bronx, raised by an Antiguan mother? So when I think about our current education reform initiatives, I can't help asking: What are our students of color learning about themselves?
Waarom moest ik de Bronx verlaten om toegang te krijgen tot beter onderwijs? En waarom moest ik om dat beter onderwijs te verkrijgen het trauma ondergaan van het wissen van wat me heeft gevormd -- een zwart meisje uit de Bronx, opgevoed door een moeder uit Antigua? Dus wanneer ik nadenk over de huidige hervormingsinitiatieven in het onderwijs kan ik niet anders dan vragen: wat leren studenten met een donkere huidskleur over zichzelf?
Three -- three decades of research reveal that students of color are suspended and expelled at a rate three times greater than white students, and are punished in harsher ways for the same infractions. They also learn this through the absence of their lives and narratives in the curricula. The Cooperative Children's Book Center did a review of nearly 4,000 books and found that only three percent were about African-Americans. And they further learn this through the lack of teachers that look like them. An analysis of data from the National Center for Education Statistics found that 45 percent of our nation's pre-K to high school students were people of color, while only 17 percent of our teachers are.
Dertig jaar onderzoek laat zien dat studenten met een donkere huid drie keer zo vaak geschorst en weggestuurd zijn dan studenten met een blanke huidskleur en dat ze zwaarder worden gestraft voor dezelfde overtredingen. Dit leren ze ook door de afwezigheid van hun levens en verhalen in de leerprogramma's. Het Cooperative Children's Book Center onderzocht bijna 4 000 boeken en kwam erachter dat maar drie procent over Afro-Amerikanen ging. Verder wordt ze dit ook bevestigd door de afwezigheid van leraren die eruit zien zoals zij. Een analyse van de data van het Nationale Centrum voor Educatiestatistieken laat zien dat 45 procent van de kinderen, van kleuterschool tot middelbare school, een getinte huidskleur heeft, terwijl dat maar voor 17 procent van de leraren geldt.
Our youth of color pay a profound price when their schooling sends them the message that they must be controlled, that they must leave their identities at home in order to be successful. Every child deserves an education that guarantees the safety to learn in the comfort of one's own skin.
Onze kinderen met een getinte huidskleur betalen een hoge prijs als hun onderwijs hen de boodschap geeft dat ze gecontroleerd moeten worden en dat ze hun identiteit thuis moeten laten om succesvol te kunnen zijn. Ieder kind verdient een opleiding die ze de veiligheid garandeert te kunnen leren in een omgeving waar hij zichzelf kan zijn.
(Applause)
(Applaus)
It is possible to create emotionally and physically safe classrooms where students also thrive academically. I know, because I did it in my classroom when I returned to teach in the Bronx.
Het is mogelijk om zowel emotioneel als fysiek veilige klaslokalen te creëren waar studenten ook academisch wel bij varen. Dat weet ik, omdat ik dat bij mij in de klas deed toen ik terugkeerde om les te geven in de Bronx.
So what did that look like? I centered my instruction on the lives, histories and identities of my students. And I did all of this because I wanted my students to know that everyone around them was supporting them to be their best self. So while I could not control the instability of their homes, the uncertainty of their next meal, or the loud neighbors that kept them from sleep, I provided them with a loving classroom that made them feel proud of who they are, that made them know that they mattered.
En hoe zag dat er dan uit? Ik ontwierp mijn lessen rond de levens, geschiedenis en identiteit van mijn studenten. Dat deed ik omdat ik wilde dat mijn studenten zouden weten dat iedereen om hen heen hen aanmoedigde om de beste versie van 'zichzelf' te zijn. Dus waar ik geen controle had over de instabiliteit bij ze thuis, de onzekerheid over hun volgende maaltijd, of de luidruchtige buren die ze uit hun slaap hielden, voorzag ik ze van een fijne klas die ze trots maakte op wie ze zijn, die ze liet weten dat ze ertoe doen.
You know, every time I hear or say the word "asking," I am in high school again. I am thinking about "ass" and "king" and putting the two together so that I speak in a way where someone in power will want to listen.
Weet je, elke keer als ik het woord 'asking' hoor of zeg, waan ik me weer op school. Dan denk ik aan 'ass' en 'king' en voeg de twee samen zodat ik spreek op een manier waarnaar iemand met macht zou willen luisteren.
There is a better way, one that doesn't force kids of color into a double bind; a way for them to preserve their ties to their families, homes and communities; a way that teaches them to trust their instincts and to have faith in their own creative genius.
Er is een betere manier, een die kinderen met een gekleurde huid geen tweestrijd opdringt; een manier waarop ze de band met hun familie, huis en gemeenschap kunnen behouden; een manier die ze leert op hun instinct te vertrouwen en te geloven in hun eigen creatieve genie.
Thank you.
Bedankt.
(Applause)
(Applaus)