Η αρχιτεκτονική είναι ένα επάγγελμα με πολλούς κανόνες, κάποιους γραπτούς, κάποιους όχι, κάποιους σχετικούς, κάποιους όχι. Ως αρχιτέκτονες, ισορροπούμε συνεχώς ανάμεσα στην αυστηρή εφαρμογή των κανόνων ή στη δημιουργία χώρου για φαντασία -- για πειραματισμό. Είναι μια δύσκολη ισορροπία. Ειδικά μέσω της αρχιτεκτονικής, προσπαθούμε να καταπολεμήσουμε τις προκαταλήψεις, να ξεπεράσουμε τα όρια και να καινοτομήσουμε, ακόμη και αν χρησιμοποιούμε υλικά που έχουμε γύρω μας και συχνά αγνοούμε. Αυτό κάνω, μαζί με την ομάδα μου, το Ensamble Studio, από τα πρώτα μας έργα που έγιναν κάτω από αυστηρά ιστορικά περιθώρια, όπως η πόλη Σαντιάγο Ντε Κομποστέλα.
Architecture is a profession with many rules, some written, some not, some relevant and others not. As architects, we're constantly gravitating between following these rules by the book or making a space for imagination -- for experimentation. This is a difficult balance. Especially through architecture, you're trying to challenge preconceptions and push boundaries and innovate, even if just using what we have around and we overlook all the time. And this is what I've been doing along with my team, Ensamble Studio, and from our very early works that happened in strict historic contexts, like the city of Santiago de Compostela.
Εδώ χτίσαμε τη Γενική Κοινότητα Συγγραφέων και Επιμελητών, ένα πολιτιστικό κτίριο. Ένας από τους βασικούς κανονισμούς μας υποχρέωνε να χρησιμοποιήσουμε πέτρα και η εμπειρία μας ήταν μικρή, όμως είχαμε εξαιρετικά παραδείγματα από τα οποία μάθαμε, κάποια μέσα στην ίδια την πόλη και άλλα από κοντινά τοπία ή από άλλες απόμερες περιοχές που είχαν επηρεάσει την εκπαίδευσή μας ως αρχιτέκτονες, και ίσως να αναγνωρίσετε εδώ. Όμως τα τελικά προϊόντα που μας παρείχε η βιομηχανία για να χρησιμοποιήσουμε ως αρχιτέκτονες στα κτίρια είχαν χάσει την ψυχή τους. Έτσι πήγαμε στα κοντινά λατομεία για να καταλάβουμε τη διαδικασία που μετατρέπει το βουνό σε ένα τετράγωνο πλακάκι που αγοράζεις από έναν προμηθευτή. Είδαμε το απίστευτο μέγεθος του υλικού και τους τρόπους εξαγωγής του. Και κοιτώντας προσεκτικά, παρατηρήσαμε εκατοντάδες ανώμαλα κομμάτια στοιβαγμένα παντού. Ήταν τα υπολείμματα της διαδικασίας εξαγωγής: τα άσχημα κομμάτια που δεν θέλει κανένας. Όμως εμείς τα θέλαμε. Μας έδωσαν έμπνευση. Ήταν ένα αμοιβαίο όφελος όπου θα παίρναμε τα υπολείμματα εξαιρετικής ποιότητας, καταδικασμένα να διαλυθούν σε πολύ χαμηλό κόστος.
Here we built the General Society of Authors and Editors, a cultural building. And on top of all the regulations, we had to use stone by code and our experience was limited, but we had incredible references to learn from, some coming from the city itself or from nearby landscapes or other remote places that had impacted our education as architects, and maybe you recognize here. But somehow the finished products that industry made available for us as architects to use in our buildings seemed to have lost their soul. And so we decided to go to the nearby quarries to better understand the process that transforms a mountain into a perfectly square tile that you buy from a supplier. And we were taken by the monumental scale of the material and the actions to extract it. And looking carefully, we noticed hundreds of irregular blocks piling up everywhere. They are the leftovers of an extraction sequence: the ugly parts that nobody wants. But we wanted them. We were inspired. And it was a win-win situation where we could get this residual material of great quality, doomed to be crushed, at a very low cost.
Τώρα έπρεπε να πείσουμε τους πελάτες μας ότι αυτό ήταν μια καλή ιδέα, όμως πρώτα απ' όλα, έπρεπε να ξεκινήσουμε τον σχεδιασμό της επαναχρησιμοποίησης αυτών των ασύμμετρων κομματιών, και δεν το είχαμε ξανακάνει αυτό. Σήμερα όλα θα ήταν πολύ πιο εύκολα επειδή θα πηγαίναμε στο λατομείο με τα κινητά μας εξοπλισμένα με τρισδιάστατους σαρωτές και θα καταγράφαμε κάθε πέτρα, φτιάχνοντας ένα ψηφιακό μοντέλο -- σχεδιάζοντας αναλυτικά όλη τη διαδικασία. Όμως πριν από μία δεκαετία, έπρεπε να συμβιβαστούμε με την αβεβαιότητα να βάλουμε τις μπότες μας, να σηκώσουμε τα μανίκια μας, να πάμε στο λατομείο για μια επί τω έργω εμπειρία. Έπρεπε επίσης να γίνουμε οι εργολάβοι επειδή δεν βρήκαμε κανέναν πρόθυμο να μοιραστεί το ρίσκο μαζί μας. Ευτυχώς, πείσαμε την ομάδα του λατομείου να μας βοηθήσει με λίγα πρωτότυπα για να λύσουμε κάποια τεχνικά θέματα. Συμφωνήσαμε σε μερικές μακέτες, όμως ενθουσιαστήκαμε, και η μια πέτρα οδήγησε στην άλλη μέχρι που καταφέραμε να χτίσουμε μια κατασκευή μήκους 18 μέτρων και ύψους οχτώ μέτρων που ανακύκλωσε όλο το άμορφο υλικό του λατομείου, χρησιμοποιώντας απλώς τη βαρύτητα -- χωρίς σοβάδες ή συνδέσεις. Μόλις κατασκευάστηκε, η μετακίνηση στον τελικό του προορισμό στο κέντρο της πόλης και η ένωση με το υπόλοιπο κτίριο ήταν παιχνιδάκι, επειδή έχοντας μειώσει την αβεβαιότητα και έχοντας περιορίσει το ρίσκο στο περιβάλλον του λατομείου, μπορέσαμε να τελειώσουμε όλο το κτίριο στην ώρα του και εντός προϋπολογισμού, παρόλο που χρησιμοποιήσαμε αντισυμβατικά μέσα και μεθόδους. Ακόμη ανατριχιάζω όταν βλέπω αυτό το μεγάλο κομμάτι βιομηχανικού τοπίου μέσα στην πόλη, σε ένα κτίριο, να χρησιμοποιείται από επισκέπτες και γείτονες. Αυτό το κτίριο μας προκάλεσε πολλούς πονοκεφάλους, και θα μπορούσε να αποτελεί μια εξαίρεση στη δουλειά μας, όμως αντί γι΄αυτό δημιούργησε έναν τρόπο λειτουργίας όπου κάθε έργο είναι μια ευκαιρία να δοκιμάσουμε τα όρια ενός τομέα που θεωρούμε ότι πρέπει να επαναπροσδιοριστεί.
Now, we had to convince our clients that this was a good idea; but foremost, we had to come up with a design process to reuse these randomly shaped rocks, and we had not done this before. Today everything would be much easier because we would go to the quarry with our smartphones equipped with 3-D scanners and we would document each rock, turn that into a digital model -- highly engineer the whole process. But more than a decade ago, we had to embrace uncertainty and put on our boots, roll up our sleeves and move to the quarry for a hands-on experience. And we also had to become the contractors because we failed at finding somebody willing to share the risk with us. Now, luckily, we convinced the quarry team to help us build a few prototypes to resolve some of the technical details. And we agreed on a few mock-ups, but we got excited, and one stone led to another until we succeeded to build an 18-meter-long by eight-meter-high structure that recycled all the amorphous material of the quarry, just supported by gravity -- no mortar and no ties. And once built and tested, moving it to the final site in the city center to unite it with the rest of the building was a piece of cake, because by having isolated uncertainty and managed risk in the controlled environment of the quarry, we were able to complete the whole building in time and on budget, even if using nonconventional means and methods. And I still get goosebumps when I see this big chunk of the industrial landscape in the city, in a building, experienced by the visitors and the neighbors. This building gave us quite a few headaches, and so it could have well been an exception in our work, but instead it started to inform a modus operandi where every project becomes this opportunity to test the limits of a discipline we believe has to be urgently reimagined.
Εδώ βλέπετε τέσσερα σπίτια που σχεδιάσαμε, χτίσαμε και κατοικήσαμε. Τέσσερις διακηρύξεις όπου χρησιμοποιούμε τη μικρή κλίμακα για να κάνουμε στους εαυτούς μας μεγάλες ερωτήσεις. Προσπαθούμε να ανακαλύψουμε τις αρχιτεκτονικές που προκύπτουν από αντισυμβατικές εφαρμογές αδιάφορων υλικών και τεχνολογιών, όπως το τσιμέντο σε διάφορες μορφές του στην πάνω σειρά, ή το ατσάλι και το φελιζόλ στην κάτω σειρά. Όπως, αυτά τα τσιμεντένια διαχωριστικά. Μπορεί να τα έχετε δει σε γέφυρες, αυτοκινητόδρομους, κανάλια νερού -- τα βρήκαμε σε μια επίσκεψή μας σε ένα εργοστάσιο τσιμέντου. Μπορεί να μην είναι πολύ ζεστά και όμορφα, όμως αποφασίσαμε να τα χρησιμοποιήσουμε για να φτιάξουμε το πρώτο μας σπίτι. Αυτή ήταν μια απίστευτη στιγμή επειδή έπρεπε να κάνουμε τους αρχιτέκτονες όπως πάντα, τους χτίστες και πάλι και, για πρώτη φορά, θα γινόμασταν και οι πελάτες μας.
So what you see here are four homes that we have designed, built and inhabited. Four manifestos where we are using the small scale to ask ourselves big questions. And we are trying to discover the architectures that result from unconventional applications of pretty mundane materials and technologies, like concrete in different forms in the top row, or steel and foam in the bottom row. Take, for instance, these precast concrete beams. You have probably seen them building bridges, highways, water channels -- we found them on one of our visits to a precast concrete factory. And they might not seem especially homey or beautiful, but we decided to use them to build our first house. And this was an incredible moment because we got to be architects as always, builders once more and, for the first time, we could be our own clients.
Προσπαθούμε να δούμε πώς θα πάρουμε αυτά τα τεράστια διαχωριστικά περίπου 20 τόνων το καθένα και να τα βάλουμε σταδιακά γύρω από τον χώρο της αυλής... την καρδιά του σπιτιού. Εξαιτίας των διαστάσεων και της ποιότητας του υλικού, αυτά τα κομμάτια θα γίνουν η κατασκευή που θα κουβαλήσει όλο το βάρος στο έδαφος, όμως είναι πολύ περισσότερα από αυτό. Είναι η πισίνα, είναι οι τοίχοι που χωρίζουν το εσωτερικό από το εξωτερικό, είναι τα παράθυρα που πλαισιώνουν τη θέα, είναι τα τελειώματα, είναι το πνεύμα του σπιτιού. Ένα σπίτι που είναι ένα εργαστήριο για εμάς όπου δοκιμάζουμε πώς θα χρησιμοποιήσουμε βασικά υλικά με αντισυμβατικούς τρόπους. Και βλέπουμε ότι τα αποτελέσματα είναι εντυπωσιακά. Μαθαίνουμε κάνοντας, ότι η προκατασκευή μπορεί να είναι κάτι παραπάνω από στοιβαγμένα κουτιά ή ότι τα βαριά τμήματα μπορούν να είναι ευάερα και διάφανα. Και πάνω από τον σχεδιασμό και το χτίσιμο αυτού του σπιτιού, δεχόμαστε πολύτιμα σχόλια, που μοιραζόμαστε με την οικογένεια και τους φίλους μας επειδή αυτή είναι η ζωή μας και η δουλειά μας σε εξέλιξη.
So, here we are trying to figure out how we can take these huge catalogue beams of about 20 tons each and stack them progressively around a courtyard space ... the heart of the house. And due to the dimensions and their material quality, these big parts are the structure that carry the loads to the ground, but they are much more than that. They are the swimming pool; they are the walls that divide interior from exterior; they are the windows that frame the views; they are the finishes; they are the very spirit of this house. A house that is for us a laboratory where we are testing how we can use standard elements in nonstandard ways. And we are observing that the results are intriguing. And we are learning by doing that prefabrication can be much more than stacking boxes or that heavy parts can be airy and transparent. And on top of designing and building this house, we get invaluable feedback, sharing it with our family and our friends because this is our life and our work in progress.
Τα μαθήματα που παίρνουμε εδώ μεταφράζονται σε άλλα έργα και σε άλλα προγράμματα και σε άλλη κλίμακα επίσης, και αποτελούν έμπνευση για νέα έργα. Εδώ πάλι κοιτάμε πολύ συνηθισμένα υλικά: γαλβανισμένες μπάρες από χάλυβα που κόβονται και λυγίζουν εύκολα, μονωτικοί αφροί, τσιμεντοσανίδες -- όλα τους υλικά που μπορούμε να βρούμε μέσα σε διαχωριστικά τοιχώματα και τα αποκαλύπτουμε, τα χρησιμοποιούμε για να χτίσουμε ένα πολύ ελαφρύ σύστημα κατασκευής που μπορεί να χτιστεί από οποιονδήποτε. Και το κάνουμε οι ίδιοι με τα χέρια μας στο μαγαζί μας, και είμαστε αρχιτέκτονες. Δεν είμαστε επαγγελματίες χτίστες αλλά θέλουμε να είμαστε σίγουροι ότι γίνετε. Είναι ωραίο που ο Αντόν μπορεί να το μετακινήσει με τα χέρια του και ο Χαβιέρ μπορεί να το βάλει σε ένα κοντέινερ, και μπορούμε να το στείλουμε όπως στέλνετε τα πράγματα σας στο εξωτερικό όταν μετακομίζετε... που αυτό κάναμε πριν από πέντε χρόνια.
The lessons that we learn here get translated into other projects and other programs and other scales as well, and they inspire new work. Here again we are looking at very standard products: galvanized steel studs that can be easily cut and screwed, insulating foams, cement boards -- all materials that you can find hidden in partition walls and that we are exposing; and we are using them to build a very lightweight construction system that can be built almost by anyone. And we are doing it ourselves with our hands in our shop, and we are architects. We're not professional builders but we want to make sure it's possible. And it's so nice that Antón can move it with his hands and Javier can put it in a container, and we can ship it like you would ship your belongings if you were moving abroad ... which is what we did five years ago.
Μετακομίσαμε την έδρα μας από τη Μαδρίτη και το σπίτι των τσιμεντένιων δοκαριών, στο Μπρούκλαϊν. Και βρήκαμε το ασχημόπαπο μιας πολύ όμορφης γειτονιάς: ένα μονώροφο γκαράζ και το μόνο που αντέχαμε οικονομικά. Όμως ήταν εντάξει γιατί θέλαμε να το μετατρέψουμε σε κύκνο, εγκαθιστώντας από πάνω τα νέα δικά μας τμήματα, κάνοντας για άλλη μια φορά τους επιστήμονες και τα πειραματόζωα. Αυτό είναι ένα σπίτι που έχει κάποια από τα φθηνότερα και πιο συνηθισμένα υλικά που υπάρχουν στην αγορά που ταιριάζουν στη διαδεδομένη διαμόρφωση 4x8 που κυριαρχεί στον κατασκευαστικό κλάδο. Και όμως μια διαφορετική οργάνωση των χώρων και μια διαφορετική συναρμολόγηση των τμημάτων μπορεί να μετατρέψει ένα οικονομικά χτισμένο σπίτι σε έναν πολυτελή χώρο. Τώρα οραματιζόμαστε και δουλεύουμε ενεργά με εργολάβους, με χτίστες, με κοινότητες προσπαθώντας να δώσουμε σάρκα και οστά και σε άλλα σπίτια και σε περισσότερες οικογένειες. Και βλέπετε, ο κόσμος γύρω μας είναι μια ατελείωτη πηγή έμπνευσης αν είμαστε αρκετά περίεργοι για να δούμε κάτω από την επιφάνεια των πραγμάτων.
We moved our gravity center from Madrid and the house of the concrete beams to Brookline. And we found the ugly duckling of a very nice neighborhood: a one-story garage and the only thing we could afford. But it was OK because we wanted to transform it into a swan, installing on top our just-delivered kit of parts, once more becoming the scientists and the guinea pigs. So this is a house that uses some of the cheapest and most normal materials that you can find in the market that applies the ubiquitous four-by-eight modulation that governs the construction industry. And yet a different organization of the spaces and a different assembly of the parts is able to transform an economically built home into a luxurious space. And now, we're dreaming and we're actively working with developers, with builders, with communities to try to make this a reality for many more homes and many more families. And you see, the world around us is an infinite source of inspiration if we are curious enough to see beneath the surface of things.
Τώρα θα σας πάω στην άλλη πλευρά του φεγγαριού: στο απίστευτο τοπίο της Μοντάνα, όπου πριν λίγα χρόνια συναντήσαμε την Κάθι και τον Πίτερ Χάλστεντ και οραματιστήκαμε το Κέντρο Τέχνης Tippet Rise σε ένα ράντσο 40.000 στρεμμάτων. Όταν πρωτοεπισκεφτήκαμε το μέρος, καταλάβαμε ότι όλα αυτά που ξέραμε σχετικά με τα κέντρα τέχνης ήταν ανούσια για αυτόν τον πελάτη, για αυτή την κοινότητα, για αυτό το τοπίο. Ένα μουσείο που μοιάζει με άσπρο κουτί δεν είχε θέση εδώ. Έτσι αποφασίσαμε να σπάσουμε το κέντρο σε έναν αστερισμό κομματιών, χώρων που απλώνονται σε μια μεγάλη περιοχή και ξεναγούν τους επισκέπτες στην άγρια φύση του φανταστικού τοπίου. Πίσω στο γραφείο, σκεφτόμαστε φτιάχνοντας χρησιμοποιώντας τη γη ως μέσο και ως υλικό, μαθαίνοντας από τις γεωλογικές διεργασίες της ιζηματογένεσης, της διάβρωσης, του κατακερματισμού, της κρυστάλλωσης -- της έκρηξης -- για να ανακαλύψουμε αρχιτεκτονικές που προέρχονται από τη γη, και αποτελούν έμφυτες προεκτάσεις του τοπίου, όπως αυτή η γέφυρα που διασχίζει το Φαράγγι Μέρφι. Ή αυτό το συντριβάνι. Σαν αυτό το χώρο πάνω στο λόφο... Ή αυτό το θέατρο που μας φέρνει στον χώρο των βουνών και τον ήχο του. Για να καταλάβουμε αυτή την ιδέα, η κατασκευή δεν μπορεί να είναι τέλεια σχεδιασμένη. Πρέπει να αποδεχτούμε τον δύσκολο καιρό και την τοπική τέχνη. Πρέπει να ελέγξουμε αυτά τα στοιχεία που είναι κρίσιμα, όπως οι δομικές, οι θερμικές, οι ακουστικές ιδιότητες που υπάρχουν στη φύση. Αλλιώς ο αυτοσχεδιασμός είναι ευπρόσδεκτος και εκβιάζεται. Η στιγμή της κατασκευής είναι ακόμη μια στιγμή σχεδιασμού και μια στιγμή εορτασμού όπου διαφορετικά χέρια, καρδιές, μυαλά ενώνονται για έναν τελευταίο χορό.
Now I'm going to take you to the other side of the moon: to the sublime landscape of Montana, where a few years ago we joined Cathy and Peter Halstead to imagine Tippet Rise Art Center on a 10,000-acre working ranch. And when we first visited the site, we realized that all we knew about what an art center is was absolutely pointless for that client, for that community, for that landscape. The kind of white-box museum type had no fit here. So we decided to explode the center into a constellation of fragments, of spaces spread across the vast territory that would immerse the visitors into the wilderness of this amazing place. So back in the office, we are thinking through making, using the land both as support and as material, learning from its geological processes of sedimentation, erosion, fragmentation, crystallization -- explosion -- to discover architectures that are born from the land, that are visceral extensions of the landscape, like this bridge that crosses Murphy Canyon. Or this fountain. Like this space topping a hill ... or this theatre that brings to us the space of the mountains and its sound. And in order to realize this idea, construction cannot be perfectly planned. We need to embrace the drastic weather and the local craft. We need to control just those aspects that are critical, like the structural, the thermal, the acoustical properties embedded in the form. But otherwise, improvisation is welcome and is provoked. And the moment of construction is still a moment of design and a moment of celebration where different hands, hearts, minds come together to perform a final dance.
Και το αποτέλεσμα δεν μπορεί να προβλεφθεί. Έρχεται σαν έκπληξη. Και ξετυλίγουμε την αρχιτεκτονική όπως θα ξετυλίγατε ένα δώρο. Η αρχιτεκτονική δεν ξεσκεπάζεται: ανακαλύπτεται. Εξάγεται από τα έγκατα της γης για να χτίσει ένα καταφύγιο, μια πολύ βασική ανθρώπινη ανάγκη. Η αρχιτεκτονική, η τέχνη, το τοπίο, η αρχαιολογία, η γεωλογία -- έγιναν όλα ένα. Και με τη χρήση των πόρων που έχουμε με ριζοσπαστικούς τρόπους, αφήνοντας χώρο για πειραματισμούς, μπορούμε να φέρουμε στο φως αρχιτεκτονικές που βρίσκουν την κρυμμένη ομορφιά στα ακατέργαστα και ατελή πράγματα γύρω μας, που τα αναβαθμίζει και τα αφήνει να μιλάνε τη δική τους γλώσσα.
And the result then cannot be anticipated. It comes as a surprise. And we unwrap architecture like you would unwrap a birthday gift. Architecture isn't uncovered: it's discovered. It's extracted from the guts of the earth to build a shelter, one of the most basic human needs. Architecture, art, landscape, archaeology, geology -- all made one. And by using the resources at our disposal in radical ways, by making a space for experimentation, we are able to bring to light architectures that find the beauty latent in the raw and imperfect things that surround us, that elevate them and let them speak their own language.
Σας ευχαριστώ.
Thank you.
(Χειροκρότημα)
(Applause)