It's not about technology, it's about people and stories. I could show you what recently was on television as a high quality video: 60 Minutes, many of you may have seen it. And it was the now director of the entire piece of the veteran's administration -- who, himself, had lost an arm 39 years ago in Vietnam -- who was adamantly opposed to these crazy devices that don't work. And it turns out that with 60 Minutes cameras rolling in the background, after he pretty much made his position clear on this -- he had his hook and he had his -- he wore this arm for less than two hours and was able to pour himself a drink and got quite emotional over the fact that, quote -- his quote -- it's the first time he's felt like he's had an arm in 39 years.
Het gaat niet om technologie. Het gaat om mensen en verhalen. Ik zou jullie een filmpje van hoge kwaliteit kunnen tonen dat recent nog op televisie was in '60 Minutes'. Velen van jullie hebben het misschien al gezien. Het is de huidige directeur van de Dienst voor Veteranen, die zelf 39 jaar geleden een arm verloor in Vietnam, die resoluut gekant was tegen die rare apparaten die niet werken. Terwijl de camera's van 60 Minutes op de achtergrond draaien, maakt hij zijn standpunt hierover duidelijk -- hij had zijn haak en hij had zijn ... Hij droeg de arm nog geen twee uur en hij kon al een glas voor zichzelf inschenken. Hij werd heel emotioneel en zei dat - en ik citeer zijn woorden - "het voelde alsof hij een arm had, voor het eerst in 39 jaar."
But that would sort of be jumping to the middle of the story, and I'm not going to show you that polished video. I'm going to, instead, in a minute or two, show you an early, crude video because I think it's a better way to tell a story.
Maar nu spring ik gelijk naar het midden van het verhaal. Ik ga jullie niet de opgepoetste versie van het filmpje tonen. In plaats daarvan toon ik zo meteen een onbewerkte video omdat ik vind dat dat een betere manier is om een verhaal te vertellen.
A few years ago I was visited by the guy that runs DARPA, the people that fund all the advanced technologies that businesses and universities probably wouldn't take the risk of doing. They have a particular interest in ones that will help our soldiers. I get this sort of unrequested -- by me anyway -- visit, and sitting in my conference room is a very senior surgeon from the military and the guy that runs DARPA.
Een paar jaar geleden kreeg ik bezoek van de man achter DARPA. Dit zijn de mensen die investeren in spitstechnologieën die voor bedrijven en universiteiten te veel risico inhouden. Ze interesseren zich vooral voor die zaken die onze soldaten kunnen helpen. Ik krijg ongevraagd - tenminste voor mij - bezoek. In mijn vergaderzaal zit een heel ervaren chirurg uit het leger en de man die DARPA leidt.
They proceed to tell me a story which comes down to basically the following. We have used such advanced technologies now and made them available in the most remote places that we put soldiers: hills of Afghanistan, Iraq ... They were quite proud of the fact that you know, before the dust clears, if some soldier has been hurt they will have collected him or her, they will have brought him back, they will be getting world-class triage emergency care faster than you and I would be getting it if we were hurt in a car accident in a major city in the United States. That's the good news.
Hun betoog gaat als volgt: we hebben nu zulke gevorderde technologieën en we hebben ze beschikbaar gemaakt in de meest onbereikbare plaatsen waar onze soldaten zitten, de bergen in Afghanistan en Irak. Ze waren er behoorlijk trots op dat, nog voor het stof is gaan liggen, ze een gewonde soldaat kunnen vinden en repatriëren. Hij krijgt eerstehulp-verzorging van wereldklasse, veel sneller dan wij zouden krijgen als we gewond zouden raken tijdens een auto-ongeluk in een grote stad in de VS. Dat is het goede nieuws.
The bad news is if they've collected this person and he or she is missing an arm or leg, part of the face, it's probably not coming back. So, they started giving me the statistics on how many of these kids had lost an arm. And then the surgeon pointed out, with a lot of anger, he said, "Why is it? At the end of the Civil War, they were shooting each other with muskets. If somebody lost an arm, we gave them a wooden stick with a hook on it. Now we've got F18s and F22s, and if somebody loses an arm, we give them a plastic stick with a hook on it."
Het slechte nieuws is dat als die persoon gerepatrieerd is en hij of zij een arm of been mist of een deel van het gezicht, ze dat deel wellicht niet meer terugvinden. Ze gaven mij de statistieken van hoeveel van deze soldaten een arm hadden verloren. De chirurg zei woedend: "Waarom toch? Op het einde van de Amerikaanse burgeroorlog schoot men met musketten op elkaar. Als iemand een arm verloor, kregen ze een houten stok met een haak erop. Nu hebben we de F18 en F22. Iemand die nu een arm verliest, krijgt een plastic stok met een haak erop."
And they basically said, "This is unacceptable," and then the punchline: "So, Dean, we're here because you make medical stuff. You're going to give us an arm." And I was waiting for the 500 pages of bureaucracy, paperwork and DODs. No, the guy says, "We're going to bring a guy into this conference room, and wearing the arm you're going to give us, he or she is going to pick up a raisin or a grape off this table. If it's the grape, they won't break it." Great he needs efferent, afferent, haptic response sensors. "If it's the raisin, they won't drop it." So he wants fine motor control: flex at the wrist, flex at the elbow, abduct and flex at the shoulder. Either way they were going to eat it.
Zij zeiden eigenlijk tegen mij: "Dat is onacceptabel." De punchline was: "Dus, Dean, wij zijn hier omdat jij medische dingen maakt. Jij gaat ons een arm geven." Ik verwachtte zo’n 500 formulieren aan papierwerk en documenten van het Ministerie van Defensie. "Nee", zei de chirurg. "Wij gaan iemand naar deze conferentiezaal meebrengen. Hij zal de arm dragen die jij gemaakt hebt en hij of zij zal een rozijn of een druif oppakken van deze tafel. Als het een druif is, maakt hij die niet kapot." Ik dacht: geweldig, hij heeft efferente, afferente en haptische responssensoren nodig. "Als het de rozijn is, laat hij die niet vallen." Hij wilde dus ook fijnmotorische controle: flexie in de pols en de elleboog, abductie en flexie in de schouder. Wat het ook wordt, druif of rozijn, hij zal ze ook opeten.
"Oh, by the way Dean. It's going to fit on a 50th percentile female frame -- namely 32 inches from the long finger -- and weigh less than nine pounds." 50th percentile female frame. "And it's going to be completely self contained including all its power." So, they finished that. And I, as you can tell, am a bashful guy. I told them they're nuts. (Laughter) They've been watching too much "Terminator." (Laughter) Then, the surgeon says to me, "Dean, you need to know more than two dozen of these kids have come back bilateral." Now, I cannot imagine -- I'm sorry, you may have a better imagination than I do -- I can't imagine losing my arm, and typically at 22 years old. But compared to that, losing two? Seems like that would be an inconvenience.
"Oh, en Dean", zeiden ze, "de arm moet passen op een doorsnee vrouwengestalte... Dat is zo'n 80 centimeter vanaf de wijsvinger en hij gaat minder dan vier kilo wegen. Een gemiddelde vrouwengestalte. Alles moet erin zitten, ook de batterijen." Daar eindigden ze mee. En ik ben, zoals je ziet, een verlegen jongen. Ik zei dat ze compleet gestoord waren. (Gelach) Dat ze teveel naar ‘Terminator’ keken. (Gelach) Toen zei de chirurg tegen mij: "Dean, je moet weten dat meer dan 24 soldaten teruggekomen zijn zonder armen." Ik kan mij niet voorstellen -- sorry, jullie hebben misschien meer fantasie dan ik -- maar ik kan mij niet voorstellen dat ik een arm zou verliezen en dat op 22-jarige leeftijd... En dan niet één arm, maar twee? Dat leek mij wel heel erg onhandig.
Anyway, I went home that night. I thought about it. I literally could not sleep thinking about, "I wonder how you'd roll over with no shoulders." So, I decided we've got to do this. And trust me, I've got a day job, I've got a lot of day jobs. Most of my day job keeps me busy funding my fantasies like FIRST and water and power .... And I've got a lot of day jobs. But I figured I gotta do this. Did a little investigation, went down to Washington, told them I still think they're nuts but we're going to do it. And I told them I'd build them an arm. I told them it would probably take five years to get through the FDA, and probably 10 years to be reasonably functional. Look what it takes to make things like iPods. "Great," he said, "You got two years." (Laughter) I said, "I'll tell you what. I'll build you an arm that's under nine pounds that has all that capability in one year. It will take the other nine to make it functional and useful." We sort of agreed to disagree.
Maar goed, ik ging die nacht dus naar huis en dacht erover na. Ik kon letterlijk niet slapen en vroeg mij af hoe je je kan omdraaien zonder schouders. Ik besloot dit project aan te nemen. Geloof mij, ik heb al een dagtaak. Ik heb heel erg veel dagtaken. De meeste ervan houden mij al druk bezig met het werven van fondsen voor FIRST, water en energie... Ik heb dus veel dagtaken. Ik vond toch dat ik dit moest doen. Ik deed wat onderzoek, ging naar Washington en vertelde defensie dat ik nog steeds vond dat ze gestoord waren, maar dat we het toch gingen doen. Ik vertelde ze dat ik een arm gebouwd had en dat het waarschijnlijk vijf jaar zou duren voor het goedgekeurd werd en waarschijnlijk 10 jaar voordat hij goed werkte. Er komt al heel wat kijken om dingen als iPods te maken. "Geweldig", zei hij. "Je krijgt twee jaar tijd." (Gelach) Ik zei: "Weet je wat. Ik maak een arm voor je die minder dan vier kilo weegt, met alle mogelijkheden, binnen een jaar. De andere negen jaar zijn om hem functioneel en bruikbaar te maken." We waren het erover eens dat we het oneens waren...
I went back and I started putting a team together, the best guys I could find with a passion to do this. At the end of exactly one year we had a device with 14 degrees of freedom, all the sensors, all the microprocessors, all the stuff inside. I could show you it with a cosmesis on it that's so real it's eerie, but then you wouldn't see all this cool stuff. I then thought it would be years before we'd be able to make it really, really useful. It turned out, as I think you could see in Aimee's capabilities and attitudes, people with a desire to do something are quite remarkable and nature is quite adaptable.
Ik ging terug en begon een team samen te stellen met de meest gepassioneerde kerels die ik kon vinden. Precies na één jaar tijd hadden we een apparaat met 14 schalen van 'vrijheid', met alle sensoren, microprocessoren, alles zat erin. Ik zou het eindresultaat kunnen laten zien. Het ziet er dan zo echt uit dat het eng is, maar dan zie je al die gave dingen niet. Ik dacht dat het nog jaren zou duren voordat we hem echt goed bruikbaar konden maken. Ik denk dat je wel kon zien aan de houding en mogelijkheden van Aimee [Mullins] dat mensen met de wil om iets te doen heel opmerkelijk zijn en dat de natuur zich goed kan aanpassen.
Anyway, with less than 10 hours of use, two guys -- one that's bilateral. He's literally, he's got no shoulder on one side, and he's high trans-humeral on the other. And that's Chuck and Randy together, after 10 hours -- were playing in our office. And we took some pretty cruddy home movies. At the end of the one I'm going to show, it's only about a minute and a couple of seconds long, Chuck does something that to this day I'm jealous of, I can't do it. He picks up a spoon, picks it up, scoops out some Shredded Wheat and milk, holds the spoon level as he translates it, moving all these joints simultaneously, to his mouth, and he doesn't drop any milk. (Laughter) I cannot do that. (Laughter) His wife was standing behind me. She's standing behind me at the time and she says, "Dean, Chuck hasn't fed himself in 19 years. So, you've got a choice: We keep the arm, or you keep Chuck." (Laughter) (Applause)
Twee jongens probeerden de prothese gedurende tien uur uit. Een van hen is tweezijdig verminkt. Hij mist aan één kant zijn hele schouder en aan de andere kant de arm tot ver boven de elleboog. De twee jongens samen, Chuck en Randy, zitten tien uur te testen, te spelen in ons kantoor. We namen er slechte video-opnames van op. Let op het einde van de video die ik ga tonen. Het duurt maar een minuut en een paar seconden. Chuck doet iets waar ik tot op vandaag jaloers op ben, want ik kan het niet. Hij pakt een lepel op, schept wat cornflakes en melk op, houdt de lepel in evenwicht terwijl hij hem, alle gewrichten tegelijk in beweging, naar zijn mond brengt, en morst geen druppel melk. (Gelach) Ik kan dat dus niet... (Gelach) Zijn vrouw stond achter mij terwijl hij dat deed. Ze zei: "Dean, Chuck heeft zichzelf in 19 jaar tijd niet zelf kunnen voeden. Je hebt de keuze: wij houden de arm of jij houdt Chuck." (Gelach) (Applaus)
So, can we see that? This is Chuck showing simultaneous control of all the joints. He's punching our controls guy. The guy behind him is our engineer/surgeon, which is a convenient guy to have around. There's Randy, these guys are passing a rubber little puck between them. And just as in the spirit of FIRST, gracious professionalism, they are quite proud of this, so they decide to share a drink. This is a non-trivial thing to do, by the way. Imagine doing that with a wooden stick and a hook on the end of it, doing either of those. Now Chuck is doing something quite extraordinary, at least for my limited physical skill. And now he's going to do what DARPA asked me for. He's going to pick up a grape -- he didn't drop it, he didn't break it -- and he's going to eat it. So, that's where we were at the end of about 15 months. (Applause)
Zien jullie dit? Dit is Chuck die simultane beweging van al zijn gewrichten laat zien. Hij slaat nu een van onze mannen. De man achter hem is onze ingenieur. Handig om zo iemand rond te hebben lopen. Hier zie je Randy die een rubber balletje uitwisselt iemand anders. In dezelfde geest als FIRST: groots professionalisme. Ze zijn er best trots op en ze besluiten wat te drinken. Trouwens niet zomaar een gewone beweging. Stel je voor dat je dat moet doen met een houten stok met een haak erop of een van deze dingen. Nu doet Chuck iets heel bijzonders, althans, iets wat ik fysiek niet kan. Nu gaat hij doen wat DARPA mij vroeg te doen. Hij pakt de druif op -- laat hem niet vallen -- maakt hem niet kapot -- en eet hem op. Daar stonden we na zo'n vijftien minuten. (Applaus)
But, as I've learned from Richard, the technology, the processors, the sensors, the motors, is not the story. I hadn't dealt with this kind of problem or frankly, this whole segment of the medical world. I'll give you some astounding things that have happened as we started this. After we were pretty much convinced we had a good design, and we'd have to make all the standard engineering trade-offs you always make -- you can always get three out of four of anything you want; the weight, the size, the cost, the functionality -- I put a bunch of guys in my plane and I said, "We're flying down to Walter Reed, and we're going talk to these kids, because frankly it doesn't matter whether we like this arm. It doesn't matter whether the Department of Defense likes this arm." When I told them that they weren't entirely enthusiastic, but I told them, "It really doesn't matter what their opinion is. There is only one opinion that matters, the kids that are either going to use it or not."
Maar Richard leerde mij dat de technologie, de processoren, de sensoren en motortjes niet het verhaal zijn. Ik had nog niet met dit probleem te maken gehad of eigenlijk met dit hele segment van de medische wereld. Ik zal wat voorbeelden geven van verbazingwekkende gebeurtenissen toen we hiermee begonnen. Nadat we redelijk overtuigd waren dat we een goed ontwerp hadden, moesten we de gebruikelijke technische afwegingen en toegevingen doen. Meestal krijg je drie vierde gedaan van wat je eigenlijk wilt bereiken: het gewicht, de grootte, de kosten en de functionaliteit. Ik stopte enkele kerels in mijn vliegtuig en zei: "We vliegen naar Walter Reed [medisch centrum] en praten met deze jongens, want het maakt niet uit of we deze arm leuk vinden het maakt niet uit of het ministerie van defensie de arm leuk vindt." Toen ik dat zei, waren ze niet bepaald enthousiast. Maar ik zei: “Het maakt niet zoveel uit wat de mening van anderen is. Er is maar één mening die ertoe doet, namelijk van diegenen die dit al dan niet gaan gebruiken."
I told a bunch of my engineers, "Look we're going to walk into Walter Reed, and you're going to see people, lots of them, missing major body parts. They're probably going to be angry, depressed, frustrated. We're probably going to have to give them support, encouragement. But we've got to extract from them enough information to make sure we're doing the right thing." We walked into Walter Reed and I could not have been more wrong. We did see a bunch of people, a lot of them missing a lot of body parts, and parts they had left were burned; half a face gone, an ear burned off.
Ik zei tegen mijn ingenieurs: "We bezoeken Walter Reed en dan ga je heel veel mensen zien die een lichaamsdeel missen. Waarschijnlijk zijn ze boos, depressief, gefrustreerd. We moeten hen waarschijnlijk aanmoedigen en ondersteunen. We moeten van hen genoeg informatie krijgen om zeker te zijn dat we op goede weg zijn." We liepen Walter Reed binnen en ik zat er helemaal naast. We zagen wel veel mensen, die lichaamsdelen misten, andere delen verbrand, halve gezichten die weg waren, afgebrande oren...
They were sitting at a table. They were brought together for us. And we started asking them all questions. "Look," I'd say to them, "We're not quite as good as nature yet. I could give you fine motor control, or I could let you curl 40 pounds; I probably can't do both. I can give you fast control with low reduction ratios in these gears, or I can give you power; I can't give you both. And we were trying to get them to all help us know what to give them. Not only were they enthusiastic, they kept thinking they're there to help us. "Well, would it help if I ..." "Guys, and woman, you've given enough. We're here to help you. We need data. We need to know what you need."
Ze zaten aan een tafel, bij elkaar gebracht voor ons. Wij begonnen allemaal vragen te stellen. Ik zei: "Wij zijn nog niet zo goed als de natuurlijke variant. Ik kan jullie fijnmotorische controle geven of zorgen dat je 18 kilo kan dragen. Waarschijnlijk kan ik niet voor beide zorgen. Ik kan zorgen voor snelheid met weinig krachtverlies of ik kan je gewoon kracht geven. Ik kan ze niet allebei geven." Wij probeerden ze allemaal te overhalen om ons te helpen erachter te komen wat ze graag wilden. Ze waren niet alleen enthousiast, maar hielden vooral in gedachte dat ze er waren om ons te helpen. "Zou het helpen als..." "Jongens en meisjes, jullie hebben genoeg gegeven. Wij zijn hier om jullie te helpen. We willen weten wat jullie nodig hebben."
After a half an hour, maybe, there was one guy at the far end of the table who wasn't saying much. You could see he was missing an arm. He was leaning on his other arm. I called down to the end, "Hey, you haven't said much. If we needed this or this, what would you want?" And he said, "You know, I'm the lucky guy at this table. I lost my right arm, but I'm a lefty." (Laughter) So, he wouldn't say much. He had a great spirit, like all the rest of them had great spirits. And he made a few comments. And then the meeting ended. We said goodbye to all these guys. And that guy pushed himself back from the table ... he has no legs.
Na een half uur merkte ik een man op aan het einde van de tafel. Hij zei niet veel. Je kon zien dat hij een arm miste. Hij leunde op de andere. Ik riep naar hem: "Hé, jij hebt niet veel gezegd. Wat wil jij precies?" Hij zei: "Weet je, ik ben de geluksvogel aan deze tafel. Ik verloor mijn rechterarm maar ben linkshandig." (Gelach) Dus hij zei niet veel. Maar hij was heel gemotiveerd, net zoals alle anderen. Hij gaf wat suggesties. Toen eindigde de bijeenkomst. We namen afscheid. Diezelfde jongen duwt zich weg van de tafel ... hij had geen benen.
So, we left. And I was thinking, "We didn't give them support and encouragement; they gave it to us. They're not finished giving yet." It was astounding. So, we went back. And I started working harder, faster. Then we went out to Brooke Army Medical Center. And we saw lots of these kids, lots of them. And it was astounding how positive they are. So, we went back, and we've been working harder yet. We're in clinical trials, we've got five of them on people. We're screaming along. And I get a call and we go back to Washington.
Wij vertrokken en ik dacht: "We hebben ze niet aangemoedigd en ondersteund; dat deden zij bij ons. Ze zijn nog steeds aan het geven." Ik was echt verbaasd. We keerden terug en ik ging harder en sneller werken. Toen gingen we naar het Brook Army Medical Center. We zagen daar heel veel van dit soort jongens. Het was echt verbazingwekkend hoe positief zij waren. Weer keerden we terug. We werkten nog harder. We zijn nu bezig met klinische testen bij vijf mensen. Dus zo waren we bezig. Toen kreeg ik een telefoontje en we gingen terug naar Washington
We go back to Walter Reed, and a kid, literally, 20 some-odd days before that was blown up. And they shipped him to Germany and 24 hours later they shipped him from Germany to Walter Reed. And he was there, and they said we needed to come. And I went down and they rolled him into a room. He's got no legs. He's got no arms. He's got a small residual limb on one side. Half of his face is gone, but they said his vision is coming back. He had one good eye. His name is Brandon Marrocco.
en toen terug naar Walter Reed. Een jongen was, letterlijk, zo'n twintig dagen ervoor opgeblazen. Hij werd verscheept naar Duitsland. 24 uur daarna werd hij verscheept van Duitsland naar Walter Reed. Hij was daar en ze zeiden dat we moesten komen. Ik ging erheen. Ze brachten hem naar binnen zonder benen, zonder armen. Een kleine stomp aan één kant, de helft van zijn gezicht is weg, maar ze zeiden dat zijn zicht terugkwam. Hij had één goed oog Zijn naam was Brandon Marrocco.
And he said, "I need your arms, but I need two of them." "You'll get them." This kid was from Staten Island. And he said, "I had a truck, before I went over there, and it had a stick. You think I'll be able to drive it?" "Sure." And I turned around and went, "How are we going to do this?" (Laughter) Anyway, he was just like all the rest of them. He doesn't really want a lot. He wants to help. He told me that he wanted to go back to help his buddies.
Hij zei: "Ik heb jullie armen nodig, maar dan twee." "Je krijgt ze", zei ik. Deze jongen kwam uit Staten Island en hij zei: “Ik had een truck voordat ik daarheen ging. Er zat een schakelsysteem op. Denk je dat ik daar nog in kan rijden?" "Natuurlijk", zei ik. Ik draaide mij om en dacht: "Hoe gaan we dit doen?" (Gelach) Hij was net zoals alle anderen. Hij wilde niet zo heel veel. Hij wilde hulp. Hij vertelde mij dat hij terug wilde gaan om kameraden te helpen.
So, I was on my way out here. I was asked to stop at Texas. There were 3,500 people, the Veteran's Administration, U.S. ... just 3,500 at this huge event to help the families of all the kids -- some that have died, some that are like Brandon -- and they wanted me to speak. I said, "What am I going to say? This is not a happy thing. Look, if this happens to you, I can give you ... This stuff is still not as good at the original equipment." "You need to come."
Ik was naar hier onderweg en werd gevraagd te stoppen in Texas. Daar waren 3500 mensen van de Veteranendienst van de VS... Zo'n 3500 mensen waren er om families van al die jongens te helpen. Sommigen overleden, sommigen zoals Brandon. Ze wilden dat ik ging spreken. Ik zei: "Waarover dan? Dit is geen leuk iets. Kijk, als dit je overkomt, dan kan ik je... deze dingen geven... maar dat is nog lang niet zo goed als het ‘origineel’." "Je moet komen", zeiden ze.
So, I went. And, as I think you get the point, there were a lot people there recovering. Some further along than others. But universally, these people that had been through this had astounding attitudes, and just the fact that people care makes a huge difference to them.
Dus ging ik. Ik denk dat je hem al voelt aankomen. Er waren veel mensen aanwezig die aan het revalideren waren. Sommigen al langer dan anderen. Maar over het algemeen waren deze mensen door vreselijke tijden gegaan en alleen al het feit dat mensen om hen geven, is voor hen al van grote betekenis.
I'll shut up, except one message or concern I have. I don't think anybody does it intentionally, but there were people there literally talking about, "Well, how much will they get?" You know, this country is involved as we've all heard, in this great healthcare debate. "Who is entitled to what? Who is entitled to how much? Who is going to pay for it?" Those are tough questions. I don't have an answer to that. Not everybody can be entitled to everything simply because you were born here. It's not possible. It would be nice but let's be realistic.
Ik zal er niets over zeggen maar ik maak mij wel zorgen. Ik denk niet dat mensen het bewust doen, maar mensen hadden het letterlijk over hoeveel ze zouden krijgen. Zoals je weet, zit dit land momenteel in een groot debat over de zorg. Wie krijgt wat? Wie krijgt hoeveel ervan? Wie gaat ervoor betalen? Dat zijn moeilijke vragen. Daar heb ik geen antwoord op. Bijna niemand heeft het voorrecht om alles te krijgen, simpelweg omdat je hier geboren bent. Dat kan niet. Het zou mooi zijn, maar dat is niet realistisch
They were tough questions. There's polarized groups down there. I don't know the answers. There are other questions that are tough. "Should we be there? How do we get out? What do we need to do?" There's very polarized answers to that question too, and I don't have any answers to that. Those are political questions, economic questions, strategic questions. I don't have the answer. But let me give you a simple concern or maybe statement, then. It is an easy answer.
Lastige vragen dus. De meningen zijn verdeeld. Ik weet de antwoorden niet. Er zijn ook andere moeilijke vragen: "Moeten we wel daar zijn? Hoe komen we er vandaan? Wat moeten we doen?". Er zijn veel ook verschillende antwoorden op die vraag en ik heb die antwoorden niet. Dat zijn politieke vragen. Economische vragen. Strategische vragen. Ik heb het antwoord niet. Maar laat mij even een simpel punt van bekommernis of een statement maken. Het antwoord is eenvoudig.
I know what these kids deserve on the healthcare side. I was talking to one of them, and he was really liking this arm -- it's way, way, way better than a plastic stick with a hook on it -- but there's nobody in this room that would rather have that than the one you got. But I was saying to him, "You know, the first airplane went 100 feet in 1903. Wilbur and Orville. But you know what? It wouldn't have made an old pigeon jealous. But now we got Eagles out there, F15s, even that Bald Eagle. I've never seen a bird flying around at Mach 2. I think eventually we'll make these things extraordinary." And I said to that kid, "I'll stop when your buddies are envious of your Luke arm because of what it can do, and how it does it. And we'll keep working. And I'm not going to stop working until we do that."
Ik weet wat deze mensen verdienen op het gebied van verzorging. Ik sprak met een van hen. Hij vond de arm echt fantastisch die veel, en dan ook echt veel beter is dan een plastic stok met een haak erop -- maar er is niemand in deze kamer die dat liever heeft dan de arm die je nu hebt. Ik zei tegen hem: "Weet je, het eerste vliegtuig ooit vloog op 30 meter hoogte in 1903 Wilbur en Orville. Maar weet je wat? Het zou een oude duif niet jaloers maken. Maar nu hebben we Eagles F15s en de Bald Eagle. Ik heb nog nooit een vogel zien vliegen aan Mach 2 Ik denk dat wat wij maken, uiteindelijk uitzonderlijk zal zijn." Ik zei tegen hem: "Ik stop ermee als jouw kameraden jaloers zijn op jouw Luke-arm door wat hij kan doen en hoe hij dat doet. We blijven eraan werken. Ik stop niet met werken tot we zover zijn."
And I think this country ought to continue its great debate, whining and complaining, "I'm entitled." "You're a victim." And whining and complaining about what our foreign policy ought to be. But while we have the luxury of whining and complaining about who's paying for what and how much we get, the people that are out there giving us that great privilege of whining and complaining, I know what they deserve: everything humanly possible. And we ought to give it to them. (Applause)
Ik denk dat we in dit land het grote debat moeten blijven voeren, veel zeuren en klagen over: "Ik heb recht op ...", "Jij bent een slachtoffer" en zeuren en klagen over hoe ons buitenlands beleid zou moeten zijn. Maar terwijl we de luxe hebben om te zeuren en te klagen over wie wat betaalt en hoeveel wij zelf krijgen, zijn er daar mensen die ons het privilege geven om te kunnen klagen en zeuren. Ik weet wat zij verdienen: alles wat menselijkerwijs mogelijk is. Dat moeten we hun ook geven. (Applaus)