A human child is born, and for quite a long time is a consumer. It cannot be consciously a contributor. It is helpless. It doesn't know how to survive, even though it is endowed with an instinct to survive. It needs the help of mother, or a foster mother, to survive. It can't afford to doubt the person who tends the child. It has to totally surrender, as one surrenders to an anesthesiologist.
ბავშვი იბადება და საკმაოდ დიდი ხნის განმავლობაში არის მომხმარებელი. ის არ შეიძლება იყოს რამის გამცემი გაცნობიერებულად. ბავშვი უმწეოა. მან ისიც კი არ იცის, თუ როგორ გადარჩეს, იმის მიუხედავად, რომ აქვს გადარჩენის თანდაყოლილი ინსტიქტი. გადარჩენისთვის მას სჭირდება დედის ან დედობილის დახმარება. მან არ უნდა შეიტანოს ეჭვი იმ ადამიანში, რომელიც ზრუნავს მასზე. ის უნდა ემორჩილებოდეს მთლიანად, ისევე უსიტყვოდ, როგორც ემორჩილება ანესთეზიოლოგს.
It has to totally surrender. That implies a lot of trust. That implies the trusted person won't violate the trust. As the child grows, it begins to discover that the person trusted is violating the trust. It doesn't know even the word "violation." Therefore, it has to blame itself, a wordless blame, which is more difficult to really resolve -- the wordless self-blame.
დათმოს ყველაფერი. ეს მოითხოვს უზარმაზარ ნდობას. ნდობით აღჭურვილ ადამიანს, რომელიც არ დაარღვევს ამ ნდობას. როცა ბავშვი იზრდება, ის იწყებს იმის აღმოჩენას, რომ ადამიანი, რომელსაც ის ენდობოდა, ზუსტადაც რომ არღვევს მის ნდობას. მან ისიც კი არ იცის, თუ რას ნიშნავს ”ნდობის დარღვევა”. შესაბამისად, ის ადანაშაულებს მხოლოდ საკუთარ თავს. უსიტყვო დადანაშაულება, რომელიც გაცილებით უფრო ძნელია გადასაჭრელად, უსიტყვო თვით-დადანაშაულება.
As the child grows to become an adult: so far, it has been a consumer, but the growth of a human being lies in his or her capacity to contribute, to be a contributor. One cannot contribute unless one feels secure, one feels big, one feels: I have enough.
ბავშვი იზრდება და ხდება ზრდასრული ადამიანი, აქამდე ის იყო მხოლოდ მომხმარებელი, მაგრამ ადამიანის განვითარება დევს მის უნარში, რომ გასცეს, იყოს გამცემი. შეუძლებელია, გასცე რაღაც, თუ თვითონ არ გრძნობ თავს უსაფრთხოდ, საკმარისად დიდად, რომ თქვა: მე მაქვს საკმარისი.
To be compassionate is not a joke. It's not that simple. One has to discover a certain bigness in oneself. That bigness should be centered on oneself, not in terms of money, not in terms of power you wield, not in terms of any status that you can command in the society, but it should be centered on oneself. The self: you are self-aware. On that self, it should be centered -- a bigness, a wholeness. Otherwise, compassion is just a word and a dream.
იყო შემწყნარებელი, ეს არ არის ხუმრობა. ეს არ არის მარტივი. საჭიროა, აღმოაჩინო მნიშვნელოვნება საკუთარ თავში. მნიშვნელოვნება, რომელიც კონცენტრირებული იქნება საკუთარ თავზე, არა ფულზე, ძალაუფლებაზე, ადგილზე საზოგადოებაში, არამედ საკუთარ თავზე მხოლოდ. შენ უნდა აცნობიერებდე შენს პიროვნებას. ამ პიროვნებაზე, მის მნიშვნლოვნებაზე, ერთიანობაზე უნდა იყოს კონცენტრირებული. სხვაგვარად, შემწყნარებლობა მხოლოდ ფუჭი სიტყვაა.
You can be compassionate occasionally, more moved by empathy than by compassion. Thank God we are empathetic. When somebody's in pain, we pick up the pain.
შენ შეიძლება შეძლო ეს შემთხვევით, რაც განპირობებული იყოს უფრო თანაგრძნობით, ვიდრე შემწყნარებლობით. მადლობა ღმერთს, ჩვენ გვაქვს თანაგრძნობის უნარი. როცა ვიღაცა გასაჭირშია, ჩვენ ვიღებთ ამ გასაჭირს.
In a Wimbledon final match, these two guys fight it out. Each one has got two games. It can be anybody's game. What they have sweated so far has no meaning. One person wins. The tennis etiquette is, both the players have to come to the net and shake hands. The winner boxes the air and kisses the ground, throws his shirt as though somebody is waiting for it. (Laughter) And this guy has to come to the net. When he comes to the net, you see, his whole face changes. It looks as though he's wishing that he didn't win. Why? Empathy.
უიმბლდონის ფინალური მატჩი, ორი მოწინააღმდეგე იბრძვის გამარჯვებისთვის. თითოეულს აქვს ორი თამაში. ეს არ შეიძლება იყოს სხვა რომელიმეს თამაში. ის, რომ ორივე ოფლადაა დაღვრილი, არანაირი აზრი არ აქვს. იმარჯვებს მხოლოდ ერთი. თამაშის ეტიკეტი მოითხოვს, რომ ორივე მოთამაშე მივიდეს ბადესთან და ჩამოართვას ხელი ერთმანეთს. გამარჯვებული ურტყამს ჰაერში და კოცნის მიწას, ისვრის მაისურს, თითქოს ვიღაც ელოდებოდეს მას. სიცილი და ეს ადამიანი უნდა მივიდეს ბადესთან. როცა ის მიდის, თქვენ ხედავთ, როგორ ეცვლება სახე. ისე გამოიყურება, თითქოს ეხლა ნატრულობს, რომ მას არ მოეგო. რატომ? თანაგრძნობა.
That's human heart. No human heart is denied of that empathy. No religion can demolish that by indoctrination. No culture, no nation and nationalism -- nothing can touch it because it is empathy. And that capacity to empathize is the window through which you reach out to people, you do something that makes a difference in somebody's life -- even words, even time.
ეს არის ადამიანის გული. არცერთი ადამიანური გულის მქონე არსება არ არის მოკლებული თანაგრძნობას. არც ერთ რელიგიას არ შეუძლია მისი აღმოფხვრა. ვერცერთ კულტურას, ერს, ნაციონალიზმს არ შეუძლია, შეეხოს მას. იმიტომ რომ ეს არის თანაგრძნობა. თანაგრძნობის უნარი არის საშუალება, რომლითაც ვაღწევთ სხვა ადამიანებს, აკეთებ რაღაც ისეთს, რაც ცვლის ვიღაცის ცხოვრებას. თუნდაც სიტყვები, დრო.
Compassion is not defined in one form. There's no Indian compassion. There's no American compassion. It transcends nation, the gender, the age. Why? Because it is there in everybody. It's experienced by people occasionally.
შემწყნარებლობა არ არის განსაზღვრული რაიმე ფორმით. არ არსებობს ინდური თანაგრძნობა. არ არსებობს ამერიკული თანაგრძნობა. ის გადის ერის, სქესის, ასაკის მიღმა. რატომ? იმიტომ, რომ ის ყველაშია. ადამიანები მას აკეთებენ შემთხვევითად.
Then this occasional compassion, we are not talking about -- it will never remain occasional. By mandate, you cannot make a person compassionate. You can't say, "Please love me." Love is something you discover. It's not an action, but in the English language, it is also an action. I will come to it later.
ეს არის შემთხვევითი შემწყნარებლობა. ჩვენ ამაზე არ ვსაუბრობთ. ის არასდროს დარჩება შემთხვევითი. შეუძლებელია, უბრძანო ადამიანს, იყოს შემწყნარებელი. არ შეიძლება, უთხრა: ”გთხოვ, შემიყვარე”. სიყვარული არის ისეთი რაღაც, რასაც აღმოაჩენ. ეს არ არის მოქმედება, მაგრამ ინგლისურ ენეში ეს ასევე მოქმედებასაც აღნიშნავს. ამას მოგვიანებებით დავუბრუნდები.
So one has got to discover a certain wholeness. I am going to cite the possibility of being whole, which is within our experience, everybody's experience. In spite of a very tragic life, one is happy in moments which are very few and far between. And the one who is happy, even for a slapstick joke, accepts himself and also the scheme of things in which one finds oneself.
ანუ ადამიანმა უნდა აღმოაჩინოს რაღაც განსაზღვრული ერთიანობა, სისავსე. მოვიყვან ამის მაგალითს, რომელიც არის თითოეული ჩვენგანის გამოცდილებაში. მიუხედავად ტრაგიკული ცხოვრებისა, ვიღაც ბედნიერია თუნდაც ძალიან მცირე ბედნიერი მომენტებით მის ცხოვრებაში. და ის, ვინც ბედნიერია, თუნდაც ხუმრობით, იღებს საკუთარ თავს და გარემოს, რომელშიც ის არის.
That means the whole universe, known things and unknown things. All of them are totally accepted because you discover your wholeness in yourself. The subject -- "me" -- and the object -- the scheme of things -- fuse into oneness, an experience nobody can say, "I am denied of," an experience common to all and sundry.
ეს ნიშნავს მთლიან სამყაროს, ნაცნობ და უცნობ საგნებს. ყველაფერს იღებ, იმიტომ რომ შენ აღმოაჩენ შენს ერთიანობას საკუთარ თავში. სუბიექტი, მე, და ობიექტი, საგანთა ერთობლიობა, შერწყმა ერთიანობაში, გამოცდილება, რომელზეც ვერავინ იტყვის ” მე აკრძალული მაქვს,” გამოცდილება, რომელიც საერთოა ყველასთვის და განსხვავებული.
That experience confirms that, in spite of all your limitations -- all your wants, desires, unfulfilled, and the credit cards and layoffs and, finally, baldness -- you can be happy. But the extension of the logic is that you don't need to fulfill your desire to be happy. You are the very happiness, the wholeness that you want to be.
ეს გამოცდილება ადასტურებს, რომ მიუხედავად ყველა შეზღუდვისა, სურვილების, ნდომის,შეუსრულებელი საქმეების და გაჭირვებისა ადამიანი შეიძლება იყოს ბედნიერი. ლოგიკურად ეს ნიშნავს, რომ შენ არ გჭირდება ყველა შენი სურვილების შესრულება, იმისთვის რომ იგრძნო თავი ბედნიერად. ზუსტად შენ ხარ ის ბედნიერება, ის ერთიანობა, სისავსე, რაც გინდა, რომ იყო.
There's no choice in this: that only confirms the reality that the wholeness cannot be different from you, cannot be minus you. It has got to be you. You cannot be a part of wholeness and still be whole. Your moment of happiness reveals that reality, that realization, that recognition: "Maybe I am the whole. Maybe the swami is right.
ამაში არ არსებობს არჩევანი. ეს უბრალოდ ადასტურებს რეალობას. რომ ერთიანობა არ შეიძლება იყოს განსხვავებული შენგან, არ შეიძლება იყოს შენს გარეშე. ის უნდა იყო შენ თვითონ. შენ არ შეიძლება იყო ამ ერთიანობის ნაწილი და იმავდროულად ერთიანი. შენი მომენტები ბედნიერების ამჟღავნებს რეალობას, ეს აღიარება შეიძლება მე მართალი ვარ შეიძლება შვამი არის მართალი.
Maybe the swami is right." You start your new life. Then everything becomes meaningful. I have no more reason to blame myself. If one has to blame oneself, one has a million reasons plus many. But if I say, in spite of my body being limited -- if it is black it is not white, if it is white it is not black: body is limited any which way you look at it. Limited.
შეიძლება შვამი მართალია. შენ იწყებ ახალ ცხოვრებას. შემდეგ ყველაფერი ლაგდება და იძენს აზრს. მე არ მაქვს აღარანაირი მიზეზი, რომ დავადანაშაულო საკუთარი თავი. თუ ვინმეს უნდა დაადანაშაულოს საკუთარი თავი, მას აქვს უამრავი მიზეზი. მაგრამ თუ მე ვიტყვი, მიუხედავად იმისა, რომ ჩემი სხეული არ არის სრულყოფილი, თუ ის შავია, თეთრი აღარაა, თუ თეთრია, შავი აღარაა, სხეული არასრულყოფილია ნებისმიერი კუთხიდან, რომლითაც შეხედავ.
Your knowledge is limited, health is limited, and power is therefore limited, and the cheerfulness is going to be limited. Compassion is going to be limited. Everything is going to be limitless. You cannot command compassion unless you become limitless, and nobody can become limitless, either you are or you are not. Period. And there is no way of your being not limitless too.
შენი ცოდნა არის არასრულყოფილი, ჯანმრთელობა, ძალაუფლება, მხიარულება. შემწყნარებლობაც შეზღუდულია. ყველაფერი მიდის იქამდე, რომ იყოს შეუზღუდავი. შენ არ შეგიძლია უბრძანო შემწყნარებლობა სანამ თავად არ იქნები შეზღუდვების გარეშე, ხოლო შეზღუდვების გარეშე ყოფნა არ შეუძლია არავის, იქნები შენ თუ არ იქნები. პერიოდი. და ასევე შეუძლებელია იყო შეზღუდული.
Your own experience reveals, in spite of all limitations, you are the whole. And the wholeness is the reality of you when you relate to the world. It is love first. When you relate to the world, the dynamic manifestation of the wholeness is, what we say, love. And itself becomes compassion if the object that you relate to evokes that emotion. Then that again transforms into giving, into sharing. You express yourself because you have compassion.
შენი საკუთარი გამოცდილება აჩვენებს, რომ შეზღუდვების მიუხედავად, შენ ხარ ერთიანი. და ეს ერთიანობა არის შენი რეალობა როცა შენ უკავშირდები სამყაროს. ეს არის პირველ რიგში სიყვარული. როცა შენ უკავშირდები სამყაროს, ხდება დინამიური გაცხადება ამ ერთიანობის რაც არის უს, რასაც ჩვენ ვუძახით სიყვარულს. და რაც თვითონ ხდება შემწყნარებლობა თუ ობიექტი, რომელსაც შენ უკავშირდები, აღძრავს ამ ემოციას. შემდეგ ეს კვლავ ტრანსფორმიდება გაცემის, გაზიარების აქტში. შენ გამოხატავს შენს თავს იმიტომ რომ გაქვს შემწყნრებლობა.
To discover compassion, you need to be compassionate. To discover the capacity to give and share, you need to be giving and sharing. There is no shortcut: it is like swimming by swimming. You learn swimming by swimming. You cannot learn swimming on a foam mattress and enter into water. (Laughter) You learn swimming by swimming. You learn cycling by cycling. You learn cooking by cooking, having some sympathetic people around you to eat what you cook. (Laughter)
იმისთვის რომ აღმოაჩინო შემწყნარებლობა, შენ გჭირდება, რომ იყო შემწყნარებელი. რომ აღმოაჩინო უნარის გაცემის და გაზიარების, შენ უნდა გასცემდე თავად. ეს არის როგორც ცურვა ცურვით. შენ ცურვას სწავლობ ცურვით. შეუძლებელია ცურვის სწავლა საცურაო ლეიბით თუ შეხვალ წყალში. (სიცილი) ცურვას სწავლობ ცურვით. ველოსიპედზე ტარებას სწავლობ ველოსიპედის ტარებით. საჭმლის კეთებას საჭმლის კეთებით, გარშემო კარგი ადამიანებით რომლებიც შეჭამენ იმას, რასაც შენ მოამზადებ. (სიცილი)
And, therefore, what I say, you have to fake it and make it. (Laughter) You need to. My predecessor meant that. You have to act it out. You have to act compassionately.
მაშასადამე, რასაც მე ვამბობ, არის ის, რომ შენ უნდა გაითამაშო და გააკეთო ეს. (სიცილი) შენ ეს გჭირდება. ჩემი წინამორბედი ამას გულისხმობდა. შენ უნდა გაითამაშო ეს. უნდა მოიქცე შემწყნარებლურად.
There is no verb for compassion, but you have an adverb for compassion. That's interesting to me. You act compassionately. But then, how to act compassionately if you don't have compassion? That is where you fake. You fake it and make it. This is the mantra of the United States of America. (Laughter)
არ არის შემწყნარებლობის აღმნიშვნელი ზმნა, მაგრამ არის ზმნისართი. ეს ჩემთვის საინტერესოა. შემწყნარებლურად მოქცევა. მაგრამ როგორ უნდა მოიქცე შემწყნარებლურად თუ არ გაქვს შემწყნარებლობა სწორედ აქ ხდება როცა გიხდება თამაში. შენ თამაშობ, აჩვენებ თავს და აკეთებ. ეს არის ამერიკის შეერთებული შტატების მანტრა. (სიცილი)
You fake it and make it. You act compassionately as though you have compassion: grind your teeth, take all the support system. If you know how to pray, pray. Ask for compassion. Let me act compassionately. Do it. You'll discover compassion and also slowly a relative compassion, and slowly, perhaps if you get the right teaching, you'll discover compassion is a dynamic manifestation of the reality of yourself, which is oneness, wholeness, and that's what you are.
თავს აჩვენებ და აკეთებ. იქცევი შემწყნარებლურად თითქოს გქონდეს ის, იწყებ კბილების ღჭენას მთელ საყრდენ სისტემას იშველიებ თუ იცი, როგორ ილოცო, ლოცულობ. ითხოვ შემწყნარებლობას. შემწყნარებლურად მოქცევას. გააკეტე ეს. შენ აღმოაჩენ შემწყნარებლობას და ასევე ნელნელა შედარებით შემწყნარებლობას, და ასევე ნელნელა თუ შენ იღებ სწორ სწავლებას აღმოაჩენ შემწყნარებლობას როგორც დინამიურ განცხადებას საკუთარი თავისას, რომელიც არის ერთიანი, სავსე და ის რაც შენ ხარ.
With these words, thank you very much. (Applause)
ამ სიტყვებით დიდი მადლობა (აპლოდისმენტი)