H νεανική ματιά πάνω στο μέλλον, η τωρινή ματιά πάνω στο μέλλον, και η μελλοντική, ώριμη ματιά πάνω στο μέλλον. Απόψε, θα ήθελα να προσπαθήσω να ενοποιήσω αυτούς τους τρεις χρόνους, σε μια ταυτότητα. Μπορεί να πει κανείς, ότι ο ποιητής, με πολλούς τρόπους, παρατηρεί αυτό που ονομάζω «συνομιλία με την πραγματικότητα». Και θα αναρωτηθείτε, πώς συνομιλούμε με την πραγματικότητα; Συνομιλώ με την πραγματικότητα σημαίνει πως οτιδήποτε επιθυμείς από τον κόσμο, οτιδήποτε επιθυμείς από τον σύντροφό σου σε ένα γάμο ή σε μια ερωτική σχέση, οτιδήποτε επιθυμείς από τα παιδιά σου, οτιδήποτε επιθυμείς από τους ανθρώπους που εργάζονται με εσένα ή για εσένα, ή από τον κόσμο σου,
The youthful perspective on the future, the present perspective on the future and the future, mature perspective on the future -- I'd like to try and bring all those three tenses together in one identity tonight. And you could say that the poet, in many ways, looks at what I call "the conversational nature of reality." And you ask yourself: What is the conversational nature of reality? The conversational nature of reality is the fact that whatever you desire of the world -- whatever you desire of your partner in a marriage or a love relationship, whatever you desire of your children, whatever you desire of the people who work for you or with you, or your world --
δεν θα συμβεί ακριβώς όπως εσύ το θέλεις. Αλλά αντίστοιχα, οτιδήποτε επιθυμεί ο κόσμος από εμάς, οτιδήποτε απαιτεί από εμάς ο σύντροφός μας, το παιδί μας, ο συνεργάτης μας, η εργασία μας ή το μέλλον μας, ούτε κι αυτό θα συμβεί. Κι αυτό που συμβαίνει τελικά, είναι εκείνη η διαχωριστική γραμμή ανάμεσα σε όσα νομίζεις ότι είσαι και όσα νομίζεις ότι δεν είσαι. Και αυτή η διαχωριστική γραμμή, όπου συναντάμε αυτό που αποκαλούμε «εαυτό» και αυτό που αποκαλούμε «κόσμο», είναι, στην πραγματικότητα, το μόνο μέρος όπου τα πράγματα είναι αληθινά.
will not happen exactly as you would like it to happen. But equally, whatever the world desires of us -- whatever our partner, our child, our colleague, our industry, our future demands of us, will also not happen. And what actually happens is this frontier between what you think is you and what you think is not you. And this frontier of actual meeting between what we call a self and what we call the world is the only place, actually, where things are real.
Όμως είναι πολύ εντυπωσιακό, πόσο λίγο χρόνο περνάμε σε αυτή τη γραμμή συνομιλίας, χωρίς ν' απομακρυνθούμε απ' αυτή μέσω της μιας στρατηγικής ή της άλλης. Περνούσα απ' τον έλεγχο διαβατηρίων, που είναι στις μέρες μας μια εξαιρετικά δραματική διαχωριστική γραμμή, όταν έφτασα πέρσι στις ΗΠΑ. Αποβιβάζεσαι από μια διεθνή, υπερατλαντική πτήση, και δεν είσαι στα καλύτερά σου. Δεν είσαι σε μια κατάσταση πνευματικής ωριμότητας. Για την ακρίβεια, δεν έχεις υπομονή με την υπόλοιπη ανθρωπότητα. Οπότε, φτάνεις στον έλεγχο διαβατηρίων με το πουκάμισο ξεκούμπωτο, αξύριστος, με ελάχιστη υπομονή, και ο υπάλληλος του ελέγχου διαβατηρίων κοιτάζει το διαβατήριό μου και λέει, «Με τι ασχολείστε, κύριε Γουάιτ;»
But it's quite astonishing, how little time we spend at this conversational frontier, and not abstracted away from it in one strategy or another. I was coming through immigration, which is quite a dramatic border at the moment, into the US last year, and, you know, you get off an international flight across the Atlantic, and you're not in the best place; you're not at your most spiritually mature. You're quite impatient with the rest of humanity, in fact. So when you get up to immigration with your shirt collar out and a day's growth of beard, and you have very little patience, and the immigration officer looked at my passport and said, "What do you do, Mr. Whyte?"
Του λέω, «Εργάζομαι πάνω στον τρόπο με τον οποίο συνομιλούμε με την πραγματικότητα».
I said, "I work with the conversational nature of reality."
(Γέλια) Κι εκείνος έσκυψε προς το μέρος μου και μου είπε,
(Laughter) And he leaned forward over his podium
«Σας χρειαζόμουν χτες το βράδυ».
and he said, "I needed you last night."
(Γέλια)
(Laughter)
(Χειροκρότημα) Του είπα, «Λυπάμαι, οι δυνάμεις μου ως ποιητής και φιλόσοφος φτάνουν μέχρι ένα σημείο. Δεν είμαι σίγουρος ότι μπορώ...» Όμως προτού το καταλάβουμε, πιάσαμε συζήτηση για το γάμο του. Να' τος, λοιπόν, με τη στολή του, και το ενδιαφέρον ήταν πως κοιτούσε δεξιά κι αριστερά, προς τους άλλους υπαλλήλους, για να βεβαιωθεί ότι ο προϊστάμενός του δεν θα έβλεπε πως κάναμε μια αληθινή συζήτηση. Όμως, όλοι μας ζούμε σ' εκείνη τη γραμμή που συνομιλούμε με το μέλλον.
(Applause) And I said, "I'm sorry, my powers as a poet and philosopher only go so far. I'm not sure I can --" But before we knew it, we were into a conversation about his marriage. Here he was in his uniform, and the interesting thing was, he was looking up and down the row of officers to make sure his supervisor didn't see that we was having a real conversation. But all of us live at this conversational frontier with the future.
Θέλω να σας βάλω στη θέση της Ιρλανδής ανιψιάς μου, Μάρλιν Μακ Κόρμακ, καθώς στεκόταν στην άκρη ενός γκρεμού, στη δυτική ακτή της Ισπανίας, αγναντεύοντας τον απέραντο Ατλαντικό. Ήταν 23 ετών και είχε μόλις περπατήσει 800 χιλιόμετρα από το Σεν Ζαν Πιε ντε Πορ στη γαλλική πλευρά των Πυρηναίων, μέχρι τη Νότια Ισπανία, διανύοντας το πολύ φημισμένο, παλαιό και σύγχρονο, μονοπάτι των προσκυνητών, που ονομάζεται Καμίνο ντε Σαντιάγκο ντε Κομποστέλα, το μονοπάτι προς το Σαντιάγκο ντε Κομποστέλα. Όταν φτάνεις στο Σαντιάγκο, μπορεί να προσγειωθείς απότομα, επειδή εκεί ζουν 100.000 άνθρωποι,
I'd like to put you in the shoes of my Irish niece, Marlene McCormack, standing on a cliff edge on the western coast of Spain, overlooking the broad Atlantic. Twenty-three years old, she's just walked 500 miles from Saint Jean Pied de Port on the French side of the Pyrenees, all the way across Northern Spain, on this very famous, old and contemporary pilgrimage called the Camino de Santiago de Compostela -- the Path to Santiago of Compostela. And when you get to Santiago, actually, it can be something of an anticlimax, because there are 100,000 people living there
που μάλλον δεν θα σε χειροκροτήσουν καθώς θα μπαίνεις στην πόλη,
who are not necessarily applauding you as you're coming into town. (Laughter)
(Γέλια) και οι 10.000, θα προσπαθήσουν να σου πουλήσουν αναμνηστικά. Όμως, έχεις τη δυνατότητα να περπατήσεις άλλες τρεις μέρες και να πας στο μέρος που στάθηκε η Μάρλιν. Στα ισπανικά ονομάζεται Φινιστέρε και στα αγγλικά, Φίνιστερ, που στα λατινικά σημαίνει «το τέλος της γης», το μέρος όπου η γη μετατρέπεται σε ωκεανό, το μέρος όπου το παρόν σου μετατρέπεται σε μέλλον. Και η Μάρλιν περπάτησε ως εκεί. Είχε μόλις αποφοιτήσει από το Πανεπιστήμιο του Σλάιγκο, με πτυχίο πάνω στο Ιρλανδικό θέατρο. Μου είπε, «Δεν νομίζω πως οι μεγάλες επιχειρήσεις του κόσμου θα μου χτυπήσουν την πόρτα». Της είπα, «Άκου... Δούλεψα για δεκαετίες σε επιχειρήσεις σε όλο τον κόσμο.
And 10,000 of them are trying to sell you a memento of your journey. But you do have the possibility of going on for three more days to this place where Marlene stood, called, in Spanish, Finisterre, in English, Finisterre, from the Latin, meaning "the ends of the earth," the place where ground turns to ocean; the place where your present turns into the future. And Marlene had walked this way -- she just graduated as a 23-year-old from the University of Sligo with a degree in Irish drama. And she said to me, "I don't think the major corporations of the world will be knocking on my door." I said, "Listen, I've worked in corporations all over the world for decades;
Ένα πτυχίο στο θέατρο είναι η καλύτερη προετοιμασία
a degree in drama is what would most prepare you for the adult --
για τον ενήλικο κόσμο των επιχειρήσεων».
(Laughter)
(Γέλια) (Χειροκρότημα)
corporate world."
(Applause)
Μου είπε, «Ούτως ή άλλως, δεν με ενδιαφέρει αυτό». Δεν με ενδιαφέρει να διδάξω θέατρο, θέλω να γίνω δραματουργός, θέλω να γράψω θεατρικά έργα. Έτσι έκανα το οδοιπορικό στο Καμίνο για να βρω το θάρρος ώστε να προχωρήσω στο μέλλον μου». Τη ρώτησα, «Ποια ήταν η πιο δυνατή στιγμή που έζησες στο Καμίνο, η πιο δυνατή στιγμή απ' όλες;» Μου είπε, «Έζησα πολλές δυνατές στιγμές, αλλά, ξέρεις, η πιο δυνατή στιγμή ήταν μετά το Καμίνο. Ήταν μετά το Σαντιάγκο, όπου προχωράς για τρεις μέρες και φτάνεις στην άκρη ενός γκρεμού. Εκεί κάνεις τρία τελετουργικά.
But she said, "I'm not interested in that, anyway. I don't want to teach drama, I want to become a dramatist. I want to write plays. So I walked the Camino in order to give myself some courage, in order to walk into my future." And I said, "What was the most powerful moment you had on the whole Camino, the very most powerful moment?" She said, "I had many powerful moments, but you know, the most powerful moment was post-Camino, was the three days you go on from Santiago and come to this cliff edge. And you go through three rituals. The first ritual is to eat a tapas plate of scallops" --
Το πρώτο τελετουργικό είναι να φας ένα πιάτο αχιβάδες,
ή αν είσαι χορτοφάγος, να περιεργαστείς τα κελύφη τους. (Γέλια)
or if you're vegetarian, to contemplate the scallop shell.
Επειδή το κέλυφος των αχιβάδων ήταν το σήμα κατατεθέν της διαδρομής σου. Κάθε οδοδείκτης που συνάντησες στο δρόμο σου, είχε στην άκρη του το σχέδιο μιας αχιβάδας. Κι έτσι, το πρώτο τελετουργικό θέλει να πει: Πώς έφτασες σ' αυτό το μέρος; Με ποιον τρόπο προχώρησες για να φτάσεις ως εδώ; Πώς συνομιλείς με τη ζωή όταν δεν αισθάνεσαι πως βάλλεσαι, όταν δεν σε εκφοβίζουν, όταν σε αφήνουν στην ησυχία σου; Πώς συνομιλείς με τη ζωή που σε έφερε σ' αυτό το μέρος; Το δεύτερο τελετουργικό είναι να κάψεις κάτι που έφερες μαζί σου. Ρώτησα, «Τι έκαψες Μάρλιν;»
(Laughter) Because the scallop shell has been the icon and badge of your walk, and every arrow that you have seen along that way has been pointing underneath a scallop shell. So really, this first ritual is saying: How did you get to this place? How did you follow the path to get here? How do you hold the conversation of life when you feel unbesieged, when you're unbullied, when you're left to yourself? How do you hold the conversation of life that brings you to this place? And the second ritual is that you burn something that you've brought. I said, "What did you burn, Marlene?"
Μου είπε, «Έκαψα ένα γράμμα και δύο κάρτες».
She said, "I burned a letter and two postcards."
Είπα, «Καταπληκτικό! 23 ετών και έχεις χαρτί!
I said, "Astonishing.
Δεν το πιστεύω!»
Twenty-three years old and you have paper.
(Γέλια)
I can't believe it."
Είμαι σίγουρος ότι υπάρχει κάποια εφαρμογή για το Καμίνο όπου θα μπορείς να διαγράφεις τα τραυματικά μηνύματα. (Γέλια) Θα έχει κι ένα φακό που θα τα χρωματίζει και θα τα εξαφανίζει εν μέσω πυροτεχνημάτων.
(Laughter) I'm sure there's a Camino app where you can just delete a traumatic text, you know? (Laughter) It will engage the flashlight, imbue it with color and disappear in a firework of flames.
Όμως, ή έχεις πάρει μαζί σου ένα γράμμα ή γράφεις ένα εκεί και το καις. Φυσικά, όλοι μπορούμε να καταλάβουμε τι υπήρχε σ' αυτά τα γράμματα και τις κάρτες. Ήταν μια μορφή τρυφερότητας και αγάπης που έπαψε πια να υφίσταται. Και το τρίτο τελετουργικό: Ανάμεσα σ' όλες αυτές τις φωτιές, υπάρχουν μεγάλοι σωροί από ρούχα, και αφήνεις εκεί κάτι από το ρουχισμό σου που σε βοήθησε να φτάσεις σ' αυτό το μέρος. Ρώτησα τη Μάρλιν, «Τι άφησες στην άκρη του γκρεμού;» Μου είπε, «Άφησα τα μποτάκια μου.
But you either bring a letter or you write one there, and you burn it. And of course we know intuitively what is on those letters and postcards. It's a form of affection and love that is now no longer extant, yeah? And then the third ritual: between all these fires are large piles of clothes. And you leave an item of clothing that has helped you to get to this place. And I said to Marlene, "What did you leave at the cliff edge?" She said, "I left my boots --
Άφησα αυτό με το οποίο περπατούσα. Ήταν όμορφα μποτάκια, τ' αγαπούσα αυτά τα μποτάκια, αλλά μετά από τόσο περπάτημα, είχαν επιτελέσει το έργο τους. Έφυγα φορώντας τ' αθλητικά μου, αλλά τα μποτάκια τ' άφησα εκεί». Μου είπε, «Ήταν πραγματικά εκπληκτικό. Η πιο δυνατή στιγμή ήταν όταν έδυε ο ήλιος, και ανέτειλε η πανσέληνος πίσω μου. Η πανσέληνος φωτιζόταν τόσο έντονα από τον ήλιο που έδυε, ώστε ακόμα κι όταν ο ήλιος είχε χαθεί πίσω απ' τον ορίζοντα, το φεγγάρι εξακολουθούσε να βλέπει τον ήλιο. Το φεγγάρι μου έκανε σκιά, και κοιτούσα τη σκιά μου να βαδίζει πάνω στον Ατλαντικό, να διασχίζει τον ωκεανό, και σκέφτηκα, «Ω! Αυτός είναι ο νέος μου εαυτός που βαδίζει προς το μέλλον». Όμως, ξαφνικά, συνειδητοποίησα ότι ο ήλιος είχε δύσει ακόμα περισσότερο,
the very things that I walked in, actually. They were beautiful boots, I loved those boots, but they were finished after seven weeks of walking. So I walked away in my trainers, but I left my boots there." She said, "It was really incredible. The most powerful moment was, the sun was going down, but the full moon was coming up behind me. And the full moon was illuminated by the dying sun in such a powerful way that even after the sun had dropped below the horizon, the moon could still see that sun. And I had a moon shadow, and I was looking at my moon shadow walking across the Atlantic, across this ocean. And I thought, 'Oh! That's my new self going into the future.' But suddenly I realized the sun was falling further. The moon was losing its reflection,
το φεγγάρι έχανε την αντανάκλασή του, και η σκιά μου άρχισε να εξαφανίζεται. Η πιο δυνατή στιγμή που έζησα σε όλη τη διαδρομή, ήταν όταν συνειδητοποίησα ότι έπρεπε να διασχίσω μόνη μου την άγνωστη θάλασσα και να πάω προς το μέλλον μου». Με συνεπήρε τόσο αυτή η ιστορία, ώστε έγραψα ένα ποίημα γι' αυτή. Εκείνη την ώρα οδηγούσαμε, και όταν φτάσαμε στο σπίτι,
and my shadow was disappearing. The most powerful moment I had on the whole Camino was when I realized I myself had to walk across that unknown sea into my future." Well, I was so taken by this story, I wrote this piece for her. We were driving at the time;
κάθισα στον καναπέ και έγραφα μέχρι τις δύο τα ξημερώματα.
we got home, I sat on the couch, I wrote until two in the morning --
Οι υπόλοιποι είχαν πάει για ύπνο και το έδωσα στη Μάρλιν στο πρωινό.
everyone had gone to bed -- and I gave it to Marlene at breakfast time.
Ονομάζεται, «Φίνιστερ». Για την Μάρλιν Μακ Κόρμακ.
It's called, "Finisterre," for Marlene McCormack.
«Ο δρόμος στο τελείωμά του συνεχίζει στο μονοπάτι που ακολούθησε ο ήλιος
"The road in the end the road in the end taking the path the sun had taken
μέσα στη δυτική θάλασσα
the road in the end taking the path the sun had taken into the western sea
the road in the end taking the path the sun had taken
και το φεγγάρι ν' ανατέλλει πίσω σου
into the western sea
and the moon
the moon rising behind you
καθώς στεκόσουν εκεί όπου η γη γίνεται ωκεανός. Δεν υπάρχει πια άλλος δρόμος προς το μέλλον σου,
as you stood where ground turned to ocean: no way to your future now
εκτός από το δρόμο που ακολούθησε η σκιά σου, καθώς προπορεύτηκε πάνω στο νερό, για να πάει εκεί που πάνε οι σκιές.
no way to your future now except the way your shadow could take, walking before you across water, going where shadows go, no way to make sense of a world that wouldn't let you pass
Δεν υπάρχει τρόπος να βρεις νόημα
σ' έναν κόσμο που δεν σ' αφήνει να περάσεις, παρά μόνο για να βάλεις τέλος στη διαδρομή που ακολούθησες,
except to call an end to the way you had come,
για να βγάλεις κάθε γράμμα που έφερες μαζί σου, να βάλεις φωτιά στις άκρες του,
to take out each letter you had brought and light their illumined corners;
και να το διαβάσεις καθώς θα παρασύρεται προς το δειλινό. Ν' αδειάσεις τις αποσκευές σου.
and to read them as they drifted on the late western light; to empty your bags
to empty your bags;
Να τακτοποιήσεις τούτο και ν' αφήσεις εκείνο.
to sort this and to leave that
Να υποσχεθείς όσα έπρεπε να 'χες υποσχεθεί εξ αρχής και ν' αφήσεις τα παπούτσια που σ' έφεραν ως εδώ, στην άκρη της θάλασσας, όχι επειδή έχεις παραιτηθεί,
to sort this and to leave that; to promise what you needed to promise all along to promise what you needed to promise all along, and to abandon the shoes that brought you here right at the water's edge, not because you had given up
αλλά επειδή, τώρα πια, έχεις βρει έναν διαφορετικό τρόπο για να βαδίζεις,
not because you had given up but because now, you would find a different way to tread,
κι όσα κι αν πέρασες, ένα κομμάτι σου θα συνεχίσει να βαδίζει,
and because, through it all, part of you would still walk on,
με όποιον τρόπο κι αν μπορεί,
no matter how,
πάνω από τα κύματα». «Φίνιστερ» Για την Μάρλιν Μακ Κόρμακ.
over the waves." "Finisterre." For Marlene McCormack --
(Χειροκρότημα)
(Applause)
Έχει ήδη ανεβάσει το τρίτο θεατρικό της έργο,
who has already had her third play performed
πολύ, πολύ, πολύ μακριά από το Μπρόντγουεϊ, στο Δουβλίνο. (Γέλια) Αλλά έχει βρει το δρόμο της. Αυτό είναι το τελευταίο ποίημα. Έχει να κάνει με την υποτιθέμενη άφιξή μας στο τέλος όλων των προσπαθειών μας. Στο Σαντιάγκο- θα μπορούσε να είναι το Σαντιάγκο, θα μπορούσε να είναι η Μέκκα,
in off-off-off-off-Broadway -- in Dublin. (Laughter) But she's on her way. This is the last piece. This is about the supposed arrival at the sum of all of our endeavors. In Santiago itself -- it could be Santiago, it could be Mecca,
θα μπορούσε να είναι το Μπενάρες, θα μπορούσε να είναι το Κιότο, θα μπορούσε να είναι εκείνο το όριο που θες να ξεπεράσεις, εκείνη η δύσκολη προσέγγιση προς την εκπλήρωση των στόχων σου. Και μια από τις δυσκολίες, καθώς εισέρχεσαι στη ζωή σου, καθώς εισέρχεσαι σ' αυτό το σώμα,
it could be Varanasi, it could be Kyoto, it could be that threshold you've set for yourself, the disturbing approach to the consummation of all your goals. And one of the difficulties about walking into your life, about coming into this body,
σ' αυτόν τον κόσμο, πλήρως, είναι ότι αρχίζει να συνειδητοποιείς ότι έχεις κατασκευάσει τρεις αμετάβλητες ψευδαισθήσεις που τις μοιράζεσαι με το υπόλοιπο της ανθρωπότητας απ' τις απαρχές του χρόνου. Και η πρώτη ψευδαίσθηση είναι, πως με κάποιον τρόπο, μπορείς να χτίσεις μια ζωή στην οποία δεν θα είσαι ευάλωτος. Πως μπορείς, με κάποιο τρόπο, να έχεις ανοσία στις δυσκολίες, τις ασθένειες και τις απώλειες, τις οποίες υφίσταται η ανθρωπότητα από τις απαρχές του χρόνου. Αν κοιτάξουμε τη φύση, δεν υπάρχει τίποτα σ' αυτή που να μην διανύει κύκλους, που να μην έχει ένα ξεκίνημα ή που, αρχικά, να μην είναι κρυφό, όμως στη συνέχεια, ν' αναπτύσσεται, να ολοκληρώνεται και μετά, να εξαφανίζεται, αρχικά, με όμορφο τρόπο, ώσπου να χαθεί εντελώς. Το βλέπουμε αυτό και λέμε, «Είναι όμορφο,
into this world fully, is you start to realize that you have manufactured three abiding illusions that the rest of humanity has shared with you since the beginning of time. And the first illusion is that you can somehow construct a life in which you are not vulnerable. You can somehow be immune to all of the difficulties and ill health and losses that humanity has been subject to since the beginning of time. If we look out at the natural world, there's no part of that world that doesn't go through cycles of, first, incipience, or hiddenness, but then growth, fullness, but then a beautiful, to begin with, disappearance, and then a very austere, full disappearance. We look at that, we say, "That's beautiful, but can I just have the first half of the equation, please?
αλλά μπορώ να κρατήσω μόνο το πρώτο μέρος παρακαλώ; Και όταν θα πραγματοποιείται η εξαφάνιση, θα κλείσω τα μάτια μου και θα περιμένω τον επόμενο κύκλο». Που σημαίνει, πως οι περισσότεροι άνθρωποι βρισκόμαστε σε πόλεμο με την πραγματικότητα, το 50% του χρόνου.
And when the disappearance is happening, I'll close my eyes and wait for the new cycle to come around." Which means most human beings are at war with reality 50 percent of the time.
Η ώριμη ταυτότητα
The mature identity
προϋποθέτει να ζήσεις τον πλήρη κύκλο. Η δεύτερη ψευδαίσθηση λέει, πως μπορώ να οικοδομήσω μια ζωή στην οποία δεν θα πληγωθώ. Αυτό το κάνουμε αρχικά στις ερωτικές σχέσεις μας. Όταν βρισκόμαστε στην αρχή μιας σχέσης ή ενός γάμου, λέμε, «Βρήκα τον άνθρωπο που δεν θα μου ραγίσει την καρδιά». Λυπάμαι. Ασυνείδητα τον επιλέξατε γιατί έχει ακριβώς αυτή την ικανότητα.
is able to live in the full cycle. The second illusion is, I can construct a life in which I will not have my heart broken. Romance is the first place we start to do it. When you're at the beginning of a new romance or a new marriage, you say, "I have found the person who will not break my heart." I'm sorry; you have chosen them out unconsciously for that exact core competency.
(Γέλια) Θα σας ραγίσει την καρδιά. Γιατί;
(Laughter) They will break your heart. Why?
Επειδή νοιάζεστε γι' αυτόν. Δείτε τους γονείς. «Θα είμαι η τέλεια μητέρα, ο τέλειος πατέρας». Τα παιδιά σας, θα σας ραγίσουν την καρδιά. Και δεν χρειάζεται καν να κάνουν κάτι εντυπωσιακό ή δραματικό. Αλλά συνήθως κάνουν κάτι εντυπωσιακό ή δραματικό (Γέλια) για να σας ραγίσουν την καρδιά. Ζουν μαζί σας για χρόνια σαν κατάσκοποι ή σαμποτέρ,
Because you care about them. You look at parenting, yeah? Parenting: "I will be the perfect mother and father." Your children will break your heart. And they don't even have to do anything spectacular or dramatic. But usually, they do do something spectacular or dramatic -- (Laughter) to break your heart. And then they live with you as spies and saboteurs for years,
παρακολουθώντας κάθε ψυχολογική σας κίνηση,
watching your every psychological move,
εντοπίζοντας κάθε αδυναμία σας.
and spotting your every weakness.
Και μια μέρα, όταν είναι περίπου 14 ετών,
And one day,
και τους έχετε γυρισμένη την πλάτη,
when they're about 14 years old, with your back turned to them,
στην κουζίνα,
in the kitchen,
καθώς τους ετοιμάζετε κάτι, (Γέλια)
while you're making something for them -- (Laughter)
σας μαχαιρώνουν με το ψυχολογικό στιλέτο.
the psychological stiletto goes in.
(Γέλια) (Χειροκρότημα)
(Laughter) (Applause)
Κι εσείς τους ρωτάτε, «Πώς ήξερες ακριβώς πού να το μπήξεις;» (Γέλια) Κι εκείνα απαντούν, «Σε παρακολουθώ εδώ και χρόνια». (Γέλια)
And you say, "How did you know exactly where to place it?" (Laughter) And they say, "I've been watching you for -- (Laughter)
Μετά, ελπίζουμε πως αν οχυρώσουμε την επαγγελματική προσωπικότητά μας, αυτό θα μας προφυλάξει απ' το να ραγίσει η καρδιά μας στη δουλειά. Όμως αν έχετε πάρει τη δουλειά σας στα σοβαρά, πρέπει να σας ραγίσει την καρδιά. Πρέπει να φτάνετε σε όρια που δεν θα ξέρετε πώς να τα ξεπεράσετε.
a good few years." And then we hope that our armored, professional personalities will prevent us from having our heart broken in work. But if you're sincere about your work, it should break your heart. You should get to thresholds where you do not know how to proceed.
Που δεν θα ξέρετε πώς να πάτε από δω ως εκεί. Τι κάνει αυτό; Σας βάζει σε μια σωστή σχέση με την πραγματικότητα.
You do not know how to get from here to there. What does that do? It puts you into a proper relationship with reality.
Γιατί; Επειδή πρέπει να ζητήσετε βοήθεια. Πόνος καρδιάς. Δεν έχουμε επιλογή αν θα πονέσει η καρδιά μας, έχουμε μόνο επιλογή αν θα πονέσει η καρδιά μας για ανθρώπους, πράγματα και σχέδια που μας νοιάζουν πολύ. Και η τελευταία ψευδαίσθηση λέει, ότι μπορώ να σχεδιάσω και να κανονίσω τα πράγματα με τέτοιον τρόπο, ώστε να μπορέσω να δω μέχρι πού φτάνει το μονοπάτι από εδώ που στέκομαι μέχρι την άκρη του ορίζοντα. Όμως, αν το σκεφτείτε, το μόνο περιβάλλον στο οποίο θα μπορούσε να ισχύει αυτό, θα ήταν σε μια επίπεδη έρημο, χωρίς ίχνος άλλης ζωής.
Why? Because you have to ask for help. Heartbreak. We don't have a choice about heartbreak, we only have a choice of having our hearts broken over people and things and projects that we deeply care about. And the last illusion is, I can somehow plan enough and arrange things that I will be able to see the path to the end right from where I'm standing, right to the horizon. But when you think about it, the only environment in which that would be true would be a flat desert, empty of any other life.
Όμως, ακόμα και σε μια επίπεδη έρημο, η καμπυλότητα της Γης, θα σας έκανε να μη βλέπετε το μονοπάτι. Οπότε, όχι. Βλέπετε το μονοπάτι, μετά δεν το βλέπετε, και μετά το βλέπετε ξανά. Οπότε, αυτό είναι το «Σαντιάγκο», η υποτιθέμενη άφιξη, που είναι, ταυτόχρονα, σαν να επιστρέφεις στην αρχή. Έχουμε αυτό το βίωμα του ταξιδιού, που υπάρχει στα προσκυνήματα όλων των μεγάλων πνευματικών παραδόσεων. Όμως, όταν πατάς γερά στο έδαφος της ζωής σου,
But even in a flat desert, the curvature of the earth would take the path away from you. So, no; you see the path, and then you don't and then you see it again. So this is "Santiago," the supposed arrival, which is a kind of return to the beginning all at the same time. We have this experience of the journey, which is in all of our great spiritual traditions, of pilgrimage. But just by actually standing in the ground of your life fully,
χωρίς να προσπαθείς ν' αποσπάσεις τον εαυτό σου
not trying to abstract yourself into a strategic future
και να τον βάλεις σ' ένα στρατηγικά μελετημένο μέλλον,
that's actually just an escape from present heartbreak;
που είναι, στην πραγματικότητα, απλά μια διαφυγή ώστε να μην πονέσεις στο τώρα,
the ability to stand in the ground of your life
όταν έχεις την ικανότητα να πατάς στο έδαφος της ζωής σου
and to look at the horizon that is pulling you --
και να κοιτάς τον ορίζοντα που σε τραβάει προς το μέρος του,
in that moment,
εκείνη τη στιγμή, εσύ είσαι όλο το ταξίδι, εσύ είσαι η όλη συνομιλία. «Σαντιάγκο. «Ο δρόμος που βλέπεις και που μετά χάνεται.
you are the whole journey. You are the whole conversation. "Santiago." "The road seen, then not seen
Οι λόφοι που κρύβουν και μετά αποκαλύπτουν
the road seen, then not seen the hillside hiding then revealing the way you should take
το μονοπάτι που πρέπει ν' ακολουθήσεις. Ο δρόμος που χάνεται κάτω από τα πόδια σου,
the road seen, then not seen the hillside hiding then revealing the way you should take,
σα να σ' αφήνει να περπατήσεις στον αέρα,
the road dropping away from you as if leaving you to walk on thin air,
και μετά σε πιάνει, σε σηκώνει,
then catching you, catching you,
τη στιγμή που νόμιζες ότι θα πέσεις.
holding you up, when you thought you would fall,
Ο δρόμος μπροστά σου είναι πάντα, στο τέλος,
catching you, holding you up, when you thought you would fall,
and the way forward
ο δρόμος απ' τον οποίο ήρθες,
the way forward always in the end the way that you came,
ο δρόμος που ακολούθησες, ο δρόμος που σε κουβάλησε μέχρι το μέλλον σου,
the way forward always in the end the way that you came, the way that you followed, the way that carried you into your future,
που σ' έφερε σ' αυτό το μέρος.
that brought you to this place,
Kι ας πήρε πίσω, κάποιες φορές, όσα είχες υποσχεθεί κι ας έπρεπε να σου ραγίσει την καρδιά κατά τη διαδρομή. Η αίσθηση πως πορεύτηκες από βαθιά μέσα σου για ν' αποκαλυφθείς μόλις βγήκες έξω, πως έβαλες τον εαυτό σου σε κίνδυνο για κάτι που έμοιαζε να υπάρχει ταυτόχρονα μέσα σου, και κάπου πέρα από σένα, και που στο τέλος, σε φώναξε να γυρίσεις πίσω
that brought you to this place, no matter that it sometimes had to take your promise from you, no matter that it always had to break your heart along the way: the sense the sense of having walked from deep inside yourself out into the revelation, to have risked yourself for something that seemed to stand both inside you and far beyond you, and that called you back in the end
στο μόνο δρόμο που θα μπορούσες να είχες ακολουθήσει. Περπατώντας, όπως περπάτησες, μέσα στα κουρέλια της αγάπης σου.
to the only road you could follow, walking as you did, in your rags of love
Μιλώντας με μια φωνή, που μέχρι να βραδιάσει είχε γίνει προσευχή,
walking as you did, in your rags of love and speaking in the voice that by night became a prayer for safe arrival,
ώστε να φτάσεις με ασφάλεια στον προορισμό σου. Για να συνειδητοποιήσεις, μια μέρα,
so that one day
πως αυτό που ήθελες, είχε ήδη συμβεί,
one day you realized that what you wanted had actually already happened
πριν από πολύ καιρό, στο μέρος όπου ζούσες προτού ξεκινήσεις, και πως σε κάθε βήμα σου,
one day you realized that what you wanted had actually already happened and long ago and in the dwelling place in which you lived before you began, and that
κουβαλούσες την καρδιά, το νου και την υπόσχεση,
and that every step along the way, every step along the way,
που χάρη σ' αυτά ξεκίνησες, που σε ωθούσαν να προχωρήσεις, και πως ήσουν πιο θαυμαστός μέσα στην απλή επιθυμία σου να βρεις το δρόμο σου, από τις επίχρυσες σκεπές κάθε προορισμού στον οποίο μπορούσες να φτάσεις.
you had carried the heart and the mind and the promise that first set you off and then drew you on, and that and that you were more marvelous in your simple wish to find a way you were more marvelous in your simple wish to find a way than the gilded roofs of any destination you could reach
Κι αν νόμιζες, όταν ξεκίνησες,
you were more marvelous in that simple wish to find a way than the gilded roofs of any destination you could reach: as if, all along,
πως ο προορισμός σου ήταν μια πόλη με επίχρυσες σκεπές
you had thought the end point might be a city with golden domes,
και πλήθη που θα σε χειροκροτήσουν, μετά τη στροφή,
and cheering crowds, and turning the corner
εκεί που νόμιζες πως ήταν το τέλος της διαδρομής, βρήκες απλώς την αντανάκλασή σου, και σου αποκαλύφθηκε ξεκάθαρα, πίσω από το πρόσωπο που σε κοιτούσε, πως πίσω απ' αυτό, υπήρχε μια άλλη πρόσκληση. Όλα αυτά, μέσα σε μια ματιά.
at what you thought was the end of the road, you found just a simple reflection, and a clear revelation beneath the face looking back and beneath it another invitation, all in one glimpse
Σαν ένα πρόσωπο ή ένα μέρος που έψαχνες από καιρό,
all in one glimpse: like a person
σαν ένα πεδίο ελευθερίας που σου γνέφει από πέρα. σαν μια άλλη ζωή.
like a person or a place you had sought forever like a person or a place you had sought forever, like a bold field of freedom that beckoned you beyond; like another life
Και ο δρόμος να συνεχίζει». (Χειροκρότημα)
like another life, and the road the road still stretching on." (Applause)
Thank you.
Σας ευχαριστώ. (Χειροκρότημα)
(Applause)
Σας ευχαριστώ.
Thank you.
(Χειροκρότημα) Σας ευχαριστώ πολύ. Σας ευχαριστώ. Είστε πολύ καλοί. Σας ευχαριστώ.
(Applause) Thank you very much. Thank you. You're very kind. Thank you.
(Χειροκρότημα)
(Applause)