Γεννήθηκα και μεγάλωσα στη Σιέρα Λεόνε, μια μικρή και πολύ όμορφη χώρα στη δυτική Αφρική, μια χώρα πλούσια σε φυσικούς πόρους αλλά και σε δημιουργικό ταλέντο.
I was born and raised in Sierra Leone, a small and very beautiful country in West Africa, a country rich both in physical resources and creative talent.
Όμως, η Σιέρα Λεόνε είναι διαβόητη για τον δεκαετή ανταρτοπόλεμο τη δεκαετία του '90 όταν κάηκαν ολοσχερώς ολόκληρα χωριά. Σε περίπου 8.000 άντρες, γυναίκες και παιδιά έγινε ακρωτηριασμός χεριών και ποδιών εκείνον τον καιρό. Καθώς η οικογένειά μου κι εγώ φύγαμε για να είμαστε ασφαλείς από αυτές τις επιθέσεις, όταν ήμουν περίπου 12 ετών, αποφάσισα ότι θα έκανα ό,τι μπορούσα για να εξασφαλίσω ότι τα δικά μου παιδιά δεν θα είχαν τις ίδιες εμπειρίες με εμάς. Στην πραγματικότητα, θα ήταν κομμάτι μιας Σιέρα Λεόνε όπου ο πόλεμος και ο ακρωτηριασμός δεν θα ήταν πια στρατηγική για την κατάκτηση της εξουσίας.
However, Sierra Leone is infamous for a decade-long rebel war in the '90s when entire villages were burnt down. An estimated 8,000 men, women and children had their arms and legs amputated during this time. As my family and I ran for safety when I was about 12 from one of those attacks, I resolved that I would do everything I could to ensure that my own children would not go through the same experiences we had. They would, in fact, be part of a Sierra Leone where war and amputation were no longer a strategy for gaining power.
Καθώς έβλεπα άτομα που γνώριζα, αγαπημένους, να ανακάμπτουν από αυτήν την καταστροφή, ένα πράγμα που με προβλημάτιζε βαθιά ήταν ότι πολλά ακρωτηριασμένα άτομα στη χώρα δεν χρησιμοποιούσαν τα προσθετικά τους άκρα. Ο λόγος, όπως έμαθα, ήταν ότι οι υποδοχές των προσθετικών ήταν επώδυνες επειδή δεν ταίριαζαν καλά. Η υποδοχή των προσθετικών είναι το κομμάτι όπου το ακρωτηριασμένο άτομο τοποθετεί το εναπομένον άκρο του, και συνδέεται στον προσθετικό αστράγαλο. Ακόμη και στον ανεπτυγμένο κόσμο, χρειάζεται μια περίοδος από τρεις εβδομάδες μέχρι και χρόνια πολλές φορές, για να πάρει ένας ασθενής μια άνετη υποδοχή, αν ποτέ γίνει αυτό. Οι προσθετιστές ακόμη χρησιμοποιούν συμβατικές διαδικασίες όπως καλούπια και χύτευση για να δημιουργήσουν υποδοχές προσθετικών από ένα μόνο υλικό. Τέτοιες υποδοχές αφήνουν συχνά ανυπόφορη πίεση στα άκρα του ασθενή αφήνοντας τους με πληγές και φουσκάλες από την πίεση. Δεν έχει σημασία πόσο δυνατός είναι ο προσθετικός σας αστράγαλος. Αν η υποδοχή της πρόσθεσης δεν είναι άνετη, δεν θα χρησιμοποιήσετε το πόδι σας, και αυτό είναι απλά απαράδεκτο στην εποχή μας.
As I watched people who I knew, loved ones, recover from this devastation, one thing that deeply troubled me was that many of the amputees in the country would not use their prostheses. The reason, I would come to find out, was that their prosthetic sockets were painful because they did not fit well. The prosthetic socket is the part in which the amputee inserts their residual limb, and which connects to the prosthetic ankle. Even in the developed world, it takes a period of three weeks to often years for a patient to get a comfortable socket, if ever. Prosthetists still use conventional processes like molding and casting to create single-material prosthetic sockets. Such sockets often leave intolerable amounts of pressure on the limbs of the patient, leaving them with pressure sores and blisters. It does not matter how powerful your prosthetic ankle is. If your prosthetic socket is uncomfortable, you will not use your leg, and that is just simply unacceptable in our age.
Έτσι μια μέρα, όταν γνώρισα τον καθηγητή Χιου Χερ πριν από περίπου δυόμισι χρόνια, και με ρώτησε αν ήξερα πώς να λύσω αυτό το πρόβλημα, είπα, «Όχι, όχι ακόμη, αλλά θα ήθελα να το βρω». Κι έτσι, για το διδακτορικό μου στο Εργαστήριο Μέσων του MIT, σχεδίασα προσαρμοσμένες υποδοχές προσθετικών γρήγορα και φθηνά που είναι πιο άνετες από τις συμβατικές προσθέσεις. Χρησιμοποίησα απεικόνιση μαγνητικού συντονισμού για να αποτυπώσω το πραγματικό σχήμα της ανατομίας του ασθενή, και μετά χρησιμοποίησα προσομοίωση πεπερασμένων στοιχείων για την καλύτερη πρόβλεψη εσωτερικής πίεσης και έντασης στις κανονικές δυνάμεις, και μετά να δημιουργήσω μια υποδοχή πρόσθεσης για κατασκευή. Χρησιμοποιούμε έναν τρισδιάστατο εκτυπωτή για να δημιουργήσουμε έναν προσθετικό υποδοχέα από πολλά υλικά που εκτονώνει την πίεση όπου χρειάζεται στην ανατομία του ασθενή. Με λίγα λόγια, χρησιμοποιούμε δεδομένα για να κάνουμε νέες υποδοχές γρήγορα και φτηνά. Σε μια δοκιμή που μόλις τελειώσαμε στο Εργαστήριο Μέσων, ένας από τους ασθενείς μας, ένας βετεράνος των ΗΠΑ που είναι ακρωτηριασμένος εδώ και 20 χρόνια και έχει φορέσει δεκάδες πόδια, είπε για ένα από τα εκτυπωμένα μας κομμάτια, «Είναι τόσο μαλακό, είναι λες και περπατάω σε μαξιλάρια, και είναι τρομερά σέξι». (Γέλια)
So one day, when I met professor Hugh Herr about two and a half years ago, and he asked me if I knew how to solve this problem, I said, "No, not yet, but I would love to figure it out." And so, for my Ph.D. at the MIT Media Lab, I designed custom prosthetic sockets quickly and cheaply that are more comfortable than conventional prostheses. I used magnetic resonance imaging to capture the actual shape of the patient's anatomy, then use finite element modeling to better predict the internal stresses and strains on the normal forces, and then create a prosthetic socket for manufacture. We use a 3D printer to create a multi-material prosthetic socket which relieves pressure where needed on the anatomy of the patient. In short, we're using data to make novel sockets quickly and cheaply. In a recent trial we just wrapped up at the Media Lab, one of our patients, a U.S. veteran who has been an amputee for about 20 years and worn dozens of legs, said of one of our printed parts, "It's so soft, it's like walking on pillows, and it's effing sexy." (Laughter)
Η αναπηρία στον καιρό μας δεν θα πρέπει να εμποδίζει κανέναν από το να ζει μια ζωή με νόημα. Η ελπίδα και η επιθυμία μου είναι, τα εργαλεία και οι διαδικασίες που αναπτύσσουμε στην ερευνητική μας ομάδα να μπορέσουν να φέρουν εξαιρετικά λειτουργικά προσθετικά μέλη σε αυτούς που τα χρειάζονται. Για μένα, το μέρος όπου ξεκινάμε να γιατρεύουμε τις ψυχές αυτών που έχουν επηρεαστεί από τον πόλεμο και από αρρώστιες είναι με τη δημιουργία άνετων και οικονομικών διεπαφών για τα σώματά τους. Είτε είναι στη Σιέρα Λεόνε ή στη Βοστόνη, ελπίζω ότι αυτό όχι μόνο θα επαναφέρει αλλά και θα μεταμορφώσει την αίσθησή τους για τις δυνατότητες των ανθρώπων.
Disability in our age should not prevent anyone from living meaningful lives. My hope and desire is that the tools and processes we develop in our research group can be used to bring highly functional prostheses to those who need them. For me, a place to begin healing the souls of those affected by war and disease is by creating comfortable and affordable interfaces for their bodies. Whether it's in Sierra Leone or in Boston, I hope this not only restores but indeed transforms their sense of human potential.
Σας ευχαριστώ πολύ.
Thank you very much.
(Χειροκρότημα)
(Applause)