Πριν δύο εβδομάδες, καθόμουν στο τραπέζι της κουζίνας με τη σύζυγό μου Κάτια, και συζητούσαμε για το θέμα της σημερινής ομιλίας μου. Έχουμε έναν 11χρονο γιο, τον λένε Λίνκολν. Καθόταν στο ίδιο τραπέζι κάνοντας τα μαθηματικά του. Και στη διάρκεια μιας παύσης της συζήτησής μου με την Κάτια, κοίταξα τον Λίνκολν και ξαφνικά αποσβολώθηκα ενθυμούμενος έναν πελάτη μου.
Two weeks ago, I was sitting at the kitchen table with my wife Katya, and we were talking about what I was going to talk about today. We have an 11-year-old son; his name is Lincoln. He was sitting at the same table, doing his math homework. And during a pause in my conversation with Katya, I looked over at Lincoln and I was suddenly thunderstruck by a recollection of a client of mine.
Ο πελάτης μου ήταν ένας τύπος που τον έλεγαν Γουίλ. Καταγόταν από το Βόρειο Τέξας. Ποτέ του δεν γνώρισε καλά τον πατέρα του, επειδή ο πατέρας του εγκατέλειψε τη μητέρα του όταν αυτή ήταν ακόμα έγκυος. Έτσι, ήταν δεδομένο ότι θα τον μεγάλωνε μόνη της η μαμά του, που δεν θα ήταν πρόβλημα αν, αυτή η συγκεκριμένη μαμά δεν ήταν παρανοϊκή σχιζοφρενής, και όταν ο Γουίλ έγινε πέντε χρονών αυτή προσπάθησε να τον σκοτώσει με ένα χασαπομάχαιρο.
My client was a guy named Will. He was from North Texas. He never knew his father very well, because his father left his mom while she was pregnant with him. And so, he was destined to be raised by a single mom, which might have been all right except that this particular single mom was a paranoid schizophrenic, and when Will was five years old, she tried to kill him with a butcher knife.
Την απομάκρυναν οι αρχές και μπήκε σε ψυχιατρείο, και έτσι ο Γουίλ τα επόμενα χρόνια ζούσε με τον μεγαλύτερο αδελφό του μέχρι που εκείνος αυτοκτόνησε πυροβολώντας τον εαυτό του στην καρδιά. Μετά από αυτό ο Γουίλ πήγαινε από το ένα μέλος της οικογένειας στο άλλο, μέχρι που, στα εννιά του χρόνια, ουσιαστικά ζούσε μόνος του.
She was taken away by authorities and placed in a psychiatric hospital, and so for the next several years Will lived with his older brother, until he committed suicide by shooting himself through the heart. And after that Will bounced around from one family member to another, until, by the time he was nine years old, he was essentially living on his own. That morning that I was sitting with Katya and Lincoln,
Εκείνο το πρωινό που καθόμουν με την Κάτια και τον Λίνκολν, κοίταξα το γιο μου, και συνειδητοποίησα ότι όταν ο πελάτης μου ο Γουίλ, ήταν στην ηλικία του, ήδη ζούσε μόνος του για δύο χρόνια. Τελικά ο Γουίλ έγινε μέλος μιας συμμορίας και διέπραξε κάποια πολύ σοβαρά εγκλήματα, συμπεριλαμβανομένου, του πλέον σοβαρού, ενός φρικιαστικού, τραγικού φόνου. Τελικά ο Γουίλ εκτελέστηκε ως τιμωρία για το έγκλημά του.
I looked at my son, and I realized that when my client, Will, was his age, he'd been living by himself for two years. Will eventually joined a gang and committed a number of very serious crimes, including, most seriously of all, a horrible, tragic murder. And Will was ultimately executed as punishment for that crime.
Όμως δεν θέλω να μιλήσω σήμερα για την ηθικότητα της θανατικής ποινής. Βεβαίως πιστεύω ότι ο πελάτης μου δεν θα έπρεπε να εκτελεστεί, όμως αυτό που θα ήθελα να κάνω σήμερα είναι να μιλήσω για την θανατική ποινή με ένα τρόπο που δεν έχω ξανακάνει, μ' ένα τρόπο που δεν είναι καθόλου αμφιλεγόμενος.
But I don't want to talk today about the morality of capital punishment. I certainly think that my client shouldn't have been executed, but what I would like to do today instead is talk about the death penalty in a way I've never done before, in a way that is entirely noncontroversial.
Νομίζω ότι είναι δυνατόν αυτό, επειδή υπάρχει μια πτυχή στον διάλογο για την θανατική ποινή - ίσως η πιο σημαντική πτυχή - όπου όλοι συμφωνούν, όπου οι πιο ένθερμοι υποστηρικτές της θανατικής ποινής και οι πλέον ορκισμένοι πολέμιοί της έχουν ακριβώς την ίδια γνώμη. Αυτή την πτυχή θέλω να διερευνήσω.
I think that's possible, because there is a corner of the death penalty debate -- maybe the most important corner -- where everybody agrees, where the most ardent death penalty supporters and the most vociferous abolitionists are on exactly the same page. That's the corner I want to explore. Before I do that, though, I want to spend a couple of minutes
Πριν το κάνω αυτό, ωστόσο, θέλω να αφιερώσω λίγα λεπτά για να σας πω πώς ξεδιπλώνεται μια υπόθεση θανατικής ποινής, και μετά να σας πω δύο μαθήματα που έχω πάρει τα τελευταία 20 χρόνια ως δικηγόρος θανατοποινιτών, παρακολουθώντας πάνω από εκατό υποθέσεις να ξεδιπλώνονται με αυτό τον τρόπο.
telling you how a death penalty case unfolds, and then I want to tell you two lessons that I have learned over the last 20 years as a death penalty lawyer from watching well more than a hundred cases unfold in this way.
Μπορείτε να σκεφτείτε μια υπόθεση θανατικής ποινής σαν μια ιστορία με τέσσερα κεφάλαια. Το πρώτο κεφάλαιο κάθε υπόθεσης είναι ακριβώς το ίδιο, και είναι τραγικό. Ξεκινά με τον φόνο ενός αθώου ανθρώπου, και ακολουθεί η δίκη όπου ο δολοφόνος καταδικάζεται σε θάνατο, και αυτή η θανατική ποινή τελικά επικυρώνεται από το Εφετείο.
You can think of a death penalty case as a story that has four chapters. The first chapter of every case is exactly the same, and it is tragic. It begins with the murder of an innocent human being, and it's followed by a trial where the murderer is convicted and sent to death row, and that death sentence is ultimately upheld by the state appellate court.
Το δεύτερο κεφάλαιο αποτελείται από μια περίπλοκη νομική διαδικασία γνωστή ως πολιτειακή έφεση κατά της παράνομης κράτησης. Το τρίτο κεφάλαιο είναι μία ακόμα πιο περίπλοκη νομική διαδικασία γνωστή ως ομοσπονδιακή διαδικασία κατά της παράνομης κράτησης. Και το τέταρτο κεφάλαιο είναι αυτό όπου διάφορα πράγματα μπορούν να συμβούν. Οι δικηγόροι μπορεί να κάνουν αίτηση αναστολής μπορεί να ξεκινήσουν μια πιο περίπλοκη αντεκδίκηση, ή μπορεί να μην κάνουν τίποτα απολύτως. Όμως το τέταρτο κεφάλαιο πάντα τελειώνει με μία εκτέλεση.
The second chapter consists of a complicated legal proceeding known as a state habeas corpus appeal. The third chapter is an even more complicated legal proceeding known as a federal habeas corpus proceeding. And the fourth chapter is one where a variety of things can happen. The lawyers might file a clemency petition, they might initiate even more complex litigation, or they might not do anything at all. But that fourth chapter always ends with an execution.
Όταν άρχισα να εκπροσωπώ θανατοποινίτες πριν από περισσότερο 20 χρόνια, οι θανατοποινίτες δεν είχαν δικαίωμα δικηγόρου ούτε στο δεύτερο ούτε στο τέταρτο κεφάλαιο της ιστορίας αυτής. Ήταν μόνοι τους. Στην πραγματικότητα, ήταν στα τέλη του '80 που απέκτησαν το δικαίωμα εκπροσώπησης στο τρίτο κεφάλαιο της ιστορίας. Οπότε αυτό που μπορούσαν να κάνουν όλοι αυτοί οι θανατοποινίτες ήταν να στηρίζονται σε εθελοντές δικηγόρους για να χειριστούν τις νομικές τους διαδικασίες. Το πρόβλημα είναι ότι υπήρχαν πολλοί περισσότεροι θανατοποινίτες απ' ό,τι δικηγόροι που είχαν και το ενδιαφέρον αλλά και την επαγγελματική εμπειρία για να δουλέψουν σε τέτοιες υποθέσεις.
When I started representing death row inmates more than 20 years ago, people on death row did not have a right to a lawyer in either the second or the fourth chapter of this story. They were on their own. In fact, it wasn't until the late 1980s that they acquired a right to a lawyer during the third chapter of the story. So what all of these death row inmates had to do was rely on volunteer lawyers to handle their legal proceedings. The problem is that there were way more guys on death row than there were lawyers who had both the interest and the expertise to work on these cases.
Έτσι, αναπόφευκτα, οι δικηγόροι πήγαιναν σε υποθέσεις που βρίσκονταν ήδη στο κεφάλαιο τέσσερα - απόλυτα κατανοητό, φυσικά. Αυτές είναι οι πλέον επείγουσες υποθέσεις αυτοί είναι οι άνθρωποι που βρίσκονται πιο κοντά στην εκτέλεση. Μερικοί από αυτούς τους δικηγόρους τα κατάφερναν, πετύχαιναν να αναθεωρηθούν οι δίκες των πελατών τους. Άλλοι κατάφερναν να παρατείνουν τη ζωή των πελατών τους, μερικές φορές για χρόνια, άλλες για μήνες.
And so inevitably, lawyers drifted to cases that were already in chapter four -- that makes sense, of course. Those are the cases that are most urgent; those are the guys who are closest to being executed. Some of these lawyers were successful; they managed to get new trials for their clients. Others of them managed to extend the lives of their clients, sometimes by years, sometimes by months.
Αυτό όμως που δεν συνέβαινε ήταν ότι ποτέ δεν υπήρξε σοβαρή και συνεχής μείωση του αριθμού των ετησίων εκτελέσεων στο Τέξας. Στην πραγματικότητα, όπως βλέπετε στο γράφημα, από τη στιγμή που το σύστημα εκτελέσεων του Τέξας ενεργοποιήθηκε στα μέσα προς τα τέλη του '90, υπήρξαν μόνο κανά δυο χρονιές όπου έπεσαν οι ετήσιες εκτελέσεις κάτω από τις 20.
But the one thing that didn't happen was that there was never a serious and sustained decline in the number of annual executions in Texas. In fact, as you can see from this graph, from the time that the Texas execution apparatus got efficient in the mid- to late 1990s, there have only been a couple of years where the number of annual executions dipped below 20.
Σε μια συνηθισμένη χρονιά στο Τέξας, κατά μέσο όρο εκτελούνται δύο άνθρωποι το μήνα. Μέσα σε λίγα χρόνια στο Τέξας, έχουμε εκτελέσει σχεδόν 40 ανθρώπους, και αυτός ο αριθμός δεν έχει ποτέ σημειώσει αξιόλογη μείωση τα τελευταία 15 χρόνια. Παρόλα αυτά, την ίδια στιγμή που συνεχίζουμε να εκτελούμε περίπου τον ίδιο αριθμό ανθρώπων το χρόνο, ο αριθμός των ανθρώπων που καταδικάζουμε σε θάνατο σε ετήσια βάση έχει πέσει μάλλον κατακόρυφα.
In a typical year in Texas, we're averaging about two people a month. In some years in Texas, we've executed close to 40 people, and this number has never significantly declined over the last 15 years. And yet, at the same time that we continue to execute about the same number of people every year, the number of people who we're sentencing to death on an annual basis has dropped rather steeply. So we have this paradox,
Οπότε έχουμε αυτό το παράδοξο, που είναι ότι ο αριθμός των ετήσιων εκτελέσεων έχει παραμείνει υψηλός αλλά ο αριθμός των νέων θανατικών ποινών έχει πέσει. Γιατί συμβαίνει αυτό; Δε μπορεί να αποδοθεί στη μείωση των φόνων, γιατί οι φόνοι δεν έχουν μειωθεί τόσο κατακόρυφα όσο έχει κατέβει η κόκκινη γραμμή στο γράφημα. Αυτό που αντιθέτως έχει συμβεί είναι ότι οι ένορκοι έχουν αρχίσει να καταδικάζουν όλο και περισσότερους ανθρώπους για το υπόλοιπο της ζωής τους χωρίς τη δυνατότητα αναστολής, αντί να τους στέλνουν στον θάλαμο εκτελέσεων.
which is that the number of annual executions has remained high but the number of new death sentences has gone down. Why is that? It can't be attributed to a decline in the murder rate, because the murder rate has not declined nearly so steeply as the red line on that graph has gone down. What has happened instead is that juries have started to sentence more and more people to prison for the rest of their lives without the possibility of parole, rather than sending them to the execution chamber.
Γιατί έχει συμβεί αυτό; Δεν συνέβη εξαιτίας της λύσης της λαϊκής υποστήριξης για τη θανατική ποινή. Οι πολέμιοι της θανατικής ποινής παρηγορούνται πολύ που η υποστήριξη της θανατικής ποινής στο Τέξας είναι σε πρωτοφανή χαμηλά. Ξέρετε τι σημαίνει πρωτοφανή χαμηλά στο Τέξας; Σημαίνει ότι βρίσκεται στο 60%. Αυτό, τώρα, είναι πραγματικά καλό σε σύγκριση με τα μέσα του '80, όταν ξεπερνούσε το 80%, αλλά δεν μπορούμε να εξηγήσουμε την μείωση των θανατικών ποινών και τη σχέση με την ισόβια κάθειρξη χωρίς δυνατότητα αναστολής, λόγω της διάβρωσης της υποστήριξης της θανατικής ποινής, γιατί ο κόσμος εξακολουθεί να υποστηρίζει τη θανατική ποινή.
Why has that happened? It hasn't happened because of a dissolution of popular support for the death penalty. Death penalty opponents take great solace in the fact that death penalty support in Texas is at an all-time low. Do you know what all-time low in Texas means? It means that it's in the low 60 percent. Now, that's really good compared to the mid-1980s, when it was in excess of 80 percent, but we can't explain the decline in death sentences and the affinity for life without the possibility of parole by an erosion of support for the death penalty, because people still support the death penalty.
Τι προκάλεσε αυτό το φαινόμενο; Αυτό που συνέβη είναι ότι οι δικηγόροι που εκπροσωπούν θανατοποινίτες έχουν μετατοπίσει το ενδιαφέρον τους στα πρώτα κεφάλαια της ιστορίας της θανατικής ποινής.
What's happened to cause this phenomenon? What's happened is that lawyers who represent death row inmates have shifted their focus to earlier and earlier chapters of the death penalty story.
Οπότε, πριν 25 χρόνια εστίαζαν στο κεφάλαιο τέσσερα. Και πήγαν από το κεφάλαιο τέσσερα πριν 25 χρόνια στο κεφάλαιο τρία στα τέλη του '80. Και πήγαν από το κεφάλαιο τρία στα τέλη του '80 στο κεφάλαιο δύο στα μέσα του '90. Και ξεκινώντας από τα μέσα μέχρι τα τέλη του '90 άρχισαν να εστιάζουν στο κεφάλαιο ένα της ιστορίας.
So 25 years ago, they focused on chapter four. And they went from chapter four 25 years ago to chapter three in the late 1980s. And they went from chapter three in the late 1980s to chapter two in the mid-1990s. And beginning in the mid- to late 1990s, they began to focus on chapter one of the story.
Τώρα μπορεί να πιστεύετε ότι αυτή η μείωση των θανατικών ποινών και η αύξηση του αριθμού της ισόβιας κάθειρξης είναι καλό πράγμα ή κακό. Δεν θέλω να το συζητήσω αυτό σήμερα. Αυτό που θέλω να σας πω είναι ότι ο λόγος που συνέβη αυτό είναι επειδή οι δικηγόροι των θανατοποινιτών έχουν καταλάβει ότι όσο νωρίτερα παρεμβαίνεις σε μια υπόθεση τόσο περισσότερες πιθανότητες έχεις, να σώσεις τη ζωή του πελάτη σου. Αυτό είναι το πρώτο πράγμα που έμαθα.
Now, you might think that this decline in death sentences and the increase in the number of life sentences is a good thing or a bad thing. I don't want to have a conversation about that today. All that I want to tell you is that the reason that this has happened is because death penalty lawyers have understood that the earlier you intervene in a case, the greater the likelihood that you're going to save your client's life. That's the first thing I've learned.
Ιδού το δεύτερο πράγμα που έμαθα: Ο πελάτης μου ο Γουίλ δεν ήταν η εξαίρεση του κανόνα· ήταν ο κανόνας. Μερικές φορές λέω, αν μου πείτε το όνομα ενός θανατοποινίτη - δεν έχει σημασία σε ποια πολιτεία είναι, δεν έχει σημασία αν τον έχω ξανασυναντήσει - θα σας γράψω τη βιογραφία του. Και οκτώ στις δέκα φορές, οι λεπτομέρειες αυτής της βιογραφίας θα είναι πάνω κάτω ακριβείς.
Here's the second thing I learned: My client Will was not the exception to the rule; he was the rule. I sometimes say, if you tell me the name of a death row inmate -- doesn't matter what state he's in, doesn't matter if I've ever met him before -- I'll write his biography for you. And eight out of 10 times, the details of that biography will be more or less accurate. And the reason for that is that 80 percent of the people on death row
Ο λόγος είναι ότι 80% των θανατοποινιτών είναι άνθρωποι που προέρχονται από το ίδιο είδος δυσλειτουργικής οικογένειας που προήλθε και ο Γουίλ. Το ογδόντα τοις εκατό των θανατοποινιτών είναι άνθρωποι που είχαν εκτεθεί στο σύστημα για τη δικαιοσύνη ανηλίκων. Αυτό είναι το δεύτερο μάθημα που έμαθα.
are people who came from the same sort of dysfunctional family that Will did. Eighty percent of the people on death row are people who had exposure to the juvenile justice system. That's the second lesson that I've learned. Now we're right on the cusp of that corner
Τώρα βρισκόμαστε ακριβώς στην αιχμή αυτής της πτυχής όπου όλοι θα συμφωνήσουν. Κάποιοι παρόντες μπορεί να διαφωνήσουν για το αν ο Γουίλ θα έπρεπε να είχε εκτελεστεί, αλλά νομίζω ότι όλοι θα συμφωνήσουν ότι η καλύτερη εκδοχή της ιστορίας του θα ήταν μια ιστορία όπου δεν συμβαίνει κανένας φόνος. Πώς το κάνουμε αυτό;
where everybody's going to agree. People in this room might disagree about whether Will should have been executed, but I think everybody would agree that the best possible version of his story would be a story where no murder ever occurs. How do we do that? When our son Lincoln was working on that math problem two weeks ago,
Όταν ο γιος μας ο Λίνκολν μελετούσε το πρόβλημα των μαθηματικών πριν δύο εβδομάδες, ήταν ένα μεγάλο, περίπλοκο πρόβλημα. Και μάθαινε πώς, όταν έχεις ένα μεγάλο περίπλοκο πρόβλημα, μερικές φορές η λύση είναι να το σπάσεις σε μικρότερα προβλήματα. Αυτό κάνουμε με τα περισσότερα προβλήματα - στα μαθηματικά και τη φυσική, ακόμα και στην κοινωνική πολιτική - τα σπάμε σε μικρότερα, πιο διαχειρίσιμα προβλήματα. Αλλά πότε-πότε όπως είπε ο Ντουάιτ Αϊζενχάουερ, ο τρόπος για να λύσεις ένα πρόβλημα είναι να το διογκώσεις.
it was a big, gnarly problem. And he was learning how, when you have a big old gnarly problem, sometimes the solution is to slice it into smaller problems. That's what we do for most problems -- in math, in physics, even in social policy -- we slice them into smaller, more manageable problems. But every once in a while, as Dwight Eisenhower said, the way you solve a problem is to make it bigger.
Ο τρόπος για να λύσουμε αυτό το πρόβλημα είναι να μεγεθύνουμε το θέμα της θανατικής ποινής. Πρέπει να πούμε, εντάξει. Έχουμε αυτά τα τέσσερα κεφάλαια της ιστορίας της θανατικής ποινής, αλλά τι συμβαίνει πριν αρχίσει η ιστορία; Πώς μπορούμε να παρέμβουμε στη ζωή ενός δολοφόνου πριν γίνει δολοφόνος; Τι επιλογές έχουμε για να σπρώξουμε αυτό το άτομο μακριά από το δρόμο που θα οδηγήσει σε ένα αποτέλεσμα που όλοι - υποστηρικτές και πολέμιοι της θανατικής ποινής - εξακολουθούν να πιστεύουν ότι είναι ένα κακό αποτέλεσμα: ο φόνος ενός αθώου ανθρώπου;
The way we solve this problem is to make the issue of the death penalty bigger. We have to say, all right. We have these four chapters of a death penalty story, but what happens before that story begins? How can we intervene in the life of a murderer before he's a murderer? What options do we have to nudge that person off of the path that is going to lead to a result that everybody -- death penalty supporters and death penalty opponents -- still think is a bad result: the murder of an innocent human being?
Ξέρετε, μερικές φορές ο κόσμος λέει ότι δεν είναι όλα πυρηνική φυσική. Και με αυτό, αυτό που εννοούν είναι ότι η πυρηνική φυσική είναι πραγματικά περίπλοκη και αυτό το πρόβλημα για το οποίο μιλάμε τώρα είναι αληθινά απλό. Λοιπόν, αυτό είναι πυρηνική φυσική· αυτή είναι η μαθηματική έκφραση για την ώθηση που δημιουργεί ένας πύραυλος. Αυτό που συζητάμε σήμερα είναι το ίδιο περίπλοκο. Αυτό που συζητάμε σήμερα είναι επίσης πυρηνική φυσική.
You know, sometimes people say that something isn't rocket science. And by that, what they mean is rocket science is really complicated and this problem that we're talking about now is really simple. Well that's rocket science; that's the mathematical expression for the thrust created by a rocket. What we're talking about today is just as complicated. What we're talking about today is also rocket science. My client Will and 80 percent of the people on death row
Ο πελάτης μου o Γουίλ και το 80% των θανατοποινιτών είχαν πέντε κεφάλαια στη ζωή τους που προηγήθηκαν των τεσσάρων κεφαλαίων της ιστορίας της θανατικής ποινής. Σκέφτομαι αυτά τα πέντε κεφάλαια ως σημεία παρέμβασης, σημεία στις ζωές τους όπου η κοινωνία θα μπορούσε να είχε παρέμβει και να τους σπρώξει έξω από το δρόμο που είχαν πάρει που δημιούργησε μια συνέπεια την οποία όλοι μας - υποστηρικτές ή πολέμιοι της θανατικής ποινής - λέμε ότι ήταν ένα κακό αποτέλεσμα.
had five chapters in their lives that came before the four chapters of the death penalty story. I think of these five chapters as points of intervention, places in their lives when our society could've intervened in their lives and nudged them off of the path that they were on that created a consequence that we all -- death penalty supporters or death penalty opponents -- say was a bad result.
Τώρα, κατά την διάρκεια αυτών των πέντε κεφαλαίων: όταν η μητέρα του ήταν έγκυος· στην νηπιακή του ηλικία· όταν ήταν στο δημοτικό· όταν ήταν στο γυμνάσιο και έπειτα στο λύκειο· και όταν μπλέχτηκε στο σύστημα της δικαιοσύνη για εφήβους - σε κάθε ένα από τα πέντε κεφάλαια, υπήρχαν πάρα πολλά πράγματα που θα μπορούσε να είχε κάνει η κοινωνία. Αν, μάλιστα, απλώς φανταστούμε ότι υπάρχουν πέντε διαφορετικοί τρόποι παρέμβασης, ο τρόπος που η κοινωνία θα μπορούσε να παρέμβει σε καθένα από τα πέντε αυτά κεφάλαια, και θα μπορούσαμε να τα ανακατέψουμε όπως θέλουμε, υπάρχουν 3.000 - πάνω από 3.000 - πιθανές στρατηγικές που θα μπορούσαμε να επιλέξουμε για να σπρώξουμε παιδιά σαν τον Γουίλ μακριά από το δρόμο που έχουν πάρει.
Now, during each of these five chapters: when his mother was pregnant with him; in his early childhood years; when he was in elementary school; when he was in middle school and then high school; and when he was in the juvenile justice system -- during each of those five chapters, there were a wide variety of things that society could have done. In fact, if we just imagine that there are five different modes of intervention, the way that society could intervene in each of those five chapters, and we could mix and match them any way we want, there are 3,000 -- more than 3,000 -- possible strategies that we could embrace in order to nudge kids like Will off of the path that they're on.
Άρα δεν βρίσκομαι εδώ σήμερα με τη λύση. Αλλά το γεγονός ότι ακόμα έχουμε πολλά να μάθουμε, δε σημαίνει ότι δεν ξέρουμε ήδη αρκετά. Ξέρουμε εμπειρικά από άλλες πολιτείες ότι υπάρχουν πολλοί τρόποι παρέμβασης που θα μπορούσαμε να χρησιμοποιήσουμε στο Τέξας, και σε οποιαδήποτε άλλη πολιτεία που δεν τους χρησιμοποιεί, για να αποτρέψουμε μια συνέπεια που όλοι συμφωνούμε ότι είναι κακή.
So I'm not standing here today with the solution. But the fact that we still have a lot to learn, that doesn't mean that we don't know a lot already. We know from experience in other states that there are a wide variety of modes of intervention that we could be using in Texas, and in every other state that isn't using them, in order to prevent a consequence that we all agree is bad.
Θα αναφέρω μερικούς. Δε θα μιλήσω σήμερα για αναμόρφωση του νομικού συστήματος. Προφανώς αυτό το θέμα είναι κατάλληλο για μια αίθουσα γεμάτη δικηγόρους και δικαστικούς. Αντιθέτως, ας μιλήσουμε για μερικούς τρόπους παρέμβασης που όλοι μας μπορούμε να βοηθήσουμε να επιτευχθούν, επειδή είναι τρόποι παρέμβασης που θα πραγματοποιηθούν όταν νομοθέτες και πολιτικοί, όταν φορολογούμενοι και πολίτες, συμφωνήσουν ότι αυτό οφείλουμε να κάνουμε και έτσι οφείλουμε να ξοδεύουμε τα χρήματά μας.
I'll just mention a few. I won't talk today about reforming the legal system. That's probably a topic that is best reserved for a room full of lawyers and judges. Instead, let me talk about a couple of modes of intervention that we can all help accomplish, because they are modes of intervention that will come about when legislators and policymakers, when taxpayers and citizens, agree that that's what we ought to be doing and that's how we ought to be spending our money.
Θα μπορούσαμε να παρέχουμε παιδική φροντίδα για τα οικονομικά ασθενέστερα αλλά και για άλλους λόγους προβληματικά παιδιά, και θα μπορούσαμε να το κάνουμε δωρεάν. Και θα μπορούσαμε να σπρώχνουμε παιδιά σαν τον Γουίλ μακριά από το δρόμο που έχουν πάρει. Υπάρχουν άλλες πολιτείες που το κάνουν, αλλά όχι εμείς.
We could be providing early childhood care for economically disadvantaged and otherwise troubled kids, and we could be doing it for free. And we could be nudging kids like Will off of the path that we're on. There are other states that do that, but we don't.
Θα μπορούσαμε να παρέχουμε ειδικά σχολεία, τόσο σε λυκειακό επίπεδο και σε γυμνασιακό επίπεδο, αλλά ακόμα και σε νηπιακό επίπεδο, που στοχεύουν σε φτωχά και για άλλους λόγους μη προνομιούχα παιδιά, και ιδιαιτέρως παιδιά που έχουν εκτεθεί στο εφηβικό σωφρονιστικό σύστημα. Υπάρχουν ελάχιστες πολιτείες που το κάνουν αυτό· όχι το Τέξας.
We could be providing special schools, at both the high school level and the middle school level, but even in K-5, that target economically and otherwise disadvantaged kids, and particularly kids who have had exposure to the juvenile justice system. There are a handful of states that do that; Texas doesn't. There's one other thing we can be doing -- well, there are a bunch of other things --
Υπάρχει και κάτι άλλο που μπορούμε να κάνουμε - καλά, πολλά θα μπορούσαμε να κάνουμε - υπάρχει ένα πράγμα που θα μπορούσαμε να κάνουμε και που θα αναφέρω, και αυτό θα είναι το μόνο αμφιλεγόμενο πράγμα που θα πω σήμερα. Θα μπορούσαμε να παρεμβαίνουμε πολύ πιο επιθετικά στα επικίνδυνα δυσλειτουργικά σπίτια, απομακρύνοντας τα παιδιά πριν οι μαμάδες αρπάξουν χασαπομάχαιρα και απειλήσουν να τα σκοτώσουν. Αν το κάνουμε αυτό, χρειαζόμαστε ένα μέρος για να τα βάλουμε.
there's one other thing that I'm going to mention, and this is going to be the only controversial thing that I say today. We could be intervening much more aggressively into dangerously dysfunctional homes, and getting kids out of them before their moms pick up butcher knives and threaten to kill them. If we're going to do that, we need a place to put them. Even if we do all of those things,
Ακόμα κι αν τα κάνουμε όλα αυτά, κάποια παιδιά θα πέσουν στις εξαιρέσεις και θα καταλήξουν στο τελευταίο κεφάλαιο πριν αρχίσει η ιστορία του φόνου, και θα καταλήξουν στο εφηβικό σωφρονιστικό σύστημα. Ακόμη κι αν συμβεί αυτό, δεν είναι ακόμα πολύ αργά. Υπάρχει ακόμα χρόνος να τα ωθήσουμε, αν σκεφτούμε να τα ωθήσουμε και όχι να τα τιμωρήσουμε.
some kids are going to fall through the cracks and they're going to end up in that last chapter before the murder story begins, they're going to end up in the juvenile justice system. And even if that happens, it's not yet too late. There's still time to nudge them, if we think about nudging them rather than just punishing them. There are two professors in the Northeast --
Υπάρχουν δύο καθηγητές στα Βορειοανατολικά - ένας στο Γιέιλ και ένας στο Μέριλαντ - οργανώνουν ένα σχολείο που είναι προσαρτημένο σε ένα αναμορφωτήριο. Τα παιδιά είναι φυλακή, αλλά πηγαίνουν σχολείο από τις οκτώ το πρωί μέχρι τις τέσσερις το απόγευμα. Τώρα, αυτό ήταν υλικοτεχνικά δύσκολο. Έπρεπε να στρατολογήσουν δασκάλους που ήθελαν να διδάξουν μέσα σε φυλακή, έπρεπε να θεσπίσουν αυστηρή διάκριση ανάμεσα στους ανθρώπους που δουλεύουν στο σχολείο και στους σωφρονιστικούς υπαλλήλους, και το πλέον δύσκολο, έπρεπε να εφεύρουν ένα νέο πρόγραμμα μαθημάτων επειδή ξέρετε κάτι; Οι άνθρωποι δεν μπαινοβγαίνουν στη φυλακή ανά τρίμηνο.
one at Yale and one at Maryland -- they set up a school that is attached to a juvenile prison. And the kids are in prison, but they go to school from eight in the morning until four in the afternoon. Now, it was logistically difficult. They had to recruit teachers who wanted to teach inside a prison, they had to establish strict separation between the people who work at the school and the prison authorities, and most dauntingly of all, they needed to invent a new curriculum because you know what? People don't come into and out of prison on a semester basis.
Όμως τα έκαναν όλα αυτά.
(Laughter) But they did all those things.
Τώρα τι κοινό υπάρχει σε όλα αυτά; Το κοινό όλων αυτών είναι ότι κοστίζουν χρήματα. Μερικοί από τους παρόντες ίσως να είναι αρκετά μεγάλοι και να θυμούνται τον τύπο στο παλιό διαφημιστικό με το φίλτρο λαδιού. Έλεγε:«Λοιπόν, μπορείς να με πληρώσεις τώρα ή μπορείς να με πληρώσεις αργότερα.» Αυτό που κάνουμε στο σύστημα της θανατικής ποινής είναι ότι πληρώνουμε αργότερα.
Now, what do all of these things have in common? What all of these things have in common is that they cost money. Some of the people in the room might be old enough to remember the guy on the old oil filter commercial. He used to say, "Well, you can pay me now or you can pay me later." What we're doing in the death penalty system is we're paying later.
Αλλά η ουσία είναι ότι για κάθε 15.000 δολάρια που ξοδεύουμε παρεμβαίνοντας στις ζωές των οικονομικά ασθενέστερων και μη προνομιούχων παιδιών σε εκείνα τα πρώτα κεφάλαια, γλιτώνουμε 80.000 δολάρια σε δαπάνες σχετικές με το έγκλημα στην πορεία. Ακόμα κι αν δεν συμφωνείτε ότι υπάρχει ηθική επιταγή να το κάνουμε, είναι λογικό από οικονομική άποψη.
But the thing is that for every 15,000 dollars that we spend intervening in the lives of economically and otherwise disadvantaged kids in those earlier chapters, we save 80,000 dollars in crime-related costs down the road. Even if you don't agree that there's a moral imperative that we do it, it just makes economic sense.
Θέλω να σας πω για την τελευταία συζήτηση που είχα με τον Γουίλ. Ήταν την ημέρα που θα τον εκτελούσαν, και απλώς μιλούσαμε. Δεν υπήρχε τίποτα που θα μπορούσαμε να κάνουμε για την περίπτωσή του. Και μιλούσαμε για τη ζωή του. Και πρώτα μιλούσε για τον μπαμπά του, που σχεδόν δεν τον γνώριζε, που είχε πεθάνει, και έπειτα για τη μαμά του, που την γνώρισε, που ζούσε ακόμα.
I want to tell you about the last conversation that I had with Will. It was the day that he was going to be executed, and we were just talking. There was nothing left to do in his case. And we were talking about his life. And he was talking first about his dad, who he hardly knew, who had died, and then about his mom, who he did know, who was still alive. And I said to him,
Και του είπα, «Την ξέρω την ιστορία. Έχω διαβάσει τα πρακτικά. Ξέρω ότι προσπάθησε να σε σκοτώσει.» Είπα, «Αλλά πάντα αναρωτιόμουν αν πραγματικά το θυμάσαι αυτό.» Είπα, «Εγώ δεν θυμάμαι τίποτα απ' όταν ήμουν πέντε χρονών. Ίσως απλώς να θυμάσαι κάποιον να στο λέει.»
"I know the story. I've read the records. I know that she tried to kill you." I said, "But I've always wondered whether you really actually remember that." I said, "I don't remember anything from when I was five years old. Maybe you just remember somebody telling you." And he looked at me and he leaned forward,
Με κοίταξε και έσκυψε προς το μέρος μου, και είπε, «Καθηγητά,» - με ήξερε 12 χρόνια, και ακόμα με έλεγε Καθηγητή. Είπε, «Καθηγητά, δε θέλω να σε προσβάλλω, αλλά όταν η μάνα σου παίρνει ένα χασαπομάχαιρο που είναι μεγαλύτερο από σένα, και σε κυνηγάει στο σπίτι ουρλιάζοντας ότι θα σε σκοτώσει, και πρέπει να κλειδωθείς στο μπάνιο και ν' ακουμπήσεις στην πόρτα και να ουρλιάζεις μέχρι να έρθει η αστυνομία», με κοίταξε και είπε, «αυτό δεν το ξεχνάς.»
and he said, "Professor," -- he'd known me for 12 years, he still called me Professor. He said, "Professor, I don't mean any disrespect by this, but when your mama picks up a butcher knife that looks bigger than you are, and chases you through the house screaming she's going to kill you, and you have to lock yourself in the bathroom and lean against the door and holler for help until the police get there," he looked at me and he said, "that's something you don't forget."
Ελπίζω ότι υπάρχει ένα πράγμα που όλοι σας δε θα ξεχάσετε: Στο διάστημα μεταξύ της άφιξής σας εδώ σήμερα το πρωί και της στιγμής που θα κάνουμε διάλειμμα για γεύμα, θα έχουν γίνει τέσσερις ανθρωποκτονίες στην Ηνωμένες Πολιτείες. Θα αφιερώσουμε τεράστιους κοινωνικούς πόρους για να τιμωρήσουμε αυτούς τους ανθρώπους που διαπράττουν αυτά τα εγκλήματα, και είναι σωστό, γιατί θα πρέπει να τιμωρούμε αυτούς που κάνουν κακά πράγματα. Αλλά τρία απ' αυτά τα εγκλήματα είναι αποτρέψιμα.
I hope there's one thing you all won't forget: In between the time you arrived here this morning and the time we break for lunch, there are going to be four homicides in the United States. We're going to devote enormous social resources to punishing the people who commit those crimes, and that's appropriate because we should punish people who do bad things. But three of those crimes are preventable.
Αν διευρύνουμε την εικόνα, και στρέψουμε την προσοχή μας στα πρώτα κεφάλαια, δεν θα γράψουμε ποτέ την πρώτη πρόταση που ξεκινά την ιστορία της θανατικής ποινής. Σας ευχαριστώ. (Χειροκρότημα)
If we make the picture bigger and devote our attention to the earlier chapters, then we're never going to write the first sentence that begins the death penalty story. Thank you. (Applause)