Το 17ο αιώνα, μία γυναίκα εν ονόματι Τζιουλιάνα Τοφάνα είχε μία πολύ επιτυχημένη επιχείρηση αρωμάτων. Την διοικούσε για πάνω από 50 χρόνια. Τελείωσε κάπως απότομα όταν την εκτέλεσαν - (Γέλια) - για τη δολοφονία 600 αντρών. Βλέπετε, δεν ήταν πολύ καλό άρωμα. Για την ακρίβεια, ήταν τελείως άοσμο, άγευστο και άχρωμο, αλλά σαν δηλητήριο, ήταν ό,τι καλύτερο κυκλοφορούσε στην αγορά, έτσι οι γυναίκες απευθύνονταν σε αυτή μαζικά για να δολοφονήσουν τους άντρες τους.
In the 17th century, a woman named Giulia Tofana had a very successful perfume business. For over 50 years she ran it. It sort of ended abruptly when she was executed — (Laughter) — for murdering 600 men. You see, it wasn't a very good perfume. In fact, it was completely odorless and tasteless and colorless, but as a poison, it was the best money could buy, so women flocked to her in order to murder their husbands.
Από ό,τι φαίνεται οι δηλητηριαστές ήταν μία ομάδα που πολλοί εκτιμούσαν και φοβούνταν, επειδή το να δηλητηριάζεις ένα ανθρώπινο ον είναι αρκετά δύσκολο πράγμα. Ο λόγος είναι ότι έχουμε ένα είδους εγγενούς αισθητήρα εναντίον των δηλητηρίων. Μπορείτε να το δείτε αυτό ακόμα και σε νεογέννητα. Αν θέλετε να το κάνετε, μπορείτε να πάρετε μερικές σταγόνες κάποιας πικρής ή κάποιας ξινής ουσίας, και θα δείτε αυτή τη φάτσα, η γλώσσα να εξέχει, η ρυτιδιασμένη μύτη, λες και προσπαθούν να απαλλαχθούν από αυτό που βρίσκεται μέσα στο στόμα τους. Αυτή η αντίδραση φτάνει έως την ενήλικη ζωή και μετατρέπεται σε ολοκληρωτική αντίδραση στην αηδία, όχι μόνο για το εάν πρόκειται να δηλητηριαστούμε ή όχι, αλλά όποτε υπάρχει η απειλή μιας φυσικής μόλυνσης από κάποια πηγή. Αλλά η έκφραση παραμένει καταπληκτικώς όμοια. Έχει επεκταθεί περισσότερο, όμως, από το να μας κρατάει απλά μακριά από φυσικoύς παράγοντες μόλυνσης και υπάρχει ένα αναπτυσσόμενο σύνολο αποδείξεων που το υποδεινύουν, για την ακρίβεια, αυτό το αίσθημα σιχασιάς τώρα επηρεάζει τα ηθικά μας πιστεύω ακόμα και τις βαθύτερες πολιτικές μας διαισθήσεις.
It turns out that poisoners were a valued and feared group, because poisoning a human being is a quite difficult thing. The reason is, we have sort of a built-in poison detector. You can see this as early as even in newborn infants. If you are willing to do this, you can take a couple of drops of a bitter substance or a sour substance, and you'll see that face, the tongue stick out, the wrinkled nose, as if they're trying to get rid of what's in their mouth. This reaction expands into adulthood and becomes sort of a full-blown disgust response, no longer just about whether or not we're about to be poisoned, but whenever there's a threat of physical contamination from some source. But the face remains strikingly similar. It has expanded more, though, than just keeping us away from physical contaminants, and there's a growing body of evidence to suggest that, in fact, this emotion of disgust now influences our moral beliefs and even our deeply held political intuitions.
Γιατί όμως μπορεί να συμβαίνει αυτό; Μπορούμε να καταλάβουμε αυτή τη διαδικασία κατανοώντας λίγο τα αισθήματα γενικότερα. Τα βασικά ανθρώπινα αισθήματα, αυτού του είδους τα αισθήματα που μοιραζόμαστε με όλα τα άλλα ανθρώπινα όντα, υπάρχουν επειδή μας δίνουν κίνητρα να κάνουμε καλά πράγματα και μας κρατούν μακριά από το να κάνουμε κακά. Οπότε σε γενικές γραμμές, είναι καλά για την επιβίωσή μας. Πάρτε το αίσθημα του φόβου, για παράδειγμα. Μας κρατάει μακριά από το να κάνουμε πράγματα που είναι πραγματικά πολύ ριψοκίνδυνα. Αυτή η φωτογραφία τραβήχτηκε ακριβώς πριν από το θάνατό του - (Γέλια) - είναι βασικά - Όχι, ένας λόγος που αυτή η φωτογραφία είναι ενδιαφέρουσα είναι επειδή οι περισσότεροι άνθρωποι δεν θα το έκαναν αυτό, και αν το έκαναν, δεν θα ζούσαν για να το διηγηθούν, επειδή ο φόβος θα είχε ενεργοποιήσει τις αντιδράσεις του φυσικού θηρευτή. Ακριβώς όπως ο φόβος μας προσφέρει προστατευτικά οφέλη, η αηδία φαίνεται να κάνει το ίδιο πράγμα, εκτός από το ότι αυτό που κάνει η αηδία είναι να μας κρατάει μακριά, όχι από πράγματα που μπορεί να μας φάνε, ή ύψη, αλλά από πράγματα που μπορεί να μας δηλητηριάσουν ή να μας μεταδώσουν μία ασθένεια και να μας αρρωστήσουν. Οπότε μία από τις πτυχές της αηδίας που την κάνουν ένα τόσο ενδιαφέρον αίσθημα είναι ότι είναι πολύ, πολύ εύκολο να εξετασθεί μεμονωμένα, στην πραγματικότητα πολύ περισσότερο από κάθε άλλο βασικό μας αίσθημα, και έτσι θα σας δείξω πως με κάποιες εικόνες μπορώ να σας κάνω να νιώσετε αηδία. Οπότε κοιτάξτε αλλού. Θα σας πω πότε μπορείτε να γυρίσετε πάλι προς τα εδώ. (Γέλιο)
Why this might be the case? We can understand this process by understanding a little bit about emotions in general. So the basic human emotions, those kinds of emotions that we share with all other human beings, exist because they motivate us to do good things and they keep us away from doing bad things. So by and large, they are good for our survival. Take the emotion of fear, for instance. It keeps us away from doing things that are really, really risky. This photo taken just before his death — (Laughter) — is actually a — No, one reason this photo is interesting is because most people would not do this, and if they did, they would not live to tell it, because fear would have kicked in a long time ago to a natural predator. Just like fear offers us protective benefits, disgust seems to do the same thing, except for what disgust does is keeps us away from not things that might eat us, or heights, but rather things that might poison us, or give us disease and make us sick. So one of the features of disgust that makes it such an interesting emotion is that it's very, very easy to elicit, in fact more so than probably any of the other basic emotions, and so I'm going to show you that with a couple of images I can probably make you feel disgust. So turn away. I'll tell you when you can turn back. (Laughter)
Εννοώ, το βλέπετε κάθε μέρα, σωστά; Εννοώ, ελάτε τώρα. (Γέλιο)
I mean, you see it every day, right? I mean, come on. (Laughter)
(Κοινό: Ιουουου)
(Audience: Ewww.)
Εντάξει, κοιτάξτε πάλι εδώ, αν τόση ώρα δεν κοιτούσατε.
Okay, turn back, if you didn't look.
Αυτά πιθανόν έκανα πολλούς από εσάς στο ακροατήριο να νιώσετε πολύ πολύ αηδιασμένοι, αλλά εάν δεν κοιτάξατε, μπορώ να σας μιλήσω για κάποια από τα υπολοιπα πράγματα που παρουσιάστηκαν σε ανθρώπους παντού στον κόσμο για να τους κάνουν να αηδιάσουν, πράγματα όπως περιττώματα, ούρα, αίμα, σάπια σάρκα. Αυτά είναι από τα πράγματα που μας φαίνεται λογικό να αποφεύγουμε, επειδή μπορούν όντως να μας μολύνουν. Για την ακρίβεια, απλά έχοντας μία αρρωστιάρικη εμφάνιση ή περίεργες σεξουαλικές πράξεις, αυτά τα πράγματα είναι επίσης πράγματα που μας προκαλούν μεγάλη αηδία.
Those probably made a lot of you in the audience feel very, very disgusted, but if you didn't look, I can tell you about some of the other things that have been shown sort of across the world to make people disgusted, things like feces, urine, blood, rotten flesh. These are the sorts of things that it makes sense for us to stay away from, because they might actually contaminate us. In fact, just having a diseased appearance or odd sexual acts, these things are also things that give us a lot of disgust.
Ο Δαρβίνος ήταν πιθανόν ένας από τους πρώτους επιστήμονες που συστηματικώς εξερεύνησαν τα ανθρώπινα αισθήματα, και έδωσε βαρύτητα στην παγκόσμια φύση και δύναμη της αντίδρασης της αηδίας. Αυτό είναι ένα ανέκδοτο διήγημα από τα ταξίδια του στην Νότια Αμερική.
Darwin was probably one of the first scientists to systematically investigate the human emotions, and he pointed to the universal nature and the strength of the disgust response. This is an anecdote from his travels in South America.
«Στο Τιέρρο ντελ Φουέγκο ένας ιθαγενής ακούμπησε με τα δάκτυλά του ένα κομμάτι κρύο συντηρημένο κρέας την ώρα που το έτρωγα... και απλά έδειξε αηδία για την μαλακότητά του, ενώ εγώ ένοιωσα ολοκληρωτική αηδία που το φαγητό μου το ακουμπούσε ένας γυμνός αγροίκος - (Γέλιο) - αν και τα χέρια του δεν μοιάζαν βρώμικα». Αργότερα έγραψε, «Εντάξει, κάποιοι από τους καλύτερους μου φίλους είναι γυμνοί αγροίκοι». (Γέλιο)
"In Tierro del Fuego a native touched with his finger some cold preserved meat while I was eating ... and plainly showed disgust at its softness, whilst I felt utter disgust at my food being touched by a naked savage — (Laughter) — though his hands did not appear dirty." He later wrote, "It's okay, some of my best friends are naked savages." (Laughter)
Λοιπόν αποδεικνύεται ότι δεν είναι μόνο οι Βρετανοί επιστήμονες της παλιάς εποχής που είναι τόσο σιχασιάρηδες. Πρόσφατα είχα την ευκαιρία να μιλήσω στον Ρίτσαρντ Ντόκινς στα πλαίσια ενός ντοκιμαντέρ, και κατάφερα να τον κάνω να αηδιάσει πολλές φορές. Αυτή είναι η αγαπημένη μου.
Well it turns out it's not only old-timey British scientists who are this squeamish. I recently got a chance to talk to Richard Dawkins for a documentary, and I was able to disgust him a bunch of times. Here's my favorite.
Ρίτσαρντ Ντόκινς: «Εξελιχθήκαμε μέσα στην ερωτοτροπία και το σεξ, είμαστε συνδεδεμένοι με βαθιά ριζωμένα αισθήματα και αντιδράσεις τα οποία είναι δύσκολο να εγκαταλείψουμε εν μία νυχτί».
Richard Dawkins: "We've evolved around courtship and sex, are attached to deep-rooted emotions and reactions that are hard to jettison overnight."
Ντέιβιντ Πιζάρο: Το αγαπημένο μου σημείο σε αυτό το βίντεο είναι ότι ο καθηγητής Ντόκινς πραγματικά φταρνίστηκε. Τινάζεται προς τα πίσω, και φτερνίζεται, και έπρεπε να το κάνουμε τρεις φορές, και τις τρεις φορές φτερνίστηκε. (Γέλια) Στα αλήθεια φτερνιζόταν. Νόμισα ότι θα ξεράσει πάνω μου.
David Pizarro: So my favorite part of this clip is that Professor Dawkins actually gagged. He jumps back, and he gags, and we had to do it three times, and all three times he gagged. (Laughter) And he was really gagging. I thought he might throw up on me, actually.
Μία από τις ιδιότητες, όμως, της αηδίας, δεν είναι η οικουμενικότητά της και η δύναμή της αλλά ο τρόπος με τον οποίο λειτουργεί μέσω διασυνδέσεων. Έτσι όταν ένα αηδιαστικό πράγμα αγγίξει ένα καθαρό πράγμα, αυτό το καθαρό πράγμα γίνεται αηδιαστικό, όχι το αντίθετο. Αυτό την κάνει πολύ χρήσιμη σαν στρατηγική εάν θέλετε να πείσετε κάποιον ότι ένα αντικείμενο ή ένα πρόσωπο ή μία ολόκληρη κοινωνική ομάδα είναι αηδιαστική και πρέπει να αποφεύγεται. Η φιλόσοφος Μάρθα Νάσμπαμ το τονίζει αυτό σε αυτό εδώ το απόφθεγμα: «Έτσι σε όλη την πορεία της ιστορίας, κάποιες ιδιότητες της αηδίας -- η γλοίτσα, η κακή μοιρωδιά, η κολότητα, το σάπισμα, η βρομιά -- έχουν επαναλαμβανόμενα και μονότονα συνδεθεί με ... τους Εβραίους, τους ομοφυλόφιλους, τους ανέγγιχτους, τους ανθρώπους κατώτερων τάξεων -- όλους εκείνους που φανταζόμαστε ως στιγματισμένους». Αφήστε με να σας δώσω μόνο μερικά παραδείγματα, μερικά δυνατά παραδείγματα του πώς χρησιμοποιήθηκε αυτό ιστορικά. Αυτό προέρχεται από ένα παιδικό βιβλίο των Ναζί που εκδόθηκε το 1938: «Απλά κοίτα αυτούς τους τύπους! Τα μολυσμένα με ψείρες γένια, τα βρόμικα, προεξέχοντα αυτιά, αυτά τα λεκιασμένα, λιγδιασμένα ρούχα... Οι Εβραίοι συχνά έχουν μία δυσάρεστη γλυκούτσικη μυρωδιά. Εάν έχεις καλή μύτη, μπορείς να μυρίσεις τους Εβραίους». Ένα πιο σύγχρονο παράδειγμα προέρχεται από ανθρώπους που προσπαθούν να μας πείσουν ότι η ομοφυλοφιλία είναι ανήθικη. Αυτό είναι από μία αντι-γκέι ιστοσελίδα, όπου λένε ότι οι γκέι είναι «αντάξιοι θανάτου για της βλάσφημες...σεξουαλικες πράξεις τους». Είναι σαν «σκυλιά που τρώνε τον ίδιο τους τον εμετό και χοίρους που κολυμπούν στα ίδια τους τα περιτώματα». Αυτές είναι αηδιαστικές ιδιότητες που προσπαθούν να συνδεθούν άμεσα με την κοινωνική ομάδα που δεν θα έπρεπε να συμπαθείτε.
One of the features, though, of disgust, is not just its universality and its strength, but the way that it works through association. So when one disgusting thing touches a clean thing, that clean thing becomes disgusting, not the other way around. This makes it very useful as a strategy if you want to convince somebody that an object or an individual or an entire social group is disgusting and should be avoided. The philosopher Martha Nussbaum points this out in this quote: "Thus throughout history, certain disgust properties -- sliminess, bad smell, stickiness, decay, foulness -- have been repeatedly and monotonously been associated with ... Jews, women, homosexuals, untouchables, lower-class people -- all of those are imagined as tainted by the dirt of the body." Let me give you just some examples of how, some powerful examples of how this has been used historically. This comes from a Nazi children's book published in 1938: "Just look at these guys! The louse-infested beards, the filthy, protruding ears, those stained, fatty clothes... Jews often have an unpleasant sweetish odor. If you have a good nose, you can smell the Jews." A more modern example comes from people who try to convince us that homosexuality is immoral. This is from an anti-gay website, where they said gays are "worthy of death for their vile ... sex practices." They're like "dogs eating their own vomit and sows wallowing in their own feces." These are disgust properties that are trying to be directly linked to the social group that you should not like.
Όταν πρωτο-εξερευνούσαμε τον ρόλο της αηδίας στην ηθική κρίση, ένα από τα πράγματα στα οποία ενδιαφερθήκαμε ήταν εάν τέτοιου είδους επικλήσεις ήταν πιο πιθανό να λειτουργήσουν ή όχι σε ανθρώπους οι οποίοι είναι πιο επιρρεπείς στην αηδία. Έτσι ενώ η αηδία, μαζί με άλλα βασικά αισθήματα, είναι ένα οικουμενικό φαινόμενο, απλά είναι αλήθεια ότι κάποιοι άνθρωποι αηδιάζουν ευκολότερα από άλλους. Πιθανόν θα μπορούσατε να το δείτε στα μέλη του κοινού όταν σας έδειξα εκείνες τις αηδιαστικές εικόνες. Ο τρόπος με τον οποίο το μετρήσαμε αυτό είναι με μία κλίμακα η οποία κατασκευάστηκε από κάποιους άλλους ψυχολόγους οι οποίοι απλά ρώτησαν ανθρώπους πόσο πιθανόν είναι να αηδιάσουν σε μία μεγάλη ποικιλία καταστάσεων. Εδώ είναι κάποια παραδείγματα. «Ακόμα και εάν πεινούσα, δεν θα έτρωγα ένα πιάτο της αγαπημένης μου σούπας εάν είχε ανακτευτεί από μία χρησιμοποιημένη αλλά πολύ προσεκτικά πλυμμένη μυγοσκοτώστρα». «Συμφωνείτε ή διαφωνείτε»; (Γέλιο) «Καθώς περπατάτε σε ένα τούνελ κάτω από ένα σιδηρόδρομο, μυρίζετε ούρα. Θα αηδιάζατε πάρα πολύ ή καθόλου»; Εάν ρωτήσετε αρκετές από αυτές, μπορείτε να σχηματίσετε ένα γενικό σκορ ευαισθησίας στην αηδία. Αποδεικνύεται ότι αυτό το σκορ είναι στην πραγματικότητα σημαντικό. Όταν φέρνετε ανθρώπους στο εργαστήριο και τους ρωτάτε αν προτίθενται να εμπλακούν σε ασφαλείς αλλά αηδιαστικές συμπεριφορές όπως το να φάνε σοκολάτα η οποία έχει φτιαχτεί έτσι ώστε να μοιάζει σαν σκατά σκύλου ή σε αυτή την περίπτωση να φάνε μερικά σκουλήκια τα οποία είναι απολύτως υγιεινά αλλά αρκετά αηδιαστικά, το σκορ σου σε αυτή την κλίμακα στην πραγματικότητα προβλέπει εάν θα είσαι πρόθυμος να εμπλακείς σε τέτοιες συμπεριφορές ή όχι.
When we were first investigating the role of disgust in moral judgment, one of the things we became interested in was whether or not these sorts of appeals are more likely to work in individuals who are more easily disgusted. So while disgust, along with the other basic emotions, are universal phenomena, it just really is true that some people are easier to disgust than others. You could probably see it in the audience members when I showed you those disgusting images. The way that we measured this was by a scale that was constructed by some other psychologists that simply asked people across a wide variety of situations how likely they are to feel disgust. So here are a couple of examples. "Even if I were hungry, I would not drink a bowl of my favorite soup if it had been stirred by a used but thoroughly washed fly-swatter." "Do you agree or disagree?" (Laughter) "While you are walking through a tunnel under a railroad track, you smell urine. Would you be very disgusted or not at all disgusted?" If you ask enough of these, you can get a general overall score of disgust sensitivity. It turns out that this score is actually meaningful. When you bring people into the laboratory and you ask them if they're willing to engage in safe but disgusting behaviors like eating chocolate that's been baked to look like dog poop, or in this case eating some mealworms that are perfectly healthy but pretty gross, your score on that scale actually predicts whether or not you'll be willing to engage in those behaviors.
Την πρώτη φορά που ξεκινήσαμε να συλλέξουμε δεδομένα για αυτό και να τα συνδυάσουμε με πολιτικές ή ηθικές πεποιθήσεις, βρήκαμε ένα γενικό μοτίβο-- αυτό έγινε με τους ψυχολόγους Γιόελ Ίνμπαρ και Πολ Μπλουμ -- το οποίο στην ουσία, μέσα από τρεις έρευνες βρίσκαμε συνεχώς ότι οι άνθρωποι που ανέφεραν πως αηδίαζαν πολύ εύκολα επίσης ανέφεραν ότι ήταν περισσότερο συντηρητικοί πολιτικά. Ένας άλλος τρόπος να το δούμε αυτό, βέβαια, είναι ότι οι άνθρωποι που είναι πολύ φιλελεύθεροι είναι πολύ δύσκολο να αηδιάσουν. (Γέλιο)
The first time that we set out to collect data on this and associate it with political or moral beliefs, we found a general pattern -- this is with the psychologists Yoel Inbar and Paul Bloom -- that in fact, across three studies we kept finding that people who reported that they were easily disgusted also reported that they were more politically conservative. Another way to say this, though, is that people who are very liberal are very hard to disgust. (Laughter)
Σε μία πιο πρόσφατη έρευνα που ακολούθησε, μπορέσαμε να ερευνήσουμε σε ένα πολύ μεγαλύτερο δείγμα, πολύ μεγαλύτερο δείγμα. Σε αυτή την περίπτωση, ήταν σχεδόν 30.000 πολίτες των Η.Π.Α., και βρήκαμε το ίδιο μοτίβο. Όπως μπορείτε να δείτε, οι άνθρωποι που βρίσκονται στην πολύ συντηρητική πλευρά του πολιτικού φάσματος είναι επίσης πολύ πιο πιθανό να αναφέρουν ότι αηδιάζουν εύκολα. Αυτό το σύνολο δεδομένων μας επέτρεψε επίσης να ελέγξουμε στατιστικώς αρκέτα πράγματα που ξέραμε ότι συνδέονταν και με τις πολιτικές κατευθύνσεις και με την ευαισθησία στην αηδία. Έτσι μπορέσαμε να ελέγξουμε το φύλο, την ηλικία, το εισόδημα, την εκπαίδευση, ακόμα και βασικές προσωπικές μεταβλητές, και το αποτέλεσμα παρέμεινε το ίδιο.
In a more recent follow-up study, we were able to look at a much greater sample, a much larger sample. In this case, this is nearly 30,000 U.S. respondents, and we find the same pattern. As you can see, people who are on the very conservative side of answering the political orientation scale are also much more likely to report that they're easily disgusted. This data set also allowed us to statistically control for a number of things that we knew were both related to political orientation and to disgust sensitivity. So we were able to control for gender, age, income, education, even basic personality variables, and the result stays the same.
Όταν πραγματικά κοιτάξαμε όχι μόνο τις πολιτικές πεποιθήσεις που ο καθένας μόνος του είχε δηλώσει, αλλά και τη συμπεριφορά ψήφου, μπορούσαμε να κοιτάξουμε γεωγραφικά σε όλο το έθνος. Αυτό που βρήκαμε ήταν πως σε περιοχές όπου οι άνθρωποι είχαν μεγάλαν επίπεδα ευαισθησίας στην αηδία, ο ΜακΚέιν πήρε περισσότερες ψήφους. Οπότε δεν προέβλεψε μόνο την πολιτική κατεύθυνση που ο καθένας δήλωνε, αλλά και την πραγματική συμπεριφορά των ψηφοφόρων. Και επίσης μπορέσαμε, με αυτό το δείγμα, να δούμε όλο τον κόσμο, κάναμε τις ίδιες ερωτήσεις σε 121 διαφορετικές χώρες, και όπως μπορείτε να δείτε, είναι 121 χώρες διαιρεμένες σε 10 διαφορετικές γεωγραφικές περιοχές. Όπου και να κοιτάξετε, αυτό που φαίνεται είναι το μέγεθος της σχέσης μεταξύ ευαισθησίας στην αηδία και πολιτικης κατεύθυνσης, και όπου και να κοιτάξαμεε, είδαμε ένα πολύ παρόμοιο φαινόμενο. Άλλα εργαστήρια βασικά το έχουν ερευνήσει αυτό επίσης χρησιμοποιώντας διαφορετικά μέτρα της ευαισθησίας στην αηδία, έτσι αντί να ρωτούν τους ανθρώπους πόσο εύκολα αηδιάζουν, συσχέτισαν τους ανθρώπους με φυσικά μέτρα, σε αυτή την περίπτωση την αγωγιμότητα του δέρματος. Αυτό που έδειξαν είναι ότι οι άνθρωποι που ανέφεραν ότι ήταν περισσότερο συντηρητικοί πολιτικώς εγείρονται επίσης περισσότερο όταν τους δείχνεις αηδιαστικές εικόνες σαν αυτές που σας έδειξα. Είναι ενδιαφέρον, αυτό που επίσης έδειξαν σε κάποια αποτελέσματα που και εμείς συνεχώς βρίσκαμε στις προηγούμενες έρευνές μας επίσης ήταν ότι μία από τις ισχυρότερες επιρροές εδώ είναι ότι τα άτομα που είναι πολύ ευαίσθητα στην αηδία δεν είναι μόνο πιο πιθανό να δηλώσουν πως είναι συντηρητικοί πολιτικά, αλλά είναι επίσης και πολύ εναντίον των γάμων των γκέι και της ομοφυλοφιλίας λίγο πολύ σε πολλά από τα κοινο-ηθικά θέματα στον σεξουαλικό τομέα. Έτσι η φυσική διέγερση προέβλεψε, σε αυτή την έρευνα, συμπεριφορές προς τους γάμους των γκέι.
When we actually looked at not just self-reported political orientation, but voting behavior, we were able to look geographically across the nation. What we found was that in regions in which people reported high levels of disgust sensitivity, McCain got more votes. So it not only predicted self-reported political orientation, but actual voting behavior. And also we were able, with this sample, to look across the world, in 121 different countries we asked the same questions, and as you can see, this is 121 countries collapsed into 10 different geographical regions. No matter where you look, what this is plotting is the size of the relationship between disgust sensitivity and political orientation, and no matter where we looked, we saw a very similar effect. Other labs have actually looked at this as well using different measures of disgust sensitivity, so rather than asking people how easily disgusted they are, they hook people up to physiological measures, in this case skin conductance. And what they've demonstrated is that people who report being more politically conservative are also more physiologically aroused when you show them disgusting images like the ones that I showed you. Interestingly, what they also showed in a finding that we kept getting in our previous studies as well was that one of the strongest influences here is that individuals who are very disgust-sensitive not only are more likely to report being politically conservative, but they're also very much more opposed to gay marriage and homosexuality and pretty much a lot of the socio-moral issues in the sexual domain. So physiological arousal predicted, in this study, attitudes toward gay marriage.
Αλλά ακόμη και με όλα αυτά τα δεδομένα να συνδέουν την ευαισθησία με την αηδία και την πολιτική κατεύθυνση, μία από της ερωτήσεις που παραμένουν είναι ποια είναι η αιτιακή σύνδεση εδώ; Όντως η αηδία διαμορφώνει πολιτικές και ηθικές πεποιθήσεις; Πρέπει να καταφύγουμε σε πειραματικές μεθόδους για να το αποδείξουμε αυτό, οπότε αυτό που μπορούμε να κάνουμε είναι να φέρουμε στην πραγματικότητα άνθρωπους στο εργαστήριο να τους αηδιάσουμε και να τους συγκρίνουμε με μία ομάδα ελέγχου η οποία δεν έχει αηδιάσει. Όπως φαίνεται τα τελευταία πέντε χρόνια το έχουν κάνει αυτό κάμποσοι ερευνητές, και στη πλειονότητά τους τα αποτελέσματα ήταν όλα τα ίδια, ότι όταν οι άνθρωποι νοιώθουν αηδιασμένοι, οι συμπεριφορές τους στρίβουν προς τα δεξιά του πολιτικού φάσματος, προς περισσότερο ηθικό συντηρητισμό επίσης. Οπότε αυτό ισχύει είτε χρησιμοποιείς ένα πολύ δυνατό άρωμα, μία κακή γεύση, από αποσπάσματα ταινιών, από μετά-υπνωτικές προτάσεις αηδίας, εικόνες σαν αυτές που σας εδειξα, ακόμα και αν απλά θυμίζουν στους ανθρώπους ότι η ασθένεια είναι παρούσα και θα έπρεπε να ανησυχούν και να πλένονται σωστά, να μένουν καθαροί, όλα αυτά έχουν παρόμοιες επιτπτώσεις στην κρίση.
But even with all these data linking disgust sensitivity and political orientation, one of the questions that remains is what is the causal link here? Is it the case that disgust really is shaping political and moral beliefs? We have to resort to experimental methods to answer this, and so what we can do is actually bring people into the lab and disgust them and compare them to a control group that hasn't been disgusted. It turns out that over the past five years a number of researchers have done this, and by and large the results have all been the same, that when people are feeling disgust, their attitudes shift towards the right of the political spectrum, toward more moral conservatism as well. So this is whether you use a foul odor, a bad taste, from film clips, from post-hypnotic suggestions of disgust, images like the ones I've shown you, even just reminding people that disease is prevalent and they should be wary of it and wash up, right, to keep clean, these all have similar effects on judgment.
Αφήστε με να σας δώσω ένα παράδειγμα από μία πρόσφατη έρευνα που διεξήχθει. Ρωτήσαμε τους συμμετέχοντες απλά να μας πουν τη γνώμη τους για διάφορες κοινωνικές ομάδες, και είτε κάναμε το δωμάτιο να μυρίζει αηδιαστικά είτε όχι. Όταν το δωμάτιο μύριζε αηδιαστικά, αυτό που είδαμε ήταν ότι οι άνθρωποι εμφάνιζαν περισσότερο αρνητικές συμπεριφορές προς τους γκέι. Η αηδία δεν επηρέασε τις συμπεριφορές τους προς καμία από τις άλλες κοινωνικές ομάδες για τις οποίες ρωτήσαμε, συμπεριλαμβανομένων των Αφροαμερικανών, τους πρεσβύτερους. Περιορίστηκε μόνο στις συμπεριφορές τους προς τους γκέι. Σε μία άλλη έρευνα θυμίσαμε στους ανθρώπους -- αυτό έγινε την εποχή που κυκλοφορούσε η γρίπη των χοίρων -- θυμίσαμε στους ανθρώπους πως για να αποτρέψουν την εξάπλωση της γρίπης όφειλαν να πλένουν τα χέρια τους. Σε κάποιους συμμετέχοντες, δώσαμε ερωτηματολόγια που τα απάντησαν δίπλα από μία πινακίδα που τους έλεγε να πλύνουν τα χέρια τους. Αυτό που βρήκαμε ήταν πως απλά απαντώντας στο ερωτηματολόγιο δίπλα σε αυτή την πινακίδα για την υγειηνή των χεριών έκανε τα άτομα να αναφέρουν πως ήταν περισσότερο πολιτικά συντηρητικά. Όταν τους ρωτήσαμε μία ποικιλία ερωτήσεων για την ορθότητα ή όχι συγκεκριμένων πράξεων, αυτό που επίσης βρήκαμε ήταν ότι απλά με το να τους υπενθυμίζουμε ότι όφειλαν να πλένουν τα χέρια τους τους έκανε περισσότερο ηθικά συντηρητικούς. Συγκεκριμένα. όταν τους κάναμε ερωτήσεις σχετικά με κάποιες ταμπού αλλά σχετικά αβλαβείς σεξουαλικές πρακτικές, απλά το ότι τους υπενθυμίζαμε ότι όφειλαν να πλύνουν τα χέρια τους τους έκανε να πιστεύουν ότι αυτές ήταν περισσότερο ηθικά λάθος. Για να σας δώσω ένα παράδειγμα του τι εννοώ αβλαβείς αλλά ταμπού σεξουαλικές πρακτικές. Τους δώσαμε σενάρια. Ένα από αυτά έλεγε πως ένας άντρας πρόσεχε το σπίτι της γιαγιά του. Όταν η γιαγιά του έλειπε, έκανε σεξ με την κοπέλα του στο κρεβάτι της γιαγιάς του. Σε ένα άλλο είπαμε πως μία γυναίκα απόλαμβανε τον αυνανισμό αγκαλιά με το αγαπημένο της αρκουδάκι. (Γέλια) Οι άνθρωποι τα έβρισκαν αυτά περισσότερο ηθικά απεχθή εάν τους θυμίζαμε να πλύνουν τα χέρια τους. (Γέλιο) (Γέλιο)
Let me just give you an example from a recent study that we conducted. We asked participants to just simply give us their opinion of a variety of social groups, and we either made the room smell gross or not. When the room smelled gross, what we saw was that individuals actually reported more negative attitudes toward gay men. Disgust didn't influence attitudes toward all the other social groups that we asked, including African-Americans, the elderly. It really came down to the attitudes they had toward gay men. In another set of studies we actually simply reminded people -- this was at a time when the swine flu was going around -- we reminded people that in order to prevent the spread of the flu that they ought to wash their hands. For some participants, we actually had them take questionnaires next to a sign that reminded them to wash their hands. And what we found was that just taking a questionnaire next to this hand-sanitizing reminder made individuals report being more politically conservative. And when we asked them a variety of questions about the rightness or wrongness of certain acts, what we also found was that simply being reminded that they ought to wash their hands made them more morally conservative. In particular, when we asked them questions about sort of taboo but fairly harmless sexual practices, just being reminded that they ought to wash their hands made them think that they were more morally wrong. Let me give you an example of what I mean by harmless but taboo sexual practice. We gave them scenarios. One of them said a man is house-sitting for his grandmother. When his grandmother's away, he has sex with his girlfriend on his grandma's bed. In another one, we said a woman enjoys masturbating with her favorite teddy bear cuddled next to her. (Laughter) People find these to be more morally abhorrent if they've been reminded to wash their hands. (Laughter) (Laughter)
Εντάξει. Το γεγονός ότι τα συναισθήματα επηρέαζουν την κρίση μας δεν θα έπρεπε να μας εκπλήσει. Εννοώ, αυτό είναι μέρος του πώς λειτουργούν τα συναισθήματα. Όχι μόνο σας κινητοποιούν να συμπεριφερθείτε με ένα συγκεκριμένο τρόπο, αλλά αλλάζουν και τον τρόπο που σκέφτεστε. Στην περίπτωση της αηδίας, αυτό που είναι λίγο πιο εκπληκτικό είναι η έκταση αυτής της επιρροής. Είναι απόλυτα λογικό, και είναι πολύ καλό συναίσθημα για μας, που η αηδία θα με κάνει να αλλάξω τον τρόπο που αντιλαμβάνομαι τον φυσικό κόσμο όποτε η μόλυνση είναι πιθανή. Δεν βγάζει και πολύ νόημα ότι ένα αίσθημα το οποίο κατακευάστηκε για να με αποτρέψει από το να καταπιώ δηλητήριο θα προέβλεπε ποιον θα ψηφίσω στις επερχόμενες προεδρικές εκλογές.
Okay. The fact that emotions influence our judgment should come as no surprise. I mean, that's part of how emotions work. They not only motivate you to behave in certain ways, but they change the way you think. In the case of disgust, what is a little bit more surprising is the scope of this influence. It makes perfect sense, and it's a very good emotion for us to have, that disgust would make me change the way that I perceive the physical world whenever contamination is possible. It makes less sense that an emotion that was built to prevent me from ingesting poison should predict who I'm going to vote for in the upcoming presidential election.
Η ερώτηση για το εάν η αηδία οφείλει να επηρεάζει τις ηθικές και πολιτικές μας πεποιθήσεις σίγουρα πρέπει να είναι πολύπλοκη, και μπορεί να εξαρτάται ακριβώς για τι κρίσεις μιλάμε, και ως επιστήμονας, πρέπει να καταλήξουμε κάποιες φορές ότι η επιστημονική μέθοδος δεν είναι καλά εξοπλισμένη να απαντήσει αυτές τις ερωτήσεις. Αλλά για ένα πράγμα για το οποίο είμαι αρκετά σίγουρος είναι, τουλάχιστον, αυτό που μπορούμε να κάνουμε με αυτή την έρευνα είναι το σημείο όπου αρχικά οφείλουμε να ρωτήσουμε Σας ευχαριστώ. (Χειροκρότημα)
The question of whether disgust ought to influence our moral and political judgments certainly has to be complex, and might depend on exactly what judgments we're talking about, and as a scientist, we have to conclude sometimes that the scientific method is just ill-equipped to answer these sorts of questions. But one thing that I am fairly certain about is, at the very least, what we can do with this research is point to what questions we ought to ask in the first place. Thank you. (Applause)