Θα σας μιλήσω για την παγκόσμια προσφυγική κρίση και στόχος μου είναι να σας δείξω ότι αυτή η κρίση είναι διαχειρίσιμη και όχι ανεπίλυτη, και επίσης να σας δείξω ότι έχει να κάνει με εμάς και το ποιοι είμαστε, εκτός από δοκιμασία για τους πρόσφυγες στην πρώτη γραμμή.
I'm going to speak to you about the global refugee crisis and my aim is to show you that this crisis is manageable, not unsolvable, but also show you that this is as much about us and who we are as it is a trial of the refugees on the front line.
Για μένα, αυτό δεν αποτελεί μόνο μια επαγγελματική υποχρέωση, επειδή έχω μια ΜΚΟ που στηρίζει πρόσφυγες και εκτοπισμένους σε όλο τον κόσμο. Είναι προσωπικό.
For me, this is not just a professional obligation, because I run an NGO supporting refugees and displaced people around the world. It's personal.
Μου αρέσει αυτή η φωτογραφία. Αυτός ο όμορφος άνδρας στα δεξιά, δεν είμαι εγώ. Είναι ο πατέρας μου, ο Ραλφ, στο Λονδίνο το 1940, με τον πατέρα του, τον Σάμιουελ. Ήταν Εβραίοι πρόσφυγες από το Βέλγιο. Έφυγαν την ημέρα που εισέβαλαν οι Ναζί. Μου αρέσει και αυτή η φωτογραφία. Είναι μια ομάδα παιδιών προσφύγων, που φτάνουν στην Αγγλία από την Πολωνία το 1946. Στη μέση είναι η μητέρα μου, η Μάριον. Την έστειλαν να ξεκινήσει μια καινούργια ζωή, σε μια καινούργια χώρα, μόνη της, στην ηλικία των 12. Γνωρίζω αυτό: Αν η Βρετανία δεν δεχόταν πρόσφυγες τη δεκαετία του 1940, σίγουρα δεν θα βρισκόμουν εδώ σήμερα.
I love this picture. That really handsome guy on the right, that's not me. That's my dad, Ralph, in London, in 1940 with his father Samuel. They were Jewish refugees from Belgium. They fled the day the Nazis invaded. And I love this picture, too. It's a group of refugee children arriving in England in 1946 from Poland. And in the middle is my mother, Marion. She was sent to start a new life in a new country on her own at the age of 12. I know this: if Britain had not admitted refugees in the 1940s, I certainly would not be here today.
Όμως 70 χρόνια μετά, ο τροχός έχει κάνει έναν πλήρη κύκλο. Ο ήχος που ακούγεται είναι από τείχη που χτίζονται, από εκδικητική πολιτική ρητορική, από ανθρωπιστικές αξίες και αρχές που καίγονται, στις ίδιες χώρες που 70 χρόνια νωρίτερα είχαν πει, ποτέ ξανά θύματα πολέμου χωρίς πατρίδα και χωρίς ελπίδα. Πέρυσι, κάθε λεπτό, 24 ακόμη άνθρωποι εκτοπίζονταν από τα σπίτια τους εξαιτίας συγκρούσεων, βίας και διώξεων. Άλλη μια επίθεση με χημικά όπλα στη Συρία, βιαιοπραγίες των Ταλιμπάν στο Αφγανιστάν, απαγωγές κοριτσιών από το σχολείο τους στη βορειοδυτική Νιγηρία από τη Μπόκο Χαράμ. Αυτοί δεν είναι άνθρωποι που μετακινούνται σε άλλες χώρες για μια καλύτερη ζωή. Φεύγουν για να σώσουν τη ζωή τους.
Yet 70 years on, the wheel has come full circle. The sound is of walls being built, vengeful political rhetoric, humanitarian values and principles on fire in the very countries that 70 years ago said never again to statelessness and hopelessness for the victims of war. Last year, every minute, 24 more people were displaced from their homes by conflict, violence and persecution: another chemical weapon attack in Syria, the Taliban on the rampage in Afghanistan, girls driven from their school in northeast Nigeria by Boko Haram. These are not people moving to another country to get a better life. They're fleeing for their lives.
Είναι τραγωδία που ο πιο διάσημος πρόσφυγας δεν μπορεί να έρθει να μιλήσει εδώ σήμερα. Πολλοί γνωρίζετε αυτή τη φωτογραφία. Δείχνει το άψυχο σώμα του πεντάχρονου Άιλαν Κούρντι, ενός Σύρου πρόσφυγα που πέθανε στη Μεσόγειο το 2015. Πέθανε μαζί με άλλους 3.700 ανθρώπους προσπαθώντας να φτάσει στην Ευρώπη. Την επόμενη χρονιά, το 2016, πέθαναν 5.000 άνθρωποι. Είναι πολύ αργά για αυτούς, όμως δεν είναι πολύ αργά για εκατομμύρια άλλους.
It's a real tragedy that the world's most famous refugee can't come to speak to you here today. Many of you will know this picture. It shows the lifeless body of five-year-old Alan Kurdi, a Syrian refugee who died in the Mediterranean in 2015. He died alongside 3,700 others trying to get to Europe. The next year, 2016, 5,000 people died. It's too late for them, but it's not too late for millions of others.
Δεν είναι αργά για κάποιους σαν τον Φρέντερικ. Τον συνάντησα στο στρατόπεδο προσφύγων του Νιαρουγκούσου στην Τανζανία. Είναι από το Μπουρούντι. Ήθελε να μάθει πού θα μπορούσε να τελειώσει τις σπουδές του. Είχε πάει 11 χρόνια σχολείο, ήθελε και τη 12η χρονιά. Μου είπε, «Προσεύχομαι να μην περάσω τις τελευταίες ημέρες μου σ' αυτό το στρατόπεδο προσφύγων».
It's not too late for people like Frederick. I met him in the Nyarugusu refugee camp in Tanzania. He's from Burundi. He wanted to know where could he complete his studies. He'd done 11 years of schooling. He wanted a 12th year. He said to me, "I pray that my days do not end here in this refugee camp."
Και δεν είναι αργά για την Χαλούντ. Οι γονείς της ήταν Παλαιστίνιοι πρόσφυγες που ζούσαν στο στρατόπεδο προσφύγων στο Γιαρμούκ, έξω από τη Δαμασκό. Γεννήθηκε από πρόσφυγες γονείς, και τώρα είναι και η ίδια πρόσφυγας στον Λίβανο. Δουλεύει για τη Διεθνή Επιτροπή Διάσωσης βοηθώντας άλλους πρόσφυγες, αλλά δεν έχει απολύτως καμία ασφάλεια για το μέλλον της, για το πού θα είναι ή πώς θα είναι.
And it's not too late for Halud. Her parents were Palestinian refugees living in the Yarmouk refugee camp outside Damascus. She was born to refugee parents, and now she's a refugee herself in Lebanon. She's working for the International Rescue Committee to help other refugees, but she has no certainty at all about her future, where it is or what it holds.
Αυτή η ομιλία είναι για τον Φρέντερικ, την Χαλούντ και εκατομμύρια σαν αυτούς: Γιατί είναι εκτοπισμένοι, πώς επιβιώνουν, τι βοήθεια θα χρειαστούν και ποιες είναι οι υποχρεώσεις μας. Πραγματικά το πιστεύω, ότι το μεγαλύτερο ερώτημα του 21ου αιώνα αφορά τις υποχρεώσεις μας προς τους αγνώστους. Ο μελλοντικός εαυτός σας έχει να κάνει με τις υποχρεώσεις σας προς αγνώστους. Ξέρετε καλύτερα από όλους, ότι ο κόσμος είναι πιο συνδεδεμένος από ποτέ άλλοτε, όμως ο μεγάλος κίνδυνος είναι ότι μας κυριεύουν οι διαχωρισμοί μας. Δεν υπάρχει καλύτερος τρόπος να το διαπιστώσουμε, από το πώς αντιμετωπίζουμε τους πρόσφυγες.
This talk is about Frederick, about Halud and about millions like them: why they're displaced, how they survive, what help they need and what our responsibilities are. I truly believe this, that the biggest question in the 21st century concerns our duty to strangers. The future "you" is about your duties to strangers. You know better than anyone, the world is more connected than ever before, yet the great danger is that we're consumed by our divisions. And there is no better test of that than how we treat refugees.
Αυτά είναι τα δεδομένα: 65 εκατομμύρια άνθρωποι εκτοπίστηκαν πέρυσι από τα σπίτια τους με βία και διώξεις. Αν ήταν χώρα, θα ήταν η 21η μεγαλύτερη χώρα στον κόσμο. Οι περισσότεροι, περίπου 40 εκατομμύρια, μένουν στη χώρα τους, όμως 25 εκατομμύρια είναι πρόσφυγες. Αυτό σημαίνει ότι πέρασαν από τα σύνορα σε ένα γειτονικό κράτος. Οι περισσότεροι ζουν σε φτωχές χώρες, σχετικά φτωχές χώρες ή μικρομεσαίου εισοδήματος, όπως ο Λίβανος, όπου μένει ο Χαλούντ. Στον Λίβανο, ένας στους τέσσερις ανθρώπους είναι πρόσφυγας, το 1/4 ολόκληρου του πληθυσμού.
Here are the facts: 65 million people displaced from their homes by violence and persecution last year. If it was a country, that would be the 21st largest country in the world. Most of those people, about 40 million, stay within their own home country, but 25 million are refugees. That means they cross a border into a neighboring state. Most of them are living in poor countries, relatively poor or lower-middle-income countries, like Lebanon, where Halud is living. In Lebanon, one in four people is a refugee, a quarter of the whole population.
Και οι πρόσφυγες μένουν για πολύ καιρό. Ο μέσος όρος του εκτοπισμού είναι 10 χρόνια. Πήγα στο μεγαλύτερο στρατόπεδο προσφύγων στον κόσμο, στη ανατολική Κένυα. Ονομάζεται Νταντάμπ. Χτίστηκε το 1991-92 ως «προσωρινό στρατόπεδο» για Σομαλούς που έφευγαν εξαιτίας του εμφυλίου πολέμου. Συνάντησα την Σάιλο. Και τη ρώτησα αφελώς, «Πιστεύεις ότι κάποτε θα επιστρέψεις στην πατρίδα σου τη Σομαλία;» Και μου είπε, «Τι εννοείς να επιστρέψω στην πατρίδα μου; Εδώ γεννήθηκα». Όταν ρώτησα τον υπεύθυνο του στρατοπέδου πόσοι από τους 330.000 ανθρώπους του στρατοπέδου είχαν γεννηθεί εκεί, μου απάντησε: 100.000. Αυτό σημαίνει μακροχρόνιος εκτοπισμός.
And refugees stay for a long time. The average length of displacement is 10 years. I went to what was the world's largest refugee camp, in eastern Kenya. It's called Dadaab. It was built in 1991-92 as a "temporary camp" for Somalis fleeing the civil war. I met Silo. And naïvely I said to Silo, "Do you think you'll ever go home to Somalia?" And she said, "What do you mean, go home? I was born here." And then when I asked the camp management how many of the 330,000 people in that camp were born there, they gave me the answer: 100,000. That's what long-term displacement means.
Τα αίτια είναι βαθιά. Κράτη που αδυνατούν να στηρίξουν τους πολίτες τους, ένα διεθνές πολιτικό σύστημα που είναι το πιο αδύναμο από το 1945, και διαφορές γύρω από τη θρησκεία, τη διακυβέρνηση και τη σχέση με τον έξω κόσμο σε ένα μεγάλο κομμάτι του μουσουλμανικού κόσμου. Αυτές είναι μακροχρόνιες προκλήσεις γενεών. Γι' αυτό λέω ότι η προσφυγική κρίση είναι μια τάση και όχι κάτι παροδικό. Είναι πολύπλοκη, και όταν υπάρχουν μεγάλα, μακροχρόνια, πολύπλοκα προβλήματα πιστεύουμε ότι δεν μπορούν να επιλυθούν.
Now, the causes of this are deep: weak states that can't support their own people, an international political system weaker than at any time since 1945 and differences over theology, governance, engagement with the outside world in significant parts of the Muslim world. Now, those are long-term, generational challenges. That's why I say that this refugee crisis is a trend and not a blip. And it's complex, and when you have big, large, long-term, complex problems, people think nothing can be done.
Όταν ο Πάπας Φραγκίσκος πήγε στη Λαμπεντούζα, μια πόλη της Ιταλίας, το 2014, κατηγόρησε όλους εμάς και τον παγκόσμιο πληθυσμό για κάτι που ονόμασε «παγκοσμιοποίηση της αδιαφορίας». Λόγια που στοιχειώνουν. Σημαίνει ότι οι καρδιές μας έγιναν πέτρα. Τώρα, δεν ξέρω, πείτε μου, επιτρέπεται να διαφωνήσεις με τον Πάπα, ακόμη και σε μια ομιλία του TED; Νομίζω ότι δεν είναι σωστό. Οι άνθρωποι θέλουν να κάνουν τη διαφορά, αλλά δεν ξέρουν αν υπάρχουν λύσεις σε αυτή την κρίση. Αυτό που θέλω να σας πω σήμερα είναι ότι όπως τα προβλήματα ειναι αληθινά, είναι και οι λύσεις.
When Pope Francis went to Lampedusa, off the coast of Italy, in 2014, he accused all of us and the global population of what he called "the globalization of indifference." It's a haunting phrase. It means that our hearts have turned to stone. Now, I don't know, you tell me. Are you allowed to argue with the Pope, even at a TED conference? But I think it's not right. I think people do want to make a difference, but they just don't know whether there are any solutions to this crisis. And what I want to tell you today is that though the problems are real, the solutions are real, too.
Λύση πρώτη: Αυτοί οι πρόσφυγες πρέπει να βρουν δουλειά στη χώρα που μένουν, και οι χώρες που τους φιλοξενούν χρειάζονται οικονομική υποστήριξη. Στην Ουγκάντα το 2014 έγινε μια μελέτη. Το 80% των προσφύγων στην πρωτεύουσα Καμπάλα δεν είχαν ανάγκη ανθρωπιστικής βοήθειας επειδή δούλευαν. Είχαν την στήριξη για να δουλέψουν.
Solution one: these refugees need to get into work in the countries where they're living, and the countries where they're living need massive economic support. In Uganda in 2014, they did a study: 80 percent of refugees in the capital city Kampala needed no humanitarian aid because they were working. They were supported into work.
Λύση δεύτερη: Η μόρφωση για τα παιδιά είναι σωτηρία, όχι πολυτέλεια, όταν είσαι εκτοπισμένος για καιρό. Τα παιδιά μπορούν να ανακάμψουν αν τους παρέχουν κοινωνική και συναισθηματική υποστήριξη, παράλληλα με τη γραμματική και τα μαθηματικά. Το είδα με τα μάτια μου. Όμως τα μισά παιδιά προσφύγων σε ηλικία δημοτικού δεν έχουν πρόσβαση στην εκπαίδευση, όπως και τα τρία τέταρτα των παιδιών ηλικίας λυκείου. Είναι τρελό!
Solution number two: education for kids is a lifeline, not a luxury, when you're displaced for so long. Kids can bounce back when they're given the proper social, emotional support alongside literacy and numeracy. I've seen it for myself. But half of the world's refugee children of primary school age get no education at all, and three-quarters of secondary school age get no education at all. That's crazy.
Λύση τρίτη: Οι πιο πολλοί πρόσφυγες είναι στις πόλεις, όχι σε στρατόπεδα. Τι θα θέλαμε αν ήμασταν πρόσφυγες στην πόλη; Θα θέλαμε λεφτά για λογαριασμούς και ψώνια. Αυτό είναι το μέλλον του ανθρωπιστικού συστήματος, ή ένα σημαντικό κομμάτι του: Δώσε λεφτά για να αυξηθεί η δύναμη των προσφύγων και να αναπτυχθεί η τοπική οικονομία.
Solution number three: most refugees are in urban areas, in cities, not in camps. What would you or I want if we were a refugee in a city? We would want money to pay rent or buy clothes. That is the future of the humanitarian system, or a significant part of it: give people cash so that you boost the power of refugees and you'll help the local economy.
Υπάρχει και μια τέταρτη λύση. Είναι αμφιλεγόμενη, αλλά πρέπει να τη δούμε. Οι πιο αδύναμοι πρόσφυγες πρέπει να κάνουν μια νέα αρχή, μια νέα ζωή, σε μια νέα χώρα. Και σ' αυτές της Δύσης. Είναι σχετικά λίγοι σε αριθμό. Εκατοντάδες χιλιάδες, όχι εκατομμύρια, αλλά ο συμβολισμός είναι τεράστιος. Δεν είναι η ώρα να διώξουμε πρόσφυγες, όπως προτείνει η κυβέρνηση Τραμπ. Είναι η ώρα να αγκαλιάσουμε ανθρώπους που είναι θύματα του τρόμου. Και να θυμάστε -
And there's a fourth solution, too, that's controversial but needs to be talked about. The most vulnerable refugees need to be given a new start and a new life in a new country, including in the West. The numbers are relatively small, hundreds of thousands, not millions, but the symbolism is huge. Now is not the time to be banning refugees, as the Trump administration proposes. It's a time to be embracing people who are victims of terror. And remember --
(Χειροκρότημα)
(Applause)
Αν σας ρωτήσουν, «Τους έχετε ελέγξει;» αυτή είναι μια λογική και καλή ερώτηση. Η αλήθεια είναι ότι τους πρόσφυγες που θέλουν να μετεγκατασταθούν τους ελέγχουμε περισσότερο από οποιονδήποτε έρχεται στις χώρες μας. Έτσι, ενώ είναι λογική ερώτηση, δεν είναι λογικό να λέμε ότι ο πρόσφυγας είναι συνώνυμο του τρομοκράτη.
Remember, anyone who asks you, "Are they properly vetted?" that's a really sensible and good question to ask. The truth is, refugees arriving for resettlement are more vetted than any other population arriving in our countries. So while it's reasonable to ask the question, it's not reasonable to say that refugee is another word for terrorist.
Τώρα, τι συμβαίνει -
Now, what happens --
(Χειροκρότημα)
(Applause)
Τι συμβαίνει όταν οι πρόσφυγες δεν βρίσκουν δουλειά, δεν μπορούν να στείλουν τα παιδιά τους στο σχολείο, δεν έχουν μετρητά και δρόμο προς την ελπίδα; Κάνουν επικίδυνα ταξίδια. Πήγα στη Λέσβο, το όμορφο ελληνικό νησί, πριν από δύο χρόνια. Είναι το σπίτι 90.000 ανθρώπων. Σε ένα χρόνο, 500.000 πρόσφυγες πέρασαν από το νησί. Θέλω να σας δείξω τι είδα όταν πέρασα από τη βόρεια πλευρά του νησιού: Ένα βουνό από τα σωσίβια όσων κατάφεραν να φτάσουν στην ακτή. Όταν κοίταξα προσεκτικά, υπήρχαν μικρά σωσίβια για παιδιά, κίτρινα, κι έβγαλα αυτή τη φωτογραφία. Πιθανώς δεν βλέπετε τι γράφει, οπότε θα σας το διαβάσω. «Προσοχή. Δεν προστατεύει από πνιγμό». Έτσι, τον 21ο αιώνα, δίνονται σωσίβια στα παιδιά για να φτάσουν με ασφάλεια στην Ευρώπη, παρόλο που αυτά τα σωσίβια δεν θα σώσουν τη ζωή τους αν πέσουν από τη βάρκα που τα μεταφέρει.
What happens when refugees can't get work, they can't get their kids into school, they can't get cash, they can't get a legal route to hope? What happens is they take risky journeys. I went to Lesbos, this beautiful Greek island, two years ago. It's a home to 90,000 people. In one year, 500,000 refugees went across the island. And I want to show you what I saw when I drove across to the north of the island: a pile of life jackets of those who had made it to shore. And when I looked closer, there were small life jackets for children, yellow ones. And I took this picture. You probably can't see the writing, but I want to read it for you. "Warning: will not protect against drowning." So in the 21st century, children are being given life jackets to reach safety in Europe even though those jackets will not save their lives if they fall out of the boat that is taking them there.
Αυτό δεν είναι απλώς μια κρίση, είναι μια δοκιμασία. Μια δοκιμασία που αντιμετωπίζουν οι πολιτισμοί εδώ και αιώνες. Μια δοκιμασία της ανθρωπιάς μας. Μια δοκιμασία για εμάς στον Δυτικό κόσμο για το ποιοι είμαστε και τι πρεσβεύουμε. Μια δοκιμασία του χαρακτήρα μας, όχι μόνο της πολιτικής μας. Οι πρόσφυγες είναι μια δύσκολη περίπτωση. Έρχονται από μακρινά μέρη του κόσμου. Είναι τραυματισμένοι. Έχουν συχνά διαφορετική θρησκεία. Αυτοί ακριβώς είναι λόγοι για να τους βοηθήσουμε, όχι για να μην τους βοηθήσουμε. Είναι λόγοι για να τους βοηθήσουμε, επειδή λέει κάτι για εμάς. Αποκαλύπτει τις αξίες μας. Η ενσυναίσθηση και ο αλτρουισμός είναι δύο από τα θεμέλια του πολιτισμού. Θέστε σε λειτουργία την ενσυναίσθηση και τον αλτρουισμό και θα έχουμε μια βασική ηθική ιδεολογία.
This is not just a crisis, it's a test. It's a test that civilizations have faced down the ages. It's a test of our humanity. It's a test of us in the Western world of who we are and what we stand for. It's a test of our character, not just our policies. And refugees are a hard case. They do come from faraway parts of the world. They have been through trauma. They're often of a different religion. Those are precisely the reasons we should be helping refugees, not a reason not to help them. And it's a reason to help them because of what it says about us. It's revealing of our values. Empathy and altruism are two of the foundations of civilization. Turn that empathy and altruism into action and we live out a basic moral credo.
Ο σύγχρονος κόσμος δεν έχει δικαιολογία. Δεν μπορούμε να πούμε ότι δεν ξέρουμε τι συμβαίνει στην Τζούμπα του Σουδάν, ή στο Αλέπο της Συρίας. Είναι εδώ, στο κινητό μας, στο χέρι μας. Η άγνοια δεν αποτελεί δικαιολογία. Αν αποτύχουμε να βοηθήσουμε, δείχνουμε ότι δεν έχουμε ηθική πυξίδα.
And in the modern world, we have no excuse. We can't say we don't know what's happening in Juba, South Sudan, or Aleppo, Syria. It's there, in our smartphone in our hand. Ignorance is no excuse at all. Fail to help, and we show we have no moral compass at all.
Αποκαλύπτει επίσης, ότι δεν γνωρίζουμε την ιστορία μας. Ο λόγος που οι πρόσφυγες έχουν δικαιώματα είναι επειδή η εξαιρετική Δυτική ηγεσία ανδρών και γυναικών πολιτικών μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, έφτιαξε τα ανθρώπινα δικαιώματα. Σβήνοντας την προστασία των προσφύγων, σβήνουμε την ιστορία μας. Αυτό δείχνει -
It's also revealing about whether we know our own history. The reason that refugees have rights around the world is because of extraordinary Western leadership by statesmen and women after the Second World War that became universal rights. Trash the protections of refugees, and we trash our own history. This is --
(Χειροκρότημα)
(Applause)
Αυτό επίσης φανερώνει τη δύναμη της δημοκρατίας σε έναν πρόσφυγα της δικτατορίας. Πόσους πολιτικούς έχετε ακούσει να λένε, «Πιστεύουμε στη δύναμη του παραδείγματός μας, αλλά όχι στο παράδειγμα της δύναμης μας». Εννοούν ότι αυτά που πιστεύουμε είναι πιο σημαντικά από τις βόμβες μας. Οι πρόσφυγες που ψάχνουν άσυλο βλέπουν τη Δύση σαν μια πηγή ελπίδας, σαν ένα καταφύγιο. Ρώσοι, Ιρανοί, Κινέζοι, Ερυθραίοι, Κουβανοί, ήρθαν στη Δύση για ασφάλεια. Είναι εις βάρος μας να το αγνοήσουμε.
This is also revealing about the power of democracy as a refuge from dictatorship. How many politicians have you heard say, "We believe in the power of our example, not the example of our power." What they mean is what we stand for is more important than the bombs we drop. Refugees seeking sanctuary have seen the West as a source of hope and a place of haven. Russians, Iranians, Chinese, Eritreans, Cubans, they've come to the West for safety. We throw that away at our peril.
Και αποκαλύπτει και κάτι άλλο για εμάς: αν είμαστε ταπεινοί με τα λάθη μας. Δεν είμαι από αυτούς που πιστεύουν ότι όλα τα προβλήματα στον κόσμο προκαλούνται από τη Δύση. Δεν είναι έτσι. Όμως όταν κάνουμε λάθη, πρέπει να τα αναγνωρίζουμε. Δεν είναι τυχαίο που οι ΗΠΑ, η χώρα που έχει δεχτεί τους περισσότερους πρόσφυγες, έχει δεχθεί περισσότερους πρόσφυγες από το Βιετνάμ από κάθε άλλη χώρα. Μιλάει στην ιστορία. Όμως, υπάρχει και πρόσφατη ιστορία στο Ιράκ και στο Αφγανιστάν. Δεν μπορούμε να επανορθώσουμε τα λάθη της εξωτερικής πολιτικής, με ανθρωπιστική βοήθεια, αλλά όταν σπάσεις κάτι, οφείλεις να το αντικαταστήσεις, και αυτό είναι το καθήκον μας τώρα.
And there's one other thing it reveals about us: whether we have any humility for our own mistakes. I'm not one of these people who believes that all the problems in the world are caused by the West. They're not. But when we make mistakes, we should recognize it. It's not an accident that the country which has taken more refugees than any other, the United States, has taken more refugees from Vietnam than any other country. It speaks to the history. But there's more recent history, in Iraq and Afghanistan. You can't make up for foreign policy errors by humanitarian action, but when you break something, you have a duty to try to help repair it, and that's our duty now.
Θυμάστε στην αρχή της ομιλίας, όταν ήθελα να εξηγήσω ότι η προσφυγική κρίση είναι διαχειρίσιμη κι όχι άλυτη; Είναι αλήθεια. Θέλω να σκεφτείτε με ένα νέο τρόπο, αλλά και να κάνετε πράγματα. Αν είστε εργοδότες, προσλάβετε πρόσφυγες. Αν σας έπεισαν τα επιχειρήματα, αντιμετωπίστε τους μύθους που επαναλαμβάνουν συγγενείς, φίλοι ή συνάδελφοι. Αν έχετε λεφτά, δώστε τα σε φιλανθρωπίες που βοηθάνε τους πρόσφυγες σε όλο τον κόσμο. Αν είστε πολίτες, ψηφίστε πολιτικούς που θα εφαρμόσουν τις λύσεις που συζητήσαμε.
Do you remember at the beginning of the talk, I said I wanted to explain that the refugee crisis was manageable, not insoluble? That's true. I want you to think in a new way, but I also want you to do things. If you're an employer, hire refugees. If you're persuaded by the arguments, take on the myths when family or friends or workmates repeat them. If you've got money, give it to charities that make a difference for refugees around the world. If you're a citizen, vote for politicians who will put into practice the solutions that I've talked about.
(Χειροκρότημα)
(Applause)
Το καθήκον προς τους ξένους φαίνεται με μικρές αλλά και μεγάλες χειρονομίες, κοινότοπες και ηρωικές. Το 1942, η θεία μου και η γιαγιά μου ζούσαν στις Βρυξέλλες υπό Γερμανική κατοχή. Τις κάλεσαν οι ναζιστικές αρχές να πάνε στο σιδηροδρομικό σταθμό των Βρυξελλών. Η γιαγιά μου σκέφτηκε κατευθείαν ότι κάτι δεν πάει καλά. Παρακάλεσε τους συγγενείς της να μην πάνε στο σιδηροδρομικό σταθμό. Οι συγγενείς της τής είπαν, «Αν δεν πάμε, αν δεν κάνουμε ό,τι μας είπαν, θα έχουμε πρόβλημα». Μαντεύετε τι έπαθαν οι συγγενείς που πήγαν στο σιδηροδρομικό σταθμό. Δεν τους είδαν ξανά. Η γιαγιά μου και η θεία μου, πήγαν σε ένα μικρό χωριό, νότια των Βρυξελλών, όπου είχαν πάει διακοπές μια δεκαετία πριν, και πήγαν στο σπίτι ενός ντόπιου αγρότη, ενός καθολικού αγρότη, του Μεσιέ Μορίς, και του ζήτησαν να μείνουν εκεί. Τις άφησε, και μέχρι το τέλος του πολέμου, -όπως μου είπαν- 17 Εβραίοι ζούσαν στο χωριό.
The duty to strangers shows itself in small ways and big, prosaic and heroic. In 1942, my aunt and my grandmother were living in Brussels under German occupation. They received a summons from the Nazi authorities to go to Brussels Railway Station. My grandmother immediately thought something was amiss. She pleaded with her relatives not to go to Brussels Railway Station. Her relatives said to her, "If we don't go, if we don't do what we're told, then we're going to be in trouble." You can guess what happened to the relatives who went to Brussels Railway Station. They were never seen again. But my grandmother and my aunt, they went to a small village south of Brussels where they'd been on holiday in the decade before, and they presented themselves at the house of the local farmer, a Catholic farmer called Monsieur Maurice, and they asked him to take them in. And he did, and by the end of the war, 17 Jews, I was told, were living in that village.
Όταν ήμουν μικρός, είπα στη θεία μου, «Θα με πας να γνωρίσω τον Μεσιέ Μορίς;» Και απάντησε, «Ναι, μπορώ, ζει ακόμα. Πάμε να τον δούμε». Πρέπει να ήταν το '83 ή το '84, όταν πήγαμε να τον δούμε. Και υποθέτω, όπως κάθε έφηβος θα έκανε, όταν τον συνάντησα -ήταν ένας ασπρομάλλης κύριος- τον ρώτησα, «Γιατί το κάνατε; Γιατί πήρατε το ρίσκο;» Με κοίταξε, σήκωσε τους ώμους του, και είπε, στα γαλλικά, «On doit». «Κάποιος έπρεπε». Ήταν έμφυτο μέσα του. Ήταν φυσικό. Θέλω να πω, πως πρέπει να είναι φυσικό και έμφυτο και σε εμάς. Πείτε στον εαυτό σας, η προσφυγική κρίση είναι διαχειρίσιμη, όχι άλυτη, και κάθε ένας από εμάς έχει προσωπική ευθύνη να βοηθήσει. Επειδή αυτό αφορά τη σωτηρία μας και τη σωτηρία των αξιών μας όπως και τη σωτηρία των προσφύγων και των ζωών τους.
And when I was teenager, I asked my aunt, "Can you take me to meet Monsieur Maurice?" And she said, "Yeah, I can. He's still alive. Let's go and see him." And so, it must have been '83, '84, we went to see him. And I suppose, like only a teenager could, when I met him, he was this white-haired gentleman, I said to him, "Why did you do it? Why did you take that risk?" And he looked at me and he shrugged, and he said, in French, "On doit." "One must." It was innate in him. It was natural. And my point to you is it should be natural and innate in us, too. Tell yourself, this refugee crisis is manageable, not unsolvable, and each one of us has a personal responsibility to help make it so. Because this is about the rescue of us and our values as well as the rescue of refugees and their lives.
Σας ευχαριστώ πραγματικά.
Thank you very much indeed.
(Χειροκρότημα)
(Applause)
Μ. Γκιουσάνι: Ντέιβιντ, σ' ευχαριστώ. Ντ. Μίλμπαντ: Εγώ ευχαριστώ.
Bruno Giussani: David, thank you. David Miliband: Thank you.
ΜΓ: Αυτές είναι δυνατές προτάσεις όπως και το κάλεσμά σου για ανάληψη ευθύνης, όμως με προβληματίζει αυτό: Ανέφερες, και αυτές είναι οι λέξεις σου, την «εξαιρετική Δυτική ηγεσία» που οδήγησε πριν 60 περίπου χρόνια στη συζήτηση για τα ανθρώπινα δικαιώματα, στις συνθήκες για τους πρόσφυγες, κτλ. Αυτή η ηγεσία προέκυψε μετά από μια μεγάλη πληγή και προέκυψε σε έναν συναινετικό πολιτικό χώρο, ενώ τώρα έχουμε έναν διαιρεμένο πολιτικό χώρο. Βασικά, οι πρόσφυγες είναι ένας από τους λόγους της διαίρεσης. Από πού θα προέλθει η σημερινή ηγεσία;
BG: Those are strong suggestions and your call for individual responsibility is very strong as well, but I'm troubled by one thought, and it's this: you mentioned, and these are your words, "extraordinary Western leadership" which led 60-something years ago to the whole discussion about human rights, to the conventions on refugees, etc. etc. That leadership happened after a big trauma and happened in a consensual political space, and now we are in a divisive political space. Actually, refugees have become one of the divisive issues. So where will leadership come from today?
ΝΜ: Πιστεύω ότι έχεις δίκιο όταν λες ότι η ηγεσία που σφυρηλατείται στον πόλεμο έχει διαφορετική διάθεση, διαφορετικό ρυθμό και διαφορετικές απόψεις από την ηγεσία που σφυρηλατείται στην ειρήνη. Η απάντησή μου είναι ότι η ηγεσία πρέπει να έρθει από κάτω, όχι από πάνω. Εννοώ, το θέμα του συνεδρίου αυτή την εβδομάδα είναι ο εκδημοκρατισμός της δύναμης. Πρέπει να διατηρήσουμε τις δημοκρατίες μας, αλλά πρέπει και να τις ενεργοποιήσουμε. Όταν οι άνθρωποι μου λένε, «Υπάρχουν αντιδράσεις για τους πρόσφυγες», αυτό που τους λέω είναι, «Όχι, υπάρχει πόλωση, και αυτή τη στιγμή όσοι φοβούνται κάνουν περισσότερο θόρυβο από όσους είναι υπερήφανοι». Η απάντησή μου είναι ότι θα στηρίξουμε, θα ενθαρρύνουμε και θα δυναμώσουμε την ηγεσία όταν κινητοποιηθούμε οι ίδιοι. Πιστεύω ότι όταν είσαι στη θέση όπου ψάχνεις ηγεσία, πρέπει να ψάξεις εσωτερικά και να κινητοποιήσεις την κοινωνία ώστε να δημιουργήσει τις συνθήκες για μια διαφορετική συμφωνία.
DM: Well, I think that you're right to say that the leadership forged in war has a different temper and a different tempo and a different outlook than leadership forged in peace. And so my answer would be the leadership has got to come from below, not from above. I mean, a recurring theme of the conference this week has been about the democratization of power. And we've got to preserve our own democracies, but we've got to also activate our own democracies. And when people say to me, "There's a backlash against refugees," what I say to them is, "No, there's a polarization, and at the moment, those who are fearful are making more noise than those who are proud." And so my answer to your question is that we will sponsor and encourage and give confidence to leadership when we mobilize ourselves. And I think that when you are in a position of looking for leadership, you have to look inside and mobilize in your own community to try to create conditions for a different kind of settlement.
ΜΓ: Ευχαριστώ, Ντέιβιντ, που ήρθες στο TED.
BG: Thank you, David. Thanks for coming to TED.
(Χειροκρότημα)
(Applause)