Φαίνεται ότι όλοι υποφέρουμε από υπερφόρτωση πληροφορίας ή κορεσμό δεδομένων. Και τα καλά νέα είναι ότι μπορεί να υπάρχει μια εύκολη λύση γι'αυτό, κι αυτή είναι να χρησιμοποιούμε περισσότερο τα μάτια μας. Να οπτικοποιούμε, λοιπόν, την πληροφορία, ώστε να μπορούμε να δούμε τα μοτίβα και τις συνδέσεις που έχουν σημασία και μετά να σχεδιάζουμε αυτήν την πληροφορία έτσι ώστε να βγάζει περισσότερο νόημα, ή να λέει μια ιστορία, ή να μας επιτρέπει να επικεντρωθούμε μόνο στην πληροφορία που είναι σημαντική. Αν αποτύχουμε σ'αυτό, η οπτικοποιημένη πληροφορία μπορεί απλά να δείχνει ωραία.
It feels like we're all suffering from information overload or data glut. And the good news is there might be an easy solution to that, and that's using our eyes more. So, visualizing information, so that we can see the patterns and connections that matter and then designing that information so it makes more sense, or it tells a story, or allows us to focus only on the information that's important. Failing that, visualized information can just look really cool.
Ας δούμε λοιπόν. Αυτό είναι το "Διάγραμμα των Δισεκατομμυρίων Δολαρίων" και αυτή η εικόνα προέκυψε από τον εκνευρισμό που μου προκαλούσαν οι αναφορές στον Τύπο σε ποσά της τάξης των δισεκατομμυρίων δολαρίων. Κι αυτό γιατί δεν έχουν νόημα έξω απ'το πλαίσιο στο οποίο αναφέρονται. 500 δις γι' αυτόν τον αγωγό. 20 δις γι' αυτόν τον πόλεμο. Δε βγαίνει νόημα, οπότε ο μόνος τρόπος να το καταλάβει κανείς είναι οπτικά και συσχετιστικά. Έτσι συγκέντρωσα ένα σωρό από αναφορές σε νούμερα από διάφορους πομπούς ειδήσεων και μετά προσάρμοσα το μέγεθος των πλαισίων ανάλογα με τα ποσά. Και τα χρώματα εδώ αναπαριστούν το κίνητρο πίσω απ' τα χρήματα. Επομένως το μωβ αφορά τις μάχες και το κόκκινο τη δωρεά χρημάτων, και το πράσινο την αισχροκέρδεια. Και αυτό που μπορείτε να δείτε αμέσως είναι ότι αρχίζετε να έχετε διαφορετική σχέση με τους αριθμούς. Μπορείτε κυριολεκτικά να τους δείτε. Αλλά το πιο σημαντικό είναι ότι αρχίζετε να βλέπετε επαναλαμβανόμενα πρότυπα και συνδέσεις ανάμεσα στους αριθμούς που διαφορετικά θα ήταν διασκορπισμένα σε πολλαπλά δελτία ειδήσεων.
So, let's see. This is the $Billion Dollar o-Gram, and this image arose out of frustration I had with the reporting of billion-dollar amounts in the press. That is, they're meaningless without context: 500 billion for this pipeline, 20 billion for this war. It doesn't make any sense, so the only way to understand it is visually and relatively. So I scraped a load of reported figures from various news outlets and then scaled the boxes according to those amounts. And the colors here represent the motivation behind the money. So purple is "fighting," and red is "giving money away," and green is "profiteering." And what you can see straight away is you start to have a different relationship to the numbers. You can literally see them. But more importantly, you start to see patterns and connections between numbers that would otherwise be scattered across multiple news reports.
Σας επισημαίνω κάποια που μου αρέσουν πολύ. Αυτό είναι το εισόδημα του ΟΠΕΚ (Οργανισμός εξαγωγών πετρελαιοπαραγωγών χωρών), αυτό το πράσινο κουτί εδώ -- 780 δισεκατομμύρια το χρόνο. Κι αυτό το μικρό σαν πίξελ κουτάκι στη γωνία -- τρία δισεκατομμύρια -- αυτό είναι το κονδύλι τους για την κλιματική αλλαγή. Οι Αμερικανοί, απίστευτα γενναιόδωροι άνθρωποι -- πάνω από 300 δισεκατομμύρια το χρόνο, δίνονται για φιλανθρωπικούς σκοπούς κάθε χρόνο, συγκρινόμενα με το ποσό εξωτερικής βοήθειας που προσφέρεται από τις 17 πιο εκβιομηχανισμένες χώρες που είναι 120 δισεκατομμύρια. Και μετά, φυσικά, ο πόλεμος στο Ιράκ, προβλέφθηκε ότι θα κοστίσει 60 δισεκατομμύρια το 2003. Και εκτινάχθηκε ελαφρά. Το Αφγανιστάν εκτινάχθηκε τώρα στα 3.000 δισεκατομμύρια. Οπότε τώρα είναι ωραία γιατί έχουμε αυτή τη μορφή, και μπορούμε να της προσθέσουμε και αριθμούς. Άρα θα μπορούσαμε να πούμε, λοιπόν, προκύπτει ένας νέος αριθμός...ας δούμε το χρέος της Αφρικής. Τί μέρος αυτού του διαγράμματος νομίζετε ότι θα έπιανε το χρέος της Αφρικής προς τη Δύση; Ας ρίξουμε μια ματιά. Νάτο λοιπόν. Η Αφρική χρωστάει 227 δισεκατομμύρια. Και η πρόσφατη οικονομική κρίση -- πόσο απ' αυτό το διάγραμα θα έπιανε αυτός ο αριθμός; Τί στοίχισε αυτό στον κόσμο; Ας ρίξουμε μια ματιά σ'αυτό. "Ντουουους"! Νομίζω ότι αυτό είναι το κατάλληλο ηχητικό εφέ για τόσα πολλά χρήματα. 11.900 δισεκατομμύρια. Άρα, οπτικοποιώντας αυτήν την πληροφορία, τη μετατρέψαμε σε ένα τοπίο που μπορείς να το εξερευνήσεις με τα μάτια, ένα είδος χάρτη στην πραγματικότητα, μια μορφή χάρτη πληροφορίας. Και όταν είσαι χαμένος στην πληροφορία, ένας χάρτης είναι χρήσιμος.
Let me point out some that I really like. This is OPEC's revenue, this green box here -- 780 billion a year. And this little pixel in the corner -- three billion -- that's their climate change fund. Americans, incredibly generous people -- over 300 billion a year, donated to charity every year, compared with the amount of foreign aid given by the top 17 industrialized nations at 120 billion. Then of course, the Iraq War, predicted to cost just 60 billion back in 2003. And it mushroomed slightly. Afghanistan and Iraq mushroomed now to 3,000 billion. So now it's great because now we have this texture, and we can add numbers to it as well. So we could say, well, a new figure comes out ... let's see African debt. How much of this diagram do you think might be taken up by the debt that Africa owes to the West? Let's take a look. So there it is: 227 billion is what Africa owes. And the recent financial crisis, how much of this diagram might that figure take up? What has that cost the world? Let's take a look at that. Dooosh -- Which I think is the appropriate sound effect for that much money: 11,900 billion. So, by visualizing this information, we turned it into a landscape that you can explore with your eyes, a kind of map really, a sort of information map. And when you're lost in information, an information map is kind of useful.
Θέλω να σας δείξω ένα άλλο τοπίο τώρα. Πρέπει να φανταστούμε πώς θα μοιάζει το τοπίο των φόβων του Κόσμου. Ας ρίξουμε μια ματιά. Αυτό είναι το διάγραμμα "Η τρίχα τριχιά" ένα χρονοδιάγραμμα του παγκόσμιου μιντιακού πανικού. (Γέλια) Θα σας το αναλύσω σε ένα δευτερόλεπτο. Αλλά το ύψος αυτό εδώ, θέλω να τονίσω, ότι είναι η ένταση κάποιων φόβων, όπως αναφέρονται από τα μέσα ενημέρωσης. Σας τους επισημαίνω. Αυτή είναι η γρίπη των χοίρων -- ρόζ. Η γρίπη των πτηνών. Ο ιός SARS -- αυτό το καφετί, τον θυμάστε; Ο ιός της χιλιετίας -- τρομερή καταστροφή. Αυτές οι μικρές πράσινες κορυφές/ εξάρσεις είναι συγκρούσεις αστεροειδών. (Γέλια) Και το καλοκαίρι, εδώ, οι σφίγγες δολοφόνοι.
So I want to show you another landscape now. We need to imagine what a landscape of the world's fears might look like. Let's take a look. This is Mountains Out of Molehills, a timeline of global media panic. (Laughter) So, I'll label this for you in a second. But the height here, I want to point out, is the intensity of certain fears as reported in the media. Let me point them out. So this, swine flu -- pink. Bird flu. SARS -- brownish here. Remember that one? The millennium bug, terrible disaster. These little green peaks are asteroid collisions. (Laughter) And in summer, here, killer wasps.
(Γέλια)
(Laughter)
Έτσι δείχνουν οι φόβοι μας λοιπόν με την πάροδο του χρόνου στα μέσα ενημέρωσης. Αλλά αυτό που αγαπώ - είμαι δημοσιογράφος - και αυτό που αγαπώ είναι να βρίσκω κρυφά μοτίβα: μ' αρέσει να γίνομαι ντεντέκτιβ δεδομένων. Και υπάρχει ένα πολύ ενδιαφέρον και περίεργο μοτίβο κρυμμένο σ' αυτά τα δεδομένα που μπορείς να το δεις μόνο αν τα οπτικοποιήσεις. Επιτρέψτε μου να σας το τονίσω. Βλέπετε αυτή τη γραμμή; Είναι η απεικόνιση των βίαιων βιντεοπαιχνιδιών. Όπως μπορείτε να δείτε, υπάρχει ένα παράξενο, επαναλαμβανόμενο μοτίβο στα δεδομένα, υπάρχουν αυτές οι διπλές κορυφώσεις κάθε χρόνο. Αν κοιτάξουμε πιο προσεκτικά, θα δούμε ότι αυτές οι κορυφώσεις συμβαίνουν τον ίδιο μήνα κάθε χρόνο. Γιατί; Λοιπόν, το Νοέμβρη, βγαίνουν τα Χριστουγεννιάτικα βιντεοπαιχνίδια, και μπορεί να υπάρχει μια έξαρση της ανησυχίας για το περιεχόμενό τους. Αλλά ο Απρίλης δεν είναι ιδιαίτερα μαζικός μήνας για τα βιντεοπαιχνίδια. Γιατί τον Απρίλη; Λοιπόν, τον Απρίλη του 1999 έγινε η σφαγή στο Κολουμπάιν, και από τότε, αυτός ο φόβος αναζωπυρώνεται από τα μέσα ενημέρωσης και ηχεί στη συλλογική μνήμη σταδιακά κατά τη διάρκεια του έτους. Υπάρχουν αφιερώματα, επέτειοι, δικαστικές υποθέσεις, ακόμα και μιμητικές επιθέσεις, που επαναφέρουν αυτό το φόβο στην επικαιρότητα. Και υπάρχει ακόμα ένα πρότυπο εδώ. Μπορείτε να το εντοπίσετε; Βλέπετε αυτό το κενό εδώ; Υπάρχει ένα κενό που επηρεάζει όλες τις άλλες ιστορίες. Γιατί υπάρχει κενό εκεί; Βλέπετε πότε ξεκινά; Το Σεπτέμβρη του 2001, όταν είχαμε κάτι πολύ πραγματικό να φοβόμαστε.
So these are what our fears look like over time in our media. But what I love -- and I'm a journalist -- and what I love is finding hidden patterns; I love being a data detective. And there's a very interesting and odd pattern hidden in this data that you can only see when you visualize it. Let me highlight it for you. See this line, this is a landscape for violent video games. As you can see, there's a kind of odd, regular pattern in the data, twin peaks every year. If we look closer, we see those peaks occur at the same month every year. Why? Well, November, Christmas video games come out, and there may well be an upsurge in the concern about their content. But April isn't a particularly massive month for video games. Why April? Well, in April 1999 was the Columbine shooting, and since then, that fear has been remembered by the media and echoes through the group mind gradually through the year. You have retrospectives, anniversaries, court cases, even copy-cat shootings, all pushing that fear into the agenda. And there's another pattern here as well. Can you spot it? See that gap there? There's a gap, and it affects all the other stories. Why is there a gap there? You see where it starts? September 2001, when we had something very real to be scared about.
Δουλεύω λοιπόν σα δημοσιογράφος δεδομένων εδώ κι ένα χρόνο περίπου, και συνεχώς ακούω μια φράση που είναι: "Τα δεδομένα είναι το νέο πετρέλαιο". Και τα δεδομένα όντως είναι μια πανταχού παρούσα πηγή την οποία μπορούμε να διαμορφώσουμε ώστε να παραχθούν καινοτομίες και νέες ιδέες, και βρίσκονται γύρω μας, άρα μπορούμε να τα εξορύξουμε πολύ εύκολα. Ίσως δεν είναι η καλύτερη μεταφορά αυτή τη στιγμή, ειδικά αν ζεις γύρω απ'τον Κόλπο του Μεξικού, αλλά θα την προσάρμοζα λίγο, και θά'λεγα ότι "τα δεδομένα είναι το νέο έδαφος". Γιατί για μένα μοιάζουν σαν ένα γόνιμο, δημιουργικό μέσο. Ξέρετε, με το πέρασμα των χρόνων, έχουμε εγκαταστήσει στον παγκόσμιο ιστό μια τεράστια ποσότητα πληροφοριών και δεδομένων, και την ποτίζουμε με δίκτυα και συνδεσιμότητα, και έχει δουλευτεί και καλλιεργηθεί από άμισθους εργάτες και κυβερνήσεις. Εντάξει, ίσως το παρατραβάω με τη μεταφορά. Αλλά είναι ένα πραγματικά γόνιμο μέσο, και φαίνεται ότι οι απεικονίσεις, ο γραφισμός πληροφορίας, η οπτικοποίηση δεδομένων, μοιάζουν σαν λουλούδια που ανθίζουν μέσα απ' αυτό το μέσο. Αλλά αν το κοιτάξεις ευθέως, είναι απλώς ένα μάτσο από νούμερα κι ασύνδετα γεγονότα. Αν όμως αρχίσεις να δουλεύεις και να παίζεις μαζί τους με κάποιο τρόπο, μπορούν να προκύψουν ενδιαφέροντα πράγματα και να αποκαλυφθούν διαφορετικά μοτίβα.
So, I've been working as a data journalist for about a year, and I keep hearing a phrase all the time, which is this: "Data is the new oil." Data is the kind of ubiquitous resource that we can shape to provide new innovations and new insights, and it's all around us, and it can be mined very easily. It's not a particularly great metaphor in these times, especially if you live around the Gulf of Mexico, but I would, perhaps, adapt this metaphor slightly, and I would say that data is the new soil. Because for me, it feels like a fertile, creative medium. Over the years, online, we've laid down a huge amount of information and data, and we irrigate it with networks and connectivity, and it's been worked and tilled by unpaid workers and governments. And, all right, I'm kind of milking the metaphor a little bit. But it's a really fertile medium, and it feels like visualizations, infographics, data visualizations, they feel like flowers blooming from this medium. But if you look at it directly, it's just a lot of numbers and disconnected facts. But if you start working with it and playing with it in a certain way, interesting things can appear and different patterns can be revealed.
Αφήστε με να σας δείξω αυτό. Μπορείτε να μαντέψετε τί λένε αυτά τα δεδομένα; Τί αυξάνεται δυο φορές το χρόνο, Μία το Πάσχα και μετά δυο βδομάδες πριν τα Χριστούγεννα, αλλά παρουσιάζει μια μίνι-κορύφωση κάθε Δευτέρα και ισοπεδώνεται κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού. Περιμένω τις απαντήσεις σας. (Ακροατήριο: Σοκολάτα.) Ντέιβιντ ΜακΚάντλες: Σοκολάτα. Μπορεί όντως να θέλεις να φας λίγη σοκολάτα. Καμιά άλλη υπόθεση; (Ακροατήριο: Ψώνια.) ΝΜ: Ψώνια. Ναι, η καταναλωτική θεραπεία μπορεί να βοηθούσε. (Ακροατήριο: Αναρρωτική άδεια.) ΝΜ: Αναρρωτική άδεια. Ναι, σίγουρα θα θέλει κανείς να κάνει ένα διάλειμμα. Να δούμε;
Let me show you this. Can you guess what this data set is? What rises twice a year, once in Easter and then two weeks before Christmas, has a mini peak every Monday, and then flattens out over the summer? I'll take answers. (Audience: Chocolate.) David McCandless: Chocolate. You might want to get some chocolate in. Any other guesses? (Audience: Shopping.) DM: Shopping. Yeah, retail therapy might help. (Audience: Sick leave.) DM: Sick leave. Yeah, you'll definitely want to take some time off. Shall we see?
(Γέλια)
(Laughter)
(Χειροκρότημα)
(Applause)
Λοιπόν, ο γκουρού της πληροφορίας , οΛι Μπάιρον κι εγώ, ψάξαμε 10.000 ενημερώσεις κατάστασης από το Facebook για τις φράσεις "χωρίζω" και "χώρισα" κι αυτό είναι το μοτίβο που βρήκαμε -- οι άνθρωποι κάνουν εκκαθάριση πριν τις διακοπές της άνοιξης, (Γέλια) βγαίνουν από ένα πολύ κακό σαββατοκύριακο τη Δευτέρα, είναι μόνοι τους το καλοκαίρι. Και η πιο καταθλιπτική μέρα όλου του χρόνου, φυσικά: τα Χριστούγεννα. Ποιός θα το' κανε αυτό; Υπάρχει λοιπόν ένα γιγαντιαίο ποσό δεδομένων εκεί έξω τώρα, πρωτοφανές. Αλλά αν κάνεις την κατάλληλη ερώτηση, ή δουλεύεις με το σωστό τρόπο, μπορούν να αναδυθούν ενδιαφέροντα πράγματα.
So, the information guru Lee Byron and myself, we scraped 10,000 status Facebook updates for the phrase "break-up" and "broken-up" and this is the pattern we found -- people clearing out for Spring Break, (Laughter) coming out of very bad weekends on a Monday, being single over the summer, and then the lowest day of the year, of course: Christmas Day. Who would do that? So there's a titanic amount of data out there now, unprecedented. But if you ask the right kind of question, or you work it in the right kind of way, interesting things can emerge.
Η πληροφορία είναι ωραία λοιπόν. Τα δεδομένα είναι ωραία. Αναρωτιέμαι αν θα μπορούσα να κάνω τη ζωή μου ωραία. Κι εδώ είναι το οπτικό μου βιογραφικό. Δεν είμαι και πολύ σίγουρος ότι πέτυχα. Αρκετά χοντροκομμένο. Τα χρώματα δεν είναι σπουδαία. Αλλά ήθελα να σας μεταφέρω κάτι. Ξεκίνησα σαν προγραμματιστής, και μετά δούλεψα ως συγγραφέας για πολλά χρόνια, περίπου 20 χρόνια, σε έντυπα, διαδικτυακά και μετά στη διαφήμιση, και μόλις πρόσφατα άρχισα να σχεδιάζω. Και ποτέ δεν πήγα σε σχολή σχεδιασμού. Δεν σπούδασα ποτέ τέχνη ή κάτι τέτοιο. Έμαθα κατά κάποιο τρόπο κάνοντας. Και όταν άρχισα να σχεδιάζω, ανακάλυψα ένα παράξενο πράγμα για τον εαυτό μου. Ήξερα ήδη πώς να σχεδιάζω, δεν ήμουν εξαιρετικός, αλλά μάλλον είχα μια ευαισθησία στην ιδέα των κανάβων και του χώρου και της στοίχισης και της τυπογραφίας. Είναι σαν η έκθεσή μου σε όλα αυτά τα μέσα για χρόνια να μου είχε εμφυσήσει μια αδρανή παιδεία σχεδιασμού. Και δεν αισθάνομαι μοναδικός.
So information is beautiful. Data is beautiful. I wonder if I could make my life beautiful. And here's my visual C.V. I'm not quite sure I've succeeded. Pretty blocky, the colors aren't that great. But I wanted to convey something to you. I started as a programmer, and then I worked as a writer for many years, about 20 years, in print, online and then in advertising, and only recently have I started designing. And I've never been to design school. I've never studied art or anything. I just kind of learned through doing. And when I started designing, I discovered an odd thing about myself. I already knew how to design, but it wasn't like I was amazingly brilliant at it, but more like I was sensitive to the ideas of grids and space and alignment and typography. It's almost like being exposed to all this media over the years had instilled a kind of dormant design literacy in me. And I don't feel like I'm unique.
Νομίζω ότι κάθε μέρα, όλοι μας τώρα βομβαρδιζόμαστε από το σχεδιασμό πληροφοριών. διεισδύει στα μάτια μας απ'το διαδίκτυο, και είμαστε όλοι "οπτικοποιητές" τώρα. απαιτούμε όλοι μια οπτική πτυχή στις πληροφορίες μας. Και υπάρχει κάτι πραγματικά μαγικό σχετικά με την οπτική πληροφόρηση. γίνεται άκοπα - πραγματικά διεισδύει. Και αν περνάς μέσα από μια πυκνή ζούγκλα πληροφορίας, και συναντήσεις τυχαία ένα όμορφο γραφικό ή μια υπέροχη απεικόνιση πληροφορίας, είναι μια ανακούφιση, είναι σα να συναντάς ένα ξέφωτο στη ζούγκλα. Και ήμουν περίεργος γι'αυτό, οπότε οδηγήθηκα να δουλέψω για έναν Δανό φυσικό που λέγεται Τορ Νόρετράντερς, και αυτός μετέτρεπε το εύρος ζώνης των αισθήσεων σε όρους πληροφορικής.
I feel that everyday, all of us now are being blasted by information design. It's being poured into our eyes through the Web, and we're all visualizers now; we're all demanding a visual aspect to our information. There's something almost quite magical about visual information. It's effortless, it literally pours in. And if you're navigating a dense information jungle, coming across a beautiful graphic or a lovely data visualization, it's a relief, it's like coming across a clearing in the jungle. I was curious about this, so it led me to the work of a Danish physicist called Tor Norretranders, and he converted the bandwidth of the senses into computer terms.
Εδώ είμαστε λοιπόν. Αυτές είναι οι αισθήσεις σας, τροφοδοτώντας τις αισθήσεις σας κάθε δευτερόλεπτο. Η όρασή σας είναι η πιο γρήγορη. Έχει το ίδιο εύρος ζώνης με ένα δίκτυο υπολογιστών. Μετά έρχεται η αφή, που έχει περίπου την ταχύτητα ενός στικ USB. Και μετά έχουμε την ακοή και τη μυρωδιά, που έχει τις δυνατότητες ενός σκληρού δίσκου. Και τέλος έχεις την κακόμοιρη τη γεύση, που με το ζόρι φτάνει τις δυνατότητες ενός υπολογιστή τσέπης. Κι αυτό το μικρό τετράγωνο στη γωνία, 0.7 τοις εκατό, είναι το ποσοστό όλων αυτών που ουσιαστικά αντιλαμβανόμαστε. Άρα πολύ από την όρασή σας -- ο κύριος όγκος είναι οπτικός, και διεισδύει. Είναι ασυνείδητος. Και το μάτι είναι εξαιρετικά ευαίσθητο με τα μοτίβα στις παραλλαγές σε χρώμα, σχήμα και πρότυπο. Τα αγαπάει, και τα αποκαλεί όμορφα. Είναι η γλώσσα του ματιού. Και αν συνδυάσετε αυτή τη γλώσσα με τη γλώσσα του μυαλού, που έχει να κάνει με λέξεις και αριθμούς και έννοιες, αρχίζετε να μιλάτε δύο γλώσσες ταυτόχρονα, που η μια ενισχύει την άλλη. Οπότε έχεις το μάτι, και πετάς μέσα τις έννοιες. Και το όλο πράγμα, είναι δύο γλώσσες που δουλεύουν κι οι δυο συγχρόνως.
So here we go. This is your senses, pouring into your senses every second. Your sense of sight is the fastest. It has the same bandwidth as a computer network. Then you have touch, which is about the speed of a USB key. And then you have hearing and smell, which has the throughput of a hard disk. And then you have poor old taste, which is like barely the throughput of a pocket calculator. And that little square in the corner, a naught .7 percent, that's the amount we're actually aware of. So a lot of your vision -- the bulk of it is visual, and it's pouring in. It's unconscious. The eye is exquisitely sensitive to patterns in variations in color, shape and pattern. It loves them, and it calls them beautiful. It's the language of the eye. If you combine the language of the eye with the language of the mind, which is about words and numbers and concepts, you start speaking two languages simultaneously, each enhancing the other. So, you have the eye, and then you drop in the concepts. And that whole thing -- it's two languages both working at the same time.
Μπορούμε λοιπόν να χρησιμοποιήσουμε αυτή τη νέα γλώσσα, αν θέλετε, για να διαφοροποιήσουμε την οπτική μας ή να αλλάξουμε απόψεις. Αφήστε με να σας κάνω μια απλή ερώτηση με πραγματικά απλή απάντηση. Ποιος έχει το μεγαλύτερο στρατιωτικό προϋπολογισμό; Πρέπει να είναι η Αμερική, έτσι δεν είναι; Τεράστιος. 609 δις το 2008 -- η μάλλον 607. Τόσο τεράστιος μάλιστα, που μπορεί να συμπεριλάβει όλους τους άλλους στρατιωτικούς προϋπολογισμούς στον κόσμο. Νιαμ νιαμ νιαμ νιαμ νιαμ! Τώρα βλέπετε το συνολικό χρέος της Αφρικής εδώ και το έλλειμμα της Βρετανίας για αναφορά. Οπότε αυτό θα μπορούσε μια χαρά να συνδυαστεί με την άποψή σας ότι η Αμερική είναι ένα είδος πολεμοκάπηλης, στρατιωτικής μηχανής με στόχο να κατακτήσει τον κόσμο με το τεράστιο βιομηχανικό-στρατιωτικό σύμπλεγμά της. Αλλά είναι αλήθεια ότι η Αμερική έχει το μεγαλύτερο στρατιωτικό προϋπολογισμό; Γιατί είναι μια απίστευτα πλούσια χώρα. Μάλιστα, είναι τόσο πλούσια που μπορεί να περιλαμβάνει τις οικονομίες των τεσσάρων άλλων πιο εκβιομηχανισμένων εθνών μέσα της, τόσο πλούσια είναι. Οπότε ο στρατιωτικός της προϋπολογισμός είναι βέβαιο ότι θα είναι τεράστιος. Άρα για να είμαστε δίκαιοι και για να αλλάξουμε την οπτική μας, πρέπει να φέρουμε άλλο ένα σετ πληροφοριών, κι αυτό το σετ είναι το ακαθάριστο εγχώριο προϊόν, ή τα έσοδα μιας χώρας. Ποιος έχει το μεγαλύτερο προϋπολογισμό σε αναλογία με το ΑΕΠ; Ας ρίξουμε μια ματιά. Αυτό αλλάζει σημαντικά την εικόνα. Μπαίνουν στο παιχνίδι άλλες χώρες που ίσως να μην είχατε υπόψιν. και η Αμερική πέφτει στην όγδοη θέση.
So we can use this new kind of language, if you like, to alter our perspective or change our views. Let me ask you a simple question with a really simple answer: Who has the biggest military budget? It's got to be America, right? Massive. 609 billion in 2008 -- 607, rather. So massive, in fact, that it can contain all the other military budgets in the world inside itself. Gobble, gobble, gobble, gobble, gobble. Now, you can see Africa's total debt there and the U.K. budget deficit for reference. So that might well chime with your view that America is a sort of warmongering military machine, out to overpower the world with its huge industrial-military complex. But is it true that America has the biggest military budget? Because America is an incredibly rich country. In fact, it's so massively rich that it can contain the four other top industrialized nations' economies inside itself, it's so vastly rich. So its military budget is bound to be enormous. So, to be fair and to alter our perspective, we have to bring in another data set, and that data set is GDP, or the country's earnings. Who has the biggest budget as a proportion of GDP? Let's have a look. That changes the picture considerably. Other countries pop into view that you, perhaps, weren't considering, and American drops into eighth.
Τώρα μπορούμε να κάνουμε το ίδιο με τους στρατιώτες. Ποιος έχει τους περισσότερους στρατιώτες; Πρέπει να είναι η Κίνα. Φυσικά, 2.1 εκατομμύρια. Και πάλι, συμβαδίζει με την άποψή σας ότι η Κίνα είναι ένα στρατιωτικό καθεστώς έτοιμο να, ξέρετε, κινητοποιήσει τις τεράστιες δυνάμεις της. Αλλά φυσικά η Κίνα έχει τεράστιο πληθυσμό. Οπότε αν κάνουμε το ίδιο, βλέπουμε μια τελείως διαφορετική εικόνα. Η Κίνα έρχεται 124η. Ουσιαστικά έχει ένα μικρούτσικο στρατό αν λάβει κανείς υπόψιν άλλα δεδομένα. Οι απόλυτοι αριθμοί, λοιπόν, όπως ο στρατιωτικός προϋπολογισμός, σε έναν συνδεδεμένο κόσμο, δε σου δίνουν ακριβώς όλη την εικόνα. Δεν είναι όσο αληθινοί θα μπορούσαν.
Now you can also do this with soldiers. Who has the most soldiers? It's got to be China. Of course, 2.1 million. Again, chiming with your view that China has a militarized regime ready to, you know, mobilize its enormous forces. But of course, China has an enormous population. So if we do the same, we see a radically different picture. China drops to 124th. It actually has a tiny army when you take other data into consideration. So, absolute figures, like the military budget, in a connected world, don't give you the whole picture. They're not as true as they could be.
Χρειαζόμαστε σχετικά νούμερα που συνδέονται με άλλα δεδομένα για να δούμε μια πιο ολοκληρωμένη εικόνα, κι αυτό μπορεί να μας κάνει να αλλάξουμε οπτική. Όπως είπε και ο Χανς Ρόσλινγκ, ο δάσκαλος, ο δικός μου δάσκαλος, "Άσε το σύνολο των δεδομένων να αλλάξει τη νοοτροπία σου." Κι αν μπορεί να το κάνει αυτό, ίσως μπορεί να αλλάξει και τη συμπεριφορά σου.
We need relative figures that are connected to other data so that we can see a fuller picture, and then that can lead to us changing our perspective. As Hans Rosling, the master, my master, said, "Let the dataset change your mindset." And if it can do that, maybe it can also change your behavior.
Ρίξτε μια ματιά σ' αυτό. Είμαι λίγο μανιακός με τον υγιεινό τρόπο ζωής. Μ' αρέσει να παίρνω συμπληρώματα και να είμαι σε φόρμα, αλλά δεν μπορώ ποτέ να καταλάβω τι συμβαίνει σε σχέση με τα στοιχεία. Υπάρχουν πάντα συγκρουόμενα στοιχεία. Θα' πρεπε να παίρνω βιταμίνη C; Θα' πρεπε να παίρνω βρώμη; Αυτή είναι μια απεικόνιση όλων αυτών των στοιχείων για τα συμπληρώματα διατροφής. Αυτό το είδος διαγράμματος λέγεται "κούρσα μπαλονιών". Άρα όσο πιο ψηλά βρίσκεται στην εικόνα, τόσο πιο πολλά στοιχεία έχει κάθε συμπλήρωμα. Και οι φούσκες αντιστοιχούν στη δημοφιλία όσον αφορά επισκέψεις στο Google. Μπορείτε, λοιπόν, σχεδόν αμέσως να καταλάβετε, τη σχέση ανάμεσα στην αποτελεσματικότητα και τη δημοφιλία, αλλά μπορείτε ακόμα, αν διαβαθμίσετε τα στοιχεία, να κάνετε κάτι σαν μια γραμμή "αξίζει τον κόπο". Έτσι τα συμπληρώματα πιο πάνω, πάνω απ' αυτή τη γραμμή αξίζουν να τα ερευνήσει κανείς, αλλά μόνο για τις συνθήκες που παρατίθενται πιο κάτω. Και τα συμπληρώματα κάτω απ' τη γραμμή, δεν αξίζει, πιθανόν, να τα ερευνήσει.
Take a look at this one. I'm a bit of a health nut. I love taking supplements and being fit, but I can never understand what's going on in terms of evidence. There's always conflicting evidence. Should I take vitamin C? Should I be taking wheatgrass? This is a visualization of all the evidence for nutritional supplements. This kind of diagram is called a balloon race. So the higher up the image, the more evidence there is for each supplement. And the bubbles correspond to popularity as regards to Google hits. So you can immediately apprehend the relationship between efficacy and popularity, but you can also, if you grade the evidence, do a "worth it" line. So supplements above this line are worth investigating, but only for the conditions listed below, and then the supplements below the line are perhaps not worth investigating.
Τώρα, αυτή η εικόνα αντιπροσωπεύει τεράστιο κόπο. Ψάξαμε γύρω στις 1000 μελέτες από το PubMed, την πηγή δεδομένων για την βιοϊατρική, και τα συλλέξαμε και τα αξιολογήσαμε όλα. Και ήταν απίστευτα εκνευριστικό για μένα γιατί είχα να κάνω 250 οπτικοποιήσεις για το βιβλίο μου, και έφαγα ένα μήνα να κάνω αυτό, και γέμισε μόνο δύο σελίδες. Αλλά αυτό που τονίζει είναι ότι η απεικόνιση πληροφοριών σαν αυτές είνια μια μορφή συμπίεσης γνώσης. Είναι ένας τρόπος να μαζέψεις ένα τεράστιο ποσό πληροφορίας και κατανόησης σ' ένα μικρό χώρο. Και αφού έχεις επιμεληθεί και ξεκαθαρίσει τα δεδομένα, και τα έχεις εκεί, μπορείς να κάνεις όμορφα πράγματα σαν αυτό.
Now this image constitutes a huge amount of work. We scraped like 1,000 studies from PubMed, the biomedical database, and we compiled them and graded them all. And it was incredibly frustrating for me because I had a book of 250 visualizations to do for my book, and I spent a month doing this, and I only filled two pages. But what it points to is that visualizing information like this is a form of knowledge compression. It's a way of squeezing an enormous amount of information and understanding into a small space. And once you've curated that data, and once you've cleaned that data, and once it's there, you can do cool stuff like this.
Οπότε το μετέτρεψα σε μια διαδραστική εφαρμογή, και μπορώ τώρα να δημιουργήσω την εφαρμογή αυτή στο διαδίκτυο -- αυτή είναι η απεικόνιση στο διαδίκτυο -- και μπορώ να πω, "Ναι, φανταστικό." Αυτή λοιπόν αναγεννάται. Και μετά μπορώ να πω, "Τώρα δείξε μου μόνο τα πράγματα που επηρεάζουν την υγεία της καρδιάς." Ας φιλτράρουμε αυτά. Η καρδιά φιλτραρίστηκε, αν είμαι περίεργος γι' αυτό. Σκέφτομαι, "Όχι. Δε θέλω καθόλου συνθετικά προϊόντα." Θέλω να δω μόνο τα φυτά και -- μου δείχνει μόνο βότανα και φυτά. Έχω όλα τα φυσικά συστατικά." Αυτή η εφαρμογή αναγεννάται απ'τα δεδομένα. Τα δεδομένα είναι όλα αποθηκευμένα σε ένα αρχείο Google, και αυτή στην κυριολεξία αναγεννάται απ'αυτά τα δεδομένα. Άρα τα δεδομένα είναι τώρα ζωντανά: αυτή είναι μια ζωντανή εικόνα, και μπορώ να την ανανεώσω ανά πάσα στιγμή. Εμφανίζονται νέα δεδομένα-μπορώ απλά να αλλάξω μια σειρά στον πίνακα. Ωωωωπ! Πάλι, η εικόνα ξαναδημιουργείται. Έχει πλάκα. Είναι κάπως ζωντανό.
So I converted this into an interactive app, so I can now generate this application online -- this is the visualization online -- and I can say, "Yeah, brilliant." So it spawns itself. And then I can say, "Well, just show me the stuff that affects heart health." So let's filter that out. So heart is filtered out, so I can see if I'm curious about that. I think, "No, no. I don't want to take any synthetics, I just want to see plants and -- just show me herbs and plants. I've got all the natural ingredients." Now this app is spawning itself from the data. The data is all stored in a Google Doc, and it's literally generating itself from that data. So the data is now alive; this is a living image, and I can update it in a second. New evidence comes out. I just change a row on a spreadsheet. Doosh! Again, the image recreates itself. So it's cool. It's kind of living.
Αλλά μπορεί να πάει και πέρα από τα δεδομένα, και πέρα από τους αριθμούς. Κι εμένα μ'αρέσει να εφαρμόζω την οπτικοποίηση πληροφοριών σε ιδέες και έννοιες. Αυτή είναι μια απεικόνιση του πολιτικού φάσματος, σε μια προσπάθειά μου να καταλάβω πώς λειτουργεί και πώς κατασταλάζουν οι ιδέες από την κυβέρνηση στην κοινωνία και την κουλτούρα, στις οικογένειες, τα άτομα, στα πιστεύω τους και πάλι πίσω, σε μια κυκλική πορεία. Αυτό που μ' αρέσει σ'αυτή την εικόνα είναι ότι είναι φτιαγμένη από έννοιες, εξερευνά τις κοσμοθεωρίες μας και μας βοηθά - βοηθά εμένα τουλάχιστον - να δω τί σκέφτονται οι άλλοι, να δω το υπόβαθρό τους. Και φαίνεται απίστευτα ωραίο να το κάνεις αυτό.
But it can go beyond data, and it can go beyond numbers. I like to apply information visualization to ideas and concepts. This is a visualization of the political spectrum, an attempt for me to try and understand how it works and how the ideas percolate down from government into society and culture, into families, into individuals, into their beliefs and back around again in a cycle. What I love about this image is it's made up of concepts, it explores our worldviews and it helps us -- it helps me anyway -- to see what others think, to see where they're coming from. And it feels just incredibly cool to do that.
Κι αυτό που ήταν πιο συναρπαστικό για μένα καθώς το σχεδίαζα, ήταν πως, καθώς σχεδίαζα αυτήν την εικόνα, ήθελα απελπισμένα αυτή η μεριά, η αριστερή, να βγει πιο όμορφη απ' τη δεξιά -- μιας και είμαι κατά κάποιο τρόπο δημοσιογράφος, κάποιος που τείνει προς τα αριστερά -- αλλά δεν μπορούσα, γιατί θα είχα δημιουργήσει ένα μονόπλευρο, προκατειλημμένο διάγραμμα. Οπότε, προκειμένου να δημιουργήσω μια πραγματικά ολοκληρωμένη εικόνα, έπρεπε να τιμήσω τις οπτικές της δεξιάς πλευράς και ταυτόχρονα να αναγνωρίσω κάπως μουδιασμένα πόσες απ' αυτές τις ιδιότητες υπήρχαν μέσα μου, κάτι που ήταν πολύ ενοχλητικό και στενάχωρο. (Γέλια) Αλλά όχι υπερβολικά στενάχωρο, γιατί υπάρχει κάτι το μη απειλητικό όταν βλέπει κανείς μια πολιτική άποψη, σε αντίθεση με το να σου λένε ή να σου επιβάλλουν να την ακούσεις. Είναι στην πραγματικότητα -- μπορείς να ανεχτείς αντιθετικές απόψεις ευχάριστα, όταν μπορείς να τις βλέπεις. Είναι έως διασκεδαστικό να ασχολείσαι μαζί τους γιατί είναι οπτικό. Αυτό λοιπόν είναι συναρπαστικό για μένα, να βλέπω πώς τα δεδομένα μπορούν να αλλάξουν την οπτική μου και να αλλάξουν τη νοοτροπία μου -- όμορφα, υπέροχα δεδομένα.
What was most exciting for me designing this was that, when I was designing this image, I desperately wanted this side, the left side, to be better than the right side -- being a journalist, a Left-leaning person -- but I couldn't, because I would have created a lopsided, biased diagram. So, in order to really create a full image, I had to honor the perspectives on the right-hand side and at the same time, uncomfortably recognize how many of those qualities were actually in me, which was very, very annoying and uncomfortable. (Laughter) But not too uncomfortable, because there's something unthreatening about seeing a political perspective, versus being told or forced to listen to one. You're capable of holding conflicting viewpoints joyously when you can see them. It's even fun to engage with them because it's visual. So that's what's exciting to me, seeing how data can change my perspective and change my mind midstream -- beautiful, lovely data.
Για να κλείσω λοιπόν, ήθελα να πω ότι έχω την αίσθηση ότι το σχέδιο υπάρχει για να λύνει προβλήματα και να παρέχει κομψές λύσεις. Και ο σχεδιασμός πληροφορίας υπάρχει για να λύνει προβλήματα πληροφορίας. Και φαίνεται ότι έχουμε πολλά προβλήματα πληροφορίας στην κοινωνία μας αυτή τη στιγμή, απ'την υπερφόρτωση και τον κορεσμό ως την απώλεια της εμπιστοσύνης και της αξιοπιστίας και τον καλπάζοντα σκεπτικισμό και την έλλειψη διαφάνειας, ή ακόμα και απλά του ενδιαφέροντος. Εννοώ ότι θεωρώ την πληροφορία υπερβολικά ενδιαφέρουσα. Με τραβάει σα μαγνήτης.
So, just to wrap up, I wanted to say that it feels to me that design is about solving problems and providing elegant solutions, and information design is about solving information problems. It feels like we have a lot of information problems in our society at the moment, from the overload and the saturation to the breakdown of trust and reliability and runaway skepticism and lack of transparency, or even just interestingness. I mean, I find information just too interesting. It has a magnetic quality that draws me in.
Έτσι, το να οπτικοποιούμε τις πληροφορίες μπορεί να μας δώσει μια πολύ γρήγορη λύση σ' αυτού του είδους τα προβλήματα. Κι ακόμα και όταν η πληροφορία είναι τρομερή, το οπτικό της αποτέλεσμα μπορεί να είναι ωραίο. Και συχνά μπορούμε να έχουμε σαφήνεια ή την απάντηση σε μια απλή ερώτηση πολύ γρήγορα, σαν αυτή εδώ, το πρόσφατο Ισλανδικό ηφαίστειο. Ποιο εξέπεμπε περισσότερο διοξείδιο του άνθρακα; Τα αεροπλάνα ή το ηφαίστειο, τα αεροπλάνα στο έδαφος ή το ηφαίστειο; Ας ρίξουμε μια ματιά. Κοιτάζουμε τα δεδομένα και βλέπουμε, ναι, το ηφαίστειο εξέπεμπψε 150.000 τόνους: τα αεροπλάνα που έμειναν ακίνητα θα είχαν εκπέμπψει 345.000 τόνους αν βρίσκονταν στον αέρα. Οπότε, ουσιαστικά, είχαμε το πρώτο μας ηφαίστειο με ουδέτερο ισοζύγιο άνθρακα.
So, visualizing information can give us a very quick solution to those kinds of problems. Even when the information is terrible, the visual can be quite beautiful. Often we can get clarity or the answer to a simple question very quickly, like this one, the recent Icelandic volcano. Which was emitting the most CO2? Was it the planes or the volcano, the grounded planes or the volcano? So we can have a look. We look at the data and we see: Yep, the volcano emitted 150,000 tons; the grounded planes would have emitted 345,000 if they were in the sky. So essentially, we had our first carbon-neutral volcano.
(Γέλια)
(Laughter)
(Χειροκρότημα)
(Applause)
Κι αυτό είναι όμορφο. Σας ευχαριστώ.
And that is beautiful. Thank you.
(Χειροκρότημα)
(Applause)