От всичките ми детски спомени има един, който се откроява от останалите. И това е моментът, в който моите смели родители наеха един кемпър, натовариха на него мен и братята ми и потеглиха на запад от къщата ни в Минеаполис към националния парк "Йелоустоун". Видяхме всички забележителности като гейзерите, спряхме на Бедлендс, но в спомените ми останаха не толкова местата, колкото приключението.
So, of all my childhood memories, there is one that stands above the rest. And that is the time that my brave parents rented an RV, packed it with me and my brothers, and drove west from our house in Minneapolis, out to Yellowstone National Park. We saw all the sights, like the geysers, we stopped at the Badlands, but more than any of the places, I remember this as an adventure.
Това беше моето запознанство с Дивия Запад. Но едва когато пораснах и научих повече за Американската система на националните паркове, осъзнах какъв късметлия съм бил. Първо, затова че имах такова преживяване, но също и затова, че преди стотици години хората са били предвидливи да отделят най-добрите места, най-добрите екосистеми в страната, за всички. И за бъдещите поколения. И за да оценим наистина колко далновидна е била тази идея, трябва да се върнем назад и да видим историята на Американската служба по националните паркове.
This was my introduction to the Wild West. But it wasn't until I got older and I learned more about the National Park System that I realized just how lucky I was. One, to have that experience, but also that, hundreds of years ago, people had the foresight to set aside the very best places, the very best ecosystems in the country, for everyone. And for future generations. And to really appreciate just how prescient that idea was, you have to go back and you have to look at the history of the National Parks Service.
Мнозина знаят, че първият национален парк е "Йелоустоун", през 1872 г. Много хора свързват това с Джон Мюр, поетът и натуралист, който бил такъв визионер в това, да вдъхновява хората с идеята за опазването: че трябва да вземем най-добрите места и да ги защитим. Имало кой да го чуе по високите етажи: има една страхотна история за Теди Рузвелт и Джон Мюр, които правят преход в Йосемити по време на президентския му мандат, четири дни, напълно откъснати от света, само те двамата. Можете ли да си представите президент, който наистина се откъсва от света за четири дни?
So, a lot of people know, the first national park was Yellowstone, in 1872. A lot of people think of John Muir, the poet, naturalist, who was such a visionary in getting people inspired by the idea of conservation -- that we need to take the best places and protect them. He had an audience in very high places -- there's a great story of Teddy Roosevelt and John Muir going hiking, in Yosemite, during his presidency, four days, completely off the grid, just the two of them. Can you imagine a president actually just going completely off the grid for four days?
(Смях)
(Laughter)
Без постове в Туитър.
No tweeting.
(Смях) (Аплодисменти)
(Laughter) (Applause)
Харесва ми идеята.
Like that idea.
(Аплодисменти)
(Applause)
Но той е имал огромно въздействие над Теодор Рузвелт. И създал десетки национални паркове, стотици хиляди квадратни акри национални убежища за диви животни и растения. Било е важнo разпореждане, но не е било финално. По-малко от дори 10 години, след като създал всички тези нови места, бъдещето на тези места било под голям въпрос. И едва когато този човек, Стивън Мадър, бизнесмен от Чикаго, написал гневно писмо до Вътрешното Министерство на САЩ, гласящо: "Не се справяте достатъчно добре със защитаването и опазването на тези места", тогава те направили нещо по въпроса. От Вътрешното Министерство му отговорили: "Г-н Мадър, ако толкова Ви е грижа, защо не дойдете до Вашингтон и не се погрижите сам за това?"
But he had a great impact on Theodore Roosevelt. And he created dozens of national parks, hundreds of thousands of square acres of national wildlife refuges. It was an important administration, but it wasn't a done deal. Even less than 10 years after he created all of those new places, the future of those places was very much in doubt. And it wasn't until this guy, Stephen Mather, a businessman from Chicago, wrote an angry letter to the Department of the Interior, saying, "You guys aren't doing a good enough job protecting and preserving these places." Then, something was done about it. The Department of the Interior wrote him back. "Mr. Mather, if you care so much about this, why don't you come to Washington and do it yourself?"
(Смях)
(Laughter)
И той го направил. Приел позиция във Вътрешното Министерство, но по-важното е, че започнал кампания. Всъщност имал среща недалеч оттук, през 1914 г. в зала "Калифорния", и събрал на едно място надзиратели и още няколко души, които се интересували от идеята за опазването. И те съставили план, замислили кампания, която в крайна сметка довела до Службата по националните паркове през 1916 г. И това е наистина важно, защото се превърнало от идея, че трябва да опазим тези места, в действителен план, начин, по който хората да запишат и пренесат идеята към бъдещите поколения, така че малките деца като мен да имат такива невероятни преживявания.
And he did. He took a job at the Department of the Interior, but more importantly, he started a campaign. He actually had a meeting two blocks from here, in 1914, in California Hall, and he brought together the park superintendents and a few other people who cared about this idea of conservation. And they put together a plan, they hatched a campaign that eventually led to the National Park Service in 1916. And that's really important. Because it went from an idea that we should protect these places to an actual plan, a way for people to enlist and carry that idea forward for future generations, so little kids like me can go and have these amazing experiences.
Това е историята на Националните паркове на сушата. Океанът, за който искам да ви говоря днес, е съвсем различно нещо. И ние сме назад с около почти 100 години. Първото морско убежище беше през 1972 г., след нефтения разлив в Санта Барбара хората се заинтересуваха от заимстването на тази идея и прилагането ѝ под вода. Имаме еквивалент на Джон Мюир – д-р Силвия Ърл, която е неуморен застъпник за създаването на тези морски защитени зони по света. Знам, че има много лоши новини за океана, има замърсяване с пластмаса, избелване на коралите, прекомерен риболов, понякога е трудно да възприемем всичко това. Но идеята за обособяване на места за природата работи. Науката ни показва, че ако обособим такива места, природата ще се върне и можем да запазим океаните ни здрави. Знаем, че идеята работи. И д-р Силвия Ърл е била влиятелна като Джон Мюир, с правителствата: Джордж Буш-младши и Обама бяха страхотни президенти, що се отнася до океаните, създавайки защитени морски зони на територията на цялата страна. Това не е консерваторска или либералистка идея, не е дори американска идея, това е просто <i>добра</i> идея.
That is the history of the National Parks on land. The ocean, what I want to talk to you about today, is a completely different story. And we are almost precisely 100 years behind. So, the first marine sanctuary was in 1972, after the oil spill in Santa Barbara, people got interested in taking that concept and applying it to underwater environments. We've had our own John Muir, who's Dr. Sylvia Earle, who's been a tireless advocate for creating these marine protected areas around the world. So, I know there's a lot of bad news about the ocean, there's plastic pollution, coral bleaching, over-fishing -- it's hard to take it all in sometimes. But this idea of setting aside places for nature is working. Science tells us that if you set these places aside, nature will come back and we can keep the oceans healthy. So we know this idea works. And Dr. Sylvia Earl has been influential, like John Muir, with administrations -- George W. Bush and Obama were both fantastic ocean presidents, creating marine protected areas all around the country. This is not a conservative idea or a liberal idea, it's not even an American idea, it's just a good idea.
(Смях)
(Laughter)
(Аплодисменти)
(Applause)
Но...
But --
(Аплодисменти)
(Applause)
Ето ни тук, няколко години по-късно. Сега правителството предлага да загърби целия напредък, който направихме през последните 20 години. Затова недейте да скърбите, а организирайте. Трябва да направим това, което Стивън Мадър е направил преди 100 години. Трябва да започнем кампания, за да ангажираме хората с тази идея. И мисля, че имаме нужда от съюз на гражданите учени за океана. Виждал съм искрици от това бъдеще и знам, че е възможно.
Here we are, a few years later. And now the administration is proposing to roll back a lot of the progress we've made in the past 20 years. So, so, don't mourn -- organize. We need to do what Stephen Mather did 100 years ago. We need to start a campaign to get people engaged with this idea. And I think we need a league of citizen scientists for the ocean. And I've seen glimpses of this future, and I know that it's possible.
С моя приятел Ерик започнахме създаването на подводни роботи, малки плуващи камери с фарове, за да се вижда под водата. Започнахме да работим по тях в гаража му преди пет години и гледахме как проектът се развива до общност от хиляди хора по света, които вярват, че всеки трябва да има достъп до тези места. Всички заслужаваме средствата, за да отидем и да изследваме. Има истории като на Лора Джеймс, която използва робота си, за да открие, че морските звезди в района ѝ умират. Тя даде началото на цялата тази кампания за наука, създадена от гражданите, събра данни и ни насочи към болестта на морските звезди, за да разбере какво се случва там. Има истории на рибари в Мексико, които използваха роботите, за да създадат морски защитени зони, където лъчеперките хвърлят хайвера си, за да защитят бъдещето на този вид. Това са невероятни неща. Открихме, че ако дадеш на хората нужните средства, те ще направят това, което е правилно.
My friend Erik and I started building underwater robots, these little swimming cameras with lights that you can see underwater. We started building these in his garage five years ago, and we've watched that grow into this community of thousands of people around the world, who believe that everybody should have access to these places. We all deserve the tools to go and explore. There's stories like Laura James, who used her robot to find out that sea stars in her area were dying. And she started this whole citizen science campaign, collected data and drove awareness for sea-star wasting syndrome, to try and figure out what was happening there. There are stories of fishermen in Mexico, who used the robot to create marine protected areas where Nassau grouper were spawning, to protect the future of this species. It's really amazing stuff. We found that if you give people the tools, they'll do the right thing.
Но трябва да отидем една крачка по-напред. И всъщност, смятам, че можем да изровим наръчника на Стивън Мадър. Какво е направил той? Първото, което той е направил, е да се концентрира върху инфраструктурата. През 1914 г. не е било просто време за паркове, било е също и времето на автомобила. "Модел Т" на Форд излизал от фабриката и Стивън Мадър разбрал, че това ще бъде важна част от американската култура. Затова си партнирал с пътни асоциации из цялата страна, за да изгради големи, красиви магистрали до тези паркове. И проработило, на практика той открил къмпингуването с коли. Знаел, че ако хората не отидат на тези места, няма да ги обикнат и няма да ги е грижа. Така че неговата идея била наистина проницателна.
But we need to take it a step further. And, actually, I think we can dust off Stephen Mather's playbook. So what did he do? So, the first thing that he did was he focused on infrastructure. So 1914 wasn't just a time for the parks, it was also a time for the automobile, the Model T was rolling off the line, and Stephen Mather understood that this was going to be an important part of American culture. And so he partnered with highway associations around the country to build big, beautiful highways out to these parks. And it worked, he's basically invented car camping. And he knew that if people didn't go to these places, that they wouldn’t fall in love with them and they wouldn't care. So that was a really insightful idea that he had.
Второто, което направили, било да се съсредоточат върху визионерската филантропия. Стивън Мадър бил успешен бизнесмен от Чикаго, и всеки път, когато някоя паркова асоциация се нуждаела от финансиране, когато някоя пътна асоциация се нуждаела от финансиране, те се застъпвали, пишели чекове, нещата се случвали. Има една страхотна история на приятеля му Уилям Кент, който забелязал, че в подножието на планината Там са останали малко секвои, затова бързо купил земята и я дарил за усилията на Националните паркове. Това е днешният Мюр Уудс, един от най-известните национални паркове в цялата страна. Родителите ми дойдоха тук от Минесота и дори не се трогват особено от тази лекция, всичко, за което говорят, е как ще ходим до Мюр Ууудс.
The second thing they did, was they focused on visionary philanthropy. So, Stephen Mather was a successful businessman from Chicago, and anytime there was a parks association that needed funding, anytime there was a highway association that needed funding, they'd step in, write the checks, make it happen. There's a great story of his friend William Kent, who recognized there was a small patch of redwoods left on the base of Mount Tam, and so he quickly bought the land and donated it to this National Parks effort. That's Muir Woods today -- it's one of the most popular national parks in the whole country. My parents are visiting here from Minnesota, and they don't really even care about this talk, all they're talking about is going to Muir Woods.
(Смях)
(Laughter)
Но последното е от критична важност: Стивън Мадър се фокусирал върху ангажираността. На една от първите срещи, които се провели около новата система, той казал: "Ако си писател, искам да пишеш за това. Ако имаш бизнес, искам да кажеш на клубовете и организациите си. Ако работиш за правителството, искам да издадеш указ." Всеки имал задача. "Всеки един от вас, всички вие, имате своята роля в опазването на тези места за бъдещите поколения." Всеки един от вас, всички вие. Обожавам това.
But the last thing is critical -- Stephen Mather focused on engagement. In one of the first meetings that they had around this new system, he said, "If you're a writer, I want you to write about this. If you're a business owner, I want you to tell your clubs and your organizations. If you work for the government, I want you to pass regulation." Everybody had a job. "Each of you, all of you, have a role to play in protecting these places for future generations." Each of you, all of you. I love that.
Това е планът – прост план в три стъпки. Мисля, че можем да направим същото. Това беше заглавието, когато Обама създаде националния морски монумент Папаханаумокуакеа: "Има много за гледане, но успех, докато стигнеш". Но и ние като Мадър трябва да се насочим към технологията на нашето време, цялата тази нова, удивителна дигитална инфраструктура може да бъде създадена, за да ангажира хората с океаните. Ето защо Националното морско убежище създаде всички тези чудесни 360-градусови видеа от виртуалната реалност, където можеш действително да отидеш и да видиш как изглеждат тези места.
That's the plan -- simple, three-point plan. I think we can do the same. So, this was the headline when Obama created the Papahanaumokuakea National Monument: "Lots to see, but good luck trying to get there." But like Mather, we should focus on the technology of our time, all of this new, amazing, digital infrastructure can be built to engage people with the oceans. So, the National Marine Sanctuary has created all these wonderful VR 360 videos, where you can actually go and see what these places look like.
Екипът ни продължава да създава нови инструменти, това е най-новият ни подводен дрон тризъбец, той се гмурка, гладък е и се побира в раница, може да се спусне до 100 метра дълбочина – по-дълбоко от повечето гмуркачи. Може да види среда, до която повечето хора никога не са имали достъп. Появяват се нови инструменти и имаме нужда дори от още по-добри. Имаме нужда и от повече филантропи визионери.
Our team is continuing to build new tools, this is our latest, this is the trident underwater drone, it's a diving submarine, it's sleek, you can fit it in a backpack, it can go down to 100 meters, deeper than most divers can go. It can see these environments that most people have never had access to. New tools are coming and we need even better tools. We can also use more visionary philanthropists.
Когато с Ерик започнахме това, ние нямахме пари, работехме по това в гаража му. Но отидохме до Кикстартър. И намерихме над 1800 души, получихме финансиране от почти един милион долара от Кикстартър, като открихме още хора, които си казват: "Да, това е добра идея. Искам да бъда част от това." Трябват ни повече начини, по които хората да се ангажират и сами да стават филантропи визионери. Имахме също и класически филантропи, които ни подкрепиха с финансиране през инициативата S.E.E., за наука, образование и изследване, които ще ни помогнат да дарим екземпляри на хората от първа линия, хора, които се занимават с научната част, такива, които разказват историите, вдъхновявайки останалите. Можете да отидете на OpenExplorer.com и да видите какво правят хората, страшно е вдъхновяващо. Да се надяваме, че ще вдъхнови и вас да се включите.
So, when Erik and I started this, we didn't have any money, we were building this in his garage. But we went to Kickstarter. And we found over 1,800 people, almost a million dollars we've raised on Kickstarter, finding other people who think, "Yeah, that's a good idea. I want to be a part of that." We need more ways for people to get engaged and become visionary philanthropists themselves. We've also had traditional philanthropists, who've stepped up to fund us in the SEE initiative -- the Science Education and Exploration, who are going to help us get donated units out to people on the frontlines, people who are doing the science, people who are telling the stories, inspiring communities. You can go on to OpenExplorer.com and see what people are doing, it's hugely inspirational. And it will also, hopefully, spur you to get involved.
Защото има много възможности за включване. Искаме да чуем какви идеи имате за споделянето на тези истории.
Because there is plenty of room to get involved. We want to hear what ideas you have for telling these stories.
Защото това е същината – всичко опира до ангажираността. Има всякакви нови и интересни начини, по които хората могат да участват в опазването на тези места. И до разбирането. Подобно на Рийф Чек, където гмуркачи се спускат и събират данни за биоразнообразието и броя на рибите. Те ни набавят информацията, от която имаме нужда, за да защитим тези места. Ако отивате на плажа, участвайте в програмата "Ем Пи Ей Уоч". Заснемете това, което виждате да се случва в тези различни области. Тук има възможност да се включи всеки. И това е всичко, това е, от което имаме нужда. Трябва да построим бъдеще за внуците на внуците ни.
Because that's just it -- this is all about engagement. There's all sorts of interesting, new ways for people to participate in the protection of these places. And the understanding. Like, Reef Check -- scuba divers are going down and swimming transects and counting fish and biodiversity data. They're getting the information we need to protect these places. If you're going down to the beach, participate in MPA Watch. Document what activities you see going on in these different areas. There is room for everybody to participate here. And that's just it, that's what we need. We need to build a future for our grandkids' grandkids.
Миналия месец излязох с лодката и отидохме до остров Фаралон, на 40 км от Голдън Гейт. Повечето хора считат това място за убежище на птици, но ние взехме робота ни и го изпратихме навътре. Хората на лодката бяха възхитени от живота под повърхността. Искам да кажа, че това са наистина, ама наистина важни екосистеми. Това е цял един свят на дивата природа, който още не сме изследвали. И сега имаме такава възможност – точно както са направили преди 100 години, да защитим тези места, да съставим план, да ангажираме хората.
Last month, I went out sailing, and we got out to the Farallon Islands, 25 miles off the Gate. And most people think of this as kind of a bird sanctuary, but we took our robot, and we sent it in. And the people on the boat were astonished at the life beneath the surface. I mean, these are really, really important ecosystems. Really, and this is a whole wild world we haven't yet explored. And we have an opportunity right now, just as they did 100 years ago, to protect these places, to put in a plan, to keep people engaged.
Миналата година, когато властта излезе с нареждане и постави всичкия напредък, който бяхме постигнали, всички тези нови защитени територии в морето, за преразглеждане, над 100 000 души коментираха онлайн. Почти всички писма казваха: "Не го правете, защитаването на тези места е правилното нещо." Моето послание до тези 100 000 души, тези 100 000 писма, е: Не чакайте Вашингтон. Можем да го направим и сами.
So last year, when the executive order came out, putting all of the progress we've made, all of these new marine protected areas, under review, there were over 100,000 people who commented online. Almost all of these letters were saying, "Don't do it; protecting these places is the right thing to do." My message to those 100,000 people, those 100,000 letters is: don't wait for Washington. We can do this ourselves.
Благодаря.
Thank you.
(Аплодисменти)
(Applause)