I wanted to talk to you today about creative confidence. I'm going to start way back in the third grade at Oakdale School in Barberton, Ohio.
Vandaag wilde ik het met jullie hebben over creatief vertrouwen. Mijn verhaal begint lang geleden in groep 5 van de Oakdale School in Barberton, Ohio.
I remember one day my best friend Brian was working on a project. He was making a horse out of the clay our teacher kept under the sink. And at one point, one of the girls that was sitting at his table, seeing what he was doing, leaned over and said to him, "That's terrible. That doesn't look anything like a horse." And Brian's shoulders sank. And he wadded up the clay horse and he threw it back in the bin. I never saw Brian do a project like that ever again.
Op een dag was mijn beste vriend Brian bezig met een project. Hij maakte een paard met de klei die onze leraar onder de wasbak bewaarde. Een van de meisjes aan zijn tafel, die zag wat hij deed, boog zich op een gegeven moment naar hem toe en zei: 'Dat is verschrikkelijk. Dat lijkt helemaal niet op een paard.' Brian liet zijn schouders zakken. Hij kneedde het kleipaard tot een bal en gooide die terug in de bak. Nooit zag ik Brian meer met iets dergelijks bezig.
And I wonder how often that happens, you know? It seems like when I tell that story of Brian to my class, a lot of them want to come up after class and tell me about their similar experience, how a teacher shut them down, or how a student was particularly cruel to them. And then some kind of opt out of thinking of themselves as creative at that point. And I see that opting out that happens in childhood, and it moves in and becomes more ingrained, even, by the time you get to adult life.
Ik vraag me af hoe vaak dat gebeurt. Als ik dit verhaal over Brian aan mijn klas vertel, lijkt het of veel van mijn leerlingen me naderhand willen vertellen over soortgelijke ervaringen. Hoe een leraar ze de mond snoerde, of hoe een student ze buitengewoon gemeen behandelde. Sommigen haakten op dat moment af en zagen zichzelf niet meer als creatief. Dat afhaken begint in de jeugdjaren. Het sluipt naar binnen en wortelt zich zelfs steeds dieper in tegen de tijd dat je volwassen wordt.
So we see a lot of this. When we have a workshop or when we have clients in to work with us side by side, eventually we get to the point in the process that's kind of fuzzy or unconventional. And eventually, these big-shot executives whip out their BlackBerrys and they say they have to make really important phone calls, and they head for the exits. And they're just so uncomfortable. When we track them down and ask them what's going on, they say something like, "I'm just not the creative type." But we know that's not true. If they stick with the process, if they stick with it, they end up doing amazing things. And they surprise themselves at just how innovative they and their teams really are.
Dit is iets wat we vaak zien gebeuren. Als we een workshop geven of samen met cliënten ergens aan werken, komen we altijd uit op dat punt in het proces waar het verwarrend of ongewoon wordt. Dan halen die hoge leidinggevenden hun Blackberries tevoorschijn en zeggen, op weg naar de uitgang, dat ze dringend moeten telefoneren. Ze voelen zich zo ongemakkelijk. Als we ze achternagaan en vragen wat er aan de hand is, zeggen ze iets als: 'Ik ben gewoon niet zo creatief.' Maar wij weten dat dat niet waar is. Als ze het proces blijven volgen, komen er verbazingwekkend dingen uit. Dan staan ze ervan te kijken hoe vindingrijk zij en hun teams eigenlijk zijn.
So I've been looking at this fear of judgment that we have, that you don't do things, you're afraid you're going to be judged; if you don't say the right creative thing, you're going to be judged. And I had a major breakthrough, when I met the psychologist Albert Bandura.
Ik ben onderzoek gaan doen naar onze angst voor beoordeling. Dat je dingen niet doet, uit angst beoordeeld te worden. Als je niet met de juiste creatieve inval komt, wordt je beoordeeld. Het was voor mij een geweldige doorbraak toen ik de psycholoog Albert Bandura ontmoette.
I don't know if you know Albert Bandura, but if you go to Wikipedia, it says that he's the fourth most important psychologist in history -- you know, like Freud, Skinner, somebody and Bandura.
Ik weet niet of jullie Albert Bandura kennen, maar als je op Wikipedia kijkt, lees je dat hij vierde staat op de lijst van belangrijkste psychologen in de geschiedenis. Je hebt Freud, Skinner, nog iemand en dan Bandura.
(Laughter)
Bandura is 86 en werkt nog steeds aan de Stanford Universiteit.
Bandura is 86 and he still works at Stanford. And he's just a lovely guy.
Het is een heel innemende vent.
So I went to see him, because he's just worked on phobias for a long time, which I'm very interested in. He had developed this way, this, kind of, methodology, that ended up curing people in a very short amount of time, like, in four hours. He had a huge cure rate of people who had phobias. And we talked about snakes -- I don't know why -- we talked about snakes and fear of snakes as a phobia.
Ik ben hem gaan opzoeken, want hij heeft veel ervaring in het behandelen van fobieën en daarin ben ik zeer geïnteresseerd. Hij had een soort methodologie ontwikkeld, waarmee mensen uiteindelijk heel snel genazen. Binnen 4 uur was al een hoog percentage mensen van hun fobieën genezen. Ons gesprek ging over slangen. maar het ging over slangen en de fobische angst daarvoor. Het was een heel prettig en interessant gesprek.
And it was really enjoyable, really interesting. He told me that he'd invite the test subject in, and he'd say, "You know, there's a snake in the next room and we're going to go in there." To which, he reported, most of them replied, "Hell no! I'm not going in there, certainly if there's a snake in there."
Hij vertelde dat hij de proefpersoon binnenliet en dan zei: 'Weet je dat er in de kamer hiernaast een slang zit en dat we daar naar binnen gaan.' Waarop, naar hij zei, de meesten antwoordden: 'Bekijk het maar, ik ga daar niet naar binnen en zeker niet als daar een slang zit.'
But Bandura has a step-by-step process that was super successful. So he'd take people to this two-way mirror looking into the room where the snake was. And he'd get them comfortable with that. Then through a series of steps, he'd move them and they'd be standing in the doorway with the door open, and they'd be looking in there. And he'd get them comfortable with that. And then many more steps later, baby steps, they'd be in the room, they'd have a leather glove like a welder's glove on, and they'd eventually touch the snake. And when they touched the snake, everything was fine. They were cured. In fact, everything was better than fine. These people who had lifelong fears of snakes were saying things like, "Look how beautiful that snake is." And they were holding it in their laps.
Maar Bandura had een stap-voor-stap proces, dat super succesvol was. Hij nam de mensen mee naar een dubbelzijdige spiegel. Daarmee keek je in de kamer waar zich de slang bevond en daar liet hij ze aan wennen. Daarna bracht hij ze stukje bij beetje in beweging en dan stonden ze in de deuropening, met de deur open en keken naar binnen. Daar liet hij ze weer aan wennen. En dan, heel veel kleine stapjes verder, stonden ze in de kamer, met een soort leren lashandschoen aan. En uiteindelijk raakten ze de slang aan. Als ze de slang aanraakten, In feite was het allemaal beter dan goed. Deze mensen, met hun levenslange angst voor slangen, zeiden dingen als: 'Kijk eens hoe mooi die slang is.' Ze hielden hem zelfs op schoot.
Bandura calls this process "guided mastery." I love that term: guided mastery. And something else happened. These people who went through the process and touched the snake ended up having less anxiety about other things in their lives. They tried harder, they persevered longer, and they were more resilient in the face of failure. They just gained a new confidence. And Bandura calls that confidence "self-efficacy," the sense that you can change the world and that you can attain what you set out to do.
Bandura noemt dit proces 'gestuurde beheersing'. Ik ben dol op die uitdrukking: 'gestuurde beheersing'. Er gebeurde ook nog iets anders. De mensen die dit proces doorliepen en de slang aanraakten werden ook minder angstig voor andere dingen in hun leven. Ze deden meer hun best, ze zetten langer door en konden teleurstellingen beter incasseren. Ze hadden een nieuw vertrouwen gekregen. Dit noemt Bandura 'vertrouwen in eigen kracht', het gevoel dat je de wereld kunt veranderen en dat je kunt bereiken wat je van plan was.
Well, meeting Bandura was really cathartic for me, because I realized that this famous scientist had documented and scientifically validated something that we've seen happen for the last 30 years: that we could take people who had the fear that they weren't creative, and we could take them through a series of steps, kind of like a series of small successes, and they turn fear into familiarity. And they surprise themselves. That transformation is amazing.
De ontmoeting met Bandura was voor mij een loutering. Ik realiseerde me dat deze beroemde wetenschapper iets had gedocumenteerd en wetenschappelijk bekrachtigd, dat we de laatste 30 jaar al zien gebeuren. Dat we mensen die bang zijn dat ze geen creativiteit bezitten, kunnen begeleiden in een stappenproces, een soort reeks van kleine successen. Ze veranderen hun angst in vertrouwdheid en verrassen zichzelf daarmee. Die transformatie is wonderbaarlijk. We komen het nu op de d(esign) school voortdurend tegen.
We see it at the d.school all the time. People from all different kinds of disciplines, they think of themselves as only analytical. And they come in and they go through the process, our process, they build confidence and now they think of themselves differently. And they're totally emotionally excited about the fact that they walk around thinking of themselves as a creative person.
Mensen uit allerlei verschillende disciplines die zichzelf als puur analytisch zien. Ze stappen bij ons binnen en doorlopen ons proces, ze bouwen vertrouwen op en denken nu anders over zichzelf. Ze zijn helemaal opgetogen over het feit dat ze door het leven gaan met de overtuiging dat ze creatief zijn.
So I thought one of the things I'd do today is take you through and show you what this journey looks like. To me, that journey looks like Doug Dietz. Doug Dietz is a technical person. He designs large medical imaging equipment. He's worked for GE, and he's had a fantastic career. But at one point, he had a moment of crisis.
Een van de dingen die ik vandaag wilde doen, is jullie meenemen op deze reis en laten zien hoe die eruit ziet. In mijn ogen lijkt die reis op Doug Dietz. Doug Dietz is een technicus. Hij ontwerpt medische beeldvormingsapparatuur, grootschalig materiaal. Hij werkte voor G(eneral) E(lectric) en heeft een fantastische carrière gehad. Maar op een gegeven moment kwam hij op een keerpunt.
He was in the hospital looking at one of his MRI machines in use, when he saw a young family, and this little girl. And that little girl was crying and was terrified. And Doug was really disappointed to learn that nearly 80 percent of the pediatric patients in this hospital had to be sedated in order to deal with his MRI machine. And this was really disappointing to Doug, because before this time, he was proud of what he did. He was saving lives with this machine. But it really hurt him to see the fear that this machine caused in kids.
Hij was in het ziekenhuis en keek naar een van zijn MRI-apparaten in bedrijf, toen zijn oog viel op een jong gezin. Een van hen was een klein meisje. Ze huilde en was verschrikkelijk angstig. Doug was erg teleurgesteld toen hij hoorde dat bijna 80% van de kinderpatiëntjes in dit ziekenhuis narcose nodig had om in zijn MRI-apparaat te gaan. Dit was voor Doug een grote teleurstelling, want daarvoor was hij trots geweest op wat hij deed. Met deze apparaten werden levens gered, maar het deed pijn om te zien dat kinderen zo angstig werden van zijn apparaat.
About that time, he was at the d.school at Stanford taking classes. He was learning about our process, about design thinking, about empathy, about iterative prototyping. And he would take this new knowledge and do something quite extraordinary. He would redesign the entire experience of being scanned. And this is what he came up with.
Rond die tijd volgde hij lessen aan de d.school in Stanford. Hij nam kennis van onze manier van denken over het ontwerpproces, over empathie, over herhaald prototypen. Deze kennis zou hij gaan gebruiken om iets heel bijzonders te doen: de hele beleving van het door een scan gaan opnieuw ontwerpen. Dit is wat hij bedacht. Hij maakte er voor de kinderen een avontuur van.
(Laughter)
He turned it into an adventure for the kids. He painted the walls and he painted the machine, and he got the operators retrained by people who know kids, like children's museum people. And now when the kid comes, it's an experience. And they talk to them about the noise and the movement of the ship. And when they come, they say, "OK, you're going to go into the pirate ship, but be very still, because we don't want the pirates to find you."
Hij verfde de muren en het apparaat en het personeel werd getraind door mensen die verstand hebben van kinderen, zoals personeel van een kindermuseum. Nu is het voor een kind een belevenis. Er wordt hun verteld over het lawaai en de beweging van het schip. Als ze binnenkomen wordt er gezegd: 'Oké, je gaat nu in het piratenschip, maar je moet heel stil zijn, want de piraten mogen je niet vinden.' De resultaten waren verbluffend.
And the results were super dramatic: from something like 80 percent of the kids needing to be sedated, to something like 10 percent of the kids needing to be sedated. And the hospital and GE were happy, too, because you didn't have to call the anesthesiologist all the time, and they could put more kids through the machine in a day. So the quantitative results were great. But Doug's results that he cared about were much more qualitative. He was with one of the mothers waiting for her child to come out of the scan. And when the little girl came out of her scan, she ran up to her mother and said, "Mommy, can we come back tomorrow?"
Het percentage kinderen dat onder narcose moest, daalde van ± 80% naar ± 10%. Het ziekenhuis en GE waren ook blij, want de anesthesist hoefde er minder vaak bij te komen en er konden per dag meer kinderen gescand worden. De kwantitatieve resultaten waren geweldig, maar de kwalitatieve resultaten waren voor Doug veel belangrijker. Hij was samen met een van de moeders aan het wachten tot haar kind door de scan heen was. Toen het meisje uit de scan kwam, rende ze naar haar moeder en zei: 'Mama, gaan we morgen weer?'
(Laughter)
(Gelach)
And so, I've heard Doug tell the story many times of his personal transformation and the breakthrough design that happened from it, but I've never really seen him tell the story of the little girl without a tear in his eye.
Ik was er vaak bij als Doug zijn verhaal vertelde van zijn persoonlijke transformatie en het baanbrekende ontwerp dat daar het gevolg van was, maar bij het verhaal van het kleine meisje hield hij zijn ogen nooit droog.
Doug's story takes place in a hospital. I know a thing or two about hospitals. A few years ago, I felt a lump on the side of my neck. It was my turn in the MRI machine. It was cancer, it was the bad kind. I was told I had a 40 percent chance of survival.
Dougs verhaal speelt zich af in een ziekenhuis. Ik weet het een en ander over ziekenhuizen. Enkele jaren geleden voelde ik een knobbel in mijn nek. Nu was ik aan de beurt voor het MRI-apparaat. Het was kanker...van het gevaarlijke soort. Ze zeiden dat ik 40% kans had om te overleven.
So while you're sitting around with the other patients, in your pajamas, and everybody's pale and thin --
Als je daar tussen de andere patiënten zit in je pyjama en iedereen ziet er bleek en mager uit en je wacht op je beurt voor de röntgenstralen,
(Laughter)
you know? -- and you're waiting for your turn to get the gamma rays, you think of a lot of things. Mostly, you think about: Am I going to survive? And I thought a lot about: What was my daughter's life going to be like without me? But you think about other things. I thought a lot about: What was I put on Earth to do? What was my calling? What should I do? I was lucky because I had lots of options. We'd been working in health and wellness, and K-12, and the developing world. so there were lots of projects that I could work on. But then I decided and committed at this point, to the thing I most wanted to do, which was to help as many people as possible regain the creative confidence they lost along their way. And if I was going to survive, that's what I wanted to do. I survived, just so you know.
dan gaat er veel door je hoofd heen. Je voornaamste gedachte is: ga ik dit overleven? Vaak dacht ik na over hoe het leven van mijn dochter eruit zou zien zonder mij. Maar je denkt ook aan andere dingen. Ik dacht veel na over de reden waarom ik op aarde rondliep. Wat was mijn roeping? Wat zou ik moeten doen? Ik had gelukkig veel mogelijkheden. We hadden gewerkt in de gezondheids- en wellnesssector, onderwijs en de ontwikkelingslanden. Dus waren er veel projecten waar ik aan kon werken. Maar ik besloot me op dat moment te wijden aan wat ik het liefste deed: het helpen van zo veel mogelijk mensen bij het heroveren van hun verloren creatieve vertrouwen. Als ik het zou overleven, wilde ik dat gaan doen. Ik hèb het overleefd...dat u het maar weet.
(Laughter)
(Gelach)
(Applause)
(Applaus)
I really believe that when people gain this confidence -- and we see it all the time at the d.school and at IDEO -- that they actually start working on the things that are really important in their lives. We see people quit what they're doing and go in new directions. We see them come up with more interesting -- and just more -- ideas, so they can choose from better ideas. And they just make better decisions.
Ik ben ervan overtuigd dat wanneer mensen dit vertrouwen krijgen - en dat gebeurt voortdurend op de d.school en bij adviesbureau IDEO - dat ze gaan werken aan de echt belangrijke dingen in hun leven. We zien mensen hun oude leven opgeven en nieuwe wegen inslaan. We zien ze met meer en interessantere ideeën komen, zodat ze uit betere ideeën kunnen kiezen. Ze nemen gewoon betere besluiten. Ik weet dat je bij TED een 'verbeter-de-wereld-idee' hoort te hebben.
I know at TED, you're supposed to have a change-the-world kind of thing, isn't that -- everybody has a change-the-world thing? If there is one for me, this is it, to help this happen. So I hope you'll join me on my quest, you as, kind of, thought leaders. It would be really great if you didn't let people divide the world into the creatives and the non-creatives, like it's some God-given thing, and to have people realize that they're naturally creative, and that those natural people should let their ideas fly; that they should achieve what Bandura calls self-efficacy, that you can do what you set out to do, and that you can reach a place of creative confidence and touch the snake.
Iedereen heeft een 'verbeter-de-wereld-idee'. Als ik er één heb, is het dit te helpen realiseren. Ik hoop dat jullie me zullen volgen in mijn missie, jullie als opinieleiders. Het zou geweldig zijn als jullie de wereld niet lieten verdelen in creatieven en niet-creatieven, alsof het door God gegeven is. Laat mensen inzien dat ze van nature creatief zijn. Natuurlijke mensen moeten hun ideeën vleugels geven. Ze moeten wat Bandura noemt 'vertrouwen krijgen in hun eigen kracht', zodat je kunt doen wat je van plan was en terechtkomt op een plek waar je met creatief vertrouwen de slang aanraakt. Dank jullie wel.
Thank you.
(Applaus)
(Applause)