Θα ήθελα να σας μιλήσω σήμερα για τη δημιουργική αυτοπεποίθηση. Θα ξεκινήσω από πολύ παλιά στην τρίτη τάξη του δημοτικού στο Σχολείο Όκντεϊλ, στο Μπάρμπερτον του Οχάιο.
I wanted to talk to you today about creative confidence. I'm going to start way back in the third grade at Oakdale School in Barberton, Ohio.
Θυμάμαι ότι μια μέρα ο καλύτερός μου φίλος ο Μπράιαν δούλευε πάνω σε ένα πρότζεκτ. Έφτιαχνε ένα άλογο από τον πηλό που η δασκάλα μας φύλαγε κάτω από τον νεροχύτη. Κάποια στιγμή, κάποιο από τα κορίτσια που καθόταν στο θρανίο του, βλέποντας τι έκανε, έγυρε προς το μέρος του και του είπε, «Αυτό είναι απαίσιο. Δε θυμίζει καθόλου άλογο». Ο Μπράιαν απογοητεύτηκε. Χάλασε το άλογό του και το πέταξε στον κάδο. Δεν ξαναείδα τον Μπράιν να ασχολείται με κάτι παρόμοιο έκτοτε.
I remember one day my best friend Brian was working on a project. He was making a horse out of the clay our teacher kept under the sink. And at one point, one of the girls that was sitting at his table, seeing what he was doing, leaned over and said to him, "That's terrible. That doesn't look anything like a horse." And Brian's shoulders sank. And he wadded up the clay horse and he threw it back in the bin. I never saw Brian do a project like that ever again.
Αναρωτιέμαι πόσο συχνά συμβαίνει αυτό. Φαίνεται ότι όταν λέω αυτή την ιστορία σχετικά με τον Μπράιαν στους μαθητές μου, πολλοί από αυτούς θέλουν να έρθουν μετά το μάθημα και να μου μιλήσουν για παρόμοιες εμπειρίες που είχαν, πώς μια δασκάλα τους είχε αποθαρρύνει ή πώς ένας μαθητής ήταν ιδιαίτερα σκληρός μαζί τους. Κάποιοι έπαψαν να θεωρούν τον εαυτό τους δημιουργικό σε εκείνη τη φάση. Βλέπω αυτήν την παραίτηση που συμβαίνει στην παιδική ηλικία, και εσωτερικεύεται και γίνεται μονιμότερη, ακόμη και μέχρι την ενηλικίωση.
And I wonder how often that happens, you know? It seems like when I tell that story of Brian to my class, a lot of them want to come up after class and tell me about their similar experience, how a teacher shut them down, or how a student was particularly cruel to them. And then some kind of opt out of thinking of themselves as creative at that point. And I see that opting out that happens in childhood, and it moves in and becomes more ingrained, even, by the time you get to adult life.
Το φαινόμενο αυτό το συναντάμε συχνά λοιπόν. Όταν έχουμε ένα εργαστήριο ή όταν έχουμε μαζί μας πελάτες με τους οποίους δουλεύουμε δίπλα-δίπλα, στο τέλος φτάνουμε σ' εκείνο το στάδιο της διαδικασίας που είναι ασαφές ή πρωτότυπο. Τελικά αυτά τα ισχυρά διευθυντικά στελέχη βγάζουν τα Μπλάκμπερι τους και λένε ότι έχουν να κάνουν κάποια πολύ σημαντικά τηλεφωνήματα, και κατευθύνονται προς την έξοδο. Είναι τόσο αμήχανοι. Όταν τους εντοπίζουμε και τους ρωτάμε τι συμβαίνει, απαντούν κάτι σαν, «Δεν είμαι δημιουργικός τύπος». Αλλά ξέρουμε ότι αυτό δεν ισχύει. Αν αφοσιωθούν στη διαδικασία, αν αφοσιωθούν σε αυτή, καταλήγουν να κάνουν απίστευτα πράγματα κι εκπλήσσουν τον εαυτό τους με το πόσο εφευρετικοί είναι αυτοί και οι ομάδες τους.
So we see a lot of this. When we have a workshop or when we have clients in to work with us side by side, eventually we get to the point in the process that's kind of fuzzy or unconventional. And eventually, these big-shot executives whip out their BlackBerrys and they say they have to make really important phone calls, and they head for the exits. And they're just so uncomfortable. When we track them down and ask them what's going on, they say something like, "I'm just not the creative type." But we know that's not true. If they stick with the process, if they stick with it, they end up doing amazing things. And they surprise themselves at just how innovative they and their teams really are.
Εξέταζα λοιπόν αυτόν το φόβο που νιώθουμε απέναντι στην κριτική. Ότι δεν κάνετε πράγματα, φοβάστε ότι θα κριθείτε. Αν δεν πείτε τη σωστή δημιουργική άποψη, θα κριθείτε. Έκανα μια σπουδαία ανακάλυψη όταν συνάντησα τον ψυχολόγο Άλμπερτ Μπαντούρα.
So I've been looking at this fear of judgment that we have, that you don't do things, you're afraid you're going to be judged; if you don't say the right creative thing, you're going to be judged. And I had a major breakthrough, when I met the psychologist Albert Bandura.
Δεν ξέρω αν γνωρίζετε τον Άλμπερτ Μπαντούρα, αλλά αν επισκεφθείτε τη Βικιπαίδεια αναφέρει ότι είναι ο τέταρτος πιο σημαντικός ψυχολόγος στην ιστορία-- όπως ο Φρόιντ, ο Σκίνερ, κάποιος άλλος και ο Μπαντούρα. Ο Μπαντούρα είναι 86 κι ακόμα εργάζεται στο Στάνφορντ.
I don't know if you know Albert Bandura, but if you go to Wikipedia, it says that he's the fourth most important psychologist in history -- you know, like Freud, Skinner, somebody and Bandura. (Laughter)
Είναι ένας αξιαγάπητος άνθρωπος.
Bandura is 86 and he still works at Stanford. And he's just a lovely guy.
Πήγα λοιπόν να τον συναντήσω επειδή είχε πρόσφατα ασχοληθεί με τις φοβίες που με ενδιαφέρουν πάρα πολύ, για μεγάλο χρονικό διάστημα. Είχε αναπτύξει αυτόν τον τρόπο, αυτό το είδος μεθοδολογίας, που είχε ως αποτέλεσμα να θεραπεύει τον κόσμο σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα. Σε τέσσερις ώρες πετύχαινε ένα τεράστιο ποσοστό θεραπείας ατόμων που είχαν φοβίες. Μιλήσαμε για τα φίδια. αλλά μιλήσαμε για τα φίδια και το φόβο για τα φίδια ως μια φοβία.
So I went to see him, because he's just worked on phobias for a long time, which I'm very interested in. He had developed this way, this, kind of, methodology, that ended up curing people in a very short amount of time, like, in four hours. He had a huge cure rate of people who had phobias. And we talked about snakes -- I don't know why --
Ήταν πραγματικά διασκεδαστικό, πραγματικά ενδιαφέρον. Μου είπε ότι καλούσε το πειραματικό υποκείμενο μέσα, και έλεγε, «Ξέρετε, υπάρχει ένα φίδι στο διπλανό δωμάτιο και πρόκειται να πάμε εκεί μέσα». Σε αυτό, ανέφερε ότι οι περισσότεροι απαντούσαν, «Αποκλείεται, δεν πάω εκεί μέσα, ειδικά αν υπάρχει εκεί ένα φίδι».
we talked about snakes and fear of snakes as a phobia. And it was really enjoyable, really interesting. He told me that he'd invite the test subject in, and he'd say, "You know, there's a snake in the next room and we're going to go in there." To which, he reported, most of them replied, "Hell no! I'm not going in there, certainly if there's a snake in there."
Αλλά ο Μπαντούρα ακολουθούσε μια μέθοδο βήμα προς βήμα που ήταν εξαιρετικά επιτυχής. Πήγαινε λοιπόν τον κόσμο σε εκείνον το διπλό καθρέφτη από όπου έβλεπαν μέσα στο δωμάτιο με το φίδι, και τους έκανε να νιώθουν άνετα με αυτό. Τότε με μια σειρά από βήματα, τους μετακινούσε και βρίσκονταν στην είσοδο με την πόρτα ανοιχτή και κοίταζαν εκεί μέσα. Τους έκανε να νιώθουν άνετα με αυτό. Πολλά περισσότερα βήματα αργότερα, μικρά δειλά βήματα, βρίσκονταν μέσα στο δωμάτιο, φορούσαν ένα δερμάτινο γάντι σαν των ηλεκτροσυγκολλητών, και τελικά άγγιζαν το φίδι. Όταν άγγιζαν το φίδι, Στην πραγματικότητα, τα πάντα ήταν καλύτερα από μια χαρά. Αυτά τα άτομα που είχαν μακροχρόνιες φοβίες με τα φίδια έλεγαν πράγματα όπως, «Κοίτα πόσο όμορφο είναι αυτό το φίδι». Και το κράταγαν στην αγκαλιά τους.
But Bandura has a step-by-step process that was super successful. So he'd take people to this two-way mirror looking into the room where the snake was. And he'd get them comfortable with that. Then through a series of steps, he'd move them and they'd be standing in the doorway with the door open, and they'd be looking in there. And he'd get them comfortable with that. And then many more steps later, baby steps, they'd be in the room, they'd have a leather glove like a welder's glove on, and they'd eventually touch the snake. And when they touched the snake, everything was fine. They were cured. In fact, everything was better than fine. These people who had lifelong fears of snakes were saying things like, "Look how beautiful that snake is." And they were holding it in their laps.
Ο Μπαντούρα αποκαλεί αυτή τη διαδικασία «καθοδηγούμενη επιβολή». Λατρεύω αυτόν τον όρο: καθοδηγούμενη επιβολή. Συνέβη και κάτι άλλο, τα άτομα που συμμετείχαν σε αυτή τη διαδικασία και άγγιξαν το φίδι κατέληξαν να ανησυχούν λιγότερο και για άλλα πράγματα στη ζωή τους. Προσπαθούσαν σκληρότερα, επέμεναν περισσότερο, και δέχονταν ευκολότερα την αποτυχία. Απέκτησαν μια νέα αυτοπεποίθηση. Ο Μπαντούρα αποκαλεί αυτή την αυτοπεποίθηση αυτο-αποτελεσματικότητα -- η αίσθηση ότι μπορείτε να αλλάξετε τον κόσμο και ότι μπορείτε να πετύχετε τους στόχους σας.
Bandura calls this process "guided mastery." I love that term: guided mastery. And something else happened. These people who went through the process and touched the snake ended up having less anxiety about other things in their lives. They tried harder, they persevered longer, and they were more resilient in the face of failure. They just gained a new confidence. And Bandura calls that confidence "self-efficacy," the sense that you can change the world and that you can attain what you set out to do.
Η συνάντησή μου με τον Μπαντούρα ήταν καθαρτική για μένα επειδή συνειδητοποίησα ότι αυτός ο διάσημος επιστήμων είχε καταγράψει κι είχε τεκμηριώσει επιστημονικά κάτι που βλέπουμε να συμβαίνει τα τελευταία 30 χρόνια. Ότι δηλαδή μπορούσαμε να πάρουμε τα άτομα που είχαν το φόβο ότι δεν είναι δημιουργικά, και να τα καθοδηγήσουμε με μια σειρά από βήματα, κάτι σαν μια σειρά από μικρές επιτυχίες, να μετατρέψουν το φόβο τους σε οικειότητα, και να εκπλήσσουν τον εαυτό τους. Η μετάλλαξη αυτή είναι απίστευτη.
Well, meeting Bandura was really cathartic for me, because I realized that this famous scientist had documented and scientifically validated something that we've seen happen for the last 30 years: that we could take people who had the fear that they weren't creative, and we could take them through a series of steps, kind of like a series of small successes, and they turn fear into familiarity. And they surprise themselves.
Το βλέπουμε συνεχώς στο Ινστιτούτο Σχεδίου του Στάνφορντ. Άτομα από όλους τους διαφορετικούς επιστημονικούς κλάδους, θεωρούν τον εαυτό τους μόνο αναλυτικό. Έρχονται και συμμετέχουν στη διαδικασία, στη διαδικασία μας, αποκτούν αυτοπεποίθηση και αντιλαμβάνονται διαφορετικά τον εαυτό τους. Είναι εντελώς ενθουσιασμένοι συναισθηματικά σε σχέση με το γεγονός ότι κυκλοφορούν θεωρώντας τον εαυτό τους δημιουργικό.
That transformation is amazing. We see it at the d.school all the time. People from all different kinds of disciplines, they think of themselves as only analytical. And they come in and they go through the process, our process, they build confidence and now they think of themselves differently. And they're totally emotionally excited about the fact that they walk around thinking of themselves as a creative person.
Σκέφτηκα λοιπόν ότι ένα από τα πράγματα που θα έκανα σήμερα είναι να σας εισάγω σε αυτό το ταξίδι και να σας δείξω πώς είναι. Το ταξίδι αυτό μου θυμίζει τον Νταγκ Ντιτζ. Ο Νταγκ Ντιτζ είναι ένα τεχνικός. Σχεδιάζει ακτινοδιαγνωστικό εξοπλισμό, μεγάλου μεγέθους ακτινοδιαγνωστικό εξοπλισμό. Έχει εργαστεί για την GE, και είχε μια υπέροχη καριέρα. Αλλά σε κάποια φάση έπαθε μια κρίση.
So I thought one of the things I'd do today is take you through and show you what this journey looks like. To me, that journey looks like Doug Dietz. Doug Dietz is a technical person. He designs large medical imaging equipment. He's worked for GE, and he's had a fantastic career. But at one point, he had a moment of crisis.
Ήταν στο νοσοκομείο όπου κοίταζε πώς χρησιμοποιούταν ένας από τους μαγνητικούς τομογράφους του όταν είδε μια νέα οικογένεια. Είχαν ένα κοριτσάκι, κι εκείνο το κοριτσάκι έκλαιγε κι ήταν τρομοκρατημένο. Κι ο Νταγκ απογοητεύτηκε όταν έμαθε ότι σχεδόν 80 τοις εκατό των ασθενών παιδιατρικής σε αυτό το νοσοκομείο έπρεπε να ναρκωθούν προκειμένου να αντέξουν στον αξονικό τομογράφο. Αυτό απογοήτευσε πραγματικά τον Νταγκ, επειδή πριν από αυτό το συμβάν ήταν περήφανος για αυτό που είχε καταφέρει. Έσωζε ζωές με αυτό το μηχάνημα. Αλλά πληγώθηκε όταν είδε το φόβο που αυτό το μηχάνημα προκαλούσε στα παιδιά.
He was in the hospital looking at one of his MRI machines in use, when he saw a young family, and this little girl. And that little girl was crying and was terrified. And Doug was really disappointed to learn that nearly 80 percent of the pediatric patients in this hospital had to be sedated in order to deal with his MRI machine. And this was really disappointing to Doug, because before this time, he was proud of what he did. He was saving lives with this machine. But it really hurt him to see the fear that this machine caused in kids.
Περίπου εκείνη την περίοδο παρακολουθούσε μαθήματα στο Ινστιτούτο Σχεδίου του Στάνφορντ. Μάθαινε για τη διαδικασία μας σχετικά με την προετοιμασία του σχεδιασμού, την ενσυναίσθηση, σχετικά με την επαναληπτική πρωτοτυποποίηση. Θα λάμβανε αυτή τη νέα γνώση και θα έκανε κάτι αρκετά ασυνήθιστο. Θα επανασχεδίαζε όλη την εμπειρία του τομογράφου. Αυτό είναι το αποτέλεσμα που προέκυψε.
About that time, he was at the d.school at Stanford taking classes. He was learning about our process, about design thinking, about empathy, about iterative prototyping. And he would take this new knowledge and do something quite extraordinary. He would redesign the entire experience of being scanned.
Μετέτρεψε τον τομογράφο σε μια περιπέτεια για τα παιδιά.
And this is what he came up with.
Έβαψε τους τοίχους καθώς και το μηχάνημα, και κανόνισε την επανεκπαίδευση των χειριστών του μηχανήματος από άτομα που ήξεραν από παιδιά, όπως είναι οι ξεναγοί μουσείων για παιδιά. Οπότε τώρα όταν έρχεται το παιδί, βιώνει μια εμπειρία. Του μιλούν για το θόρυβο και την κίνηση του πλοίου. Και όταν έρχονται, λένε, «Εντάξει, πρόκειται να μπεις στο πειρατικό πλοίο, αλλά να παραμείνεις ακίνητος γιατί δε θέλουμε να σε βρουν οι πειρατές».
(Laughter) He turned it into an adventure for the kids. He painted the walls and he painted the machine, and he got the operators retrained by people who know kids, like children's museum people. And now when the kid comes, it's an experience. And they talk to them about the noise and the movement of the ship. And when they come, they say, "OK, you're going to go into the pirate ship,
Τα αποτελέσματα ήταν συγκλονιστικά. Συνεπώς από περίπου το 80 τοις εκατό των παιδιών που χρειάζονταν νάρκωση, έφτασαν να χρειάζονται νάρκωση περίπου το 10 τοις εκατό των παιδιών. Το νοσοκομείο και η GE ήταν εξίσου χαρούμενοι. Επειδή δε χρειαζόταν να καλούν διαρκώς τον αναισθησιολόγο, μπορούσαν να βάζουν περισσότερα παιδιά τη μέρα στο μηχάνημα. Συνεπώς τα ποσοτικά αποτελέσματα ήταν άψογα. Αλλά τα αποτελέσματα για τα οποία ενδιαφερόταν ο Νταγκ ήταν πολύ περισσότερο ποιοτικά. Ήταν μαζί με μια από τις μητέρες που περίμενε το παιδί της να βγει από τον τομογράφο. Όταν το κοριτσάκι βγήκε από τον τομογράφο, έτρεξε προς τη μητέρα του και είπε, «Μανούλα, μπορούμε να ξαναέρθουμε αύριο;» (Γέλια)
but be very still, because we don't want the pirates to find you." And the results were super dramatic: from something like 80 percent of the kids needing to be sedated, to something like 10 percent of the kids needing to be sedated. And the hospital and GE were happy, too, because you didn't have to call the anesthesiologist all the time, and they could put more kids through the machine in a day. So the quantitative results were great. But Doug's results that he cared about were much more qualitative. He was with one of the mothers waiting for her child to come out of the scan. And when the little girl came out of her scan, she ran up to her mother and said, "Mommy, can we come back tomorrow?" (Laughter)
Έχω ακούσει λοιπόν τον Νταγκ να λέει αυτή την ιστορία πολλές φορές, να μιλάει για την προσωπική του μετάλλαξη και για το επαναστατικό σχέδιο που προέκυψε από αυτήν, αλλά ποτέ δεν τον έχω πραγματικά δει να λέει την ιστορία του μικρού κοριτσιού χωρίς να δακρύζει.
And so, I've heard Doug tell the story many times of his personal transformation and the breakthrough design that happened from it, but I've never really seen him tell the story of the little girl without a tear in his eye.
Η ιστορία του Νταγκ διαδραματίζεται σε ένα νοσοκομείο. Γνωρίζω ένα δυο πράγματα για τα νοσοκομεία. Πριν λίγα χρόνια αντιλήφθηκα ότι είχα ένα εξόγκωμα στο πλάι του λαιμού μου, κι ήταν η σειρά μου να μπω στον αξονικό τομογράφο. Επρόκειτο για καρκίνο. Κακοήθη. Μου είπαν ότι οι πιθανότητες να ζήσω άγγιζαν το 40 τοις εκατό.
Doug's story takes place in a hospital. I know a thing or two about hospitals. A few years ago, I felt a lump on the side of my neck. It was my turn in the MRI machine. It was cancer, it was the bad kind. I was told I had a 40 percent chance of survival.
Όσο λοιπόν κάθεσαι μαζί με τους άλλους ασθενείς φορώντας τις πιτζάμες σου κι όλοι είναι χλωμοί κι αδύνατοι και περιμένεις να έρθει η σειρά σου για τις ακτίνες γ,
So while you're sitting around with the other patients, in your pajamas, and everybody's pale and thin --
σκέφτεσαι πολλά. Κυρίως σκέφτεσαι, «Θα τα καταφέρω;» Με απασχόλησε πολύ η σκέψη πώς θα ήταν η ζωή της κόρης μου χωρίς εμένα; Αλλά σκέφτεσαι άλλα πράγματα. Με απασχόλησε ιδιαίτερα η σκέψη, τι ήρθα να κάνω σε αυτόν τον κόσμο; Ποια ήταν η αποστολή μου; Τι έπρεπε να κάνω; Ήμουν τυχερός επειδή είχα πολλές επιλογές. Εργαζόμασταν πάνω στην υγεία και την ευεξία, και την προσχολική και πρωτοβάθμια εκπαίδευση, και τον αναπτυσσόμενο κόσμο. Υπήρχαν λοιπόν πολλά πρότζεκτ πάνω στα οποία μπορούσα να εργαστώ. Αλλά αποφάσισα και αφοσιώθηκα σε εκείνη τη φάση σε εκείνο που ήθελα περισσότερο να κάνω -- που ήταν να βοηθήσω όσο το δυνατόν περισσότερα άτομα να ανακτήσουν τη χαμένη δημιουργική τους αυτοπεποίθηση. Αν επρόκειτο να ζήσω, αυτό ήταν που ήθελα να κάνω. Έζησα, σε περίπτωση που δεν το ξέρετε.
(Laughter) you know? -- and you're waiting for your turn to get the gamma rays, you think of a lot of things. Mostly, you think about: Am I going to survive? And I thought a lot about: What was my daughter's life going to be like without me? But you think about other things. I thought a lot about: What was I put on Earth to do? What was my calling? What should I do? I was lucky because I had lots of options. We'd been working in health and wellness, and K-12, and the developing world. so there were lots of projects that I could work on. But then I decided and committed at this point, to the thing I most wanted to do, which was to help as many people as possible regain the creative confidence they lost along their way. And if I was going to survive, that's what I wanted to do. I survived, just so you know.
(Γέλια)
(Laughter)
(Χειροκρότημα)
(Applause)
Πιστεύω πραγματικά ότι όταν ο κόσμος αποκτά αυτή την αυτοπεποίθηση -- και αυτό το βλέπουμε συνέχεια στο Ινστιτούτο Σχεδίου του Στάνφορντ και την εταιρεία IDEO -- αρχίζει να ασχολείται με τα πράγματα που έχουν πραγματική σημασία στη ζωή του. Βλέπουμε άτομα να παρατούν αυτό που κάνουν και να ακολουθούν νέους δρόμους. Τα βλέπουμε να έχουν πιο ενδιαφέρουσες, κι απλώς περισσότερες, ιδέες ώστε να μπορούν να διαλέγουν ανάμεσα στις καλύτερες ιδέες. Απλώς παίρνουν καλύτερες αποφάσεις.
I really believe that when people gain this confidence -- and we see it all the time at the d.school and at IDEO -- that they actually start working on the things that are really important in their lives. We see people quit what they're doing and go in new directions. We see them come up with more interesting -- and just more -- ideas, so they can choose from better ideas.
Οπότε ξέρω ότι στο TED υποτίθεται ότι πρέπει να έχεις να μιλήσεις για κάτι ικανό να αλλάξει τον κόσμο. Όλοι μπορούν να κάνουν κάτι που μπορεί να αλλάξει τον κόσμο. Αν υπάρχει κάτι τέτοιο για μένα, τότε είναι αυτό. Να συμβάλω στο να συμβεί αυτό. Ελπίζω λοιπόν να με συνοδεύσετε στην αναζήτησή μου -- εσείς ως αρχηγοί σκέψης. Θα ήταν πραγματικά υπέροχο αν δεν αφήνατε τους ανθρώπους να χωρίζουν τον κόσμο ανάμεσα σε δημιουργικούς και μη δημιουργικούς, σα να ήταν κάτι θεόσταλτο, και να βοηθούσατε τους ανθρώπους να αντιληφθούν ότι είναι δημιουργικοί εκ φύσεως. Αυτοί οι φυσικοί άνθρωποι θα πρέπει να απελευθερώσουν τις ιδέες τους. Ότι πρέπει να επιτύχουν αυτό που ο Μπαντούρα αποκαλεί αυτο-αποτελεσματικότητα, ότι μπορείτε να επιτύχετε τους στόχους σας, και ότι μπορείτε να φτάσετε σε ένα επίπεδο δημιουργικής αυτοπεποίθησης και να αγγίξετε το φίδι.
And they just make better decisions. I know at TED, you're supposed to have a change-the-world kind of thing, isn't that -- everybody has a change-the-world thing? If there is one for me, this is it, to help this happen. So I hope you'll join me on my quest, you as, kind of, thought leaders. It would be really great if you didn't let people divide the world into the creatives and the non-creatives, like it's some God-given thing, and to have people realize that they're naturally creative, and that those natural people should let their ideas fly; that they should achieve what Bandura calls self-efficacy, that you can do what you set out to do, and that you can reach a place of creative confidence
Σας ευχαριστώ.
and touch the snake.
(Χειροκρότημα)
Thank you.