This is Aunt Zip from Sodom, North Carolina. She was 105 years old when I took this picture. She was always saying things that made me stop and think, like, "Time may be a great healer, but it ain't no beauty specialist." (Laughter) She said, "Be good to your friends. Why, without them, you'd be a total stranger." (Laughter)
Dit is tante Zip van Sodom in North Carolina. Ze was 105 jaar oud toen ik deze foto nam. Ze zei altijd dingen die me deden nadenken, zoals dit: "De tijd is wellicht een groot genezer, maar een schoonheidsspecialist is het niet." (Gelach) Ze zei: "Wees goed voor je vrienden. want zonder ben je een volslagen vreemdeling." (Gelach)
This is one of her songs. Let's see if we can get into the flow here and all do this one together. And I'm going to have Michael Manring play bass with me. Give him a big old hand. (Applause)
Dit is een van haar liedjes. We gaan het samen proberen te zingen. Michael Manring speelt de bas. Geef hem een applaus. (Applaus)
One, two, three, four.
Een, twee, drie, vier.
(Music)
(Muziek)
Well, my true love's a black-eyed daisy; if I don't see her, I go crazy.
Mijn ware liefde is een zwartogige madelief. Als ik haar niet zie, word ik crazy.
My true love lives up the river; a few more jumps and I'll be with her.
Mijn ware liefde woont naast de rivier. een paar sprongen en ik ben bij haar.
Hey, hey, black-eyed Susie! Hey, hey, black-eyed Susie! Hey, hey black-eyed Susie, hey.
Hey, hey, black-eyed Susie! Hey, hey, black-eyed Susie! Hey, hey black-eyed Susie, hey.
Now you've got to picture Aunt Zip at 105 years old in Sodom, North Carolina. I'd go up and learn these old songs from her. She couldn't sing much, couldn't play anymore. And I'd pull her out on the front porch. Down below, there was her grandson plowing the tobacco field with a mule. A double outhouse over here on the side. And we'd sing this old song. She didn't have a whole lot of energy, so I'd sing, "Hey, hey!" and she'd just answer back with, "Black-eyed Susie."
Tante Zip leerde me deze oude liedjes toen ze 105 was. Goed zingen kon ze niet, spelen al evenmin. Ik zette haar op de veranda. Haar kleinzoon ploegde het tabaksveld met een muilezel. Een dubbel bijgebouw hier opzij. We zongen dit oude liedje. Ze had niet veel energie meer. Ik zong "Hey, hey!" en ze antwoordde met "Black-eyed Susie."
Oh, hey, hey, black-eyed Susie! Hey, hey, black-eyed Susie! Hey, hey, black-eyed Susie, hey.
Oh, hey, hey, black-eyed Susie! Hey, hey, black-eyed Susie! Hey, hey, black-eyed Susie, hey.
Well, she and I went blackberry picking. She got mad; I took a licking.
Samen gingen we bramen plukken. Ze werd kwaad en ik kreeg een tik.
Ducks on the millpond, geese in the ocean, Devil in the pretty girl when she takes a notion.
Eenden op de molenvijver, ganzen in de oceaan, Duivel in het mooie meisje wanneer ze je opmerkt.
Hey, hey, black-eyed Susie! Hey, hey, black-eyed Susie! Hey, hey black-eyed Susie, hey.
Hey, hey, black-eyed Susie! Hey, hey, black-eyed Susie! Hey, hey black-eyed Susie, hey.
Let's have the banjo.
We nemen de banjo.
Well, we'll get married next Thanksgiving. I'll lay around; she'll make a living.
Volgende Thanksgiving gaan we trouwen. Ik doe niks; zij verdient de kost.
She'll cook blackjacks, I'll cook gravy; we'll have chicken someday, maybe.
Zij maakt blackjacks, ik de jus; en af en toe misschien een kip.
Hey, hey, hey, hey. Hey, hey, black-eyed Susie, hey!
Hey, hey, hey, hey. Hey, hey, black-eyed Susie, hey!
One more time now. Oh, hey, hey, black-eyed Susie! Hey, hey, black-eyed Susie! Hey, hey, black-eyed Susie, hey.
Nog eens. Oh, hey, hey, black-eyed Susie! Hey, hey, black-eyed Susie! Hey, hey, black-eyed Susie, hey.
(Applause) Thank you, Michael.
(Applaus) Dank je, Michael.
This is Ralph Stanley. When I was going to college at University of California at Santa Barbara in the College of Creative Studies, taking majors in biology and art, he came to the campus. This was in 1968, I guess it was. And he played his bluegrass style of music, but near the end of the concert, he played the old timing style of banjo picking that came from Africa, along with the banjo. It's called claw-hammer style, that he had learned from his mother and grandmother. I fell in love with that. I went up to him and said, how can I learn that? He said, well, you can go back to Clinch Mountain, where I'm from, or Asheville or Mount Airy, North Carolina -- some place that has a lot of music. Because there's a lot of old people still living that play that old style.
Dit is Ralph Stanley. Toen ik college liep aan de Universiteit van Californië in Santa Barbara aan de afdeling Creatieve Studies, om een graad te halen in biologie en kunst, kwam hij naar de campus. In 1968, dacht ik. Hij speelde zijn bluegrassmuziek, maar aan het einde van het concert, ging hij op de oude manier op zijn banjo tokkelen. Die kwam uit Afrika, net als de banjo. Het heet de klauwhamerstijl. Had hij geleerd van zijn moeder en grootmoeder. Ik was er weg van. Ik vroeg hem: "Hoe kan ik dat leren?" Hij zei: "Je kan naar Clinch Mountain gaan, waar ik vandaan kom, of Asheville of Mount Airy, North Carolina. Daar vind je een heleboel van dit soort muziek. Heel veel oude mensen spelen nog steeds in die oude stijl."
So I went back that very summer. I just fell in love with the culture and the people. And you know, I came back to school, I finished my degrees and told my parents I wanted to be a banjo player. You can imagine how excited they were.
Die zomer ging ik er naartoe. Ik hield van die cultuur en de mensen. Terug op school haalde ik mijn diploma en vertelde mijn ouders dat ik banjospeler wilde worden. Je kan je voorstellen hoe blij ze waren.
So I thought I would just like to show you some of the pictures I've taken of some of my mentors. Just a few of them, but maybe you'll get just a little hint of some of these folks.
Daarom ga ik jullie enkele foto's van mijn mentors tonen. Om je een idee te geven.
And play a little banjo. Let's do a little medley. (Music)
En een beetje banjo spelen. Een kleine medley. (Muziek)
(Applause) Those last few pictures were of Ray Hicks, who just passed away last year. He was one of the great American folk tale-tellers. The Old Jack tales that he had learned -- he talked like this, you could hardly understand him. But it was really wonderful. And he lived in that house that his great-grandfather had built. No running water, no electricity. A wonderful, wonderful guy.
(Applaus) Die laatste paar foto's waren van Ray Hicks, die net vorig jaar overleed. Hij was een van de grote Amerikaanse volksverhalenvertellers. De verhalen gingen altijd over oude Jack. Zo sprak hij -- Je kon hem nauwelijks begrijpen. Maar het was echt geweldig. Hij woonde in het huis dat zijn overgrootvader had gebouwd. Geen stromend water, geen elektriciteit. Prachtige, prachtige kerel.
And you can look at more pictures. I've actually got a website that's got a bunch of photos that I've done of some of the other folks I didn't get a chance to show you. This instrument came up in those pictures. It's called the mouth bow. It is definitely the first stringed instrument ever in the world, and still played in the Southern mountains. Now, the old timers didn't take a fancy guitar string and make anything like this. They would just take a stick and a catgut and string it up. It was hard on the cats, but it made a great little instrument. It sounds something like this.
Nog meer foto's. Ik heb er op mijn website nog een heleboel van andere mensen daar. Dit instrument stond op een van die foto's. Het heet een mondboog. Het is zeker het oudste snaarinstrument ter wereld. Het wordt nog altijd gespeeld in de zuidelijke bergen. Die oude kerels gebruikten geen gitaarsnaren om zoiets te maken. Ze bespanden alleen maar een stok met wat kattendarm. Niet leuk voor de katten, maar je kreeg een prachtig instrumentje. Zo klinkt het.
(Music) Well, have you heard the many stories told by young and old with joy about the many deeds of daring that were done by the Johnson boys?
(Muziek) Heb je de vele door jong en oud met vreugde vertelde verhalen al gehoord over de gedurfde daden van de Johnsonjongens?
You take Kate, I'll take Sal; we'll both have a Johnson gal. You take Kate, I'll take Sal; we'll both have a Johnson gal.
Neem jij Kate, ik neem Sal; dan hebben we beiden een Johnsonmeid. Neem jij Kate, ik neem Sal; dan hebben we beiden een Johnsonmeid.
Now, they were scouts in the rebels' army, they were known both far and wide.
Het waren verkenners in het rebellenleger, ze waren wijd en zijd bekend.
When the Yankees saw them coming, they'd lay down their guns and hide.
Toen de Yankees hen zagen komen, legden ze hun geweren neer en staken zich weg.
You take Kate, I'll take Sal; we'll both have a Johnson gal. You take Kate, I'll take Sal; we'll both have a Johnson gal.
Neem jij Kate, ik neem Sal; dan hebben we beiden een Johnsonmeid. Neem jij Kate, ik neem Sal; dan hebben we beiden een Johnsonmeid.
Ain't that a sound? (Applause)
Is dat geen klank? (Applaus)
Well, it was 1954, I guess it was. We were driving in the car outside of Gatesville, Texas, where I grew up in the early part of my life. Outside of Gatesville we were coming back from the grocery store. My mom was driving; my brother and I were in the back seat. We were really mad at my mom. We looked out the window. We were surrounded by thousands of acres of cotton fields. You see, we'd just been to the grocery store, and my mom refused to buy us the jar of Ovaltine that had the coupon for the Captain Midnight decoder ring in it. And, buddy, that made us mad. Well, my mom didn't put up with much either, and she was driving, and she said, "You boys! You think you can have anything you want. You don't know how hard it is to earn money. Your dad works so hard. You think money grows on trees. You've never worked a day in your lives. You boys make me so mad. You're going to get a job this summer."
Het was in 1954, denk ik. We reden in de auto net buiten Gatesville in Texas. Daar ben ik opgegroeid. We kwamen terug van de supermarkt. Mijn moeder reed en mijn broer en ik zaten op de achterbank. We waren echt boos op mijn moeder. We keken uit het raam. We waren omringd door duizenden hectaren katoenvelden. We waren net naar de supermarkt geweest en mijn moeder wilde ons die bokaal Ovaltine niet kopen. En daar zat net die bon voor de kapitein-Midnight-decoderring in. Waren wij kwaad! Mijn moeder maakte er korte metten mee en zei: "Jullie jongens! Jullie denken dat je alles kunt krijgen wat je maar wilt. Jullie weten niet hoe moeilijk het is om geld te verdienen. Je vader werkt zo hard. Je denkt dat geld aan de bomen groeit. Je hebt in je leven nog nooit een dag gewerkt. Jullie maken me zo boos. Deze zomer krijgen jullie een baan."
She pulled the car over; she said, "Get out of the car." My brother and I stepped out of the car. We were standing on the edge of thousands of acres of cotton. There were about a hundred black folks out there picking. My mom grabbed us by the shoulders. She marched us out in the field. She went up to the foreman; she said, "I've got these two little boys never worked a day in their lives." Of course, we were just eight and 10. (Laughter) She said, "Would you put them to work?" Well, that must have seemed like a funny idea to that foreman: put these two middle-class little white boys out in a cotton field in August in Texas -- it's hot. So he gave us each a cotton sack, about 10 feet long, about that big around, and we started picking. Now, cotton is soft but the outside of the plant is just full of stickers. And if you don't know what you're doing, your hands are bleeding in no time. And my brother and I started to pick it, and our hands were startin' to bleed, and then -- "Mom!" And Mom was just sitting by the car like this. She wasn't going to give up.
Ze stopte de auto en zei: "Uit de auto!" Mijn broer en ik stapten uit de auto. Wij stonden aan de rand van duizenden hectaren katoen. Ongeveer honderd zwarte mensen waren daar aan het plukken. Mijn moeder trok ons het veld in. Ze ging naar de opzichter en zei: "Ik heb hier twee kereltjes die nog nooit een dag in hun leven gewerkt hebben." We waren net 8 en 10. (Gelach) Ze zei: "Wil je ze aan het werk zetten?" Dat moet die opzichter een grappig idee hebben geleken: twee blanke jongetjes uit de middenklasse aan het werk zetten in een katoenveld in augustus in Texas -- dan is het daar warm. Hij gaf ons elk een katoenzak, ongeveer 3 meter lang, ongeveer zo groot en wij begonnen te plukken. Nu is katoen wel zacht, maar de buitenkant van de plant is zo stekelig als wat. Als je er geen verstand van hebt, bloeden je handen in geen tijd. Mijn broer en ik begonnen te plukken. In de kortste keren zaten onze handen onder het bloed. Wij: "Mama!" Mama zat net zo bij de auto. Ze was niet van plan om op te geven.
Well, the foreman could see he was in over his head, I guess. He kind of just snuck up behind us and he sang out in a low voice. He just sang: "Well, there's a long white robe in heaven, I know. Don't want it to leave me behind. Well, there's a long white robe in heaven, I know. Don't want it to leave me behind." And from all around as people started singing and answering back, he sang: "Good news, good news: Chariot's coming. Good news: Chariot's coming. Good news: Chariot's coming. And I don't want it to leave me behind." Now, my brother and I had never heard anything like that in our whole lives. It was so beautiful. We sat there all day picking cotton, without complaining, without crying, while they sang things like: "Oh, Mary, don't you weep, don't you moan" and "Wade in the water," and "I done done," "This little light of mine."
De opzichter zag dat hij ermee moest doorgaan. Hij kwam achter ons staan en begon met een lage stem te zingen. Hij zong: "Ik weet dat er in de hemel een lang wit kleed hangt. Ik wil dat het me niet achterlaat. Ik weet dat er in de hemel een lang wit kleed hangt. Ik wil dat het me niet achterlaat." Rondom ons begonnen alle mensen te zingen en te antwoorden. Hij zong: "Goed nieuws, goed nieuws: karretje komt zo. Goed nieuws: karretje komt zo. Goed nieuws: karretje komt zo. Ik wil dat het me niet achterlaat." Mijn broer en ik hadden in ons hele leven nog nooit zoiets gehoord. Het was zo mooi. We plukten de hele dag katoen, zonder klagen, zonder huilen, terwijl ze dingen zoals dit zongen: "Oh, Mary, ween niet, klaag niet" en "Waad door het water," en "Ik gedaan, gedaan" en "Dit lichtje van mij".
Finally, by the end of the day, we'd each picked about a quarter of a bag of cotton. But the foreman was kind enough to give us each a check for a dollar, but my mother would never let us cash it. I'm 57; still have the check. Now, my mother hoped that we learned from that the value of hard work. But if you have children, you know it doesn't often work that way. No, we learned something else. The first thing I learned that day was that I never ever wanted to work that hard again. (Laughter) And pretty much never did. But I also learned that some people in this world do have to work that hard every day, and that was an eye-opener. And I also learned that a great song can make hard work go a little easier. And it also can bring the group together in a way that nothing else can.
Aan het eind van de dag hadden we elk een kwart zak katoen geplukt. De opzichter was zo vriendelijk ons elk een cheque van één dollar te geven, maar mijn moeder heeft ons het geld nooit laten incasseren. Ik ben 57 en heb die cheque nog altijd. Mijn moeder wilde ons de waarde van hard werken bijbrengen. Maar als je kinderen hebt, weet je dat het soms anders uitvalt. We leerden iets anders. Het eerste dat ik die dag heb geleerd, was dat ik nooit weer zo hard wilde werken. (Gelach) En het ook zo goed als nooit heb gedaan. Maar ik leerde ook dat sommige mensen in deze wereld elke dag zo hard moeten werken. Dat deed mijn ogen opengaan. Ook leerde ik dat een geweldig liedje hard werk een beetje makkelijker kan maken. En ook een groep kan samenbrengen zoals niets anders dat kan.
Now, I was just a little eight-year-old boy that day when my mama put me out of the car in that hot Texas cotton field. I wasn't even aware of music -- not even aware of it. But that day in the cotton field out there picking, when those people started singing, I realized I was in the very heart of real music, and that's where I've wanted to be ever since.
Ik was maar een jongetje van acht toen mijn mama me uit de auto zette in dat hete katoenveld daar in Texas. Muziek had me tot dan toe niets gezegd. Maar toen die dag in het katoenveld mensen begonnen te zingen, realiseerde ik me dat ik me in het hart van echte muziek bevond. Ik ben er nooit meer uit willen weggaan.
Try this old song with me. I sing: Well, there's a long white robe in heaven, I know.
Probeer dit oude lied met mij. Ik zing: Ik weet dat er in de hemel een lang wit kleed hangt.
You sing: Don't want it to leave me behind. Well, there's a long white robe in heaven, I know. Don't want it to leave me behind.
Jullie zingen: Ik wil dat het me niet achterlaat. Ik weet dat er in de hemel een lang wit kleed hangt. Ik wil dat het me niet achterlaat.
Good news, good news: Chariot's coming. Good news: Chariot's coming. Good news: Chariot's coming. And I don't want it to leave me --
Goed nieuws, goed nieuws: karretje komt zo. Goed nieuws, goed nieuws: karretje komt zo. Goed nieuws, goed nieuws: karretje komt zo. Ik wil dat het me niet achterlaat.
It's been a while since you guys have been picking your last bale of cotton, isn't it? Let's try it one more time.
Het is al een tijdje geleden dat jullie je laatste baal katoen hebben geplukt, niet? Laten we het nog een keer proberen.
There's a starry crown in heaven, I know. Don't want it to leave me behind. There's a starry crown in heaven, I know. Don't want it to leave me behind.
Er is een sterrenkroon in de hemel, weet ik. Ik wil dat het me niet achterlaat. Er is een sterrenkroon in de hemel, weet ik. Ik wil dat het me niet achterlaat.
Good news: Chariot's coming. Good news: Chariot's coming. Good news: Chariot's coming. And I don't want it to leave me behind.
Goed nieuws, goed nieuws: karretje komt zo. Goed nieuws, goed nieuws: karretje komt zo. Goed nieuws, goed nieuws: karretje komt zo. Ik wil dat het me niet achterlaat.
It was a few years ago, but I sort of remembered this story, and I told it at a concert. My mom was in the audience. After the -- she was glad to have a story about herself, of course, but after the concert she came up and she said, "David, I've got to tell you something. I set that whole thing up. I set it up with the foreman. I set it up with the owner of the land. I just wanted you boys to learn the value of hard work. I didn't know it was going to make you fall in love with music though."
Een paar jaar geleden viel me dit verhaal te binnen en ik vertelde het tijdens een concert. Mijn moeder zat in het publiek. Ze was blij een verhaal over zichzelf te horen, maar na het concert zei ze: "David, ik moet je iets vertellen. Dat hele ding was opgezet spel. Ik had het afgesproken met de opzichter en de eigenaar. Ik wilde jullie de waarde van hard werken leren kennen. Ik wist niet dat je verliefd op die muziek zou worden."
Let's try. Good news: Chariot's coming. Good news: Chariot's coming. Good news: Chariot's coming. And I don't want it to leave me behind. (Applause)
Opnieuw. Goed nieuws: karretje komt zo. Goed nieuws: karretje komt zo. Goed nieuws: karretje komt zo. Ik wil dat het me niet achterlaat. (Applaus)
Well, this is the steel guitar. It's an American-made instrument. It was originally made by the Dopyera Brothers, who later on made the Dobro, which is a wood-bodied instrument with a metal cone for -- where the sound comes from. It's usually played flat on your lap. It was made to play Hawaiian music back in the 1920s, before they had electric guitars, trying to make a loud guitar. And then African-American folks figured out you could take a broken bottle neck, just like that -- a nice Merlot works very well. That wine we had yesterday would have been perfect. Break it off, put it on your finger, and slide into the notes. This instrument pretty much saved my life.
Dit is een steel guitar. Een instrument van Amerikaanse makelij. Het werd oorspronkelijk gemaakt door de broers Dopyera die later de dobro, een houtinstrument maakten met een metalen konus voor waar het geluid vandaan komt. Het wordt gewoonlijk plat op je schoot bespeeld. Ze speelden er in de jaren 20 Hawaiaanse muziek mee voordat ze elektrische gitaren hadden. Het moest luid klinken. Afro-Amerikaanse mensen vonden dat je met een afgebroken flessenhals zoals deze -- een mooie Merlot doet het prima. Onze wijn van gisteren zou perfect zijn geweest. Breek hem af, zet hem op je vinger en laat hem over de noten glijden. Dit instrument heeft vrijwel mijn leven gered.
Fifteen years ago, 14 years ago, I guess, this year, my wife and I lost our daughter, Sarah Jane, in a car accident, and it was the most -- it almost took me out -- it almost took me out of this world. And I think I learned a lot about what happiness was by going through such unbelievable grief, just standing on the edge of that abyss and just wanting to jump in. I had to make lists of reasons to stay alive. I had to sit down and make lists, because I was ready to go; I was ready to check out of this world. And you know, at the top of the list, of course, were Jenny, and my son, Zeb, my parents -- I didn't want to hurt them. But then, when I thought about it beyond that, it was very simple things. I didn't care about -- I had a radio show, I have a radio show on public radio, "Riverwalk," I didn't care about that. I didn't care about awards or money or anything. Nothing. Nothing. On the list it would be stuff like, seeing the daffodils bloom in the spring, the smell of new-mown hay, catching a wave and bodysurfing, the touch of a baby's hand, the sound of Doc Watson playing the guitar, listening to old records of Muddy Waters and Uncle Dave Macon. And for me, the sound of a steel guitar, because one of my parents' neighbors just gave me one of these things. And I would sit around with it, and I didn't know how to play it, but I would just play stuff as sad as I could play. And it was the only instrument that, of all the ones that I play, that would really make that connection. This is a song that came out of that.
Ongeveer 14 jaar geleden verloren mijn vrouw en ik onze dochter, Sarah Jane, in een auto-ongeluk. Het was het meest -- ik stond op de rand om er zelf uit te stappen. Ik leerde veel over wat geluk was door een dergelijk ongelooflijk verdriet te ervaren. Door op de rand van die afgrond te staan en er in te willen springen. Ik moest lijsten van redenen om te blijven leven aanleggen. Ik moest die lijsten maken, want ik was klaar om te gaan. Ik was klaar om deze wereld vaarwel te zeggen. Bovenaan de lijst stonden natuurlijk Jenny, en mijn zoon, Zeb, mijn ouders -- ik wilde hen niet kwetsen. Maar daarnaast, toen ik erover nadacht, waren het ook de eenvoudige dingen. Ik zat niet in over -- ik had een radioshow, Ik heb een radioshow op de openbare radio, 'Riverwalk'. Daar gaf ik niet om. Ook niet om prijzen of geld of zo. Niets. Niets. Op de lijst stonden dingen als: de narcissen zien bloeien in het voorjaar, de geur van versgemaaid hooi, bodysurfend over de golven rijden, de aanraking van een babyhand, het geluid van Doc Watson die gitaar speelt, luisteren naar oude records van Muddy Waters en Uncle Dave Macon. Voor mij, het geluid van een steel-guitar, omdat een van de buren van mijn ouders me net zo'n ding hadden gegeven. Ik hield ze in mijn handen en wist niet hoe ze te bespelen, ik haalde er alleen maar zo triest mogelijke klanken uit. Het was het enige instrument van alles wat ik bespeel, dat echt die gevoelens naar buiten kon brengen. Dit is een lied dat eruit kwam.
(Music) Well, I hear you're having trouble. Lord, I hate to hear that news. If you want to talk about it, you know, I will listen to you through.
(Muziek) Ik hoor dat je in de ellende zit. Heer, wat haat ik het om dat nieuws te horen. Als je erover wil praten, wil ik wel naar je luisteren.
Words no longer say it; let me tell you what I always do. I just break off another bottleneck and play these steel guitar blues.
Niet langer zeggen woorden het. Laat me je vertellen wat ik altijd doe. Ik breek gewoon nog een flessenhals af en speel deze steel-guitarblues.
People say, "Oh, snap out of it!" Oh yeah, that's easier said than done. While you can hardly move, they're running around having all kinds of fun.
Mensen zeggen, "Ach, zet je erover!" O ja, dat is gemakkelijker gezegd dan gedaan. Terwijl jij je nauwelijks kunt bewegen, amuseren zij zich te pletter.
Sometimes I think it's better just to sink way down in your funky mood 'til you can rise up humming these steel guitar blues.
Soms denk ik dat het beter is om je gewoon te laten gaan tot je weer kunt opstaan om deze steel-guitarblues te laten klinken.
Now, you can try to keep it all inside with drink and drugs and cigarettes, but you know that's not going to get you where you want to get.
Je kunt het allemaal proberen op te kroppen met drank en drugs en sigaretten, maar dan geraak je niet waar je naartoe wil.
But I got some medicine here that just might shake things loose. Call me in the morning after a dose of these steel guitar blues. Open up now. (Applause)
Maar hier heb ik wat medicijn die de dingen wat draaglijker kan maken. Bel me morgen na een dosis van deze steel-guitarblues. Kom op nu. (Applaus)
Oh, I think I've got time to tell you about this. My dad was an inventor. We moved to California when Sputnik went up, in 1957. And he was working on gyroscopes; he has a number of patents for that kind of thing. And we moved across the street from Michael and John Whitney. They were about my age. John went on, and Michael did too, to become some of the inventors of computer animation. Michael's dad was working on something called the computer. This was 1957, I was a little 10-year-old kid; I didn't know what that was. But he took me down to see one, you know, what they were making. It was like a library, just full of vacuum tubes as far as you could see, just floors and floors of these things, and one of the engineers said, some day you're going to be able to put this thing in your pocket. I thought, damn, those are going to be some big pants! (Laughter)
Ik denk dat ik nog wat tijd over heb om jullie te vertellen dat mijn vader een uitvinder was. We verhuisden naar Californië toen de Spoetnik omhoog ging in 1957. Hij werkte aan gyroscopen. Hij heeft een aantal octrooien voor dat soort dingen. We woonden toen in de straat van Michael en John Whitney. Ze waren ongeveer van mijn leeftijd. John en Michael waren twee van de uitvinders van computeranimatie. Michaels vader werkte aan iets dat een computer heette. Dit was 1957, ik was toen 10. Ik had geen idee wat dat was. Maar hij nam me mee om naar eentje te gaan kijken Het was net een bibliotheek, vol met vacuümbuizen zover je kon zien, meerdere verdiepingen van deze dingen. Een van de ingenieurs zei: "Ooit zul je zo'n ding in je zak kunnen steken." Ik dacht: verdorie, dat gaat een grote broek zijn! (Gelach)
So that Christmas -- maybe I've got time for this -- that Christmas I got the Mister Wizard Fun-o-Rama chemistry set. Well, I wanted to be an inventor just like my dad; so did Michael. His great-granddad had been Eli Whitney, the inventor of the cotton gin. So we looked in that -- this was a commercial chemistry set. It had three chemicals we were really surprised to see: sulfur, potassium nitrate and charcoal. Man, we were only 10, but we knew that made gunpowder. We made up a little batch and we put it on the driveway and we threw a match and phew, it flared up. Ah, it was great.
Die Kerstmis -- misschien heb ik hier nog tijd voor -- kreeg ik de Mister Wizard Fun-o-Rama scheikundeset. Ik wilde een uitvinder worden net als mijn vader en Michael ook. Zijn overgrootvader was Eli Whitney, de uitvinder van de 'cotton gin'. We bekeken de set -- een commerciële scheikundeset. Er zaten drie chemische stoffen in waarvan we verbaasd waren ze aan te treffen: zwavel, kaliumnitraat en houtskool. Man, we waren maar 10 jaar, maar we wisten dat dat buskruit gaf. We maakten een beetje, we zetten het op de oprit, gooiden er een lucifer op en pfft, het ontbrandde. Geweldig!
Well, obviously the next thing to do was build a cannon. So we went over into Michael's garage -- his dad had all kinds of stuff, and we put a pipe in the vice there, and screwed a cap on the end of the pipe, drilled a hole in the back of the pipe, took some of our firecrackers, pulled out the fuses, tied them together, put them in the back there, and -- down in that hole -- and then stuffed some of our gunpowder down that pipe and put three ball bearings on the top, in the garage. (Laughter) We weren't stupid: we put up a sheet of plywood about five feet in front of it. We stood back, we lit that thing, and they flew out of there -- they went through that plywood like it was paper. Through the garage. Two of them landed in the side door of his new Citroen. (Laughter) We tore everything down and buried it in his backyard. That was Pacific Palisades; it probably is still there, back there.
Natuurlijk was de volgende stap een kanon bouwen. Dus gingen we naar Michaels garage -- zijn vader had allerlei spullen. We klemden een buis in de bankschroef, schroefden een dop op het einde van de buis, boorden een gat in de achterkant van de buis, namen wat voetzoekers, trokken de lonten eruit, bonden ze samen, staken ze in dat gat, goten wat van ons buskruit in de buis en daarop nog drie kogels uit een kogellager. Allemaal in de garage. (Gelach) We waren niet dom: we zetten er nog een groot blad triplex voor. We gingen achteruit, staken de lont aan, en daar gingen ze door het triplex als het papier was. Door de garage. Twee kwamen er terecht in de deur van zijn nieuwe Citroën. (Gelach) We ruimden de boel op en begroeven het in zijn achtertuin. Dat was in Pacific Palisades. Het zit er waarschijnlijk nog.
Well, my brother heard that we had made gunpowder. He and his buddies, they were older, and they were pretty mean. They said they were going to beat us up if we didn't make some gunpowder for them. We said, well, what are you going to do with it? They said, we're going to melt it down and make rocket fuel. (Laughter) Sure. We'll make you a big batch. (Laughter) So we made them a big batch, and it was in my -- now, we'd just moved here. We'd just moved to California. Mom had redone the kitchen; Mom was gone that day. We had a pie tin. It became Chris Berquist's job to do the melting down. Michael and I were standing way at the side of the kitchen. He said, "Yeah, hey, it's melting. Yeah, the sulfur's melting. No problem. Yeah, you know." It just flared up, and he turned around, and he looked like this. No hair, no eyelashes, no nothing. There were big welts all over my mom's kitchen cabinet; the air was the just full of black smoke. She came home, she took that chemistry set away, and we never saw it again. But we thought of it often, because every time she'd cook tuna surprise it made -- tasted faintly of gunpowder.
Mijn broer hoorde dat we buskruit hadden gemaakt. Hij en zijn vrienden waren ouder en nogal hardhandig. Ze gingen ons een pak rammel geven als we niet wat buskruit voor hen zouden maken. Wij vroegen wat ze ermee wilden doen. Zij zeiden: "We gaan het smelten om er raketbrandstof van te maken." (Gelach) Wij: "Zeker. We maken jullie een heleboel." (Gelach) We maakten ze een heleboel. We waren net verhuisd naar Californië. Mam had de keuken heringericht. Ze was er toen niet en wij hadden een taartblik. Chris Berquist zou zich bezig houden met het smelten. Michael en ik stonden aan de zijkant van de keuken. Hij zei: "Ja, het smelt. De zwavel smelt. Geen probleem." De boel ontvlamde en toen hij zich omdraaide, zag hij er zo uit: Geen haar, geen wimpers, niets. Overal grote vegen over mams nieuwe keuken. De lucht vol met zwarte rook. Ze kwam thuis en nam de chemiedoos in beslag. We hebben ze nooit teruggezien. Maar we dachten er nog vaak aan terug. Telkens ze tonijn klaarmaakte, vonden we er een buskruitsmaakje aan.
So I like to invent things too, and I think I'll close out my set with something I invented a good while back. When drum machines were new, I got to thinking, why couldn't you take the oldest form of music, the hambone rhythms, and combine it with the newest technology? I call this Thunderwear. At that time, drum triggers were new. And so I put them all together and sewed 12 of them in this suit. I showed you some of the hambone rhythms yesterday; I'm going to be doing some of the same ones. I have a trigger here, trigger here, here, here. Right there. It's going to really hurt if I don't take that off. Okay. Now, the drum triggers go out my tail here, into the drum machine, and they can make various sounds, like drums. So let me put them all together. And also, I can change the sounds by stepping on this pedal right here, and -- let me just close out here by doing you a little hambone solo or something like this.
Ik hou ook van dingen uitvinden. Ik eindig met iets dat ik een tijdje terug heb uitgevonden. Toen drummachines nieuw waren, dacht ik: waarom kunnen we de oudste vorm van muziek, het hamboneritme, niet combineren met de nieuwste technologie? Ik noem dit Thunderwear. Toen waren drumtriggers iets nieuws. Ik naaide er 12 in dit pak. Gisteren toonde ik jullie wat hamboneritmes. Ik ga er wat van herhalen. Ik heb een trigger hier, trigger hier, hier, hier. Daar. Het gaat echt pijn doen als dit ik niet uitdoe. Oké. De drumtriggers gaan hier door mijn staart naar de drummachine. Ze kunnen verschillende geluiden maken, zoals drums. Ik bracht ze allemaal samen. Ik kan de geluiden ook wijzigen via dit pedaal hier. Ik eindig met een kleine hambonesolo of iets dergelijks.
Thank you, folks. (Applause)
Dank je, mensen. (Applaus)