Είμαι θαλάσσιος βιολόγος και εξερευνητής φωτογράφος του National Geographic, αλλά θέλω να μοιραστώ ένα μυστικό. Αυτή η εικόνα είναι τελείως λάθος, εντελώς λάθος. Βλέπω κάποιους να κλαίνε στο βάθος γιατί τους κατέστρεψα την ιδέα για τις γοργόνες. Εντάξει, οι γοργόνες είναι αληθινές, αλλά όποιος έχει κάνει κατάδυση ξέρει ότι ο ωκεανός μοιάζει περισσότερο έτσι. Αυτό συμβαίνει επειδή ο ωκεανός είναι ένα τεράστιο φίλτρο και όσο καταδύεσαι χάνεις τα χρώματα και το τοπίο πολύ σύντομα γίνεται σκοτεινό και μπλε.
I'm a marine biologist and an explorer-photographer with National Geographic, but I want to share a secret. This image is totally incorrect, totally incorrect. I see a couple of people crying in the back that I've blown their idea of mermaids. All right, the mermaid is indeed real, but anyone who's gone on a dive will know that the ocean looks more like this. It's because the ocean is this massive filter, and as soon as you start going underwater, you're going to lose your colors, and it's going to get dark and blue very quickly.
Όμως είμαστε άνθρωποι, είμαστε γήινα θηλαστικά. Έχουμε τριχρωματική όραση, δηλαδή βλέπουμε κόκκινο, πράσινο και μπλε και είμαστε πλήρως εθισμένοι στα χρώματα. Λατρεύουμε τα έντονα χρώματα και θέλουμε να πάρουμε αυτά τα χρώματα υποβρύχια μαζί μας.
But we're humans -- we're terrestrial mammals. And we've got trichromatic vision, so we see in red, green and blue, and we're just complete color addicts. We love eye-popping color, and we try to bring this eye-popping color underwater with us.
Έτσι, υπάρχει μια μακρά και σκοτεινή ιστορία γύρω από τη μεταφορά των χρωμάτων υποβρύχια που ξεκινά πριν 88 χρόνια με τους Μπιλ Λόνγκλεϊ και Τσαρλς Μάρτιν, οι οποίοι προσπάθησαν να τραβήξουν την πρώτη έγχρωμη υποβρύχια φωτογραφία. Βρίσκονται εκεί με παλαιού τύπου στολές κατάδυσης, στις οποίες τροφοδοτείς αέρα, και διαθέτουν μια σχεδία με ιδιαίτερα εύφλεκτη σκόνη μαγνησίου, και οι άνθρωποι στην επιφάνεια δεν είναι σίγουροι πότε να τραβήξουν την αλυσίδα και να εστιάσουν και -μπουμ- ένα λίτρο ισχυρών εκρηκτικών θα εκραγεί ώστε να ρίξουν λίγο φως υποβρύχια και να τραβήξουν μια φωτογραφία σαν αυτό το όμορφο γουρουνόψαρο. Εννοώ, ότι είναι μια υπέροχη εικόνα, όμως δεν είναι αληθινή. Δημιουργούν ένα τεχνητό περιβάλλον ώστε να ικανοποιήσουμε τον εθισμό μας στο χρώμα.
So there's been a long and sordid history of bringing color underwater, and it starts 88 years ago with Bill Longley and Charles Martin, who were trying to take the first underwater color photograph. And they're in there with old-school scuba suits, where you're pumping air down to them, and they've got a pontoon of high-explosive magnesium powder, and the poor people at the surface are not sure when they're going to pull the string when they've got their frame in focus, and -- boom! -- a pound of high explosives would go off so they could put a little bit of light underwater and get an image like this beautiful hogfish. I mean, it's a gorgeous image, but this is not real. They're creating an artificial environment so we can satisfy our own addiction to color.
Βλέποντάς το διαφορετικά, ανακαλύπτουμε ότι, αντί να φέρουμε χρώματα στο βυθό μαζί μας, βλέπουμε τον μπλε ωκεανό που είναι ένα μπλε χωνευτήρι, όπου αυτά τα ζώα που ζουν εκεί για εκατομμύρια χρόνια έχουν εξελιχθεί με όλους τους τρόπους ώστε να παίρνουν αυτό το μπλε φως και να εκπέμπουν άλλα χρώματα. Εδώ είναι ένα μικρό δείγμα του πώς μοιάζει αυτός ο μυστικός κόσμος. Μοιάζει με ένα υποβρύχιο σόου φωτός.
And looking at it the other way, what we've been finding is that instead of bringing color underwater with us, that we've been looking at the blue ocean, and it's a crucible of blue, and these animals living there for millions of years have been evolving all sorts of ways to take in that blue light and give off other colors. And here's just a little sample of what this secret world looks like. It's like an underwater light show.
(Μουσική)
(Music)
Ξανά, αυτό που βλέπουμε εδώ είναι μπλε φως να χτυπά την εικόνα. Αυτά τα ζώα απορροφούν το μπλε φως και αμέσως το μετατρέπουν.
Again, what we're seeing here is blue light hitting this image. These animals are absorbing the blue light and immediately transforming this light.
Έτσι αν το καλοσκεφτούμε, ο ωκεανός αποτελεί το 71% του πλανήτη και το μπλε φως μπορεί να επεκταθεί υποβρύχια μέχρι τα 1000 μέτρα περίπου. Όσο κατεβαίνουμε υποβρύχια, μετά τα πρώτα 10 μέτρα, όλο το κόκκινο έχει χαθεί. Οπότε αν κοιτάξουμε οτιδήποτε κόκκινο κάτω από τα 10 μέτρα, αυτό θα είναι ένα ζώο που μετατρέπει και δημιουργεί το δικό του κόκκινο. Αυτό είναι το μεγαλύτερο μονοχρωματικό μπλε περιβάλλον στον πλανήτη μας.
So if you think about it, the ocean is 71 percent of the planet, and blue light can extend down to almost a 1,000 meters. As we go down underwater, after about 10 meters, all the red is gone. So if you see anything under 10 meters that's red, it's an animal transforming and creating its own red. This is the largest single monochromatic blue environment on our planet.
Η είσοδος μου στον κόσμο του βιοφθορισμού ξεκινά με τα κοράλλια. Θα ήθελα να δώσω μια ομιλία στο TED για κοράλλια και για το πόσο ωραία είναι. Ένα από τα πράγματα που κάνουν, ένα από τα θαυμάσια κατορθώματά τους, είναι η παραγωγή μεγάλης ποσότητας φθορίζουσων πρωτεϊνών, φθοριζώντων μορίων. Αυτό το κοράλλι μπορεί να παράγει έως 14% της μάζας του - μπορεί να είναι αυτή η φθορίζουσα πρωτεΐνη. Όπως θα παράγατε 14% μυικής μάζας και θα τη χρησιμοποιούσατε, έτσι είναι πιθανό να κάνουν κάτι που να έχει λειτουργικό ρόλο. Τα τελευταία 10 με 15 χρόνια, αυτό ήταν πολύ σημαντικό για μένα επειδή αυτό το μόριο τελικά αποδείχτηκε ένα από τα πιο επαναστατικά εργαλεία της βιοϊατρικής επιστήμης που μας επιτρέπει να δούμε καλύτερα τους εαυτούς μας.
And my gateway into this world of biofluorescence begins with corals. And I want to give a full TED Talk on corals and just how cool these things are. One of the things that they do, one of their miraculous feats, is they produce lots of these fluorescent proteins, fluorescent molecules. And in this coral, it could be making up to 14 percent of its body mass -- could be this fluorescent protein. So you wouldn't be making, like, 14 percent muscle and not using it, so it's likely doing something that has a functional role. And for the last 10, 15 years, this was so special to me, because this molecule has turned out to be one of the most revolutionary tools in biomedical science, and it's allowing us to better see inside ourselves.
Οπότε, πώς το μελετάω αυτό; Για να μελετήσουμε το βιοφθορισμό κολυμπάμε το βράδυ. Όταν μάλιστα ξεκίνησα χρησιμοποιούσα αυτά τα μπλε φίλτρα με ταινία πάνω από τον προβολέα μου ώστε να είμαι σίγουρος ότι θα δω το φως, το οποίο παράγεται από τα ζώα. Φτιάχνουμε μια έκθεση για το μουσείο φυσικής ιστορίας προσπαθώντας να δείξουμε πόσο υπέροχα είναι τα φθορίζοντα κοράλλια πάνω στον ύφαλο και κάτι έγινε το οποίο με απογείωσε: αυτό. Στο μέσον των κοραλλιών μας, υπάρχει αυτό το πράσινο φθορίζον ψάρι. Είναι η πρώτη φορά που βλέπουμε ένα πράσινο φθορίζον ψάρι ή οποιοδήποτε σπονδυλωτό. Τρίβαμε τα μάτια μας, ελέγχαμε τα φίλτρα, πιστεύοντας πως κάποιος μας έκανε πλάκα με την κάμερα, όμως το χέλι είναι πραγματικό.
So, how do I study this? In order to study biofluorescence, we swim at night. And when I started out, I was just using these blue duct-tape filters over my strobe, so I could make sure I'm actually seeing the light that's being transformed by the animals. We're making an exhibit for the Museum of Natural History, and we're trying to show off how great the fluorescent corals are on the reef, and something happened that just blew me away: this. In the middle of our corals, is this green fluorescent fish. It's the first time we've ever seen a green fluorescent fish or any vertebrate for that matter. And we're rubbing our eyes, checking the filters, thinking that somebody's maybe playing a joke on us with the camera, but the eel was real.
Ήταν το πρώτο πράσινο φθορίζον χέλι που βρήκαμε και αυτό άλλαξε την πορεία μου τελείως. Οπότε έπρεπε να αφήσω κατά μέρος τα κοράλλια μου και να συνεργαστώ με ένα ιχθυολόγο, τον Τζον Σπαρκς, και να ξεκινήσω μια έρευνα σε όλο τον κόσμο για να δω πόσο διαδεδομένο είναι αυτό το φαινόμενο. Τα ψάρια είναι πολύ πιο ενδιαφέροντα από τα κοράλλια, επειδή έχουν πραγματικά ανεπτυγμένη όραση και κάποια από τα ψάρια, όπως τα φωτογράφιζα, είχαν φακούς στα μάτια που μεγέθυναν το φθορισμό. Οπότε ήθελα να το προχωρήσω λίγο περισσότερο.
It was the first green fluorescent eel that we found, and this just changed my trajectory completely. So I had to put down my corals and team up with a fish scientist, John Sparks, and begin a search around the world to see how prevalent this phenomenon is. And fish are much more interesting than corals, because they have really advanced vision, and some of the fish even have, the way that I was photographing it, they have lenses in their eyes that would magnify the fluorescence. So I wanted to seek this out further.
Σχεδιάσαμε έναν καινούριο μηχανισμό και ψάξαμε στους υφάλους ανά τον κόσμο αναζητώντας φθορίζουσα ζωή. Μοιάζει με τη συσκευή μηνυμάτων του ΕΤ. Κολυμπάμε εκεί έξω με αυτό το μπλε φως και ψάχνουμε για μια ανταπόκριση, για ζώα που απορροφούν αυτό το φως και μας το επιστρέφουν. Και ξαφνικά βρήκαμε αυτό το χέλι που μας «κατέστρεψε» τη φωτογραφία. Είναι ένα πολύ ντροπαλό και μοναχικό χέλι, για το οποίο δεν γνωρίζουμε σχεδόν τίποτα. Έχουν το μέγεθος ενός δαχτύλου και περνούν το 99,9% του χρόνου τους κρυμμένα κάτω από ένα βράχο. Αυτά τα χέλια βγαίνουν έξω τις νύχτες με πανσέληνο για ζευγαρώσουν όπου μετατρέπονται σε μπλε χρώμα κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας. Ίσως το χρησιμοποιούν για να βλέπονται μεταξύ τους, για να βρίσκονται, να ζευγαρώνουν, και να επιστρέφουν στην τρύπα τους μέχρι την επόμενη φορά. Αργότερα αρχίσαμε να βρίσκουμε και άλλη φθορίζουσα θαλάσσια ζωή, σαν αυτόν το πράσινο φθορίζοντα κυπρίνο, με αυτές τις «αγωνιστικές» ρίγες στο κεφάλι και τον αυχένα, ο οποίος σχεδόν καμουφλάρεται και φθορίζει στην ίδια ένταση με τα φθορίζοντα κοράλλια.
So we designed a new set of gear and we're scouring the reefs around the world, looking for fluorescent life. And it's a bit like "E.T. phone home." We're out there swimming with this blue light, and we're looking for a response, for animals to be absorbing the light and transferring this back to us. And eventually, we found our photobombing Kaupichphys eel. It's a really shy, reclusive eel that we know almost nothing about. They're only about the size of my finger, and they spend about 99.9 percent of their time hidden under a rock. But these eels do come out to mate under full-moon nights, and that full-moon night translates underwater to blue. Perhaps they're using this as a way to see each other, quickly find each other, mate, go back into their hole for the next long stint of time. But then we started to find other fluorescent marine life, like this green fluorescent bream, with its, like, racing stripes along its head and its nape, and it's almost camouflaged and fluorescing at the same intensity as the fluorescent coral there.
Μετά από αυτό το ψάρι, βρήκαμε αυτήν την κόκκινη φθορίζουσα σκορπίνα σκεπασμένη και κρυμμένη σε αυτό το βράχο. Τη μόνη φορά που το είχαμε δει αυτό ήταν ή σε κόκκινα φθορίζοντα άλγη ή σε κόκκινα φθορίζοντα κοράλλια.
After this fish, we were introduced to this red fluorescent scorpionfish cloaked and hidden on this rock. The only time we've ever seen this, it's either on red fluorescent algae or red fluorescent coral.
Αργότερα, βρήκαμε αυτό το κρυμμένο φθορίζον πράσινο ψάρι-σαύρα. Αυτά τα ψάρια υπάρχουν σε πολλές ποικιλίες και είναι σχεδόν ίδια κάτω από το λευκό φως. Όμως εάν τα κοιτάξεις υπό φθορίζουσα ακτινοβολία, βλέπεις πολλά σχέδια, μπορείς πραγματικά να δεις τις διαφορές μεταξύ τους. Συνολικά, αναφέραμε τον τελευταίο χρόνο ότι ανακαλύψαμε πάνω από 200 είδη φθοριζόντων ψαριών.
Later, we found this stealthy green fluorescent lizardfish. These lizardfish come in many varieties, and they look almost exactly alike under white light. But if you look at them under fluorescent light, you see lots of patterns, you can really see the differences among them. And in total -- we just reported this last year -- we found over 200 species of biofluorescent fish.
Μια από τις εμπνεύσεις μου είναι ο Γάλλος καλλιτέχνης και βιολόγος Τζον Πανλεβί Πραγματικά αποπνέει αυτό το πρωτοποριακό, δημιουργικό πνεύμα στη βιολογία. Σχεδιάζει τον δικό του εξοπλισμό, φτιάχνει τη δική του κάμερα και έχει γοητευτεί από τον ιππόκαμπο, Hippocampus erectus, όπου και κατέγραψε για πρώτη φορά τη γέννηση ενός ιππόκαμπου. Αυτός είναι ο αρσενικός ιππόκαμπος. Ήταν από τα πρώτα ψάρια που άρχισαν να κολυμπούν όρθια, με τον εγκέφαλο κάτω από το κεφάλι τους. Το αρσενικό γεννάει, απλά εκπληκτικά πλάσματα. Έμεινε ξύπνιος για μέρες. Μέχρι που έβαλε στο κεφάλι του ηλεκτρική προσωπίδα ώστε να το σοκάρει για να απαθανατίσει τη στιγμή. Εύχομαι να είχα δει τον Πανλεβί τη στιγμή που βρίσκαμε τους φθορίζοντες ιππόκαμπους, ακριβώς τα ίδια είδη με αυτά που μελετούσε. Αυτά είναι τα πλάνα μας.
One of my inspirations is French artist and biologist Jean Painlevé. He really captures this entrepreneuring, creative spirit in biology. He would design his own gear, make his own cameras, and he was fascinated with the seahorse, Hippocampus erectus, and he filmed for the first time the seahorse giving birth. So this is the male seahorse. They were one of the first fish to start swimming upright with their brain above their head. The males give birth, just phenomenal creatures. So he stayed awake for days. He even put this electrical visor on his head that would shock him, so he could capture this moment. Now, I wish I could have shown Painlevé the moment where we found biofluorescent seahorses in the exact same species that he was studying. And here's our footage.
(Μουσική)
(Music)
Είναι τα πιο αινιγματικά ψάρια. Μπορείς να κολυμπάς ακριβώς από πάνω τους και να μη τα δεις. Συνήθως χάνονται μέσα στα άλγη, τα οποία επίσης φθορίζουν κόκκινα, όμως διαθέτουν εξαιρετική όραση, κι έχουν αυτό το μακρύ τελετουργικό ζευγαρώματος, για το οποίο ίσως χρησιμοποιούν την όραση.
They're the most cryptic fish. You could be swimming right on top of them and not see the seahorse. They would blend right into the algae, which would also fluoresce red, but they've got great vision, and they go through this long mating ritual, and perhaps they're using it in that effect.
Όμως, τα πράγματα έγιναν αρκετά περίεργα όταν βρήκαμε πράσινο φθορισμό σε ένα σαλάχι, επειδή τα σαλάχια ανήκουν στην τάξη των ελασμοβράγχιων, που περιλαμβάνει... τους καρχαρίες. Οπότε, είμαι βιολόγος των κοραλλιών. Κάποιος πρέπει να κολυμπήσει βαθιά και να τσεκάρει εάν οι καρχαρίες φθορίζουν. Και εδώ είμαι εγώ.
But things got pretty edgy when we found green fluorescence in the stingray, because stingrays are in the Elasmobranch class, which includes ... sharks. So I'm, like, a coral biologist. Somebody's got to go down and check to see if the sharks are fluorescent. And there I am.
(Γέλιο)
(Laughter)
Και σκεφτόμουν, «Ίσως πρέπει να επιστρέψω στα κοράλλια».
And I was like, "Maybe I should go back to corals."
(Γέλια)
(Laughter)
Τελικά αποδείχτηκε ότι αυτοί οι καρχαρίες δε φθορίζουν. Και ύστερα βρήκαμε αυτό. Σε ένα βαθύ, σκοτεινό φαράγγι στα ανοιχτά των ακτών της Καλιφόρνιας βρήκαμε το πρώτο φυσικό φθορίζοντα καρχαρία, ακριβώς κάτω από τους σέρφερ. Εδώ είναι. Είναι περίπου ένα μέτρο μακρύς. Λέγεται swellshark. Λέγεται έτσι γιατί εάν απειληθεί, μπορεί να τραβήξει νερό και να το εκτοξεύσει σε απόσταση διπλάσια του μήκους του σφηνωμένος κάτω από ένα βράχο για να μη δεχτεί επίθεση από κάποιο αρπακτικό. Και εδώ είναι τα πρώτα πλάνα αυτών των φθοριζώντων καρχαριών. Απλά καταπληκτικό. Θέλω να πω, φαίνονται αυτά τα διακριτά σχέδια και υπάρχουν περιοχές που φθορίζουν, ενώ άλλες δεν φθορίζουν, αλλά έχουν επίσης πάνω τους αυτές τις λαμπερές κηλίδες που είναι πολύ πιο λαμπερές από ότι άλλα σημεία πάνω τους.
It turns out that these sharks are not fluorescent. And then we found it. In a deep, dark canyon off the coast of California, we found the first biofluorescent swellshark, right underneath all the surfers. Here it is. They're just about a meter long. It's called a swellshark. And they call them a swellshark because if they're threatened, they can gulp down water and blow up like an inner tube, about twice their size, and wedge themselves under a rock, so they don't get eaten by a predator. And here is our first footage of these biofluorescent swellsharks. Just magnificent -- I mean, they're showing these distinct patterns, and there are areas that are fluorescent and areas that are not fluorescent, but they've also got these twinkling spots on them that are much brighter than other parts of the shark.
Όμως, όλο αυτό είναι πανέμορφο να το βλέπεις. Σκεφτόμουν ότι είναι υπέροχο. Όμως τι σημαίνει για τον καρχαρία; Μπορούν να το δουν; Ψάξαμε στη βιβλιογραφία και τίποτα δεν ήταν γνωστό για την όραση αυτών των καρχαριών. Οπότε πήγα φωτογραφία του καρχαρία στον οφθαλμολόγο Έλις Λόουε, του πανεπιστημίου του Κορνέλ, και βρήκαμε ότι αυτός ο καρχαρίας βλέπει διακριτά και έντονα στο μπλε-πράσινο περιβάλλον, πιθανώς, 100 φορές καλύτερα απ' ότι εμείς στο σκοτάδι όμως μπορούν να δουν μόνο το μπλε-πράσινο. Οπότε αυτό που κάνουν είναι να απορροφούν το μπλε και να παράγουν πράσινο. Δημιουργεί αντίθεση την οποία μπορούν να διακρίνουν. Έτσι έχουμε ένα μοντέλο που δείχνει ότι διαθέτουν την ικανότητα να βλέπουν όλα αυτά τα μοτίβα. Και τα θηλυκά και τα αρσενικά έχουν, όπως βρήκαμε, διακριτά μοτίβα μεταξύ τους.
But this is all beautiful to see. I was like, this is gorgeous. But what does it mean to the shark? Can they see this? And we looked in the literature, and nothing was known about this shark's vision. So I took this shark to eye specialist Ellis Loew at Cornell University, and we found out that this shark sees discretely and acutely in the blue-green interface, probably about 100 times better than we can see in the dark, but they only see blue-green. So what it's doing is taking this blue world and it's absorbing the blue, creating green. It's creating contrast that they can indeed see. So we have a model, showing that it creates an ability for them to see all these patterns. And males and females also have, we're finding, distinct patterns among them.
Το τελευταίο μας εύρημα προήλθε λίγα μίλια μακριά από εδώ, στα νησιά του Σολομώντα. Ενώ κολυμπούσα τη νύχτα, εντόπισα την πρώτη φθορίζουσα θαλάσσια χελώνα. Οπότε τώρα περνάμε από τα ψάρια και τους καρχαρίες στα αμφίβια, η οποία είναι γνώση ενός μηνός, αλλά δείχνει ότι γνωρίζουμε ελάχιστα για την όραση των κεραμωτών χελωνών. Με κάνει να αναρωτιέμαι για το πόσα έχουμε ακόμα να μάθουμε. Εδώ στα νησιά του Σολομώντα, έχουν απομείνει μόνο μερικές χιλιάδες θηλυκοί γεννήτορες αυτών των ειδών κι αυτό είναι ένα σημείο συγκέντρωσής τους. Φαίνεται πόσο επιτακτική είναι η ανάγκη για την προστασία τους όσο είναι ακόμα εδώ, και τα καταλάβουμε.
But our last find came really just a few miles from where we are now, in the Solomon Islands. Swimming at night, I encountered the first biofluorescent sea turtle. So now it's going from fish and sharks into reptiles, which, again, this is only one month old, but it shows us that we know almost nothing about this hawksbill turtle's vision. And it makes me think about how much more there is to learn. And here in the Solomon Islands, there's only a few thousand breeding females of this species left, and this is one of the hotspots for them. So it shows us how much we need to really protect these animals while they're still here, and understand them.
Ενώ σκέφτομαι για το βιοφθορισμό, θα ήθελα να ξέρω πόσο βαθιά πηγαίνει. Φτάνει μέχρι τον πυθμένα των ωκεανών; Οπότε αρχίσαμε να χρησιμοποιούμε υποβρύχια, τα οποία εξοπλίσαμε, με ειδικά μπλε φώτα στο πρόσθιο τμήμα τους. Ύστερα καταβυθίστηκαν και παρατηρήσαμε ένα σημαντικό πράγμα - ότι όσο προχωρούσαμε προς τα 1000 μέτρα, η χρωστική εξασθένιζε. Δεν υπάρχει φθορίζουσα θαλάσσια ζωή στα 1000 μέτρα, σχεδόν τίποτα, σκέτο σκοτάδι. Οπότε είναι μάλλον ένα επιφανειακό φαινόμενο. Κάτω από τα 1000 μέτρα, εντοπίσαμε τη ζώνη του βιοφωτισμού, όπου εννιά στα δέκα ζώα δημιουργούν το δικό τους φως και λάμπουν και αναβοσβήνουν.
In thinking about biofluorescence, I wanted to know, how deep does it go? Does this go all the way to the bottom of the ocean? So we started using submarines, and we equipped them with special blue lights on the front here. And we dropped down, and we noticed one important thing -- that as we get down to 1,000 meters, it drops off. There's no biofluorescent marine life down there, below 1,000 meters -- almost nothing, it's just darkness. So it's mainly a shallow phenomenon. And below 1,000 meters, we encountered the bioluminescent zone, where nine out of 10 animals are actually making their own lights and flashing and blinking.
Όταν προσπάθησα να πάω βαθύτερα, εγώ είμαι εγώ με την υποβρύχια στολή κατάδυσης - κάποιοι την αποκαλούν «όταν ο Ζακ Κουστώ συνάντησε τον Γούντι Άλλεν».
As I try to get deeper, this is slapping on a one-person submarine suit -- some people call this my "Jacques Cousteau meets Woody Allen" moment.
(Γέλια)
(Laughter)
Αλλά, ενώ εξερευνούσαμε εκεί, σκεφτόμουν: Πώς αλληλεπιδρούμε με τη ζωή ευγενικά; Επειδή εισερχόμαστε σε εξερευνήσεις νέας γενιάς, όπου πρέπει να προσέξουμε πολύ, και να θέσουμε παραδείγματα στον τρόπο που εξερευνούμε. Γι' αυτό συνεργάστηκα με τον ρομποτιστή, Ρομπ Γουντ, του πανεπιστημίου του Χάρβαρντ και σχεδιάσαμε ελαστικά, υποβρύχια, ρομποτικά δάχτυλα, ώστε να μπορούμε να αλληλεπιδρούμε με τη θαλάσσια ζωή. Η ιδέα προέκυψε από το γεγονός ότι όλη η τεχνολογία για την έρευνα του βυθού προέρχεται από τις βιομηχανίες πετρελαίου-αερίου και το στρατό, οι οποίοι, όπως ξέρετε, δεν ενδιαφέρονται να είναι ευγενικοί. Κάποια από τα κοράλλια μπορεί να είναι 1000 ετών. Δεν θέλουμε απλά να πάμε και να τα σπάσουμε με μια δαγκάνα. Οπότε το όνειρό μου είναι κάπως έτσι. Τα βράδια, είμαι σε ένα υποβρύχιο, φοράω γάντια ανάδρασης και μπορώ να βάλω ένα εργαστήριο μπροστά από το υποβρύχιο, όπου τα μαλακά ρομποτικά δάχτυλα συλλέγουν απαλά και τοποθετούν πράγματα σε βάζα, ώστε να μπορούμε να διεξάγουμε την έρευνά μας. Πίσω στις δυναμικές εφαρμοσμένες εφαρμογές.
But as we explore down here, I was thinking about: How do we interact with life delicately? Because we're entering a new age of exploration, where we have to take great care, and we have to set examples how we explore. So I've teamed up with roboticist Rob Wood at Harvard University, and we've been designing squishy underwater robot fingers, so we can delicately interact with the marine life down there. The idea is that most of our technologies to explore the deep ocean come from oil and gas and military, who, you know, they're not really caring to be gentle. Some corals could be 1,000 years old. You don't want to just go and crush them with a big claw. So my dream is something like this. At night, I'm in a submarine, I have force-feedback gloves, and I could delicately set up a lab in the front of my submarine, where the squishy robot fingers are delicately collecting and putting things in jars, and we can conduct our research. Back to the powerful applied applications.
Εδώ βλέπετε έναν ζωντανό εγκέφαλο, ο οποίος χρησιμοποιεί το DNA φθοριζόντων θαλάσσιων οργανισμών, αυτό είναι από μέδουσες και κοράλλια, ώστε να φωτίσει τον εγκέφαλο και να φανούν οι συνδέσεις του. Είναι αστείο ότι χρησιμοποιούμε RGB μόνο για να ικανοποιήσουμε την ανθρώπινη διαίσθησή μας, ώστε να δούμε το μυαλό μας καλύτερα. Ακόμα πιο ανατρεπτικός είναι ο συνεργάτης μου ο Βίνσεντ Πίεριμπον του Γέιλ, ο οποίος σχεδίασε και συνέθεσε μια φθορίζουσα πρωτεΐνη που ανταποκρίνεται στο ρεύμα. Έτσι, μπορούσε να βλέπει πότε ενεργοποιούνταν ένας νευρώνας. Βλέπετε ουσιαστικά μια πύλη εισόδου στη συνείδηση, που σχεδιάστηκε από θαλάσσια πλάσματα. Όλο αυτό με πηγαίνει πίσω, στην προοπτική και τη σχέση.
Here, you're looking at a living brain that's using the DNA of fluorescent marine creatures, this one from jellyfish and corals, to illuminate the living brain and see its connections. It's funny that we're using RGB just to kind of satisfy our own human intuition, so we can see our brains better. And even more mind-blowing, is my close colleague Vincent Pieribone at Yale, who has actually designed and engineered a fluorescent protein that responds to voltage. So he could see when a single neuron fires. You're essentially looking at a portal into consciousness that was designed by marine creatures. So this brings me all back to perspective and relationship.
Από το απώτερο διάστημα, το σύμπαν μας μοιάζει με ένα ανθρώπινο εγκεφαλικό κύτταρο και ύστερα βρισκόμαστε εδώ στον βαθύ ωκεανό, όπου βρίσκουμε θαλάσσια όντα και κύτταρα, τα οποία μπορούν να φωτίσουν την ανθρώπινη σκέψη. Ελπίζω πως με φωτεινά μυαλά, μπορούμε να επεξεργαστούμε τις κυρίαρχες αλληλοσυνδέσεις όλης της ζωής και να αναλογιστούμε πόσα μπορούμε να αποκομίσουμε αν κρατήσουμε τους ωκεανούς μας υγιείς. Σας ευχαριστώ.
From deep space, our universe looks like a human brain cell, and then here we are in the deep ocean, and we're finding marine creatures and cells that can illuminate the human mind. And it's my hope that with illuminated minds, we could ponder the overarching interconnectedness of all life, and fathom how much more lies in store if we keep our oceans healthy. Thank you.
(Χειροκρότημα)
(Applause)