Είμαστε φτιαγμένοι από πολύ μικρά υλικά, κι έχουμε ενσωματωθεί σε ένα πολύ μεγάλο σύμπαν, και είναι γεγονός πως δεν κατανοούμε την πραγματικότητα πολύ καλά σε καμία απ' αυτές τις κλίμακες, κι αυτό, επειδή ο εγκέφαλός μας δεν έχει εξελιχθεί να κατανοεί τον κόσμο, σε αυτήν την κλίμακα.
We are built out of very small stuff, and we are embedded in a very large cosmos, and the fact is that we are not very good at understanding reality at either of those scales, and that's because our brains haven't evolved to understand the world at that scale.
Αντ' αυτού, είμαστε παγιδευμένοι σ' αυτή την πολύ λεπτή φέτα της αντίληψης ακριβώς στη μέση. Περιέργως όμως. ακόμη και σε αυτήν τη λεπτή φέτα πραγματικότητας που αποκαλούμε σπίτι, δεν βλέπουμε αρκετή από τη δράση που εκτυλίσσεται. Πάρτε τα χρώματα του κόσμου μας. Φωτεινά κύματα, ηλεκτρομαγνητική ακτινοβολία που ανακλάται από τ' αντικείμενα και πέφτει στους ειδικούς υποδοχείς στο πίσω μέρος των ματιών μας. Δεν βλέπουμε όμως όλα τα κύματα που υπάρχουν εκεί έξω. Αυτό που βλέπουμε στην ουσία είναι λιγότερο από 10 τρισεκατομμυριοστά όσων υπάρχουν εκεί έξω. Έτσι, υπάρχουν ραδιοκύματα και μικροκύματα ακτίνες Χ και ακτίνες Γ που διαπερνούν το σώμα σας αυτή τη στιγμή και τις αγνοείτε εντελώς, επειδή δεν έχετε τους κατάλληλους βιολογικούς υποδοχείς για να τις αντιληφθείτε. Χιλιάδες τηλεφωνικές συνομιλίες κινητών σας διαπερνούν αυτήν τη στιγμή και είστε παντελώς τυφλοί μπροστά τους.
Instead, we're trapped on this very thin slice of perception right in the middle. But it gets strange, because even at that slice of reality that we call home, we're not seeing most of the action that's going on. So take the colors of our world. This is light waves, electromagnetic radiation that bounces off objects and it hits specialized receptors in the back of our eyes. But we're not seeing all the waves out there. In fact, what we see is less than a 10 trillionth of what's out there. So you have radio waves and microwaves and X-rays and gamma rays passing through your body right now and you're completely unaware of it, because you don't come with the proper biological receptors for picking it up. There are thousands of cell phone conversations passing through you right now, and you're utterly blind to it.
Δεν είναι ότι αυτά τα πράγματα είναι εγγενώς αόρατα. Η πραγματικότητα των φιδιών περιλαμβάνει κάποιες υπέρυθρες κι ο κόσμος των μελισσών ενέχει υπεριώδεις φυσικά φτιάχνουμε μηχανήματα στα ταμπλό των αυτοκινήτων μας που πιάνουν σήματα στο εύρος των ραδιοσυχνοτήτων, κι άλλα μηχανήματα στα νοσοκομεία, για το εύρος των ακτίνων Χ. Δεν μπορείτε όμως ν' αντιληφθείτε τίποτα απ' αυτά από μόνοι σας, τουλάχιστον όχι ακόμα, επειδή δεν είστε εξοπλισμένοι με τους κατάλληλους αισθητήρες.
Now, it's not that these things are inherently unseeable. Snakes include some infrared in their reality, and honeybees include ultraviolet in their view of the world, and of course we build machines in the dashboards of our cars to pick up on signals in the radio frequency range, and we built machines in hospitals to pick up on the X-ray range. But you can't sense any of those by yourself, at least not yet, because you don't come equipped with the proper sensors.
Αυτό σημαίνει πως η εμπειρία της της πραγματικότητας περιορίζεται από τη βιολογία μας, κι αυτό είναι αντίθετο με την κοινή λογική έννοια πως τα μάτια μας, τ' αυτιά μας, τα δάχτυλά μας, συλλαμβάνουν την αντικειμενική πραγματικότητα γύρω μας. Απεναντίας, ο εγκέφαλός μας αντιλαμβάνεται ένα μικρό κομμάτι του κόσμου.
Now, what this means is that our experience of reality is constrained by our biology, and that goes against the common sense notion that our eyes and our ears and our fingertips are just picking up the objective reality that's out there. Instead, our brains are sampling just a little bit of the world.
Σε όλο το ζωικό βασίλειο, διαφορετικά ζώα αντιλαμβάνονται διαφορετικά μέρη της πραγματικότητας. Έτσι στον τυφλό και κουφό κόσμο του τσιμπουριού, οι σημαντικές ενδείξεις είναι η θερμοκρασία και το βουτυρικό οξύ· στον κόσμο του μαύρου φαντάσματος μαχαιρόψαρου, οι αισθήσεις του είναι πλούσια χρωματισμένες από ηλεκτρικά πεδία· και για την ηχοεντοπιστική νυχτερίδα, η πραγματικότητα είναι κατασκευασμένη από τα κύματα συμπίεσης του αέρα. Αυτή είναι η φέτα του οικοσυστήματος που αντιλαμβάνονται, κι έχουμε μια λέξη γι' αυτό στην επιστήμη. Λέγεται ούμβελτ, που είναι η γερμανική λέξη για τον περιβάλλοντα κόσμο. Τώρα, προφανώς, κάθε ζώο υποθέτει πως το ούμβελτ του είναι ολόκληρος ο αντικειμενικός κόσμος, διότι για ποιο λόγο να φανταζόσασταν πως υπάρχει κάτι πέρα από τις αισθήσεις σας; Αυτό που κάνουμε όλοι, είναι να δεχόμαστε την πραγματικότητα όπως μας παρουσιάζεται.
Now, across the animal kingdom, different animals pick up on different parts of reality. So in the blind and deaf world of the tick, the important signals are temperature and butyric acid; in the world of the black ghost knifefish, its sensory world is lavishly colored by electrical fields; and for the echolocating bat, its reality is constructed out of air compression waves. That's the slice of their ecosystem that they can pick up on, and we have a word for this in science. It's called the umwelt, which is the German word for the surrounding world. Now, presumably, every animal assumes that its umwelt is the entire objective reality out there, because why would you ever stop to imagine that there's something beyond what we can sense. Instead, what we all do is we accept reality as it's presented to us.
Ας αυξήσουμε τη συνειδητότητά μας σε αυτό. Φανταστείτε ότι είστε ένα λαγωνικό. Όλος σας ο κόσμος αφορά τις μυρωδιές. Έχετε μια μακριά μουσούδα που διαθέτει 200 εκατομμύρια υποδοχείς οσμής, και έχετε υγρά ρουθούνια που προσελκύουν και παγιδεύουν τα μόρια των οσμών, κι έχουν σχισμές ώστε να μπορείτε να εισπνεύσετε μεγάλες ποσότητες αέρα. Τα πάντα για εσάς, αφορούν την οσμή. Έτσι μια μέρα μένετε άναυδοι από μια αποκάλυψη. Κοιτάτε το αφεντικό σας και σκέφτεστε: «Πώς είναι να έχεις τη θλιβερή, φτωχή, ανθρώπινη μύτη;» (Γέλια) «Πώς είναι να ρουφάς μια ελάχιστη ποσότητα αέρα; Πώς μπορείς ν' αγνοείς πως υπάρχει μια γάτα 90 μέτρα μακριά, ή ότι ο γείτονάς σου στεκόταν ακριβώς εδώ, 6 ώρες νωρίτερα;» (Γέλια)
Let's do a consciousness-raiser on this. Imagine that you are a bloodhound dog. Your whole world is about smelling. You've got a long snout that has 200 million scent receptors in it, and you have wet nostrils that attract and trap scent molecules, and your nostrils even have slits so you can take big nosefuls of air. Everything is about smell for you. So one day, you stop in your tracks with a revelation. You look at your human owner and you think, "What is it like to have the pitiful, impoverished nose of a human? (Laughter) What is it like when you take a feeble little noseful of air? How can you not know that there's a cat 100 yards away, or that your neighbor was on this very spot six hours ago?" (Laughter)
Επειδή είμαστε άνθρωποι, δεν έχουμε βιώσει ποτέ αυτόν τον κόσμο των οσμών, και δεν μας λείπει, επειδή είμαστε ισχυρά προσκολλημένοι στο ούμβελτ μας. Το ερώτημα όμως είναι: Είναι ανάγκη να είμαστε κολλημένοι εκεί; Ως νευροεπιστήμονας, ενδιαφέρομαι για τον τρόπο που η τεχνολογία θα μπορέσει να διευρύνει το ούμβελτ μας, και πώς αυτό θ' αλλάξει την ανθρώπινη εμπειρία.
So because we're humans, we've never experienced that world of smell, so we don't miss it, because we are firmly settled into our umwelt. But the question is, do we have to be stuck there? So as a neuroscientist, I'm interested in the way that technology might expand our umwelt, and how that's going to change the experience of being human.
Ξέρουμε ήδη ότι μπορούμε να παντρέψουμε την τεχνολογία με τη βιολογία, επειδή υπάρχουν εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι γύρω μας με τεχνητή ακοή και τεχνητή όραση. Αυτό λειτουργεί με ένα μικρόφωνο και την ψηφιοποίηση του σήματος, και την τοποθέτηση ταινίας ηλεκτροδίων απευθείας μέσα στο εσωτερικό αυτί. Ή, με εμφύτευμα αμφιβληστροειδούς, παίρνετε μια κάμερα ψηφιοποιείτε το σήμα και συνδέετε ένα πλέγμα ηλεκτροδίων απευθείας στο οπτικό νεύρο. Μόλις 15 χρόνια πριν, πολλοί επιστήμονες πίστευαν πως αυτές οι τεχνολογίες δεν θα λειτουργούσαν. Γιατί; Επειδή αυτές οι τεχνολογίες μιλούν τη γλώσσα της Σίλικον Βάλεϊ, και δεν είναι η διάλεκτος των βιολογικών αισθητηριακών μας οργάνων. Αλλά το θέμα είναι ότι δουλεύει· ο εγκέφαλος καταφέρνει μια χαρά να χρησιμοποιήσει τα σήματα.
So we already know that we can marry our technology to our biology, because there are hundreds of thousands of people walking around with artificial hearing and artificial vision. So the way this works is, you take a microphone and you digitize the signal, and you put an electrode strip directly into the inner ear. Or, with the retinal implant, you take a camera and you digitize the signal, and then you plug an electrode grid directly into the optic nerve. And as recently as 15 years ago, there were a lot of scientists who thought these technologies wouldn't work. Why? It's because these technologies speak the language of Silicon Valley, and it's not exactly the same dialect as our natural biological sense organs. But the fact is that it works; the brain figures out how to use the signals just fine.
Πώς το καταλαβαίνουμε αυτό; Ιδού το μεγάλο μυστικό: Ο εγκέφαλος δεν βλέπει, ούτε ακούει τίποτα απ' αυτά. Eίναι κλεισμένος σε ένα σιωπηλό και σκοτεινό θάλαμο μες στο κρανίο σας. Το μόνο που βλέπει είναι ηλεκτροχημικά σήματα που εισέρχονται από διαφορετικά καλώδια δεδομένων, αυτά έχει για να δουλέψει και τίποτε άλλο. Είναι εκπληκτικό το πόσο δεκτικός είναι ο εγκέφαλος στο να λαμβάνει αυτά τα σήματα, να εξάγει πρότυπα και να τους αντιστοιχεί έννοιες που παίρνει αυτό το εσωτερικό σύμπαν και φτιάχνει μια ιστορία γι' αυτόν, τον υποκειμενικό μας κόσμο.
Now, how do we understand that? Well, here's the big secret: Your brain is not hearing or seeing any of this. Your brain is locked in a vault of silence and darkness inside your skull. All it ever sees are electrochemical signals that come in along different data cables, and this is all it has to work with, and nothing more. Now, amazingly, the brain is really good at taking in these signals and extracting patterns and assigning meaning, so that it takes this inner cosmos and puts together a story of this, your subjective world.
Αλλά εδώ είναι η ουσία: Ο εγκέφαλός σας δεν ξέρει και δεν ενδιαφέρεται από πού παίρνει τις πληροφορίες. Όποια πληροφορία δέχεται, βρίσκει τι να την κάνει. Είναι μια πολύ αποτελεσματική μηχανή. Είναι στην ουσία ένας υπολογιστής γενικού σκοπού, απορροφά τα πάντα και βρίσκει τι να τα κάνει και αυτό νομίζω πως απελευθερώνει τη Μητέρα Φύση ώστε να χειριστεί διαφορετικά κανάλια εισόδου.
But here's the key point: Your brain doesn't know, and it doesn't care, where it gets the data from. Whatever information comes in, it just figures out what to do with it. And this is a very efficient kind of machine. It's essentially a general purpose computing device, and it just takes in everything and figures out what it's going to do with it, and that, I think, frees up Mother Nature to tinker around with different sorts of input channels.
Το ονομάζω «Το μοντέλο ΒΠ της εξέλιξης» και δεν θέλω να μπω σε τεχνικές λεπτομέρειες, αλλά ΒΠ σημαίνει Βαβουροπατάτας, και χρησιμοποιώ την ονομασία για να τονίσω πως όλοι αυτοί οι αισθητήρες που γνωρίζουμε και αγαπάμε, τα μάτια τ' αυτιά και τα δάχτυλά μας, είναι ουσιαστικά περιφερειακές συσκευές έτοιμες προς χρήση: Τις συνδέετε και λειτουργούν. Ο εγκέφαλος βρίσκει τι πρέπει να κάνει με τις πληροφορίες που εισέρχονται. Αν παρατηρήσετε στο ζωικό βασίλειο, θα δείτε πολλές περιφερειακές συσκευές. Τα φίδια έχουν θερμικές κοιλότητες με τις οποίες ανιχνεύουν τις υπέρυθρες, το μαχαιρόψαρο έχει ηλεκτροαισθητήρες, και o τυφλοπόντικας έχει αυτό το εξάρτημα με τα 22 δάχτυλα με τα οποία νιώθει και κατασκευάζει ένα τρισδιάστατο μοντέλο του κόσμου, και πολλά πουλιά έχουν μαγνητίτη για να προσανατολίζονται με το μαγνητικό πεδίο του πλανήτη. Αυτό σημαίνει πως η φύση δεν χρειάζεται να επανασχεδιάζει τον εγκέφαλο συνεχώς. Αντίθετα, έχοντας θεσπίσει τις βασικές αρχές λειτουργίας, η φύση έχει μόνο να σχεδιάσει νέα περιφερειακά.
So I call this the P.H. model of evolution, and I don't want to get too technical here, but P.H. stands for Potato Head, and I use this name to emphasize that all these sensors that we know and love, like our eyes and our ears and our fingertips, these are merely peripheral plug-and-play devices: You stick them in, and you're good to go. The brain figures out what to do with the data that comes in. And when you look across the animal kingdom, you find lots of peripheral devices. So snakes have heat pits with which to detect infrared, and the ghost knifefish has electroreceptors, and the star-nosed mole has this appendage with 22 fingers on it with which it feels around and constructs a 3D model of the world, and many birds have magnetite so they can orient to the magnetic field of the planet. So what this means is that nature doesn't have to continually redesign the brain. Instead, with the principles of brain operation established, all nature has to worry about is designing new peripherals.
Τι σημαίνει λοιπόν αυτό; Το μάθημα που εξάγεται είναι ότι δεν υπάρχει τίποτα πραγματικά ξεχωριστό και θεμελιώδες στην ανθρώπινη βιολογία. Είναι απλά όσα κληρονομήσαμε από την περίπλοκη πορεία της εξέλιξης. Δεν χρειάζεται να παραμείνουμε σε αυτά, και η καλύτερη απόδειξη για αυτο έρχεται από κάτι που ονομάζεται αισθητηριακή υποκατάσταση Αυτό αφορά την τροφοδότηση του εγκεφάλου με πληροφορίες μέσω ασυνήθιστων αισθητηριακών καναλιών, και ο εγκέφαλος απλά καταλαβαίνει τι πρέπει να κάνει με αυτά.
Okay. So what this means is this: The lesson that surfaces is that there's nothing really special or fundamental about the biology that we come to the table with. It's just what we have inherited from a complex road of evolution. But it's not what we have to stick with, and our best proof of principle of this comes from what's called sensory substitution. And that refers to feeding information into the brain via unusual sensory channels, and the brain just figures out what to do with it.
Αυτό μπορεί ν' ακούγεται υποθετικό, Αλλά η πρώτη εργασία που το παρουσίαζε δημοσιεύτηκε στο Νέιτσουρ, το 1969. Ένας επιστήμονας με τ' όνομα Πολ Μπακ-ι-ρίτα έβαλε τυφλούς σε μια τροποποιημένη οδοντιατρική καρέκλα, έστησε μια προβολή βίντεο, κι έβαλε κάτι μπροστά στην κάμερα και οι τυφλοί ένιωθαν να τους σκουντά στην πλάτη ένα πλέγμα πηνίων. Αν ένα φλιτζάνι καφέ κουνιόταν μπροστά στην κάμερα, το ένιωθαν στην πλάτη τους, και οι τυφλοί κατάφερναν θαυμάσια να προσδιορίζουν τι υπήρχε μπροστά στην κάμερα μόνο με την αίσθηση στην πλάτη τους. Έχουν γίνει πολλές σύγχρονες αναβιώσεις αυτού του πειράματος. Τα ηχητικά γυαλιά τραβούν βίντεο από μπροστά σας και το μετατρέπουν σε ένα ηχητικό τοπίο, και καθώς μετακινούνται, πλησιάζουν ή απομακρύνονται, ακούγεται ένα «Μπζζ, μπζζ, μπζζ». Είναι σαν κακοφωνία, αλλά μετά από αρκετές εβδομάδες, οι τυφλοί γίνονται πολύ καλοί στην κατανόηση όσων υπάρχουν μπροστά τους μόνο από όσα ακούν. Και δεν χρειάζεται ν' ακούν με τ' αυτιά: Το σύστημα χρησιμοποιεί ένα ηλεκτρικό πλέγμα αφής στο μέτωπο, έτσι ό,τι υπάρχει μπροστά στην κάμερα, το νιώθετε στο μέτωπό σας. Γιατί στο μέτωπο; Επειδή δεν χρησιμοποιείται για κάτι άλλο.
Now, that might sound speculative, but the first paper demonstrating this was published in the journal Nature in 1969. So a scientist named Paul Bach-y-Rita put blind people in a modified dental chair, and he set up a video feed, and he put something in front of the camera, and then you would feel that poked into your back with a grid of solenoids. So if you wiggle a coffee cup in front of the camera, you're feeling that in your back, and amazingly, blind people got pretty good at being able to determine what was in front of the camera just by feeling it in the small of their back. Now, there have been many modern incarnations of this. The sonic glasses take a video feed right in front of you and turn that into a sonic landscape, so as things move around, and get closer and farther, it sounds like "Bzz, bzz, bzz." It sounds like a cacophony, but after several weeks, blind people start getting pretty good at understanding what's in front of them just based on what they're hearing. And it doesn't have to be through the ears: this system uses an electrotactile grid on the forehead, so whatever's in front of the video feed, you're feeling it on your forehead. Why the forehead? Because you're not using it for much else.
Η πιο σύγχρονη ενσάρκωση ονομάζεται brainport, και είναι ένα μικρό ηλεκτρικό πλέγμα, που κάθεται στη γλώσσα σας, και το σήμα μετατρέπεται σε μικρά απτικά ηλεκτρικά σήματα και οι τυφλοί το μαθαίνουν τόσο καλά που μπορούν να βάλουν καλάθι, ή μπορούν να πλοηγηθούν σε πολύπλοκες πορείες μετ' εμποδίων. Μπορούν να δουν μέσω της γλώσσας τους. Αυτό ακούγεται εντελώς παρανοϊκό, σωστά; Αλλά θυμηθείτε, η όραση δεν είναι παρά ηλεκτροχημικά σήματα που κυλούν μέσα στο μυαλό σας. Ο εγκέφαλος δεν ξέρει από πού έρχονται τα σήματα. Απλά βρίσκει τι να τα κάνει.
The most modern incarnation is called the brainport, and this is a little electrogrid that sits on your tongue, and the video feed gets turned into these little electrotactile signals, and blind people get so good at using this that they can throw a ball into a basket, or they can navigate complex obstacle courses. They can come to see through their tongue. Now, that sounds completely insane, right? But remember, all vision ever is is electrochemical signals coursing around in your brain. Your brain doesn't know where the signals come from. It just figures out what to do with them.
Το ενδιαφέρον μου στο εργαστήριο είναι η αισθητηριακή υποκατάσταση για κωφούς, κι έχω αναλάβει αυτό το έργο στο εργαστήριό μου, με έναν μεταπτυχιακό φοιτητή, τον Σκοτ Νόβικ, ο οποίος ηγείται του έργου, για τη διατριβή του. Να τι θέλαμε να κάνουμε: Θέλαμε να το φτιάξουμε με τρόπο ώστε οι ήχοι να μετατρέπονται με κάποιο τρόπο, ώστε το κωφό άτομο να καταλαβαίνει τι λέγεται. Και, δεδομένης της ισχύος και της πληθώρας των φορητών υπολογιστών, θέλαμε να βεβαιωθούμε ότι θα τρέχει σε κινητά και τάμπλετ, θέλαμε επίσης να μπορεί να φορεθεί, να μπορεί κανείς να το φορά κάτω από τα ρούχα του. Αυτή είναι η ιδέα. Καθώς μιλάω, ο ήχος μου συλλέγεται από το τάμπλετ κι έπειτα χαρτογραφείται στο γιλέκο που καλύπτεται από δονούμενα στοιχεία, ακριβώς όπως η δόνηση στο κινητό σας. Έτσι, καθώς μιλώ, ο ήχος μετατρέπεται σ' ένα μοτίβο δονήσεων στο γιλέκο. Αυτό δεν είναι μόνο νοητικό: Αυτό το τάμπλετ μεταδίδει Bluetooth κι εγώ φοράω το γιλέκο τώρα. Έτσι καθώς μιλώ -- (Χειροκρότημα) -- ο ήχος μεταφράζεται σε δυναμικά μοτίβα δόνησης. Αισθάνομαι τον ηχητικό κόσμο γύρω μου.
So my interest in my lab is sensory substitution for the deaf, and this is a project I've undertaken with a graduate student in my lab, Scott Novich, who is spearheading this for his thesis. And here is what we wanted to do: we wanted to make it so that sound from the world gets converted in some way so that a deaf person can understand what is being said. And we wanted to do this, given the power and ubiquity of portable computing, we wanted to make sure that this would run on cell phones and tablets, and also we wanted to make this a wearable, something that you could wear under your clothing. So here's the concept. So as I'm speaking, my sound is getting captured by the tablet, and then it's getting mapped onto a vest that's covered in vibratory motors, just like the motors in your cell phone. So as I'm speaking, the sound is getting translated to a pattern of vibration on the vest. Now, this is not just conceptual: this tablet is transmitting Bluetooth, and I'm wearing the vest right now. So as I'm speaking -- (Applause) -- the sound is getting translated into dynamic patterns of vibration. I'm feeling the sonic world around me.
Το έχουμε δοκιμάσει σε κωφούς τώρα, και φαίνεται πως μετά από μικρό χρονικό διάστημα, αρχίζουν να αισθάνονται και να καταλαβαίνουν τη γλώσσα του γιλέκου.
So, we've been testing this with deaf people now, and it turns out that after just a little bit of time, people can start feeling, they can start understanding the language of the vest.
Αυτός είναι ο Τζόναθαν. Είναι 37 ετών. Έχει μεταπτυχιακό τίτλο. Γεννήθηκε με βαριά κώφωση, που σημαίνει ότι ένα μέρος του ούμβελτ του δεν του είναι διαθέσιμο. Ο Τζόναθαν εκπαιδεύτηκε με το γιλέκο επί τέσσερις ημέρες, δύο ώρες τη μέρα, κι εδώ είναι την πέμπτη ημέρα.
So this is Jonathan. He's 37 years old. He has a master's degree. He was born profoundly deaf, which means that there's a part of his umwelt that's unavailable to him. So we had Jonathan train with the vest for four days, two hours a day, and here he is on the fifth day.
Σκοτ Νόβικ: Εσύ.
Scott Novich: You.
Ντέιβ Ίγκλμαν: Ο Σκοτ λέει μια λέξη κι ο Τζόναθαν τη νιώθει στο γιλέκο και τη γράφει στον πίνακα.
David Eagleman: So Scott says a word, Jonathan feels it on the vest, and he writes it on the board.
ΣΝ: Όπου. Όπου.
SN: Where. Where.
ΝΙ: Ο Τζόναθαν μπορεί να μεταφράζει αυτό το περίπλοκο μοτίβο δονήσεων ώστε να κατανοεί τι λέγεται.
DE: Jonathan is able to translate this complicated pattern of vibrations into an understanding of what's being said.
ΣΝ: Αφή. Αφή.
SN: Touch. Touch.
ΝΙ: Δεν το κάνει αυτό τώρα -- (Χειροκρότημα) -- ο Τζόναθαν δεν το κάνει αυτό συνειδητά, επειδή τα μοτίβα είναι περίπλοκα, αλλά ο εγκέφαλός του αρχίζει να ξεκλειδώνει το μοτίβο κατανόησης των πληροφοριών, και περιμένουμε πως μετά από τρεις μήνες χρήσης, θα έχει άμεση αντιληπτική εμπειρία ακρόασης με τον ίδιο τρόπο που ένας τυφλός περνά τα δάχτυλά του από το Μπράιγ, και το νόημα έρχεται απευθείας από τη σελίδα χωρίς καμία συνειδητή παρέμβαση. Αυτή η τεχνολογία έχει τη δυνατότητα ν' αλλάξει το παιχνίδι, επειδή η μόνη εναλλακτική για την κώφωση είναι το κοχλιακό εμφύτευμα, κι αυτό απαιτεί επεμβατική χειρουργική. Το γιλέκο μπορεί να κοστίζει 40 φορές φτηνότερα από το εμφύτευμα, η τεχνολογία γίνεται προσιτή παγκοσμίως ακόμη και για τις πιο φτωχές χώρες.
DE: Now, he's not doing this -- (Applause) -- Jonathan is not doing this consciously, because the patterns are too complicated, but his brain is starting to unlock the pattern that allows it to figure out what the data mean, and our expectation is that, after wearing this for about three months, he will have a direct perceptual experience of hearing in the same way that when a blind person passes a finger over braille, the meaning comes directly off the page without any conscious intervention at all. Now, this technology has the potential to be a game-changer, because the only other solution for deafness is a cochlear implant, and that requires an invasive surgery. And this can be built for 40 times cheaper than a cochlear implant, which opens up this technology globally, even for the poorest countries.
Μας έχουν ενθαρρύνει τα αποτελέσματα της αισθητηριακής υποκατάστασης, αλλά αυτό που μας απασχολεί τώρα, είναι η αισθητηριακή προσθήκη. Πώς να χρησιμοποιήσουμε αυτήν την τεχνολογία για να προσθέσουμε μια νέα αίσθηση, ώστε να επεκτείνουμε το ανθρώπινο ούμβελτ; Ας πούμε, θα μπορούσαμε να τροφοδοτούμε δεδομένα σε αληθινό χρόνο από το διαδίκτυο απευθείας στον εγκέφαλο κάποιου, και να δημιουργήσουμε έτσι άμεση αντιληπτική εμπειρία;
Now, we've been very encouraged by our results with sensory substitution, but what we've been thinking a lot about is sensory addition. How could we use a technology like this to add a completely new kind of sense, to expand the human umvelt? For example, could we feed real-time data from the Internet directly into somebody's brain, and can they develop a direct perceptual experience? So here's an experiment we're doing in the lab.
Να ένα πείραμα που κάνουμε στο εργαστήριο. Το υποκείμενο αισθάνεται σε αληθινό χρόνο την τροφοδοσία συνεχούς ροής δεδομένων απ' το Δίκτυο επί πέντε δευτερόλεπτα. Έπειτα εμφανίζονται δύο κουμπιά και πρέπει να κάνει μια επιλογή. Δεν ξέρει τι συμβαίνει. Κάνει μια επιλογή και λαμβάνει ανατροφοδότηση μετά από ένα δευτερόλεπτο. Εδώ είναι το θέμα: Το υποκείμενο δεν έχει ιδέα τι σημαίνουν όλα τα μοτίβα, αλλά παρατηρούμε αν βελτιώνεται στην επιλογή του κουμπιού που πατά. Δεν γνωρίζει πως αυτά που τροφοδοτούμε είναι δεδομένα σε πραγματικό χρόνο από τη χρηματιστηριακή αγορά, και παίρνει αποφάσεις για αγορές και πωλήσεις. (Γέλια) Η ανατροφοδότηση του λέει αν το έκανε σωστά ή όχι. Τελικά, μπορούμε να διευρύνουμε το ανθρώπινο ούμβελτ έτσι ώστε μετά από αρκετές εβδομάδες να φτάσει να έχει άμεση αντιληπτική εμπειρία των οικονομικών κινήσεων του πλανήτη; Θα σας ενημερώσουμε αργότερα για το πόσο καλά πάει. (Γέλια)
A subject is feeling a real-time streaming feed from the Net of data for five seconds. Then, two buttons appear, and he has to make a choice. He doesn't know what's going on. He makes a choice, and he gets feedback after one second. Now, here's the thing: The subject has no idea what all the patterns mean, but we're seeing if he gets better at figuring out which button to press. He doesn't know that what we're feeding is real-time data from the stock market, and he's making buy and sell decisions. (Laughter) And the feedback is telling him whether he did the right thing or not. And what we're seeing is, can we expand the human umvelt so that he comes to have, after several weeks, a direct perceptual experience of the economic movements of the planet. So we'll report on that later to see how well this goes. (Laughter)
Να και κάτι άλλο που κάνουμε: Κατά τη διάρκεια των ομιλιών το πρωί, αναζητούσαμε αυτόματα το #TED2015 στο Τουίτερ, και κάναμε μια αυτόματη ανάλυση συναισθήματος, δηλαδή, αν επιλέγουν οι χρήστες θετικές, αρνητικές ή ουδέτερες λέξεις. Κι ενόσω συνέβαινε αυτό, εγώ το ένιωθα, καθώς είμαι καλωδιωμένος με το συνολικό συναίσθημα χιλιάδων ανθρώπων, σε πραγματικό χρόνο, κι αυτό είναι ένα νέο είδος ανθρώπινης εμπειρίας επειδή τώρα μπορώ να ξέρω πώς νιώθει ο καθένας και πόσο σας αρέσει αυτό. (Γέλια) (Χειροκρότημα) Είναι μεγαλύτερη από κάθε εμπειρία που θα μπορούσε να έχει ποτέ ένας άνθρωπος.
Here's another thing we're doing: During the talks this morning, we've been automatically scraping Twitter for the TED2015 hashtag, and we've been doing an automated sentiment analysis, which means, are people using positive words or negative words or neutral? And while this has been going on, I have been feeling this, and so I am plugged in to the aggregate emotion of thousands of people in real time, and that's a new kind of human experience, because now I can know how everyone's doing and how much you're loving this. (Laughter) (Applause) It's a bigger experience than a human can normally have.
Επεκτείνουμε ακόμη το ούμβελτ των πιλότων. Σε αυτήν την περίπτωση, το γιλέκο μεταδίδει εννέα διαφορετικές μετρήσεις από αυτό το τετρακόπτερο, οριζόντια και κάθετη κλίση, κύλιση προσανατολισμό και κατεύθυνση, κι αυτό βελτιώνει την ικανότητα του πιλότου να το χειρίζεται. Είναι ουσιαστικά σαν να επεκτείνει το δέρμα του εκεί επάνω, μακριά.
We're also expanding the umvelt of pilots. So in this case, the vest is streaming nine different measures from this quadcopter, so pitch and yaw and roll and orientation and heading, and that improves this pilot's ability to fly it. It's essentially like he's extending his skin up there, far away.
Και αυτό είναι μόνο η αρχή. Αυτό που οραματιζόμαστε είναι να πάρουμε ένα μοντέρνο πιλοτήριο με όργανα μέτρησης και αντί να πρέπει να διαβάσεις τα πάντα, να μπορείς να τα νιώσεις. Ζούμε στον κόσμο της πληροφορίας τώρα, και είναι διαφορετικό το να έχεις πρόσβαση σε πολλά δεδομένα, από το να τα βιώνεις.
And that's just the beginning. What we're envisioning is taking a modern cockpit full of gauges and instead of trying to read the whole thing, you feel it. We live in a world of information now, and there is a difference between accessing big data and experiencing it.
Γι' αυτό πιστεύω ότι οι δυνατότητες είναι ατελείωτες στον ορίζοντα της ανθρώπινης επέκτασης. Φανταστείτε έναν αστροναύτη να μπορεί να νιώθει τη γενική κατάσταση υγείας του Διεθνή Διαστημικού Σταθμού, ή εσάς να νιώθετε την αόρατη κατάσταση της υγείας σας, όπως το ζάχαρό σας, και την κατάσταση του μικροβιώματος σας, να διαθέτετε όραση 360 μοιρών, ή να βλέπετε το υπέρυθρο και το υπεριώδες.
So I think there's really no end to the possibilities on the horizon for human expansion. Just imagine an astronaut being able to feel the overall health of the International Space Station, or, for that matter, having you feel the invisible states of your own health, like your blood sugar and the state of your microbiome, or having 360-degree vision or seeing in infrared or ultraviolet.
Το κλειδί λοιπόν είναι αυτό: Καθώς κινούμαστε προς το μέλλον, θα είμαστε σε θέση να επιλέξουμε τις δικές μας περιφερειακές συσκευές. Δεν θα χρειάζεται να περιμένουμε πια τα αισθητηριακά δώρα της Μητέρας Φύσης στον δικό της ρυθμό αντίθετα, όπως κάθε καλός γονέας, μας έχει δώσει τα απαραίτητα εργαλεία για να βγούμε έξω και να χαράξουμε τη δική μας πορεία. Το ερώτημα λοιπόν είναι, Πώς θέλετε να βγείτε εκεί έξω και να βιώσετε το σύμπαν;
So the key is this: As we move into the future, we're going to increasingly be able to choose our own peripheral devices. We no longer have to wait for Mother Nature's sensory gifts on her timescales, but instead, like any good parent, she's given us the tools that we need to go out and define our own trajectory. So the question now is, how do you want to go out and experience your universe?
Ευχαριστώ.
Thank you.
(Χειροκρότημα)
(Applause)
Κ. Άντερσον: Το νιώθεις; Ν. Ίγκλμαν: Ναι.
Chris Anderson: Can you feel it? DE: Yeah.
Ήταν η πρώτη φορά που ένιωσα χειροκρότημα στο γιλέκο. Ωραίο είναι, σαν μασάζ. (Γέλια)
Actually, this was the first time I felt applause on the vest. It's nice. It's like a massage. (Laughter)
Κ.Α: Το Τουίτερ έχει τρελαθεί. Για το πείραμα στο χρηματιστήριο. Θα μπορούσε να είναι το πρώτο πείραμα που εξασφαλίζει τη χρηματοδότησή του για πάντα αν πετύχει, σωστά;
CA: Twitter's going crazy. Twitter's going mad. So that stock market experiment. This could be the first experiment that secures its funding forevermore, right, if successful?
Ν.Ι: Ναι, δεν θα χρειαζόταν να γράφω στο NIH πια.
DE: Well, that's right, I wouldn't have to write to NIH anymore.
Κ.Α: Για να κάνω το δικηγόρο του Διαβόλου για ένα λεπτό, αυτό είναι καταπληκτικό, όμως τα στοιχεία μέχρι στιγμής συνάδουν, ότι η αισθητηριακή υποκατάσταση λειτουργεί, όχι όμως απαραίτητα και η αισθητηριακή προσθήκη. Εννοώ, είναι πιθανό πως ένα τυφλό άτομο βλέπει μέσω της γλώσσας του επειδή ο οπτικός φλοιός είναι ακόμα εκεί, έτοιμος να επεξεργαστεί, και είναι απαραίτητο για τη λειτουργία αυτή;
CA: Well look, just to be skeptical for a minute, I mean, this is amazing, but isn't most of the evidence so far that sensory substitution works, not necessarily that sensory addition works? I mean, isn't it possible that the blind person can see through their tongue because the visual cortex is still there, ready to process, and that that is needed as part of it?
Ν.Ι: Αυτή είναι σπουδαία ερώτηση. Δεν έχουμε ιδέα για τα θεωρητικά όρια του είδους των δεδομένων που ο εγκέφαλος μπορεί να λάβει. Σε γενικές γραμμές πάντως είναι εξαιρετικά ευέλικτος. Όταν κάποιος τυφλώνεται, αυτό που ονομάζαμε οπτικό φλοιό καταλαμβάνεται από άλλα πράγματα, από την αφή, την ακοή, το λεξιλόγιο. Αυτό μας λέει πως ο φλοιός δεν είναι ευέλικτος. Κάνει μόνο συγκεκριμένα πράγματα και υπολογισμούς. Και όταν εξετάζουμε πράγματα όπως η γραφή μπράιγ, για παράδειγμα, οι άνθρωποι παίρνουν πληροφορίες μέσω ανάγλυφων στιγμάτων. Δεν νομίζω λοιπόν πως υπάρχει λόγος να πιστεύουμε σ' ένα θεωρητικό περιορισμό σε συγεκριμένα όρια.
DE: That's a great question. We actually have no idea what the theoretical limits are of what kind of data the brain can take in. The general story, though, is that it's extraordinarily flexible. So when a person goes blind, what we used to call their visual cortex gets taken over by other things, by touch, by hearing, by vocabulary. So what that tells us is that the cortex is kind of a one-trick pony. It just runs certain kinds of computations on things. And when we look around at things like braille, for example, people are getting information through bumps on their fingers. So I don't think we have any reason to think there's a theoretical limit that we know the edge of.
Κ.Α: Αν αυτό επιβεβαιωθεί θα κατακλυστείς από προτάσεις. Υπάρχουν τόσες πολλές πιθανές εφαρμογές γι' αυτό. Είσαι έτοιμος γι' αυτό; Τι σε συναρπάζει πιο πολύ, για την κατεύθυνση που θα πάρει; Ν.Ι: Υπάρχουν πολλές εφαρμογές εδώ. Πέρα από την αισθητηριακή υποκατάσταση, όσα άρχισα ν' αναφέρω για τους αστροναύτες στο διαστημικό σταθμό που περνούν πολλές ώρες επιβλέποντας, ενώ θα μπορούσαν να νιώθουν τι συμβαίνει, επειδή αυτό είναι καλό για πολυδιάστατες πληροφορίες. Το σημαντικό είναι ότι τα οπτικά συστήματα είναι καλά στον εντοπισμό μαζών και ακμών, αλλά είναι ανεπαρκή στην εξέλιξη του κόσμου μας, με τις οθόνες που παρέχουν πολλές πληροφορίες. Στο να τα εκλαμβάνουμε με τα συστήματα προσοχής μας. Αυτός είναι λοιπόν ένας τρόπος να νιώθεις κάτι, όπως ξέρεις την κατάσταση του σώματός σου καθώς στέκεσαι όρθιος. Τα βαρέα μηχανήματα, η ασφάλεια το να νιώθεις το εργοστάσιό σου, τον εξοπλισμό σου, αυτό είναι κάτι που θα εφαρμοστεί αμέσως.
CA: If this checks out, you're going to be deluged. There are so many possible applications for this. Are you ready for this? What are you most excited about, the direction it might go? DE: I mean, I think there's a lot of applications here. In terms of beyond sensory substitution, the things I started mentioning about astronauts on the space station, they spend a lot of their time monitoring things, and they could instead just get what's going on, because what this is really good for is multidimensional data. The key is this: Our visual systems are good at detecting blobs and edges, but they're really bad at what our world has become, which is screens with lots and lots of data. We have to crawl that with our attentional systems. So this is a way of just feeling the state of something, just like the way you know the state of your body as you're standing around. So I think heavy machinery, safety, feeling the state of a factory, of your equipment, that's one place it'll go right away.
Κ.Α.: Ντέιβιντ Ίγκλμαν, αυτή ήταν μια εκπληκτική ομιλία. Ευχαριστώ πολύ.
CA: David Eagleman, that was one mind-blowing talk. Thank you very much.
Ν.Ι: Ευχαριστώ Κρις. (Χειροκρότημα)
DE: Thank you, Chris. (Applause)