Are you as good at things as you think you are? How good are you at managing money? What about reading people's emotions? How healthy are you compared to other people you know? Are you better than average at grammar? Knowing how competent we are and how are skill stack up against other people's is more than a self-esteem boost. It helps us figure out when we can forge ahead on our own decisions and instincts and when we need, instead, to seek out advice. But psychological research suggests that we're not very good at evaluating ourselves accurately. In fact, we frequently overestimate our own abilities. Researchers have a name for this phenomena, the Dunning-Kruger effect. This effect explains why more than 100 studies have shown that people display illusory superiority. We judge ourselves as better than others to a degree that violates the laws of math. When software engineers at two companies were asked to rate their performance, 32% of the engineers at one company and 42% at the other put themselves in the top 5%. In another study, 88% of American drivers described themselves as having above average driving skills. These aren't isolated findings. On average, people tend to rate themselves better than most in disciplines ranging from health, leadership skills, ethics, and beyond. What's particularly interesting is that those with the least ability are often the most likely to overrate their skills to the greatest extent. People measurably poor at logical reasoning, grammar, financial knowledge, math, emotional intelligence, running medical lab tests, and chess all tend to rate their expertise almost as favorably as actual experts do. So who's most vulnerable to this delusion? Sadly, all of us because we all have pockets of incompetence we don't recognize. But why? When psychologists Dunning and Kruger first described the effect in 1999, they argued that people lacking knowledge and skill in particular areas suffer a double curse. First, they make mistakes and reach poor decisions. But second, those same knowledge gaps also prevent them from catching their errors. In other words, poor performers lack the very expertise needed to recognize how badly they're doing. For example, when the researchers studied participants in a college debate tournament, the bottom 25% of teams in preliminary rounds lost nearly four out of every five matches. But they thought they were winning almost 60%. WIthout a strong grasp of the rules of debate, the students simply couldn't recognize when or how often their arguments broke down. The Dunning-Kruger effect isn't a question of ego blinding us to our weaknesses. People usually do admit their deficits once they can spot them. In one study, students who had initially done badly on a logic quiz and then took a mini course on logic were quite willing to label their original performances as awful. That may be why people with a moderate amount of experience or expertise often have less confidence in their abilities. They know enough to know that there's a lot they don't know. Meanwhile, experts tend to be aware of just how knowledgeable they are. But they often make a different mistake: they assume that everyone else is knowledgeable, too. The result is that people, whether they're inept or highly skilled, are often caught in a bubble of inaccurate self-perception. When they're unskilled, they can't see their own faults. When they're exceptionally competent, they don't perceive how unusual their abilities are. So if the Dunning-Kruger effect is invisible to those experiencing it, what can you do to find out how good you actually are at various things? First, ask for feedback from other people, and consider it, even if it's hard to hear. Second, and more important, keep learning. The more knowledgeable we become, the less likely we are to have invisible holes in our competence. Perhaps it all boils down to that old proverb: When arguing with a fool, first make sure the other person isn't doing the same thing.
Bir şeyler yapmakta sandığın kadar iyi misin? Para idaresinde ne kadar iyisin? Peki ya insanların duygularını anlamakta? Tanıdığın diğer insanlara kıyasla ne kadar sağlıklısın? Dilbilgisi konusunda ortalamanın üstünde misin? Ne kadar yetenekli olduğumuz ve başkalarına kıyasla yetilerimizin düzeyinin farkında olmak öz saygıdan çok daha fazlasıyla ilgili. Bu bize ne zaman karar ve içgüdülerimize göre ilerleyebileceğimiz ve ne zaman bunun yerine tavsiye almamız gerektiğini anlamamız konusunda yardım ediyor. Ancak psikolojik araştırmalara göre kendimizi doğru ölçmekte pek de iyi değiliz. Gerçek şu ki kendi yetilerimizi olduğundan fazla görüyoruz. Araştırmacılar bu fenomeni şöyle adlandırıyorlar; Dunning-Kruger etkisi. Bu etki 100'ü aşkın araştırmada insanların niçin hayali üstünlük sergilediklerini ortaya koyuyor. Kendimizi başkalarından daha iyi görüyoruz, öyle ki durum matematik kurallarını bile çiğneyecek düzeyde. İki farklı şirkette, yazılım mühendisleri kendi performanslarını değerlendirdiğinde birinde mühendislerden %32'si diğerinde ise %42'si kendilerinin en iyi %5 içinde olduklarını belirtmişler. Başka bir çalışmada, Amerikalı sürücülerin %88'i ortalamanın üstünde araç kullanma yetisine sahip olduklarını belirtmişler. Bunlar sıradışı bulgular değil. Genellikle insanlar kendilerini sağlık, liderlik, etik ve ötesinde çoğu kişiden daha iyi olarak değerlendirirler. İşin ilginç yanı, en düşük yetilere sahip kişiler genellikle yetilerini en fazla abartan kişilerdir. Mantıksal çıkarım yapma, dilbilgisi, finansal bilgi, matematik, duygusal zeka, tıbbi laboratuvar testleri ve satranç konularında zayıf olan insanlar kendilerini uzmanlarla neredeyse eş değerlendiriyor. Peki bu delüzyona en savunmasız olan kim? Ne yazık ki hepimizin farkında olmadığı yeteneksizlikleri var. Peki niçin? Psikologlar Dunning ve Kruger bu etkiyi ilk olarak 1999'da ortaya koydu, belli alanlarda bilgi ve yetisi eksik olan insanların iki durumdan muzdarip olduklarını açıkladılar. Bu insanlar öncelikle hata yapıyor ve kötü kararlar alıyorlardı. Ancak sonra bu bilgi eksikliği hatalarını anlamalarını önlüyordu. Başka bir deyişle kötü performanslarının ne kadar kötü olduğunu anlamakta gereken uzmanlıktan da mahrumlardı. Örneğin, üniversite münazara yarışmalarında araştırmacılar katılımcıları inceledi, takımlardan en kötü %25 ilk elemelerde neredeyse her beş münazaradan dördünü kaybetmişlerdi. Ancak %60'ı kazandıklarını sanıyorlardı. Münazara kurallarına hakim olmadan öğrenciler ne zaman ve ne sıklıkta savlarının çürütüldüğünü bile fark etmemişlerdi. Dunning-Kruger etkisi, bizi zayıf kılan bir ego sorunu değil. İnsanlar genellikle fark ettiklerinde noksanlıklarını kabul ederler. Bir çalışmada, bir mantık sınavında kötü sonuç çıkaran öğrencilerin kendilerine bir mantık kursu verilmesinden sonra ilk performanslarının ne kadar kötü olduğunu kabul ettikleri görülmüştür. Bu kavram orta düzeyde deneyim ve tecrübeye sahip kişilerin yetenekleri konusunda daha az özgüvenli olmasını açıklayabilir. Bilmedikleri çok şey olduğunu anlayacak bilgiye sahipler. Bu arada uzmanlar ne kadar bilgili olduklarını anlamaya meyillidir, fakat onlar da sık sık bir hata yapar: Diğer herkesin de bilgili olduğunu düşünürler. Bunun sonucunda, yeteneksiz veya çok yetenekli insanlar yanlış bir öz değerlendirme içinde sıkışıp kalırlar. Yeteneksiz olduklarında hatalarının farkına varmazlar. Çok yetenekli olduklarında da yetilerinin ne kadar sıradışı olduğunu kavrayamazlar. Yani Dunning-Kruger etkisi onu yaşayanlar için görünmezdir, çeşitli şeylerde ne kadar iyi olduğunu anlamak için ne yapabilirsin? Öncelikle başkalarından geri bildirim iste ve duyduğun hoşuna gitmese de değerlendir. Sonra, daha önemlisi, öğrenmeye devam et. Ne kadar çok bilgili olursak, Yetilerimizde o denli az boşluk olacaktır. Belki de konuyu şu ünlü atasözüyle açıklayabiliriz: Bir aptalla tartışırken, önce diğer kişinin de aynını yapmadığından emin ol.