Are you as good at things as you think you are? How good are you at managing money? What about reading people's emotions? How healthy are you compared to other people you know? Are you better than average at grammar? Knowing how competent we are and how are skill stack up against other people's is more than a self-esteem boost. It helps us figure out when we can forge ahead on our own decisions and instincts and when we need, instead, to seek out advice. But psychological research suggests that we're not very good at evaluating ourselves accurately. In fact, we frequently overestimate our own abilities. Researchers have a name for this phenomena, the Dunning-Kruger effect. This effect explains why more than 100 studies have shown that people display illusory superiority. We judge ourselves as better than others to a degree that violates the laws of math. When software engineers at two companies were asked to rate their performance, 32% of the engineers at one company and 42% at the other put themselves in the top 5%. In another study, 88% of American drivers described themselves as having above average driving skills. These aren't isolated findings. On average, people tend to rate themselves better than most in disciplines ranging from health, leadership skills, ethics, and beyond. What's particularly interesting is that those with the least ability are often the most likely to overrate their skills to the greatest extent. People measurably poor at logical reasoning, grammar, financial knowledge, math, emotional intelligence, running medical lab tests, and chess all tend to rate their expertise almost as favorably as actual experts do. So who's most vulnerable to this delusion? Sadly, all of us because we all have pockets of incompetence we don't recognize. But why? When psychologists Dunning and Kruger first described the effect in 1999, they argued that people lacking knowledge and skill in particular areas suffer a double curse. First, they make mistakes and reach poor decisions. But second, those same knowledge gaps also prevent them from catching their errors. In other words, poor performers lack the very expertise needed to recognize how badly they're doing. For example, when the researchers studied participants in a college debate tournament, the bottom 25% of teams in preliminary rounds lost nearly four out of every five matches. But they thought they were winning almost 60%. WIthout a strong grasp of the rules of debate, the students simply couldn't recognize when or how often their arguments broke down. The Dunning-Kruger effect isn't a question of ego blinding us to our weaknesses. People usually do admit their deficits once they can spot them. In one study, students who had initially done badly on a logic quiz and then took a mini course on logic were quite willing to label their original performances as awful. That may be why people with a moderate amount of experience or expertise often have less confidence in their abilities. They know enough to know that there's a lot they don't know. Meanwhile, experts tend to be aware of just how knowledgeable they are. But they often make a different mistake: they assume that everyone else is knowledgeable, too. The result is that people, whether they're inept or highly skilled, are often caught in a bubble of inaccurate self-perception. When they're unskilled, they can't see their own faults. When they're exceptionally competent, they don't perceive how unusual their abilities are. So if the Dunning-Kruger effect is invisible to those experiencing it, what can you do to find out how good you actually are at various things? First, ask for feedback from other people, and consider it, even if it's hard to hear. Second, and more important, keep learning. The more knowledgeable we become, the less likely we are to have invisible holes in our competence. Perhaps it all boils down to that old proverb: When arguing with a fool, first make sure the other person isn't doing the same thing.
Ben je zo goed in dingen als je denkt dat je bent? Hoe goed kun jij met geld omgaan? En de emoties van mensen van mensen lezen? Hoe gezond ben jij vergeleken met anderen? Is jouw grammatica beter dan gemiddeld? Weten hoe competent we zijn en hoe onze vaardigheden zich kunnen meten met die van anderen sterkt niet alleen je gevoel van eigenwaarde. Het vertelt ons wanneer we gerust op ons eigen gevoel af kunnen gaan en wanneer we beter advies kunnen vragen. Maar psychologisch onderzoek suggereert dat onze zelfkennis te wensen overlaat. In de praktijk overschatten we onze vaardigheden regelmatig. Onderzoekers hebben een naam voor dit fenomeen: het Dunning-Kruger-effect. Dit effect verklaart waarom meer dan 100 onderzoeken laten zien dat mensen zich superieur wanen. We achten onszelf beter dan anderen in een mate die statistisch gewoon onmogelijk is. Toen programmeurs in twee bedrijven werd gevraagd hoe goed ze waren, plaatsten 32% van de programmeurs van het ene bedrijf en 42% van het andere zichzelf in de top 5%. In een ander onderzoek beschreef 88% van de Amerikaanse bestuurders zichzelf als iemand met bovengemiddelde bestuurderskwaliteiten. En dit zijn geen uitzonderingen. Meestal schatten mensen zichzelf hoger in dan de meesten in dingen die variëren van gezondheid, leiderschapsvaardigheden, moraal, en zo meer. Interessant is dat vaak juist de minst begaafden geneigd zijn hun kwaliteiten in de grootste mate te overschatten. Mensen die aantoonbaar slecht zijn in logisch redeneren, grammatica, financiële kennis, wiskunde, emotionele intelligentie, het doen van medische labotesten en schaken neigen zichzelf net zo hoog in te schatten als de daadwerkelijke experts. Wie is het meest vatbaar voor dit soort waanvoorstellingen? Wij allemaal, helaas. we hebben namelijk allemaal zwakke kanten die we zelf niet herkennen. Waarom? Toen psychologen Dunning en Kruger het effect in 1999 voor het eerst beschreven, stelden zij dat mensen die kennis en kunde op een bepaald gebied tekortkomen, dubbel worden getroffen. Ten eerste maken ze fouten en nemen ze slechte beslissingen. Vervolgens verhinderen die tekortkomingen dat ze hun fouten herkennen. Oftewel, wie iets niet kan, mist juist de expertise om te kunnen zien dat hij het fout doet. Toen de onderzoekers bijvoorbeeld mensen bestudeerden in een debatwedstrijd op een universiteit, verloor de slechtste 25% van de teams in de voorronden bijna vier van de vijf wedstrijden. Maar ze dachten zelf 60% ervan te hebben gewonnen. Zonder een goed besef van de regels inzake debatteren, konden de studenten gewoon niet herkennen wanneer en hoe vaak ze de discussie verloren. Het Dunning-Kruger-effect is geen kwestie van ons ego dat onze zwakte niet wil zien. Mensen geven hun zwakte vaak wel toe zodra ze haar kunnen zien. Studenten die in een onderzoek eerst slecht hadden gescoord in een logicakwis en daarna een korte logicacursus deden, waren best bereid in te zien hoe slecht hun initiële antwoorden waren. Daarom hebben misschien mensen met een beperkte ervaring of expertise vaak minder vertrouwen in hun vaardigheden. Ze weten genoeg om te weten hoeveel ze nog niet weten. Daarentegen beseffen experts meestal wel hoeveel verstand ze ergens van hebben. Maar die maken vaak een andere fout: die nemen aan dat alle anderen net zoveel weten als zij. Het resultaat is dat mensen, of ze iets nu niet of juist heel goed kunnen, vaak gevangen zitten in de bubbel van een foutief zelfbeeld. Kunnen ze iets niet, dan zien ze hun eigen gebreken niet. Als ze ergens heel erg goed in zijn, zien ze niet hoe zeldzaam hun eigen vaardigheden zijn. Dus als het Dunning-Kruger-effect onzichtbaar is voor hen die eraan lijden, hoe kom je er dan achter hoe goed je ergens in bent? Ten eerste: vraag feedback van anderen en sta ervoor open, zelfs als het niet leuk is om te horen. Ten tweede, en belangrijker: blijf leren. Hoe meer kennis we vergaren, hoe kleiner de kans op onzichtbare hiaten in onze kennis. Misschien komt het neer op dat oude gezegde: als je debatteert met een domoor, zorg er dan eerst voor dat die ander niet hetzelfde aan het doen is.