Μας είπαν "Κάντε οτιδήποτε για να παρουσιάσετε κάτι εντυπωσιακό" Κατά συνέπεια αυτό θα προσπαθήσω να κάνω. Αλλά, θα ήθελα να αρχίσω με δυο πράγματα που είναι ήδη γνωστά. Το πρώτο από αυτά συγκεκριμένα, είναι κάτι, που είναι γνωστό στη μεγαλύτερη διάρκεια της καταγεγραμένης ιστορίας. Αυτό είναι το ότι ο πλανήτης Γη, ή το Ηλιακό σύστημα, ή το περιβάλλον μας ή όπου αλλού νομίζετε ότι ανήκετε είναι μοναδικά σχεδιασμένο για να διατηρήσει την εξέλιξη μας (ή τη "Δημιουργία", όπως λέγαν), το παρόν μας, αλλά ακόμα πιο σημαντικό, τη μελλοντική μας επιβίωση.
We've been told to go out on a limb and say something surprising. So I'll try and do that, but I want to start with two things that everyone already knows. And the first one, in fact, is something that has been known for most of recorded history, and that is, that the planet Earth, or the solar system, or our environment or whatever, is uniquely suited to sustain our evolution -- or creation, as it used to be thought -- and our present existence, and most important, our future survival.
Σήμερα, αυτή η διαπίστωση έχει έναν δραματικό τίτλο : Διαστημόπλοιο "Γη". Και η διαπίστωση αυτή είναι ότι έξω από αυτό το διαστημόπλοιο, το σύμπαν είναι αδιάλλαχτα εχθρικό. και το διαστημόπλοιο είναι ότι έχουμε,σε ότι μπορούμε να στηριχτούμε, και έχουμε μόνο μια ευκαιρία. Αν τα θαλασσώσουμε με αυτό, δεν υπάρχει κάποιο μέρος για να πάμε. Τώρα, το δεύτερο πράγμα που όλοι ξέρουν είναι ότι, αντίθετα με το τι πιστευόταν για το μεγαλύτερο μέρος της Ανθρώπινης Ιστορίας, η ανθρωπότητα δεν είναι στην πραγματικότητα το κέντρο της Δημιουργίας Όπως λέει και ο Stephen Hawking, το μόνο που είμαστε είναι "χημικά απόβλητα" στην επιφάνεια ενός συνηθισμένου πλανήτη που περιστρέφεται γύρω από ένα συνηθισμένο άστρο που με τη σειρά του είναι στις παρυφές ενός συνηθισμένου Γαλαξία κοκ.
Nowadays, this idea has a dramatic name: Spaceship Earth. And the idea there is that outside the spaceship, the universe is implacably hostile, and inside is all we have, all we depend on, and we only get the one chance: if we mess up our spaceship, we've got nowhere else to go. Now, the second thing that everyone already knows is that, contrary to what was believed for most of human history, human beings are not, in fact, the hub of existence. As Stephen Hawking famously said, we're just a chemical scum on the surface of a typical planet that's in orbit around a typical star, which is on the outskirts of a typical galaxy, and so on.
Τώρα το πρώτο από τα πράγματα που όλοι μας ξέρουμε, είναι σα να λέμε ότι βρισκόμαστε σε ένα πολύ μη-συνηθισμένο μέρος, το οποίο είναι σχεδιασμένο με μοναδικό τρόπο .. κλπ, και το δεύτερο είναι να υποστηρίζουμε ότι είμαστε σε ένα συνηθισμένο μέρος, και αν κάποιος θα ήθελε να θεωρήσει αυτά τα δύο σα βαθυστόχαστες αλήθειες, σύμφωνα με τις οποίες πρέπει να ζήσει και να πάρει τις αποφάσεις για τη ζωή του, τότε φαίνεται ότι τα δύο αυτά αντικρούονται Αλλά αυτό δεν εμποδίζει και τα δύο στο να είναι ΕΝΤΕΛΩΣ ΕΣΦΑΛΜΕΝΑ. Και έτσι είναι. Ας αρχίσω λοιπόν με το δεύτερο :
Now, the first of those two things that everyone knows is kind of saying that we're at a very untypical place, uniquely suited and so on. And the second one is saying that we're at a typical place. And, especially if you regard these two as deep truths to live by and to inform your life decisions, then they seem a little bit to conflict with each other. But that doesn't prevent them from both being completely false. (Laughter)
Συνηθισμένο. Εϊναι συνηθισμένο αυτό το μέρος; Να κοιτάξουμε λίγο γύρω μας, να κοιτάξουμε σε μια τυχαία κατεύθυνση και τι βλέπουμε .. έναν τοίχο και .. "χημικά απόβλητα". - και αυτό δεν είναι καθόλου μα καθόλου συνηθισμένο στο σύμπαν.
And they are. So let me start with the second one: typical. Well, is this a typical place? Well, let's look around, you know, look in a random direction, and we see a wall and chemical scum -- (Laughter)
Το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να πας μερικές εκατοντάδες μίλια προς τα εκεί και να κοιτάξεις πίσω σου και δε θα δεις ούτε τοίχους ούτε χημικά απόβλητα. Το μόνο που θα 'δεις είναι έναν γαλάζιο πλανήτη, .. και αν πας ακόμα πιο μακρυά, θα 'δεις τον 'Ηλιο, το ηλιακό σύστημα, τ' αστέρια κλπ. Αλλά ακόμα και αυτό δεν είναι σύνηθες στο σύμπαν, γιατί τα αστέρια ανήκουν σε γαλαξίες, και τα περισσότερα μέρη στο σύμπαν, τα συνηθισμένα μέρη του σύμπαντος είναι μακρυά από οποιονδήποτε Γαλαξία.
and that's not typical of the universe at all. All you've got to do is go a few hundred miles in that same direction and look back, and you won't see any walls or chemical scum at all -- all you see is a blue planet. And if you go further than that, you'll see the Sun, the solar system and the stars and so on, but that's still not typical of the universe, because stars come in galaxies. And most places in the universe, a typical place in the universe, is nowhere near any galaxies.
Ας πάμε ακόμα πιο μακρυά μέχρι να βγούμε από τον Γαλαξία και ας κοιτάξουμε πάλι προς τα πίσω. και νάτος ο τεράστιος Γαλαξίας με τις σπείρες του μπροστά μας. Τώρα είμαστε 100.000 έτη φωτός από εδώ που είμαστε Αλλά ακόμα δεν έχουμε φτάσει ούτε καν κοντά σε ένα "συνηθισμένο" μέρος του σύμπαντος. Για να φτάσουμε σε ένα συνηθισμένο μέρος, θα πρέπει να ταξιδέψουμε 1000 φορές μακρύτερα. Σε ότι βρίσκεται ανάμεσα στους Γαλαξίες. Αυτό τώρα πως μοιάζει; Αυτό είναι συνηθισμένο. Πως είναι ένα συνηθισμένο μέρος στο σύμπαν; Η TED με δυσβάστακτο κόστος, κανόνισε μια υψηλής ευκρίνειας απεικόνιση φωτορεαλιστικής εικονικής πραγματικότητας του διαγαλαξιακού χώρου. Η θέα απο τον διαγαλαξιακό χώρο. Μπορούμε να σβήσουμε τα φώτα για τον δούμε παρακαλώ ;
So let's go out further, till we're outside the galaxy, and look back, and yeah, there's the huge galaxy with spiral arms laid out in front of us. And at this point, we've come 100,000 light-years from here. But we're still nowhere near a typical place in the universe. To get to a typical place, you've got to go 1,000 times as far as that, into intergalactic space. And so, what does that look like -- "typical?" What does a "typical" place in the universe look like? Well, at enormous expense, TED has arranged a high-resolution immersion virtual reality rendering of the view from intergalactic space. Can we have the lights off, please, so we can see it?
Δεν είναι και πολύ καλό το αποτέλεσμα, γιατί ξέρετε, ο διαγαλαξιακός χώρος είναι εντελώς σκοτεινός. Είναι τόσο σκοτεινός ώστε αν κοιτούσες προς το κοντινότερο Άστρο και αυτό το Άστρο εκρηγνυόταν σαν Υπερκαινοφανής και εσύ κοιτούσες ακριβώς στη κατεύθυνση της έκρηξης, όταν θα σε έφτανε το φώς της, δε θα μπορούσες να διακρίνεις ούτε μια χαραμάδα φωτός. Έτσι μεγάλο και σκοτεινό είναι το σύμπαν. Ας μη ξεχνάτε ότι μια έκρηξη Υπερκαινοφανούς είναι τόσο φωτεινή, τόσο λαμπρή, που θα σας σκότωνε ακαριαία ακόμα και αν γινόταν μερικά έτη φωτός μακρυά σας.
Well, not quite, not quite perfect. You see, intergalactic space is completely dark, pitch dark. It's so dark, that if you were to be looking at the nearest star to you, and that star were to explode as a supernova, and you were to be staring directly at it at the moment when its light reached you, you still wouldn't be able to see even a glimmer. That's how big and how dark the universe is. And that's despite the fact that a supernova is so bright, so brilliant an event, that it would kill you stone dead at a range of several light-years.
Αλλά στον διαγαλαξιακό χώρο θα ήσασταν τόσο απομακρυσμένοι που δε θα μπορούσατε καν να τη διακρίνετε. Κάνει πολύ κρύο εκεί έξω επίσης. Κάτι λιγότερο από 3 βαθμούς πάνω από το απόλυτο μηδέν. Είναι και πολύ άδειος. Το κενό εκεί έξω είναι ένα εκατομμύριο φορές λιγότερο πυκνό από το "αραιότερο κενό" που μπορούμε να φτιάξουμε στη Γη με την καλύτερη τεχνολογία που διαθέτουμε Είναι τόσο διαφορετικό ένα συνηθισμένο μέρος στο σύμπαν από αυτό εδώ το μέρος. Τόσο μη - συνηθισμένο είναι αυτό εδώ το μέρος. Μπορούμε να ανάψουμε τα φώτα ξανά παρακαλώ ; Ευχαριστώ.
(Laughter) And yet, from intergalactic space, it's so far away you wouldn't even see it. It's also very cold out there -- less than three degrees above absolute zero. And it's very empty. The vacuum there is one million times less dense than the highest vacuum that our best technology on Earth can currently create. So that's how different a typical place is from this place. And that is how untypical this place is. So can we have the lights back on please? Thank you.
Τώρα, πως γνωρίζουμε τόσα για ένα χώρο που είναι τόσο μακρυά από εδώ, και είναι τόσο διαφορετικό και τόσο ξένο από ότι είμαστε συνηθισμένοι εδώ; Ε λοιπόν, η Γη, το περιβάλλον μας, με τη μορφή των ανθρώπων - δημιουργεί γνώση. Τι να σημαίνει αυτό ; Κοιτάξτε ακόμα πιο μακρυά από εκεί που πήγαμε πριν λίγο, Εννοώ από εδώ με ένα τηλεσκόπιο -- και θα δείτε πράγματα που μοιάζουν με άστρα. Ονομάζονται Κβάζαρ. Η λέξε κβάζαρ αρχικά σήμαινε "Αστρώδη αντικείμενα" το οποίο σημαίνει αντικείμενα που μοιάζουν λίγο με αστέρια... Αλλά δεν έιναι.
Now, how do we know about an environment that's so far away and so different and so alien from anything we're used to? Well, the Earth -- our environment, in the form of us -- is creating knowledge. Well, what does that mean? Well, look out even further than we've just been -- I mean from here, with a telescope -- and you'll see things that look like stars, they're called quasars. "Quasars" originally meant "quasi-stellar object," which means "things that look a bit like stars."
Ξέρουμε τι είναι. Δισεκατομμύρια χρόνια πριν και δισεκατομμύρια έτη φωτός μακρυά το υλικό στο κέντρο ενός γαλαξία κατέρευσε δημιουργώντας μια υπερμαζική μαύρη τρύπα Μετά ισχυρότατα μαγνητικά πεδία οδήγησαν κάποια από την ενέργεια αυτής της βαρυτικής κατάρευσης και κάποια από τη μάζα, ξανά έξω από τη μαύρη τρύπα, με τη μορφή τρομαχτικών πίδακων που οι λοβοί τους έχουν λαμπρότητα - νομίζω ενός τρισεκατομμυρίου Ήλιων!
(Laughter) But they're not stars. And we know what they are. Billions of years ago and billions of light-years away, the material at the center of a galaxy collapsed towards a supermassive black hole. And then intense magnetic fields directed some of the energy of that gravitational collapse and some of the matter back out in the form of tremendous jets, which illuminated lobes with the brilliance of -- I think it's a trillion -- suns.
Η "φυσική" του ανθρώπινου μυαλού δε θα μπορούσε να είναι περισσότερο διαφορετική από τη "φυσική" ενός τέτοιου πίδακα. Δε θα μπορούσαμε να αντέξουμε ούτε μια στιγμή μέσα του. Δεν υπάρχουν λόγια για να περιγράψουν πως θα ήταν η εμπειρία μέσα στον πίδακα. Θα ήταν περίπου σα να βρισκόσουν στο κέντρο ενός Υπερκαινοφανούς, για εκατομμύρια χρόνια τη φορά. Ωστόσο, αυτοί οι πίδακες συνέβησαν με τέτοιο τρόπο, ώστε δισεκατομμύρια χρόνια αργότερα,
Now, the physics of the human brain could hardly be more unlike the physics of such a jet. We couldn't survive for an instant in it. Language breaks down when trying to describe what it would be like in one of those jets. It would be a bit like experiencing a supernova explosion, but at point-blank range and for millions of years at a time. (Laughter)
στήν άλλη άκρη του σύμπαντος, κάποια χημικά απόβλητα, να μπορούν να περιγράψουν ακριβώς, και να απεικονίσουν και να προβλέψουν και πάνω απ'όλα να εξηγήσουν - αναφέρομαι σ' αυτό - τι συνέβαινε πραγματικά εκεί. Ένα φυσικό σύστημα - το μυαλό - περιέχει μία ακριβής λειτουργική απεικόνιση ενός άλλου - του κβάζαρ. Όχι απλώς μια επιδερμική εικόνα, αν και συμβάινει και αυτό, αλλά μια επεξηγηματική απεικόνιση, που περιέχει τις ίδιες μαθηματικές σχέσεις και την ίδια αιτιατή δομή.
And yet, that jet happened in precisely such a way that billions of years later, on the other side of the universe, some bit of chemical scum could accurately describe and model and predict and explain, above all -- there's your reference -- what was happening there, in reality. The one physical system, the brain, contains an accurate working model of the other, the quasar. Not just a superficial image of it, though it contains that as well, but an explanatory model, embodying the same mathematical relationships
Αυτή είναι γνώση και σα να μην έφτανε αυτό,
and the same causal structure.
η πιστότητα με την οποία η μία δομή (εμείς) απεικονίζει την άλλη (κβάζαρ) αυξάνει με το χρόνο. Αυτό είναι η ανάπτυξη της γνώσης. Δηλαδή, οι νόμοι της Φυσικής έχουν αυτή την ειδική ιδιότητα Το ότι όσο και ανόμοιες να είναι δύο δομές της Φύσης μπορούν να ενσωματώνουν την ίδια μαθηματική και αιτιατή δομή. η οποία ομοιάζει όλο και περισσότερο όσο περνάει ο καιρός.
Now, that is knowledge. And if that weren't amazing enough, the faithfulness with which the one structure resembles the other is increasing with time. That is the growth of knowledge. So, the laws of physics have this special property, that physical objects as unlike each other as they could possibly be can, nevertheless, embody the same mathematical and causal structure and to do it more and more so over time.
Άρα είμαστε ένα χημικό απόβλητο λίγο διαφορετικό. Αυτό το χημικό απόβλητο έχει παγκοσμιότητα Η δομή του περιέχει, με ολοένα και περισσότερη ακρίβεια, τη δομή των πάντων. Είναι αυτό εδώ το μέρος και όχι άλλα μέρη στο σύμπαν, που είναι κομβικό και ενσωματώνει τη δομική και αιτιατή ουσία όλης της υπόλοιπης φυσικής πραγματικότητας. Άρα, μακράν του να είναι ασήμαντο, το γεγονός ότι οι νόμοι της φύσης επιτρέπουν κάτι τέτοιο, ή και να υπαγορεύουν ότι αυτό μπορεί να συμβεί, είναι ένα από τα πιο σημαντικά πράγματα του φυσικού κόσμου.
So we are a chemical scum that is different. This chemical scum has universality. Its structure contains, with ever-increasing precision, the structure of everything. This place, and not other places in the universe, is a hub which contains within itself the structural and causal essence of the whole of the rest of physical reality. And so, far from being insignificant, the fact that the laws of physics allow this or even mandate that this can happen is one of the most important things about the physical world.
Τώρα, πως το Ηλιακό μας σύστημα - και το περιβάλλον, με τη μορφή των ανθρώπων, δημιουργεί αυτή την ειδική σχέση με το υπόλοιπο σύμπαν ; Ένα είναι σίγουρο από αυτά που είπε ο Stephen Hawking. Θέλω να πω, όλα είναι αλλά ένα από αυτά τα σωστά είναι ότι το σύμπαν δεν επιτυγχάνει αυτή τη σχέση, με κάποιου είδους "ειδική φυσική". Δεν υπάρχει κάποια ειδική μεταχείριση, δεν υπάρχει κάποιο μαγικό. Τη δημιουργεί χρησιμοποιώντας 3 πράγματα που υπάρχουν σε αφθονία. Ένα από αυτά είναι η ύλη, επειδή η αύξηση της γνώσης είναι μια μορφή επεξεργασίας πληροφοριών και η επεξεργασία πληροφοριών είναι υπολογισμός, και ο υπολογισμός χρειάζεται κάποιον υπολογιστή - δεν υπάρχει κάποιος γνωστός τρόπος να φτιάξεις έναν υπολογιστή χωρίς ύλη- Χρειαζόμαστε και ενέργεια για να φτιάξουμε έναν υπολογιστή, και πιο σημαντικό, για να φτιάξουμε κατά συνέπεια τα μέσα στα οποία θα καταγράφεται η γνωση.
Now, how does the solar system -- our environment, in the form of us -- acquire this special relationship with the rest of the universe? Well, one thing that's true about Stephen Hawking's remark -- I mean, it is true, but it's the wrong emphasis -- one thing that's true about it is that it doesn't do it with any special physics, there's no special dispensation, no miracles involved. It does it simply with three things that we have here in abundance. One of them is matter, because the growth of knowledge is a form of information processing. Information processing is computation, computation requires a computer, and there's no known way of making a computer without matter. We also need energy to make the computer, and most important, to make the media, in effect, onto which we record the knowledge that we discover.
Τρίτον και λιγότερο απτό αλλά το ίδιο ουσιώδες για αυτή την ατέλειωτη δημιουργία γνώσης, και εξηγήσεων χρειαζόμαστε αποδεικτικά στοιχεία. Το περιβάλλον μας λοιπόν είναι γεμάτο με τέτοια στοιχεία. Για παράδειγμα συμβαίνει να θέλουμε να ελέγξουμε - π.χ. τον νόμο της Βαρύτητας του Νεύτωνα, - πριν από 300 χρόνια. Αλλά τα στοιχεία που χρησιμοποιήσαμε για τον ελέγξουμε έπεφταν στη Γη σε κάθε τετραγωνικό μέτρο για δισεκατομμύρια χρόνια πριν από το νόμο, για θα συνεχίσουν να το κάνουν για άλλα τόσα μετά. Το ίδιο ισχύει και για όλες τις άλλες επιστήμες. Απ' όσο ξέρουμε, όποια αποδεικτικά στοιχεία χρειαζόμαστε για να ανακαλύψουμε τις πλέον θεμελειώδεις αλήθειες για όλες τις επιστήμες είναι εδώ, στον πλανήτη μας.
And then thirdly, less tangible but just as essential for the open-ended creation of knowledge, of explanations, is evidence. Now, our environment is inundated with evidence. We happened to get round to testing, let's say, Newton's law of gravity, about 300 years ago. But the evidence that we used to do that was falling down on every square meter of the Earth for billions of years before that, and we'll continue to fall for billions of years afterwards. And the same is true for all the other sciences. As far as we know, evidence to discover the most fundamental truths of all the sciences
Αυτό το μέρος είναι γεμάτο με στοιχεία καθώς και με ύλη και ενέργεια.
is here just for the taking, on our planet.
Εκεί έξω, στον διαγαλαξιακό χώρο, αυτά τα προαπαιτούμενα για την αέναη δημιουργία γνώσης, βρίσκονται στη μικρότερη δυνατή ποσότητα. Όπως προείπα εκεί έξω είναι άδεια, είναι κρύα και είναι σκοτεινά. ¨Η όχι ; Στην πραγματικότητα αυτή είναι ακόμα μια παρωχημένη παρανόηση. Φανταστείτε έναν κύβο εκεί έξω στο διαγαλαξιακό χώρο που έχει το ίδιο μέγεθος όπως το σπίτι μας,
Our location is saturated with evidence and also with matter and energy. Out in intergalactic space, those three prerequisites for the open-ended creation of knowledge are at their lowest possible supply -- as I said, it's empty, it's cold and it's dark out there. Or is it? Now actually, that's just another parochial misconception. (Laughter)
το Ηλιακό σύστημα. Τώρα αυτός ο κύβος είναι πολύ άδειος σύμφωνα με τα ανθρώπινα κριτήρια, αλλά αυτή η κενότητα περιέχει πάνω από ένα εκατομμύριο τόνους ύλης. Μια τέτοια ποσότητα είναι αρκετή για να φτιάξεις π.χ. έναν αυτοσυντηρούμενο διαστημικό σταθμό, στον οποίο θα υπήρχε μια αποικία επιστημόνων που θα αφοσιωνόταν στη δημιουργία αέναης γνώσης κοκ.
Because imagine a cube out there in intergalactic space, the same size as our home, the solar system. Now, that cube is very empty by human standards, but that still means that it contains over a million tons of matter. And a million tons is enough to make, say, a self-contained space station, on which there's a colony of scientists that are devoted to creating an open-ended stream of knowledge, and so on.
Είναι πολύ πέραν της τρέχουσας τεχνολογίες έστω και να συγκεντρώσουμε το υδρογόνο από τον διαγαλαξιακό χώρο και να το μετασχηματίσουμε σε άλλα στοιχεία κλπ Αλλά το καλό είναι ότι σε ένα κατανοητό σύμπαν, αν κάτι δεν απαγορεύεται από τους νόμους της Φυσικής, τότε τι θα μας εμπόδιζε να το κάναμε εκτός από το ότι δε γνωρίζουμε πως. Με άλλα λόγια είναι θέμα γνώσης, όχι πόρων. Το ίδιο - αν και εφόσον το κάναμε αυτό θα είχαμε αυτόματα μια πηγή ενέργειας, καθώς ο μετασχηματισμός θα ήταν ένας αντιδραστήρας σχάσης - και τι θα γινόταν με τα αποδεικτικά στοιχεία ;
Now, it's way beyond present technology to even gather the hydrogen from intergalactic space and form it into other elements and so on. But the thing is, in a comprehensible universe, if something isn't forbidden by the laws of physics, then what could possibly prevent us from doing it, other than knowing how? In other words, it's a matter of knowledge, not resources. If we could do that, we'd automatically have an energy supply, because this transmutation would be a fusion reactor.
Επαναλαμβάνω ότι είναι πολύ σκοτεινά εκεί έξω για τις ανθρώπινες αισθήσεις. Αλλά το μόνο που θα είχαμε να κάνουμε είναι να παρουμε ένα τηλεσκόπιο ακόμα και σημερινό, να κοιτάγαμε και θα βλέπαμε τους ίδιους γαλαξίες όπως και από εδώ. Με ένα πιο ισχυρό τηλεσκόπιο θα μπορούσαμε να δούμε Άστρα και Πλανήτες. Σε εκείνους τους γαλαξίες θα μπορουσε κανείς να ασχοληθεί με την Αστροφυσική και να μάθει τους νόμους της Φυσικής. Τοπικά θα μπορούσε κανείς να φτιάξει επιταχυντές σωματιδίων και να μάθει φυσική των στοιχειωδών σωματιδίων, και Χημεία κοκ Ίσως το πιο δύσκολο για κάποιον επιστήμονα θα ήταν να κάνει εργασία πεδίου στη Βιολογία, καθώς θα του έπαιρνε
And evidence? Well, again, it's dark out there to human senses, but all you've got to do is take a telescope, even one of present-day design, look out, and you'll see the same galaxies as we do from here. And with a more powerful telescope, you'll be able to see stars and planets in those galaxies, you'll be able to do astrophysics and learn the laws of physics. And locally there, you could build particle accelerators and learn elementary particle physics and chemistry, and so on. Probably the hardest science to do would be biology field trips --
μερικές εκαντοντάδες εκατομμύρια χρόνια να φτάσει τον κοντινότερο πλανήτη που έχει ζωή και να γυρίσει, Αλλά πρέπει να σας πω - συγνώμη Ρίτσαρντ - ότι ποτέ δε μου άρεσε η δουλειά πεδίου στη Βιολογία. και νομίζω ότι μας αρκεί να κάνουμε μία κάθε μερικές εκαντοντάδες εκατομμύρια χρόνια.
(Laughter) because it would take several hundred million years to get to the nearest life-bearing planet and back. But I have to tell you -- and sorry, Richard -- but I never did like biology field trips much -- (Laughter)
(Γέλια)
and I think we can just about make do with one every few hundred million years.
Άρα στην πραγματικότητα, ο διαγαλαξιακός χώρος περιέχει όλα τα προαπαιτούμενα
(Laughter)
για την αέναη δημιουργία της γνώσης. Κάθε τέτοιος κύβος, οπουδήποτε στο σύμπαν, θα μπορούσε να αποτελέσει κομβικό σημείο όπως είμαστε εμείς. αν υπήρχε η γνώση για το πως μπορούσε να γίνει κάτι τέτοιο. Άρα δεν είμαστε σε ένα μοναδικά φιλόξενο τόπο, Αν ο διαγαλαξιακός χώρος είναι ικανός να δημιουργήσει μια αέναη ροή επεξηγήσεων τότε το ίδιο συμβαίνει με οποιοδήποτε μέρος. Το ίδιο συμβαίνει με τη Γη. Το ίδιο με μια μολυσμένη Γη. Ο περιοριστικός παράγοντας, και εδώ και εκεί, δεν είναι οι πόροι, γιατί αυτοί υπάρχουν σε αφθονία, αλλά είναι η γνώση που είναι σπάνια.
So, in fact, intergalactic space does contain all the prerequisites for the open-ended creation of knowledge. Any such cube anywhere in the universe could become the same kind of hub that we are, if the knowledge of how to do so were present there. So, we're not in a uniquely hospitable place. If intergalactic space is capable of creating an open-ended stream of explanations, then so is almost every other environment, so is the Earth. So is a polluted Earth. And the limiting factor, there and here, is not resources -- because they're plentiful -- but knowledge, which is scarce.
Τώρα αυτή η συμπαντική γνωσιοκεντρική άποψη μπορεί - και νομίζω θα έπρεπε - να μας κάνει να αισθανόμαστε μοναδικοί. Αλλά θα έπρεπε να μας κάνει να αισθανόμαστε και πολύ ευάλωτοι. γιατί σημαίνει ότι χωρίς τις ειδικές γνώσεις που χρειαζόμαστε για να επιβιώσουμε τους συνεχόμενους κινδύνους του σύμπαντος, απλά δε θα επιβιώσουμε. Αρκεί η έκρηξη ενός υπερκαινοφανούς μερικά μόλις έτη φωτός μακρυά από εδώ και θα πεθάνουμε όλοι μας. Ο Martin Rees έγραψε πρόσφατα ένα βιβλίο για το πόσο ευάλωτοι είμαστε σε όλους τους κινδύνους,
Now, this cosmic knowledge-based view may -- and, I think, ought to -- make us feel very special. But it should also make us feel vulnerable, because it means that without the specific knowledge that's needed to survive the ongoing challenges of the universe, we won't survive them. All it takes is for a supernova to go off a few light-years away, and we'll all be dead!
από τα φαινόμενα στο σύμπαν, μέχρι καταστροφικά επιστημονικά πειράματα. και το σημαντικότερο από την τρομοκρατία με όπλα μαζικής καταστροφής, και πιστεύει ότι ο πολιτισμός μας έχει 50 τα εκατό πιθανότητα να επιβιώσει και αυτόν τον αιώνα. Νομίζω ότι θα μιλήσει αργότερα στο συνέδριο γι' αυτό.
Martin Rees has recently written a book about our vulnerability to all sorts of things, from astrophysics, to scientific experiments gone wrong, and most importantly, to terrorism with weapons of mass destruction. And he thinks that civilization has only a 50 percent chance of surviving this century. I think he's going to talk about that later in the conference.
Τώρα δε νομίζω ότι είναι πρέπον να συζητηθεί αυτό το θέμα με χρήση στατιστικών. Αλλά συμφωνώ μαζί του στο εξής. Μπορούμε να επιβιώσουμε και μπορούμε να αποτύχουμε να επιβιώσουμε. Αλλά δεν εξαρτάται από την τύχη αλλά από το αν θα δημιουργήσουμε έγκαιρα τη σχετική γνωση. Καταστροφές έχουν συμβεί ξανά. Συνέχεια αφανίζονται είδη από τη Γη. Οι πολιτισμοί τελειώνουν. Η πλειονότητα όλων των ειδών και όλων των πολιτισμών, που έχουν υπάρξει ανήκουν τώρα πια στην ιστορία. Αν θέλουμε να αποτελέσουμε εξαίρεση σ' αυτό, τότε η λογική λέει ότι η μοναδική μας ελπίδα, είναι να χρησιμοποιήσουμε τη μοναδική μας ιδιότητα που μας διαχωρίζει σαν είδος από τα άλλα, και τον πολιτισμό μας από όλους τους άλλους. Επιγραμματικά είναι η ειδική σχέση που έχουμε με τους νόμους της Φυσικής. Η ικανότητά μας να δημιουργούμε νέες εξηγήσεις, νέα γνώση - να είμαστε το κέντρο της ύπαρξης.
Now, I don't think that probability is the right category to discuss this issue in, but I do agree with him about this: we can survive and we can fail to survive. But it depends, not on chance, but on whether we create the relevant knowledge in time. The danger is not at all unprecedented. Species go extinct all the time. Civilizations end. The overwhelming majority of all species and all civilizations that have ever existed are now history. And if we want to be the exception to that, then logically, our only hope is to make use of the one feature that distinguishes our species and civilization from all the others, namely, our special relationship with the laws of physics, our ability to create new explanations, new knowledge -- to be a hub of existence.
Να εφαρμόσω τώρα τα παραπάνω σε μια σύγχρονη αντιδικία. όχι επειδή θέλω να πάρω το μέρος κάποιας συγκεκριμένης λύσης, αλλά μόνο για να σας δείξω τι εννοώ. Η αντιδικία αυτή αφορά την υπερθέρμανση του πλανήτη. Αν και Φυσικός δεν είμαι το κατάλληλο είδος Φυσικού. Σε ότι αφορά την υπερθέρμανση του πλανήτη είμαι άσχετος και το λογικό πράγμα που θα έκανε ένας άσχετος είναι να πάρει στα σοβαρά την ισχύουσα επιστημονική άποψη. Σύμφωνα με αυτή την άποψη, είναι ήδη αργά για να αποφύγουμε την καταστροφή. Διότι αν είναι αληθές ότι η καλύτερη επιλογή αυτη τη στιγμή είναι να μην εκπέμπουμε CO2, με συμφωνίες όπως το Πρωτόκολλο του Κιότο, με τις επιπτώσεις που έχει στην οικονομική δραστηριότητα, και το υπερβολικό κόστος της τάξης εκατοντάδων δισεκατομυρίων δολαρίων ή άλλου νομίσματος, τότε το ίδιο το πρωτόκολλο είναι καταστροφή με όποιο λογικό μέτρο. Και οι λύσεις που υποστηρίζονται ούτε κάν υποδεικνύουν πως θα λύσουν το πρόβλημα, αλλά μόνο το αναβάλλουν για λίγο καιρό. Οπότε είναι πολύ αργά να το αποφύγουμε, και μάλλον ήταν πρίν απο την εποχή που συνειδητοποιήσαμε ότι υπάρχει αυτός ο κίνδυνος. Μάλλον ήταν ήδη αργά από τη δεκαετία του 70 όταν η τότε καλύτερη επιστημονική άποψη υποστήριζε ότι οι βιομηχανικές εκπομπές θα προκαλούσαν μια νέα εποχή των παγετώνων και δισεκατομμύρια θα πέθαιναν.
So let me now apply this to a current controversy, not because I want to advocate any particular solution, but just to illustrate the kind of thing I mean. And the controversy is global warming. Now, I'm a physicist, but I'm not the right kind of physicist. In regard to global warming, I'm just a layman. And the rational thing for a layman to do is to take seriously the prevailing scientific theory. And according to that theory, it's already too late to avoid a disaster, because, if it's true that our best option at the moment is to prevent CO2 emissions with something like the Kyoto Protocol, with its constraints on economic activity and its enormous cost of hundreds of billions of dollars, or whatever it is, then that is already a disaster by any reasonable measure. And the actions that are advocated are not even purported to solve the problem, merely to postpone it by a little. So it's already too late to avoid it, and it probably has been too late to avoid it ever since before anyone realized the danger. It was probably already too late in the 1970s, when the best available scientific theory was telling us that industrial emissions were about to precipitate a new ice age, in which billions would die.
Το μάθημα από αυτά είναι ξεκάθαρο για εμένα και δε ξέρω γιατί δεν συζητείται δημόσια Είναι ότι δε μπορούμε πάντα να ξέρουμε. Όταν ξέρουμε για μια επικείμενη καταστροφή και πως να την αποφύγουμε με λιγότερο κόστος από ότι αυτό της καταστροφής. τότε πραγματικά δεν υπάρχει κάτι προς συζήτηση. Αλλά κανένα προληπτικό μέτρο, ή καμία αρχή πρόληψης μπορεί να αποφύγει τα προβλήματα που δεν μας είναι ακόμα γνωστά. Δηλαδή χρειαζόμαστε μια διαδικασία για να επιλύουμε τα προβλήματα, όχι μόνο να τα αποφεύγουμε Και είναι αλήθεια ότι καλύτερη η πρόληψη από τη θεραπεία αλλά μόνο όταν ξέρουμε τι προλαμβάνουμε Αν κάποιος σας δώσει μια γροθά στη μύτη, η Ιατρική, δε θα θελήσει να σας μάθει πως να αποφεύγετε τις γροθιές
Now, the lesson of that seems clear to me, and I don't know why it isn't informing public debate. It is that we can't always know. When we know of an impending disaster and how to solve it at a cost less than the cost of the disaster itself, then there's not going to be much argument, really. But no precautions and no precautionary principle can avoid problems that we do not yet foresee. Hence, we need a stance of problem-fixing, not just problem-avoidance. And it's true that an ounce of prevention equals a pound of cure, but that's only if we know what to prevent. If you've been punched on the nose, then the science of medicine does not consist of teaching you how to avoid punches.
Αν η Ιατρική σταματούσε να ψάχνει για θεραπείες και συγκεντρωνόταν στο να προλαμβάνει μόνο τότε θα αποτύγχανε και στα δύο.
(Laughter) If medical science stopped seeking cures and concentrated on prevention only, then it would achieve very little of either.
Ο κόσμος τώρα ζητάει για επιβολή μέτρων ώστε να μειωθούν οι εκπομπές των αερίων, με οποιοδήποτε κόστος. Θα έπρεπε να ζητά σχέδια για να μειωθεί η θερμοκρασία και με σχέδια για να ζήσουμε σε υψηλότερη θερμοκρασία. και όχι με οποιοδήποτε κόστος αλλά αποτελεσματικά και φθηνά. Τέτοια σχέδια υπάρχουν, όπως κυψέλες καθρεπτών στο διάστημα ώστε να ανακλάται το ηλιακό φώς, ή να σχεδιαστούν θαλάσσιοι οργανισμοί που καταναλώνουν περισσότερο διοξείδιο του άνθρακα Αυτή τη στιγμή τα παραπάνω δεν θεωρούνται παρά περιφερειακή έρευνα. Δεν είναι στο κέντρο της προσοχής των ανθρώπων για την αντιμετώπιση του προβλήματος, ή γενικά των προβλημάτων. και με τα προβλήματα που δε γνωρίζουμε ακόμα, η ικανότητα να διορθώνουμε τα πράγματα - και όχι η καλή μας τύχη να τα αποφεύγουμε στο διηνεκές - είναι η μόνη μας ελπίδα. όχι μόνο για τα προβλήματα, αλλά για την επιβίωσή μας. Τελικά, πάρτε δύο πέτρινες πλάκες και χαράξτε σ' αυτές. Στη μία χαράξτε:"Τα προβλήματα είναι επιλύσιμα" Και στην άλλη: "Τα προβλήματα είναι αναπόφευκτα" Ευχαριστώ.
The world is buzzing at the moment with plans to force reductions in gas emissions at all costs. It ought to be buzzing with plans to reduce the temperature and with plans to live at the higher temperature -- and not at all costs, but efficiently and cheaply. And some such plans exist, things like swarms of mirrors in space to deflect the sunlight away and encouraging aquatic organisms to eat more carbon dioxide. At the moment, these things are fringe research; they're not central to the human effort to face this problem or problems in general. And with problems that we are not aware of yet, the ability to put right -- not the sheer good luck of avoiding indefinitely -- is our only hope, not just of solving problems, but of survival. So, take two stone tablets and carve on them. On one of them, carve: "Problems are soluble." And on the other one, carve: "Problems are inevitable." Thank you.