Είμαι σίγουρος ότι, στα τόσα εκατοντάδες χιλιάδες χρόνια της ύπαρξης του είδους μας και ακόμα παλαιότερα οι πρόγονοί μας κοιτούσαν το νυχτερινό ουρανό, και αναρωτιόνταν τι είναι τα αστέρια. Αναρωτιόνταν, δηλαδή, πώς να εξηγήσουν αυτό που έβλεπαν με βάση πράγματα αόρατα.
I'm sure that, throughout the 100,000-odd years of our species' existence and even before, our ancestors looked up at the night sky and wondered what stars are -- wondering, therefore, how to explain what they saw in terms of things unseen.
ΟΚ, λοιπόν, οι περισσότεροι αναρωτιόνταν κάτι τέτοιο μόνο περιστασιακά, όπως σήμερα, κατά διαλείμματα από οτιδήποτε τους απασχολούσε συνήθως. Αλλά ό,τι τους απασχολούσε συνήθως περιείχε επίσης τη θέληση για γνώση. Εύχονταν να ήξεραν πώς να εμποδίσουν τις τροφές τους από το να χαλάσουν μερικές φορές, και πώς θα μπορούσαν να ξεκουραστούν όταν ήταν κουρασμένοι, χωρίς να διατρέχουν τον κίνδυνο ασιτίας, να είχαν περισσότερη ζέστη, δροσιά, ασφάλεια, λιγότερο πόνο. Βάζω στοίχημα ότι εκείνοι οι προϊστορικοί καλλιτέχνες των σπηλαίων θα ήθελαν πολύ να ξέρουν πώς να σχεδιάζουν καλύτερα.
OK, so, most people only wondered that occasionally, like today, in breaks from whatever normally preoccupied them. But what normally preoccupied them also involved yearning to know. They wished they knew how to prevent their food supply from sometimes failing, and how they could rest when they were tired without risking starvation, be warmer, cooler, safer, in less pain. I bet those prehistoric cave artists would have loved to know how to draw better.
Σε κάθε έκφανση της ζωής τους,
(Laughter)
ευελπιστούσαν για πρόοδο, όπως κι εμείς. Όμως απέτυχαν, σχεδόν εξ ολοκλήρου, να προοδεύσουν. Δεν ήξεραν πώς να το κάνουν. Ανακαλύψεις όπως η φωτιά συμβαίνουν τόσο σπάνια, που από μια προσωπική σκοπιά, ο κόσμος ποτέ δεν προόδευσε. Τίποτα καινούριο δε μαθεύτηκε.
In every aspect of their lives, they wished for progress, just as we do. But they failed, almost completely, to make any. They didn't know how to. Discoveries like fire happened so rarely that, from an individual's point of view, the world never improved. Nothing new was learned.
Το πρώτο στοιχείο για την προέλευση του φωτός των αστεριών ήρθε μόλις το 1899: η ραδιενέργεια. Μέσα σε 40 χρόνια, οι φυσικοί ανακάλυψαν ολόκληρη την εξήγηση, εξεφρασμένη, όπως συνήθως, με κομψά σύμβολα. Αλλά αγνοήστε τα σύμβολα. Σκεφθείτε πόσες ανακαλύψεις αντιπροσωπεύουν. Πυρήνες και πυρηνικές αντιδράσεις, φυσικά. Αλλά και ισότοπα, σωματίδια ηλεκτρισμού, αντι-ύλη, νετρίνα, η μετατροπή μάζας σε ενέργεια - δηλαδή E=mc^2 - ακτίνες γ, μεταστοιχείωση. Το αρχαίο όνειρο το οποίο πάντα διέφευγε των αλχημιστών επιτεύχθηκε μέσω των ίδιων θεωριών που εξήγησαν το φως των αστεριών και άλλα αρχαία μυστήρια, και νέα, απρόσμενα φαινόμενα.
The first clue to the origin of starlight happened as recently as 1899: radioactivity. And within 40 years, physicists discovered the whole explanation, expressed, as usual, in elegant symbols. But never mind the symbols. Think how many discoveries they represent. Nuclei and nuclear reactions, of course. But isotopes, particles of electricity, antimatter, neutrinos, the conversion of mass to energy -- that's E=mc2 -- gamma rays, transmutation. That ancient dream that had always eluded the alchemists was achieved through these same theories that explained starlight and other ancient mysteries and new, unexpected phenomena.
Το ότι όλα αυτά, που ανακαλύφθηκαν σε 40 χρόνια, δεν είχαν ανακαλυφθεί τα προηγούμενα εκατό χιλιάδες, δεν ήταν λόγω έλλειψης σκέψης για τα αστέρια, και για όλα εκείνα τα άλλα επείγοντα προβλήματα που είχαν. Έφτασαν ακόμα και σε απαντήσεις, όπως οι μύθοι, που κυριαρχούσαν στις ζωές τους, αλλά δεν είχαν σχεδόν καμία σχέση με την αλήθεια. Η τραγωδία αυτής της παρατεταμένης στασιμότητας, νομίζω πως δεν αναγνωρίζεται επαρκώς. Αυτοί ήταν άνθρωποι με εγκεφάλους με ουσιαστικά την ίδια δομή με αυτούς που έκαναν όλες αυτές τις ανακαλύψεις. Αλλά αυτή η ικανότητα προόδου παρέμενε σχεδόν αχρησιμοποίητη, μέχρι το γεγόνος που έφερε επανάσταση στην ανθρώπινη υπόσταση, και άλλαξε το σύμπαν.
That all that, discovered in 40 years, had not been in the previous hundred thousand was not for lack of thinking about stars and all those other urgent problems they had. They even arrived at answers, such as myths, that dominated their lives, yet bore almost no resemblance to the truth. The tragedy of that protracted stagnation isn't sufficiently recognized, I think. These were people with brains of essentially the same design that eventually did discover all those things. But that ability to make progress remained almost unused, until the event that revolutionized the human condition and changed the universe.
Τουλάχιστον έτσι ελπίζουμε. Γιατί αυτό το γεγονός ήταν η επιστημονική επανάσταση, από την οποία κι έπειτα η γνώση μας για το φυσικό κόσμο, και το πώς να τον προσαρμόζουμε στις επιθυμίες μας, αυξάνει ακατάπαυστα. Τι είχε αλλάξει, λοιπόν; Τι έκαναν οι άνθρωποι τώρα για πρώτη φορά που έκανε τοσό μεγάλη διαφορά μεταξύ στασιμότητας και ταχείας, και διαρκούς ανακάλυψης; Το πώς να κάνουμε μία τέτοια διαφορά είναι σίγουρα η πιο σημαντική καθολική αλήθεια που είναι δυνατό να γνωρίζουμε. Δυστυχώς, δεν υπάρχει ομοφωνία περί τίνος πρόκειται. Γι'αυτό, θα σας πω εγώ. Ωστόσο, θα πρέπει να πάω λίγο πίσω, πρώτα.
Or so we should hope, because that event was the scientific revolution, ever since which our knowledge of the physical world and of how to adapt it to our wishes has been growing relentlessly. Now, what had changed? What were people now doing for the first time that made that difference between stagnation and rapid, open-ended discovery? How to make that difference is surely the most important universal truth that it's possible to know. And worryingly, there's no consensus about what it is. So, I'll tell you. (Laughter)
But I'll have to backtrack a little first.
Πριν από την επιστημονική επανάσταση, πίστευαν πως καθετί σημαντικό, δυνατό να μαθευτεί, ήταν ήδη γνωστό, κατοχυρωμένο σε αρχαία κείμενα, θεσμούς, και σε μερικούς ουσιαστικά χρήσιμους βασικούς κανόνες -- οι οποίοι, πάντως, ήταν οχυρωμένοι σαν δόγματα, μαζί με αρκετές αναλήθειες. Πίστευαν, λοιπόν, πως η γνώση προέρχεται από αυθεντίες που στην πραγματικότητα ήξεραν πολύ λίγα. Και έτσι η πρόοδος εξαρτιώταν από την κατανόηση του πώς καταρρίπτεται η αυθεντία των γιγνοσκόντων, ιερέων, παραδόσεων και αρχόντων. Το οποίο εξηγεί γιατί η επιστημονική επανάσταση ήταν αναγκαίο να έχει ένα ευρύτερο πλαίσιο:
Before the scientific revolution, they believed that everything important, knowable, was already known, enshrined in ancient writings, institutions and in some genuinely useful rules of thumb -- which were, however, entrenched as dogmas, along with many falsehoods. So, they believed that knowledge came from authorities that actually knew very little. And therefore, progress depended on learning how to reject the authority of learned men, the priests, traditions and rulers, which is why the scientific revolution had to have a wider context: the Enlightenment, a revolution in how people sought knowledge,
το Διαφωτισμό, μία επανάσταση στο πώς οι άνθρωποι αναζητούσαν τη γνώση, προσπαθώντας να μη στηρίζονται στην αυθεντία. "Μην πιστεύεις κανένα." Αλλά αυτό δεν μπορεί να είναι αυτό που έκανε τη διαφορά. Αυθεντίες είχαν καταρριφθεί και παλαιότερα, αρκετές φορές. Και αυτό σπάνια, αν όχι πότε, προκάλεσε κάτι παρόμοιο με την επιστημονική επανάσταση. Εκείνη την εποχή, αυτό που πίστευαν ότι διαφοροποιούσε την επιστήμη ήταν μια ριζική ιδέα για πράγματα ανείδωτα, γνωστή ως εμπειρισμός. Όλη η γνώση πηγάζει από τις αισθήσεις. Λοιπόν, είδαμε ότι αυτό δεν μπορεί να είναι αληθινό. Βοήθησε προωθώντας την παρατήρηση και το πείραμα. Αλλά, εξ αρχής, ήταν εμφανές ότι κατά κάποιο τρόπο κάτι ήταν τραγικά λανθασμένο.
trying not to rely on authority. "Take no one's word for it." But that can't be what made the difference. Authorities had been rejected before, many times. And that rarely, if ever, caused anything like the scientific revolution. At the time, what they thought distinguished science was a radical idea about things unseen, known as empiricism -- all knowledge derives from the senses. Well, we've seen that that can't be true. It did help by promoting observation and experiment. But, from the outset, it was obvious that there was something horribly wrong with it.
Η γνώση πηγάζει από τις αισθήσεις. Σε ποια γλώσσα; Ασφαλώς όχι στη γλώσσα των μαθηματικών, στην οποία, όπως ορθά είπε ο Γαλιλαίος, είναι γραμμένο το βιβλίο της φύσης. Κοιτάξτε τον κόσμο. Δε βλέπετε εξισώσεις χαραγμένες στις βουνοπλαγιές. Αν [τις] βλέπατε, θα ήταν επειδή άνθρωποι θα τις είχαν χαράξει. Παρεπιμπτόντως, γιατί δεν το κάνουμε αυτό; Ποιο είναι το πρόβλημά μας; (Γέλια)
Knowledge comes from the senses? In what language? Certainly not the language of mathematics, in which, Galileo rightly said, the book of nature is written. Look at the world. You don't see equations carved on the mountainsides. If you did, it would be because people had carved them. By the way, why don't we do that? (Laughter) What's wrong with us? (Laughter)
Ο εμπειρισμός είναι ανεπαρκής γιατί, λοιπόν, επιστημονικές θεωρίες εξηγούν το ορατό με βάση το αόρατο. Και το αόρατο, πρέπει να παραδεχτείτε, δεν ερχέται σε μας μέσω των αισθήσεων. Δε βλέπουμε εκείνες τις πυρηνικές αντιδράσεις στα αστέρια. Δε βλέπουμε την προέλευση των ειδών. Δε βλέπουμε την καμπυλότητα του χωροχρόνου, ούτε άλλα σύμπαντα. Αλλά γνωρίζουμε για αυτά τα πράγματα. Πώς;
Empiricism is inadequate because, well, scientific theories explain the seen in terms of the unseen. And the unseen, you have to admit, doesn't come to us through the senses. We don't see those nuclear reactions in stars. We don't see the origin of species. We don't see the curvature of space-time, and other universes. But we know about those things. How?
Ε, η κλασική απάντηση του εμπειρισμού είναι η επαγωγή. Το αόρατο μοιάζει με το ορατό. Αλλά δε μοιάζει. Γνωρίζετε ποια ήταν η οριστική απόδειξη της καμπυλότητας του χωροχρόνου. Ήταν μια φωτογραφία, όχι του χωροχρόνου, αλλά μιας έκλειψης, με μία κουκίδα εκεί αντί για εκεί. Και η απόδειξη της εξέλιξης; Μερικοί βράχοι και μερικοί σπίνοι. Και των παράλληλων συμπάντων: Ξανά: κουκίδες εκεί, αντί για εκεί, σε μία οθόνη. Αυτό που βλέπουμε, σε όλες αυτές τις περιπτώσεις, δε μοιάζει καθόλου με την πραγματικότητα που συμπεραίνουμε ότι είναι υπεύθυνη -- μόνο μια μακρά σειρά θεωρητικών συλλογισμών και ερμηνειών, τα συνδέει.
Well, the classic empiricist answer is induction -- the unseen resembles the seen. But it doesn't. You know what the clinching evidence was that space-time is curved? It was a photograph -- not of space-time, but of an eclipse, with a dot there rather than there. And the evidence for evolution? Some rocks and some finches. And parallel universes? Again: dots there rather than there, on a screen. What we see in all these cases bears no resemblance to the reality that we conclude is responsible -- only a long chain of theoretical reasoning and interpretation connects them.
"Α!" λένε οι δημιουργιστές, "Ώστε παραδέχεστε ότι τα πάντα είναι ερμηνεία. Κανείς δεν έχει δει ποτέ την εξέλιξη. Βλέπουμε βράχους. Έχετε την ερμηνεία σας. Κι εμείς τη δικιά μας. Η δικιά σας προέρχεται από υποθέσεις, η δικιά μας, από τη Βίβλο." Όμως αυτό που οι δημιουργιστές και οι εμπειριστές αγνοούν είναι ότι, υπό αυτή την έννοια, κανείς δεν έχει δει ποτέ ούτε μια Βίβλο, ότι το μάτι ανιχνεύει μόνο φως, το οποίο δεν κατανοούμε. Ο εγκέφαλος ανιχνεύει μόνο νευρικά σήματα. Και δεν τα αντιλαμβάνεται ούτε καν όπως πραγματικά είναι, δηλαδή ως ηλεκτρκούς τριγμούς. Επομένως, δεν αντιλαμβανόμαστε τίποτα όπως πραγματικά είναι.
"Ah!" say creationists. "So you admit it's all interpretation. No one's ever seen evolution. We see rocks. You have your interpretation. We have ours. Yours comes from guesswork; ours, from the Bible." But what creationist and empiricists both ignore is that, in that sense, no one's ever seen a Bible either, that the eye only detects light, which we don't perceive. Brains only detect nerve impulses. And they don't perceive even those as what they really are, namely electrical crackles. So we perceive nothing as what it really is.
Η σύνδεσή μας με την πραγματικότητα δεν είναι ποτέ μόνο αντίληψη. Είναι πάντα, όπως το έθεσε ο Καρλ Πόππερ, θεωρητικά φορτισμένη. Η επιστημονική γνώση δεν παράγεται από τίποτα. Είναι όπως κάθε γνώση. Είναι υποθετική, θεωρητική, εξετάζεται με την παρατήρηση, δεν προέρχεται από αυτή. Ήταν, λοιπόν, αποδεικτέες υποθέσεις η μεγάλη καινοτομία που άνοιξε τις πύλες των νοητικών φυλακών; Όχι. Αντίθετα με το τι λέγεται συνήθως, η δοκιμαστικότητα είναι σύνηθης, σε μύθους και άλλων ειδών παράλογες μορφές σκέψης. Οποιοδήποτε ψώνιο που ισχυρίζεται ότι ο ήλιος θα σβήσει την επόμενη Τρίτη έχει μία δοκιμάσιμη πρόβλεψη.
Our connection to reality is never just perception. It's always, as Karl Popper put it, theory-laden. Scientific knowledge isn't derived from anything. Like all knowledge, it's conjectural, guesswork, tested by observation, not derived from it. So, were testable conjectures the great innovation that opened the intellectual prison gates? No, contrary to what's usually said, testability is common in myths and all sorts of other irrational modes of thinking. Any crank claiming the sun will go out next Tuesday has got a testable prediction.
Πάρτε για παράδειγμα τον αρχαιοελληνικό μύθο για τις εποχές. Ο 'Αδης, θεός του Κάτω Κόσμου, απάγει την Περσεφόνη, τη θεά της Άνοιξης, και διαπραγματεύεται έναν υποχρεωτικό γαμήλιο διακανονισμό, απαιτώντας από αυτή να επιστρέφει τακτικά, και την αφήνει να φύγει. Και κάθε χρόνο, αυτή είναι δια μαγείας υποχρεωμένη να επιστρέφει. Και η μητέρα της, η Δήμητρα, θεά της Γης, θλίβεται, και την κάνει [τη Γη] κρύα κι άγονη. Ο μύθος μπορεί να δοκιμαστεί. Αν ο χειμώνας προκαλείται από τη θλίψη της Δήμητρας, τότε θα πρέπει να λαμβάνει χώρα παντού στη Γη ταυτόχρονα. Άρα αν οι αρχαίοι Έλληνες ήξεραν απλώς ότι στην Αυστραλία κάνει την περισσότερη ζέστη όταν η Δήμητρα είναι πλέον λυπημένη, θα καταλάβαιναν ότι ο μύθος τους είναι λανθασμένος.
Consider the ancient Greek myth explaining seasons. Hades, god of the underworld, kidnaps Persephone, the goddess of spring, and negotiates a forced marriage contract, requiring her to return regularly, and lets her go. And each year, she is magically compelled to return. And her mother, Demeter, goddess of the earth, is sad, and makes it cold and barren. That myth is testable. If winter is caused by Demeter's sadness, then it must happen everywhere on earth simultaneously. So if the ancient Greeks had only known that Australia is at its warmest when Demeter is at her saddest ... (Laughter)
they'd have known that their theory is false.
Τι ήταν λοιπόν λάθος με αυτό το μύθο, και με όλη την προ-επιστημονική διανόηση, και τι, τότε, έκανε την μνημειώδη διαφόρα; Νομίζω ότι πρέπει να επικεντρώσετε μόνο σ'ένα πράγμα. Και αυτό περιλαμβάνει τη δοκιμαστικότητα, την επιστημονική μέθοδο, το Διαφωτισμό, και τα λοιπά. Και εδώ έγκειται το πιο σημαντικό. Υπάρχει όντως ένα ελάττωμα σε μία ιστορία. Δεν εννοώ απλώς ένα ελάττωμα λογικής. Εννοώ μια κακή επεξήγηση. Τι σημαίνει αυτό; Λοιπόν, επεξήγηση είναι ένας ισχυρισμός γι'αυτό που είναι εκεί, αόρατο, ο οποίος εξηγεί το ορατό.
(Laughter) So, what was wrong with that myth and with all prescientific thinking? And what, then, made that momentous difference? I think there's one thing you have to care about and that implies testability, the scientific method, the Enlightenment and everything. And here's the crucial thing: there is such a thing as a defect in a story. I don't just mean a logical defect. I mean a bad explanation. What does that mean? Well, an explanation is an assertion about what's there, unseen, that accounts for what's seen;
Επειδή ο επεξηγητικός ρόλος του γαμήλιου συμβολαίου της Περσεφόνης θα μπορούσε κάλλιστα να παιχθεί από άπειρες άλλες οντότητες επί τούτω. Γιατί να πρόκειται για ένα γαμήλιο συμβόλαιο κι όχι κάποια άλλη αιτία περιοδικής ετήσιας δράσης; Να...μία. Η Περσεφόνη δεν ελευθερώθηκε. Απέδρασε, και επιστρέφει κάθε άνοιξη να εκδικηθεί τον Άδη, με τις δυνάμεις της Άνοιξης. Κρυώνει την επικράτειά του με ανοιξιάτικο αέρα, επάγωντας θερμότητα στην επιφάνεια, δημιουργώντας το καλοκαίρι. Αυτό εξηγεί τα ίδια φαινόμενα με τον αρχικό μύθο. Είναι εξίσου δοκιμάσιμο. Όμως, το τι ισχυρίζεται περί πραγματικότητας είναι, κατά πολλές έννοιες, το αντίθετο. Και αυτό είναι δυνατό, γιατί οι λεπτομέρειες του αρχικού μύθου είναι άσχετες με τις εποχές, εκτός μέσω του ίδιου του μύθου.
because the explanatory role of Persephone's marriage contract could be played equally well by infinitely many other ad hoc entities. Why a marriage contract and not any other reason for regular annual action? Here's one: Persephone wasn't released. She escaped, and returns every spring to take revenge on Hades, with her spring powers. She cools his domain with spring air, venting heat up to the surface, creating summer. That accounts for the same phenomena as the original myth. It's equally testable. Yet what it asserts about reality is, in many ways, the opposite. And that's possible because the details of the original myth are unrelated to seasons, except via the myth itself. This easy variability
Αυτή η απλή μεταβλητότητα είναι ένδειξη μιας κακής εξήγησης. Επειδή, χωρίς κάποιο λειτουργικό λόγο προτίμησης μιας από τις αμέτρητες εκδοχές, η υποστήριξη μιας εξ αυτών, σε βάρος των υπολοίπων, είναι παράλογη. Έτσι, για την ουσία του τι κάνει τη διαφορά και επιτρέπει την πρόοδο, να αναζητάτε καλές εξηγήσεις, τέτοιες που δεν επιδέχονται εύκολα άλλων εκδοχών, ενώ ταυτόχρονα εξηγούν τα φαινόμενα.
is the sign of a bad explanation, because, without a functional reason to prefer one of countless variants, advocating one of them in preference to the others is irrational. So, for the essence of what makes the difference to enable progress, seek good explanations, the ones that can't be easily varied, while still explaining the phenomena.
Τώρα, η σύγχρονη εξήγηση των εποχών είναι ότι ο άξονας της γης είναι κεκλιμένος, κατ' αυτόν τον τρόπο ώστε, το κάθε ημισφαίριο κλίνει προς τον ήλιο για το μισό έτος, και μακριά από αυτόν για το υπόλοιπο. Μην ξεχάσουμε αυτό. (Γέλια) Αυτή είναι μια καλή εξήγηση: δύκολο να παραλλαχθεί
Now our current explanation of seasons is that the Earth's axis is tilted like that, so each hemisphere tilts towards the sun for half the year, and away for the other half. [Not to scale!] Better put that up. (Laughter)
γιατί κάθε λεπτομέρεια παίζει ένα λειτουργικό ρόλο. Για παράδειγμα, γνωρίζουμε, ανεξάρτητα από τις εποχές, ότι επιφάνειες στραμμένες μακριά από ακτινοβολούσα θερμότητα θερμαίνονται λιγότερο και ότι μια περιστρεφόμενη σφαίρα, στο χώρο, δείχνει προς μια συγκεκριμένη κατεύθυνση. Και η κλίση επίσης εξηγεί τη διαφορετική γωνία ανατολής του ήλιου σε διαφορετικές εποχές του χρόνου, και προβλέπει πως οι εποχές θα είναι εκτός φάσης στα δύο ημισφαίρια. Αν παρατηρούνταν εντός φάσης, η θεωρία θα είχε καταρριφθεί. Αλλά τώρα, το ότι είναι επίσης μια καλή εξήγηση, απαράλλαχτη, κάνει την ειδοποιό διαφορά.
That's a good explanation: hard to vary, because every detail plays a functional role. For instance, we know, independently of seasons, that surfaces tilted away from radiant heat are heated less, and that a spinning sphere, in space, points in a constant direction. And the tilt also explains the sun's angle of elevation at different times of year, and predicts that the seasons will be out of phase in the two hemispheres. If they'd been observed in phase, the theory would have been refuted. But now, the fact that it's also a good explanation, hard to vary, makes the crucial difference.
Αν οι αρχαίοι Έλληνες είχαν ανακαλύψει τις εποχές στην Αυστραλία, θα μπορούσαν εύκολα να είχαν παραλλάξει το μύθο τους για να προβλέψουν κάτι τέτοιο. Για παράδειγμα, όταν η Δήμητρα είναι στενοχωρημένη, μεταφέρει τη θερμότητα από τριγύρω της, στο άλλο ημισφαίριο, όπου προκαλείται καλοκαίρι. Έτσι, όντας λανθασμένοι αποδεδειγμένα από την παρατήρηση, και αλλάζοντας ακολούθως τη θεωρία τους, οι αρχαίοι Έλληνες δε θα είχαν πλησιάσει ούτε ελάχιστα πιο κοντά στην κατανόηση των εποχών, γιατί η εξήγησή τους ήταν κακή: ευμετάβλητη. Και μόνο όταν μια εξήγηση είναι καλή έχει σημασία το αν είναι καν δοκιμάσιμη. Αν η θεωρία της κλίσης του άξονα της γης είχε καταρριφθεί, οι υποστηρικτές της δε θα μπορούσαν να κάνουν τίποτα. Καμία εύκολα εφαρμόσιμη αλλαγή δε θα μπορούσε να εξηγήσει πώς αυτή η κλίση προκαλεί τις ίδιες εποχές στα δύο ημισφαίρια.
If the ancient Greeks had found out about seasons in Australia, they could have easily varied their myth to predict that. For instance, when Demeter's upset, she banishes heat from her vicinity into the other hemisphere, where it makes summer. So, being proved wrong by observation and changing their theory accordingly still wouldn't have got the ancient Greeks one jot closer to understanding seasons, because their explanation was bad -- easy to vary. And it's only when an explanation is good that it even matters whether it's testable. If the axis-tilt theory had been refuted, its defenders would have had nowhere to go. No easily implemented change could make that tilt cause the same seasons in both hemispheres. The search for hard-to-vary explanations is the origin of all progress.
Η αναζήτηση για εξηγήσεις που δύσκολα παραλλάσονται είναι η αρχή κάθε προόδου. Είναι η βασική ρυθμιστική αρχή του Διαφωτισμού. Έτσι, στην επιστήμη, δύο λανθασμένες τακτικές καταστρέφουν την πρόοδο. Μία είναι ευρέως γνωστή: μη δοκιμάσιμες θεωρίες. Αλλά η πιο σημαντική είναι οι μη εξηγήσιμες θεωρίες. Όποτε σας λένε ότι κάποια υπάρχουσα στατιστική τάση θα συνεχίσει, αλλά δε σας δίνουν μια εξήγηση που δύσκολα μεταβάλλεται για τις αιτίες της τάσης, σας λένε [ουσιαστικά] ότι είναι προϊόν ενός μάγου.
It's the basic regulating principle of the Enlightenment. So, in science, two false approaches blight progress. One's well-known: untestable theories. But the more important one is explanationless theories. Whenever you're told that some existing statistical trend will continue but you aren't given a hard-to-vary account of what causes that trend, you're being told a wizard did it. When you are told that carrots have human rights
Αν σας πουν πως τα καρότα έχουν ανθρώπινα δικαιώματα γιατί μοιράζονται τα μισά γονίδιά τους με σας -- αλλά όχι το πώς ποσοστά γονιδιών σχετίζονται με δικαιώματα -- μάγος. Άν κάποιος ανακοινώσει ότι το δίλημμα φύσης - ανατροφής έχει λυθεί επειδή υπάρχουν ενδείξεις πως ένα συγκεκριμένο ποσοστό των πολιτικών μας απόψεων είναι γενετικά κληρονομημένο, αλλά δεν εξηγήσει το πώς τα γονίδια δημιουργούν απόψεις, τότε δεν έχει επιλύσει τίποτα. Λέει πως οι απόψεις μας δημιουργούνται από μάγους, και πιθανόν το ίδιο και οι δικές του. Το ότι η αλήθεια αποτελείται από ισχυρισμούς για την πραγματικότητα που δύσκολα παραλλάσονται είναι το πιο σημαντικό στοιχείο για το φυσικό κόσμο. Είναι ένα στοιχείο το οποίο το ίδιο είναι αόρατο, αλλά ταυτόχρονα απίθανο να παραλλαχθεί. Σας ευχαριστώ. (Χειροκρότημα)
because they share half our genes, but not how gene percentages confer rights -- wizard. When someone announces that the nature-nurture debate has been settled because there's evidence that a given percentage of our political opinions are genetically inherited, but they don't explain how genes cause opinions, they've settled nothing. They're saying that our opinions are caused by wizards, and presumably, so are their own. (Laughter) That the truth consists of hard-to-vary assertions about reality is the most important fact about the physical world. It's a fact that is itself unseen, yet impossible to vary. Thank you.