Αυτή τη στιγμή έχετε μια ταινία που παίζεται στο κεφάλι σας. Είναι μια απίθανη ταινία με πολλαπλά κομμάτια. Είναι τρισδιάστατη, με πολυκάναλο ήχο για ό,τι βλέπετε και ακούτε αυτή τη στιγμή, αλλά αυτό είναι μόνο η αρχή. Η ταινία σας έχει οσμή, γεύση και αφή. Έχει αίσθηση του κορμιού σας, πόνο, πείνα, οργασμούς. Έχει αισθήματα, θυμό και χαρά. Έχει αναμνήσεις, όπως σκηνές από τα παιδικά σας χρόνια που παίζονται μπροστά σας. Έχει αυτή τη συνεχή φωνή που αφηγείται στη συχνότητα της συνείδησής σας. Στην καρδιά αυτής της ταινίας είστε εσείς που τα βιώνετε όλα αυτά άμεσα. Αυτή η ταινία είναι η συνείδηση σας, το αντικείμενο της εμπειρίας του μυαλού και του κόσμου.
Right now you have a movie playing inside your head. It's an amazing multi-track movie. It has 3D vision and surround sound for what you're seeing and hearing right now, but that's just the start of it. Your movie has smell and taste and touch. It has a sense of your body, pain, hunger, orgasms. It has emotions, anger and happiness. It has memories, like scenes from your childhood playing before you. And it has this constant voiceover narrative in your stream of conscious thinking. At the heart of this movie is you experiencing all this directly. This movie is your stream of consciousness, the subject of experience of the mind and the world.
Η συνείδηση είναι μία από τις θεμελιώδεις αρχές της ανθρώπινης ύπαρξης. Κάθε ένας από εμάς έχει επίγνωση. Όλοι μας έχουμε την εσωτερική μας ταινία εσύ και εσύ και εσύ. Δεν υπάρχει κάτι πιο άμεσο από αυτό. Τουλάχιστον, γνωρίζω ευθέως για τη συνείδησή μου. Δεν μπορώ να είμαι σίγουρος ότι έχετε κι εσείς.
Consciousness is one of the fundamental facts of human existence. Each of us is conscious. We all have our own inner movie, you and you and you. There's nothing we know about more directly. At least, I know about my consciousness directly. I can't be certain that you guys are conscious.
Η συνείδηση είναι αυτό που κάνει τη ζωή να αξίζει. Αν δεν είχαμε συνείδηση, τίποτα στις ζωές μας δεν θα είχε νόημα ή αξία. Αλλά την ίδια στιγμή, είναι το πιο μυστήριο φαινόμενο στο σύμπαν. Γιατί έχουμε συνείδηση; Γιατί έχουμε εσωτερικές ταινίες; Γιατί δεν είμαστε απλώς ρομπότ που επεξεργάζονται όλα αυτά τα δεδομένα, παράγουν το αποτέλεσμα, χωρίς να βιώνουν καθόλου τις εσωτερικές ταινίες; Αυτή τη στιγμή, κανείς δεν ξέρει τις απαντήσεις σε αυτές τις ερωτήσεις. Προτείνω ότι για να ενσωματωθεί η συνείδηση στην επιστήμη, θα χρειαστούν κάποιες ριζοσπαστικές ιδέες.
Consciousness also is what makes life worth living. If we weren't conscious, nothing in our lives would have meaning or value. But at the same time, it's the most mysterious phenomenon in the universe. Why are we conscious? Why do we have these inner movies? Why aren't we just robots who process all this input, produce all that output, without experiencing the inner movie at all? Right now, nobody knows the answers to those questions. I'm going to suggest that to integrate consciousness into science, some radical ideas may be needed.
Κάποιοι λένε πως η επιστήμη της συνείδησης είναι αδύνατη. Η επιστήμη, από τη φύση της, είναι αντικειμενική. Η συνείδηση, από τη φύση της, είναι υποκειμενική. Έτσι δεν μπορεί ποτέ να υπάρξει επιστήμη της συνείδησης. Για πολύ καιρό και στον 20ο αιώνα, επικρατούσε αυτή η άποψη. Οι ψυχολόγοι μελετούσαν τη συμπεριφορά αντικειμενικά, οι νευρολόγοι μελετούσαν τον εγκέφαλο αντικειμενικά, και κανείς δεν είχε αναφερθεί ποτέ στη συνείδηση. Ακόμα και πριν από τριάντα χρόνια, όταν ξεκίνησε το TED, υπήρχε πολύ λίγη επιστημονική εργασία για τη συνείδηση.
Some people say a science of consciousness is impossible. Science, by its nature, is objective. Consciousness, by its nature, is subjective. So there can never be a science of consciousness. For much of the 20th century, that view held sway. Psychologists studied behavior objectively, neuroscientists studied the brain objectively, and nobody even mentioned consciousness. Even 30 years ago, when TED got started, there was very little scientific work on consciousness.
Τώρα, περίπου είκοσι χρόνια μετά, αυτό ξεκίνησε να αλλάζει. Νευρολόγοι όπως ο Φράνσις Κρικ και φυσικοί όπως ο Ρότζερ Πένροουζ είπαν πως τώρα είναι η ώρα για την επιστήμη να επιτεθεί στη συνείδηση. Από τότε, έχει γίνει μια πραγματική έκρηξη, επιστημονικής εργασίας σχετικά με τη συνείδηση. Αυτή η δουλειά είναι απίθανη. Είναι εξαιρετική. Αλλά έχει κάποιους βασικούς περιορισμούς μέχρι τώρα. Τα τελευταία χρόνια, το στολίδι της επιστήμης της συνείδησης είναι η έρευνα για τη συσχέτιση, συσχέτιση μεταξύ συγκεκριμένων περιοχών του εγκεφάλου και συγκεκριμένων καταστάσεων της συνείδησης. Είδαμε κάτι σχετικό απ' τη Νάνσυ Κάνγουισερ στην εξαίρετη δουλειά που παρουσίασε πριν λίγο. Τώρα καταλαβαίνουμε πολύ καλύτερα, για παράδειγμα, ποια μέρη του εγκεφάλου συσχετίζονται με τη συνειδητή εμπειρία του να βλέπεις πρόσωπα ή του να νιώθεις πόνο ή του να αισθάνεσαι χαρούμενος. Αλλά αυτό παραμένει συσχετισμένο με την επιστήμη. Δεν είναι επιστήμη της επεξήγησης. Γνωρίζουμε ότι αυτά τα μέρη του εγκεφάλου σχετίζονται με συγκεκριμένα είδη συνειδητής εμπειρίας, αλλά δεν γνωρίζουμε το γιατί. Το αναφέρω λέγοντας ότι αυτή του είδους η εργασία από τη νευροεπιστήμη απαντάει κάποιες από τις ερωτήσεις που έχουμε σχετικά με τη συνείδηση, την ερώτηση σχετικά με το τι κάνουν συγκεκριμένες περιοχές του εγκεφάλου και με τι συσχετίζονται. Αλλά ως ένα βαθμό, αυτά είναι τα εύκολα προβλήματα. Κανένα χτύπημα στους νευρολόγους. Η συνείδηση δεν έχει εύκολα προβλήματα. Αλλά δεν αγγίζει το πραγματικό μυστήριο στον πυρήνα αυτού του θέματος: Γιατί όλες αυτές οι δραστηριότητες στον εγκέφαλο θα έπρεπε να συνοδεύονται από τη συνείδηση; Γιατί υπάρχει αυτή η εσωτερική προσωπική ταινία; Προς το παρόν, δεν έχουμε κανένα στοιχείο.
Now, about 20 years ago, all that began to change. Neuroscientists like Francis Crick and physicists like Roger Penrose said now is the time for science to attack consciousness. And since then, there's been a real explosion, a flowering of scientific work on consciousness. And this work has been wonderful. It's been great. But it also has some fundamental limitations so far. The centerpiece of the science of consciousness in recent years has been the search for correlations, correlations between certain areas of the brain and certain states of consciousness. We saw some of this kind of work from Nancy Kanwisher and the wonderful work she presented just a few minutes ago. Now we understand much better, for example, the kinds of brain areas that go along with the conscious experience of seeing faces or of feeling pain or of feeling happy. But this is still a science of correlations. It's not a science of explanations. We know that these brain areas go along with certain kinds of conscious experience, but we don't know why they do. I like to put this by saying that this kind of work from neuroscience is answering some of the questions we want answered about consciousness, the questions about what certain brain areas do and what they correlate with. But in a certain sense, those are the easy problems. No knock on the neuroscientists. There are no truly easy problems with consciousness. But it doesn't address the real mystery at the core of this subject: why is it that all that physical processing in a brain should be accompanied by consciousness at all? Why is there this inner subjective movie? Right now, we don't really have a bead on that.
Ίσως πείτε, ας δώσουμε στη νευροεπιστήμη μερικά χρόνια. Θα καταλήξει να είναι ένα ακόμα εξελισσόμενο φαινόμενο όπως το κυκλοφοριακό, οι τυφώνες, και η ζωή και θα το λύσουμε. Οι κλασικές περιπτώσεις ανάδειξης είναι όλες περιπτώσεις που προκύπτουν από την αναδυόμενη συμπεριφορά, πώς συμπεριφέρεται το κυκλοφοριακό, πώς λειτουργεί ο τυφώνας, πώς αναπαράγεται ένας ζωντανός οργανισμός, προσαρμόζεται και μεταβολίζεται, ερωτήσεις για την αντικειμενική λειτουργία. Θα μπορούσαμε να το εφαρμόσουμε αυτό στον ανθρώπινο εγκέφαλο για εξήγηση συμπεριφορών και λειτουργιών του ανθρώπινου εγκεφάλου ως αναδυόμενα φαινόμενα: Πώς περπατάμε, πώς μιλάμε, πώς παίζουμε σκάκι, ερωτήσεις σχετικές με τη συμπεριφορά. Αλλά όταν πρόκειται για τη συνείδηση, οι ερωτήσεις σχετικά με τη συμπεριφορά ανήκουν στα εύκολα προβλημάτα. Όταν έρχεται το δύσκολο πρόβλημα, τότε η ερώτηση είναι γιατί όλη αυτή η συμπεριφορά συνοδεύεται με προσωπική εμπειρία; Και εδώ, το βασικό υπόδειγμα ανάδειξης, ακόμα και το βασικό υπόδειγμα της νευροεπιστήμης, δεν έχουν, μέχρι τώρα, και πολλά να πουν.
And you might say, let's just give neuroscience a few years. It'll turn out to be another emergent phenomenon like traffic jams, like hurricanes, like life, and we'll figure it out. The classical cases of emergence are all cases of emergent behavior, how a traffic jam behaves, how a hurricane functions, how a living organism reproduces and adapts and metabolizes, all questions about objective functioning. You could apply that to the human brain in explaining some of the behaviors and the functions of the human brain as emergent phenomena: how we walk, how we talk, how we play chess, all these questions about behavior. But when it comes to consciousness, questions about behavior are among the easy problems. When it comes to the hard problem, that's the question of why is it that all this behavior is accompanied by subjective experience? And here, the standard paradigm of emergence, even the standard paradigms of neuroscience, don't really, so far, have that much to say.
Είμαι ένας επιστημονικός υλιστής. Θέλω μια επιστημονική θεωρία για τη συνείδηση που να λειτουργεί, και για πολύ καιρό, έσπαγα το κεφάλι μου ψάχνοντας για μια θεωρία συνείδησης σε καθαρά φυσικούς όρους που θα δούλευε. Αλλά τελικά κατάλαβα ότι αυτό δεν γινόταν για συστηματικούς λόγους. Είναι μεγάλη ιστορία, αλλά η βασική ιδέα είναι ότι αυτό που παίρνουμε από απλουστευμένες εξηγήσεις σε φυσικούς όρους, σε όρους σχετικά με τον εγκέφαλο, είναι ιστορίες για τη λειτουργία ενός συστήματος, τη δομή του, τις δυναμικές του, τη συμπεριφορά που παράγει, άριστο για τη λύση εύκολων προβλημάτων, όπως το πώς συμπεριφερόμαστε, το πώς λειτουργούμε. Αλλά όταν έχει να κάνει με προσωπική εμπειρία, γιατί όλο αυτό μοιάζει σαν κάτι από μέσα μας; Αυτό είναι κάτι ουσιαστικά καινούριο, και είναι πάντα μια περαιτέρω ερώτηση. Θεωρώ ότι είμαστε σε αδιέξοδο εδώ. Έχουμε αυτή την απίστευτη, υπέροχη αλυσίδα εξηγήσεων, είμαστε συνηθισμένοι σε αυτό, όπου η φυσική εξηγεί την χημεία, η χημεία εξηγεί τη βιολογία, η βιολογία εξηγεί μέρη της ψυχολογίας. Αλλά η συνείδηση δεν φαίνεται να κολλάει σ' αυτή την εικόνα. Απ' τη μια πλευρά είναι δεδομένο ότι έχουμε συνείδηση. Απ' την άλλη, δεν ξέρουμε πώς να την χωρέσουμε στην επιστημονική μας άποψη για το κόσμο. Θεωρώ ότι η συνείδηση αυτή τη στιγμή είναι ένα είδος ανωμαλίας, κάτι που πρέπει να ενσωματώσουμε στην άποψή μας για τον κόσμο, αλλά ακόμα δεν βλέπουμε τον τρόπο. Απέναντι σε μια τέτοια ανωμαλία, μπορεί να χρειαστούμε επαναστατικές ιδέες, και πιστεύω ότι μπορεί να χρειαστούμε μία ή δυο ιδέες που μπορεί να φαίνονται τρελές πριν κατανοήσουμε τη συνείδηση επιστημονικά.
Now, I'm a scientific materialist at heart. I want a scientific theory of consciousness that works, and for a long time, I banged my head against the wall looking for a theory of consciousness in purely physical terms that would work. But I eventually came to the conclusion that that just didn't work for systematic reasons. It's a long story, but the core idea is just that what you get from purely reductionist explanations in physical terms, in brain-based terms, is stories about the functioning of a system, its structure, its dynamics, the behavior it produces, great for solving the easy problems — how we behave, how we function — but when it comes to subjective experience — why does all this feel like something from the inside? — that's something fundamentally new, and it's always a further question. So I think we're at a kind of impasse here. We've got this wonderful, great chain of explanation, we're used to it, where physics explains chemistry, chemistry explains biology, biology explains parts of psychology. But consciousness doesn't seem to fit into this picture. On the one hand, it's a datum that we're conscious. On the other hand, we don't know how to accommodate it into our scientific view of the world. So I think consciousness right now is a kind of anomaly, one that we need to integrate into our view of the world, but we don't yet see how. Faced with an anomaly like this, radical ideas may be needed, and I think that we may need one or two ideas that initially seem crazy before we can come to grips with consciousness scientifically.
Υπάρχουν μερικές υποψήφιες τρελές ιδέες. Ο φίλος μου Νταν Ντένετ, που είναι εδώ σήμερα, έχει μία. Η τρελή του ιδέα είναι ότι δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα συνείδησης. Η όλη ιδέα της εσωτερικής προσωπικής ταινίας περιλαμβάνει ένα είδος ψευδαίσθησης ή σύγχυσης. Αρκεί να εξηγήσουμε τις αντικειμενικές λειτουργίες, τις συμπεριφορές του εγκεφάλου, και μετά έχουμε εξηγήσει όλα όσα χρειάζονται εξήγηση. Πρέπει να του δώσουμε περισσότερη δύναμη. Αυτό είναι το είδος της πρωτοποριακής ιδέας που πρέπει να εξερευνήσουμε αν θέλουμε μια απλουστευμένη θεωρία της συνείδησης με βάση τον εγκέφαλο. Για πολλούς από μας όμως, αυτή η άποψη πλησιάζει επικίνδυνα την εξ ολοκλήρου απόρριψη της συνείδησης, για να είναι ικανοποιητική. Έτσι αλλάζω κατεύθυνση. Στον χρόνο που απομένει, θέλω να εξερευνήσω δύο τρελές ιδέες που πιστεύω είναι πολλά υποσχόμενες.
Now, there are a few candidates for what those crazy ideas might be. My friend Dan Dennett, who's here today, has one. His crazy idea is that there is no hard problem of consciousness. The whole idea of the inner subjective movie involves a kind of illusion or confusion. Actually, all we've got to do is explain the objective functions, the behaviors of the brain, and then we've explained everything that needs to be explained. Well I say, more power to him. That's the kind of radical idea that we need to explore if you want to have a purely reductionist brain-based theory of consciousness. At the same time, for me and for many other people, that view is a bit too close to simply denying the datum of consciousness to be satisfactory. So I go in a different direction. In the time remaining, I want to explore two crazy ideas that I think may have some promise.
Η πρώτη τρελή ιδέα είναι ότι η συνείδηση είναι βασική αρχή. Οι φυσικοί συχνά δέχονται κάποια στοιχεία για το σύμπαν ως βασικές θεμελιώδεις αρχές: Χώρος, χρόνος και μάζα. Χτίζουν γύρω τους θεμελιώδεις νόμους, όπως ο νόμος της βαρύτητας ή της κβαντικής μηχανικής. Αυτές οι βασικές ιδιότητες και οι νόμοι δεν εξηγούνται από κάτι πιο βασικό. Αντιθέτως, θεωρούνται δεδομένοι, και ο κόσμος χτίζεται από εκεί και πέρα. Μερικές φορές, η λίστα με τις θεμελιώδεις αρχές διευρύνεται. Το 19ο αιώνα, ο Μάξγουελ ανακάλυψε ότι δεν μπορείς να εξηγήσεις το ηλεκτρομαγνητικό φαινόμενο με τις υπάρχουσες θεμελιώδεις αρχές, τον χώρο, τον χρόνο, τη μάζα, τους νόμους του Νιούτον, έτσι πρότεινε θεμελιώδεις νόμους ηλεκτρομαγνητισμού και πρότεινε το ηλεκτρικό διάγραμμα σαν βασικό στοιχείο που κυβερνάται από αυτούς τους νόμους. Πιστεύω ότι αντιμετωπίζουμε μια παρόμοια κατάσταση με την περίπτωση της συνείδησης. Αν δεν μπορούμε να εξηγήσουμε την συνείδηση με τις υπάρχουσες θεμελιώδεις αρχές, τον χώρο, τον χρόνο, τη μάζα, το φορτίο, τότε με βάση τη λογική χρειάζεται να διευρύνουμε τη λίστα. Το πρώτο που πρέπει να κάνουμε είναι να θεωρήσουμε την ίδια τη συνείδηση σαν κάτι θεμελιώδες, έναν θεμελιώδες λίθο της φύσης. Δεν σημαίνει ότι δεν μπορούμε να την εξετάσουμε επιστημονικά. Αντιθέτως, μας ανοίγει τον δρόμο για να την εξετάσουμε επιστημονικά. Στη συνέχεια πρέπει να μελετήσουμε τους θεμελιώδεις νόμους που κυβερνούν τη συνείδηση, τους νόμους που συνδέουν τη συνείδηση με άλλες θεμελιώδεις αρχές: Τον χώρο, τον χρόνο, τη μάζα, με τις φυσικές διαδικασίες. Οι φυσικοί κάποιες φορές λένε ότι θέλουμε θεμελιώδεις νόμους τόσο απλούς ώστε να μπορούμε να τους γράψουμε σε μπλουζάκια. Λοιπόν πιστεύω ότι κάτι παρόμοιο αντιμετωπίζουμε με τη συνείδηση. Θέλουμε να βρούμε θεμελιώδεις νόμους τόσο απλούς που να γράφονται πάνω σε μπλουζάκια. Δεν ξέρουμε ακόμα ποιοι είναι αυτοί οι νόμοι, αλλά αυτό κυνηγάμε.
The first crazy idea is that consciousness is fundamental. Physicists sometimes take some aspects of the universe as fundamental building blocks: space and time and mass. They postulate fundamental laws governing them, like the laws of gravity or of quantum mechanics. These fundamental properties and laws aren't explained in terms of anything more basic. Rather, they're taken as primitive, and you build up the world from there. Now sometimes, the list of fundamentals expands. In the 19th century, Maxwell figured out that you can't explain electromagnetic phenomena in terms of the existing fundamentals — space, time, mass, Newton's laws — so he postulated fundamental laws of electromagnetism and postulated electric charge as a fundamental element that those laws govern. I think that's the situation we're in with consciousness. If you can't explain consciousness in terms of the existing fundamentals — space, time, mass, charge — then as a matter of logic, you need to expand the list. The natural thing to do is to postulate consciousness itself as something fundamental, a fundamental building block of nature. This doesn't mean you suddenly can't do science with it. This opens up the way for you to do science with it. What we then need is to study the fundamental laws governing consciousness, the laws that connect consciousness to other fundamentals: space, time, mass, physical processes. Physicists sometimes say that we want fundamental laws so simple that we could write them on the front of a t-shirt. Well I think something like that is the situation we're in with consciousness. We want to find fundamental laws so simple we could write them on the front of a t-shirt. We don't know what those laws are yet, but that's what we're after.
Η δεύτερα τρελή ιδέα είναι ότι η συνείδηση ίσως είναι συμπαντική. Κάθε σύστημα ίσως έχει σε κάποιο βαθμό συνείδηση. Αυτή η άποψη ονομάζεται παμψυχισμός: παν για όλους, ψυχισμός για το μυαλό, κάθε σύστημα έχει συνείδηση, όχι μόνο οι άνθρωποι, τα σκυλιά, τα ποντίκια, οι μύγες, ακόμα και τα μικρόβια του Ρομπ Νάιτ, τα βασικά σωματίδια. Ακόμα και ένα φωτόνιο έχει κάποιο βαθμό συνείδησης. Η ιδέα δεν είναι ότι τα φωτόνια είναι έξυπνα ή ότι σκέφτονται. Δεν λέμε ότι ένα φωτόνιο είναι ανήσυχο επειδή σκέφτεται, «Οοο, πάντα τρέχω κοντά στην ταχύτητα του φωτός. Ποτέ δεν μπορώ να σταματήσω και να μυρίσω τα τριαντάφυλλα». Όχι και έτσι. Αλλά η σκέψη είναι ότι ίσως τα φωτόνια έχουν κάποιο ίχνος ωμού, υποκειμενικού αισθήματος, κάποιον απλό προπομπό συνείδησης.
The second crazy idea is that consciousness might be universal. Every system might have some degree of consciousness. This view is sometimes called panpsychism: pan for all, psych for mind, every system is conscious, not just humans, dogs, mice, flies, but even Rob Knight's microbes, elementary particles. Even a photon has some degree of consciousness. The idea is not that photons are intelligent or thinking. It's not that a photon is wracked with angst because it's thinking, "Aww, I'm always buzzing around near the speed of light. I never get to slow down and smell the roses." No, not like that. But the thought is maybe photons might have some element of raw, subjective feeling, some primitive precursor to consciousness.
Αυτό ίσως σας ακούγετε λίγο τρελό. Για πιο λόγο θα σκεφτόταν κάποιος κάτι τόσο τρελό; Κάποιο κίνητρο έρχεται από την πρώτη τρελή ιδέα, ότι η συνείδηση είναι θεμελιώδης αρχή. Αν είναι θεμελιώδης αρχή, όπως ο χώρος και ο χρόνος και η μάζα, είναι φυσικό να πιστεύουμε ότι ίσως είναι και συμπαντική, με τον τρόπο που είναι τα υπόλοιπα. Αξίζει επίσης να επισημάνουμε ότι αν και η ιδέα φαίνεται παράλογη σε εμάς, είναι λιγότερο παράλογη σε ανθρώπους από άλλες κουλτούρες, όπου το ανθρώπινο μυαλό αντιμετωπίζεται περισσότερο ως συνέχιση της φύσης.
This may sound a bit kooky to you. I mean, why would anyone think such a crazy thing? Some motivation comes from the first crazy idea, that consciousness is fundamental. If it's fundamental, like space and time and mass, it's natural to suppose that it might be universal too, the way they are. It's also worth noting that although the idea seems counterintuitive to us, it's much less counterintuitive to people from different cultures, where the human mind is seen as much more
Ένα βαθύτερο κίνητρο προκύπτει απ' την ιδέα ότι ίσως ο πιο απλός και ισχυρός τρόπος να βρεις θεμελιώδεις νόμους που συνδέουν τη συνείδηση με τη φυσική λειτουργία είναι να συνδέσεις τη συνείδηση με την πληροφορία. Όποτε υπάρχει επεξεργασία πληροφορίας, υπάρχει συνείδηση. Σύνθετη επεξεργασία πληροφορίας, όπως σε έναν άνθρωπο, σύνθετη συνείδηση. Απλή επεξεργασία πληροφορίας, απλή συνείδηση.
continuous with nature. A deeper motivation comes from the idea that perhaps the most simple and powerful way to find fundamental laws connecting consciousness to physical processing is to link consciousness to information. Wherever there's information processing, there's consciousness. Complex information processing, like in a human, complex consciousness. Simple information processing, simple consciousness.
Κάτι πολύ συναρπαστικό τα τελευταία χρόνια είναι ότι ένας νευρολόγος, ο Τζούλιο Τονόνι, πήρε αυτή τη θεωρία και την ανέπτυξε με μια σχολαστική μαθηματική θεωρία. Έχει ένα μαθηματικό μέτρο της ενσωμάτωσης της πληροφορίας το οποίο αποκαλεί φι, που μετράει την ποσότητα της πληροφορίας που ενσωματώνεται στο σύστημα. Υποθέτει ότι το φι συνυπάρχει με τη συνείδηση. Έτσι σ' έναν ανθρώπινο εγκέφαλο ενσωματώνεται μεγάλο ποσοστό πληροφορίας, άρα έχουμε αυξημένο φι, άρα έχουμε πολύ συνείδηση. Σ' ένα ποντίκι, μεσαίου βαθμού ενσωμάτωση πληροφορίας, θεωρείται εξίσου σημαντικό, δηλαδή μεγάλο ποσοστό συνείδησης. Αλλά καθώς πηγαίνεις προς τα σκουλήκια, τα μικρόβια, τα σωματίδια, ο βαθμός του φι πέφτει. Το ποσοστό της πληροφορίας που ενσωματώνεται πέφτει, αλλά παραμένει μη μηδενικό. Στη θεωρία του Τονόνι, συνεχίζει να μην υπάρχει μη μηδενικό ποσοστό συνείδησης. Συνεπώς, προτείνει έναν θεμελειώδη νόμο συνείδησης: Υψηλό φι, υψηλή συνείδηση. Δεν γνωρίζω αν αυτή η θεωρία είναι σωστή, αλλά ίσως είναι η κυρίαρχη θεωρία αυτή τη στιγμή στην επιστήμη της συνείδησης, και χρησιμοποιείται για να ενσωματώσει ένα ολόκληρο φάσμα επιστημονικών δεδομένων, και έχει κάποια ιδιότηττα η οποία είναι αρκετά απλή που μπορείς να την γράψεις μπροστά σε ένα μπλουζάκι.
A really exciting thing is in recent years a neuroscientist, Giulio Tononi, has taken this kind of theory and developed it rigorously with a mathematical theory. He has a mathematical measure of information integration which he calls phi, measuring the amount of information integrated in a system. And he supposes that phi goes along with consciousness. So in a human brain, incredibly large amount of information integration, high degree of phi, a whole lot of consciousness. In a mouse, medium degree of information integration, still pretty significant, pretty serious amount of consciousness. But as you go down to worms, microbes, particles, the amount of phi falls off. The amount of information integration falls off, but it's still non-zero. On Tononi's theory, there's still going to be a non-zero degree of consciousness. In effect, he's proposing a fundamental law of consciousness: high phi, high consciousness. Now, I don't know if this theory is right, but it's actually perhaps the leading theory right now in the science of consciousness, and it's been used to integrate a whole range of scientific data, and it does have a nice property that it is in fact simple enough you can write it on the front of a t-shirt.
Ένα άλλο τελευταίο κίνητρο είναι ότι ο παμψυχισμός ίσως μας βοηθήσει να ενσωματώσουμε τη συνείδηση στον φυσικό κόσμο. Οι φυσικοί και οι φιλόσοφοι έχουν συχνά παρατηρήσει ότι η φυσική είναι περιέργως θεωρητική. Περιγράφει τη δομή της πραγματικότητας χρησιμοποιώντας ένα σωρό εξισώσεων, αλλά δεν μας λέει για την πραγματικότητα στην οποία υπόκειται. Όπως το θέτει ο Στήβεν Χώκινγκ, τι πυροδοτεί την εξίσωση; Με βάση την άποψη του παμψυχιστή, αφήνουμε τις εξισώσεις της φυσικής ως έχουν, και θεωρούμε ότι περιγράφουν τη ροή της συνείδησης. Αυτό εξάλλου κάνει και η φυσική, περιγράφει τη ροή της συνείδησης. Με αυτή την άποψη, η συνείδηση πυροδοτεί την εξίσωση. Με αυτή την άποψη, η συνείδηση δεν αιωρείται έξω από το κόσμο της φυσικής σαν κάτι επιπλέον. Είναι στη σωστή θέση όπως η καρδιά.
Another final motivation is that panpsychism might help us to integrate consciousness into the physical world. Physicists and philosophers have often observed that physics is curiously abstract. It describes the structure of reality using a bunch of equations, but it doesn't tell us about the reality that underlies it. As Stephen Hawking puts it, what puts the fire into the equations? Well, on the panpsychist view, you can leave the equations of physics as they are, but you can take them to be describing the flux of consciousness. That's what physics really is ultimately doing, describing the flux of consciousness. On this view, it's consciousness that puts the fire into the equations. On that view, consciousness doesn't dangle outside the physical world as some kind of extra. It's there right at its heart.
Αυτή η θεωρία, πιστεύω, η θεωρία του παμψυχιστή, έχει τη δυνατότητα να μεταβάλλει τη σχέση μας με τη φύση, και ίσως έχει και κάποιες σημαντικές κοινωνικές και ηθικές επιπτώσεις. Κάποιες ίσως είναι παράλογες. Συνήθιζα να πιστεύω ότι δεν θα μπορούσα να φάω τίποτα που έχει συνείδηση, έτσι θα έπρεπε να είμαι χορτοφάγος. Αν είσαι παμψυχιστής και πάρεις αυτή τη θεωρία πρόκειται να πεινάσεις. Έτσι πιστεύω ότι αυτό μπορεί να μεταβάλλει τις απόψεις μας, εφόσον ό,τι αγγίζει δεοντολογικούς σκοπούς και ηθικές σκέψεις, δεν αφορά τόσο τη συνείδηση, όσο το βαθμό και την περιπλοκότητα της συνείδησης.
This view, I think, the panpsychist view, has the potential to transfigure our relationship to nature, and it may have some pretty serious social and ethical consequences. Some of these may be counterintuitive. I used to think I shouldn't eat anything which is conscious, so therefore I should be vegetarian. Now, if you're a panpsychist and you take that view, you're going to go very hungry. So I think when you think about it, this tends to transfigure your views, whereas what matters for ethical purposes and moral considerations, not so much the fact of consciousness, but the degree and the complexity of consciousness.
Είναι φυσικό να ρωτάμε για τη συνείδηση σε άλλα συστήματα, όπως στους υπολογιστές. Τι γίνεται με την τεχνητή νοημοσύνη της Σαμάνθα στην ταινία «Αυτή»; Έχει συνείδηση; Αν την αντιμετωπίσουμε με τη θεωρία του παμψυχιστή, η Σαμάνθα εκτελεί σύνθετη διαχείριση πληροφορίας και ενσωμάτωσης, άρα η απάντηση πιθανότατα είναι ναι, έχει συνείδηση. Αν αυτό ισχύει, τίθονται κάποια σοβαρά ηθικά ζητήματα σχετικά με την ηθική της ανάπτυξης έξυπνων υπολογιστικών συστήματα και την ηθική του να τα σβήνεις.
It's also natural to ask about consciousness in other systems, like computers. What about the artificially intelligent system in the movie "Her," Samantha? Is she conscious? Well, if you take the informational, panpsychist view, she certainly has complicated information processing and integration, so the answer is very likely yes, she is conscious. If that's right, it raises pretty serious ethical issues about both the ethics of developing intelligent computer systems
Στο τέλος, ίσως ρωτήσετε για τη συνείδηση ολόκληρων ομάδων, του πλανήτη. Έχει ο Καναδάς τη δική του συνείδηση; Ή ακόμα και σε τοπικό επίπεδο, μία ομάδα, όπως το κοινό του συνεδρίου TED, έχουμε αυτή τη στιγμή μια ομαδική συνείδηση TED, μια εσωτερική ταινία γι' αυτήν την ομάδα TED, ξεχωριστή από τις εσωτερικές ταινίες κάθε μέρους μας; Δεν γνωρίζω την απάντηση σε αυτή την ερώτηση, αλλά πιστεύω ότι είναι κάτι που αξίζει να το πάρουμε στα σοβαρά.
and the ethics of turning them off. Finally, you might ask about the consciousness of whole groups, the planet. Does Canada have its own consciousness? Or at a more local level, does an integrated group like the audience at a TED conference, are we right now having a collective TED consciousness, an inner movie for this collective TED group which is distinct from the inner movies of each of our parts? I don't know the answer to that question, but I think it's at least one
Έτσι το όραμα του παμψυχιστή, είναι πρωτοποριακό και δεν ξέρω αν είναι σωστό. Είμαι πολύ πιο σίγουρος για την πρώτη τρελή ιδέα, ότι η συνείδηση είναι θεμελιώδης αρχή, απ' ό,τι για τη δεύτερη, ότι είναι συμπαντική. Η άποψη αυτή γεννά ερωτήματα και προκλήσεις, όπως το πώς αυτή η ελάχιστη συνείδηση προστίθεται στην περίπλοκη συνείδηση που ξέρουμε και αγαπάμε. Αν υπάρχουν απαντήσεις θα προοδεύσουμε στην αναζήτησή μιας σοβαρότερης θεωρίας περί συνείδησης. Αν όχι, αφού αυτό είναι ίσως το δυσκολότερο πρόβλημα της επιστήμης και της φιλοσοφίας, δεν μπορούμε να περιμένουμε ότι θα το λύσουμε σε μια νύχτα. Αλλά πιστεύω ότι στο τέλος θα βρούμε την άκρη. Το να καταλάβουμε τη συνείδηση είναι το κλειδί, πιστεύω, στο να καταλάβουμε το σύμπαν και τους εαυτούς μας. Ίσως χρειάζεται τη σωστή τρελή ιδέα.
worth taking seriously. Okay, so this panpsychist vision, it is a radical one, and I don't know that it's correct. I'm actually more confident about the first crazy idea, that consciousness is fundamental, than about the second one, that it's universal. I mean, the view raises any number of questions, has any number of challenges, like how do those little bits of consciousness add up to the kind of complex consciousness we know and love. If we can answer those questions, then I think we're going to be well on our way to a serious theory of consciousness. If not, well, this is the hardest problem perhaps in science and philosophy. We can't expect to solve it overnight. But I do think we're going to figure it out eventually. Understanding consciousness is a real key, I think, both to understanding the universe and to understanding ourselves.
Σας ευχαριστώ.
It may just take the right crazy idea.
(Χειροκρότημα)
Thank you.