Θα ήθελα να σας μιλήσω για το πιο ντροπιαστικό πράγμα που μου έχει συμβεί τόσα χρόνια που εργάζομαι ως γιατρός ανακουφιστικής φροντίδας. Συνέβη πριν από μερικά χρόνια. Μου ζήτησαν να εξετάσω μια γυναίκα στα 70 της, συνταξιούχο καθηγήτρια Αγγλικών που είχε καρκίνο στο πάγκρεας. Μου ζήτησαν να τη δω γιατί πονούσε, είχε ναυτίες, έκανε εμετούς... Όταν πήγα να τη δω, μιλήσαμε για αυτά τα συμπτώματα και κατά τη διάρκεια αυτής της συνεδρίας, με ρώτησε αν πίστευα πως η ιατρική κάνναβη μπορούσε να τη βοηθήσει. Σκέφτηκα όλα όσα είχα μάθει στην Ιατρική Σχολή σχετικά με την ιατρική κάνναβη, κάτι που δεν πήρε πολλή ώρα, γιατί δεν είχα μάθει απολύτως τίποτα. Έτσι, της είπα ότι, απ' όσα ήξερα, η ιατρική κάνναβη δεν προσφέρει κάτι. Αυτή χαμογέλασε, έγνεψε, πήρα μια τσάντα δίπλα από το κρεβάτι, κι έβγαλε έξω έξω σχεδόν μια ντουζίνα τυχαιοποιημένες ελεγχόμενες δοκιμές που έδειχναν ότι η ιατρική κάνναβη θεραπεύει συμπτώματα όπως ναυτία, πόνο και άγχος. Μου έδωσε αυτά τα άρθρα και μου είπε, «Ίσως πρέπει να τα διαβάσεις αυτά πριν ξαναδώσεις την άποψή σου... γιατρέ».
I would like to tell you about the most embarrassing thing that has ever happened to me in my years of working as a palliative care physician. This happened a couple of years ago. I was asked as a consultant to see a woman in her 70s -- retired English professor who had pancreatic cancer. I was asked to see her because she had pain, nausea, vomiting ... When I went to see her, we talked about those symptoms and in the course of that consultation, she asked me whether I thought that medical marijuana might help her. I thought back to everything that I had learned in medical school about medical marijuana, which didn't take very long because I had learned absolutely nothing. And so I told her that as far as I knew, medical marijuana had no benefits whatsoever. And she smiled and nodded and reached into the handbag next to the bed, and pulled out a stack of about a dozen randomized controlled trials showing that medical marijuana has benefits for symptoms like nausea and pain and anxiety. She handed me those articles and said, "Maybe you should read these before offering an opinion ... doctor."
(Γέλια)
(Laughter)
Κι έτσι έκανα. Εκείνη τη νύχτα διάβασα όλα τα άρθρα και βρήκα και αρκετά άλλα. Όταν πήγα να τη δω το επόμενο πρωί, έπρεπε να παραδεχτώ ότι υπήρχαν αρκετά στοιχεία ότι η κάνναβη μπορεί να βοηθήσει, και της εισηγήθηκα πως αν όντως ενδιαφερόταν, θα έπρεπε να το δοκιμάσει. Ξέρετε τι απάντησε; Αυτή η 73 χρονών συνταξιούχος καθηγήτρια αγγλικών; Μου είπε, «Το δοκίμασα πριν από περίπου έξι μήνες. Ήταν φανταστικά. Το χρησιμοποιώ κάθε μέρα από τότε. Είναι το καλύτερο φάρμακο που έχω ανακαλύψει. Δεν ξέρω γιατί μου πήρε 73 χρόνια να το ανακαλύψω. Είναι καταπληκτικό». (Γέλια)
So I did. That night I read all of those articles and found a bunch more. When I came to see her the next morning, I had to admit that it looks like there is some evidence that marijuana can offer medical benefits and I suggested that if she really was interested, she should try it. You know what she said? This 73-year-old, retired English professor? She said, "I did try it about six months ago. It was amazing. I've been using it every day since. It's the best drug I've discovered. I don't know why it took me 73 years to discover this stuff. It's amazing." (Laughter)
Εκείνη τη στιγμή κατάλαβα ότι έπρεπε να μάθω κάτι για την ιατρική κάνναβη, γιατί αυτά που έμαθα στην ιατρική σχολή δεν είχαν καμία σχέση με την πραγματικότητα.
That was the moment at which I realized I needed to learn something about medical marijuana because what I was prepared for in medical school bore no relationship to reality.
Έτσι ξεκίνησα να διαβάζω άρθρα, να μιλώ με ερευνητές, να μιλώ με άλλους γιατρούς, και το πιο σημαντικό, άρχισα να ακούω τους ασθενείς μου. Κατέληξα να γράφω ένα βιβλίο με βάση εκείνες τις συζητήσεις, και το βιβλίο αναφερόταν κυρίως σε τρεις εκπλήξεις - εκπλήξεις για μένα, τουλάχιστον. Τη μία την έχω ήδη αναφέρει - η ιατρική κάνναβη μπορεί όντως να είναι ευεργετική. Αυτά τα ωφελήματα μπορεί να μην είναι τόσο μεγάλα ή εντυπωσιακά όσο θέλουν να πιστεύουμε μερικοί από πιο τους θερμούς υποστηρικτές της ιατρικής κάνναβης, αλλά είναι πραγματικά. Δεύτερη έκπληξη: η ιατρική κάνναβη όντως ενέχει μερικά ρίσκα. Αυτά τα ρίσκα μπορεί να μην είναι τόσο μεγάλα ή τρομακτικά όσο κάποιοι πολέμιοι της ιατρικής κάνναβης θέλουν να πιστεύουμε, αλλά υπάρχουν πραγματικοί κίνδυνοι, παρά ταύτα. Αλλά πιο μεγάλη ήταν η τρίτη έκπληξη. Πολλοί από τους ασθενείς με τους οποίους είχα μιλήσει που στράφηκαν στην ιατρική κάνναβη για βοήθεια, δεν τη δοκίμαζαν για τα προτερήματά της, ή για την ισορροπία ρίσκου και προτερημάτων, ή επειδή πίστευαν ότι ήταν θαυματουργό φάρμακο, αλλά επειδή τους έδινε έλεγχο στην αρρώστια τους. Τους επέτρεπε να διαχειριστούν την υγεία τους με τρόπο που ήταν παραγωγικός και αποδοτικός και αποτελεσματικός και βολικός για αυτούς.
So I started reading more articles, I started talking to researchers, I started talking to doctors, and most importantly, I started listening to patients. I ended up writing a book based on those conversations, and that book really revolved around three surprises -- surprises to me, anyway. One I already alluded to -- that there really are some benefits to medical marijuana. Those benefits may not be as huge or as stunning as some of the most avid proponents of medical marijuana would have us believe, but they are real. Surprise number two: medical marijuana does have some risks. Those risks may not be as huge and as scary as some of the opponents of medical marijuana would have us believe, but they are real risks, nonetheless. But it was the third surprise that was most ... surprising. And that is that a lot of the patients I talked with who've turned to medical marijuana for help, weren't turning to medical marijuana because of its benefits or the balance of risks and benefits, or because they thought it was a wonder drug, but because it gave them control over their illness. It let them manage their health in a way that was productive and efficient and effective and comfortable for them.
Για να δείτε τι εννοώ, θα σας πω για μία άλλη ασθενή. Η Ρόμπιν ήταν στα 40 της όταν τη γνώρισα. Όμως έμοιαζε λες και ήταν πάνω από 60. Υπέφερε από ρευματοειδή αρθρίτιδα για 20 χρόνια, τα χέρια της είχαν παραμορφωθεί από την αρθρίτιδα, η σπονδυλική της στήλη ήταν στραβωμένη, χρειαζόταν αναπηρικό καροτσάκι για να μετακινείται. Έμοιαζε αδύναμη και εύθραυστη, και φαντάζομαι ότι σωματικά όντως ήταν, αλλά συναισθηματικά, νοητικά, και ψυχολογικά ήταν από τα πιο δυνατά άτομα που έχω γνωρίσει. Όταν κάθισα δίπλα της σε κατάστημα διανομής ιατρικής κάνναβης στη Βόρεια Καλιφόρνια για να τη ρωτήσω γιατί στράφηκε στην ιατρική κάνναβη, τι έκανε γι' αυτή και πώς τη βοήθησε, ξεκίνησε να μου λέει πράγματα που είχα ακούσει από πολλούς ασθενείς ήδη. Τη βοηθούσε με το άγχος· τη βοηθούσε με τον πόνο· όταν πόναγε λιγότερο, κοιμόταν καλύτερα. Όλα αυτά τα είχα ακούσει ξανά. Αλλά μετά είπε κάτι που δεν είχα ξανακούσει, ότι με αυτή μπορούσε να ελέγξει τη ζωή της και την υγεία της. Μπορούσε να τη χρησιμοποιήσει όποτε ήθελε, με τον τρόπο που η ίδια ήθελε, στη δόση και συχνότητα που τη βόλευε. Και αν δεν έπιανε, τότε μπορούσε να κάνει αλλαγές. Καθόριζε η ίδια τα πάντα. Το πιο σημαντικό πράγμα που είπε ήταν ότι δε χρειαζόταν την άδεια κανενός - ούτε ραντεβού σε κλινική, ούτε συνταγή γιατρού, ούτε συνταγή φαρμακοποιού. Όλα εξαρτιόνταν από εκείνη. Αυτή είχε τον έλεγχο.
To show you what I mean, let me tell you about another patient. Robin was in her early 40s when I met her. She looked though like she was in her late 60s. She had suffered from rheumatoid arthritis for the last 20 years, her hands were gnarled by arthritis, her spine was crooked, she had to rely on a wheelchair to get around. She looked weak and frail, and I guess physically she probably was, but emotionally, cognitively, psychologically, she was among the toughest people I've ever met. And when I sat down next to her in a medical marijuana dispensary in Northern California to ask her about why she turned to medical marijuana, what it did for her and how it helped her, she started out by telling me things that I had heard from many patients before. It helped with her anxiety; it helped with her pain; when her pain was better, she slept better. And I'd heard all that before. But then she said something that I'd never heard before, and that is that it gave her control over her life and over her health. She could use it when she wanted, in the way that she wanted, at the dose and frequency that worked for her. And if it didn't work for her, then she could make changes. Everything was up to her. The most important thing she said was she didn't need anybody else's permission -- not a clinic appointment, not a doctor's prescription, not a pharmacist's order. It was all up to her. She was in control.
Αν αυτό σας μοιάζει ασήμαντο για κάποιον με χρόνια πάθηση, δεν είναι καθόλου ασήμαντο. Όταν αντιμετωπίζουμε μια χρόνια σοβαρή πάθηση, είτε είναι ρευματοειδής αρθρίτιδα, φυματώδης λύκος, καρκίνος, διαβήτης ή κίρρωση, χάνουμε τον έλεγχο. Σημειώστε πως είπα «όταν», όχι «αν». Όλοι σε κάποια φάση της ζωής μας θα αντιμετωπίσουμε μια σοβαρή χρόνια ασθένεια που θα μας κάνει να χάσουμε τον έλεγχο. Θα δούμε τη λειτουργία του σώματός μας να χειροτερεύει, τα αντανακλαστικά μας να πέφτουν, δε θα μπορούμε να αυτοεξυπηρετηθούμε, να κάνουμε αυτά που θέλουμε. Τα σώματά μας θα μας προδώσουν, και σε αυτή τη διαδικασία θα χάσουμε τον έλεγχο. Και αυτό είναι τρομακτικό. Όχι μόνο τρομακτικό. Είναι φρικτό. Όταν μιλώ με ασθενείς μου, αυτούς στην ανακουφιστική φροντίδα, πολλοί από τους οποίους αντιμετωπίζουν ασθένειες που θα τους σκοτώσουν, έχουν πολλά να φοβηθούν - πόνο, ναυτία, εμετούς, δυσκοιλιότητα, κούραση, την επικείμενη θνησιμότητά τους. Αλλά αυτό που τους φοβίζει περισσότερο από όλα είναι η πιθανότητα ότι κάποια στιγμή, -αύριο ή σε έναν μήνα από τώρα- θα χάσουν τον έλεγχο της υγείας τους, της ζωής τους, τη φροντίδα υγείας τους, και θα καταλήξουν εξαρτώμενοι από άλλους, και αυτό τους τρομοκρατεί.
And if that seems like a little thing for somebody with chronic illness, it's not -- not at all. When we face a chronic serious illness, whether it's rheumatoid arthritis or lupus or cancer or diabetes, or cirrhosis, we lose control. And note what I said: "when," not "if." All of us at some point in our lives will face a chronic serious illness that causes us to lose control. We'll see our function decline, some of us will see our cognition decline, we'll be no longer able to care for ourselves, to do the things that we want to do. Our bodies will betray us, and in that process, we'll lose control. And that's scary. Not just scary -- that's frightening, it's terrifying. When I talk to my patients, my palliative care patients, many of whom are facing illnesses that will end their lives, they have a lot of be frightened of -- pain, nausea, vomiting, constipation, fatigue, their impending mortality. But what scares them more than anything else is this possibility that at some point, tomorrow or a month from now, they're going to lose control of their health, of their lives, of their healthcare, and they're going to become dependent on others, and that's terrifying.
Γι' αυτό δεν προκαλεί έκπληξη όταν ασθενείς όπως η Ρόμπιν, για την οποία μόλις σας μίλησα, που γνώρισα σε εκείνη την κλινική, στράφηκε στην ιατρική κάνναβη προσπαθώντας να πάρει πίσω κάποια αίσθηση ελέγχου. Πώς το κάνουν όμως; Πώς τα κέντρα διανομής ιατρικής κάνναβης -όπως αυτό όπου γνώρισα τη Ρόμπιν- πώς δίνουν σε ασθενείς όπως τη Ρόμπιν πίσω τον έλεγχο που χρειάζονται; Και πώς το κάνουν με τρόπο που τα συνηθισμένα νοσοκομεία και κλινικές, τουλάχιστον για τη Ρόμπιν δεν τα καταφέρνουν; Ποιο είναι το μυστικό τους; Έτσι αποφάσισα να μάθω.
So it's no wonder really that patients like Robin, who I just told you about, who I met in that clinic, turn to medical marijuana to try to claw back some semblance of control. How do they do it though? How do these medical marijuana dispensaries -- like the one where I met Robin -- how do they give patients like Robin back the sort of control that they need? And how do they do it in a way that mainstream medical hospitals and clinics, at least for Robin, weren't able to? What's their secret? So I decided to find out.
Πήγα σε μια υποτυπώδη κλινική στο Βένις Μπιτς της Καλιφόρνια και πήρα συστατική που θα μου επέτρεπε να γίνω ασθενής ιατρικής κάνναβης. Πήρα συστατική επιστολή που θα μου επέτρεπε να αγοράσω ιατρική κάνναβη. Πήρα εκείνη τη συστατική παράνομα γιατί δεν είμαι κάτοικος της Καλιφόρνια, αυτό πρέπει να σημειωθεί. Επίσης, πρέπει να σημειωθεί ότι δε χρησιμοποίησα ποτέ εκείνη τη συστατική για να κάνω αγορά, και σε όλους εσάς τους αστυνομικούς δίωξης ναρκωτικών -
I went to a seedy clinic in Venice Beach in California and got a recommendation that would allow me to be a medical marijuana patient. I got a letter of recommendation that would let me buy medical marijuana. I got that recommendation illegally, because I'm not a resident of California -- I should note that. I should also note, for the record, that I never used that letter of recommendation to make a purchase, and to all of you DEA agents out there --
(Γέλια)
(Laughter)
λατρεύω τη δουλειά σας, συνεχίστε έτσι.
love the work that you're doing, keep it up.
(Γέλια)
(Laughter)
Αν και δε με άφησε να κάνω αγορά, εκείνο το γράμμα ήταν πολύτιμο γιατί με άφηνε να είμαι ασθενής. Με άφηνε να ζήσω αυτό που ζουν οι ασθενείς όπως η Ρόμπιν όταν πάνε σε κατάστημα διανομής ιατρικής κάνναβης. Και αυτό που έζησα, αυτό που ζουν κάθε μέρα εκατοντάδες χιλιάδες άτομα σαν τη Ρόμπιν - ήταν πραγματικά θαυμάσιο. Μπήκα στην κλινική, και από την ώρα που έμπαινα σε πολλά από αυτά τα κέντρα διανομής και τις κλινικές, ένιωθα ότι εκείνο το κέντρο διανομής, εκείνη η κλινική, ήταν εκεί για να με βοηθήσει. Υπήρχαν ερωτήσεις από την αρχή για το ποιος είμαι, τι δουλειά κάνω, ποιοι είναι οι στόχοι μου ψάχνοντας συνταγή ιατρικής κάνναβης ή για το προϊόν, ποιοι είναι οι στόχοι μου, οι προτιμήσεις μου, ποιες είναι οι ελπίδες μου, πώς πιστεύω ή ελπίζω ότι θα με βοηθήσει, τι φοβάμαι. Τέτοιες ερωτήσεις ακούνε συνέχεια οι ασθενείς όπως η Ρόμπιν. Αυτές είναι ερωτήσεις που μου δίνουν σιγουριά ότι το άτομο με το οποίο μιλάω πραγματικά ενδιαφέρεται για το καλό μου και θέλει να με γνωρίσει.
Even though it didn't let me make a purchase though, that letter was priceless because it let me be a patient. It let me experience what patients like Robin experience when they go to a medical marijuana dispensary. And what I experienced -- what they experience every day, hundreds of thousands of people like Robin -- was really amazing. I walked into the clinic, and from the moment that I entered many of these clinics and dispensaries, I felt like that dispensary, that clinic, was there for me. There were questions at the outset about who I am, what kind of work I do, what my goals are in looking for a medical marijuana prescription, or product, what my goals are, what my preferences are, what my hopes are, how do I think, how do I hope this might help me, what am I afraid of. These are the sorts of questions that patients like Robin get asked all the time. These are the sorts of questions that make me confident that the person I'm talking with really has my best interests at heart and wants to get to know me.
Το δεύτερο πράγμα που έμαθα σε αυτές τις κλινικές είναι η ευκαιρία για μάθηση. Εκπαίδευση από τα άτομα πίσω από τον πάγκο, και εκπαίδευση από τα άτομα στον χώρο αναμονής. Τα άτομα που γνώρισα ήταν πρόθυμα όταν καθόμουν δίπλα τους, άτομα σαν τη Ρόμπιν, να μου πουν ποιοι είναι, γιατί χρησιμοποιούν ιατρική κάνναβη, σε τι τους βοηθά, πώς τους βοηθά, να μου δώσουν συμβουλές και εισηγήσεις. Εκείνα τα δωμάτια αναμονής είναι κυψέλες διάδρασης, συμβουλών και υποστήριξης.
The second thing I learned in those clinics is the availability of education. Education from the folks behind the counter, but also education from folks in the waiting room. People I met were more than happy, as I was sitting next to them -- people like Robin -- to tell me about who they are, why they use medical marijuana, what helps them, how it helps them, and to give me advice and suggestions. Those waiting rooms really are a hive of interaction, advice and support.
Και τρίτον, τα άτομα πίσω από τον πάγκο. Εντυπωσιάστηκα από το πόσο πρόθυμοι ήταν αυτοί οι άνθρωποι να περάσουν μερικές φορές και πάνω από μία ώρα μιλώντας μου για τις διαφορές της μιας ποικιλίας από την άλλη, του καπνίσματος από το άτμισμα, των φαγώσιμων από τα βάμματα - και όλα αυτά, θυμηθείτε, χωρίς εγώ να αγοράζω κάτι. Θυμηθείτε την τελευταία φορά που πήγατε σε νοσοκομείο ή κλινική και την τελευταία φορά που κάποιος ξόδεψε μια ώρα να σας εξηγήσει όλα αυτά. Το γεγονός ότι ασθενείς όπως η Ρόμπιν πάνε σε τέτοιες κλινικές και σε αυτά τα κέντρα διανομής και παίρνουν τόση προσωπική προσοχή, και εκπαίδευση και εξυπηρέτηση, πραγματικά θα έπρεπε να αφυπνίσει το σύστημα υγείας. Άτομα σαν τη Ρόμπιν φεύγουν από τη συμβατική ιατρική, και πάνε σε κέντρα διανομής ιατρικής κάνναβης γιατί εκεί βρίσκουν αυτό που χρειάζονται.
And third, the folks behind the counter. I was amazed at how willing those people were to spend sometimes an hour or more talking me through the nuances of this strain versus that strain, smoking versus vaporizing, edibles versus tinctures -- all, remember, without me making any purchase whatsoever. Think about the last time you went to any hospital or clinic and the last time anybody spent an hour explaining those sorts of things to you. The fact that patients like Robin are going to these clinics, are going to these dispensaries and getting that sort of personalized attention and education and service, really should be a wake-up call to the healthcare system. People like Robin are turning away from mainstream medicine, turning to medical marijuana dispensaries because those dispensaries are giving them what they need.
Αν αυτό είναι αφύπνιση σε όλο το σύστημα της ιατρικής, είναι μια αφύπνιση πως πολλοί από τους συναδέλφους μου είτε δεν την ακούνε ή δε θέλουν να την ακούσουν. Όταν μιλάω με συναδέλφους μου, με παθολόγους για την ακρίβεια, για την ιατρική κάνναβη, λένε, «Χρειαζόμαστε περισσότερα στοιχεία. Περισσότερη έρευνα για τα πλεονεκτήματα και τα ρίσκα». Και ξέρετε τι; Έχουν δίκιο. Έχουν απόλυτο δίκιο. Χρειαζόμαστε πολλά περισσότερα στοιχεία για τα οφέλη της ιατρικής κάνναβης. Χρειάζεται επίσης να ζητήσουμε από την κυβέρνηση να επαναπρογραμματίσει την κάνναβη στο Πρόγραμμα ΙΙ, ή να το ακυρώσουν εντελώς για να επιτραπεί η έρευνα. Χρειαζόμαστε επίσης περισσότερη έρευνα σχετικά με τα ρίσκα της ιατρικής κάνναβης. Ξέρουμε πολλά για τους κινδύνους της ψυχαγωγικής χρήσης της, αλλά σχεδόν τίποτα για τα ρίσκα της ιατρικής κάνναβης. Σίγουρα χρειαζόμαστε έρευνα, αλλά με το να πούμε ότι χρειάζεται έρευνα και όχι ότι χρειάζεται να κάνουμε αλλαγές τώρα, χάνουμε εντελώς το νόημα. Άτομα σαν τη Ρόμπιν δε χρησιμοποιούν ιατρική κάνναβη επειδή κάνει θαύματα, ή επειδή πιστεύουν ότι δεν έχει καθόλου ρίσκα. Την αναζητούν γιατί ο τρόπος που πωλείται χορηγείται και χρησιμοποιείται, τους δίνει κάποιου είδους έλεγχο που χρειάζονται στη ζωή τους. Και αυτή είναι η αφύπνιση στην οποία πρέπει να δώσουμε σημασία.
If that's a wake-up call to the medical establishment, it's a wake-up call that many of my colleagues are either not hearing or not wanting to hear. When I talk to my colleagues, physicians in particular, about medical marijuana, they say, "Oh, we need more evidence. We need more research into benefits, we need more evidence about risks." And you know what? They're right. They're absolutely right. We do need much more evidence about the benefits of medical marijuana. We also need to ask the federal government to reschedule marijuana to Schedule II, or to deschedule it entirely to make that research possible. We also need more research into medical marijuana's risks. Medical marijuana's risks -- we know a lot about the risks of recreational use, we know next to nothing about the risks of medical marijuana. So we absolutely do need research, but to say that we need research and not that we need to make any changes now is to miss the point entirely. People like Robin aren't seeking out medical marijuana because they think it's a wonder drug, or because they think it's entirely risk-free. They seek it out because the context in which it's delivered and administered and used, gives them the sort of control they need over their lives. And that's a wake-up call we really need to pay attention to.
Τα καλά νέα είναι ότι υπάρχουν μαθήματα που μπορούμε να μάθουμε σήμερα από αυτά τα κέντρα διανομής. Είναι μαθήματα που πραγματικά πρέπει να μάθουμε. Αυτά τα κέντρα είναι συνήθως μικρές οικογενειακές επιχειρήσεις που τα διαχειρίζονται άτομα χωρίς ιατρική εκπαίδευση. Και ενώ είναι ντροπιαστικό να σκεφτείς ότι αυτά τα κέντρα διανομής προσφέρουν υπηρεσίες και υποστήριξη σύμφωνα με τις ανάγκες των ασθενών με τρόπους που συστήματα υγείας δισεκατομμυρίων δεν μπορούν, αυτό πρέπει να μας ντροπιάζει - αλλά μπορεί και να μας διδάξει. Μπορούμε να πάρουμε τουλάχιστον τρία μαθήματα από αυτά τα μικρά κέντρα διανομής.
The good news though is that there are lessons we can learn today from those medical marijuana dispensaries. And those are lessons we really should learn. These are often small, mom-and-pop operations run by people with no medical training. And while it's embarrassing to think that many of these clinics and dispensaries are providing services and support and meeting patients' needs in ways that billion-dollar healthcare systems aren't -- we should be embarrassed by that -- but we can also learn from that. And there are probably three lessons at least that we can learn from those small dispensaries.
Πρώτον: πρέπει να βρούμε τρόπους να δώσουμε στους ασθενείς περισσότερο έλεγχο, με μικρούς αλλά σημαντικούς τρόπους. Πώς και πότε να συναναστρεφόμαστε με παροχείς υγείας, πώς να χρησιμοποιούμε τα φάρμακα με τρόπο που δουλεύει γι' αυτούς. Στη δική μου δουλειά, έχω γίνει πολύ πιο δημιουργικός και ευέλικτος στον τρόπο που στηρίζω ασθενείς στην ασφαλή χρήση φαρμάκων για να διαχειρίζονται τα συμπτώματα - με έμφαση στην ασφάλεια. Πολλά από τα φάρμακα που συνταγογραφώ είναι οπιούχα ή βενζοδιαζεπίνες που μπορούν να είναι επικίνδυνα, αν γίνει κατάχρηση. Αλλά αυτό είναι το θέμα. Μπορούν να είναι επικίνδυνα σε υπερβολική δόση, αλλά και αναποτελεσματικά αν δε χρησιμοποιηθούν με τρόπο που ταιριάζει στους ασθενείς και στις ανάγκες τους. Αυτή η ευελιξία, αν δοθεί με ασφάλεια, μπορεί να είναι ιδιαίτερα πολύτιμη για τους ασθενείς και τις οικογένειές τους. Αυτό είναι το πρώτο.
One: we need to find ways to give patients more control in small but important ways. How to interact with healthcare providers, when to interact with healthcare providers, how to use medications in ways that work for them. In my own practice, I've gotten much more creative and flexible in supporting my patients in using drugs safely to manage their symptoms -- with the emphasis on safely. Many of the drugs I prescribe are drugs like opioids or benzodiazepines which can be dangerous if overused. But here's the point. They can be dangerous if they're overused, but they can also be ineffective if they're not used in a way that's consistent with what patients want and need. So that flexibility, if it's delivered safely, can be extraordinarily valuable for patients and their families. That's number one.
Δεύτερο: εκπαίδευση. Τεράστιες ευκαιρίες για να μάθουμε μερικά κόλπα από αυτά τα κέντρα διανομής να προσφέρουμε περισσότερη εκπαίδευση που δεν προαπαιτεί αναγκαστικά πολύ ιατρικό χρόνο, ή καθόλου χρόνο, αλλά ευκαιρίες για να μάθουμε για τα φάρμακα που χρησιμοποιούμε και γιατί, προγνώσεις, προβλέψεις για την εξέλιξη ασθενειών, και το πιο σημαντικό, ευκαιρίες για ασθενείς να μάθουν ο ένας από τον άλλον. Πώς μπορούμε να αντιγράψουμε αυτό που γίνεται σε αυτές τις κλινικές και τα κέντρα διανομής; Πώς οι ασθενείς μαθαίνουν και πώς μοιράζονται ο ένας με τον άλλο.
Number two: education. Huge opportunities to learn from some of the tricks of those medical marijuana dispensaries to provide more education that doesn't require a lot of physician time necessarily, or any physician time, but opportunities to learn about what medications we're using and why, prognoses, trajectories of illness, and most importantly, opportunities for patients to learn from each other. How can we replicate what goes on in those clinic and medical dispensary waiting rooms? How patients learn from each other, how people share with each other.
Και τέλος, το να βάζεις πρώτα τον ασθενή, -όπως αυτά τα κέντρα διανομής κάνουν- κάνοντας τους ασθενείς να νιώσουν αυτό που θέλουν, αυτό που χρειάζονται, είναι ο λόγος που, ως παροχείς υγείας, είμαστε εδώ. Για να ρωτάμε τι ελπίδες, φόβους, στόχους και προτιμήσεις έχουν οι ασθενείς. Ως πάροχος παρηγορητικής φροντίδας ρωτάω όλους τους ασθενείς μου τι ελπίζουν και τι φοβούνται. Αλλά υπάρχει ένα θέμα. Οι ασθενείς δεν πρέπει να περιμένουν να φτάσουν στο τελικό στάδιο της νόσου, πολλές φορές πριν τον θάνατο, δεν πρέπει να περιμένουν μέχρι να χρειαστεί να δουν έναν γιατρό σαν εμένα πριν κάποιος τους ρωτήσει, «Τι ελπίζεις;» «Τι φοβάσαι;» Αυτό πρέπει να ενσωματωθεί στον τρόπο λειτουργίας του συστήματος υγείας.
And last but not least, putting patients first the way those medical marijuana dispensaries do, making patients feel legitimately like what they want, what they need, is why, as healthcare providers, we're here. Asking patients about their hopes, their fears, their goals and preferences. As a palliative care provider, I ask all my patients what they're hoping for and what they're afraid of. But here's the thing. Patients shouldn't have to wait until they're chronically seriously ill, often near the end of life, they shouldn't have to wait until they're seeing a physician like me before somebody asks them, "What are you hoping for?" "What are you afraid of?" That should be baked into the way that healthcare is delivered.
Μπορούμε να το κάνουμε - πραγματικά μπορούμε. Οι κλινικές και τα κέντρα διανομής ιατρικής κάνναβης σε όλη τη χώρα το λύνουν σιγά σιγά αυτό. Βρίσκουν λύσεις με τρόπους που τα συμβατικά συστήματα υγείας είναι χρόνια πίσω. Αλλά μπορούμε να μάθουμε από αυτούς, και πρέπει να μάθουμε από αυτούς. Αρκεί μόνο να καταπιούμε τον εγωισμό μας, να αφήσουμε για ένα λεπτό την σκέψη ότι επειδή έχουμε τόσους τίτλους σπουδών, επειδή είμαστε ειδικοί, επειδή είμαστε διευθυντές ενός μεγάλου συστήματος υγείας, ξέρουμε οτιδήποτε υπάρχει για το πώς να καλύψουμε τις ανάγκες των ασθενών μας.
We can do this -- we really can. Medical marijuana dispensaries and clinics all across the country are figuring this out. They're figuring this out in ways that larger, more mainstream health systems are years behind. But we can learn from them, and we have to learn from them. All we have to do is swallow our pride -- put aside the thought for a minute that because we have lots of letters after our name, because we're experts, because we're chief medical officers of a large healthcare system, we know all there is to know about how to meet patients' needs.
Πρέπει να καταπιούμε την περηφάνια μας, πρέπει να επισκεφτούμε χώρους διανομής ιατρικής κάνναβης, πρέπει να καταλάβουμε τι κάνουν, πρέπει να ανακαλύψουμε γιατί τόσοι πολλοί ασθενείς σαν τη Ρόμπιν εγκαταλείπουν τις συνήθεις κλινικές και πάνε σε αυτά τα κέντρα διανομής ιατρικής κάνναβης. Πρέπει να ανακαλύψουμε τα κόλπα τους, τα εργαλεία τους, και πρέπει να μάθουμε από αυτούς. Αν το κάνουμε -και νομίζω πως μπορούμε και πρέπει οπωσδήποτε να το κάνουμε- μπορούμε να εγγυηθούμε ότι όλοι οι ασθενείς μας θα έχουν μια πολύ καλύτερη εμπειρία.
We need to swallow our pride. We need to go visit a few medical marijuana dispensaries. We need to figure out what they're doing. We need to figure out why so many patients like Robin are leaving our mainstream medical clinics and going to these medical marijuana dispensaries instead. We need to figure out what their tricks are, what their tools are, and we need to learn from them. If we do, and I think we can, and I absolutely think we have to, we can guarantee all of our patients will have a much better experience. Thank you.
Ευχαριστώ.
(Χειροκρότημα)
(Applause)