Σκεφτόμουν τη διαφορά ανάμεσα στις αρετές του βιογραφικού και στις αρετές του εγκωμίου. Οι αρετές του βιογραφικού είναι αυτές που βάζετε στο βιογραφικό σας, δηλαδή οι ικανότητες που φέρετε στην αγορά. Οι αρετές του εγκωμίου είναι αυτές που αναφέρονται στο εγκώμιο, που είναι βαθύτερες: ποιοι είστε, το βάθος σας, ποια είναι η φύση των σχέσεών σας, είστε τολμηροί, τρυφεροί, αξιόπιστοι, συνεπείς; Οι περισσότεροι από εμάς θα έλεγαν, ότι οι αρετές του εγκωμίου είναι οι πιο σημαντικές αρετές. Αλλά τουλάχιστον στην περίπτωσή μου, είναι αυτές που σκέφτομαι περισσότερο; Και η απάντηση είναι όχι.
So I've been thinking about the difference between the résumé virtues and the eulogy virtues. The résumé virtues are the ones you put on your résumé, which are the skills you bring to the marketplace. The eulogy virtues are the ones that get mentioned in the eulogy, which are deeper: who are you, in your depth, what is the nature of your relationships, are you bold, loving, dependable, consistency? And most of us, including me, would say that the eulogy virtues are the more important of the virtues. But at least in my case, are they the ones that I think about the most? And the answer is no.
Έτσι σκεφτόμουν αυτό το πρόβλημα, και με βοήθησε να το σκεφτώ ένας στοχαστής ο ραβίνος Τζόζεφ Σολοβέιτσικ, κι έγραψε ένα βιβλίο που λέγεται «Ο μόνος άντρας της πίστης» το 1965. Ο Σολοβέιτσικ είπε ότι η φύση μας έχει δύο πλευρές, που ονόμασε Αδάμ Ι και Αδάμ ΙΙ. Ο Αδάμ Ι είναι η εγκόσμια, φιλόδοξη, εξωτερική πλευρά της φύσης μας. Θέλει να χτίσει, να δημιουργήσει, να φτιάξει εταιρίες, να δημιουργήσει καινοτομία. Ο Αδάμ ΙΙ είναι η ταπεινή πλευρά της φύσης μας. Ο Αδάμ ΙΙ δεν θέλει μόνο να κάνει το καλό, αλλά να είναι και καλός, να ζήσει εσωτερικά με έναν τρόπο που τιμά τον Θεό, τη δημιουργία και τις δυνατότητές μας. Ο Αδάμ Ι θέλει να κατακτήσει τον κόσμο. Ο Αδάμ ΙΙ θέλει να ακούσει το κάλεσμα και να υπακούσει τον κόσμο. Ο Αδάμ Ι γεύεται την εκπλήρωση. Ο Αδάμ ΙΙ γεύεται την εσωτερική συνέπεια και δύναμη. Ο Αδάμ Ι ρωτά πώς λειτουργούν τα πράγματα. Ο Αδάμ ΙΙ ρωτά γιατί είμαστε εδώ. Το ρητό του Αδάμ Ι είναι «επιτυχία». Το ρητό του Αδάμ ΙΙ είναι «αγάπη, λύτρωση και ανταπόδοση».
So I've been thinking about that problem, and a thinker who has helped me think about it is a guy named Joseph Soloveitchik, who was a rabbi who wrote a book called "The Lonely Man Of Faith" in 1965. Soloveitchik said there are two sides of our natures, which he called Adam I and Adam II. Adam I is the worldly, ambitious, external side of our nature. He wants to build, create, create companies, create innovation. Adam II is the humble side of our nature. Adam II wants not only to do good but to be good, to live in a way internally that honors God, creation and our possibilities. Adam I wants to conquer the world. Adam II wants to hear a calling and obey the world. Adam I savors accomplishment. Adam II savors inner consistency and strength. Adam I asks how things work. Adam II asks why we're here. Adam I's motto is "success." Adam II's motto is "love, redemption and return."
Ο Σολοβέιτσικ υποστήριξε ότι αυτές οι δύο πλευρές της φύσης μας είναι σε πόλεμο μεταξύ τους. Ζούμε σε μια αέναη αυτο-αντιπαράθεση μεταξύ της εξωτερικής επιτυχίας και της εσωτερικής αξίας. Και το δύσκολο, θα έλεγα, γι' αυτές τις δύο πλευρές της φύσης μας είναι ότι λειτουργούν με διαφορετική λογική. Η εξωτερική λογική είναι μια οικονομική λογική: η εισροή οδηγεί στην εκροή, το ρίσκο οδηγεί σε ανταμοιβή. Η εσωτερική πλευρά της φύσης μας είναι μια ηθική λογική και συχνά μια αντίστροφη λογική. Πρέπει να δώσετε για να λάβετε. Πρέπει να παραδοθείτε σε κάτι έξω από τον εαυτό σας και να πάρετε δύναμη από τον ίδιο τον εαυτό σας. Πρέπει να κατακτήσετε την επιθυμία για να πάρετε αυτό που θέλετε. Για να εκπληρωθείτε, θα πρέπει να ξεχάσετε τον εαυτό σας. Για να βρείτε τον εαυτό σας, θα πρέπει να τον χάσετε.
And Soloveitchik argued that these two sides of our nature are at war with each other. We live in perpetual self-confrontation between the external success and the internal value. And the tricky thing, I'd say, about these two sides of our nature is they work by different logics. The external logic is an economic logic: input leads to output, risk leads to reward. The internal side of our nature is a moral logic and often an inverse logic. You have to give to receive. You have to surrender to something outside yourself to gain strength within yourself. You have to conquer the desire to get what you want. In order to fulfill yourself, you have to forget yourself. In order to find yourself, you have to lose yourself.
Τυχαίνει να ζούμε σε μια κοινωνία που ευνοεί τον Αδάμ Ι, και συχνά παραμελεί τον Αδάμ ΙΙ. Και το πρόβλημα είναι, ότι σας μεταμορφώνει σε ένα πονηρό ζώο που συμπεριφέρεται στη ζωή σαν θήραμα, και γίνεστε ένα κρύο, υπολογιστικό ον που γλιστρά σε ένα είδος μετριότητας όπου συνειδητοποιείτε τη διαφορά ανάμεσα στον εαυτό που επιθυμείτε και τον πραγματικό εαυτό. Δεν κερδίζετε τον τύπο του εγκωμίου που θέλετε, που ελπίζετε ότι θα σας δώσει κάποιος. Δεν έχετε το βάθος της πεποίθησης. Δεν έχετε μια συναισθηματική ηχηρότητα. Δεν δεσμευόσαστε σε εργασίες που χρειάζονται δέσμευση για παραπάνω από μια ζωή.
We happen to live in a society that favors Adam I, and often neglects Adam II. And the problem is, that turns you into a shrewd animal who treats life as a game, and you become a cold, calculating creature who slips into a sort of mediocrity where you realize there's a difference between your desired self and your actual self. You're not earning the sort of eulogy you want, you hope someone will give to you. You don't have the depth of conviction. You don't have an emotional sonorousness. You don't have commitment to tasks that would take more than a lifetime to commit.
Θυμήθηκα μια κοινή απάντηση μέσα από την ιστορία για το πώς χτίζετε έναν στιβαρό Αδάμ ΙΙ, πώς χτίζετε το βάθος του χαρακτήρα. Μέσα από την ιστορία, οι άνθρωποι επέστρεψαν στο παρελθόν τους, μερικές φορές σε μια πολύτιμη στιγμή στη ζωή τους, στην παιδική τους ηλικία, και συχνά, το μυαλό αιωρείται στο παρελθόν σε μια στιγμή ντροπής, σε κάποια αμαρτία, κάποια εγωιστική πράξη, μια πράξη παράλειψης, ρηχότητας, η αμαρτία του θυμού, η αμαρτία της αυτολύπησης, το να προσπαθείς να ευχαριστήσεις τον κόσμο, η έλλειψη κουράγιου. Ο Αδάμ Ι φτιάχνεται με το να στηρίζεστε στις δυνάμεις σας. Ο Αδάμ ΙΙ φτιάχνεται με το να πολεμάτε τις αδυναμίες σας. Πηγαίνετε μέσα στον εαυτό σας, βρίσκετε την αμαρτία που έχετε κάνει επανειλημμένα στη ζωή σας, την αμαρτία που σας χαρακτηρίζει, και από την οποία ξεπηδούν οι άλλες, και πολεμάτε αυτή την αμαρτία και παλεύετε με αυτήν, και από αυτή την πάλη, τα βάσανα δημιουργείται το βάθος του χαρακτήρα. Συχνά δεν έχουμε διδαχτεί να αναγνωρίζουμε την αμαρτία στον εαυτό μας, δεν έχουμε διδαχτεί σε αυτόν τον πολιτισμό πώς να παλεύουμε μαζί της, πώς να την αντιμετωπίζουμε, και πώς να την πολεμούμε. Ζούμε σε έναν πολιτισμό με τη νοοτροπία του Αδάμ Ι όπου είμαστε άναρθροι σχετικά με τον Αδάμ ΙΙ.
I was reminded of a common response through history of how you build a solid Adam II, how you build a depth of character. Through history, people have gone back into their own pasts, sometimes to a precious time in their life, to their childhood, and often, the mind gravitates in the past to a moment of shame, some sin committed, some act of selfishness, an act of omission, of shallowness, the sin of anger, the sin of self-pity, trying to be a people-pleaser, a lack of courage. Adam I is built by building on your strengths. Adam II is built by fighting your weaknesses. You go into yourself, you find the sin which you've committed over and again through your life, your signature sin out of which the others emerge, and you fight that sin and you wrestle with that sin, and out of that wrestling, that suffering, then a depth of character is constructed. And we're often not taught to recognize the sin in ourselves, in that we're not taught in this culture how to wrestle with it, how to confront it, and how to combat it. We live in a culture with an Adam I mentality where we're inarticulate about Adam II.
Τέλος, ο Ράινχολντ Νίμπουρ συνόψισε τη σύγκρουση, την πλήρη ζωή του Αδάμ Ι και Αδάμ ΙΙ, με αυτόν τον τρόπο: «Τίποτα που αξίζει δεν μπορεί να επιτευχθεί στη διάρκεια της ζωής μας· ως εκ τούτου πρέπει να σωθούμε μέσω της ελπίδας. Τίποτα το αληθινό ή όμορφο ή καλό δεν βγάζει νόημα σε κανένα άμεσο πλαίσιο της ιστορίας· ω εκ τούτου πρέπει να σωθούμε μέσω της πίστης. Όσο ενάρετο κι αν είναι αυτό που κάνουμε, δεν μπορεί να επιτευχθεί μόνο του· ως εκ τούτου πρέπει να σωθούμε μέσω της αγάπης. Καμία ενάρετη πράξη δεν είναι τόσο ενάρετη από την άποψη του φίλου ή του εχθρού μας όσο από τη δική μας άποψη. Ως εκ τούτου πρέπει να σωθούμε μέσω αυτής της τελικής μορφής αγάπης, που είναι η συγχώρεση».
Finally, Reinhold Niebuhr summed up the confrontation, the fully lived Adam I and Adam II life, this way: "Nothing that is worth doing can be achieved in our lifetime; therefore we must be saved by hope. Nothing which is true or beautiful or good makes complete sense in any immediate context of history; therefore we must be saved by faith. Nothing we do, however virtuous, can be accomplished alone; therefore we must be saved by love. No virtuous act is quite as virtuous from the standpoint of our friend or foe as from our own standpoint. Therefore we must be saved by that final form of love, which is forgiveness.”
Ευχαριστώ.
Thanks.
(Χειροκρότημα)
(Applause)