As a magician, I try to create images that make people stop and think. I also try to challenge myself to do things that doctors say are not possible. I was buried alive in New York City in a coffin, buried alive in a coffin in April, 1999, for a week. I lived there with nothing but water. And it ended up being so much fun that I decided I could pursue doing more of these things. The next one is I froze myself in a block of ice for three days and three nights in New York City. That one was way more difficult than I had expected. The one after that, I stood on top of a hundred-foot pillar for 36 hours. I began to hallucinate so hard that the buildings that were behind me started to look like big animal heads.
Kao mađioničar, pokušavam da stvorim prizore koji će naterati ljude da zastanu i zamisle se. Takođe pokušavam da radim stvari za koje doktori kažu da su nemoguće. Bio sam živ zakopan u Njujorku u sanduku, u aprilu 1999, na nedelju dana. Tamo sam živeo bez ičega osim vode. To je ispalo toliko zabavno da sam odlučio da nastavim da radim još ovakvih stvari. Posle toga sam se zamrzao u komadu leda, na tri dana i tri noći u Njujorku. To je bilo mnogo teže nego što sam očekivao. Posle toga, stajao sam na vrhu stuba od 30 metara 36 sati. Počeo sam toliko da haluciniram da su mi zgrade iza mene izgledale kao velike glave životinja.
So, next I went to London. In London I lived in a glass box for 44 days with nothing but water. It was, for me, one of the most difficult things I'd ever done, but it was also the most beautiful. There was so many skeptics, especially the press in London, that they started flying cheeseburgers on helicopters around my box to tempt me.
Zatim sam otišao u London. U Londonu sam živeo u staklenoj kutiji 44 dana bez ičega osim vode. To mi je bila jedna od najtežih stvari koje sam uradio, ali takođe i najlepša. Bilo je toliko skeptika, naročito štampa u Londonu, da su nosili čizburgere
(Laughter)
u helikopterima oko moje kutije da bi me iskušavali. (Smeh)
So, I felt very validated when the New England Journal of Medicine actually used the research for science.
Osetio sam se vrlo vrednovanim kad je "New England Journal of Medicine" iskoristio to istraživanje za nauku.
My next pursuit was I wanted to see how long I could go without breathing, like how long I could survive with nothing, not even air. I didn't realize that it would become the most amazing journey of my life.
Sledeće sam hteo da vidim koliko dugo mogu da izdržim bez vazduha, koliko dugo mogu da preživim bez ičega, čak i vazduha. Nisam znao da će to biti najneverovatnija avantura mog života.
As a young magician, I was obsessed with Houdini and his underwater challenges. So, I began, early on, competing against the other kids, seeing how long I could stay underwater while they went up and down to breathe, you know, five times, while I stayed under on one breath. By the time I was a teenager, I was able to hold my breath for three minutes and 30 seconds. I would later find out that was Houdini's personal record.
Kao mlad mađioničar bio sam opsednut Hudinijem i njegovim izazovima pod vodom. Rano sam počeo da se takmičim s drugom decom da vidim koliko dugo mogu da ostanem pod vodom dok oni izranjaju da uzmu vazduh pet puta dok ja izdržavam s jednim udahom. Kao tinejdžer, već sam mogao da zadržim dah tri minuta i 30 sekundi. Kasnije sam saznao da je to bio Hudinijev lični rekord.
In 1987 I heard of a story about a boy that fell through ice and was trapped under a river. He was underneath, not breathing for 45 minutes. When the rescue workers came, they resuscitated him and there was no brain damage. His core temperature had dropped to 77 degrees. As a magician, I think everything is possible. And I think if something is done by one person, it can be done by others. I started to think, if the boy could survive without breathing for that long, there must be a way that I could do it.
Godine 1987, čuo sam priču o dečaku koji je propao kroz led na reci i ostao zarobljen ispod. Bio je dole, bez daha, 45 minuta. Kad su spasioci došli, oživeli su ga i nije bilo oštećenja mozga. Njegova telesna temperatura je pala na 25 stepeni celzijusa. Kao mađioničar, mislim da je sve moguće. Mislim da ako je jedan čovek nešto uradio, to mogu da urade i drugi. Počeo sam da razmišljam: ako je dečak mogao da preživi bez disanja toliko dugo, mora da i ja to mogu nekako to da uradim.
So, I met with a top neurosurgeon. And I asked him, how long is it possible to go without breathing, like how long could I go without air? And he said to me that anything over six minutes you have a serious risk of hypoxic brain damage. So, I took that as a challenge, basically.
Otišao sam kod vrhunskog neurohirurga, i pitao ga koliko dugo je moguće ne disati, koliko dugo mogu da budem bez vazduha? Rekao mi je da sve preko šest minuta predstavlja ozbiljan rizik za dobijanje hipoksičnog oštećenja mozga. To sam shvatio kao izazov.
(Laughter)
(Smeh)
My first try, I figured that I could do something similar, and I created a water tank, and I filled it with ice and freezing cold water. And I stayed inside of that water tank hoping my core temperature would start to drop. And I was shivering. In my first attempt to hold my breath, I couldn't even last a minute. So, I realized that was completely not going to work.
Moj prvi pokušaj je bio da uradim nešto slično. Konstruisao sam rezervoar s vodom i napunio ga ledom i ledenom vodom. Ušao sam u taj rezervoar nadajući se da će temperatura početi da mi pada. I tresao sam se. U prvom pokušaju da zadržim dah nisam izdržao čak ni minut. I shvatio sam da to neće funkcionisati.
I went to talk to a doctor friend -- and I asked him, "How could I do that?" "I want to hold my breath for a really long time. How could it be done?" And he said, "David, you're a magician, create the illusion of not breathing, it will be much easier."
Otišao sam kod prijatelja koji je lekar i pitao ga kako bih mogao to da izvedem? "Hoću da izdržim bez daha veoma dugo. Kako bi to moglo da se izvede?" Rekao je: "Dejvide, ti si mađioničar. Napravi iluziju zadržavanja daha, biće ti mnogo lakše."
(Laughter)
(Smeh)
So, he came up with this idea of creating a rebreather, with a CO2 scrubber, which was basically a tube from Home Depot, with a balloon duct-taped to it, that he thought we could put inside of me, and somehow be able to circulate the air and rebreathe with this thing in me. This is a little hard to watch. But this is that attempt. So, that clearly wasn't going to work.
Smislio je ideju da napravim aparat za disanje sa pretvaračem ugljen-dioksida, što je u suštini obična cev iz prodavnice sa balonom zalepljenim selotejpom koji smo hteli da ubacimo u mene, tako da nekako mogu da dišem sa ovom napravom u sebi. Ovo je malo teško za gledanje. Ali to je bio taj pokušaj. Ovo, očigledno, nije funkcionisalo.
(Laughter)
(Smeh)
Then I actually started thinking about liquid breathing. There is a chemical that's called perflubron. And it's so high in oxygen levels that in theory you could breathe it. So, I got my hands on that chemical, filled the sink up with it, and stuck my face in the sink and tried to breathe that in, which was really impossible. It's basically like trying to breathe, as a doctor said, while having an elephant standing on your chest. So, that idea disappeared.
Onda sam počeo da razmišljam o tečnom disanju. Postoji hemikalija koja se zove perflubron. Ona ima toliko visok nivo kiseonika da bi, u teoriji, mogla da se udiše. Nabavio sam tu hemikaliju, napunio sudoperu njom i zagnjurio glavu i pokušao da je udišem, što je bilo nemoguće. Kako je doktor rekao: to je kao da pokušavate da dišete dok vam slon stoji na grudima. Tako da je ta ideja nestala.
Then I started thinking, would it be possible to hook up a heart/lung bypass machine and have a surgery where it was a tube going into my artery, and then appear to not breathe while they were oxygenating my blood? Which was another insane idea, obviously.
Onda sam počeo da razmišljam, da li bi bilo moguće prikačiti srčani/plućni bajpas i operacijom ubaciti cev u moju arteriju da izgleda kao da ne dišem, dok se u stvari moja krv puni kiseonikom? To je očigledno bila još jedna luda ideja.
Then I thought about the craziest idea of all the ideas: to actually do it.
Onda mi je pala na pamet najluđa ideja od svih: da stvarno to uradim.
(Laughter)
(Smeh)
To actually try to hold my breath past the point that doctors would consider you brain dead. So, I started researching into pearl divers. You know, because they go down for four minutes on one breath. And when I was researching pearl divers, I found the world of free-diving. It was the most amazing thing that I ever discovered, pretty much. There is many different aspects to free-diving. There is depth records, where people go as deep as they can. And then there is static apnea. That's holding your breath as long as you can in one place without moving. That was the one that I studied.
Da probam da zadržim dah preko granice gde lekari konstatuju moždanu smrt. Tako sam počeo da proučavam lovce na bisere. Zato što oni zaranjaju na 4 minuta sa jednim udahom. I dok sam ih proučavao, otkrio sam svet ronjenja na dah. To je najneverovatnija stvar koju sam ikada otkrio. Ima mnogo različitih aspekata ronjenja na dah. Postoje dubinski rekordi, gde ljudi zaranjaju što dublje mogu. Zatim, postoji statička apnea. To je zadržavanje daha što duže, u jednom mestu, bez pomeranja. To je ono što sam proučavao.
The first thing that I learned is when you're holding your breath, you should never move at all; that wastes energy. And that depletes oxygen, and it builds up CO2 in your blood. So, I learned never to move. And I learned how to slow my heart rate down. I had to remain perfectly still and just relax and think that I wasn't in my body, and just control that. And then I learned how to purge. Purging is basically hyperventilating. You blow in and out --
Prvo što sam naučio je da kada zadržavate dah, ne bi trebalo da se uopšte pomerate, jer to troši energiju. To crpi kiseonik i povećava CO2 u vašoj krvi. Tako sam naučio da se ne pomeram. I naučio sam kako da usporim otkucaje srca. Trebalo je da ostanem savršeno miran i da se samo opustim, da razmišljam da nisam u svom telu i da to kontrolišem. A onda sam naučio kako da se pročistim. Pročišćavanje je u suštini hiperventilacija. Udahnete i izdahnete...
(Breathing loudly)
You do that, you get lightheaded, you get tingling. And you're really ridding your body of CO2. So, when you hold your breath, it's infinitely easier. Then I learned that you have to take a huge breath, and just hold and relax and never let any air out, and just hold and relax through all the pain.
Kad ovo radite, javljaju se vrtoglavica i žmarci i eliminiše se CO2 iz vašeg tela. Tako da, kad zadržavate dah, beskonačno je lakše. Onda sam naučio da treba da udahnete duboko, da se opustite i ne puštate vazduh i da ostanete opušteni dok traje bol.
Every morning, this is for months, I would wake up and the first thing that I would do is I would hold my breath for, out of 52 minutes, I would hold my breath for 44 minutes. So, basically what that means is I would purge, I'd breathe really hard for a minute. And I would hold, immediately after, for five and a half minutes. Then I would breathe again for a minute, purging as hard as I can, then immediately after that I would hold again for five and a half minutes. I would repeat this process eight times in a row. Out of 52 minutes, you're only breathing for eight minutes. At the end of that you're completely fried, your brain. You feel like you're walking around in a daze. And you have these awful headaches. Basically, I'm not the best person to talk to when I'm doing that stuff.
Svakog dana tokom nekoliko meseci, budio sam se i prvo što bih uradio bilo je to da zadržavam dah. Od 52 minuta, zadržavao bih dah 44 minuta. To znači da sam se pročišćavao. Disao sam ubrzano jedan minut, i odmah posle toga, izdržavao sam pet i po minuta. Onda sam opet disao jedan minut, pročišćavajući se što sam više mogao, i opet zadržavao dah pet i po minuta. Ponavljao sam taj proces osam puta zaredom. Od 52 minuta, dišete samo osam minuta. Posle toga, vaš mozak je totalno iscrpljen. Osećate se kao da ste ošamućeni i imate užasne glavobolje. Sve u svemu, nisam najbolja osoba za razgovor kad radim to.
I started learning about the world-record holder. His name is Tom Sietas. And this guy is perfectly built for holding his breath. He's six foot four. He's 160 pounds. And his total lung capacity is twice the size of an average person. I'm six foot one, and fat. We'll say big-boned.
Onda sam čuo za svetskog rekordera. On se zove Tom Zitas. Ovaj tip je savršeno građen za zadržavanje daha. Visok je 195cm. Težak 72kg. A ima kapacitet pluća duplo veći od prosečne osobe. Ja sam visok 185cm, i debeo. Reći ćemo da imam teške kosti.
(Laughter)
(Smeh)
I had to drop 50 pounds in three months. So, everything that I put into my body, I considered as medicine. Every bit of food was exactly what it was for its nutritional value. I ate really small controlled portions throughout the day. And I started to really adapt my body.
Morao sam da smršam 20kg za tri meseca. Sve što sam stavljao u sebe smatrao sam za lek. Svaki delić hrane je imao odgovarajuću nutritivnu vrednost. Jeo sam vrlo male, kontrolisane porcije celog dana i počeo sam da prilagođavam svoje telo.
[Individual results may vary]
[Rezultati mogu da se razlikuju u zavisnosti od osobe]
(Laughter)
(Smeh)
The thinner I was, the longer I was able to hold my breath. And by eating so well and training so hard, my resting heart-rate dropped to 38 beats per minute. Which is lower than most Olympic athletes. In four months of training, I was able to hold my breath for over seven minutes. I wanted to try holding my breath everywhere. I wanted to try it in the most extreme situations to see if I could slow my heart rate down under duress.
Što sam mršaviji bio, to sam duže mogao da zadržim dah. I pošto sam tako dobro jeo i trenirao, otkucaji srca u mirovanju su mi se smanjili na 38 u minutu. Što je manje nego kod većine sportista olimpijaca. Posle 4 meseca treninga, mogao sam da zadržim dah preko sedam minuta. Hteo sam da zadržavam dah svuda. Hteo sam to da probam u najekstremnijim situacijama da vidim da li mogu da usporim otkucaje srca
(Laughter)
pod prinudom.
I decided that I was going to break the world record live on prime-time television. The world record was eight minutes and 58 seconds, held by Tom Sietas, that guy with the whale lungs I told you about. I assumed that I could put a water tank at Lincoln Center and if I stayed there a week not eating, I would get comfortable in that situation and I would slow my metabolism, which I was sure would help me hold my breath longer than I had been able to do it. I was completely wrong.
(Smeh) Odlučio sam da oborim svetski rekord uživo u udarnom terminu na televiziji. Svetski rekord od 8 minuta i 58 sekundi je držao Tom Zitas, o kom sam vam pričao, sa džinovskim plućima. (Smeh) Pretpostavio sam da mogu da stavim cisternu u Linkoln centar i ako bih ostao tamo nedelju dana da ne jedem ništa, bio bih komotan u toj situaciji i usporio bih metabolizam, što bi mi sigurno pomoglo da zadržim dah duže nego što sam inače mogao. Uopšte nisam bio u pravu.
I entered the sphere a week before the scheduled air date. And I thought everything seemed to be on track. Two days before my big breath-hold attempt, for the record, the producers of my television special thought that just watching somebody holding their breath, and almost drowning, is too boring for television.
Ušao sam u loptu nedelju dana pre zakazanog emitovanja. I mislio sam da sve izgleda da ide po planu. Dva dana pre mog pokušaja zadržavanja daha, producenti mog TV specijala su pomislili da je gledati nekoga ko zadržava dah, i skoro se davi, suviše dosadno za televiziju.
(Laughter)
(Smeh)
So, I had to add handcuffs, while holding my breath, to escape from. This was a critical mistake. Because of the movement, I was wasting oxygen. And by seven minutes I had gone into these awful convulsions. By 7:08, I started to black out. And by seven minutes and 30 seconds, they had to pull my body out and bring me back. I had failed on every level.
Tako da sam morao da dodam lisice kojih ću se oslobađati dok zadržavam dah. To je bila ključna greška. Zbog pokretanja, trošio sam kiseonik. I u sedmom minutu dobio sam užasne grčeve. Na 7:08, počeo sam da gubim svest. i do 7 minuta i 30 sekundi, morali su da me izvuku i da me ožive. Omašio sam na svim nivoima.
(Laughter)
(Smeh)
So, naturally, the only way out of the slump that I could think of was, I decided to call Oprah.
Prirodno, jedni način kog sam se setio da opravdam poraz bio je da pozovem Opru.
(Laughter)
(Smeh)
I told her that I wanted to up the ante and hold my breath longer than any human being ever had. This was a different record. This was a pure O2 static apnea record that Guinness had set the world record at 13 minutes. So, basically you breathe pure O2 first, oxygenating your body, flushing out CO2, and you are able to hold much longer. I realized that my real competition was the beaver.
Rekao sam joj da hoću da povisim ulog i pokušam da zadržim dah duže nego iko ikada. Ovaj put je to bio drugačiji rekord. To je rekord u statičkoj apnei sa čistim kiseonikom, koji je po Ginisu 13 minuta. Dakle, prvo udišete čist kiseonik i punite organizam njime, dok izbacujete CO2 i možete mnogo duže da izdržite. Shvatio sam da mi je prava konkurencija
(Laughter)
u stvari, dabar.
(Laughter ends)
(Smeh)
In January of '08, Oprah gave me four months to prepare and train. So, I would sleep in a hypoxic tent every night. A hypoxic tent is a tent that simulates altitude at 15,000 feet. So, it's like base camp, Everest. What that does is, you start building up the red bloodcell count in your body, which helps you carry oxygen better. Every morning, again, after getting out of that tent, your brain is completely wiped out. My first attempt on pure O2, I was able to go up to 15 minutes. So, it was a pretty big success.
U januaru 2008, Opra mi je dala četiri meseca da se pripremim i utreniram. Spavao sam u hipoksičnom šatoru svake noći. Hipoksični šator je šator koji simulira nadmorsku visinu od 4.500 metara. Kao bazni logor na Mont Everestu. Od toga počinje da vam se povećava broj crvenih krvnih zrnaca u organizmu, što vam pomaže da bolje prenosite kiseonik. Svakog jutra iznova, kad izađete iz šatora mozak vam je potpuno razbijen. U mom prvom pokušaju sa čistim O2 uspeo sam da izdržim 15 minuta. Tako da je to bio prilično veliki uspeh.
The neurosurgeon pulled me out of the water because in his mind, at 15 minutes your brain is done, you're brain dead. So, he pulled me up, and I was fine. There was one person there that was definitely not impressed. It was my ex-girlfriend. While I was breaking the record underwater for the first time, she was sifting through my Blackberry, checking all my messages.
Neurohirurg me je izvukao iz vode jer za njega, u 15. minutu vaš mozak je mrtav. Izvukao me je i bio sam dobro. Postojala je jedna osoba koja nije bila impresionirana. Moja bivša devojka. Dok sam obarao rekord pod vodom prvi put, ona je proveravala moj blekberi i gledala moje poruke.
(Laughter)
(Smeh)
My brother had a picture of it. It is really --
Moj brat ju je uslikao. Stvarno je bilo...
(Laughter)
(Smeh)
(Laughter ends)
Zatim sam objavio da želim da oborim
I then announced that I was going to go for Sietas' record, publicly. And what he did in response, is he went on Regis and Kelly, and broke his old record. Then his main competitor went out and broke his record. So, he suddenly pushed the record up to 16 minutes and 32 seconds. Which was three minutes longer than I had prepared. It was longer than the record.
Zitasov rekord, javno. A on je, kao odgovor na to, otišao kod Redžisa i Keli i oborio svoj stari rekord. Onda je njegov glavni konkurent oborio njegov rekord. I odjednom je podigao rekord na 16 minuta i 32 sekunde. Što je bilo tri minuta duže od onoga na šta sam ja bio spreman.
I wanted to get the Science Times to document this. I wanted to get them to do a piece on it. So, I did what any person seriously pursuing scientific advancement would do. I walked into the New York Times offices and did card tricks to everybody.
Bilo je duže od rekorda. Onda sam želeo da "Sajens Tajms" dokumentuje to. Hteo sam da im javim da objave članak o tome. I uradio sam ono što bi uradio svako ko ozbiljno prati naučni napredak. Ušao sam u kancelarije Njujork Tajmsa
(Laughter)
i pokazivao svima trikove s kartama.
So, I don't know if it was the magic or the lure of the Cayman Islands, but John Tierney flew down and did a piece on the seriousness of breath-holding.
(Smeh) Ne znam da li je bilo do magije ili sujeverja s Kajmanskih ostrva, ali Džon Tirni je seo
While he was there, I tried to impress him, of course. And I did a dive down to 160 feet, which is basically the height of a 16 story building, and as I was coming up, I blacked out underwater, which is really dangerous; that's how you drown. Luckily, Kirk had seen me and he swam over and pulled me up.
i napisao članak o ozbiljnosti zadržavanja daha. Dok je bio tamo, pokušao sam da ga impresioniram i zaronio sam na 50 metara, što je visina zgrade od 16 spratova, i dok sam izranjao, onesvestio sam se pod vodom, što je zaista opasno; tako možete da se udavite. Srećom Kirk me je video i doplivao je i izvukao me.
So, I started full focus. I completely trained to get my breath-hold time up for what I needed to do. But there was no way to prepare for the live television aspect of it, being on Oprah. But in practice, I would do it face down, floating on the pool. But for TV they wanted me to be upright so they could see my face, basically. The other problem was the suit was so buoyant that they had to strap my feet in to keep me from floating up. So, I had to use my legs to hold my feet into the straps that were loose, which was a real problem for me. That made me extremely nervous, raising the heart rate.
Onda sam se potpuno usredsredio. Potpuno sam uvežbao da zadržim dah koliko je trebalo. Ali nije bilo moguće pripremiti se za televizijski aspekt toga: biti uživo kod Opre. Vežbao sam s licem nadole, plutajući u bazenu. Ali za TV su hteli da stojim uspravno da bi mi mogli da mi vide lice. Drugi problem je bio taj što je odelo bilo toliko plutajuće da su morali da mi vežu noge da ne bih isplutao nagore. Tako da sam morao da držim noge u kaiševima koji su bili labavi, što mi je bio veliki problem. To me je činilo izuzetno nervoznim
Then, what they also did was, which we never did before, is there was a heart-rate monitor. And it was right next to the sphere. So, every time my heart would beat, I'd hear the beep-beep-beep-beep, you know, the ticking, really loud. Which was making me more nervous. And there was no way to slow my heart rate down. Normally, I would start at 38 beats per minute, and while holding my breath, it would drop to 12 beats per minute, which is pretty unusual.
i ubrzavalo otkucaje srca. Onda, još nešto što nismo nikad uradili, tu je bio monitor za merenje otkucaja srca. Bio je odmah pored lopte. I svaki put kad bi mi otkucalo srce, čuo bih bip-bip-bip-bip, baš glasno kucanje. Što me je činilo još nervoznijim. A nema načina da usporim otkucaje srca. Obično bih počeo sa 38 otkucaja u minutu i tokom zadržavanja daha, pao bih na 12 otkucaja u minutu, što je prilično neobično.
(Laughter)
(Smeh)
This time it started at 120 beats, and it never went down. I spent the first five minutes underwater desperately trying to slow my heart rate down. I was just sitting there thinking, "I've got to slow this down. I'm going to fail." And I was getting more nervous. And the heart rate just kept going up and up, all the way up to 150 beats. Basically it's the same thing that created my downfall at Lincoln Center. It was a waste of O2. When I made it to the halfway mark, at eight minutes, I was 100 percent certain that I was not going to be able to make this. There was no way for me to do it.
Ovaj put je počelo sa 120 otkucaja i nije se više spuštalo. Proveo sam prvih 5 minuta pod vodom očajnički pokušavajući da usporim otkucaje. Samo sam stajao tamo i mislio: "Moram da ga usporim, neću uspeti, neću uspeti." I postajao sam još nervozniji. A otkucaji su se samo ubrzavali, sve do 150 otkucaja. To je ista stvar koja je bila zaslužna za debakl u Linkoln centru. Gubljenje kiseonika. Kad sam stigao do polovine, do 8 minuta, bio sam 100 posto siguran da neću uspeti. Nije bilo načina da to uradim.
I figured, Oprah had dedicated an hour to doing this breath-hold thing, if I had cracked early, it would be a whole show about how depressed I am.
Pa sam pomislio: Opra je posvetila sat vremena ovoj predstavi zadržavanja daha, i ako bih rano doživeo krah, cela emisija bi bila o tome kako sam depresivan.
(Laughter)
(Smeh)
So, I figured I'm better off just fighting and staying there until I black out, at least then they can pull me out and take care of me and all that.
Pa sam pomislio da je bolje da se borim i ostanem tamo dok se ne onesvestim, barem mogu da me izvuku i pruže mi pomoć i sve to.
(Laughter)
(Smeh)
I kept pushing to 10 minutes. At 10 minutes you start getting all these really strong tingling sensations in your fingers and toes. And I knew that that was blood shunting, when the blood rushes away from your extremities to provide oxygen to your vital organs. At 11 minutes I started feeling throbbing sensations in my legs, and my lips started to feel really strange.
Naprezao sam se do 10. minuta. U 10. minutu počinjete da osećate vrlo jake žmarce u prstima na rukama i nogama. Znao sam da je to oticanje krvi, kada krv odlazi iz ekstremiteta da bi snabdela kiseonikom vitalne organe. U 11. minutu počeo sam da osećam pulsiranje u nogama i imao sam čudan osećaj u usnama.
At minute 12 I started to have ringing in my ears, and I started to feel my arm going numb. And I'm a hypochondriac, and I remember arm numb means heart attack. So, I started to really get really paranoid. Then at 13 minutes, maybe because of the hypochondria, I started feeling pains all over my chest. It was awful.
U 12. minutu počelo je da mi zvoni u ušima i počela je da mi trne ruka. A ja sam hipohondar, i setio sam se da utrnutost znači srčani udar. I počeo sam da paranoišem. Zatim, u 13. minutu, možda zbog hipohondrije, počeo sam da osećam bol u grudima. Bilo je grozno.
(Laughter)
U 14. minutu
At 14 minutes, I had these awful contractions, like this urge to breathe.
imao sam užasne kontrakcije, kao onaj poriv za disanjem.
(Laughter)
(Smeh)
(Laughter ends)
At 15 minutes I was suffering major O2 deprivation to the heart. And I started having ischemia to the heart. My heartbeat would go from 120 to 50, to 150, to 40, to 20, to 150 again. It would skip a beat. It would start. It would stop. And I felt all this. And I was sure that I was going to have a heart attack.
U 15. minutu sam imao veliki prekid dotoka kiseonika u srce. Imao sam ishemiju srca. Otkucaji srca su mi išli od 120 do 50, do 150, 40, 20, pa ponovo do 150. Preskočilo bi otkucaj, pa bi krenulo, pa stalo. Sve sam to osećao. Bio sam siguran da ću dobiti srčani udar.
So, at 16 minutes what I did is I slid my feet out because I knew that if I did go out, if I did have a heart attack, they'd have to jump into the binding and take my feet out before pulling me up. I was really nervous. I let my feet out, and I started floating to the top. And I didn't take my head out. But I was just floating there waiting for my heart to stop, just waiting.
I u 16. minutu sam izvukao noge jer sam znao da, da sam umro, da sam imao srčani udar, morali bi da počnu da mi odvezuju i izvlače noge pre nego što me izvuku. Bio sam veoma uplašen. Oslobodio sam noge i počeo da plutam ka vrhu. I nisam izvukao glavu, već sam samo plutao čekajući da mi srce stane, samo sam čekao.
They had doctors with the "Pst," you know, sitting there waiting. And then suddenly I hear screaming. And I think that there is some weird thing -- that I had died or something had happened. And then I realized that I had made it to 16:32. So, with the energy of everybody that was there, I decided to keep pushing. And I went to 17 minutes and four seconds.
Imali su doktore sa onim "pš", pa sam čekao. I onda sam iznenada čuo vrištanje. Pomislio sam da se nešto čudno desilo - da sam umro ili tako nešto. I onda sam shvatio da sam izdržao do 16:32. Sa energijom svih koji su bili tamo odlučio sam da se napregnem. I stigao sam do 17 minuta i 4 sekunde.
(Applause)
(Aplauz)
(Applause ends)
As though that wasn't enough, what I did immediately after is I went to Quest Labs and had them take every blood sample that they could to test for everything and to see where my levels were, so the doctors could use it, once again. I also didn't want anybody to question it. I had the world record and I wanted to make sure it was legitimate.
Kao da to nije bilo dovoljno, odmah posle sam otišao u laboratoriju Kvest da mi uzmu sve moguće uzorke krvi i testiraju sve da bi videli gde su mi nivoi, tako da su doktori ponovo imali koristi. I nisam hteo da niko to dovodi u pitanje. Imao sam svetski rekord i želeo sam
So, I get to New York City the next day, I'm walking out of the Apple store, and this kid walks up to me he's like, "Yo, D!" I'm like "Yeah?" He said, "If you really held your breath that long, why'd you come out of the water dry?" I was like "What?"
da budem siguran da je legitiman. Otišao sam u Njujork sledećeg dana i neko dete mi je prišlo dok sam izlazio iz Epl prodavnice i reklo: "Hej Dejvide!" "Da?", rekao sam. "Ako si stvarno zadržao dah toliko dugo, kako to da si izašao iz vode suv?" Rekao sam: "Molim?"
(Laughter)
(Smeh)
And that's my life. So --
To vam je moj život. Tako da...
(Laughter)
(Smeh)
As a magician, I try to show things to people that seem impossible. And I think magic, whether I'm holding my breath or shuffling a deck of cards, is pretty simple. It's practice, it's training, and it's -- (Sobs) It's practice, it's training and experimenting,
Kao mađioničar, pokušavam da prikažem ljudima stvari koje izgledaju nemoguće. I mislim da je magija, bilo da zadržavam dah ili mešam špil karata, vrlo jednostavna. To je vežbanje, trening i - vežba, trening i eksperimentisanje,
(Sobs)
dok se trudim uprkos bolu da budem što bolji.
while pushing through the pain to be the best that I can be. And that's what magic is to me, so, thank you.
I to je ono što je za mene magija, i hvala vam. (Aplauz)
(Applause)