As a magician, I try to create images that make people stop and think. I also try to challenge myself to do things that doctors say are not possible. I was buried alive in New York City in a coffin, buried alive in a coffin in April, 1999, for a week. I lived there with nothing but water. And it ended up being so much fun that I decided I could pursue doing more of these things. The next one is I froze myself in a block of ice for three days and three nights in New York City. That one was way more difficult than I had expected. The one after that, I stood on top of a hundred-foot pillar for 36 hours. I began to hallucinate so hard that the buildings that were behind me started to look like big animal heads.
Kā burvju mākslinieks es mēģinu radīt tēlus, kas liek apstāties un padomāt. Es cenšos arī izaicināt sevi ar lietām, ko ārsti uzskata par neiespējamām. Mani dzīvu apraka zārkā Ņujorkā, apraka dzīvu uz nedēļu 1999. gada aprīlī. Es tur pārtiku tikai no ūdens. Un tas izrādījās tik aizraujoši, ka es nolēmu paveikt vairāk tamlīdzīgu lietu. Tad es iesaldēju sevi uz trijām diennaktīm ledus gabalā Ņujorkā. Tas bija daudz grūtāk, nekā es biju iedomājies. Pēc tam es 36 stundas nostāvēju uz 30 metru augstas kolonnas. Halucinācijas bija tik stipras, ka ēkas aiz manis sāka izskatīties pēc lielu dzīvnieku galvām.
So, next I went to London. In London I lived in a glass box for 44 days with nothing but water. It was, for me, one of the most difficult things I'd ever done, but it was also the most beautiful. There was so many skeptics, especially the press in London, that they started flying cheeseburgers on helicopters around my box to tempt me.
Tad es devos uz Londonu. Londonā es 44 dienas dzīvoju stikla kastē un pārtiku tikai no ūdens. Tas bija viens no grūtākajiem uzdevumiem, ko jebkad esmu darījis, bet arī viens no skaistākajiem. BIja tik daudz skeptiķu, sevišķi Londonas presē, ka viņi man apkārt helikopteros lidināja čīzburgerus, lai iekārdinātu.
(Laughter)
(Smiekli)
So, I felt very validated when the New England Journal of Medicine actually used the research for science.
Tāpēc es jutos novērtēts, kad Jaunanglijas Medicīnas žurnāls tiešām šo eksperimentu izmantoja zinātnei.
My next pursuit was I wanted to see how long I could go without breathing, like how long I could survive with nothing, not even air. I didn't realize that it would become the most amazing journey of my life.
Mans nākamais mērķis bija pamēģināt, cik ilgi es varu izturēt bez elpošanas, cik ilgi es varu izdzīvot bez nekā, pat bez gaisa. Es nezināju, ka tas izrādīsies visneticamākais manas dzīves ceļojums.
As a young magician, I was obsessed with Houdini and his underwater challenges. So, I began, early on, competing against the other kids, seeing how long I could stay underwater while they went up and down to breathe, you know, five times, while I stayed under on one breath. By the time I was a teenager, I was able to hold my breath for three minutes and 30 seconds. I would later find out that was Houdini's personal record.
Kā jauns burvju mākslinieks es biju kā apsēsts ar Hudīni un viņa zemūdens trikiem. Tā es sāku ļoti agri, sacenzdamies ar citiem bērniem, pārbaudot, cik ilgi varēšu izturēt zem ūdens, Citi nira augšup un lejup pēc elpas kādas piecas reizes, kamēr es aizturēju vienu elpu. Pusaudža gados es varēju izturēt trīs minūtes un 30 sekundes. Vēlāk uzzināju, ka tas bija Hudīni personīgais rekords.
In 1987 I heard of a story about a boy that fell through ice and was trapped under a river. He was underneath, not breathing for 45 minutes. When the rescue workers came, they resuscitated him and there was no brain damage. His core temperature had dropped to 77 degrees. As a magician, I think everything is possible. And I think if something is done by one person, it can be done by others. I started to think, if the boy could survive without breathing for that long, there must be a way that I could do it.
1987. gadā es dzirdēju kādu stāstu par zēnu, kas ielūza ledū un bija iesprostots upē zem ledus. Viņš bija zem ūdens, neelpodams 45 minūtes. Kad ieradās glābēji un atdzīvināja viņu, smadzenes, izrādījās, nebija bojātas. Viņa ķermeņa temperatūra bija nokritusies līdz 25 grādiem. Kā burvju mākslinieks es domāju, ka iespējams ir viss. Un, manuprāt, ja kāds kaut ko spēj, tad citi to var atkārtot. Es sāku domāt – ja zēns spēja izdzīvot bez elpošanas tik ilgi, ir jābūt veidam, kā to varētu es.
So, I met with a top neurosurgeon. And I asked him, how long is it possible to go without breathing, like how long could I go without air? And he said to me that anything over six minutes you have a serious risk of hypoxic brain damage. So, I took that as a challenge, basically.
Es satikos ar izcilu neiroķirurgu un jautāju viņam, cik ilgi iespējams iztikt bez elpošanas, cik ilgi es varu iztikt bez gaisa. Viņš teica, ka pēc sešām minūtēm ir liels risks iegūt hipoksiskus smadzeņu bojājumus. Es nospriedu, ka tas ir izaicinājums.
(Laughter)
(Smiekli)
My first try, I figured that I could do something similar, and I created a water tank, and I filled it with ice and freezing cold water. And I stayed inside of that water tank hoping my core temperature would start to drop. And I was shivering. In my first attempt to hold my breath, I couldn't even last a minute. So, I realized that was completely not going to work.
Pirmajā mēģinājumā es domāju, ka darīšu kaut ko līdzīgu. Es izveidoju ūdens tvertni un piepildīju to ar ledu un stindzinoši aukstu ūdeni. Es iekāpu ūdens tvertnē un cerēju, ka mana ķermeņa temperatūra nokritīsies. Un es drebēju. Pirmajā mēģinājumā aizturēt elpu es nevarēju izturēt pat minūti. Es sapratu, ka tas noteikti nestrādās.
I went to talk to a doctor friend -- and I asked him, "How could I do that?" "I want to hold my breath for a really long time. How could it be done?" And he said, "David, you're a magician, create the illusion of not breathing, it will be much easier."
Es aizgāju pie kāda ārsta, sava drauga, un jautāju viņam: "Kā lai to izdara? Es gribu aizturēt elpu uz ļoti ilgu laiku. Kā lai to paveic?" Un viņš teica: "Deivid, tu esi burvju mākslinieks, radi ilūziju, ka tu neelpo, tas būs daudz vieglāk."
(Laughter)
(Smiekli)
So, he came up with this idea of creating a rebreather, with a CO2 scrubber, which was basically a tube from Home Depot, with a balloon duct-taped to it, that he thought we could put inside of me, and somehow be able to circulate the air and rebreathe with this thing in me. This is a little hard to watch. But this is that attempt. So, that clearly wasn't going to work.
Viņš ieteica izveidot elpošanas aparātu ar CO2 savācēju, kas būtībā bija caurule no saimniecības preču veikala, ar klāt pielīmētu balonu, ko, viņaprāt, varētu ievadīt manī, un tad, kaut kā cirkulējot gaisu, elpināt mani ar šo aparātu manī iekšā. To ir nedaudz nepatīkami skatīties, bet šis ir tas mēģinājums. Bija skaidrs, ka tas nestrādās.
(Laughter)
(Smiekli)
Then I actually started thinking about liquid breathing. There is a chemical that's called perflubron. And it's so high in oxygen levels that in theory you could breathe it. So, I got my hands on that chemical, filled the sink up with it, and stuck my face in the sink and tried to breathe that in, which was really impossible. It's basically like trying to breathe, as a doctor said, while having an elephant standing on your chest. So, that idea disappeared.
Tad es sāku domāt par šķidro elpošanu. Ir tāda ķīmiska viela kā perflubrons, un tas ir tik bagāts ar skābekli, ka teorētiski to varētu elpot. Es dabūju to ķīmisko vielu, piepildīju ar to izlietni, iebāzu tajā seju un mēģināju to ieelpot, kas tiešām bija neiespējami. Kā ārsts teica, tas ir kā mēģināt elpot ar ziloni stāvam uz krūtīm. Tā kā tā ideja arī atkrita.
Then I started thinking, would it be possible to hook up a heart/lung bypass machine and have a surgery where it was a tube going into my artery, and then appear to not breathe while they were oxygenating my blood? Which was another insane idea, obviously.
Tad es iedomājos, vai būtu iespējams pievienot iekārtu, kas aizvieto sirdi un plaušas, un ķirurģiski ievietot caurulīti manā artērijā, un tad izlikties, ka neelpoju, kamēr iekārta asinis apgādātu ar skābekli. Tā, protams, bija vēl viena vājprātīga doma.
Then I thought about the craziest idea of all the ideas: to actually do it.
Tad man ienāca prātā pati trakākā no visām idejām: tiešām to izdarīt.
(Laughter)
(Smiekli)
To actually try to hold my breath past the point that doctors would consider you brain dead. So, I started researching into pearl divers. You know, because they go down for four minutes on one breath. And when I was researching pearl divers, I found the world of free-diving. It was the most amazing thing that I ever discovered, pretty much. There is many different aspects to free-diving. There is depth records, where people go as deep as they can. And then there is static apnea. That's holding your breath as long as you can in one place without moving. That was the one that I studied.
Tiešām aizturēt elpu ilgāk, nekā ārsti uzskata, ka smadzenes spēj izdzīvot. Tā nu es sāku pētīt pērļu zvejniekus, jo viņi ar vienu elpu ienirst uz 4 minūtēm, un, pētot pērļu zvejniekus, es atklāju frīdaivinga pasauli. Tā ir viena no satriecošākajām lietām, ko es dzīvē esmu atklājis. Frīdaivingam ir dažādi virzieni. Ir dziļuma rekordi, kur cilvēki nirst, cik dziļi vien var, un ir statiskā apnoja. Tā ir elpas aizturēšana, cik ilgi vien var, pilnīgi nekustoties. Tas bija tas, ko es pētīju.
The first thing that I learned is when you're holding your breath, you should never move at all; that wastes energy. And that depletes oxygen, and it builds up CO2 in your blood. So, I learned never to move. And I learned how to slow my heart rate down. I had to remain perfectly still and just relax and think that I wasn't in my body, and just control that. And then I learned how to purge. Purging is basically hyperventilating. You blow in and out --
Pirmais, ko iemācījos, ir, ka, aizturot elpu, nedrīkst kustēties nemaz, jo tas tērē enerģiju un skābekli un uzkrāj asinīs CO2. Tā es iemācījos nekustēties un iemācījos, kā palēnināt sirdsdarbību. Bija jāpaliek pilnīgi nekustīgam un jāatbrīvojas, un jādomā, ka neesmu savā ķermenī, un jākontrolē tas. Es iemācījos arī attīrīties. Tā būtībā ir hiperventilēšana, elpojot iekšā un ārā... (Skaļi elpo)
(Breathing loudly)
You do that, you get lightheaded, you get tingling. And you're really ridding your body of CO2. So, when you hold your breath, it's infinitely easier. Then I learned that you have to take a huge breath, and just hold and relax and never let any air out, and just hold and relax through all the pain.
To darot, noreibst galva, tu jūti tirpoņu un atbrīvojies no CO2. Tāpēc, kad aizturi elpu, ir daudz, daudz vieglāk. Tad es iemācījos, ka dziļi jāievelk elpa un vienkārši jātur, un jāatslābst, neizlaižot gaisu, tikai jātur un jāatslābst caur visām sāpēm.
Every morning, this is for months, I would wake up and the first thing that I would do is I would hold my breath for, out of 52 minutes, I would hold my breath for 44 minutes. So, basically what that means is I would purge, I'd breathe really hard for a minute. And I would hold, immediately after, for five and a half minutes. Then I would breathe again for a minute, purging as hard as I can, then immediately after that I would hold again for five and a half minutes. I would repeat this process eight times in a row. Out of 52 minutes, you're only breathing for eight minutes. At the end of that you're completely fried, your brain. You feel like you're walking around in a daze. And you have these awful headaches. Basically, I'm not the best person to talk to when I'm doing that stuff.
Tā katru rītu, mēnešiem ilgi, uzreiz pēc pamošanās, es trenējos aizturēt elpu. No 52 minūtēm es aizturēju elpu 44 minūtes. Principā tas nozīmēja, ka es attīrījos, vienu minūti dziļi elpojot, un uzreiz pēc tam aizturēju elpu uz piecām ar pusi minūtēm. Tad es elpoju atkal vienu minūti, cik vien var, attīrīdamies, uzreiz pēc tam es atkal aizturēju elpu uz piecarpus minūtēm. Es atkārtoju šo procesu astoņas reizes pēc kārtas. No 52 minūtēm es elpoju astoņas. Beigās tu, tavas smadzenes ir pilnīgi izsmeltas, tu staigā apkārt pilnīgi apstulbis, un stipri sāp galva. Principā, kad to darīju, ar mani labāk bija nerunāt.
I started learning about the world-record holder. His name is Tom Sietas. And this guy is perfectly built for holding his breath. He's six foot four. He's 160 pounds. And his total lung capacity is twice the size of an average person. I'm six foot one, and fat. We'll say big-boned.
Es uzzināju par pasaules rekordistu. Viņa vārds ir Toms Zītass. Šī puiša augums ir kā radīts elpas aizturēšanai. Viņš ir 193 centimetrus garš. Viņš sver 73 kilogramus. Viņa kopējā plaušu kapacitāte ir divreiz lielāka nekā vidējam cilvēkam. Es esmu 185 centimetrus garš un resns. Teiksim tā, ar smagiem kauliem.
(Laughter)
(Smiekli)
I had to drop 50 pounds in three months. So, everything that I put into my body, I considered as medicine. Every bit of food was exactly what it was for its nutritional value. I ate really small controlled portions throughout the day. And I started to really adapt my body.
Man bija jāzaudē 23 kilogrami trijos mēnešos. Tāpēc visu, ko liku sevī, es uzskatīju par zālēm. Katrs ēdiena gabals bija tieši tik, cik bija tā uzturvērtība. Es cauru dienu ēdu ļoti mazas, kontrolētas porcijas un sāku patiešām pielāgot savu ķermeni.
[Individual results may vary]
[Individuālie rezultāti var atšķirties]
(Laughter)
(Smiekli)
The thinner I was, the longer I was able to hold my breath. And by eating so well and training so hard, my resting heart-rate dropped to 38 beats per minute. Which is lower than most Olympic athletes. In four months of training, I was able to hold my breath for over seven minutes. I wanted to try holding my breath everywhere. I wanted to try it in the most extreme situations to see if I could slow my heart rate down under duress.
Jo tievāks es biju, jo ilgāk spēju aizturēt elpu. Tik labi ēdot un tik kārtīgi trenējoties, mana sirdsdarbība miera stāvoklī nokritās līdz 38 sitieniem minūtē. Tas ir mazāk nekā vairumam olimpisko sportistu. Pēc četru mēnešu trenēšanās es spēju aizturēt elpu vairāk nekā septiņas minūtes. Es gribēju mēģināt aizturēt elpu visur. Es to gribēju pamēģināt visekstrēmākajās situācijās, lai redzētu, vai varu palēnināt sirdsdarbību nelabvēlīgos apstākļos.
(Laughter)
(Smiekli)
I decided that I was going to break the world record live on prime-time television. The world record was eight minutes and 58 seconds, held by Tom Sietas, that guy with the whale lungs I told you about. I assumed that I could put a water tank at Lincoln Center and if I stayed there a week not eating, I would get comfortable in that situation and I would slow my metabolism, which I was sure would help me hold my breath longer than I had been able to do it. I was completely wrong.
Es nolēmu pārspēt pasaules rekordu TV tiešraidē visskatītākajā laikā. Pasaules rekords bija 8 minūtes un 58 sekundes, ko uzstādījis Toms Zītass, tas manis pieminētais puisis ar vaļa plaušām. Es nospriedu, ka varētu novietot ūdens tvertni Linkolna centrā, un, ja es tur nosēdētu nedēļu bez ēšanas, es iejustos tajā vietā un palēninātu vielmaiņu, kas, pēc manām domām, palīdzētu aizturēt elpu ilgāk, nekā es to varēju pirms tam. Tie bija pilnīgi maldi.
I entered the sphere a week before the scheduled air date. And I thought everything seemed to be on track. Two days before my big breath-hold attempt, for the record, the producers of my television special thought that just watching somebody holding their breath, and almost drowning, is too boring for television.
Es iekāpu lodē nedēļu pirms plānotā tiešraides laika, un man šķita, ka viss rit pēc plāna. Divas dienas pirms mana lielā elpas aizturēšanas mēģinājuma televīzijas producenti nosprieda, ka skatīties, kā kāds aiztur elpu un gandrīz noslīkst, televīzijai ir pārāk garlaicīgi.
(Laughter)
(Smiekli)
So, I had to add handcuffs, while holding my breath, to escape from. This was a critical mistake. Because of the movement, I was wasting oxygen. And by seven minutes I had gone into these awful convulsions. By 7:08, I started to black out. And by seven minutes and 30 seconds, they had to pull my body out and bring me back. I had failed on every level.
Tā nu man vajadzēja pievienot rokudzelžus, no kuriem atbrīvoties, kamēr aizturēju elpu. Tā bija dramatiska kļūda. Kustību dēļ es zaudēju skābekli. Ap septīto minūti man sākās briesmīgas konvulsijas. Pie 7.08 es sāku zaudēt samaņu. Un pie septiņām ar pusi minūtēm viņiem nācās mani izvilkt un atdzīvināt. Es biju cietis pilnīgu neveiksmi.
(Laughter)
(Smiekli)
So, naturally, the only way out of the slump that I could think of was, I decided to call Oprah.
Tāpēc, protams, vienīgā izeja, ko es varēju iedomāties, bija piezvanīt Oprai.
(Laughter)
(Smiekli)
I told her that I wanted to up the ante and hold my breath longer than any human being ever had. This was a different record. This was a pure O2 static apnea record that Guinness had set the world record at 13 minutes. So, basically you breathe pure O2 first, oxygenating your body, flushing out CO2, and you are able to hold much longer. I realized that my real competition was the beaver.
Es viņai teicu, ka gribu paaugstināt likmi un aizturēt elpu ilgāk, nekā jebkad kāds cilvēks to darījis. Tas bija cits rekords. Tas bija tīrs skābekļa statiskās apnojas rekords, kur Ginesa pasaules rekords bija 13 minūtes. Tātad vispirms elpo tīru skābekli, apgādājot ķermeni ar skābekli un atbrīvojoties no CO2, un tā var izturēt daudz ilgāk. Es sapratu, ka mans īstais konkurents ir bebrs.
(Laughter)
(Smiekli)
(Laughter ends)
(Smiekli beidzas)
In January of '08, Oprah gave me four months to prepare and train. So, I would sleep in a hypoxic tent every night. A hypoxic tent is a tent that simulates altitude at 15,000 feet. So, it's like base camp, Everest. What that does is, you start building up the red bloodcell count in your body, which helps you carry oxygen better. Every morning, again, after getting out of that tent, your brain is completely wiped out. My first attempt on pure O2, I was able to go up to 15 minutes. So, it was a pretty big success.
2008. gada janvārī Opra man deva četrus mēnešus laika priekš sagatavošanās un treniņiem. Es katru nakti gulēju hipoksiskajā teltī. Tā ir tāda telts, kas simulē 4500 metru augstumu. Tas ir kā Everesta bāzes nometnē. Tas veicina sarkano asinsķermenīšu veidošanos, kas palīdz organismam labāk vadīt skābekli. Katru rītu, pēc iznākšanas no telts, smadzenes ir kā iztukšotas. Pirmajā tīra skābekļa mēģinājumā es varēju izturēt 15 minūtes. Tā bija visai liela veiksme.
The neurosurgeon pulled me out of the water because in his mind, at 15 minutes your brain is done, you're brain dead. So, he pulled me up, and I was fine. There was one person there that was definitely not impressed. It was my ex-girlfriend. While I was breaking the record underwater for the first time, she was sifting through my Blackberry, checking all my messages.
Neiroķirurgs izvilka mani no ūdens, jo, pēc viņa domām, pēc 15 minūtēm smadzenes ir jau mirušas. Mani izvilka, bet man nekas nekaitēja. Bija viens cilvēks, kas noteikti nebija ar to apmierināts. Mana bijusī draudzene. Kamēr es pirmo reizi pārspēju zemūdens rekordu, viņa caurlūkoja ziņas manā <i>Blackberry</i>.
(Laughter)
(Smiekli)
My brother had a picture of it. It is really --
Mans brālis to nofotogrāfēja. Tas tiešām ir...
(Laughter)
(Smiekli)
(Laughter ends)
(Smiekli beidzas)
I then announced that I was going to go for Sietas' record, publicly. And what he did in response, is he went on Regis and Kelly, and broke his old record. Then his main competitor went out and broke his record. So, he suddenly pushed the record up to 16 minutes and 32 seconds. Which was three minutes longer than I had prepared. It was longer than the record.
Tad es paziņoju, ka es publiski pārsitīšu Zītasa rekordu. Viņš uz to atbildēja, Ridžisa un Kellijas šovā pārspēdams savu veco rekordu. Tad viņa galvenais sāncensis pārspēja viņa rekordu. Tā viņš pēkšņi paildzināja rekordu līdz 16 minūtēm un 32 sekundēm. Tas bija par trim minūtēm ilgāk, nekā es biju gatavojies. Tas bija ilgāk nekā rekords.
I wanted to get the Science Times to document this. I wanted to get them to do a piece on it. So, I did what any person seriously pursuing scientific advancement would do. I walked into the New York Times offices and did card tricks to everybody.
Es vēlējos, lai <i>Science Times</i> to dokumentē. Es gribēju, lai viņi par to uzraksta. Tāpēc es, kā jau jebkurš, kas nopietni vēlas veicināt zinātnes progresu, aizgāju uz <i>New York Times</i> biroju un visiem rādīju kāršu trikus.
(Laughter)
(Smiekli)
So, I don't know if it was the magic or the lure of the Cayman Islands, but John Tierney flew down and did a piece on the seriousness of breath-holding.
Nezinu, vai tie bija triki vai Kaimanu salu vilinājums, bet Džons Tīrnijs atlidoja un uzrakstīja par elpas aizturēšanas nozīmīgumu.
While he was there, I tried to impress him, of course. And I did a dive down to 160 feet, which is basically the height of a 16 story building, and as I was coming up, I blacked out underwater, which is really dangerous; that's how you drown. Luckily, Kirk had seen me and he swam over and pulled me up.
Kamēr viņš tur bija, es, protams, mēģināju izrādīties. Es ieniru 50 metru dziļumā, kas ir aptuveni 16 stāvu ēkas augstums, Nirstot augšā, es zem ūdens zaudēju samaņu, kas ir ļoti bīstami, tā var noslīkt. Par laimi, Kērks mani redzēja un uzvilka augšā.
So, I started full focus. I completely trained to get my breath-hold time up for what I needed to do. But there was no way to prepare for the live television aspect of it, being on Oprah. But in practice, I would do it face down, floating on the pool. But for TV they wanted me to be upright so they could see my face, basically. The other problem was the suit was so buoyant that they had to strap my feet in to keep me from floating up. So, I had to use my legs to hold my feet into the straps that were loose, which was a real problem for me. That made me extremely nervous, raising the heart rate.
Tad es sāku pilnībā koncentrēties, uz tādu elpas aizturēšanas ilgumu, kāds man bija vajadzīgs. Bet nebija iespējams sagatavoties tiešraides aspektam Opras šovā. Treniņos es to darīju ar seju uz leju, nekustīgi peldēdams baseinā. Bet televīzijā viņi gribēja, lai es būtu stāvus un mana seja būtu redzama. Vēl viena problēma bija tā, ka zemūdens tērps mani tik ļoti cēla augšup, ka bija jāpiesprādzē manas kājas, lai es neuzpeldētu augšup. Man bija jāizmanto kājas, lai noturētu pēdas vaļīgajās sprādzēs, un tā man bija liela problēma. Tas mani darīja ļoti nervozu un paātrināja sirdsdarbību.
Then, what they also did was, which we never did before, is there was a heart-rate monitor. And it was right next to the sphere. So, every time my heart would beat, I'd hear the beep-beep-beep-beep, you know, the ticking, really loud. Which was making me more nervous. And there was no way to slow my heart rate down. Normally, I would start at 38 beats per minute, and while holding my breath, it would drop to 12 beats per minute, which is pretty unusual.
Vēl viņi izdarīja ko tādu, ko mēs nekad agrāk nebijām darījuši: pievienoja sirdsdarbības monitoru. Un tas bija tieši blakus man, tāpēc katru savu sirdspukstu es dzirdēju kā pī pī pī pī, ļoti skaļi. Tas mani darīja vēl nervozāku, un es nevarēju palēnināt sirdsdarbību. Parasti es sāku ar 38 sitieniem minūtē, un, aizturot elpu, tas nokrītas līdz 12 sitieniem minūtē, kas ir visai neparasti.
(Laughter)
(Smiekli)
This time it started at 120 beats, and it never went down. I spent the first five minutes underwater desperately trying to slow my heart rate down. I was just sitting there thinking, "I've got to slow this down. I'm going to fail." And I was getting more nervous. And the heart rate just kept going up and up, all the way up to 150 beats. Basically it's the same thing that created my downfall at Lincoln Center. It was a waste of O2. When I made it to the halfway mark, at eight minutes, I was 100 percent certain that I was not going to be able to make this. There was no way for me to do it.
Šoreiz es sāku ar 120 sitieniem, un tas nenokritās. Pirmās piecas minūtes zem ūdens es pavadīju, izmisīgi cenšoties palēnināt sirdsdarbību. Es tur sēdēju un domāju: "Man tas jāpalēnina, citādi nekas neizdosies." Un es kļuvu vēl nervozāks. Sirdsdarbība aizvien paātrinājās līdz pat 150 sitieniem minūtē. Būtībā tas pats noveda pie neveiksmes Linkolna centrā – tā bija skābekļa izniekošana. Pusceļā, pie astoņu minūšu atzīmes, es biju 100% pārliecināts, ka man neizdosies. Nebija nekādu iespēju to paveikt.
I figured, Oprah had dedicated an hour to doing this breath-hold thing, if I had cracked early, it would be a whole show about how depressed I am.
Es prātoju, ka Opra bija veltījusi veselu stundu šai elpas aizturēšanai, un, ja es salūztu ātrāk, tas būtu vesels šovs par to, cik es esmu nelaimīgs.
(Laughter)
(Smiekli)
So, I figured I'm better off just fighting and staying there until I black out, at least then they can pull me out and take care of me and all that.
Tāpēc es nolēmu, ka labāk cīnīšos un palikšu, kur esmu, līdz zaudēšu samaņu, tad viņi vismaz varēs mani izvilkt, atdzīvināt un tamlīdzīgi.
(Laughter)
(Smiekli)
I kept pushing to 10 minutes. At 10 minutes you start getting all these really strong tingling sensations in your fingers and toes. And I knew that that was blood shunting, when the blood rushes away from your extremities to provide oxygen to your vital organs. At 11 minutes I started feeling throbbing sensations in my legs, and my lips started to feel really strange.
Es turējos līdz 10 minūtēm. Pie 10. minūtes sākās stipra tirpoņa roku un kāju pirkstos. Es zināju, ka tā ir asins atplūšana, kad asinis aizplūst no ekstremitātēm, lai apgādātu ar skābekli dzīvībai svarīgos orgānus. Ap 11. minūti es sāku just pulsēšanu kājās, un lūpās bija jocīga sajūta.
At minute 12 I started to have ringing in my ears, and I started to feel my arm going numb. And I'm a hypochondriac, and I remember arm numb means heart attack. So, I started to really get really paranoid. Then at 13 minutes, maybe because of the hypochondria, I started feeling pains all over my chest. It was awful.
Ap 12. minūti es sajutu ausīs džinkstoņu, un man sāka tirpt roka. Es esmu hipohondriķis un zinu, ka rokas tirpšana nozīmē sirdtrieku. Tāpēc mani pārņēma stipras bailes. Ap 13. minūti, varbūt hipohondrijas dēļ, es sāku just sāpes visā krūšu kurvī. Tas bija briesmīgi.
(Laughter)
(Smiekli)
At 14 minutes, I had these awful contractions, like this urge to breathe.
Ap 14. minūti man sākās briesmīgas kontrakcijas, tāda kā tieksme pēc elpas.
(Laughter)
(Smiekli)
(Laughter ends)
(Smiekli beidzas)
At 15 minutes I was suffering major O2 deprivation to the heart. And I started having ischemia to the heart. My heartbeat would go from 120 to 50, to 150, to 40, to 20, to 150 again. It would skip a beat. It would start. It would stop. And I felt all this. And I was sure that I was going to have a heart attack.
Ap 15. minūti sirds sāka ciest no akūta skābekļa trūkuma, un man sākās sirds išēmija. Sirdsdarbība lēkāja no 120 līdz 50, uz 150, uz 40, uz 20 un tad atkal uz 150. Dažreiz tā izlaida sitienu, atkal iepukstējās, reizēm apstājās, un es to visu jutu. Biju drošs, ka man būs sirdstrieka,
So, at 16 minutes what I did is I slid my feet out because I knew that if I did go out, if I did have a heart attack, they'd have to jump into the binding and take my feet out before pulling me up. I was really nervous. I let my feet out, and I started floating to the top. And I didn't take my head out. But I was just floating there waiting for my heart to stop, just waiting.
tāpēc ap 16. minūti es izlaidu kājas no sprādzēm, jo zināju, ja zaudēšu samaņu un man būs sirdstrieka, viņiem būs jālec iekšā un jāizvelk manas kājas, lai dabūtu mani ārā. Es biju ļoti satraukts. Es izlaidu kājas un lēnām cēlos augšup. Un es neizbāzu galvu. Es tikai peldēju un gaidīju, kad mana sirds apstāsies, tikai gaidīju.
They had doctors with the "Pst," you know, sitting there waiting. And then suddenly I hear screaming. And I think that there is some weird thing -- that I had died or something had happened. And then I realized that I had made it to 16:32. So, with the energy of everybody that was there, I decided to keep pushing. And I went to 17 minutes and four seconds.
Tur sēdēja un gaidīja ārsti, gatavi rīkoties. Un tad es pēkšņi dzirdēju kliedzienus. Es domāju, ka noticis kaut kas dīvains, ka esmu nomiris vai kaut kas tamlīdzīgs. Tad es sapratu, ka esmu nonācis līdz 16:32. Ar visu klātesošo enerģijas palīdzību es nolēmu turpināt. Un es izturēju līdz 17 minūtēm un 4 sekundēm.
(Applause)
(Aplausi)
(Applause ends)
(Aplausi beidzas)
As though that wasn't enough, what I did immediately after is I went to Quest Labs and had them take every blood sample that they could to test for everything and to see where my levels were, so the doctors could use it, once again. I also didn't want anybody to question it. I had the world record and I wanted to make sure it was legitimate.
It kā ar to vēl nepietiktu, tūlīt pēc tam es nodevu analīzes, un liku viņiem paņemt visus iespējamos asins paraugus, lai visu pārbaudītu un iegūtu pilnu asins ainu, lai ārsti to varētu izmantot atkal. Es arī negribēju, lai kāds to apšaubītu. Es biju uzstādījis pasaules rekordu un gribēju būt drošs, ka to apstiprina.
So, I get to New York City the next day, I'm walking out of the Apple store, and this kid walks up to me he's like, "Yo, D!" I'm like "Yeah?" He said, "If you really held your breath that long, why'd you come out of the water dry?" I was like "What?"
Nākamajā dienā es devos uz Ņujorku, un, izejot no <i>Apple</i> veikala, pie manis pienāk kāds puika un saka: "Klau, Dī!" Es atbildu: "Nu?" Viņš saka: "Ja tu tiešām tik ilgi aizturēji elpu, kāpēc tu no ūdens iznāci sauss?" Es teicu: "Ko?"
(Laughter)
(Smiekli)
And that's my life. So --
Tāda ir mana dzīve.
(Laughter)
(Smiekli)
As a magician, I try to show things to people that seem impossible. And I think magic, whether I'm holding my breath or shuffling a deck of cards, is pretty simple. It's practice, it's training, and it's -- (Sobs) It's practice, it's training and experimenting,
Kā burvju mākslinieks, es cilvēkiem mēģinu parādīt to, kas liekas neiespējami. Un, manuprāt, burvju māksla – vienalga vai aizturu elpu, vai jaucu kārtis –, ir diezgan vienkārša. Tā ir vingrināšanās un treniņš, un tas ir... (Šņuksti) Tā ir vingrināšanās un treniņš un eksperimentēšana,
(Sobs)
(Šņuksti)
while pushing through the pain to be the best that I can be. And that's what magic is to me, so, thank you.
un izturēšana caur sāpēm, lai kļūtu tik labs, cik vien spēju. Un tā ir mana burvju māksla.
(Applause)
Paldies.