As a magician, I try to create images that make people stop and think. I also try to challenge myself to do things that doctors say are not possible. I was buried alive in New York City in a coffin, buried alive in a coffin in April, 1999, for a week. I lived there with nothing but water. And it ended up being so much fun that I decided I could pursue doing more of these things. The next one is I froze myself in a block of ice for three days and three nights in New York City. That one was way more difficult than I had expected. The one after that, I stood on top of a hundred-foot pillar for 36 hours. I began to hallucinate so hard that the buildings that were behind me started to look like big animal heads.
כקוסם אני מנסה לייצר תמונות שגורמים לאנשים לעצור ולחשוב אני גם מנסה לאתגר את עצמי לעשות דברים שרופאים אומרים שהם בלתי אפשריים נקברתי חי בארון מתים בניו יורק, נקבר חי בארון מתים באפריל, 1999 לשבוע. חייתי שם עם מים בלבד. ובסוף זה היה כל כך כיף שהחלטתי שאני יכול לשאוף לעשות עוד דברים כאלה. בפעם הבא הקפאתי את עצמי בתוך בלוק של קרח במשך שלושה ימים ושלושה לילות בעיר ניו יורק.. זה היה הרבה יותר קשה ממה שצפיתי. לאחר מכן, עמדתי על עמוד בגובה שלושים מטר במשך שלושים ושש שעות התחלתי להזות קשות עדי כדי כך שהבניינים מאחורי התחילו להדמות לראשים גדולים של חיות
So, next I went to London. In London I lived in a glass box for 44 days with nothing but water. It was, for me, one of the most difficult things I'd ever done, but it was also the most beautiful. There was so many skeptics, especially the press in London, that they started flying cheeseburgers on helicopters around my box to tempt me.
אחרי זה נסעתי ללונדון בלונדון חייתי בקופסה העשויה מזכוכית במשך 44 ימים עם מים בלבד בשבילי, זה היה אחד הדברים הקשים שאי פעם עשיתי אבל עם זאת גם הדבר היפהפה ביותר היו ספקנים רבים, במיוחד התקשורת בלונדון עד כדי כך שהתחילו להטיס צ'יזבורגרים
(Laughter)
על מסוקים מסביב לקופסה שלי בניסון לפתות אותי (צחוק)
So, I felt very validated when the New England Journal of Medicine actually used the research for science.
הרגשתי שניתן לי תוקף כאשר הז'ורנל הרפואי של ניו אינגלנד השתמש במחקר עבור המדע
My next pursuit was I wanted to see how long I could go without breathing, like how long I could survive with nothing, not even air. I didn't realize that it would become the most amazing journey of my life.
המרדף הבא היה לראות כמה זמן אוכל להיות בלי לנשום כאילו כמה זמן אני יכול לשרוד, בלי כלום אפילו בלי אוויר לא הבנתי שזה יהפוך למסע המדהים ביותר חיי
As a young magician, I was obsessed with Houdini and his underwater challenges. So, I began, early on, competing against the other kids, seeing how long I could stay underwater while they went up and down to breathe, you know, five times, while I stayed under on one breath. By the time I was a teenager, I was able to hold my breath for three minutes and 30 seconds. I would later find out that was Houdini's personal record.
כקוסם צעיר היתה לי אובססיה עם הודיני ואתגריו שנעשו מתחת לפני המים אז, התחלתי בגיל צעיר, להתחרות נגד ילדים אחרים לראות כמה זמן אני יכול להישאר מתחת לפני המים בזמן שהם עלו וירדו כדי לנשום חמש פעמים, באותו זמן אני נשארתי מתחת פני המים בנשימה אחת כשהייתי נער הייתי מסוגל לעצור את הנשימה למשך שלוש דקות ו 30 שניות יותר מאוחר גיליתי שזה היה השיא האישי של הודיני
In 1987 I heard of a story about a boy that fell through ice and was trapped under a river. He was underneath, not breathing for 45 minutes. When the rescue workers came, they resuscitated him and there was no brain damage. His core temperature had dropped to 77 degrees. As a magician, I think everything is possible. And I think if something is done by one person, it can be done by others. I started to think, if the boy could survive without breathing for that long, there must be a way that I could do it.
ב-1987 שמעתי סיפור על ילד שנפל לתוך הקרח (בנהר שנקפא) ונלכד מתחת לנהר הוא היה מתחת, ללא יכולת לנשום במשך 45 דקות. כאשר עובדי הצלה הגיעו הם הצליחו להחיות אותו ולא היה שום נזק מוחי. טמפרטורת הליבה שלו ירדה ל 25 מעלות כקוסם אני חושב שהכל אפשרי ואני חושב שאם משהו נעשה על ידי אדם אחד זה יכול להיעשות על ידי אחרים. התחלתי לחשוב, אם הילד יכול לשרוד ללא נשימה, במשך כל כך הרבה זמן, חייבת להיות דרך שאני יכול לעשות את זה.
So, I met with a top neurosurgeon. And I asked him, how long is it possible to go without breathing, like how long could I go without air? And he said to me that anything over six minutes you have a serious risk of hypoxic brain damage. So, I took that as a challenge, basically.
אז נפגשתי עם נוירוכירורג בכיר. ואני שאלתי אותו, כמה זמן אפשר לא לנשום, כאילו כמה זמן אני יכול להמשיך בלי אוויר? והוא אמר לי שמעל שש דקות קיים סיכון רציני של פגיעה מוחית היפוקסית אז לקחתי את זה כאתגר
(Laughter)
(צחוק)
My first try, I figured that I could do something similar, and I created a water tank, and I filled it with ice and freezing cold water. And I stayed inside of that water tank hoping my core temperature would start to drop. And I was shivering. In my first attempt to hold my breath, I couldn't even last a minute. So, I realized that was completely not going to work.
חשבתי שאני יכול לעשות משהו דומה, בניסיון הראשון שלי יצרתי מיכל מים ומילאתי את זה עם קרח ומים קרים מאוד ונשארתי בתוך המיכל בתקווה שטמפרטורת הליבה שלי יתחיל לרדת רעדתי. בניסיון הראשון שלי לעצור את נשימתי לא יכולתי להחזיק מעמד אפילו דקה אז הבנתי שזה לגמרי לא הולך לעבוד.
I went to talk to a doctor friend -- and I asked him, "How could I do that?" "I want to hold my breath for a really long time. How could it be done?" And he said, "David, you're a magician, create the illusion of not breathing, it will be much easier."
אז הלכתי לדבר עם חבר שהוא רופא ואני שאלתי אותו איך אני יכול לעשות את זה? "אני רוצה לעצור את הנשימה במשך זמן רב. איך אפשר לעשות את זה?" והוא אמר "דיוויד, אתה קוסם, תייצר אשליה שאתה לא נושם, זה יהיה הרבה יותר קל. "
(Laughter)
(צחוק)
So, he came up with this idea of creating a rebreather, with a CO2 scrubber, which was basically a tube from Home Depot, with a balloon duct-taped to it, that he thought we could put inside of me, and somehow be able to circulate the air and rebreathe with this thing in me. This is a little hard to watch. But this is that attempt. So, that clearly wasn't going to work.
אז הוא עלה על רעיון לייצר מכשיר שממחזר אוויר שננשף עם מנקה CO2 זה בעצם צינור מחנות (הום דיפו) עם בלון דבוק אליו עם נייר דבק שהוא חשב שנוכל לשים בתוכי ואיכשהו למחזר את האוויר ולנשום את האוויר עם הדבר הזה בתוכי זה קצת קשה לצפייה אבל מה שאתם רואים זה הניסיון הזה זה היה די ברור שזה לא הולך לעבוד
(Laughter)
(צחוק)
Then I actually started thinking about liquid breathing. There is a chemical that's called perflubron. And it's so high in oxygen levels that in theory you could breathe it. So, I got my hands on that chemical, filled the sink up with it, and stuck my face in the sink and tried to breathe that in, which was really impossible. It's basically like trying to breathe, as a doctor said, while having an elephant standing on your chest. So, that idea disappeared.
ואז התחלתי לחשוב על נוזל נשימה ישנו חומר כימי בשם perflubron וזה כל כך גבוה ברמות החמצן שבתיאוריה אפשר לנשום אותו. אז הצלחתי להשיג את החומר הכימי הזה מילאתי את הכיור עם החומר, והכנסתי את פני לתוכה וניסיתי לנשום אותו שהיה ממש בלתי אפשרי כמו שרופא אמר לי, זה בעצם כמו לנסות לנשום כאשר פיל עומד על החזה שלך אז הרעיון הזה נעלם
Then I started thinking, would it be possible to hook up a heart/lung bypass machine and have a surgery where it was a tube going into my artery, and then appear to not breathe while they were oxygenating my blood? Which was another insane idea, obviously.
התחלתי לחשוב אם זה יהיה אפשרי לחבר אותי למכונת לב ריאות וגם לעשות ניתוח שבמקום שבו הצינור נכנסת לעורק שלי, ולייצר את הרושם שאני לא נושם בזמן שמחמצנים את הדם שלי וזה היה ללא ספק, עוד רעיון מטורף.
Then I thought about the craziest idea of all the ideas: to actually do it.
ואז חשבתי על הרעיון המטורף ביותר לעשות את זה
(Laughter)
(צחוק)
To actually try to hold my breath past the point that doctors would consider you brain dead. So, I started researching into pearl divers. You know, because they go down for four minutes on one breath. And when I was researching pearl divers, I found the world of free-diving. It was the most amazing thing that I ever discovered, pretty much. There is many different aspects to free-diving. There is depth records, where people go as deep as they can. And then there is static apnea. That's holding your breath as long as you can in one place without moving. That was the one that I studied.
למעשה לנסות לעצור את נשימתי מעבר לנקודה שרופאים מחשיבים למוות מוחי אז, התלחתי לחקור צוללנים שמחפשים פנינים כי הם יורדים במשך ארבע דקות עם נשימה אחת. כשחקרתי צוללנים שמחפשים פנינים גיליתי את העולם של צלילה חופשית זה היה פחות או יותר, הדבר הכי מדהים שאני אי פעם גיליתי. ישנם היבטים שונים בצלילה חופשית. יש שיאי עומק, שבו אנשים הולכים עמוק ככל שיוכלו. ואז יש דום נשימה סטטית. זה לעצור את הנשימה זמן רב ככל שאפשר במקום אחד בלי לזוז. וזה מה שלמדתי
The first thing that I learned is when you're holding your breath, you should never move at all; that wastes energy. And that depletes oxygen, and it builds up CO2 in your blood. So, I learned never to move. And I learned how to slow my heart rate down. I had to remain perfectly still and just relax and think that I wasn't in my body, and just control that. And then I learned how to purge. Purging is basically hyperventilating. You blow in and out --
הדבר הראשון שלמדתי זה כאשר אתה מחזיק את הנשימה אתה לא אמור לזוז בכלל, זה מבזבז אנרגיה. וזה מכלה את החמצן, וזה גורם להצטברות של CO2 בדם, אז למדתי לא לזוז אף פעם וגם למדתי איך להאט קצב הלב שלי. הייתי צריך להישאר דומם לחלוטין, ופשוט להירגע ולחשוב שאני לא נמצא בתוך גופי ורק לשלוט על זה ואז למדתי איך לטהר את עצמי טיהור זה בעצם נשימת יתר אתה נושם פנימה והחוצה
(Breathing loudly)
You do that, you get lightheaded, you get tingling. And you're really ridding your body of CO2. So, when you hold your breath, it's infinitely easier. Then I learned that you have to take a huge breath, and just hold and relax and never let any air out, and just hold and relax through all the pain.
אתה עושה את זה, אתה מקבל סחרחורת, אתה מקבל עקצוץ. ואתה באמת מנקה את הגוף שלך מ - CO2 לכן, כאשר אתה מחזיק את הנשימה זה תמיד יותר קל. אחר כך למדתי שאתה צריך לקחת נשימה גדולה, ופשוט להחזיק ולהירגע ולא לתת לאוויר לצאת, ופשוט להחזיק להירגע דרך כל הכאב.
Every morning, this is for months, I would wake up and the first thing that I would do is I would hold my breath for, out of 52 minutes, I would hold my breath for 44 minutes. So, basically what that means is I would purge, I'd breathe really hard for a minute. And I would hold, immediately after, for five and a half minutes. Then I would breathe again for a minute, purging as hard as I can, then immediately after that I would hold again for five and a half minutes. I would repeat this process eight times in a row. Out of 52 minutes, you're only breathing for eight minutes. At the end of that you're completely fried, your brain. You feel like you're walking around in a daze. And you have these awful headaches. Basically, I'm not the best person to talk to when I'm doing that stuff.
כל בוקר במשך חודשים הייתי מתעורר והדבר הראשון שהייתי עושה היה לעצור את נשימתי מתוך 52 דקות הייתי עוצר את נשימתי במשך 44 דקות אז בעצם זה אומר שהייתי מטהר את עצמי, הייתי נושם ממש חזק במשך דקה ואז מיד אחרי הייתי עוצר את הנשימה במשך חמש וחצי דקות אחר כך הייתי שוב נושם לדקה, מטהר את עצמי ככל שיכלתי מיד לאחר מכן הייתי מחזיק את הנשימה לעוד חמש וחצי דקות הייתי חוזר על התהליך הזה שמונה פעמים ברציפות מתוך 52 דקות אתה נושם רק במשך 8 ובסוף התהליך אתה מרגיש אתה מרגיש כאילו אתה מסתובב בהלם. ויש לך כאבי ראש איומים בעיקרון, אני לא האדם הטוב ביותר לדבר איתו כאשר אני עושה את הדברים האלה.
I started learning about the world-record holder. His name is Tom Sietas. And this guy is perfectly built for holding his breath. He's six foot four. He's 160 pounds. And his total lung capacity is twice the size of an average person. I'm six foot one, and fat. We'll say big-boned.
התחלתי ללמוד על מחזיק שיא העולם. שמו טום זידס והאיש הזה בנוי בצורה מושלמת בכדי להחזיק את נשימתו. גובהו מטר תשעים ושלוש והוא שוקל 72.5 (ק"ג) קיבולת הריאה שלו היא פי שניים מאדם ממוצע אני מטר שמונים וחמש, ושמן נגיד שיש לי עצמות גדולות
(Laughter)
(צחוק)
I had to drop 50 pounds in three months. So, everything that I put into my body, I considered as medicine. Every bit of food was exactly what it was for its nutritional value. I ate really small controlled portions throughout the day. And I started to really adapt my body.
הייתי צריך להשיל 22.5 (ק"ג) בשלושה חודשים לכן כל מה שהכנסתי לגופי החשבתי אותו כתרופה כל פיסת מזון היה בדיוק עבור הערך התזונתי שלה. אכלתי מנות קטנות ומבוקרות מאוד במשך היום והתחלתי באמת להתאים את הגוף שלי.
[Individual results may vary]
(צחוק)
(Laughter)
The thinner I was, the longer I was able to hold my breath. And by eating so well and training so hard, my resting heart-rate dropped to 38 beats per minute. Which is lower than most Olympic athletes. In four months of training, I was able to hold my breath for over seven minutes. I wanted to try holding my breath everywhere. I wanted to try it in the most extreme situations to see if I could slow my heart rate down under duress.
ככל שהייתי רזה יותר כך יכולתי להחזיק את הנשימה לזמן רב יותר ועל ידי כך שאכלתי כל כך טוב והתאמנתי כל כך קשה, קצב הלב שלי בזמן מנוחה ירד ל-38 פעימות בדקה שזה נמוך יותר מאשר רוב ספורטאים אולימפיים בתוך ארבעה חודשים של אימונים הצלחתי לעצור את נשימתי ליותר משבע דקות רציתי לנסות לעצור את נשימתי בכל מקום. רציתי לנסות את זה במצבים הכי קיצוניים כדי לראות אם אני יכול להאט קצב הלב שלי
(Laughter)
תחת לחץ.
I decided that I was going to break the world record live on prime-time television. The world record was eight minutes and 58 seconds, held by Tom Sietas, that guy with the whale lungs I told you about. I assumed that I could put a water tank at Lincoln Center and if I stayed there a week not eating, I would get comfortable in that situation and I would slow my metabolism, which I was sure would help me hold my breath longer than I had been able to do it. I was completely wrong.
(צחוק) החלטתי שאני הולך לשבור את שיא העולם בשידור חי בטלוויזיה בזמן צפיית שיא. שיא העולם היה שמונה דקות ו 58 שניות, המוחזקות על ידי טום זידס, הבחור עם הריאות של לווייתן שסיפרתי לכם עליו (צחוק) הנחתי שאני יכול לשים מיכל מים במרכז לינקולן ואם אני אשאר שם שבוע בלי אוכל, אני אתרגל למצב ויהיה לי נוח ואני הייתי מאט את חילוף החומרים שלי, והייתי בטוח שזה יעזור לי לעצור את נשימתי לתקופה יותר ארוכה ממה שהצלחתי עד כה טעיתי לגמרי
I entered the sphere a week before the scheduled air date. And I thought everything seemed to be on track. Two days before my big breath-hold attempt, for the record, the producers of my television special thought that just watching somebody holding their breath, and almost drowning, is too boring for television.
נכנסתי לכדור שבוע לפני המועד המתוכנן לעלייה לשידור. וחשבתי שהכל מתקדם כמו שצריך יומיים לפני הניסיון הגדול שלי לעצור את הנשימה, למען שבירת השיא, המפיקים של הסדרה שלי חשבו שרק לצפות במישהו מחזיק את הנשימה שלו, וכמעט טובע זה משעמם מדי לטלוויזיה
(Laughter)
(צחוק)
So, I had to add handcuffs, while holding my breath, to escape from. This was a critical mistake. Because of the movement, I was wasting oxygen. And by seven minutes I had gone into these awful convulsions. By 7:08, I started to black out. And by seven minutes and 30 seconds, they had to pull my body out and bring me back. I had failed on every level.
אז הייתי צריך להוסיף אזיקים שהייתי צריך להתשחחר מהם בזמן שהחזקתי את הנשימה שלי זו הייתה טעות קריטית. בגלל התנועה בזבזתי חמצן. לאחר 7 דקות התחלתי לסבול מעוויתות נוראיות. ב - 7:08 התחלתי להתעלף וב 7:30 הם הם היו צריכים למשוך את הגוף שלי החוצה להחזיר אותי להכרה. נכשלתי בכל רמה
(Laughter)
(צחוק)
So, naturally, the only way out of the slump that I could think of was, I decided to call Oprah.
אז, באופן טבעי, הדרך היחידה לצאת מהכישלון שאני יכלתי לחשוב עליו היה להתקשר לאופרה (ווינפרי)
(Laughter)
(צחוק)
I told her that I wanted to up the ante and hold my breath longer than any human being ever had. This was a different record. This was a pure O2 static apnea record that Guinness had set the world record at 13 minutes. So, basically you breathe pure O2 first, oxygenating your body, flushing out CO2, and you are able to hold much longer. I realized that my real competition was the beaver.
אמרתי לה שאני רוצה לעלות את רמת ההימור ולעצור את נשימתי לזמן רב יותר מכל אדם אחר אי פעם זה היה שיא שונה. זה היה O2 (חמצן) דום נשימה סטטית, ששיאי הגינס קבעו את שיא העולם ב 13 דקות. אז בעצם אתה נושם O2 (חמצן) טהור שמחמצן את הגוף שלך, ומנקה את הגוף שלך מ-CO2 (פחמן דו חמצני) שמאפשר לך לעצור את הנשימה שלך לזמן רב יותר אז הבנתי שהמתחרה האמיתי שלי היה בונה.
(Laughter)
(צחוק)
(Laughter ends)
In January of '08, Oprah gave me four months to prepare and train. So, I would sleep in a hypoxic tent every night. A hypoxic tent is a tent that simulates altitude at 15,000 feet. So, it's like base camp, Everest. What that does is, you start building up the red bloodcell count in your body, which helps you carry oxygen better. Every morning, again, after getting out of that tent, your brain is completely wiped out. My first attempt on pure O2, I was able to go up to 15 minutes. So, it was a pretty big success.
בינואר 08' אופרה נתנה לי ארבעה חודשים להתכונן ולהתאמן אז ישנתי בתוך אוהל היפוקסי כל לילה אוהל היפוקסי זה אוהל שמדמה תנאים בגובה של 4,500 מטר זה כמו מחנה בהר האוורסט מה שזה עושה, אתה מתחיל להגדיל את כמות התאים האדומים בגוף שלך שעוזר לך להעביר חמצן טוב יותר כל בוקר אחרי שיוצאים מהאוהל הזה המוח שלך מרגיש גמור בניסיון הראשון שלי בשאיפת 02 (חמצן) טהור, הצלחתי להחזיק מעמד 15 דקות אז זו היתה הצלחה די גדולה
The neurosurgeon pulled me out of the water because in his mind, at 15 minutes your brain is done, you're brain dead. So, he pulled me up, and I was fine. There was one person there that was definitely not impressed. It was my ex-girlfriend. While I was breaking the record underwater for the first time, she was sifting through my Blackberry, checking all my messages.
הנוירוכירורג משך אותי אל מחוץ למים כי להבנתו אחרי 15 דקות המוח שלך גמור, מוות מוחי אז הוא משך אותי החוצה, והייתי בסדר. היה בן אדם אחד שללא ספק לא התרשמה זו היתה האקסית שלי. בעוד אני שובר את שיא מתחת למים בפעם הראשונה, היא הסתכלה לי בפלאפון ועברה על כל ההודעות שלי
(Laughter)
(צחוק)
My brother had a picture of it. It is really --
לאח שלי היה תמונה של זה, וזה היה ממש...
(Laughter)
(צחוק)
(Laughter ends)
ואז הודעתי שאני מתכוון
I then announced that I was going to go for Sietas' record, publicly. And what he did in response, is he went on Regis and Kelly, and broke his old record. Then his main competitor went out and broke his record. So, he suddenly pushed the record up to 16 minutes and 32 seconds. Which was three minutes longer than I had prepared. It was longer than the record.
לשבור את השיא של זידס בפומבי ומה הוא עשה בתגובה הוא הלך להופיע בתוכנית הטלוויזה של ריג'ס וקלי ושבר את השיא הישן שלו ואז המתחרה העיקרי שלו הלך ושבר את השיא החדש שלו אז פתאום הוא העלה את השיא ל-16 דקות ו-32 שניות שזה 3 דקות מעבר למה שהתכוננתי
I wanted to get the Science Times to document this. I wanted to get them to do a piece on it. So, I did what any person seriously pursuing scientific advancement would do. I walked into the New York Times offices and did card tricks to everybody.
אתם יודעים, זה היה ארוך יותר מהשיא רציתי שהעיתון ה- Science Times (של הניו יורק טיימס) יתעד את זה. רציתי להביא אותם לעשות כתבה על זה אז, עשיתי מה שכל אדם שרודף אחרי התקדמות מדעית היה עושה נכנסתי למשרדים של הניו יורק טיימס
(Laughter)
ועשיתי טריקים עם קלפים לכולם
So, I don't know if it was the magic or the lure of the Cayman Islands, but John Tierney flew down and did a piece on the seriousness of breath-holding.
(צחוק) אז אני לא יודע אם זה היה קסם או ההילה של איי קיימן אבל ג'ון טירני (מהעיתון) טס אלינו ועשה כתבה על הרצינות של עצירת הנשימה.
While he was there, I tried to impress him, of course. And I did a dive down to 160 feet, which is basically the height of a 16 story building, and as I was coming up, I blacked out underwater, which is really dangerous; that's how you drown. Luckily, Kirk had seen me and he swam over and pulled me up.
כמובן, בזמן שהוא היה שם ניסיתי להרשים אותו. וצללתי לעומק של כ-50 מטר שזה בערך הגובה של בניין בן 16 קומות ובזמן שעליתי, איבדתי את ההכרה בתוך המים זה ממש מסוכן, אפשר לטבוע כך למזלי קירק ראה אותי ושחה לעברי ומשך אותי החוצה
So, I started full focus. I completely trained to get my breath-hold time up for what I needed to do. But there was no way to prepare for the live television aspect of it, being on Oprah. But in practice, I would do it face down, floating on the pool. But for TV they wanted me to be upright so they could see my face, basically. The other problem was the suit was so buoyant that they had to strap my feet in to keep me from floating up. So, I had to use my legs to hold my feet into the straps that were loose, which was a real problem for me. That made me extremely nervous, raising the heart rate.
אז התחלתי להיות בפוקוס מלא התאמנתי להעלות את הזמן שאוכל לעצור את נשימתי בשביל מה שהייתי צריך לעשות אבל לא היתה דרך להתכונן להבט של השידור החי בטלוויזיה ולהיות בתוכנית של אופרה אבל באימונים, הייתי עושה את זה עם הפנים כלפי מטה, צף על הבריכה. אבל עבור הטלוויזיה הם רצו שאהיה זקוף שיוכלו לראות את הפרצוף שלי הבעיה השנייה הייתה שהחליפה משכה אותי לכוון מעלה אז הם היו צריכים לקשור את הרגליים שלי כדי שלא אצוף למעלה אז, הייתי צריך להשתמש ברגליים כדי להחזיק את רגלי בתוך הרצועות שהיו רפויות שהיתה בעיה רצינית בשבילי זה מתח אותי מאוד,
Then, what they also did was, which we never did before, is there was a heart-rate monitor. And it was right next to the sphere. So, every time my heart would beat, I'd hear the beep-beep-beep-beep, you know, the ticking, really loud. Which was making me more nervous. And there was no way to slow my heart rate down. Normally, I would start at 38 beats per minute, and while holding my breath, it would drop to 12 beats per minute, which is pretty unusual.
והעלה לי את קצב הלב ואז מה שהם עשו מה שעוד לא נעשה אי פעם, הציבו מכונה לפקח על קצב הלב וזה היה ממש לידי מחוץ למים אז כל פעם שהלב שלי פעם הייתי שומע את הביפ ביפ ביפ ביפ הפעימות של הלב, זה היה ממש חזק שגרם לי לעוד לחץ ולא היתה שום דרך להוריד את קצב הלב בדרך כלל הייתי מתחיל ב38 פעימות לדקה ובזמן שהייתי עוצר את הנשימה זה היה יורד ל12 פעימות לדקה דבר די חריג
(Laughter)
(צחוק)
This time it started at 120 beats, and it never went down. I spent the first five minutes underwater desperately trying to slow my heart rate down. I was just sitting there thinking, "I've got to slow this down. I'm going to fail." And I was getting more nervous. And the heart rate just kept going up and up, all the way up to 150 beats. Basically it's the same thing that created my downfall at Lincoln Center. It was a waste of O2. When I made it to the halfway mark, at eight minutes, I was 100 percent certain that I was not going to be able to make this. There was no way for me to do it.
הפעם התחלתי ב120 פעימות לדקה וזה לא ירד בזבזתי את החמש דקות הראשונות מתחת למים בנסיון נואש להאט את קצב פעילות הלב פשוט ישבתי וחשבתי" אני חייב להאט אותו. אני הולך להיכשל אני הולך להיכשל" ונהייתי יותר לחוץ וקצב הלב רק עלה ועלה. כל הדרך עד ל 150 פעימות זה אותו הדבר שגרם לכישלון שלי במרכז לינקולן זה היה ביזבוז של חמצן כשהגעתי לסימן החצי של בשמונה דקות, הייתי בטוח במאה אחוז שאני לא אהיה מסוגל לעשות את זה. שאין סיכוי שאני עושה את זה.
I figured, Oprah had dedicated an hour to doing this breath-hold thing, if I had cracked early, it would be a whole show about how depressed I am.
אז הנחתי שאופרה הקדישה לך שעה לכל עניין עצירת הנשימה ואם אני אשבר מוקדם זה יהיה מופע שלם על כמה אני בדיכאון
(Laughter)
(צחוק)
So, I figured I'm better off just fighting and staying there until I black out, at least then they can pull me out and take care of me and all that.
אז הנחתי שזה יהיה יותר טוב פשוט להילחם ולהישאר עד שאני מתעלף, לפחות הם יוכלו להוציא אותי החוצה ולטפל בי
(Laughter)
(צחוק)
I kept pushing to 10 minutes. At 10 minutes you start getting all these really strong tingling sensations in your fingers and toes. And I knew that that was blood shunting, when the blood rushes away from your extremities to provide oxygen to your vital organs. At 11 minutes I started feeling throbbing sensations in my legs, and my lips started to feel really strange.
המשכתי עד 10 דקות. ב 10 דקות התחילו כל מיני דברים חזקים תחושות מדגדגות באצבעות הידיים והרגלים. ואני ידעתי שזה תעוקת דם. כשהדם בורח מהאיברים החיצוניים בכדי לספק חמצן לאיברים החיונים. אחרי 11 דקות התחלתי להרגיש תחושה של פעימות ברגליים שלי והשפתיים שלי התחילו להרגיש מוזר
At minute 12 I started to have ringing in my ears, and I started to feel my arm going numb. And I'm a hypochondriac, and I remember arm numb means heart attack. So, I started to really get really paranoid. Then at 13 minutes, maybe because of the hypochondria, I started feeling pains all over my chest. It was awful.
ב 12 דקות התחלתי לשמוע צילצולים באוזניים, התחלתי להרגיש את הזרועות נרדמות. ואני היפוכונדר, וזכרתי שזרועות רדומות אומרות התקף לב. אז התחלתי להיות ממש פרנואיד ואז ב 13 דקות אולי בגלל ההיפוכונדריה התחלתי להרגיש כאבים בכל החזה. זה היה נורא.
(Laughter)
ב 14 דקות,
At 14 minutes, I had these awful contractions, like this urge to breathe.
היו לי כיווצים נוראיים, כמו דחף לנשום.
(Laughter)
(צחוק)
(Laughter ends)
At 15 minutes I was suffering major O2 deprivation to the heart. And I started having ischemia to the heart. My heartbeat would go from 120 to 50, to 150, to 40, to 20, to 150 again. It would skip a beat. It would start. It would stop. And I felt all this. And I was sure that I was going to have a heart attack.
בדקה ה 15 סבלתי ממחסור רציני בחמצן ללב. והתחלתי לקבל אי ספיקת דם ללב. קצב הלב שלי עבר מ 120 פעימות לדקה, ל 50, אח"כ 150 אח"כ 40 אח"כ 20 ובחזרה ל 150. החסרתי פעימה. הוא מתחיל. הוא עוצר ואני הרגשתי את זה. הייתי בטוח שאני הולך לקבל התקף לב.
So, at 16 minutes what I did is I slid my feet out because I knew that if I did go out, if I did have a heart attack, they'd have to jump into the binding and take my feet out before pulling me up. I was really nervous. I let my feet out, and I started floating to the top. And I didn't take my head out. But I was just floating there waiting for my heart to stop, just waiting.
ואז ב 16 דקות מה שעשיתי היה להחליק את כפות הרגלים החוצה בגלל שידעתי שאם אני באמת אלך, אם אני באמת אקבל התקף לב הם יהיו חייבים לקפוץ פנימה ולהוציא את הרגלים החוצה לפני ששולפים אותי החוצה. אז הייתי ממש לחוץ. אז שחררתי את הרגלים החוצה והתחלתי לצוף למעלה ולא הוצאתי את הראש החוצה. אבל אני פשוט צפתי למעלה איפה שהם חיכו לי, פשוט חיכו. היה להם רופאים עם מכות חשמל, אתם יודעים
They had doctors with the "Pst," you know, sitting there waiting. And then suddenly I hear screaming. And I think that there is some weird thing -- that I had died or something had happened. And then I realized that I had made it to 16:32. So, with the energy of everybody that was there, I decided to keep pushing. And I went to 17 minutes and four seconds.
יושבים שם ומחכים. ואז פתאום שמעתי צעקה. ואני חשבתי שזה משהו מוזר--- שאני מת או שמשהו קרה. ואז הבנתי שהגעתי ל 16:32 דקות ואז עם האנרגיה של כל האנשים שהיו שם החלטתי להמשיך ולדחוף. והמשכתי עד 17 דקות וארבע שניות.
(Applause)
(מחיאות כפיים)
(Applause ends)
As though that wasn't enough, what I did immediately after is I went to Quest Labs and had them take every blood sample that they could to test for everything and to see where my levels were, so the doctors could use it, once again. I also didn't want anybody to question it. I had the world record and I wanted to make sure it was legitimate.
וכאילו שזה לא היה מספיק מה שעשיתי מיד אח"כ היה ללכת למעבדות קווסט ולבקש מהם לקחת כל בדיקת דם שהם יכולים בכדי לבדוק הכל ולראות היכן המדדים שלי נמצאים, בכדי שהרופאים יוכלו להשתמש בזה, שוב. לא רציתי שמישהו יפקפק בזה. היה לי שיא עולם ורציתי
So, I get to New York City the next day, I'm walking out of the Apple store, and this kid walks up to me he's like, "Yo, D!" I'm like "Yeah?" He said, "If you really held your breath that long, why'd you come out of the water dry?" I was like "What?"
לוודא שהוא לגיטימי. אז נסעתי לניו יורק סיטי למחרת ואיזה ילד ניגש אלי--- הייתי בחנות של אפל--- הילד ניגש אלי ואומר "יו די" ואני "כן?" הוא אומר "אם באמת לא נשמת כל כך הרבה זמן, איך זה שיצאת מהמים יבש?" ואני אמרתי "מה?"
(Laughter)
(צחוק)
And that's my life. So --
ככה החיים שלי..
(Laughter)
(צחוק)
As a magician, I try to show things to people that seem impossible. And I think magic, whether I'm holding my breath or shuffling a deck of cards, is pretty simple. It's practice, it's training, and it's -- (Sobs) It's practice, it's training and experimenting,
כקוסם אני מנסה להראות לאנשים דברים שנראים בלתי אפשריים. ואני חושב שקסם, לעצור את הנשימה או לערבב חבילת קלפים, הוא די פשוט. זה אימון, תרגול וזה-- זה אימון, תרגול וניסוי
(Sobs)
ולעבור דרך הכאב בכדי להיות הכי טוב שאני יכול.
while pushing through the pain to be the best that I can be. And that's what magic is to me, so, thank you.
וזה מה שקסם בשבילי. תודה. (מחיאות כפיים)
(Applause)