As a magician, I try to create images that make people stop and think. I also try to challenge myself to do things that doctors say are not possible. I was buried alive in New York City in a coffin, buried alive in a coffin in April, 1999, for a week. I lived there with nothing but water. And it ended up being so much fun that I decided I could pursue doing more of these things. The next one is I froze myself in a block of ice for three days and three nights in New York City. That one was way more difficult than I had expected. The one after that, I stood on top of a hundred-foot pillar for 36 hours. I began to hallucinate so hard that the buildings that were behind me started to look like big animal heads.
Taikurina yritän luoda kuvia, jotka saavat ihmiset pysähtymään ja ajattelemaan. Yritän myös haastaa itseni tekemään asioita, joita lääkärit pitävät mahdottomina. Minut haudattiin elävältä New Yorkissa, haudattuna arkussa huhtikuussa 1999 viikon. Elin siellä vain vedellä. Ja se oli niin hauskaa, että päätin ryhtyä muihin vastaaviin tempauksiin. Seuraavaksi jäädytin itseni jäähän kolmeksi päiväksi ja kolmeksi yöksi New Yorkissa. Se oli paljon hankalampaa kuin olin olettanut. Sen jälkeen seisoin 30 metriä korkean pilarin päässä 36 tuntia. Aloin hallusinoida niin pahoin, että rakennukset takanani alkoivat näyttää isoilta eläinten päiltä.
So, next I went to London. In London I lived in a glass box for 44 days with nothing but water. It was, for me, one of the most difficult things I'd ever done, but it was also the most beautiful. There was so many skeptics, especially the press in London, that they started flying cheeseburgers on helicopters around my box to tempt me.
Sitten menin Lontooseen. Asuin Lontoossa lasilaatikossa 44 päivää vain vedellä. Se oli minulle yksi vaikeimmista tekemistäni tempuista, mutta se oli myös kaikkein kaunein. Monet olivat niin skeptisiä, erityisesti Lontoon lehdistö, että he alkoivat lennättää juustohampurilaisia
(Laughter)
helikoptereilla ympäri laatikkoani houkutuksena. (Naurua)
So, I felt very validated when the New England Journal of Medicine actually used the research for science.
Joten tunsin aitouteni tunnustetuksi, kun New England Journal of Medicine käytti sitä tutkimuksessaan.
My next pursuit was I wanted to see how long I could go without breathing, like how long I could survive with nothing, not even air. I didn't realize that it would become the most amazing journey of my life.
Seuraavassa tempauksessani halusin tietää kauanko pystyn pidättämään hengitystäni, kuinka kauan selviäisin ilman mitään, jopa ilman ilmaa. En arvannut, että siitä tulisi elämäni uskomattomin matka.
As a young magician, I was obsessed with Houdini and his underwater challenges. So, I began, early on, competing against the other kids, seeing how long I could stay underwater while they went up and down to breathe, you know, five times, while I stayed under on one breath. By the time I was a teenager, I was able to hold my breath for three minutes and 30 seconds. I would later find out that was Houdini's personal record.
Nuorena taikurina olin pakkomielteinen Houdinista ja hänen vedenalaisista haasteistaan. Joten aloitin nuorena kisaamaan muiden lasten kanssa nähdäkseni kuinka pitkään pystyn pysymään veden alla, kun he menivät ylös hengittämään, viitisen kertaa, kun itse pysyin alhaalla yhdellä hengityksellä. Teini-ikäisenä pystyin pidättämään henkeä kolme minuuttia ja 30 sekuntia. Myöhemmin sain tietää, että se oli Houdinin henkilökohtainen ennätys.
In 1987 I heard of a story about a boy that fell through ice and was trapped under a river. He was underneath, not breathing for 45 minutes. When the rescue workers came, they resuscitated him and there was no brain damage. His core temperature had dropped to 77 degrees. As a magician, I think everything is possible. And I think if something is done by one person, it can be done by others. I started to think, if the boy could survive without breathing for that long, there must be a way that I could do it.
Vuonna 1987 kuulin tarinan pojasta, joka tipahti jäihin ja jäi kiikkiin joen alle. Hän oli veden alla hengittämättä 45 minuuttia. Kun pelastustyöntekijät tulivat, he elvyttivät hänet ja hänellä ei ollut aivovauriota. Hänen lämpötilansa oli tippunut 25:een asteeseen. Taikurina uskon kaiken olevan mahdollista. Uskon, että jos yksi pystyy siihen myös muut voivat tehdä sen. Arvelin, että koska poika selvisi hengittämättä niin kauan, minäkin voin tehdä sen jollain keinolla.
So, I met with a top neurosurgeon. And I asked him, how long is it possible to go without breathing, like how long could I go without air? And he said to me that anything over six minutes you have a serious risk of hypoxic brain damage. So, I took that as a challenge, basically.
Tapasin huippuneurokirurgin. Kysyin miten kauan on mahdollista olla hengittämättä, miten kauan selviän ilman ilmaa? Hän sanoi, että kaikki yli kuuden minuutin on suuri riski saada hapenpuutteesta johtuva aivovaurio. Joten otin sen haasteena.
(Laughter)
(Naurua)
My first try, I figured that I could do something similar, and I created a water tank, and I filled it with ice and freezing cold water. And I stayed inside of that water tank hoping my core temperature would start to drop. And I was shivering. In my first attempt to hold my breath, I couldn't even last a minute. So, I realized that was completely not going to work.
Ensimmäisellä yritykselläni arvelin, että voisin tehdä jotain samankaltaista, ja loin vesialtaan, täytin sen jäällä ja jääkylmällä vedellä. Pysyttelin altaassa toivoen lämpötilani laskevan. Värisin. Yrittäessäni pitää hengitystäni, en onnistunut edes minuuttia. Tajusin, ettei se tulisi mitenkään toimimaan.
I went to talk to a doctor friend -- and I asked him, "How could I do that?" "I want to hold my breath for a really long time. How could it be done?" And he said, "David, you're a magician, create the illusion of not breathing, it will be much easier."
Menin juttelemaan lääkärikaverilleni, ja kysyin häneltä, miten voisin tehdä sen? "Haluan pidättää hengitystäni todella pitkään. Miten sen voisi tehdä?" Hän sanoi: "David, olet taikuri, luo illuusio hengittämättä jättämisestä, se on paljon helpompaa."
(Laughter)
(Naurua)
So, he came up with this idea of creating a rebreather, with a CO2 scrubber, which was basically a tube from Home Depot, with a balloon duct-taped to it, that he thought we could put inside of me, and somehow be able to circulate the air and rebreathe with this thing in me. This is a little hard to watch. But this is that attempt. So, that clearly wasn't going to work.
Joten hän sai idean hengitysilman kierrättäjästä, CO2-poistajan kera, joka oli käytännössä varastosta löydetty putki, johon on teipattu ilmapallo, jonka hän luuli olevan mahdollista laittaa sisälleni ja jotenkin kierrättää ilmaa ja uudelleenhengittää tämä sisälläni. Tätä on vaikea katsoa. Tässä yritimme sitä. Se ei tosiaankaan toiminut.
(Laughter)
(Naurua)
Then I actually started thinking about liquid breathing. There is a chemical that's called perflubron. And it's so high in oxygen levels that in theory you could breathe it. So, I got my hands on that chemical, filled the sink up with it, and stuck my face in the sink and tried to breathe that in, which was really impossible. It's basically like trying to breathe, as a doctor said, while having an elephant standing on your chest. So, that idea disappeared.
Sitten aloin miettiä nesteen hengittämistä. On olemassa kemikaali nimeltä perflubron. Se kuljettaa niin paljon happea, että teoriassa sitä voisi hengittää. Sain käsiini tuota kemikaalia, täytin pesualtaan sillä, ja työnsin pääni altaaseen, yritin hengittää sisään, mikä oli täysin mahdotonta. On kuin yrittäisi hengittää, kuten lääkäri sanoi, elefantin seisoessa rintakehällä. Joten se idea unohdettiin.
Then I started thinking, would it be possible to hook up a heart/lung bypass machine and have a surgery where it was a tube going into my artery, and then appear to not breathe while they were oxygenating my blood? Which was another insane idea, obviously.
Aloin ajatella, olisiko mahdollista kiinnittäytyä sydänkeuhkokoneeseen, ja laitattaa leikkauksella valtimooni putki, ja vaikuttaisi siltä, etten hengitä, vaikka vereni saisi happea. Se oli toinen sekopäinen idea, selvästi.
Then I thought about the craziest idea of all the ideas: to actually do it.
Sitten sain kaikista hulluimman idean: että itse asiassa teen sen.
(Laughter)
(Naurua)
To actually try to hold my breath past the point that doctors would consider you brain dead. So, I started researching into pearl divers. You know, because they go down for four minutes on one breath. And when I was researching pearl divers, I found the world of free-diving. It was the most amazing thing that I ever discovered, pretty much. There is many different aspects to free-diving. There is depth records, where people go as deep as they can. And then there is static apnea. That's holding your breath as long as you can in one place without moving. That was the one that I studied.
Että todella pidättäisin hengitystäni yli ajan, jonka jälkeen lääkärit pitävät ihmistä aivokuolleena. Joten aloin tutkia helmikalastajia. He menevät alas neljäksi minuutiksi yhdellä keuhkollisella ilmaa. Tutkiessani helmikalastajia löysin vapaasukelluksen. Se oli uskomattomin asia, mitä olen ikinä löytänyt. On monenlaista vapaasukellusta. On syvyysennätyksiä, ihmiset menevät niin syvälle kuin pystyvät. Ja on hengityksen pidättäminen. Siinä pidätetään hengitystä mahdollisimman kauan liikkumatta. Aloin tutkia sitä.
The first thing that I learned is when you're holding your breath, you should never move at all; that wastes energy. And that depletes oxygen, and it builds up CO2 in your blood. So, I learned never to move. And I learned how to slow my heart rate down. I had to remain perfectly still and just relax and think that I wasn't in my body, and just control that. And then I learned how to purge. Purging is basically hyperventilating. You blow in and out --
Ensiksi opin, että hengitystä pidättäessään ei pidä liikkua ollenkaan; se kuluttaa energiaa. Ja kuluttaa happea, se synnyttää vereen hiilidioksidia. Joten opin olemaan liikkumatta. Opin hidastamaan sydämeni sykettä. Olin täysin liikkumatta ja rentouduin, ajattelin, etten ollut kehossani, vain kontrolloin sitä. Opin puhdistamaan vereni. Käytännössä hyperventiloin. Hengitetään sisään ja ulos ...
(Breathing loudly)
You do that, you get lightheaded, you get tingling. And you're really ridding your body of CO2. So, when you hold your breath, it's infinitely easier. Then I learned that you have to take a huge breath, and just hold and relax and never let any air out, and just hold and relax through all the pain.
Siitä tulee sekava olo, alkaa kihelmöidä. Keho puhdistuu hiilidioksidista. Hengityksen pidättämisestä tulee äärettömän paljon helpompaa. Opin, että pitää hengittää syvään, ja vain pitää se ja rentoutua eikä päästää ilmaa ulos, vain pitää ja pysyä rentona läpi kaiken kivun.
Every morning, this is for months, I would wake up and the first thing that I would do is I would hold my breath for, out of 52 minutes, I would hold my breath for 44 minutes. So, basically what that means is I would purge, I'd breathe really hard for a minute. And I would hold, immediately after, for five and a half minutes. Then I would breathe again for a minute, purging as hard as I can, then immediately after that I would hold again for five and a half minutes. I would repeat this process eight times in a row. Out of 52 minutes, you're only breathing for eight minutes. At the end of that you're completely fried, your brain. You feel like you're walking around in a daze. And you have these awful headaches. Basically, I'm not the best person to talk to when I'm doing that stuff.
Joka aamu kuukausien ajan heräsin ja ensimmäisenä pidätin henkeäni 52 minuutin kuluessa yhteensä 44 minuuttia. Käytännössä puhdistin kehoni, hengitin nopeasti minuutin. Ja pidätin henkeäni välittömästi viisi ja puoli minuuttia. Sitten hengitin taas minuutin, hengittäen niin kovasti kuin pystyin, ja taas välittömästi pidin henkeäni viisi ja puoli minuuttia. Toistin tämän prosessin kahdeksan kertaa peräjälkeen. Hengitin noiden 52 minuutin aikana vain kahdeksan minuuttia. Sen jälkeen on täysin kärventynyt, aivotkin. Tuntuu kuin kävelisi usvassa. Ja saa hirveitä päänsärkyjä. Minulle ei kannattanut jutella, kun tein sitä hommaa.
I started learning about the world-record holder. His name is Tom Sietas. And this guy is perfectly built for holding his breath. He's six foot four. He's 160 pounds. And his total lung capacity is twice the size of an average person. I'm six foot one, and fat. We'll say big-boned.
Aloin opiskella maailmanennätyksen haltijasta. Hänen nimensä on Tom Sietas. Tämä kaveri on täydellinen hengenpidätykseen. Hän on 195 cm pitkä, painaa 73 kg. Hänen keuhkojensa kokonaiskapasiteetti on kaksinkertainen normaaliin henkilöön verrattuna. Olen 186 cm ja läski. Sanotaan isoluinen.
(Laughter)
(Naurua)
I had to drop 50 pounds in three months. So, everything that I put into my body, I considered as medicine. Every bit of food was exactly what it was for its nutritional value. I ate really small controlled portions throughout the day. And I started to really adapt my body.
Minun piti laihduttaa 23 kiloa kolmessa kuukaudessa. Kaikkea, mitä laitoin sisääni, pidin lääkkeenä. Jokainen ruoan murunen oli mukana ravintoarvonsa takia. Söin hyvin pieniä kontrolloituja annoksia pitkin päivää. Ja aloin tosissaan muokata kehoani.
[Individual results may vary]
(Naurua)
(Laughter)
The thinner I was, the longer I was able to hold my breath. And by eating so well and training so hard, my resting heart-rate dropped to 38 beats per minute. Which is lower than most Olympic athletes. In four months of training, I was able to hold my breath for over seven minutes. I wanted to try holding my breath everywhere. I wanted to try it in the most extreme situations to see if I could slow my heart rate down under duress.
Mitä kapeampi olin, sitä pidempään pystyin pidättämään henkeäni. Syömällä hyvin ja harjoittelemalla kovasti sydämeni leposyke laski 38:aan per minuutti. Se on alempi kuin useimpien huippu-urheilijoiden. Neljä kuukautta harjoiteltuani pystyin pidättämään henkeä yli seitsemän minuuttia. Halusin kokeilla hengen pidättämistä joka paikassa. Halusin kokeilla äärimmäisissä tilanteissa nähdäkseni pystynkö alentamaan sykettäni
(Laughter)
uhattuna.
I decided that I was going to break the world record live on prime-time television. The world record was eight minutes and 58 seconds, held by Tom Sietas, that guy with the whale lungs I told you about. I assumed that I could put a water tank at Lincoln Center and if I stayed there a week not eating, I would get comfortable in that situation and I would slow my metabolism, which I was sure would help me hold my breath longer than I had been able to do it. I was completely wrong.
(Naurua) Päätin rikkoa maailmanennätyksen suorassa lähetyksessä. Maailmanennätys oli kahdeksan minuuttia 58 sekuntia, Tom Sietaksen, sen kaverin, jolla kerroin olevan valaan keuhkot. (Naurua) Oletin, että voisin laittaa vesitankin Lincoln-keskukseen ja jos oleilisin siellä enkä söisi viikkoon, pääsisin miellyttävään tilaan ja metabolismini hidastuisi, minkä arvelin auttavan pidättämään henkeäni pidempään kuin aiemmin. Olin totaalisen väärässä.
I entered the sphere a week before the scheduled air date. And I thought everything seemed to be on track. Two days before my big breath-hold attempt, for the record, the producers of my television special thought that just watching somebody holding their breath, and almost drowning, is too boring for television.
Tutkin pallon viikkoa ennen lähetystä. Luulin kaiken sujuvan hyvin. Kaksi päivää ennen isoa tapahtumaani ennätyksen rikkomiseksi televisiotuottajat ajattelivat, että jonkun katsominen henkeä pidättämässä ja melkein hukkumassa on liian tylsää televisioon.
(Laughter)
(Naurua)
So, I had to add handcuffs, while holding my breath, to escape from. This was a critical mistake. Because of the movement, I was wasting oxygen. And by seven minutes I had gone into these awful convulsions. By 7:08, I started to black out. And by seven minutes and 30 seconds, they had to pull my body out and bring me back. I had failed on every level.
Joten minun piti lisätä käsiraudat, ja irrottaa ne pidättäessäni henkeä. Se oli karmea virhe. Liikkuessani tuhlasin happea. Seitsemän minuutin jälkeen aloin saada hirveitä kouristuksia. 7:08 aloin menettää tajuntani. Seitsemän minuutin ja 30 sekunnin jälkeen he vetivät ruumiini ulos ja toivat minut takaisin. Olin epäonnistunut kaikin tavoin.
(Laughter)
(Naurua)
So, naturally, the only way out of the slump that I could think of was, I decided to call Oprah.
Luonnollisesti, ainoa tapa päästä tästä häviöstä -- mitä pystyin kuvittelemaan -- päätin soittaa Oprahille.
(Laughter)
(Naurua)
I told her that I wanted to up the ante and hold my breath longer than any human being ever had. This was a different record. This was a pure O2 static apnea record that Guinness had set the world record at 13 minutes. So, basically you breathe pure O2 first, oxygenating your body, flushing out CO2, and you are able to hold much longer. I realized that my real competition was the beaver.
Kerroin haluavani nostaa panosta, ja pitäisin henkeäni pidempään kuin kukaan ihminen ikinä. Tämä oli eri ennätys. Tämä on puhdas O2-hengenpidätysennätys, jonka Guinness oli mitannut olevan 13 minuuttia. Ensin hengitetään puhdasta happea, hapetetaan keho, poistetaan CO2, ja voi pidättää henkeä paljon pidempään. Tajusin, että todellinen kilpakumppanini oli majava.
(Laughter)
(Naurua)
(Laughter ends)
In January of '08, Oprah gave me four months to prepare and train. So, I would sleep in a hypoxic tent every night. A hypoxic tent is a tent that simulates altitude at 15,000 feet. So, it's like base camp, Everest. What that does is, you start building up the red bloodcell count in your body, which helps you carry oxygen better. Every morning, again, after getting out of that tent, your brain is completely wiped out. My first attempt on pure O2, I was able to go up to 15 minutes. So, it was a pretty big success.
Tammikuussa 2008 Oprah antoi minulle neljä kuukautta aikaa valmistautua. Joten nukuin yöt alppiteltassa. Alppiteltta on teltta, joka simuloi 4600 metrin korkeutta. Se on kuin Everestin perusleiri. Se saa kehon lisäämään punaisia verisoluja, mikä auttaa hapen kuljetuksessa. Joka aamu, taas, päästyäni teltasta aivot olivat ihan muusia. Ensimmäisella O2-yritykselläni pystyin pidättämään 15 minuuttia. Se oli melkoinen onnistuminen.
The neurosurgeon pulled me out of the water because in his mind, at 15 minutes your brain is done, you're brain dead. So, he pulled me up, and I was fine. There was one person there that was definitely not impressed. It was my ex-girlfriend. While I was breaking the record underwater for the first time, she was sifting through my Blackberry, checking all my messages.
Neurokirurgi veti minut ylös vedestä, koska hänen mielestään 15 minuutissa aivot ovat mennyttä, on aivokuollut. Joten hän veti minut ylös, ja olin ok. Yksi henkilö ei ollut millään tavoin vaikuttunut. Se oli ex-tyttöystäväni. Sillä aikaa kun rikoin ennätystä veden alla ensimmäistä kertaa, hän oli selaamassa BlackBerryäni, tutkien viestejäni.
(Laughter)
(Naurua)
My brother had a picture of it. It is really --
Veljeni otti kuvan siitä. Se on todella ...
(Laughter)
(Naurua)
(Laughter ends)
Sitten tiedotin, että aion rikkoa
I then announced that I was going to go for Sietas' record, publicly. And what he did in response, is he went on Regis and Kelly, and broke his old record. Then his main competitor went out and broke his record. So, he suddenly pushed the record up to 16 minutes and 32 seconds. Which was three minutes longer than I had prepared. It was longer than the record.
Sietasin ennätyksen, julkisesti. Ja hän vastasi siihen menemällä Regis and Kelly -showhun, ja rikkoi vanhan ennätyksensä. Sitten hänen pääkilpailijansa rikkoi sen ennätyksen. Joten yhtäkkiä ennätys olikin 16 minuuttia ja 32 sekuntia. Kolme minuuttia ennemmän kuin mihin olin valmistautunut.
I wanted to get the Science Times to document this. I wanted to get them to do a piece on it. So, I did what any person seriously pursuing scientific advancement would do. I walked into the New York Times offices and did card tricks to everybody.
Se oli pidempi kuin ennätys. Halusin, että Science Times dokumentoi tapahtuman. Halusin heidän tekevän siitä artikkelin. Joten tein mitä kuka tahansa vakavissaan tieteellistä edistystä etsivä tekisi. Kävelin New York Timesin toimistoon
(Laughter)
ja esitin korttitemppuja kaikille.
So, I don't know if it was the magic or the lure of the Cayman Islands, but John Tierney flew down and did a piece on the seriousness of breath-holding.
(Naurua) En tiedä oliko se taikuus vai tarina Cayman-saarista, mutta John Tierney lensi paikalle ja teki jutun hengenpidättämisen vakavuudesta.
While he was there, I tried to impress him, of course. And I did a dive down to 160 feet, which is basically the height of a 16 story building, and as I was coming up, I blacked out underwater, which is really dangerous; that's how you drown. Luckily, Kirk had seen me and he swam over and pulled me up.
Yritin tietenkin tehdä häneen vaikutuksen. Ja sukelsin 48 metriin, sen korkuinen on 16-kerroksinen talo, ja tullessani ylös, menetin tajuntani veden alla, mikä on todella vaarallista; siten ihminen hukkuu. Onneksi Kirk oli nähnyt minut, ja hän ui luokseni ja veti minut ylös.
So, I started full focus. I completely trained to get my breath-hold time up for what I needed to do. But there was no way to prepare for the live television aspect of it, being on Oprah. But in practice, I would do it face down, floating on the pool. But for TV they wanted me to be upright so they could see my face, basically. The other problem was the suit was so buoyant that they had to strap my feet in to keep me from floating up. So, I had to use my legs to hold my feet into the straps that were loose, which was a real problem for me. That made me extremely nervous, raising the heart rate.
Aloin keskittyä täysin. Harjoittelin pidättämään henkeä riittävän kauan saavuttaakseni tavoitteeni. Mutta en mitenkään voinut valmistautua suoraan televisiolähetykseen, Oprah-showssa. Harjoittelin kasvot alaspäin kelluen altaassa. Mutta TV-lähetykseen he halusivat minun olevan pystyssä, jotta ihmiset näkevät naamani. Toinen ongelma oli pukuni, joka kellui niin, että heidän piti sitoa jalkani estääkseen minua kohoamasta pinnalle. Joten minun piti työntää jalkani siteisiin, jotka olivat löysällä, mikä oli todellinen ongelma minulle. Se teki minut hyvin hermostuneeksi,
Then, what they also did was, which we never did before, is there was a heart-rate monitor. And it was right next to the sphere. So, every time my heart would beat, I'd hear the beep-beep-beep-beep, you know, the ticking, really loud. Which was making me more nervous. And there was no way to slow my heart rate down. Normally, I would start at 38 beats per minute, and while holding my breath, it would drop to 12 beats per minute, which is pretty unusual.
sykkeeni kohosi. Mitä he lisäksi tekivät oli, mitä emme aiemmin tehneet, oli sykemonitori. Se oli aivan pallon vieressä. Joten aina sydämeni sykkiessä kuulin piip-piip-piip-piip, tikityksen, todella kovalla. Se teki minut vielä hermostuneemmaksi. Enkä mitenkään onnistunut alentamaan sykettäni. Normaalisti aloitin 38 lyöntiä per minuutti, ja pidättäessäni henkeä se laski 12:een per minuutti, mikä on melko epänormaalia.
(Laughter)
(Naurua)
This time it started at 120 beats, and it never went down. I spent the first five minutes underwater desperately trying to slow my heart rate down. I was just sitting there thinking, "I've got to slow this down. I'm going to fail." And I was getting more nervous. And the heart rate just kept going up and up, all the way up to 150 beats. Basically it's the same thing that created my downfall at Lincoln Center. It was a waste of O2. When I made it to the halfway mark, at eight minutes, I was 100 percent certain that I was not going to be able to make this. There was no way for me to do it.
Nyt se alkoi 120 lyönnistä, eikä koskaan laskenut. Ensimmäiset viisi minuuttia veden alla yritin epätoivoisesti alentaa sykettäni. Istuin ja ajattelin: "Minun täytyy hidastaa sitä. Epäonnistun, epäonnistun." Ja hermostuin lisää. Sykkeeni vain kiihtyi, aina 150 lyöntiin. Käytännössä sama asia johti epäonnistumiseeni Lincoln-keskuksessa. Se kuluttaa happea. Kun pääsin puoliväliin, kahdeksaan minuuttiin, olin 100-prosenttisen varma, että en pysty viemään sitä loppuun. En voinut mitenkään tehdä sitä.
I figured, Oprah had dedicated an hour to doing this breath-hold thing, if I had cracked early, it would be a whole show about how depressed I am.
Joten arvelin, että Oprah oli varannut tunnin tähän hengenpidättämiseen, ja jos lopettaisin aikaisin, koko show käsittelisi sitä kuinka masentunut olen.
(Laughter)
(Naurua)
So, I figured I'm better off just fighting and staying there until I black out, at least then they can pull me out and take care of me and all that.
Joten päättelin, että on parempi taistella ja pysyä siellä kunnes taju lähtee, ainakin he sitten vetävät minut ylös ja huolehtivat minusta.
(Laughter)
(Naurua)
I kept pushing to 10 minutes. At 10 minutes you start getting all these really strong tingling sensations in your fingers and toes. And I knew that that was blood shunting, when the blood rushes away from your extremities to provide oxygen to your vital organs. At 11 minutes I started feeling throbbing sensations in my legs, and my lips started to feel really strange.
Jatkoin 10 minuuttiin. Silloin alkaa tuntea voimakasta pistelyä sormissa ja varpaissa. Tiesin sen olevan verestä, joka karkaa äärielimistä antaakseen happea elintärkeille elimille. 11 minuutin kohdalla tunsin sykkivän tunteen jaloissani, ja huuleni alkoivat tuntua oudoilta.
At minute 12 I started to have ringing in my ears, and I started to feel my arm going numb. And I'm a hypochondriac, and I remember arm numb means heart attack. So, I started to really get really paranoid. Then at 13 minutes, maybe because of the hypochondria, I started feeling pains all over my chest. It was awful.
12 minuutin jälkeen korvani alkoivat soida, ja käteni meni tunnottomaksi. Olen hypokondrinen, ja muistin, että tunnoton käsi merkitsee sydänkohtausta. Joten aloin todella olla harhaluuloinen. Sitten 13 minuutin kohdalla, ehkä hypokondriastani johtuen, aloin tuntea kipua kaikkialla rintakehässäni. Se oli hirveää.
(Laughter)
14 minuutin jälkeen,
At 14 minutes, I had these awful contractions, like this urge to breathe.
minulla oli hirveitä kouristuksia, ikään kuin tarve hengittää.
(Laughter)
(Naurua)
(Laughter ends)
At 15 minutes I was suffering major O2 deprivation to the heart. And I started having ischemia to the heart. My heartbeat would go from 120 to 50, to 150, to 40, to 20, to 150 again. It would skip a beat. It would start. It would stop. And I felt all this. And I was sure that I was going to have a heart attack.
15 minuutin jälkeen kärsin todellisesta hapen puutteesta sydämessä. Sydämessäni oli iskemia. Sykkeeni aleni, 120:sta 50:een, 150:een, 40:een, 20:een ja takaisin 150:een. Se jätti väliin lyöntejä. Se sykki. Se pysähtyi. Tunsin sen kaiken. Olin varma, että saisin sydänkohtauksen.
So, at 16 minutes what I did is I slid my feet out because I knew that if I did go out, if I did have a heart attack, they'd have to jump into the binding and take my feet out before pulling me up. I was really nervous. I let my feet out, and I started floating to the top. And I didn't take my head out. But I was just floating there waiting for my heart to stop, just waiting.
Joten 16 minuutin kohdalla liu'utin jalkani vapaaksi, koska tiesin, että jos saisin sydänkohtauksen, heidän pitäisi ottaa jalkani ulos siteestä ennen ylös vetämistä. Olin todella hermostunut. Vapautin jalkani ja aloin kellua. En laittanut päätäni pinnalle. Kelluin vain ja odotin sydämeni pysähtyvän, vain odotin. Lääkärit olivat valmiina,
They had doctors with the "Pst," you know, sitting there waiting. And then suddenly I hear screaming. And I think that there is some weird thing -- that I had died or something had happened. And then I realized that I had made it to 16:32. So, with the energy of everybody that was there, I decided to keep pushing. And I went to 17 minutes and four seconds.
istuivat odottamassa. Yhtäkkiä kuulin huutoa. Ajattelin sen olevan outoa -- että joku oli kuollut tai jotain oli tapahtunut. Sitten tajusin, että olin saavuttanut ajan 16:32. Joten paikallaolijoiden antamalla energialla päätin jatkaa. Ja jatkoin 17 minuuttiin ja neljään sekuntiin.
(Applause)
(Aplodeja)
(Applause ends)
As though that wasn't enough, what I did immediately after is I went to Quest Labs and had them take every blood sample that they could to test for everything and to see where my levels were, so the doctors could use it, once again. I also didn't want anybody to question it. I had the world record and I wanted to make sure it was legitimate.
Ikään kuin se ei olisi ollut tarpeeksi, menin heti sen jälkeen Qest Labsiin, ja he ottivat kaikki mahdolliset verinäytteet testejä varten ja nähdäkseni tasoni, jotta lääkärit voisivat käyttää tietoja, taas kerran. En myöskään halunnut kenenkään kyseenalaistavan sitä. Minulla oli maailmanennätys ja halusin
So, I get to New York City the next day, I'm walking out of the Apple store, and this kid walks up to me he's like, "Yo, D!" I'm like "Yeah?" He said, "If you really held your breath that long, why'd you come out of the water dry?" I was like "What?"
varmistua, että se on laillinen. Seuraavana päivänä menin New Yorkiin ja joku lapsi -- olin kävelemässä ulos Apple-kaupasta -- ja lapsi tuli luokseni tyyliin "Jou D!" Minä olin "Niin?" Hän sanoi: "Jos todella pidit henkeäsi niin kauan, miksi olit aivan kuiva, kun tulit vedestä?" Olin ihan: "Häh?"
(Laughter)
(Naurua)
And that's my life. So --
Se on elämääni. Joten ...
(Laughter)
(Naurua)
As a magician, I try to show things to people that seem impossible. And I think magic, whether I'm holding my breath or shuffling a deck of cards, is pretty simple. It's practice, it's training, and it's -- (Sobs) It's practice, it's training and experimenting,
Taikurina yritän näyttää ihmisille asioita, jotka vaikuttavat mahdottomilta. Mielestäni taikuus, oli se sitten hengen pidättämistä tai korttipakan sekoittamista, on melko yksinkertaista. Se on harjoittelua, se on treenausta, ja se on -- Se on harjoittelua, se on treenausta ja kokeilua,
(Sobs)
työntyessäni läpi kivun ollakseni niin hyvä kuin voin olla.
while pushing through the pain to be the best that I can be. And that's what magic is to me, so, thank you.
Sitä taikuus on minulle. Kiitos. (Aplodeja)
(Applause)