So I thought I'd talk about identity. That's sort of an interesting enough topic to me. And the reason was, because when I was asked to do this, I'd just read in one of the papers, I can't remember, something from someone at Facebook saying, "Well, we need to make everybody use their real names, and then that's basically all the problems solved." And that's so wrong, that's such a fundamentally reactionary view of identity, and it's going to get us into all sorts of trouble. And so what I thought I'd do is, I'll explain four sort of problems about it, and then I'll suggest a solution, which, hopefully, you might find interesting.
Tôi nghĩ nên nói về nhận dạng. Đó là loại chủ đề hấp dẫn với tôi. Lý do vì lúc tôi được yêu cầu làm việc này, tôi đọc bài báo mà không nhớ ở đâu về cái gì đó của ai đó trên mạng Facebook nói "cần mọi người dùng tên thật của họ" rồi về cơ bản, tất cả các vấn đề được giải quyết. Điều đó quá sai! đó là quan điểm mang tính phản ứng bản năng về nhận dạng, nó sẽ làm chúng ta vướng vào tất cả rắc rối. Tôi nghĩ tôi điều nên làm là tôi sẽ giải thích bốn rắc rối về điều đó, và rồi tôi sẽ đưa ra cách giải quyết, hy vọng bạn thấy thú vị.
So just to frame the problem: What does "authenticity" mean? That's me, that's a camera phone picture of me looking at a painting.
Bây giờ chỉ xoay quanh vấn đề, tính xác thực là gì? Đó là tôi, hình chụp tôi bằng máy quay phim trong điện thoại đang nhìn bức tranh.
[What's the Problem?]
[vấn đề gì?]
That's a painting that was painted by a very famous forger, and because I'm not very good at presentations, I already can't remember the name that I wrote on my card. And he was incarcerated in, I think, Wakefield Prison, for forging masterpieces by, I think, French Impressionists. And he's so good at it that when he was in prison, everybody in prison, the governor and whatever, wanted him to paint masterpieces to put on the walls because they were so good. And so that's a masterpiece, which is a fake of a masterpiece, and bonded into the canvas is a chip which identifies that as a real fake, if you see what I mean.
Tranh đó được vẽ từ một người sao chép tranh rất nổi tiếng, và vì tôi không giỏi trình bày, tôi không thể nhớ tên anh tôi viết lên danh thiếp của tôi. Anh bị tống giam, tôi nghĩ, ở nhà tù Wakefield vì sao chép những kiệt tác của nhà Nghệ Thuật Ấn tượng Pháp, tôi nghĩ vậy. Anh ta quá giỏi về việc đó, nên khi anh ở tù, họ vô tù, thống đốc hay sao đó muốn anh vẽ những kiệt tác để treo tường, vì chúng quá đẹp. Đó là một bức tranh kiệt tác, là bản giả của một kiệt tác, và ẩn trong nền sơn dầu là một con chip để xác nhận đây là bản giả tạo thật sự, giờ thì bạn hiểu điều tôi đã nói.
(Laughter)
(Tiếng cười)
So when we're talking about authenticity, it's a little more fractal than it appears, and that's a good example to show it. I tried to pick four problems that will frame the issue properly.
Vì vậy khi chúng ta nói về tính xác thực, nó có nhiều phân chia hơn người ta tưởng và đây là một ví dụ điển hình về điều đó. Tôi cố gắng chọn bốn vấn đề để đóng khung đề tài này một cách đúng đắn.
So the first problem, I thought, chip and PIN, right?
vậy, vấn đề đầu tiên tôi nghĩ,
[Banks and legacies bringing down the system from within]
là con Chip và PIN, phải không? [ngân hàng hạ hệ thống bên trong] [không trực tuyến]
[Offline solutions do not work online]
tôi đoán mọi người có con chip và thẻ PIN, phải không?
Everyone's got a chip and PIN card, right? So why is that a good example? That's the example of how legacy thinking about identity subverts the security of a well-constructed system. That chip-and-PIN card that's in your pocket has a little chip on it that cost millions of pounds to develop, is extremely secure, you can put scanning electron microscopes on it, you can try and grind it down, blah blah blah. Those chips have never been broken, whatever you read in the paper. And for a joke, we take that supersecure chip, and we bond it to a trivially counterfeitable magnetic stripe. And for very lazy criminals, we still emboss the card. So if you're a criminal in a hurry and you need to copy someone's card, you can just stick a piece of paper on it and rub a pencil over it just to speed things up. And even more amusingly, and on my debit card, too, we print the name and the sort code and everything else on the front. Why? There is no earthly reason why your name is printed on a chip-and-PIN card. And if you think about it, it's even more insidious and perverse than it seems at first. Because the only people that benefit from having the name on the card are criminals. You know what your name is, right?
Thế tại sao đó là một ví dụ điển hình? Đó là ví dụ về cách mà suy nghĩ kế thừa về nhận dạng lật đổ tính an toàn của một hệ thống vững chắc. Cái con chip và thẻ PIN để trong túi của bạn có con chip khá nhỏ trên đó nhưng tốn hàng triệu bảng Anh để tạo ra, cực kỳ an toàn, bạn có thể quét kính hiển vi điện từ qua nó, bạn có thể thử nghiền nó ra, vân vân. Những con chip này không bao giờ bể hay bị tương tự mà bạn đọc trên báo. Và nói giỡn thôi, chúng ta lấy con chip siêu an toàn đó rồi chúng ta gắn nó vào một dãi từ giả bình thường chúng ta tạo tấm thẻ và để dành cho những tên tội phạm rất lười biếng. Nếu bạn là một tên tôi phạm đang vội vã và bạn cần sao chép thẻ của ai đó, bạn chỉ cần dán miếng giấy và chà bút chì lên để làm nhanh mọi thứ. Và thậm chí tức cười hơn, cũng làm được trên thẻ rút tiền của tôi, chúng ta in tên, mã SALT và thứ khác ở mặt trước. Tại sao? Không có lý do khó tưởng nào tại sao tên bạn được in lên con chip và thẻ PIN. Và nếu bạn nghiệm về chuyện này, nó gian xảo và trái ngược so lúc đầu. Vì chỉ người có lợi từ việc in tên trên thẻ là những tên tội phạm. Bạn biết tên mình rồi phải không?
(Laughter)
(Tiếng cười)
And when you go into a shop and buy something, it's a PIN -- he doesn't care what the name is. The only place you ever have to write your name on the back is in America. Whenever I go to America, and I have to pay with a magstripe on the back of the card, I always sign it "Carlos Tethers" anyway, just as a security mechanism, because if a transaction ever gets disputed, and it comes back and it says "Dave Birch," I know it must have been a criminal, because I would never sign it "Dave Birch."
Khi bạn đi vào cửa hàng và mua cái gì đó, cần số PIN, người bán hàng không quan tâm tên gì trên thẻ. Chỉ một nơi bạn phải ghi tên mình vào đằng sau là lúc này ở Mỹ. Bất kì lúc nào đi Mỹ, khi tôi phải trả tiền bằng dãi từ ở sau thẻ tôi luôn ký tên là Carlos Tethers, để cho an toàn, vì nếu việc mua bán dẫn tới tranh cải, chữ ký đó quay lại tôi và thành Dave Birch tôi chắc đây là vụ phạm tội, bởi vì tôi không bao giờ ký tên là Dave Birch.
(Laughter)
(Tiếng cười)
So if you drop your card in the street, it means a criminal can pick it up and read it. They know the name, from the name, they can find the address, and then they can go off and buy stuff online. Why do we put the name on the card? Because we think identity is something to do with names, and because we're rooted in the idea of the identity card, which obsesses us. And I know it crashed and burned a couple of years ago, but if you're someone in politics or the Home Office or whatever, and you think about identity, you can only think of identity in terms of cards with names on. And that's very subversive in a modern world.
Nếu bạn rơi thẻ ngoài đường, tội phạm nhặt được và đọc. Chúng biết tên, từ cái tên có thể truy ra địa chỉ, chúng ăn cắp và mua qua mạng. Tại sao chúng ta lại để tên trên thẻ? Bởi vì chúng ta nghĩ nhận dạng là một cái gì đó gắn với tên, và bởi vì chúng ta ăn sâu ý nghĩ về một thẻ căn cước, ám ảnh chúng ta. Và tôi biết điều đó không còn cách đây vài năm, nhưng nếu bạn là người làm chính trị hay phòng làm việc ở nhà hay tương tự thế, và bạn nghĩ về nhận dạng, bạn có thể chỉ nghĩ nhận dạng là những cái thẻ với tên trên đó. Và điều đó rất dễ bị sụp đổ trong thế giới hiện đại.
So the second example I thought I'd use is chat rooms.
Ví dụ thứ hai tôi nghĩ tôi sẽ dùng phòng chát.
[Chatrooms and Children]
[chát và trẻ em]
I'm very proud of that picture. That's my son playing in his band with his friends for the first-ever gig, I believe you call it, where he got paid.
Tôi rất tự hào về hình này, đó là con trai tôi đang chơi trong ban nhạc với bạn của nó bằng hợp đồng lần đầu tiên, bạn sẽ nói vậy, khi nó nhận thù lao.
(Laughter)
(Tiếng cười).
And I love that picture. I'll like the picture of him getting into medical school a lot better,
Và tôi thích hình đó. Tôi thích hình nó đậu vào trường y khoa nhiều hơn, (Tiếng cười)
(Laughter)
Tôi thích bức hình đó một thời gian.
I like that one for the moment. Why do I use that picture? Because that was very interesting, watching that experience as an old person.
Tại sao bức hình đó? Vì rất thú vị khi nhìn những trãi nghiệm đó trong mắt một người có tuổi. Nó với bạn bè nó,
So him and his friends, they get together, they booked a room, like a church hall, and they got all their friends who had bands, got them together, and they do it all on Facebook, and then they sell tickets, and the first band on the -- I was going to say "menu," that's probably the wrong word for it, isn't it? The first band on the list of bands that appears at some public music performance of some kind gets the sales from the first 20 tickets, then the next band gets the next 20, and so on. They were at the bottom of the menu, like, fifth, I thought they had no chance. He actually got 20 quid. Fantastic, right? But my point is, that all worked perfectly, except on the web.
tụi nhỏ xúm lại, đặt một phòng, giống một sảnh đường nhà thờ, chúng tụ tập hết bạn bè có ban nhạc lại, tụi nhỏ cùng làm với nhau, tụi nó làm hết trên facebook, tụi nó bán vé, ban nhạc đầu tiên trong - tôi gọi “thực đơn,” dĩ nhiên đó là từ sai nói về điều đó? Ban nhạc đầu tiên trong danh sách ban nhạc mà đã từng xuất hiện trong vài chương trình biểu diễn công cộng hay tương tự sẽ lấy thù lao từ việc bán 20 vé đầu tiên, rồi bạn nhạc kế tiếp thu 20 vé kế, và cứ thế tiếp tục. Tụi nhỏ đứng chót danh sách, Chúng đứng thứ năm, tôi nghĩ không có cơ hội. vậy mà nó nhận 20 vé.Tuyệt vời phải không? Nhưng tôi muốn nói là: tất cả thật hoàn hảo, trừ chuyện lên trang web.
So they're sitting on Facebook, and they're sending these messages and arranging things, and they don't know who anybody is, right? That's the problem we're trying to solve. If only they were using real names, then you wouldn't be worried about them on the internet. So when he says to me, "Oh, I want to go to a chat room to talk about guitars" or something, I'm like, "Oh, well, I don't want you to go into a chat room to talk about guitars, because they might not all be your friends, and some of the people that are in the chat room might be, you know, perverts and teachers and vicars --"
Tụi nhỏ xuất hiện trên facebook tụi nó gởi thông báo và sắp xếp mọi thứ tụi nó không biết ai hết? Vấn đề lớn ta cố giải quyết. Nếu chỉ có tụi nhỏ dùng tên thật, thì bạn không lo lắng cho chúng trên internet. Và khi nó nói với tôi, “ồ, con muốn lên phòng chat nói chuyện về đàn ghi ta” hay nói cái gì đó. Tôi sẽ nói ”ờ, ba không muốn con lên phòng chat nói về đàn ghi ta, vì có thể không phải tất cả là bạn bè của con, một số người trong phòng chat có thể là kẻ rổi không, thầy cô giáo hay tu sĩ.” (Tiếng cười)
(Laughter)
Ý tôi là, họ là người chung chung giống bạn đọc trên báo.
I mean, they generally are, when you look in the paper, right? "So I want to know who all the people in the chat room are. So, OK, you can go in the chat room, but only if everybody in the chat room is using their real names, and they submit full copies of their police report."
Tôi muốn biết tất cả mọi người trong phòng chat. Thế này, bạn có thể vào phòng chat chỉ nếu mọi người trong phòng chat dùng tên thật, và họ nộp hết bản sao báo cáo từ cảnh sát của họ.
(Laughter)
nhưng dĩ nhiên, nếu ai đó trong phòng chat hỏi tên thật của nó,
But of course, if anybody in the chat room asked for his real name, I'd say, "No. You can't give them your real name, because what happens if they turn out to be perverts and teachers and whatever?"
tôi nói không. Bạn không thể cho tên thật của bạn. bởi chuyện gì xảy ra nếu họ biến thành những tên làm bậy, hay thầy giáo hay là bất cứ ai. Nên có điều nghịch lý kỳ lạ này
So you have this odd sort of paradox where I'm happy for him to go into this space if I know who everybody else is, but I don't want anybody else to know who he is. And so you get this sort of logjam around identity, where you want full disclosure from everybody else, but not from yourself. And there's no progress, we get stuck. So the chat room thing doesn't work properly, and it's a very bad way of thinking about identity.
tôi chỉ vui khi nó lên mạng mà tôi biết những người khác là ai, nhưng tôi không muốn bất kỳ ai biết nó là ai. Và vì vậy bạn vướng vào bế tắt về nhận dạng: bạn muốn hết thông tin về kẻ khác, nhưng không kể gì về bạn. không tiến triển chúng ta mắc kẹt. Phòng chat không làm đúng chức năng, Điều đó rất tệ khi nghĩ về nhận dạng.
Cheerleading ... so, on my RSS feed, I saw this thing about -- I just said something bad about my RSS feed, didn't I? I should stop saying it like that. For some random reason I can't imagine, something about cheerleaders turned up in my in-box. And I read this story about cheerleaders, and it's a fascinating story. This happened a couple of years ago in the US. There were some cheerleaders in a team at a high school in the US, and they said mean things about their cheerleading coach, as I'm sure kids do about all of their teachers all of the time, and somehow, the cheerleading coach found out about this. She was very upset. So she went to one of the girls and said, "You have to give me your Facebook password." I read this all the time, where even at some universities and places of education, kids are forced to hand over their Facebook passwords. So you have to give them your Facebook password. So the kid -- she was a kid! -- what she should have said is, "My lawyer will be calling you first thing in the morning. It's an outrageous imposition on my Fourth Amendment right to privacy. You'll be sued for all the money you've got!" That's what she should have said. But she's a kid, so she hands over the password. The teacher can't log in, because the school has blocked access to Facebook. So the teacher can't log into Facebook till she gets home. So the girl tells her friends, "Guess what happened? The teacher logged in. She knows." So the girls all logged into Facebook and deleted their profiles. So when the teacher logged in, there was nothing there. My point is: those identities, they don't think about them the same way.
Trên trang mạng của tôi, tôi thấy thứ này về - tôi chỉ nói xấu về trang mạng của tôi phải không? Tôi nên dừng những chuyện như vậy! Tình cờ không tưởng tượng nổi có gì đó về đội cổ vũ trong hộp thư tôi. Tôi đọc chuyện về những đội cổ vũ, và đây là một câu chuyện hấp dẫn. Chuyện xảy ra vài năm trước đây ở Mỹ. có vài cô cổ vũ trong cùng một đội ở trường trung học ở Mỹ, và họ nói xấu về huấn luyện viên của họ, thường tụi nhỏ hay làm vậy với thầy cô của tụi nó. Bằng cách nào đó huấn luyện viên biết được. Bà rất buồn. nên bà gặp một cô trong số đó, bà nói "em phải đưa cho cô mật mã facebook của em" Tôi đọc hoài như thế, thậm chí ở đại học. và những cơ sở giáo dục, tụi nhỏ bị ép nộp mật mã facebook. Nên chúng phải nộp mật mã facebook của tụi nó. Cô là một đứa trẻ! Cô ấy đáng lẽ nói: ”luật sư của em sẽ gọi cô đầu tiên sáng mai Đây là một sự ép buộc quá đáng vi phạm quyền Tu chỉnh thứ 4 về riêng tư, và cô sẽ bị kiện hết tiền cô có.” Cô đáng lẽ nên nói vậy. song cô là đứa trẻ, nên cô ta nộp mật mã. Cô giáo không vào được facebook, bởi vì trường đã chặn truy cập vào facebook. Cô giáo không vào facebook đến khi về nhà. Cô bé kia nói với bạn bè của cô ta, gì xảy ra? cô bé biết lúc cô giáo vào. Các cô khác vào facebook bằng điện thoại và xóa hết dữ liệu. Khi cô giáo kia vào, không có gì ở đó hết. Ý tôi là, những sự nhận dạng như vậy, họ không nghĩ giống nhau.
Identity is -- especially when you're a teenager -- a fluid thing. You have lots of identities, you experiment with them. And if you have an identity you don't like because it's subverted in some way or it's insecure or it's inappropriate, you just delete it and get another one. The idea that you have an identity that's given to you by someone, the government or whatever, and you have to stick with that identity and use it in all places is absolutely wrong. Why would you want to really know who someone was on Facebook, unless you wanted to abuse them and harass them in some way? It just doesn't work properly.
Nhận dạng, đặc biệt khi bạn là một người tuổi teen, là một thứ thay đổi. Bạn có nhiều nhận dạng, Bạn có cái tên, bạn không thích nó, vì nó dễ bị mất, kém an toàn, hay không phù hợp, bạn chỉ cần xóa nó và đặt một cái mới. Ý cho rằng khi bạn có một nhận dạng mà người nào đó đặt cho, chính phủ hay gần như vậy, bạn phải mang nó và dùng mọi nơi. là hoàn toàn sai. Tại sao bạn lại muốn biết người nào đó trên facebook, trừ phi bạn tính lợi dụng họ, quấy nhiễu họ bằng cách nào đó? và điều đó chỉ làm cho mạng làm không đúng nhiệm vụ. Ví dụ thứ tư của tôi là có nhiều trường hợp
And my fourth example is, there are some cases where you really want to be -- in case you're wondering, that's me at the G20 protest. I wasn't actually at the G20 protest, but I had a meeting at a bank on the day of the G20 protest. And I got an email from the bank, saying, "Please don't wear a suit, because it'll inflame the protesters." I look pretty good in a suit, frankly, so you can see why it would drive them into an anticapitalist frenzy.
bạn thật sự muốn làm như vậy - Để bạn khỏi thắc mắc, đó là tôi ở cuộc phản đối G20 Thật ra tôi không tham gia phản đối G20, nhưng tôi có buổi họp ở ngân hàng vào ngày có cuộc phản đối G20, tôi nhận được email từ ngân hàng nói rằng đừng mặc đồ vest, vì điều đó sẽ thêm lửa cho người phản đối. Tôi rất bảnh trong bộ vest, thật đó, nên bạn hiểu tại sao điều đó làm họ điên cuồng chống tư bản hóa. (Tiếng cười)
(Laughter)
Lúc đó tôi nghĩ,
So I thought, "Well, if I don't want to inflame the protesters, the obvious thing to do is go dressed as a protester." So I went dressed completely in black, you know, black balaclava ... I had black gloves on but took them off to sign the visitors' book.
không muốn châm lửa người phản đối điều dĩ nhiên phải làm là ăn mặc giống người phản đối. Nên tôi mặc hoàn toàn đen, bạn thấy đó áo balaclava đen, mang găng tay đen. Tôi cởi ra, ký vào sổ khách mời. (Tiếng cười)
(Laughter)
Tôi mặc quần đen, mang giày ống đen,
I'm wearing black trousers and boots, I'm dressed completely in black. I go into the bank at 10am and go, "Hi, I'm Dave Birch, I've got a 3 o'clock with so-and-so." "Sure!" And they sign me in. There's my visitor's badge.
toàn đồ đen. Tôi đến ngân hàng lúc 10 giờ, nói: "Tôi Dave Birch, có họp lúc 3 giờ... ở đây” Đấy! Họ cho ký tên. Đây là bản tên của tôi.
(Laughter)
(Tiếng cười)
So this nonsense about "you've got to have real names on Facebook" and whatever, that gets you that kind of security. That gets you "security theater," where there's no actual security, but people are sort of playing parts in a play about security, and as long as everybody learns their lines, everyone's happy. But it's not real security, right? Especially because I hate banks more than the G20 protesters do, because I work for them. I know that things are actually worse than these guys think.
Vì vậy điều này vô nghĩa khi bạn phải có tên thật trên facebook, để bạn có cái gọi là an toàn. Điều đó là an toàn sân khấu, nơi không có an toàn thật, người ta đóng vai trong vở kịch về sự an toàn. Miễn là nhớ lời thoại, mọi người thấy vui vẻ. Đó không là an toàn thật. Tôi ghét ngân hàng hơn việc những người phản đối G20 làm, bởi tôi làm việc cho họ. Tôi biết nhiều thứ thật ra tệ hơn người ta tưởng. (Tiếng cười)
(Laughter)
But suppose I worked next to somebody in a bank who was doing something -- you know, they were like people who take the money from banks and don't ... you know, they take the money ... Oh -- "traders." That's the word I was thinking of. Suppose I was sitting next to a rogue trader, and I want to report it to the boss of the bank. So I log on to do a little whistleblowing. I send a message, "This guy's a rogue trader." That message is meaningless if you don't know that I'm a trader at the bank. If that message just comes from anybody, it has zero information value. There's no point in sending that message. You have to know that I'm ... But if I have to prove who I am, I'll never send that message. It's just like the nurse in the hospital reporting the drunk surgeon. That message will only happen if I'm anonymous. So the system has to have ways of providing anonymity in it, otherwise, we don't get where we want to get to.
Giả sử tôi làm việc cạnh ai đó trong một ngân hàng mà người đó đang làm cái gì đó. Giả sử tôi ngồi kế một giao dịch viên gian xảo, và tôi muốn báo cho chủ ngân hàng. Tôi vào tài khoản để trình báo. Tôi gởi tin nhắn: hắn là giao dịch viên gian xảo. Mẩu tin đó sẽ vô nghĩa khi bạn không biết tôi là một giao dịch viên ở ngân hàng. Nếu tin tức từ người bất kỳ nào đó, nó là số không giá trị tin tức, vì họ không có bằng chứng để gởi tin đó. Nhưng nếu tôi phải chứng minh tôi là ai, thì tôi không gởi tin đó. Nó giống y tá trong bệnh viện báo cáo phẩu thuật viên say rượu. Mẫu tin đó chỉ được tiết lộ nếu tôi là người vô danh. Vì vậy hệ thống phải có cách dấu danh tánh, không thì không tới được nơi ta muốn tới. Thế thì bốn vấn đề, vậy chúng ta định làm gì với nó đây?
So, four issues. So what are we going to do about it? Well, what we tend to do about it is we think about Orwell-space. And we try to make electronic versions of the identity card that we got rid of in 1953. So we think if we had a card -- call it a Facebook login -- which proves who you are, and I make you carry it all the time, that solves the problem. And of course, for all those reasons I've just outlined, it doesn't, and it might make some problems worse. The more times you're forced to use your real identity, certainly in transactional terms, the more likely that identity is to get stolen and subverted. The goal is to stop people from using identity in transactions which don't need identity, which is actually almost all transactions. Almost all of the transactions you do are not "Who are you?" They're "Are you allowed to drive the car?" "Are you allowed in the building?" "Are you over 18?" etcetera, etcetera. So my suggestion -- I, like James, think that there should be a resurgence of interest in R and D.
Điều chúng ta định làm là nghĩ về chế độ toàn trị trong thuyết Orwell. Chúng ta cố gắng tạo những thế hệ điện tử cho thẻ nhận dạng mà đã bị từ bỏ nó từ năm 1953. Chúng ta nghĩ nếu chúng ta có một thẻ, gọi là thẻ vào facebook, chứng minh bạn là ai, và ép bạn phải mang nó suốt thì xong vấn đề. Dĩ nhiên, tất cả những lý do tôi nêu ra, sẽ không thật sự làm vấn đề xấu đi. Song càng nhiều lần bạn bị ép phải dùng nhận dạng thật, dĩ nhiên trong thuật ngữ trao đổi, càng nhiều cơ hội nhận dạng bị ăn cắp và phá vỡ nguyên tắc Mục đích là ta ngăn mọi người sử dụng nhận dạng trong giao dịch khi không cần dùng đến, mà thật sự là hầu hết các giao dịch đều không cần. Trong gần như tất cả những giao dịch bạn tham gia đều không hỏi: bạn là ai? Hay những câu: "Bạn có được phép lái xe? Bạn được phép vào tòa nhà? Bạn trên 18 tuổi? vân vân. Đề nghị của tôi – tôi, như James, nghĩ nên làm sống lại sở thích R&D
I think this is a solvable problem. It's something we can do about. Naturally, in these circumstances, I turn to Doctor Who. Because in this --
chuyện đây làm được. Đó là thứ chúng ta có thể làm được. Theo lẽ tự nhiên, trong trường hợp này, tôi quay sang hỏi Bác sĩ Who. Bởi trong trường hợp này,
(Laughter)
hay lúc khác trong cuộc sống,
as in so many other walks of life, Doctor Who has already shown us the answer. So I should say, for some of our foreign visitors: Doctor Who is the greatest living scientist in England --
Bác sĩ Who luôn có sẵn câu trả lời cho chúng ta. Vậy tôi nên kể với nhiều du khách nước ngoài của chúng ta, Bác sĩ Who là nhà khoa học vĩ đại ở Anh
(Laughter)
(Tiếng cười)
and a beacon of truth and enlightenment to all of us. And this is Doctor Who with his "psychic paper." Come on, you guys must have seen Doctor Who's "psychic paper." You're not nerds if you say yes. Who's seen Doctor Who's psychic paper? Oh right, you were in the library the whole time studying, I guess. Is that what you're going to tell us? Doctor Who's psychic paper is: when you hold up the psychic paper, the person, in their brain, sees the thing that they need to see. So I want to show you a British passport, I hold up the psychic paper, you see a British passport. I want to get into a party, I hold up the psychic paper, I show you a party invitation. You see what you want to see. So what I'm saying is, we need to make an electronic version of that, but with one tiny, tiny change, which is that it'll only show you the British passport if I've actually got one. It'll only show you the party invitation if I actually have one. It will only show you that I'm over 18 if I actually am over 18. But nothing else. So you're the bouncer at the pub, you need to know that I'm over 18. Instead of showing you my driving license, which shows you I know how to drive, what my name is, my address, all these kind of things, I show you my psychic paper, and all it tells you is, am I over 18 or not. Right.
mang tia sáng về sự thật và sự minh bạch cho tất cả chúng ta. Và đây là bác sĩ Who với tờ giấy thần linh của ông. Bạn đã từng thấy tờ thần linh của bác sĩ Who rồi Bạn không ghiện máy tính nếu nói có Ai đã thấy tờ giấy thần linh của bác sĩ Who? Thôi được, tôi đoán bạn ở trong thư viện suốt để học. Đó là điều bạn sắp nói với chúng tôi? Tờ giấy thần linh của Bác sĩ Who có nghĩa khi bạn giơ tờ giấy thần linh lên, người ta, trong đầu của họ, thấy điều mà họ cần thấy. Tôi trình hộ chiếu Anh, tôi giơ tờ thần linh lên bạn thấy hộ chiếu Anh. Tôi muốn đi dự tiệc, tôi giơ tờ giấy thần linh lên, tôi cho bạn xem thiệp mời dự tiệc. Bạn thấy cái bạn muốn thấy. Ý tôi là cần làm phiên bản điện tử như thế, nhưng với một thay đổi nhỏ, nhỏ xíu, là nó sẽ chỉ cho bạn thấy hộ chiếu Anh nếu tôi thật sự có một cái. Nó sẽ chỉ cho bạn thấy thiệp mời nếu bạn thật sự có. Hơn 18 nếu thật sự hơn 18 tuổi ngoài ra không có gì khác. Bạn là bảo vệ quán rượu, bạn cần biết tôi hơn 18 tuổi, thay vì phải trình bằng lái xe, mà cho bạn biết tôi biết lái xe, tên tôi, địa chỉ, và tất cả những thông tin khác, tôi trình tờ giấy thần linh của tôi, nó cho biết tôi có hơn 18 tuổi không. Đúng vậy.
Is that just a pipe dream? Of course not, otherwise I wouldn't be here talking. So, in order to build that and make it work, I'm only going to name these things, I'll not go into them: we need a plan, which is, we're going to build this as an infrastructure for everybody to use to solve all of these problems. We're going to make a utility. The utility has to be universal, you can use it everywhere. I'm just giving you little flashes of the technology as we go along.
Đây có là giấc mơ hảo huyền? Không. Nếu thế tôi đâu nói. Để tạo nên và vận hành nó, ở đây tôi chỉ nói tên mà không đi chi tiết về chúng, Chúng ta cần một kế hoạch trong đó ta sẽ xây dựng cơ sở hạ tầng cho mọi người sử dụng để giải quyết hết tất cả các vấn đề. Chúng ta sẽ làm một công cụ, công cụ được toàn cầu hóa, để dùng ở mọi nơi, Tôi chỉ nói tí về công nghệ khi chúng ta tiếp tục.
That's a Japanese ATM, the fingerprint template is stored inside the mobile phone. So when you want to draw money out, you put the phone on the ATM and touch your finger, your fingerprint goes through to the phone, the phone says, "Yes, that's whoever," and the ATM then gives you some money. It has to be a utility that you can use everywhere. It has to be absolutely convenient.
Đó là một thẻ ATM của Nhật, Mẫu vân tay được lưu trong điện thoại di động. Khi muốn rút tiền, bạn để điện thoại lên máy ATM, chạm ngón tay của bạn lên, vân tay bạn qua điện thoại, điện thoại nói đúng hay gần như vậy và máy ATM đưa bạn tiền. Nó phải là công cụ bạn có thể sử dụng ở mọi nơi. Nó phải hoàn toàn thuận tiện,
That's me going into the pub. All the device on the door of the pub is allowed is: Is this person over 18 and not barred from the pub? And so the idea is, you touch your ID card to the door, and if I'm allowed in, it shows my picture, if I'm not, it shows a red cross. It doesn't disclose any other information. It has to have no special gadgets. That can only mean one thing, following on from Ross's statement, which I agree with completely: if it means no special gadgets, it has to run on a mobile phone. That's the only choice we have, to make it work on mobile phones. There are 6.6 billion mobile phone subscriptions. My favorite statistic of all time: only 4 billion toothbrushes in the world. That means something. I don't know what.
Đó là tôi đi vào quán rượu. Tất cả những thiết bị ở cửa của quán rượu cho phép người này trên 18 tuổi đựơc vào hay không vào quán rượu? ý ở đây là, bạn chạm chứng minh thư của bạn vào cửa, nếu tôi được vào, nó hiện hình tôi lên, nếu không được, nó có chéo đỏ. Không có bất kỳ thông tin khác. Nó không có tiện ích đặc biệt nào. Nó duy nhất là một thứ, giống như trong phát ngôn của Ross, mà tôi hoàn toàn đồng ý: Không tiện ích đặc biệt nó chạy trên điện thoại di động Đó là lựa chọn ta có, phải chạy trên điện thoại di động. Có 6.6 triệu đăng ký điện thoại di động. Số thống kê tôi thích mọi lúc là thế giới chỉ có 4 triệu bàn chải răng. điều đó có nghĩa gì đó, mà tôi không biết! (Tiếng cười)
(Laughter)
Tôi tin những nhà tương lai học nói với tôi.
I rely on our futurologists to tell me. It has to be a utility which is extensible. So it has to be something that anybody could build on. Anybody should be able to use this infrastructure; you don't need permissions, licenses, whatever. Anyone should be able to write some code to do this.
Nó phải là một công cụ mà có thể mở rộng. Nó phải là thứ gì đó bất cứ ai có thể cải tiến. Ai cũng dùng cơ sở hạ tầng này được, không xin phép, giấy phép, hay bất cứ gì, bất kỳ ai cũng có thể viết vài mật mã để dùng nó.
Well, you know what symmetry is, so you don't need a picture of it. This is how we're going to do it. We're going to do it using phones and mobile proximity. I'm going to suggest to you the technology to implement Doctor Who's psychic paper is already here, and if any of you have got one of the new Barclay's debit cards with the contactless interface on it, you've already got that technology. Have you ever been up to the big city and used an Oyster card? Does that ring a bell? The technology already exists. The first phones that have the technology built in -- the Google Nexus, the S II, the Samsung Wave 578 -- the first phones that have the technology built into them are already in the shops. So the idea that the gasman can turn up at my mum's door, and he can show my mum his phone, and she can tap it with her phone, and it'll come up with green if he really is from British Gas and allowed in, and will come up with red if he isn't, end of story.
Bạn biết đối xứng là gì, bạn không cần hình ảnh nó. Đó là cách ta sẽ làm nó. Nó dùng như điện thoại ta sẽ làm nó dùng di động tương tự. tôi sẽ nói cho bạn biết công nghệ để ứng dụng Tờ thần linh của Bác sĩ Who có đây, nếu ai trong các bạn có thẻ rút tiền mới của Barclay với giaodiện không chạm vào bạn đã có công nghệ này. Nếu bạn đã từng ở thành phố lớn, và toàn dùng thẻ Oyster, nó có làm ai kinh ngạc chưa? Công nghệ có đó. Dòng Điện thoại đầu tiên lắp công nghệ, Google Nexus, S2 Samsung Wifi 7.9, những dòng điện thoại đầu tiên lắp đặt công nghệ này có bán ở cửa hiệu. Ý tưởng về một người ghi gas xuất hiện ở cửa nhà mẹ tôi anh ta có thể đưa mẹ tôi điện thoại của anh ta bà chạm nó lên điện thoại của bà màu xanh: anh từ Công ty gas nên cho phép anh ta vào màu đỏ nếu anh không phải, hết chuyện!
We have the technology to do that. And what's more, although some of those things sound a bit counterintuitive, like proving I'm over 18 without proving who I am, the cryptography to do that not only exists, it's extremely well-known and well-understood. Digital signatures, the blinding of public key certificates -- these technologies have been around for a while, we've just had no way of packaging them up. So the technology already exists. We know it works. There are a few examples of the technology being used in experimental places. That's London Fashion Week, where we built a system with O2. That's for the Wireless Festival in Hyde Park. You can see the person's walking in with their VIP band, it's being checked by the Nokia phone that's reading the band. I'm only putting those up to show you these things are prosaic, this stuff works in these environments. They don't need to be special.
Chúng ta có công nghệ làm chuyện đó. Và hơn thế nữa, dù nghe khó hơi hình dung, như chuyện biết tôi hơn 18 mà không cần biết tôi là ai mật mã làm chuyện đó. Nó không chỉ tồn tại, nó còn cực kỳ phổ biến và dễ hiểu. chữ ký điện tử, xâu khóa của chìa công cộng, những công nghệ này đã có từ lâu, Ta chỉ chưa có cách gom lại với nhau. Vì vậy công nghệ đã có rồi. Chúng ta biết nó hiệu quả. Vài ví dụ về cộng nghệ đang được dùng ở những nơi thử nghiệm. Đó là Tuần lễ Thời trang Luân Đôn, chúng tôi gắn một hệ thống O2 ở Festival Wireless tại Hyde Park Bạn có thể thấy người ta đi vào với dãi băng VIP, chỉ cần được kiểm tra bằng Nokia đọc dãi từ. Tôi chỉ ra để bạn biết điều này rất bình thường lại hiệu quả trong môi trường này. Chúng không cần gì đặc biệt. Cuối cùng, tôi biết bạn có thể làm được,
So finally, I know that you can do this, because if you saw the Easter special of Doctor Who, where he went to Mars in a bus -- I should say, again, for our foreign students: that doesn't happen in every episode. This was a very special case. So in the episode where he goes to Mars in a London bus -- I can't show you the clip, due to the outrageous restrictions of Queen Anne-style copyright by the BBC -- but in the episode where he goes to Mars in a London bus, Doctor Who is clearly shown getting onto the bus with the Oyster card reader using his psychic paper. Which proves that psychic paper has an NFC interface.
bởi vì nếu bạn thấy tập phim Bác sĩ Who, tập cho Lễ phục sinh của Bác sĩ Who. Lúc ông lên sao hỏa bằng xe buýt, Cần nhắc lại với sinhviên nướcngoài là điều đó không xảy ra ở mỗi tập. Đó là trường hợp rất đặc biệt. lúc lên Sao hỏa bằng xe buýt London, tôi không thể chiếu khúc phim đó, vì những giới hạn ngặt nghèo của luật bản quyền Queen Anne – Style từ BBC nhưng tập ông lên Sao hỏa bằng xe buýt London, Bác sĩ Who rõ ràng cho chúng ta thấy là lên xe buýt bằng thẻ đọc Oyster qua việc dùng giấy thần linh Đây chứng tỏ giấy thần linh
Thank you very much.
có giao diện MSE.
(Applause)
Cảm ơn rất nhiều.