So I thought I'd talk about identity. That's sort of an interesting enough topic to me. And the reason was, because when I was asked to do this, I'd just read in one of the papers, I can't remember, something from someone at Facebook saying, "Well, we need to make everybody use their real names, and then that's basically all the problems solved." And that's so wrong, that's such a fundamentally reactionary view of identity, and it's going to get us into all sorts of trouble. And so what I thought I'd do is, I'll explain four sort of problems about it, and then I'll suggest a solution, which, hopefully, you might find interesting.
Voi vorbi despre identitate, un subiect interesant pentru mine. Și asta pentru că atunci când am fost invitat tocmai citisem într-un ziar, nu mai țin minte care, că nu știu cine de la Facebook ar fi spus: „Îi punem pe toți să-și folosească numele reale și cu asta rezolvăm tot.” E cât se poate de greșit, e o perspectivă fundamental reacționară a identității, care ne va băga în tot felul de probleme. Și atunci m-am gândit să explic patru probleme, ca să zic așa, și apoi voi sugera o soluție, pe care sper s-o găsiți interesantă. Ca să formulăm problema, ce este „autenticitatea”?
So just to frame the problem: What does "authenticity" mean? That's me, that's a camera phone picture of me looking at a painting.
Aici sunt eu într-o poză făcută cu telefonul, mă uitam la un tablou. E un tablou pictat de un falsificator celebru
[What's the Problem?]
That's a painting that was painted by a very famous forger, and because I'm not very good at presentations, I already can't remember the name that I wrote on my card. And he was incarcerated in, I think, Wakefield Prison, for forging masterpieces by, I think, French Impressionists. And he's so good at it that when he was in prison, everybody in prison, the governor and whatever, wanted him to paint masterpieces to put on the walls because they were so good. And so that's a masterpiece, which is a fake of a masterpiece, and bonded into the canvas is a chip which identifies that as a real fake, if you see what I mean.
și nu mă pricep la prezentări așa că deja am uitat cum îl cheamă, deși mi-am notat. Tipul a fost băgat la pușcărie, cred că la Wakefield, pentru că a falsificat capodopere ale unor impresioniști francezi, cred. Și e atât de bun încât, când era în pușcărie toți de acolo, inclusiv șefii, îl puneau să picteze tablouri să le pună pe pereți pentru că erau atât de bune. Așa că mă uit la o capodoperă care este un fals, și are țesut în interiorul pânzei un cip care îl identifică drept „fals autentic”, ca să zic așa.
(Laughter)
Așa că, atunci când vorbim despre autenticitate
So when we're talking about authenticity, it's a little more fractal than it appears, and that's a good example to show it. I tried to pick four problems that will frame the issue properly.
e mai complicat decât pare și ăsta e un bun exemplu. Am vrut să aleg patru probleme care vor puncta tema așa cum trebuie.
So the first problem, I thought, chip and PIN, right?
Primul lucru la care m-am gândit, Cip și PIN, nu-i așa?
[Banks and legacies bringing down the system from within]
Toți avem un card cu cip și PIN, nu-i așa?
[Offline solutions do not work online]
Everyone's got a chip and PIN card, right? So why is that a good example? That's the example of how legacy thinking about identity subverts the security of a well-constructed system. That chip-and-PIN card that's in your pocket has a little chip on it that cost millions of pounds to develop, is extremely secure, you can put scanning electron microscopes on it, you can try and grind it down, blah blah blah. Those chips have never been broken, whatever you read in the paper. And for a joke, we take that supersecure chip, and we bond it to a trivially counterfeitable magnetic stripe. And for very lazy criminals, we still emboss the card. So if you're a criminal in a hurry and you need to copy someone's card, you can just stick a piece of paper on it and rub a pencil over it just to speed things up. And even more amusingly, and on my debit card, too, we print the name and the sort code and everything else on the front. Why? There is no earthly reason why your name is printed on a chip-and-PIN card. And if you think about it, it's even more insidious and perverse than it seems at first. Because the only people that benefit from having the name on the card are criminals. You know what your name is, right?
De ce ar fi ăsta un bun exemplu? Este un exemplu despre cum gândirea învechită despre identitate subminează un bun sistem de securitate. Cardul acela cu cip și PIN din buzunarul vostru are în el un cip electronic în care s-au investit milioane este extrem de sigur poți să-l pui la microscopul electronic poți să-l faci bucăți bla, bla, bla. Aceste cip-uri nu au fost sparte vreodată, indiferent ce citiți prin presă. Și ca să ne batem joc luăm acest super-sigur cip și-l lipim de o bandă magnetică trivial falsificată, iar pentru bandiții într-adevar leneși încă scriem în relief: dacă ești un bandit grăbit și vrei să copiezi cardul cuiva iei o bucățică de hârtie și dai cu un creion pe ea ca să fii eficient. Și chiar mai caraghios decât asta pe cardul meu bancar, e tipărit și numele și codul SALT și tot ce mai trebuie. De ce? Pentru ce naiba e numele tiparit pe un card cu PIN și cip? Și dacă vă gândiți un pic e chiar și mai pervers și perfid decât părea la început. Pentru că singurii care trag un folos din numele tipărit pe card sunt criminalii! Tu știi cum te cheamă, nu?
(Laughter)
(Râsete)
And when you go into a shop and buy something, it's a PIN -- he doesn't care what the name is. The only place you ever have to write your name on the back is in America. Whenever I go to America, and I have to pay with a magstripe on the back of the card, I always sign it "Carlos Tethers" anyway, just as a security mechanism, because if a transaction ever gets disputed, and it comes back and it says "Dave Birch," I know it must have been a criminal, because I would never sign it "Dave Birch."
Iar când te duci la cumpărături, folosești PIN-ul, la magazin nu le pasă cum te cheamă. Singurul loc unde te mai pun să-ți treci numele pe spate e America. Când sunt în America, și plătesc cu cardul magnetic Semnez oricum cu alt nume, Carlos Tethers ca măsură de siguranță așa că dacă am o problemă cu vreo tranzacție și vine înapoi cu numele meu adevarat, Dave Birch știu sigur că a fost un bandit pentru că eu nu semnez niciodată Dave Birch.
(Laughter)
(Râsete)
So if you drop your card in the street, it means a criminal can pick it up and read it. They know the name, from the name, they can find the address, and then they can go off and buy stuff online. Why do we put the name on the card? Because we think identity is something to do with names, and because we're rooted in the idea of the identity card, which obsesses us. And I know it crashed and burned a couple of years ago, but if you're someone in politics or the Home Office or whatever, and you think about identity, you can only think of identity in terms of cards with names on. And that's very subversive in a modern world.
Așa că dacă vă pierdeți cardul pe stradă, un criminal îl poate găsi. Îți va ști numele de la nume îți va găsi adresa și se poate duce să cumpere de pe internet. De ce ne mai punem numele pe carduri? Pentru că avem impresia că identitatea are vreo legătură cu numele. și pentru că suntem înrădăcinați în ideea cărții de identitate. care ne obsedează. Știu că ideea a fost abandonată acum câțiva ani, dar dacă ești un politician sau cineva de la Interne și te gândești la identitate, nu vezi lucrurile decât sub forma unui card cu un nume pe el. Iar asta este foarte subversiv în vremurile noastre.
So the second example I thought I'd use is chat rooms.
Al doilea exemplu pe care vreau să-l folosesc sunt discuțiile pe net.
[Chatrooms and Children]
Sunt foarte mândru de poza asta, e fiul meu,
I'm very proud of that picture. That's my son playing in his band with his friends for the first-ever gig, I believe you call it, where he got paid.
cântând cu prietenii lui din formație, la primul lor spectacol. Așa se numește când primești și bani.
(Laughter)
(Râsete)
And I love that picture. I'll like the picture of him getting into medical school a lot better,
Îmi place mult poza. Mi-ar fi plăcut mai mult poza lui intrând la medicină. (Râsete)
(Laughter)
Deocamdată îmi place poza însă.
I like that one for the moment. Why do I use that picture? Because that was very interesting, watching that experience as an old person.
De ce vă arăt poza? Pentru că a fost foarte interesant să văd lucrurile ca o persoană în vârstă.
So him and his friends, they get together, they booked a room, like a church hall, and they got all their friends who had bands, got them together, and they do it all on Facebook, and then they sell tickets, and the first band on the -- I was going to say "menu," that's probably the wrong word for it, isn't it? The first band on the list of bands that appears at some public music performance of some kind gets the sales from the first 20 tickets, then the next band gets the next 20, and so on. They were at the bottom of the menu, like, fifth, I thought they had no chance. He actually got 20 quid. Fantastic, right? But my point is, that all worked perfectly, except on the web.
El și tovarășii lui, s-au adunat, au închiriat o sală gen biserică, au chemat și pe alții care aveau trupe, și s-au asociat, totul pe Facebook. Au vândut bilete, iar prima trupă de pe... era să zic „meniu" ar fi un termen greșit, nu-i așa? Prima trupă de pe programul care se anunță la orice concert primește vânzările primelor 20 bilete următoarea primește următoarele 20 și așa mai departe. Ei erau printre ultimii pe meniu, numărul 5, cred. M-am gândit că n-au nicio șansă dar au luat 20 lire. Fantastic, nu? Dar voiam să zic, totul îmi părea perfect, cu excepția internetului. Vedeam cum stau pe Facebook, trimițând mesaje și planificând chestii
So they're sitting on Facebook, and they're sending these messages and arranging things, and they don't know who anybody is, right? That's the problem we're trying to solve. If only they were using real names, then you wouldn't be worried about them on the internet. So when he says to me, "Oh, I want to go to a chat room to talk about guitars" or something, I'm like, "Oh, well, I don't want you to go into a chat room to talk about guitars, because they might not all be your friends, and some of the people that are in the chat room might be, you know, perverts and teachers and vicars --"
și nici nu știau cu cine vorbesc, nu-i așa? Asta e marea problemă de rezolvat, nu? Dacă și-ar folosi numele adevărate, nu ne-am mai îngrijora de internet. Așa că, atunci când îmi zice "știi, vreau să intru pe un site să vorbesc despre chitare" îi zic: „ei bine, nu prea vreau să intri pe net, să vorbești despre chitare pentru că e posibil să nu fie toți amici de-ai tăi, iar unii din cei de pe site ar putea fi niște perverși sau profesori sau popi" (Râsete)
(Laughter)
Chiar se întâmplă, nu citiți ziarele?
I mean, they generally are, when you look in the paper, right? "So I want to know who all the people in the chat room are. So, OK, you can go in the chat room, but only if everybody in the chat room is using their real names, and they submit full copies of their police report."
Așa că vreau să știu cine sunt cei de pe site. Ok, intră pe net, dar cu condiția ca toată lumea să folosească numele reale și să prezinte o copie de pe cazier.
(Laughter)
Dar, dacă l-ar întreaba cei de pe site cum îl cheamă, aș spune nu.
But of course, if anybody in the chat room asked for his real name, I'd say, "No. You can't give them your real name, because what happens if they turn out to be perverts and teachers and whatever?"
Nu poți să le dai numele tău real. Pentru că dacă se adeverește că sunt chiar perverși sau profesori sau mai știu eu ce? Avem deci acest paradox straniu
So you have this odd sort of paradox where I'm happy for him to go into this space if I know who everybody else is, but I don't want anybody else to know who he is. And so you get this sort of logjam around identity, where you want full disclosure from everybody else, but not from yourself. And there's no progress, we get stuck. So the chat room thing doesn't work properly, and it's a very bad way of thinking about identity.
în care sunt liliștit dacă el intră pe site știind cine sunt ceilalți dar nu vreau ca restul să știe cine e el. Așa ajungem la o încurcătură privind identitatea în care dorim deschidere totală de la ceilalți dar nu și de la noi. Și nu e niciun progres, ne împotmolim. Faza cu site-ul de discuții nu pare să meargă. Și e un mod foarte greșit să te raportezi la identitate. Majoretele. Într-o zi văd pe net la știri
Cheerleading ... so, on my RSS feed, I saw this thing about -- I just said something bad about my RSS feed, didn't I? I should stop saying it like that. For some random reason I can't imagine, something about cheerleaders turned up in my in-box. And I read this story about cheerleaders, and it's a fascinating story. This happened a couple of years ago in the US. There were some cheerleaders in a team at a high school in the US, and they said mean things about their cheerleading coach, as I'm sure kids do about all of their teachers all of the time, and somehow, the cheerleading coach found out about this. She was very upset. So she went to one of the girls and said, "You have to give me your Facebook password." I read this all the time, where even at some universities and places of education, kids are forced to hand over their Facebook passwords. So you have to give them your Facebook password. So the kid -- she was a kid! -- what she should have said is, "My lawyer will be calling you first thing in the morning. It's an outrageous imposition on my Fourth Amendment right to privacy. You'll be sued for all the money you've got!" That's what she should have said. But she's a kid, so she hands over the password. The teacher can't log in, because the school has blocked access to Facebook. So the teacher can't log into Facebook till she gets home. So the girl tells her friends, "Guess what happened? The teacher logged in. She knows." So the girls all logged into Facebook and deleted their profiles. So when the teacher logged in, there was nothing there. My point is: those identities, they don't think about them the same way.
Deja am zis ceva negativ despre net, nu? Ar fi cazul să mă opresc. Din motive pe care nu mi le explic, am primit un mail despre niște majorete Le-am citit, e o poveste fascinantă. S-a întâmplat acum câțiva ani în America. Niște majorete de la un liceu, își barfeau pe net antrenoarea. Sunt sigur că toți copiii își bârfesc profesorii mai tot timpul. Nu se știe cum, antrenoarea a aflat și s-a supărat rău. Așa că s-a dus la una din fete, zicându-i: „trebuie să-mi dai parola ta de Facebook". Citesc astfel de cazuri și în universități și în alte locuri, copiii sunt forțați să-și dea parolele de Facebook Și deci o obligă să dea parola. Era doar un copil! Ar fi trebuit să-i zică: „Avocatul meu te va suna mâine la prima oră". „E o cerere strigătoare la cer care încalcă dreptul meu la viață privată te dau în judecată de toți banii tăi." Asta trebuia să-i spună, dar era un copil, și i-a dat parola. Profa nu se poate loga în Facebook pentru că în școală e blocat accesul. Așa că profa nu se poate conecta până nu ajunge acasă. Fata spune prietenelor ce se întâmplă? Dacă profa intră pe cont, s-a terminat. Așa că fetele intră pe Facebook de pe mobil și își șterg profilele. Când profa s-a conectat, nu mai era nimic acolo. Vedeți, ele nu gândeau ca noi despre identități
Identity is -- especially when you're a teenager -- a fluid thing. You have lots of identities, you experiment with them. And if you have an identity you don't like because it's subverted in some way or it's insecure or it's inappropriate, you just delete it and get another one. The idea that you have an identity that's given to you by someone, the government or whatever, and you have to stick with that identity and use it in all places is absolutely wrong. Why would you want to really know who someone was on Facebook, unless you wanted to abuse them and harass them in some way? It just doesn't work properly.
Când ești adolescent, identitatea e un lucru fluid. Ai o grămadă de identități, și dacă una din identități nu îți mai place pentru că are vreo problemă sau devine nesigură, nepotrivită, o ștergi și-ți faci alta. Ideea că ai o identitate, dată ție de cineva de guvern sau știu eu de cine și că trebuie să rămâi cu ea să o folosești oriunde, e complet greșită. De ce ai vrea să știi cine e într-adevăr cineva de pe Facebook, dacă nu vrei să abuzezi de asta sau să o hărțuiești în vreun fel? Și chiar lucrurile nu merg așa. Al patrulea exemplu: Sunt cazuri când chiar vrei să participi
And my fourth example is, there are some cases where you really want to be -- in case you're wondering, that's me at the G20 protest. I wasn't actually at the G20 protest, but I had a meeting at a bank on the day of the G20 protest. And I got an email from the bank, saying, "Please don't wear a suit, because it'll inflame the protesters." I look pretty good in a suit, frankly, so you can see why it would drive them into an anticapitalist frenzy.
În caz că vă întrebați, în poză sunt eu la un protest împotriva G20. Eu nu participam de fapt la protest, aveam doar o întâlnire la bancă chiar în ziua protestului, și primisem un mail de la bancă care mă avertizase să nu vin la costum pentru că i-aș enerva pe protestatari Chiar arăt bine în costum, sincer, așa că vedeți de ce asta i-ar fi băgat pe toți într-o transă anticapitalistă
(Laughter)
Mi-am zis, ok... dacă nu vreau să-i irit pe protestatari,
So I thought, "Well, if I don't want to inflame the protesters, the obvious thing to do is go dressed as a protester." So I went dressed completely in black, you know, black balaclava ... I had black gloves on but took them off to sign the visitors' book.
cel mai bine este să mă îmbrac precum un protestatar. Așa că m-am dus îmbrăcat în negru cu mască neagră pe ochi, mânuși negre. Le-am scos când am semnat în registrul de vizite la bancă.
(Laughter)
Am pantaloni negri, cizme negre, sunt îmbrăcat complet în negru.
I'm wearing black trousers and boots, I'm dressed completely in black. I go into the bank at 10am and go, "Hi, I'm Dave Birch, I've got a 3 o'clock with so-and-so." "Sure!" And they sign me in. There's my visitor's badge.
și intru în bancă la ora 10, zic: „Sunt Dave Birch, am o întâlnire cu cutare și cutare”. Sigur! Și m-au înregistrat. Ăsta e ecusonul pe care l-am primit. Deci e o prostie că trebuie să-ți dai numele real
(Laughter)
So this nonsense about "you've got to have real names on Facebook" and whatever, that gets you that kind of security. That gets you "security theater," where there's no actual security, but people are sort of playing parts in a play about security, and as long as everybody learns their lines, everyone's happy. But it's not real security, right? Especially because I hate banks more than the G20 protesters do, because I work for them. I know that things are actually worse than these guys think.
pe Facebook sau mai știu eu unde, de parcă asta ne-ar da vreun fel de siguranță. Ne dă doar iluzia siguranței, nu e nicio siguranță reală dar oamenii joacă roluri, într-o piesă despre siguranță. Cât timp toată lumea își știe rolul, toți sunt fericiți. Dar nici vorbă de siguranță reală, da? Mai ales că și eu urăsc băncile mai mult decât protestatarii G20, întrucât muncesc pentru ele. Și știu că lucrurile sunt chiar mai grave decât își închipuie tipii ăștia. (Râsete)
(Laughter)
But suppose I worked next to somebody in a bank who was doing something -- you know, they were like people who take the money from banks and don't ... you know, they take the money ... Oh -- "traders." That's the word I was thinking of. Suppose I was sitting next to a rogue trader, and I want to report it to the boss of the bank. So I log on to do a little whistleblowing. I send a message, "This guy's a rogue trader." That message is meaningless if you don't know that I'm a trader at the bank. If that message just comes from anybody, it has zero information value. There's no point in sending that message. You have to know that I'm ... But if I have to prove who I am, I'll never send that message. It's just like the nurse in the hospital reporting the drunk surgeon. That message will only happen if I'm anonymous. So the system has to have ways of providing anonymity in it, otherwise, we don't get where we want to get to.
Dar să presupunem că aș munci alături de unul din bancă un tip care face ceva rău, unul din ăia care iau banii din bănci, un bancher care face tranzacții incorecte. Să presupunem că lucrez lângă un funcționar necinsit, și vreau să îl raportez șefului băncii. Așa că mă loghez în sistem și îl pârăsc. „Tipul ăsta tranzacționează ilegal” Mesajul meu nu ar avea niciun sens dacă nu ai ști că și eu sunt trader în banca aceea. Dacă mesajul vine de la Neica Nimeni are valoare zero. Nu are niciun sens să trimit acel mesaj. Trebuie să știi că lucrez acolo. Dar pe de altă parte dacă ar trebui să recunosc cine sunt n-aș trimite niciodată acel mesaj. E exact ca asistenta de la spital care pârăște un chirurg bețiv. Acest mesaj s-ar trimite doar anonim. Cu alte cuvinte sistemul ar trebui să permită anonimitatea, altfel nu vom primi ceea ce ne dorim să primim.
So, four issues. So what are we going to do about it? Well, what we tend to do about it is we think about Orwell-space. And we try to make electronic versions of the identity card that we got rid of in 1953. So we think if we had a card -- call it a Facebook login -- which proves who you are, and I make you carry it all the time, that solves the problem. And of course, for all those reasons I've just outlined, it doesn't, and it might make some problems worse. The more times you're forced to use your real identity, certainly in transactional terms, the more likely that identity is to get stolen and subverted. The goal is to stop people from using identity in transactions which don't need identity, which is actually almost all transactions. Almost all of the transactions you do are not "Who are you?" They're "Are you allowed to drive the car?" "Are you allowed in the building?" "Are you over 18?" etcetera, etcetera. So my suggestion -- I, like James, think that there should be a resurgence of interest in R and D.
Deci patru probleme. Cum le rezolvăm? Ei bine, tendința noastră e să concepem un spațiu orwellian și încercăm să producem versiuni electronice ale cărților de identitate de care am scăpat în 1953. Avem impresia că având un card, (numiți-l și cont de Facebook) care arată cine suntem și pe care-l purtăm tot timpul la noi am rezolva problema. Dar nu rezolvă niciuna din situațiile pe care vi le-am atătat, și de fapt face lucrurile mai rele. Cu cât ești mai des forțat să-ți arăți identitatea ta reală bineînțeles în domeniul comercial cu atât mai probabil e ca identitatea ta să fie furată. Trebuie să nu punem oamenii să-și utilizeze identitatea în relații în care nu e nevoie, adică in marea majoritate a cazurilor aproape toate contactele pe care le ai nu sunt legate de cine ești sunt legate de dreptul tău de a conduce o mașină dacă ai voie să intri în clădire, dacă ești major etc. etc. Pentru că sunt fan James Corden, aș sugera că e timpul să ne întoarcem la cercetare.
I think this is a solvable problem. It's something we can do about. Naturally, in these circumstances, I turn to Doctor Who. Because in this --
Cred că problema are o soluție e ceva ce poate fi realizat. Ca de obicei în aceste cazuri, mă întorc la Doctor Who. Pentru că, Doctor Who are deja un răspuns, ca în multe alte situații din viață.
(Laughter)
as in so many other walks of life, Doctor Who has already shown us the answer. So I should say, for some of our foreign visitors: Doctor Who is the greatest living scientist in England --
Trebuie să menționez, pentru oaspeții noștri din străinătate, Doctor Who este cel mai mare om de știință în viață din Anglia (Râsete)
(Laughter)
și o rază de iluminare și adevăr pentru noi toți.
and a beacon of truth and enlightenment to all of us. And this is Doctor Who with his "psychic paper." Come on, you guys must have seen Doctor Who's "psychic paper." You're not nerds if you say yes. Who's seen Doctor Who's psychic paper? Oh right, you were in the library the whole time studying, I guess. Is that what you're going to tell us? Doctor Who's psychic paper is: when you hold up the psychic paper, the person, in their brain, sees the thing that they need to see. So I want to show you a British passport, I hold up the psychic paper, you see a British passport. I want to get into a party, I hold up the psychic paper, I show you a party invitation. You see what you want to see. So what I'm saying is, we need to make an electronic version of that, but with one tiny, tiny change, which is that it'll only show you the British passport if I've actually got one. It'll only show you the party invitation if I actually have one. It will only show you that I'm over 18 if I actually am over 18. But nothing else. So you're the bouncer at the pub, you need to know that I'm over 18. Instead of showing you my driving license, which shows you I know how to drive, what my name is, my address, all these kind of things, I show you my psychic paper, and all it tells you is, am I over 18 or not. Right.
Acesta este Doctor Who și documentul lui magic. Haideți, nu se poate să nu fi văzut documentul magic a lui Doctor Who. Nu sunteți niște ciudați dacă recunoașteți Cine a văzut actul magic al Doctorului Who? Ah, da, voi erați la bibliotecă în timpul ăsta. Asta vreți să ne spuneți? Magia documentului Doctorului Who este că atunci când îl arată cuiva, acea persoană, în mintea sa, vede exact ce trebuie să vadă. Deci dacă vreau să-ți arăt pașaportul britanic, îți arăt documentul magic și vezi un pașaport britanic. Vreau să intru la o petrecere? Arăt documentul magic și apare Invitația la petrecere. Vezi ceea ce trebuie să vezi. Ceea ce spun este că trebuie să producem versiunea electronică dar cu o mică schimbare, care înseamnă că îți va arăta pașaportul britanic doar dacă într-adevăr dețin unul Îți va arăta invitația la petrecere doar dacă chiar am fost invitat Îți va spune că sunt major doar dacă am peste18 ani. Dar nimic mai mult. Ești bodyguard la club și mă verifici dacă am 18 ani? În loc să-ți arăt permisul auto care îți spune că am dreptul să conduc mașina, îți spune cum mă cheamă și adresa și alte chestii, îți arăt documentul meu magic care îți zice doar că am sau nu am 18 ani. Corect.
Is that just a pipe dream? Of course not, otherwise I wouldn't be here talking. So, in order to build that and make it work, I'm only going to name these things, I'll not go into them: we need a plan, which is, we're going to build this as an infrastructure for everybody to use to solve all of these problems. We're going to make a utility. The utility has to be universal, you can use it everywhere. I'm just giving you little flashes of the technology as we go along.
E doar un vis? Desigur că nu, altfel n-aș fi aici. Ca să construim asta și să funcționeze, o să vă enumăr ce ne trebuie fără să intru în detalii. Ne trebuie un plan, care înseamnă să construim infrascructura necesară peste tot pentru a rezolva această problemă. Dacă facem un lucru util, trebuie să fie universal, valabil oriunde. O să vă dau câteva exemple de tehnologii în direcția asta. Ăsta e un bancomat japonez.
That's a Japanese ATM, the fingerprint template is stored inside the mobile phone. So when you want to draw money out, you put the phone on the ATM and touch your finger, your fingerprint goes through to the phone, the phone says, "Yes, that's whoever," and the ATM then gives you some money. It has to be a utility that you can use everywhere. It has to be absolutely convenient.
Modelul amprentei tale este stocat în telefon. Când vrei să scoți bani, pui mobilul pe bancomat, pui degetul, amprenta se transmite la telefon telefonul confirmă, ăsta e omul, bancomatul îți dă banii. Trebuie să poată fi folosit oriunde, și să fie ieftin.
That's me going into the pub. All the device on the door of the pub is allowed is: Is this person over 18 and not barred from the pub? And so the idea is, you touch your ID card to the door, and if I'm allowed in, it shows my picture, if I'm not, it shows a red cross. It doesn't disclose any other information. It has to have no special gadgets. That can only mean one thing, following on from Ross's statement, which I agree with completely: if it means no special gadgets, it has to run on a mobile phone. That's the only choice we have, to make it work on mobile phones. There are 6.6 billion mobile phone subscriptions. My favorite statistic of all time: only 4 billion toothbrushes in the world. That means something. I don't know what.
Ăsta sunt eu mergând la bar și aparatul de la ușă are voie să afle doar dacă are persoana 18 ani și nu are interdicție să intre. Deci ating cu cardul aparatul de la ușa și dacă am voie să intru îmi arată poza, dacă nu... îmi arata un mare X roșu. Nu furnizează alte informații. Nu trebuie să aibă alte brizbrizuri lucru care înseamnă doar - conform vorbei a lui Ross cu care sunt perfect de acord - dacă este fără complicații trebuie să meargă pe un telefon mobil, e singura soluție pe care o avem, trebuie să ruleze pe telefoane. sunt 6,6 miliarde de abonamente la mobil. Statistica mea preferată: sunt doar 4 miliarde de periuțe de dinți pe Pământ Asta chiar înseamnă ceva, nu știu exact ce.
(Laughter)
Mă bazez pe cercetători să-mi spună și mie.
I rely on our futurologists to tell me. It has to be a utility which is extensible. So it has to be something that anybody could build on. Anybody should be able to use this infrastructure; you don't need permissions, licenses, whatever. Anyone should be able to write some code to do this.
Mai trebuie să aibă utilizare extensibilă. Deci trebuie să fie ceva pe care oricine să poată construi. Oricine trebuie să aibă acces la acea infrastructură fără permis, fără licențe, fără asemenea lucruri. Oricine să poată fi în stare să scrie programe pentru asta.
Well, you know what symmetry is, so you don't need a picture of it. This is how we're going to do it. We're going to do it using phones and mobile proximity. I'm going to suggest to you the technology to implement Doctor Who's psychic paper is already here, and if any of you have got one of the new Barclay's debit cards with the contactless interface on it, you've already got that technology. Have you ever been up to the big city and used an Oyster card? Does that ring a bell? The technology already exists. The first phones that have the technology built in -- the Google Nexus, the S II, the Samsung Wave 578 -- the first phones that have the technology built into them are already in the shops. So the idea that the gasman can turn up at my mum's door, and he can show my mum his phone, and she can tap it with her phone, and it'll come up with green if he really is from British Gas and allowed in, and will come up with red if he isn't, end of story.
Cunoașteți ce înseamnă simetria nu trebuie să vă desenez. Iată cum vom face. Vom folosi mobilele, și o vom face de la mică distanță. Vreau să vă sugerez că tehnologia de implmentare a magiei Doctorului Who este deja aici, și dacă aveți la voi un card dintre cele noi de la banca Barclay's cu interfață de proximitate, deja aveți acea tehnologie. Când v-ați plimbat prin Londra și ați folosit cardul de metrou, sună cunoscut? Avem tehnologia. Primele mobile care au tehnologia în ele sunt Google Nexus și Samsung S2 cu WIFi 7.9 Deci primele telefoane care au inclusă această tehnologie sunt deja în magazine. Ideea e ca omul de la gaze să poată veni la ușa maică-mii și să-i arate telefonul pe care să-l alăture telefonului ei pe care să citească cu verde că e într-adevăr de la gaze și că-l poate lăsa în casă sau să arate cu roșu dacă nu e, punct.
We have the technology to do that. And what's more, although some of those things sound a bit counterintuitive, like proving I'm over 18 without proving who I am, the cryptography to do that not only exists, it's extremely well-known and well-understood. Digital signatures, the blinding of public key certificates -- these technologies have been around for a while, we've just had no way of packaging them up. So the technology already exists. We know it works. There are a few examples of the technology being used in experimental places. That's London Fashion Week, where we built a system with O2. That's for the Wireless Festival in Hyde Park. You can see the person's walking in with their VIP band, it's being checked by the Nokia phone that's reading the band. I'm only putting those up to show you these things are prosaic, this stuff works in these environments. They don't need to be special.
Avem această tehnologie. Și mai e ceva: Deși unele din lucruri par un pic neobișnuite, cum ar fi să dovedesc că am 18 ani fără să îți spun cine sunt. Criptografia necesară nu numai că există, ci este și foarte cunoscută și înțeleasă. Semnătura electronică, codarea certificatelor publice aceste tehnologii există de ceva vreme doar că nu aveam cum să le punem la un loc. Tehnologia deci există. Știm cum funcționează. Iată câteva exemple cum se utilizează în zone experimentale. Aici e Săptămâna Modei Londoneze unde am instalat un sistem bazat pe O2. Aici e la Festivalul Wireless în Hyde Park Vedeți persoanele purtând brățările VIP, pe care le verificăm cu un telefon Nokia. Nu fac decât să vă arăt lucruri obișnuite care funcționează în aceste situații. Nu e nevoie de nimic deosebit. Deci la final, sunt sigur că puteți face asta,
So finally, I know that you can do this, because if you saw the Easter special of Doctor Who, where he went to Mars in a bus -- I should say, again, for our foreign students: that doesn't happen in every episode. This was a very special case. So in the episode where he goes to Mars in a London bus -- I can't show you the clip, due to the outrageous restrictions of Queen Anne-style copyright by the BBC -- but in the episode where he goes to Mars in a London bus, Doctor Who is clearly shown getting onto the bus with the Oyster card reader using his psychic paper. Which proves that psychic paper has an NFC interface.
pentru că, dacă ați văzut episodul din Doctor Who, acela special de Paște când s-a dus pe Marte cu autobuzul, trebuie să spun studenților străini nu se întâmplă chiar în fiecare episod Este un caz special. Deci în episodul în care merge pe Marte cu autobuzul, din păcate nu vă pot arăta clipul din cauza înfiorătoarelor restricții de drepturi de autor impuse de BBC, dar în acel episod când merge pe Marte Îl arată clar pe Doctor Who urcând în autobuzul care avea cititor de cartele folosindu-și documentul magic. Ceea ce ne arată că documentul magic are o interfață MSE de servicii mobile.
Thank you very much.
Vă mulțumesc foarte mult. (Aplauze)
(Applause)