Sydney. I had been waiting my whole life to get to Sydney. I got to the airport, to the hotel, checked in, and, sitting there in the lobby, was a brochure for the Sydney Festival. I thumbed through it, and I came across a show called "Minto: Live." The description read: "The suburban streets of Minto become the stage for performances created by international artists in collaboration with the people of Minto."
Sydney. Toată viața mi-am dorit să ajung în Sydney. Am ajuns la aeroport, la hotel, m-am cazat, iar în hol am găsit o broșură despre Festivalul din Sydney. Am frunzărit-o și am dat peste un spectacol numit „Minto:Live”. Descrierea era: „Străzile suburbane din Minto devin scena unor reprezentații create de artiști internaționali în colaborare cu locuitorii din Minto”.
What was this place called Minto? Sydney, as I would learn, is a city of suburbs, and Minto lies southwest, about an hour away. I have to say, it wasn't exactly what I had in mind for my first day down under. I mean, I'd thought about the Harbour Bridge or Bondi Beach, but Minto? But still, I'm a producer, and the lure of a site-specific theater project was more than I could resist. (Laughter)
Ce era acest Minto? Sydney, după cum aveam să aflu, e un oraș cu suburbii iar Minto e în sud-vest, cam la o oră distanță. Recunosc, nu era exact ceea ce îmi imaginasem despre prima mea zi în Australia. Mă gândisem la Harbour Bridge sau Bondi Beach, dar Minto? Totuși, sunt producător, iar tentația unui proiect teatral cu specific local era prea mare să-i rezist. (Râsete)
So, off I went into Friday afternoon traffic, and I'll never forget what I saw when I got there. For the performance, the audience walked around the neighborhood from house to house, and the residents, who were the performers, they came out of their houses, and they performed these autobiographical dances on their lawns, on their driveways. (Laughter) The show is a collaboration with a U.K.-based performance company called Lone Twin. Lone Twin had come to Minto and worked with the residents, and they had created these dances.
Deci, am pornit în traficul de vineri după-masa și nu voi uita niciodată ce am văzut când am ajuns acolo. În această performanță, auditoriul a mers prin toată suburbia, din casă în casă, iar locatarii, care erau și actorii au ieșit din case și au interpretat aceste dansuri autobiografice pe peluze, pe aleile de acces. (Râsete) Reprezentația e o colaborare cu o companie de teatru din Marea Britanie, numită Lone Twin. Lone Twin a venit la Minto și a lucrat cu locuitorii, creând aceste dansuri.
This Australian-Indian girl, she came out and started to dance on her front lawn, and her father peered out the window to see what all the noise and commotion was about, and he soon joined her. And he was followed by her little sister. And soon they were all dancing this joyous, exuberant dance right there on their lawn. (Laughter)
O fată indo-australiană a ieșit și a început să danseze pe peluza din față, iar tatăl ei s-a uitat pe geam să vadă ce era cu acel zgomot și i s-a alăturat repede. A fost urmat de sora cea mică. Și în puțin timp dansau cu toții acest dans exuberant și vesel pe propria peluză. (Râsete)
And as I walked through the neighborhood, I was amazed and I was moved by the incredible sense of ownership this community clearly felt about this event. "Minto: Live" brought Sydneysiders into dialogue with international artists, and really celebrated the diversity of Sydney on its own terms.
Și cum mă plimbam prin cartier, am fost uimit și impresionat de incredibilul simț de mândrie pe care comunitatea îl avea clar față de acest eveniment. „Minto: Live” i-a adus pe cei din periferia Sydneyului în dialog cu artiști internaționali și a sărbătorit diversitatea din Sydney în termeni proprii.
The Sydney Festival which produced "Minto: Live" I think represents a new kind of 21st-century arts festival. These festivals are radically open. They can transform cities and communities.
Festivalul din Sydney cu „Minto: Live”, cred că reprezintă un nou tip de festival artistic, de secol XXI. Aceste festivaluri sunt cu totul deschise. Pot transforma orașe și comunități.
To understand this, I think it kind of makes sense to look where we've come from. Modern arts festivals were born in the rubble of World War II. Civic leaders created these annual events to celebrate culture as the highest expression of the human spirit. In 1947, the Edinburgh Festival was born and Avignon was born and hundreds of others would follow in their wake. The work they did was very, very high art, and stars came along like Laurie Anderson and Merce Cunningham and Robert Lepage who made work for this circuit, and you had these seminal shows like "The Mahabharata" and the monumental "Einstein on the Beach."
Pentru a înțelege asta, cred că trebuie să vedem de unde venim. Festivalurile artistice moderne s-au născut printre ruinele celui de-Al Doilea Război Mondial. Liderii comunităților au creat aceste evenimente anuale pentru a celebra cultura ca fiind cea mai înaltă expresie a spiritului uman. În 1947 a apărut Festivalul de la Edinburgh, cel de la Avignon și au fost urmate de sute de altele. Au creat artă de cea mai înaltă clasă și au venit staruri ca Laurie Anderson, Merce Cunningham și Robert Lepage care și-au făcut de lucru pentru acest circuit și am avut aceste showuri embrionare cum ar fi „Mahabharata” și monumentalul „Einstein la plajă”.
But as the decades passed, these festivals, they really became the establishment, and as the culture and capital accelerated, the Internet brought us all together, high and low kind of disappeared, a new kind of festival emerged.
Dar cu trecerea anilor, aceste festivaluri au devenit obișnuite și, odată cu accelerarea capitalului și a culturii, Internetul ne-a reunit pe toți, totul s-a egalizat și a apărut un nou tip de festival.
The old festivals, they continued to thrive, but from Brighton to Rio to Perth, something new was emerging, and these festivals were really different. They're open, these festivals, because, like in Minto, they understand that the dialogue between the local and the global is essential. They're open because they ask the audience to be a player, a protagonist, a partner, rather than a passive spectator, and they're open because they know that imagination cannot be contained in buildings, and so much of the work they do is site-specific or outdoor work.
Festivalurile vechi au continuat să înflorească, dar de la Brighton la Rio și Perth, a apărut ceva nou, iar aceste festivaluri erau diferite. Aceste festivaluri sunt deschise deoarece, ca și la Minto, se înțelege că dialogul dintre local și global este esențial. Sunt deschise deoarece cer ca auditoriul să joace, să fie protagonist, partener, nu spectator pasiv și sunt deschise deoarece știu că imaginația nu poate sta în clădiri și foarte mare parte a lucrării lor e specifică unei locații sau în aer liber.
So, the new festival, it asks the audience to play an essential role in shaping the performance. Companies like De La Guarda, which I produce, and Punchdrunk create these completely immersive experiences that put the audience at the center of the action, but the German performance company Rimini Protokoll takes this all to a whole new level. In a series of shows that includes "100 Percent Vancouver," "100 Percent Berlin," Rimini Protokoll makes shows that actually reflect society. Rimini Protokoll chooses 100 people that represent that city at that moment in terms of race and gender and class, through a careful process that begins three months before, and then those 100 people share stories about themselves and their lives, and the whole thing becomes a snapshot of that city at that moment. LIFT has always been a pioneer in the use of venues. They understand that theater and performance can happen anywhere. You can do a show in a schoolroom, in an airport, — (Laughter) — in a department store window.
Deci, noul festival cere auditoriului să joace un rol esențial în modelarea acțiunii. Companii ca De La Guarda, unde sunt producător, și Punchdrunk creează experiențe total imersive, care pun auditoriul în centrul acțiunii, dar compania de teatru germană Rimini Protokoll aduce toate astea la un nivel cu totul nou. Printr-o serie de showuri ce include „Vancouver 100 la sută”, „Berlin 100 la sută”, Rimini Protokoll face showuri care de fapt reflectă societatea. Rimini Protokoll alege 100 de oameni care reprezintă orașul la momentul respectiv în termeni de rasă, sex și clasă socială, printr-un atent proces de selecție ce începe cu trei luni înainte. Acești 100 de oameni spun întâmplări despre ei înșiși, despre viața lor și totul devine o poză a acelui oraș, în momentul respectiv. LIFT a fost mereu un pionier al utilizării locurilor de întâlnire. ei înțeleg că teatrul și jocul scenic se poate face oriunde. Se poate face un show într-o sală de școală, într-un aeroport, — (Râsete) — în vitrina unui magazin.
Artists are explorers. Who better to show us the city anew? Artists can take us to a far-flung part of the city that we haven't explored, or they can take us into that building that we pass every day but we never went into.
Artiștii sunt exploratori. Artiștii ne pot duce în partea depărtată a orașului pe care nu am explorat-o niciodată sau în clădirea pe lângă care treceam în fiecare zi, dar nu am intrat niciodată.
An artist, I think, can really show us people that we might overlook in our lives. Back to Back is an Australian company of people with intellectual disabilities. I saw their amazing show in New York at the Staten Island Ferry Terminal at rush hour. We, the audience, were given headsets and seated on one side of the terminal. The actors were right there in front of us, right there among the commuters, and we could hear them, but we might not have otherwise seen them. So Back to Back takes site-specific theater and uses it to gently remind us about who and what we choose to edit out of our daily lives.
Un artist cred că ne poate arăta lumea pe care am trecut-o cu vederea toată viața. Back to Back e o companie australiană de persoane cu dizabilități intelectuale. Am văzut showul lor uluitor în New York la terminalul Staten Island Ferry, la oră de vârf. Nouă, auditoriului, ni s-au dat căști și am fost așezați pe o parte a terminalului. Actorii erau chiar în fața noastră, chiar printre navetiști și puteam să îi auzim, dar altfel nu i-am fi observat. Back to Back ia acest teatru cu specific de locație și îl folosește pentru a ne reaminti fin pe cine și ce alegem să excludem din viața noastră de zi-de-zi.
So, the dialogue with the local and the global, the audience as participant and player and protagonist, the innovative use of site, all of these things come to play in the amazing work of the fantastic French company Royal de Luxe. Royal de Luxe's giant puppets come into a city and they live there for a few days.
Deci, dialog cu localul și globalul, auditoriul ca participant, actor și protagonist, folosirea inovatovă a locației, toate acestea sunt în joc în uimitoarea reprezentație a fantasticei companii franceze Royal de Luxe. Păpușile uriașe de la Royal de Luxe vin într-un oraș și trăiesc acolo câteva zile.
For "The Sultan's Elephant," Royal de Luxe came to central London and brought it to a standstill with their story of a giant little girl and her friend, a time-traveling elephant. For a few days, they transformed a massive city into a community where endless possibility reigned. The Guardian wrote, "If art is about transformation, then there can be no more transformative experience. What 'The Sultan's Elephant' represents is no less than an artistic occupation of the city and a reclamation of the streets for the people."
Pentru „Elefantul Sultanului”, Royal de Luxe a venit în centrul Londrei, lăsându-l gură-cască cu povestea lor despre o copilă uriașă și prietenul ei, un elefant călător în timp. Pentru câteva zile, au transformat un mare oraș într-o comunitate cu posibilități fără sfârșit. The Guardian a scris: „Dacă arta înseamnă transformare, atunci nu poate exista o experiență mai transformatoare. „Elefantul Sultanului” reprezintă nu mai puțin decât o cucerire artistică a orașului și o revendicare a străzilor pentru oameni.”
We can talk about the economic impacts of these festivals on their cities, but I'm much [more] interested in many more things, like how a festival helps a city to express itself, how it lets it come into its own. Festivals promote diversity, they bring neighbors into dialogue, they increase creativity, they offer opportunities for civic pride, they improve our general psychological well-being. In short, they make cities better places to live.
Am putea vorbi despre impactul economic al acestor festivaluri asupra orașelor, dar pe mine mă interesează mult mai mult altele. Cum poate un festival ajuta un oraș să se desfășoare, cum îl face să revină la ale sale. Festivalurile promovează diversitatea, adună vecinii la dialog, sporesc creativitatea, oferă motive pentru mândria civică, ne îmbunătățesc bunăstarea psihică generală. Pe scurt, fac din orașe un loc mai plăcut.
Case in point: When "The Sultan's Elephant" came to London just nine months after 7/7, a Londoner wrote, "For the first time since the London bombings, my daughter called up with that sparkle back in her voice. She had gathered with others to watch 'The Sultan's Elephant,' and, you know, it just made all the difference." Lyn Gardner in The Guardian has written that a great festival can show us a map of the world, a map of the city and a map of ourselves, but there is no one fixed festival model. I think what's so brilliant about the festivals, the new festivals, is that they are really fully capturing the complexity and the excitement of the way we all live today. Thank you very much. (Applause)
Exemplu: Când „Elefantul Sultanului” a venit la Londra, doar cu nouă luni după 7/7, un londonez a scris: „Pentru prima oară de la bombardamentele Londrei, m-a sunat fiica mea cu o voce exaltată. S-a întrunit cu alții pentru a vedea Elefantul Sultanului și a fost excepțional.” Lynda Gardner în The Guardian scria că un festival bun ne poate arăta harta lumii, o hartă a orașului și o hartă a propriei persoane, dar nu există un model de festival. Cred că minunat la festivaluri, la noile festivaluri, este că surprind cu-adevărat complexitatea și exuberanța modului în care ne ducem viața azi. Vă mulțumesc mult. (Aplauze)