Sydney. I had been waiting my whole life to get to Sydney. I got to the airport, to the hotel, checked in, and, sitting there in the lobby, was a brochure for the Sydney Festival. I thumbed through it, and I came across a show called "Minto: Live." The description read: "The suburban streets of Minto become the stage for performances created by international artists in collaboration with the people of Minto."
סידני. כל חיי רציתי להגיע לסידני. הגעתי לנמל התעופה, למלון, קיבלתי חדר, ושם, באולם הקבלה, היה מונח עלון של פסטיבל סידני. עלעלתי בו, ונתקלתי בהצגה בשם "מינטו: מופע חי". התיאור היה: "רחובות הפרבר מינטו הופכים לבימת הופעות של אמנים בינלאומיים בשיתוף-פעולה עם תושבי מינטו."
What was this place called Minto? Sydney, as I would learn, is a city of suburbs, and Minto lies southwest, about an hour away. I have to say, it wasn't exactly what I had in mind for my first day down under. I mean, I'd thought about the Harbour Bridge or Bondi Beach, but Minto? But still, I'm a producer, and the lure of a site-specific theater project was more than I could resist. (Laughter)
מה הוא המקום הזה, מינטו? סידני, כפי שאווכח לדעת, היא עיר של פרברים, ומינטו משתרעת בכיוון דרום-מערב, במרחק שעת נסיעה. עלי להודות שלא כך חשבתי לבלות ביום הראשון שלי באוסטרליה. חשבתי דווקא על גשר הנמל או חוף בונדי, אבל מינטו? ובכל זאת, אני מפיק, והפיתוי שבמיזם תיאטרון ממוקד-אתר היה גדול מדי. [צחוק]
So, off I went into Friday afternoon traffic, and I'll never forget what I saw when I got there. For the performance, the audience walked around the neighborhood from house to house, and the residents, who were the performers, they came out of their houses, and they performed these autobiographical dances on their lawns, on their driveways. (Laughter) The show is a collaboration with a U.K.-based performance company called Lone Twin. Lone Twin had come to Minto and worked with the residents, and they had created these dances.
אז יצאתי לי אל התנועה של יום שישי אחה"צ, ולעולם לא אשכח את מה שראיתי כשהגעתי לשם. כדי לראות את ההופעה, הקהל נדד בכל השכונה מבית לבית, והתושבים, שהם האמנים המבצעים, יצאו מבתיהם וביצעו ריקודים אוטוביוגרפיים על המדשאות ובשבילי הכניסה שלהם. [צחוק] המופע הזה הוא שיתוף-פעולה עם להקת תיאטרון בריטית בשם "התאומים הבודדים." "התאומים הבודדים" הגיעו למינטו ועבדו יחד עם התושבים כדי ליצור את המחולות האלה.
This Australian-Indian girl, she came out and started to dance on her front lawn, and her father peered out the window to see what all the noise and commotion was about, and he soon joined her. And he was followed by her little sister. And soon they were all dancing this joyous, exuberant dance right there on their lawn. (Laughter)
הנערה האוסטרלית-הודית הזו יצאה החוצה, והחלה לרקוד על המדשאה הקדמית, ואביה הציץ דרך החלון כדי לראות מה כל הרעש וההמולה, ומיד הצטרף אליה. ואחריו באה אחותה הקטנה. ובמהרה כולם רקדו יחד ריקוד שמח ושופע-חיים על המדשאה שלהם. [צחוק]
And as I walked through the neighborhood, I was amazed and I was moved by the incredible sense of ownership this community clearly felt about this event. "Minto: Live" brought Sydneysiders into dialogue with international artists, and really celebrated the diversity of Sydney on its own terms.
כשטיילתי בשכונה, נדהמתי והתרגשתי לראות את תחושת הבעלות המופלאה שקהילה זו חשה בבירור ביחס לאירוע הזה. "מינטו: מופע חי" יצר דו-שיח בין תושבי סידני לבין אמנים בינלאומיים, וממש היווה חגיגה של המגוון של אנשי סידני בדרכם הייחודית.
The Sydney Festival which produced "Minto: Live" I think represents a new kind of 21st-century arts festival. These festivals are radically open. They can transform cities and communities.
לדעתי, פסטיבל סידני, שהפיק את "מינטו: מופע חי", מייצג סוג חדש של פסטיבלי אמנות במאה ה-21. אלו פסטיבלים פתוחים עד קיצוניות. בכוחם לשנות ערים וקהילות.
To understand this, I think it kind of makes sense to look where we've come from. Modern arts festivals were born in the rubble of World War II. Civic leaders created these annual events to celebrate culture as the highest expression of the human spirit. In 1947, the Edinburgh Festival was born and Avignon was born and hundreds of others would follow in their wake. The work they did was very, very high art, and stars came along like Laurie Anderson and Merce Cunningham and Robert Lepage who made work for this circuit, and you had these seminal shows like "The Mahabharata" and the monumental "Einstein on the Beach."
כדי להבין זאת, לדעתי יעזור מאד אם נסתכל מאין באנו. פסטיבלי האמנות המודרניים נולדו מתוך הריסות מלחמת העולם ה-2. מנהיגי ציבור יצרו אירועים שנתיים אלה כדי לפאר את התרבות כביטוי הנעלה ביותר של רוח האדם. ב-1947 נוסד פסטיבל אדינבורו ונוסד פסטיבל אביניון ומאות נוספים עתידים היו לבוא בעקבותיהם. העבודה שהם עשו היתה אמנות ברמה גבוהה ביותר, הופיעו כוכבים כדוגמת לורי אנדרסון ומרס קנינגהם ורוברט לה-פאג' שיצרו אמנות עבור המסגרת הזו, והיו הצגות מופת כגון "המהבהאראטה" ו"איינשטיין על החוף" המונומנטלית.
But as the decades passed, these festivals, they really became the establishment, and as the culture and capital accelerated, the Internet brought us all together, high and low kind of disappeared, a new kind of festival emerged.
אבל בחלוף השנים, הפסטיבלים האלה הפכו לממסד עצמו, ועם הגידול בתרבות ובהון, הרשת חיברה בין כולנו, נעלמו ההבדלים בין משובח ונחות, והופיע סוג חדש של פסטיבל.
The old festivals, they continued to thrive, but from Brighton to Rio to Perth, something new was emerging, and these festivals were really different. They're open, these festivals, because, like in Minto, they understand that the dialogue between the local and the global is essential. They're open because they ask the audience to be a player, a protagonist, a partner, rather than a passive spectator, and they're open because they know that imagination cannot be contained in buildings, and so much of the work they do is site-specific or outdoor work.
הפסטיבלים הישנים המשיכו לפרוח, אבל מברייטון, דרך ריו ועד פרת', הופיע משהו חדש, והפסטיבלים האלה הם באמת משהו שונה. הם פתוחים, הפסטיבלים האלה, כי, כמו במינטו, הם מבינים שהדו-שיח בין המקומי לגלובלי הינו חיוני. הם פתוחים כי הם מבקשים מהקהל להפוך לשחקנים, לגלם דמויות, להיות בני-זוג, במקום להיות צופים פסיביים, והם פתוחים כי הם יודעים שהדמיון לא יכול להיות סגור בתוך בניין, ולכן כה הרבה מעבודתם מתייחסת לאתר עצמו או מתרחשת בחוץ.
So, the new festival, it asks the audience to play an essential role in shaping the performance. Companies like De La Guarda, which I produce, and Punchdrunk create these completely immersive experiences that put the audience at the center of the action, but the German performance company Rimini Protokoll takes this all to a whole new level. In a series of shows that includes "100 Percent Vancouver," "100 Percent Berlin," Rimini Protokoll makes shows that actually reflect society. Rimini Protokoll chooses 100 people that represent that city at that moment in terms of race and gender and class, through a careful process that begins three months before, and then those 100 people share stories about themselves and their lives, and the whole thing becomes a snapshot of that city at that moment. LIFT has always been a pioneer in the use of venues. They understand that theater and performance can happen anywhere. You can do a show in a schoolroom, in an airport, — (Laughter) — in a department store window.
אם כן, הפסטיבלים החדשים מבקשים מהקהל למלא תפקיד חיוני בעיצוב המופע. להקות כמו "דה לה גארדה", שאני מפיק, ו"פאנצ'דרנק", יוצרים את חוויית ההשתתפות המוחלטת הזו שמציבה את הקהל במרכז ההתרחשות, אבל להקת התיאטרון הגרמנית "רימיני פרוטוקול" לוקחת את כל זה למישור אחר לגמרי. בסדרת הצגות שכוללות את "100 אחוז ונקובר", "100 אחוז ברלין," רימיני פרוטוקול מעלה הצגות שממש משקפות את החברה. רימיני פרוטוקול בוחרת 100 אנשים שמייצגים את העיר באותו רגע, מבחינת גזע, מגדר ומעמד, בתהליך קפדני שמתחיל שלושה חודשים לפני-כן, ואותם 100 איש מספרים סיפורים על עצמם ועל חייהם, והעסק כולו הופך לתמונת-מצב של העיר באותו רגע. "ליפט", פסטיבל התיאטרון הבינ"ל של לונדון, היה תמיד חלוץ בניצול האתרים. הם מבינים שתיאטרון ומופעים יכולים להתרחש בכל מקום. אפשר להעלות הצגה בכיתת בי"ס, בנמל-תעופה, [צחוק] בחלון ראווה של חנות כלבו.
Artists are explorers. Who better to show us the city anew? Artists can take us to a far-flung part of the city that we haven't explored, or they can take us into that building that we pass every day but we never went into.
אמנים הם חוקרים. מי מיטיב מהם להראות לנו מחדש את העיר? אמנים יכולים לקחתנו לאזור נידח בעיר שמעולם לא חקרנו, או להכניס אותנו לתוך בניינים שאנו תמיד חולפים לידם ומעולם לא נכנסנו לתוכם.
An artist, I think, can really show us people that we might overlook in our lives. Back to Back is an Australian company of people with intellectual disabilities. I saw their amazing show in New York at the Staten Island Ferry Terminal at rush hour. We, the audience, were given headsets and seated on one side of the terminal. The actors were right there in front of us, right there among the commuters, and we could hear them, but we might not have otherwise seen them. So Back to Back takes site-specific theater and uses it to gently remind us about who and what we choose to edit out of our daily lives.
האמן, לדעתי, יכול באמת להראות לנו אנשים שבמהלך חיינו אולי פסחנו עליהם. "אלה לצד אלה" היא להקה אוסטרלית של אנשים בעלי נכויות שכליות. ראיתי את המופע המדהים שלהם בניו-יורק, במסוף המעבורות לסטייטן איילנד בשעת-שיא. אנו, הקהל, קיבלנו אוזניות והושיבו אותנו בצד אחד של המסוף. השחקנים היו ממש מולנו, מעורבים בין כל הנוסעים, ואנו יכולנו לשמוע אותם, אבל אחרת, אולי לא היינו שמים לב אליהם. אז "אלה לצד אלה" לוקחים תיאטרון ייחודי-לאתר ומנצלים אותו כדי להזכיר לנו בעדינות את מי או את מה אנו בוחרים לחתוך בעריכה מתוך חיי היומיום שלנו.
So, the dialogue with the local and the global, the audience as participant and player and protagonist, the innovative use of site, all of these things come to play in the amazing work of the fantastic French company Royal de Luxe. Royal de Luxe's giant puppets come into a city and they live there for a few days.
אז הדו-שיח עם המקומי והגלובלי, הקהל כמשתתפים, כשחקנים וכדמויות, השימוש החדשני באתר, כל אלה מצטרפים לכדי יצירה מופלאה של הלהקה הצרפתית המדהימה "רויאל דה לוקס". בובות הענק של הרויאל דה לוקס מגיעות לעיר כלשהי ונשארות בה מספר ימים.
For "The Sultan's Elephant," Royal de Luxe came to central London and brought it to a standstill with their story of a giant little girl and her friend, a time-traveling elephant. For a few days, they transformed a massive city into a community where endless possibility reigned. The Guardian wrote, "If art is about transformation, then there can be no more transformative experience. What 'The Sultan's Elephant' represents is no less than an artistic occupation of the city and a reclamation of the streets for the people."
עבור "פילו של הסולטן", רויאל דה לוקס הגיעה למרכז לונדון והשביתה אותה עם סיפורם אודות ילדת הענק וחברה, הפיל הנוסע בזמן. למשך ימים מספר הם הפכו כרך ענקי לקהילה שבה הכל היה אפשרי. ה"גארדיאן" כתב: "אם אמנות עוסקת בשינוי צורה, אז לא תיתכן חוויית-שינוי גדולה יותר. מה ש'פילו של הסולטן' מייצג הוא לא פחות מאשר כיבוש אמנותי של העיר והשבת הרחובות לידי האנשים."
We can talk about the economic impacts of these festivals on their cities, but I'm much [more] interested in many more things, like how a festival helps a city to express itself, how it lets it come into its own. Festivals promote diversity, they bring neighbors into dialogue, they increase creativity, they offer opportunities for civic pride, they improve our general psychological well-being. In short, they make cities better places to live.
אנו יכולים לדבר על ההשלכות הכלכליות שיש לפסטיבלים האלה על הערים, אך אני הרבה יותר מעוניין בדברים רבים אחרים, כמו, איך הפסטיבל עוזר לעיר לבטא את עצמה, איך הוא מאפשר לה לחיות כבתוך שלה. הפסטיבלים מעודדים את המגוון, הם יוצרים דו-שיח בין שכנים, הם מגבירים את היצירתיות, הם מציעים הזדמנויות לחוש גאווה אזרחית, הם משפרים את בריאותנו הנפשית בכלל. בקצרה, הם הופכים את הערים למקום שטוב יותר לחיות בו.
Case in point: When "The Sultan's Elephant" came to London just nine months after 7/7, a Londoner wrote, "For the first time since the London bombings, my daughter called up with that sparkle back in her voice. She had gathered with others to watch 'The Sultan's Elephant,' and, you know, it just made all the difference." Lyn Gardner in The Guardian has written that a great festival can show us a map of the world, a map of the city and a map of ourselves, but there is no one fixed festival model. I think what's so brilliant about the festivals, the new festivals, is that they are really fully capturing the complexity and the excitement of the way we all live today. Thank you very much. (Applause)
המקרה הנדון: כש"פילו של הסולטן" הגיעה ללונדון בדיוק 9 חודשים אחרי ה-7.7, כתב תושב לונדון: "לראשונה מאז הפיגועים בלונדון בתי התקשרה אלי וניצוץ השמחה חזר לקולה. היא ואנשים אחרים התאספו כדי לצפות ב"פילו של הסולטן", ודעו לכם, שזה עשה את כל ההבדל." לין גרדנר כתב ב"גארדיאן", שפסטיבל משובח יכול להציג בפנינו מפה של העולם, מפה של העיר ומפה של עצמנו, אבל אין מודל קבוע של פסטיבלים. לדעתי, מה שכה נפלא בפסטיבלים, בפסטיבלים החדשים, הוא שהם באמת לוכדים את מלוא המורכבות וההתרגשות של האופן בו כולנו חיים כיום. תודה רבה לכם. [מחיאות כפיים]