Imagine aliens land on the planet a million years from now and look into the geologic record. What will these curious searchers find of us?
"Люди перебільшують все: своїх героїв, ворогів та свою важливість", - Чарльз Буковскі. Уявіть прибульців, які прилетять на Землю через мільйони років і глянуть на її геологічну карту. Що дізнаються про нас ці допитливі шукачі?
They will find what geologists, scientists, and other experts are increasingly calling the Anthropocene, or new age of mankind. The impacts that we humans make have become so pervasive, profound, and permanent that some geologists argue we merit our own epoch. That would be a new unit in the geologic time scale that stretches back more than 4.5 billion years, or ever since the Earth took shape. Modern humans may be on par with the glaciers behind various ice ages or the asteroid that doomed most of the dinosaurs.
Вони знайдуть те, що геологи, науковці на інші спеціалісти все частіше називають антропоценом, або новим віком людства. Вплив, який ми, люди, створюємо, став настільки всеохоплюючим, глибоко відчутним і постійним, що деяки геологи переконують, що ми заслужили наш власний геологічний ярус. І це буде новий період у шкалі геологічного часу, яка розтягується більш, ніж на 4.5 мільярди років, або з часу утворення Землі. Сучасні люди можуть зрівнятися з льодовиками, причиною багатьох льодовикових періодів, або з астероїдом, який прирік на вимирання більшість динозаврів.
What is an epoch? Most simply, it's a unit of geologic time. There's the Pleistocene, an icy epoch that saw the evolution of modern humans. Or there's the Eocene, more than 34 million years ago, a hothouse time during which the continents drifted into their present configuration. Changes in climate or fossils found in the rock record help distinguish these epochs and help geologists tell deep time.
Що таке ярус? Просто кажучи, це - одиниця геологічного часу. Є плейстоцен, льодовиковий період, у який відбулася еволюція у сучасних людей. Є епоха еоцену, яка тривала на Землі 34 мільйони роки тому, теплий період, під час якого континенти зайняли їхнє теперішнє положення. Зміни клімату або викопні рештки, які були знайдені серед скам'янілостей, допомагають геологам розрізнити ці яруси та визначити тривалість епох.
So what will be the record of modern people's impact on the planet? It doesn't rely on the things that may seem most obvious to us today, like sprawling cities. Even New York or Shanghai may prove hard to find buried in the rocks a million years from now. But humans have put new things into the world that never existed on Earth before, like plutonium and plastics. In fact, the geologists known as stratigraphers who determine the geologic timescale, have proposed a start date for the Anthropocene around 1950. That’s when people started blowing up nuclear bombs all around the world and scattering novel elements to the winds. Those elements will last in the rock record, even in our bones and teeth for millions of years. And in just 50 years, we've made enough plastic, at least 8 billion metric tons, to cover the whole world in a thin film.
То яким буде запис впливу сучасної людини на планету? Це не залежить від речей, які здаються нам очевидними, наприклад, міста, які розростаються. Буде важко відшукати навіть Нью-Йорк і Шанхай, поховані під камінням через мільйони років. Але люди принесли нові речі у світ, які раніше ніколи не існували на Землі, такі як плутоній і пластик. Власне кажучи, представники стратиграфії, які досліджують питання геологічної послідовності, запропонували вважати початком антропоцену 1950 р. Саме тоді, коли люди почали підривати ядерні бомби по всьому світу, що призвело до викиду нових елементів. Ці елементи будуть зберігатися у літописі скам'янілостей, навіть у наших кістках і зубах мільйони років. І лише за 50 років ми виготовили стільки пластику, щонайменше 8 мільярдів тонн, чого буде достатньо, щоб покрити всю Землю тонким шаром.
People's farming, fishing, and forestry will also show up as a before and after in any such strata because it's those kinds of activities that are causing unique species of plants and animals to die out. This die-off started perhaps more than 40,000 years ago as humanity spread out of Africa and reached places like Australia, kicking off the disappearance of big, likable, and edible animals. This is true of Europe and Asia, think woolly mammoth, as well as North and South America, too. For a species that has only roamed the planet for a few hundred thousand years, Homo sapiens has had a big impact on the future fossil record.
Фермерство, рибальство і лісове господарство також будуть різними у кожному з ярусів, тому що це ті види діяльності, які призводять до вимирання рідкісних видів рослин і тварин. Імовірно вимирання почалося більш, як 40 тисяч років тому, коли людина почала мігрувати з Африки і дісталася таких місць, як Австралія, що стало початком зникнення великих та їстівних тварин. Так і сталося з волохатими мамонтами в Європі та Азії, так само і в Північній та Південній Америці. Як для виду, який мандрував Землею кілька сотень тисяч років, Homo sapiens здійснив великий вплив на майбутній палеонтологічний літопис.
That also means that even if people were to disappear tomorrow, evolution would be driven by our choices to date. We're making a new homogenous world of certain favored plants and animals, like corn and rats. But it's a world that's not as resilient as the one it replaces. As the fossil record shows, it's a diversity of plants and animals that allows unique pairings of flora and fauna to respond to environmental challenges, and even thrive after an apocalypse. That goes for people, too. If the microscopic plants of the ocean suffer as a result of too much carbon dioxide, say, we'll lose the source of as much as half of the oxygen we need to breathe.
Це означає, що навіть, якби люди завтра зникли, то на еволюцію ще довго буде впливати те, що ми робимо зараз. Ми створюємо новий гомогенний світ певних вибраних рослин і тварин, таких як кукурудза та миші. Але цей світ не такий стійкий до потрясінь, яким він був раніше. З літопису скам'янілостей видно, що різноманіття рослин і тварин дозволяє особливому поєднанню флори та фауни боротися з навколишніми викликами та навіть процвітати після апокаліпсису. Це також стосується і людей. Якщо мікроскопічні рослини в океані страждають від великої кількості вуглекислого газу, то ми втрачаємо половину кисню, який нам потрібний для дихання.
Then there's the smudge in future rocks. People's penchant for burning coal, oil, and natural gas has spread tiny bits of soot all over the planet. That smudge corresponds with a meteoric rise in the amount of carbon dioxide in the air, now beyond 400 parts per million, or higher than any other Homo sapiens has ever breathed.
Це позначиться як пляма у камінні, яке будуть досліджувати. Людський потяг до спалювання вугілля, нафти та природного газу став результатом того, що по всій планеті можна знайти маленькі частинки сажі. Та пляма відповідає стрімкому зростанню кількості вуглекислого газу в повітрі. Це більше, ніж 400 частинок на мільйон, або більше, ніж будь-коли вдихав представник Homo sapiens .
Similar soot can still be found in ancient rocks from volcanic fires of 66 million years ago, a record of the cataclysm touched off by an asteroid at the end of the late Cretaceous epoch. So odds are our soot will still be here 66 million years from now, easy enough to find for any aliens who care to look.
Схожу сажу можна все ще знайти і у старішому камінні вд вулканічних пожеж, які сталися 66 мільйонів років тому. Це є записом катаклізму, який спричинив астероїд укінці пізнього крейдового періоду. Тому імовірно наша сажа буде на Землі і через 66 мільйонів років. Прибульці, які будуть зацікавлені, легко її знайдуть.
Of course, there's an important difference between us and an asteroid. A space rock has no choice but to follow gravity. We can choose to do differently. And if we do, there might still be some kind of human civilization thousands or even millions of years from now. Not a bad record to hope for.
Звичайно, між нами та астероїдом є велика різниця. Космічний камінь підкоряється лише гравітації. Але ми можемо змінити наші дії. І якщо ми це зробимо, то людська цивілізація зможе існувати через тисячі або мільйони років. Непогане увіковічення, є, на що сподіватися.