It’s April 10th, 1815, and in just a few moments, the sun is going to disappear. On an island in present-day Indonesia, Mount Tambora erupts with a boom that can be heard over 2,000 kilometers away. Sulfurous plumes of steam and ash billow thousands of meters into the sky, forming dark storm clouds of soot and lightning. This eruption will go down as the largest in recorded history, but, at this point, its impact is only just beginning. Ascending high into the atmosphere, Tambora’s emissions spread across the globe, blotting out the sun for almost an entire year. The hazy skies and cold weather of 1816 wreak havoc on agriculture, leading to famines all across the Northern Hemisphere. Nations struggle with epidemics, and artists craft bleak tributes to these seemingly apocalyptic times. This was the year without summer— literally one of the darkest periods in human history. So why are some modern researchers looking for ways to repeat it?
E 10 aprilie 1815, iar în doar câteva momente, soarele va dispărea. Pe o insulă din Indonezia de azi, muntele Tambora erupe cu o explozie ce poate fi auzită de la peste 2000 de km. Valuri sulfuroase de aburi și cenușă se ridică la mii de metri altitudine, formând nori de furtună negri din cenușă și fulgere. Această erupție va rămâne în istorie ca cea mai mare înregistrată vreodată, dar impactul său abia acum începe. Urcând foarte sus în atmosferă, emisiile de pe Tambora se răspândesc pe toată planeta, blocând soarele timp de aproape un an. Cerul încețoșat și vremea rece din 1816 fac ravagii în agricultură, ducând la foamete în toată emisfera nordică. Națiunile se confruntă cu epidemii, iar artiștii creează omagii sumbre acestor vremuri aparent apocaliptice. Acesta a fost anul fără vară, una dintre cele mai întunecate perioade din istoria omenirii la propriu. Atunci de ce unii cercetători moderni caută moduri de a o repeta?
Obviously, no one wants to replicate this period’s famine and despair. But some scientists are interested in using sulfurous haze to block out the sun, and hopefully, slow the effects of global warming. This is one of many proposals in the realm of geoengineering— a class of deliberate, large-scale interventions in Earth’s natural systems intended to help restrain climate change. Different geoengineering schemes intervene in different systems. Any plans to cool the planet by blocking the amount of sunlight reaching the earth would fall in the category of solar radiation management. Some of these proposals are massive in scale, such as suggestions to create a helpful version of volcanic plumes or build a giant sunshade in Earth’s orbit. Others are more limited, focusing on enhancing natural cooling systems. For example, researchers might enlarge marine clouds or make Earth reflect more sunlight by building huge swaths of white surfaces.
Evident că nimeni nu vrea să reproducă foametea și disperarea de atunci. Dar unii cercetători vor să folosească ceața sulfurică pentru a bloca soarele, sperând să încetinească efectele încălzirii globale. Aceasta e una din multele propuneri din domeniul geoingineriei, o serie de intervenții voite și extinse în sistemele naturale ale planetei menite să ajute la limitarea schimbărilor climatice. Diferite strategii de geoinginerie intervin în sisteme diferite. Planurile de a răci planeta blocând cantitatea de lumină solară care ajunge pe pământ fac parte din categoria gestionării radiaților solare. Unele dintre aceste propuneri sunt masive ca dimensiuni, precum sugestiile de a crea o versiune utilă de nori vulcanici sau de a construi un parasolar uriaș pe orbita planetei. Altele sunt mai limitate, concentrându-se pe sporirea sistemelor naturale de răcire. De exemplu, cercetătorii ar putea mări norii marini sau ar putea face Pământul să reflecte mai multă lumină solară construind suprafețe albe uriașe.
Many of these plans sound more than a little strange. But there’s reason to believe they might work, not least because of natural events like the eruption of Tambora. Scientists know that volcanic eruptions have periodically cooled the climate. Both the Pinatubo eruption in 1991 and 1883′s blast of Krakatoa reduced global average temperatures by at least half-a-degree Celsius for up to a year. These cooling effects are global and fast acting— but they're also incredibly risky. The Earth is a chaotic system where even the smallest changes can create countless unpredictable ripple effects. We know that cooling temperatures impacts precipitation, extreme weather, and other climate phenomena, but it’s difficult for even the most advanced computer models to predict how or where these consequences will occur. One country’s solar radiation management might be another country’s unnatural disaster, causing extreme weather or crop failures like those following Tambora’s eruption. And even if these schemes did safely cool the planet, solar radiation management doesn’t address the greenhouse gases that are causing global warming. These solutions are just highly experimental band-aids that the world would have to endure for at least a few decades while we work on actually removing CO2 from the air. And if we pulled that band-aid off prematurely, global temperatures could rapidly rebound, causing a period of intense super warming.
Multe dintre aceste planuri par mai mult decât puțin ciudate. Dar există motive să credem că poate vor funcționa, nu în ultimul rând din cauza evenimentelor naturale ca erupția muntelui Tambora. Oamenii de știință știu că erupțiile vulcanice au răcit periodic clima. Atât erupția vulcanului Pinatubo din 1991, cât și cea a vulcanului Krakatoa din 1883 au redus mediile mondiale de temperatură cu cel puțin jumătate de grad Celsius pentru o perioadă de până la un an. Aceste efecte de răcire sunt globale și acționează rapid, dar sunt și incredibil de riscante. Pământul e un sistem haotic, în care până și cea mai mică schimbare poate crea nenumărate efecte în lanț neprevăzute. Știm că efectele de răcire afectează precipitațiile, vremea extremă și alte fenomene climatice, dar e dificil până și pentru cele mai avansate modele computerizate să prezică cum și unde vor apărea aceste consecințe. Gestionarea radiaților solare dintr-o țară poate fi un dezastru artificial în alta, cauzând vreme extremă sau recolte slabe ca cele de după erupția lui Tambora. Și chiar dacă aceste strategii ar răci în siguranță planeta, gestionarea radiaților solare nu abordează problema gazelor cu efect de seră care cauzează încălzire globală. Aceste soluții sunt doar niște leucoplaste foarte experimentale, pe care lumea ar trebui să le îndure pentru cel puțin câteva decenii, în timp ce lucrăm la eliminarea dioxidului de carbon din aer. Și dacă scoatem leucoplastul prea devreme, s-ar putea ca temperaturile globale ridicate să revină rapid, cauzând o perioadă de încălzire extremă intensă.
For these reasons and more solar radiation management is risky. Today, researchers are running small-scale experiments, such as enhancing marine clouds to protect the Great Barrier Reef from further heating and bleaching. And most scientists agree that we should pursue ways to cut emissions and remove atmospheric CO2 first and foremost. However, there are reasons to keep studying these more aggressive approaches. Desperate times call for desperate measures, and in the future, geoengineering might be civilization’s last resort. Furthermore, some of these plans would be shockingly easy to execute by some rogue actor with enough cash. So we’ll want to be prepared if someone starts geoengineering without governmental approval. But perhaps the most important reason to investigate the impacts of geoengineering is that people are already making large scale interventions in the atmosphere. In many ways, climate change is an unintended geoengineering project fueled by the emissions generated from centuries of burning fossil fuels. And unless we take action to curb emissions and draw CO2 out of the atmosphere soon, summer may never be the same again.
Din aceste motive și din altele, gestionarea radiaților solare e riscantă. În prezent, cercetătorii fac experimente la scară mică, precum dezvoltarea norilor marini pentru a proteja Marea Barieră de Corali de o încălzire și o albire mai accentuată. Majoritatea cercetătorilor sunt de acord că ar trebui să căutăm căi de a reduce emisiile și de a elimina CO2 din atmosferă înainte de toate. Dar există motive să continuăm studierea acestor abordări agresive. Vremuri disperate cer măsuri disperate, iar în viitor, geoingineria ar putea fi ultima opțiune a civilizației. Mai mult, unele din aceste planuri ar fi surprinzător de ușor de pus în practică de anumiți oameni fără scrupule cu destui bani. Deci vrem să fim pregătiți dacă cineva va face asta fără aprobare guvernamentală. Dar poate cel mai important motiv pentru a investiga efectele geoingineriei e faptul că oamenii deja intervin pe scară largă în atmosferă. În multe feluri, schimbarea climatică e un proiect de geoinginerie neintenționat alimentat de emisiile generate de secole de ardere a combustibililor fosili. Și dacă nu facem ceva pentru a limita emisiile și a scoate CO2 din atmosferă curând, s-ar putea ca vara să nu mai fie niciodată la fel.