How often do we hear that people just don't care? How many times have you been told that real, substantial change isn't possible because most people are too selfish, too stupid or too lazy to try to make a difference in their community? I propose to you today that apathy as we think we know it doesn't actually exist; but rather, that people do care, but that we live in a world that actively discourages engagement by constantly putting obstacles and barriers in our way.
Sa shpesh dëgjojmë të thuhet se njerëzve thjeshtë nuk ju bëhet vonë? Sa herë ju është thënë që ndryshimi i vërtetë dhe qenësor nuk është i mundshëm sepse shumica e njerëzve janë shumë egoist, shumë budallenj ose shumë përtac që të provojnë të bëjnë ndonjë ndryshim në komunitetin e tyre? Unë ju propozoj juve sot se apatia si e mendojmë ne realisht nuk ekziston, apo më saktë, që njerëzve ju bëhet vonë, porse ne jetojmë në një botë që aktivisht dekurajon angazhimin duke na vendosur konstantivisht pengesa në rrugën tonë.
I'll give you some examples of what I mean. Let's start with city hall. You ever see one of these before? This is a newspaper ad. It's a notice of a zoning application change for a new office building so the neighborhood knows what's happening. As you can see, it's impossible to read. You need to get halfway down to even find out which address they're talking about, and then further down, in tiny 10-point font, to find out how to actually get involved. Imagine if the private sector advertised in the same way -- if Nike wanted to sell a pair of shoes --
Dhe do t'ju jap' disa shembuj rreth asaj që po them. Le të fillojmë me komunën. Keni parë ndonjë të tillë më herët? Ky është një njoftim gazete. Është një lajmërim i ndryshimit të aplikacionit për planifikim për një ndërtesë të re në mënyrë që lagjja ta dijë se ç'është duke ndodhur. Siç mund ta shihni, është e pamundur të lexohet. Duhet të shkosh pothuajse në fund për ta marrë vesh se për çfarë adrese po flitet, e madje edhe më poshtë, me shkronja minuke prej 10 pikësh për të kuptuar se si realisht të përfshiheni. Imagjinojeni sikur sektori privat të reklamonte në këtë mënyrë -- nëse Nike do të donte të shiste një palë këpucë
(Laughter)
dhe të publikonte një reklamë të këtillë.
And put an ad in the paper like that.
(Applause)
(Duartrokitje)
Now, that would never happen. You'll never see an ad like that, because Nike actually wants you to buy their shoes, whereas the city of Toronto clearly doesn't want you involved with the planning process, otherwise their ads would look something like this, with all the information laid out clearly. As long as the city's putting out notices like this to try to get people engaged, then of course people aren't going to be engaged. But that's not apathy; that's intentional exclusion.
Eh një gjë e tillë nuk do të ndodhte kurrë. Ju kurrë nuk do të shihni një reklamë të tillë, sepse Nike realisht dëshiron që ju t'i blini këpucët e tyre. Kurse qyteti i Torontos shumë qartë, nuk dëshiron që ju të përziheni në procesin e planifikimit, përndryshe njoftimet e tyre do të dukeshin kështu -- me tërë informacionin e shtruar qartazi. Përderisa qyteti lanson njoftime të tilla që të mundohet t'i angazhojë njerëzit, atëherë, natyrisht që njerëzit nuk do të angazhohen. Por kjo nuk është apati; kjo është përjashtim i qëllimshëm.
Public space.
Hapësira publike.
(Applause)
(Duartrokitje)
The manner in which we mistreat our public spaces is a huge obstacle towards any type of progressive political change, because we've essentially put a price tag on freedom of expression. Whoever has the most money gets the loudest voice, dominating the visual and mental environment. The problem with this model is there are some amazing messages that need to be said, that aren't profitable to say. So you're never going to see them on a billboard.
Mënyra me të cilën i nëpërkëmbim hapësirat tona publike është pengesë e madhe ndaj çdo lloj ndryshimi progresiv politik. Sepse ne esencialisht kemi vendosur një çmim në lirinë e të shprehurit. Kushdo që ka më shumë para ka zërin më të fuqishëm, duke dominuar kështu rrethin pamor dhe intelektual. Problemi me këtë model është fakti se ka disa mesazhe t'mrekullueshme që kanë nevojë të thuhen po që s'janë të leverdisshme për t'u thënë. Kështu që s'do t'i shihni asnjëherë në ndonjë stendë afishimi.
The media plays an important role in developing our relationship with political change, mainly by ignoring politics and focusing on celebrities and scandals, but even when they do talk about important political issues, they do it in a way that I feel discourages engagement. I'll give you an example. The "Now" magazine from last week: progressive, downtown weekly in Toronto. This is the cover story. It's an article about a theater performance, and it starts with basic information about where it is, in case you actually want to go and see it after you've read the article -- where, the time, the website. Same with this -- it's a movie review. An art review. A book review -- where the reading is in case you want to go. A restaurant -- you might not want to just read about it, maybe you want to go there. So they tell you where it is, the prices, the address, the phone number, etc.
Media luan një rol të rëndësishëm në zhvillimin e marrëdhënies sonë me ndryshimet politike, kryesisht duke injoruar politikën dhe duke u fokusuar në skandalet dhe të famshmit. Porse, edhe atëherë kur ata flasin për çështje të rëndësishme politike, e bëjnë në një mënyrë që unë mendoj se të dekurajon. Dhe do t'ju jap një shembull për këtë: revista Now e javës së kaluar -- progresive, e përjavshme që nxirret në Toronto. Ky është artikulli kryesor. Është një artikull rreth një performance teatrale, dhe fillon me informata bazë rreth asaj se ku është, në rast se ju dëshironi të shkoni e ta shihni pasi ta keni lexuar artikullin -- ku, koha, faqja zyrtare. E njëjtë me këtë -- është kritika e filmit, kritika e artit, kritika e librit -- ku mbahet leximi në rast se dëshironi të shkoni. Kur është fjala te restoranti -- ju ndoshta nuk dëshironi që vetëm të lexoni për të, ndoshta ju dëshironi që të shkoni në atë restoran. Andaj ata ju tregojnë se ku gjendet, çfarë çmimesh ka, adresën, numrin e telefonit etj.
Then you get to their political articles. Here's a great article about an important election race that's happening. It talks about the candidates, written very well, but no information, no follow-up, no websites for the campaigns, no information about when the debates are, where the campaign offices are. Here's another good article, about a new campaign opposing privatization of transit, without any contact information for the campaign. The message seems to be that the readers are most likely to want to eat, maybe read a book, maybe see a movie, but not be engaged in their community. You might think this is a small thing, but I think it's important, because it sets a tone and it reinforces the dangerous idea that politics is a spectator sport.
Pastaj arrini tek artikujt politikë. Ja ku është një artikull i mrekullueshëm që flet për një garë të rëndësishme elektorale që është duke ndodhur. Flet për kandidatët -- e shkruar shumë mirë -- por s'ka informata shtesë, s'ka faqe zyrtare për fushatat. s'ka informata rreth asaj se kur mbahen debatet, ku janë zyrat e fushatës. Ja ku kemi edhe një artikull tjetër rreth një fushate të re që kundërshton privatizimin e tranzitit pa ndonjë informatë kontaktuese për fushaten. Mesazhi duket të jetë se lexuesit kanë dëshirë të hanë, mbase edhe të lexojnë ndonjë libër, apo të shohin ndonjë film, por jo edhe të angazhohen në komunitetin e tyre. Ju mund të mendoni se kjo është diçka e vogël, por unë mendoj se është e rëndësishme sepse potencon dhe forcon idenë e rrezikshme që politika është sport i shikuesve.
Heroes: How do we view leadership? Look at these 10 movies. What do they have in common? Anyone? They all have heroes who were chosen. Someone came up to them and said, "You're the chosen one. There's a prophecy. You have to save the world." And then they go off and save the world because they've been told to, with a few people tagging along. This helps me understand why a lot of people have trouble seeing themselves as leaders -- because it sends all the wrong messages about what leadership is about. A heroic effort is a collective effort, number one. Number two, it's imperfect; it's not very glamorous, and doesn't suddenly start and suddenly end. It's an ongoing process your whole life. But most importantly, it's voluntary. It's voluntary. As long as we're teaching our kids that heroism starts when someone scratches a mark on your forehead, or someone tells you you're part of a prophecy, they're missing the most important characteristic of leadership, which is that it comes from within. It's about following your own dreams, uninvited, and then working with others to make those dreams come true.
Heronjtë: Si e shohim ne udhëheqjen? Shihni këta 10 filma. Çka kanë të përbashkët? Ndonjëri? Këta të gjithë kanë heronj që kanë qenë të zgjedhur. Dikush ka shkuar dhe ju ka thënë: "Ti je i zgjedhuri. Është profeci. Ti duhet ta shpëtosh botën." Dhe atëherë dikush shkon dhe e shpëton botën sepse ashtu i është thënë, bashkë me disa shoqërues të tjerë. Kjo më ndihmon të kuptoj pse shumë njerëz kanë problem ta shohin veten si udhëheqës. Sepse dërgon mesazhet e gabuara rreth asaj se çka është udhëheqja. Përpjekja heroike është përpjekje kolektive, numër një. Numër dy, është e papërkryer; nuk është shumë joshëse dhe nuk fillon e as nuk përfundon papritur. Është një proces i vazhdueshëm gjatë gjithë jetës. Porse më e rëndësishmja, është vullnetare. Është vullnetare. Përderisa ne i mësojmë fëmijët tanë që heroizmi fillon kur dikush ju gërvisht me shenjë në ballë, ose dikush ju tregon se jeni pjesë e profecisë, ata s'do ta mësojnë karakteristikën më të rëndësishme të udhëheqësisë, e që është fakti se ajo vjen nga brendësia. Ka të bëjë me faktin se duhet t'i ndjekësh ëndrrat e tua -- i pa-ftuar, i pa-ftuar -- dhe pastaj të punosh me të tjerët që t'i realizosh ato ëndrra.
Political parties: oh, boy. Political parties could and should be one of the basic entry points for people to get engaged in politics. Instead, they've become, sadly, uninspiring and uncreative organizations that rely so heavily on market research and polling and focus groups that they end up all saying the same thing, pretty much regurgitating back to us what we already want to hear at the expense of putting forward bold and creative ideas. And people can smell that, and it feeds cynicism.
Partitë politike: oh Zot. Partitë politike munden dhe duhen të jenë njëra nga mundësitë kyç që njerëzit të angazhohen në politikë. Përkundrazi, ato janë shndërruar në organizime jo inspiruese dhe aspak kreative që mbështeten aq shumë në hulumtimin e tregut dhe votime e grupe fokusi sa që të gjithë përfundojnë duke i thënë gjërat e njejta, kryesisht duke na i thënë neve gjërat që duam t'i dëgjojmë në shkëmbim të lënies anash të ideve kreative. E njerëzit mund ta vërejnë këtë, dhe pastaj ushqejnë cinizmin.
(Applause)
(Duartrokitje)
Charitable status. Groups who have charitable status in Canada aren't allowed to do advocacy. This is a huge problem and a huge obstacle to change, because it means that some of the most passionate and informed voices are completely silenced, especially during election time. Which leads us to the last one, which is: our elections.
Gjendja bamirëse: Grupet bamirëse në Kanada nuk lejohen të ushtrojnë mbrojtje. Ky është një problem i madh dhe një pengesë shume e madhe për t'u ndryshuar, sepse nënkupton që disa nga zërat më të informuar dhe më pasionant janë totalisht të heshtur, veçanërisht gjatë kohës së zgjedhjeve. Gjë që na shpie tek çështja e fundit, e që janë zgjedhjet.
As you may have noticed, our elections in Canada are a complete joke. We use out-of-date systems that are unfair and create random results. Canada's currently led by a party that most Canadians didn't actually want. How can we honestly and genuinely encourage more people to vote when votes don't count in Canada? You add all this up together, and of course people are apathetic. It's like trying to run into a brick wall.
Sikurse mund ta keni vënë re edhe ju, zgjedhjet në Kanada janë tërësisht qesharake. Ne përdorim sisteme të vjetruara që janë të pa-drejta dhe nxjerrin rezultate të rastit. Kanada për momentin udhëhiqet nga një parti t'cilën shumica e kanadezëve realisht nuk e kanë pëlqyer . Si mundemi ne sinqerisht t'i inkurajojmë njerëzit të votojnë kur votat nuk numërohen në Kanada? Mblidhini krejt këto së bashku dhe natyrisht që njerëzit dalin të jenë apatik. Është njësoj sikur të mundohesh të vraposh nëpër mur.
Now, I'm not trying to be negative by throwing all these obstacles out and explaining what's in our way. Quite the opposite -- I actually think people are amazing and smart and that they do care, but that, as I said, we live in this environment where all these obstacles are being put in our way. As long as we believe that people, our own neighbors, are selfish, stupid or lazy, then there's no hope. But we can change all those things I mentioned. We can open up city hall. We can reform our electoral systems. We can democratize our public spaces.
Unë s'po mundohem të bëhem negativ duke i zbuluar gjithë këto pengesa për të treguar se çka gjendet në rrugën tonë. Përkundrazi: Unë në fakt mendoj se njerëzit janë të mençur dhe atyre ju bëhet vonë. Mirëpo siç ju thashë, ne jetojmë në këtë mjedis ku t'gjitha këto pengesa i gjejmë në rrugët tona. Përderisa ne besojmë që njerëzit, fqinjët tanë, janë egoistë, budallenj apo dembele, atëherë aty s'ka më shpresë. Por ne mund t'i ndryshojmë t'gjitha këto që përmenda. Ne mund ta zhbllokojmë komunën. Ne mund t'i reformojmë sistemet tona elektorale. Ne mund t'i demokratizojmë hapësirat tona publike.
My main message is: if we can redefine apathy, not as some kind of internal syndrome, but as a complex web of cultural barriers that reinforces disengagement, and if we can clearly define, clearly identify what those obstacles are, and then if we can work together collectively to dismantle those obstacles, then anything is possible.
Mesazhi im kryesor është që, nëse ne mund ta ri-definojmë apatinë, jo si ndonjë lloj sindromi të brendshëm, por si një tërheqës kompleks të barrierave kulturore e cila e fuqizon mos-angazhimin, dhe në rast se mundemi qartazi t'i përcaktojmë, mundemi edhe t'i identifikojmë, pengesat, dhe pastaj mund të punojmë kolektivisht që t'i asgjësojmë ato pengesa, e atëherë çkado është e mundur.
Thank you.
Ju falemnderit.
(Applause)
(Duartrokitje)