How often do we hear that people just don't care? How many times have you been told that real, substantial change isn't possible because most people are too selfish, too stupid or too lazy to try to make a difference in their community? I propose to you today that apathy as we think we know it doesn't actually exist; but rather, that people do care, but that we live in a world that actively discourages engagement by constantly putting obstacles and barriers in our way.
Hoe vaak krijgen we te horen dat het mensen niet kan schelen? Hoe vaak is er tegen jou gezegd dat echte verandering niet mogelijk is omdat de meeste mensen te egoïstisch, te stom of te lui zijn om iets in hun omgeving te veranderen? Ik draag jullie vandaag voor dat apathie zoals wij dat denken te kennen, niet echt bestaat, maar eerder dat het mensen wel kan schelen, maar dat we in een wereld leven die betrokkenheid ontmoedigt door de hele tijd obstakels op ons pad neer te leggen.
I'll give you some examples of what I mean. Let's start with city hall. You ever see one of these before? This is a newspaper ad. It's a notice of a zoning application change for a new office building so the neighborhood knows what's happening. As you can see, it's impossible to read. You need to get halfway down to even find out which address they're talking about, and then further down, in tiny 10-point font, to find out how to actually get involved. Imagine if the private sector advertised in the same way -- if Nike wanted to sell a pair of shoes --
Ik zal wat voorbeelden geven om te laten zien wat ik bedoel. Laten we beginnen met het gemeentehuis. Heb je er wel eens zo een gezien? Dit is een advertentie in de krant. Het is een kennisgeving van een nieuw kantoor dat gebouwd gaat worden zodat de mensen in de buurt weten wat er gebeurt. Zoals je kunt zien, is het onmogelijk te lezen. Je moet halverwege kijken om te kijken over welk adres ze het hebben, en dan nog verder omlaag, in piepklein lettertype 10, om te kijken hoe je erbij betrokken kunt raken. Stelt je voor dat de particuliere sector zo zou adverteren -- als Nike een paar schoenen wilde verkopen
(Laughter)
en zo een advertentie zou laten plaatsen.
And put an ad in the paper like that.
(Applause)
(Applaus)
Now, that would never happen. You'll never see an ad like that, because Nike actually wants you to buy their shoes, whereas the city of Toronto clearly doesn't want you involved with the planning process, otherwise their ads would look something like this, with all the information laid out clearly. As long as the city's putting out notices like this to try to get people engaged, then of course people aren't going to be engaged. But that's not apathy; that's intentional exclusion.
Dat zou natuurlijk nooit gebeuren. Je zult nooit zo een advertentie zien, omdat Nike daadwerkelijk wil dat je hun schoenen koopt. Terwijl de stad Toronto duidelijk niet wil dat je je bemoeit met hun planning, anders hadden hun advertenties er ongeveer zo uitgezien -- met alle informatie duidelijk weergegeven. Zolang de gemeente zulke aankondigingen gebruikt om te proberen mensen erbij te betrekken, zullen de mensen natuurlijk nergens bij betrokken raken. Maar dat is geen apathie, dat is expres buitensluiten.
Public space.
Openbare ruimtes.
(Applause)
(Applaus)
The manner in which we mistreat our public spaces is a huge obstacle towards any type of progressive political change, because we've essentially put a price tag on freedom of expression. Whoever has the most money gets the loudest voice, dominating the visual and mental environment. The problem with this model is there are some amazing messages that need to be said, that aren't profitable to say. So you're never going to see them on a billboard.
De manier waarop we onze openbare ruimtes mishandelen is een groot obstakel voor elk type van vooruitstrevende politieke verandering. Omdat we in feite een prijskaartje hebben gehangen aan vrijheid van meningsuiting. Wie het meeste geld heeft, krijgt de luidste stem, die de visuele en mentale omgeving domineert. Het probleem met dit model is dat er een aantal schitterende boodschappen zijn die gezegd moeten worden en die niet winstgevend zijn om te zeggen. Dus deze zal je nooit op een billboard tegenkomen.
The media plays an important role in developing our relationship with political change, mainly by ignoring politics and focusing on celebrities and scandals, but even when they do talk about important political issues, they do it in a way that I feel discourages engagement. I'll give you an example. The "Now" magazine from last week: progressive, downtown weekly in Toronto. This is the cover story. It's an article about a theater performance, and it starts with basic information about where it is, in case you actually want to go and see it after you've read the article -- where, the time, the website. Same with this -- it's a movie review. An art review. A book review -- where the reading is in case you want to go. A restaurant -- you might not want to just read about it, maybe you want to go there. So they tell you where it is, the prices, the address, the phone number, etc.
De media spelen een belangrijke rol in het ontwikkelen van onze relatie met politieke verandering, voornamelijk door het negeren van politiek en door zich te richten op bekende mensen en schandalen. Maar zelfs wanneer ze wel over politieke zaken praten, dan doen ze dat op een manier die volgens mij deelname ontmoedigt. Ik zal een voorbeeld geven: Het "Now"-tijdschrift van vorige week -- vooruitstrevend, downtown-weekblad in Toronto. Dit is het verhaal op de omslag. Het is een artikel over een theatervoorstelling, en het begint met basisinformatie zoals waar het is, voor het geval je naar deze voorstelling wil gaan nadat je het artikel hebt gelezen -- waar, het tijdstip, de website. Hier hetzelfde -- dit is een filmrecensie, een kunstrecensie, een boeklezing -- waar de lezing is voor het geval je erheen wil gaan. Een restaurant, je wil er misschien niet alleen over lezen, misschien wil je wel naar het restaurant toe gaan. Dus wordt je verteld waar het is, wat de prijzen zijn, het adres, het telefoonnummer en ga zo maar door.
Then you get to their political articles. Here's a great article about an important election race that's happening. It talks about the candidates, written very well, but no information, no follow-up, no websites for the campaigns, no information about when the debates are, where the campaign offices are. Here's another good article, about a new campaign opposing privatization of transit, without any contact information for the campaign. The message seems to be that the readers are most likely to want to eat, maybe read a book, maybe see a movie, but not be engaged in their community. You might think this is a small thing, but I think it's important, because it sets a tone and it reinforces the dangerous idea that politics is a spectator sport.
Dan kom je bij de politieke artikels. Hier is een goed artikel over een belangrijke verkiezingsstrijd die nu plaatsvindt. Het gaat over de kandidaten -- heel goed geschreven -- maar geen informatie, geen vervolg, geen website voor de campagnes, geen informatie over wanneer de debatten plaatsvinden, waar de campagne-kantoren zijn. Hier is nog een goed artikel over een nieuwe campagne tegen het privatiseren van openbaar vervoer, zonder contactinformatie over de campagne. De boodschap hier lijkt te zijn dat de lezers waarschijnlijk willen eten, misschien een boek willen lezen of een film willen zien, maar niet betrokken willen zijn bij hun omgeving. Je denkt misschien dat dit iets kleins is, maar ik denk dat het belangrijk is, want het geeft de toon aan en het bekrachtigt het gevaarlijke idee dat de politiek iets is om alleen naar te kijken.
Heroes: How do we view leadership? Look at these 10 movies. What do they have in common? Anyone? They all have heroes who were chosen. Someone came up to them and said, "You're the chosen one. There's a prophecy. You have to save the world." And then they go off and save the world because they've been told to, with a few people tagging along. This helps me understand why a lot of people have trouble seeing themselves as leaders -- because it sends all the wrong messages about what leadership is about. A heroic effort is a collective effort, number one. Number two, it's imperfect; it's not very glamorous, and doesn't suddenly start and suddenly end. It's an ongoing process your whole life. But most importantly, it's voluntary. It's voluntary. As long as we're teaching our kids that heroism starts when someone scratches a mark on your forehead, or someone tells you you're part of a prophecy, they're missing the most important characteristic of leadership, which is that it comes from within. It's about following your own dreams, uninvited, and then working with others to make those dreams come true.
Helden: hoe zien we leiderschap? Kijk naar deze 10 films. Wat hebben ze met elkaar gemeen? Iemand? Ze hebben allemaal uitgekozen helden. Iemand kwam naar ze toe en zei: "Jij bent de uitverkorene. Er is een voorspelling. Jij moet de wereld redden." Iemand trekt er dan op uit en redt de wereld omdat dat hem of haar is gezegd, met een paar mensen die zich erbij aansluiten. Dit helpt mij te begrijpen waarom veel mensen het moeilijk vinden zichzelf als leiders te zien. Want het geeft hele verkeerde indrukken van waar leiderschap om draait. Een heldendaad is een gezamenlijke actie, ten eerste. Ten tweede, het is niet perfect, het is niet erg betoverend, en het begint en eindigt niet vanuit het niets. Het is een doorgaand proces, je hele leven. Maar het belangrijkste is: het is vrijwillig. Het is vrijwillig. Zolang we onze kinderen leren dat heldendom begint als iemand een teken op je voorhoofd krast, of dat iemand vertelt dat je een rol speelt in een voorspelling, missen ze het belangrijkste kenmerk van leiderschap, en dat is dat het van binnenuit komt. Het gaat om het volgen van je eigen dromen -- onuitgenodigd, onuitgenodigd -- en dan met anderen samenwerken om deze dromen te realiseren.
Political parties: oh, boy. Political parties could and should be one of the basic entry points for people to get engaged in politics. Instead, they've become, sadly, uninspiring and uncreative organizations that rely so heavily on market research and polling and focus groups that they end up all saying the same thing, pretty much regurgitating back to us what we already want to hear at the expense of putting forward bold and creative ideas. And people can smell that, and it feeds cynicism.
Politieke partijen: jemig. Politieke partijen kunnen en zouden een van de eerste manieren voor mensen moeten zijn om zich met de politiek te bemoeien. In plaats daarvan zijn ze, jammer genoeg, oninspirerende en oncreatieve organisaties die zo zwaar op marktonderzoek bouwen en op polls en doelgroepen dat ze allemaal hetzelfde zeggen. Ze kaatsen zo ongeveer naar ons terug wat we allemaal willen horen in plaats van dappere en creatieve ideeën naar voren te brengen. Mensen ruiken dat soort dingen. Dat voedt het cynisme.
(Applause)
(Applaus)
Charitable status. Groups who have charitable status in Canada aren't allowed to do advocacy. This is a huge problem and a huge obstacle to change, because it means that some of the most passionate and informed voices are completely silenced, especially during election time. Which leads us to the last one, which is: our elections.
Non-profit-status: Groepen die een non-profit-status hebben in Canada mogen geen politieke partijen openlijk steunen. Dit is een groot probleem en een groot obstakel voor verandering, omdat het betekent dat een paar van de meest gepassioneerde en geïnformeerde stemmen compleet de mond wordt gesnoerd, al helemaal tijdens de verkiezingen. Dat brengt ons bij de laatste, en dat zijn onze verkiezingen.
As you may have noticed, our elections in Canada are a complete joke. We use out-of-date systems that are unfair and create random results. Canada's currently led by a party that most Canadians didn't actually want. How can we honestly and genuinely encourage more people to vote when votes don't count in Canada? You add all this up together, and of course people are apathetic. It's like trying to run into a brick wall.
Zoals je misschien is opgevallen, onze verkiezingen in Canada stellen niets voor. We gebruiken achterhaalde systemen die niet eerlijk zijn en willekeurige resultaten opleveren. Canada wordt momenteel geleid door een partij die de meeste Canadezen niet eens wilden. Hoe kunnen we eerlijk en oprecht mensen aanmoedigen om te stemmen als stemmen niet tellen in Canada? Tel dit allemaal bij elkaar op en natuurlijk zijn mensen dan apathisch. Het is net als proberen door een stenen muur heen te rennen.
Now, I'm not trying to be negative by throwing all these obstacles out and explaining what's in our way. Quite the opposite -- I actually think people are amazing and smart and that they do care, but that, as I said, we live in this environment where all these obstacles are being put in our way. As long as we believe that people, our own neighbors, are selfish, stupid or lazy, then there's no hope. But we can change all those things I mentioned. We can open up city hall. We can reform our electoral systems. We can democratize our public spaces.
Nu probeer ik niet negatief te zijn door al deze obstakels te benoemen en uit te leggen wat ons tegenhoudt. Sterker nog: ik denk echt dat mensen geweldig en slim zijn en dat het ze wel wat kan schelen. Maar dat we, zoals ik al zei, in deze omgeving leven waar al deze hindernissen op ons pad worden gelegd. Zolang wij blijven geloven dat mensen, onze eigen buren, egoïstisch, stom of lui zijn, is er geen hoop. Maar we kunnen alle dingen die ik noemde, veranderen. We kunnen de gemeente transparant maken. We kunnen onze verkiezingssystemen hervormen. We kunnen al onze openbare ruimtes democratisch maken.
My main message is: if we can redefine apathy, not as some kind of internal syndrome, but as a complex web of cultural barriers that reinforces disengagement, and if we can clearly define, clearly identify what those obstacles are, and then if we can work together collectively to dismantle those obstacles, then anything is possible.
Mijn belangrijkste boodschap is: als we de betekenis van apathie veranderen, zodat het niet een of ander inwendig syndroom is, maar wel een complex web van culturele belemmeringen dat afstandelijkheid aanmoedigt, en als we duidelijk kunnen beschrijven, kunnen identificeren, wat deze obstakels precies zijn, en als we ons samen inspannen om deze obstakels te overwinnen, dan is alles mogelijk.
Thank you.
Dank u.
(Applause)
(Applaus)