Πόσο συχνά ακούμε ότι οι άνθρωποι δεν ενδιαφέρονται; Πόσες φορές σας είπαν ότι η πραγματική, ουσιαστική αλλαγή δεν είναι εφικτή επειδή η πλειοψηφία των ανθρώπων είναι πολύ εγωϊστές, πολύ χαζοί ή πολύ τεμπέληδες για να προσπαθήσουν να κάνουν την διαφορά στην κοινότητα τους; Σας ενημερώνω ότι η απάθεια όπως νομίζουμε ότι την ξέρουμε δεν υπάρχει, αλλά μάλλον, οι άνθρωποι ενδιαφέρονται, αλλά ζούμε σε ένα κόσμο που ενεργά αποθαρρύνει την συμμετοχή βάζοντας συνεχώς εμπόδια και φραγμούς στο δρόμο μας.
How often do we hear that people just don't care? How many times have you been told that real, substantial change isn't possible because most people are too selfish, too stupid or too lazy to try to make a difference in their community? I propose to you today that apathy as we think we know it doesn't actually exist; but rather, that people do care, but that we live in a world that actively discourages engagement by constantly putting obstacles and barriers in our way.
Και θα σας δώσω κάποια παραδείγματα του τι εννοώ. Ας αρχήσουμε με το δημαρχείο. Έχετε ποτέ πριν δει ένα από αυτά; Αυτή είναι μια διαφήμιση στην εφημερίδα. Είναι μία ενημέρωση για την αίτηση αλλαγής ζωνών για ένα νέο κτίριο έτσι ώστε η γειτονιά να γνωρίζει τι συμβαίνει. Όπως βλέπετε, είναι αδύνατο να διαβάστεί. Πρέπει να φτάσετε στη μέση για να μάθετε για ποιά διεύθυνση μιλάνε, και ακόμα πιο κάτω, σε μία μικροσκοπική 10άρα γραμματοσειρά για να μάθετε πώς ακριβώς να συμμετέχετε. Φανταστείτε αν ο ιδιωτικός τομέας διαφήμιζε με τον ίδιο τρόπο -- αν η Nike ήθελε να πουλήσει ένα ζευγάρι παπούτσια και έβαζε μία διαφήμηση στο χαρτί σαν και αυτή.
I'll give you some examples of what I mean. Let's start with city hall. You ever see one of these before? This is a newspaper ad. It's a notice of a zoning application change for a new office building so the neighborhood knows what's happening. As you can see, it's impossible to read. You need to get halfway down to even find out which address they're talking about, and then further down, in tiny 10-point font, to find out how to actually get involved. Imagine if the private sector advertised in the same way -- if Nike wanted to sell a pair of shoes -- (Laughter)
(Χειροκρότημα) Τώρα αυτό δε θα συνέβαινε ποτέ. Ποτέ δε θα δείτε μια διαφήμηση σαν αυτή, διότι η Nike πραγματικά θέλει να αγοράσετε τα παπούτσια της. Ενώ η πόλη του Τορόντο εμφανώς δεν θέλει να συμμετέχετε στην διαδικασία χωροθέτησης, αλλιώς οι διαφημίσεις τους θα έμοιαζαν κάπως έτσι -- με όλες τις πληροφορίες βασικά να δίνονται καθαρά. Όσο οι ειδοποιήσεις του δήμου δίνονται έτσι, το να προσπαθείς να κινητοποιήσεις τον κόσμο, τότε, φυσικά, οι άνθρωποι δεν πρόκειται να συμμετέχουν. Αλλά αυτό δεν είναι απάθεια, αυτό είναι ηθελημένος αποκλεισμός.
And put an ad in the paper like that. (Applause) Now, that would never happen. You'll never see an ad like that, because Nike actually wants you to buy their shoes, whereas the city of Toronto clearly doesn't want you involved with the planning process, otherwise their ads would look something like this, with all the information laid out clearly. As long as the city's putting out notices like this to try to get people engaged, then of course people aren't going to be engaged. But that's not apathy; that's intentional exclusion.
Δημόσιος χώρος. (Χειροκρότημα) Ο τρόπος με τον οποία κακομεταχειριζόμαστε τον δημόσιο χώρο είναι ένα τεράστιο εμπόδιο απέναντι σε οποιουδήποτε τύπου καινότομη πολιτική αλλαγή. Διότι έχουμε κυριολεκτικά βάλει μία τιμή στην ελευθερία της έκφρασης. 'Οποιος έχει τα περισσότερα λεφτά έχει και τη δυνατότερη φωνή, κυριαρχώντας στο οπτικό και νοητικό περιβάλλον. Το πρόβλημα με αυτό το μοντέλο είναι ότι υπάρχουν ορισμένα υπέροχα μηνύματα που θα έπρεπε να ειπωθούν αλλά δεν είναι κερδοφόρα. Οπότε δεν πρόκειται ποτέ να τα δείτε σε ταμπέλα.
Public space. (Applause) The manner in which we mistreat our public spaces is a huge obstacle towards any type of progressive political change, because we've essentially put a price tag on freedom of expression. Whoever has the most money gets the loudest voice, dominating the visual and mental environment. The problem with this model is there are some amazing messages that need to be said, that aren't profitable to say. So you're never going to see them on a billboard.
Τα Μ.Μ.Ε. παίζουν σημαντικό ρόλο στην ανάπτυξη της σχέσης μας με την πολιτική αλλαγή, κυρίως με το να αγνούν την πολιτική και επικεντρώνοντας σε διασημότητες και σκάνδαλα. Αλλά ακόμα και όταν μιλάνε για σημαντικά πολιτικά θέματα, το κάνουν με ένα τρόπο που αποθαρύνει την συμμετοχή. Και θα σας δώσω ένα παράδειγμα: το περιοδικό Now της προηγούμενης εβδομάδας -- προοδευτικό, ντάουν τάουν εβδομαδιαίο στο Τορόντο. Αυτό είναι το αφιέρωμα. Είναι ένα άρθρο για μια θεατρική παράσταση, και ξεκινάει με βασικές πληροφορίες σχετικά με το που είναι, στην περίπτωση που πραγματικά θέλετε να πάτε και να τη δείτε αφού έχετε διαβάσει το άρθρο -- το που, η ώρα, η ιστοσελίδα. Ομοίως με αυτό -- είναι μια κριτική ταινίας, μια κριτική τέχνης, μια κριτική βιβλίου -- που είναι η ανάγνωση στην περίπτωση που θέλετε να πάτε. Ένα εστιατόριο -- ίσως να μην θέλετε απλά να διαβάσετε για αυτό, ίσως να θέλετε να πάτε στο εστιατόριο. Έτσι σας λένε που είναι, ποιες είναι οι τιμές, η διεύθυνση, το τηλεφωνικό νούμερο, κτλ.
The media plays an important role in developing our relationship with political change, mainly by ignoring politics and focusing on celebrities and scandals, but even when they do talk about important political issues, they do it in a way that I feel discourages engagement. I'll give you an example. The "Now" magazine from last week: progressive, downtown weekly in Toronto. This is the cover story. It's an article about a theater performance, and it starts with basic information about where it is, in case you actually want to go and see it after you've read the article -- where, the time, the website. Same with this -- it's a movie review. An art review. A book review -- where the reading is in case you want to go. A restaurant -- you might not want to just read about it, maybe you want to go there. So they tell you where it is, the prices, the address, the phone number, etc.
Ύστερα πάς στα πολιτικά άρθρα. Εδώ είναι ένα υπέροχο άρθρο σχετικά με ένα σημαντικό εκλογικό πολιτικό αγώνα που συμβαίνει. Μιλάει για τους υποψήφιους -- καλογραμμένο -- αλλά χωρίς πληροφορίες για να μάθεις περισσότερα, χωρίς την ιστοσελίδα της καμπάνιας, καμία πληροφορία για το πότε είναι οι αντιπαραθέσεις, που είναι τα εκλογικά γραφεία. Να εδώ είναι ένα άλλο καλό άρθρο για μια νέα εκστρατεία ενάντια στην ιδιωτικοποίηση των μεταφορών χωρίς καμία πληροφορία επικοινωνίας με την εκστρατεία. Το συμπέρασμα φαίνεται να είναι ότι οι αναγνώστες πιο πολύ θέλουν να φάνε, ή να διαβάσουν ένα βιβλίο, ή να δουν μία ταινία, παρά να συμμετέχουν στα κοινά. Και ίσως νομίζετε αυτό είναι κάτι ασύμαντο, αλλά εγώ νομίζω ότι είναι σημαντικό διότι δίνει την αίσθηση και ενισχύει την επικίνδυνη ιδέα ότι η πολιτική είναι ένα άθλημα θεατών.
Then you get to their political articles. Here's a great article about an important election race that's happening. It talks about the candidates, written very well, but no information, no follow-up, no websites for the campaigns, no information about when the debates are, where the campaign offices are. Here's another good article, about a new campaign opposing privatization of transit, without any contact information for the campaign. The message seems to be that the readers are most likely to want to eat, maybe read a book, maybe see a movie, but not be engaged in their community. You might think this is a small thing, but I think it's important, because it sets a tone and it reinforces the dangerous idea that politics is a spectator sport.
Ήρωες: Πώς βλεπουμε την ηγεσία; Κοιτάξτε αυτές τις 10 ταινίες. Τι κοινό έχουν; Κάποιος; Είναι όλοι ήρωες που τους διάλεξαν. Κάποιος πήγε σε αυτούς και τους είπε, "Είσαι ο εκλεκτός. Να μία προφητεία. Πρέπει να σώσεις τον κόσμο." Και μετά κάποιος πάει και σώζει τον κόσμο διότι έτσι του είπαν, με μερικούς ανθρώπους να ακολουθούν. Αυτό με βοηθάει να καταλάβω γιατί πολλοί άνθρωποι έχουν πρόβλημα να δούν τους εαυτούς τους ως ηγέτες. Διότι αυτό στέλνει όλα τα λάθος μηνύματα περί του τί είναι η ηγεσία. Μια ηρωική προσπάθεια είναι μια συλλογική προσπάθεια, πρώτον. Δεύτερον, είναι ατελής, δεν είναι εντυπωσιακή, και δεν ξεκινάει ξαφνικά και τελειώνει απότομα. Είναι μια συνεχής διαδικασία σε όλη σου τη ζωή. Αλλά το πιο σημαντικό, είναι εθελοντική. Είναι εθελοντική. Όσο διδάσκουμε στα παιδιά μας ότι ο ηρωισμός ξεκινάει όταν κάποιος χαράζει ένα σημάδι στο μετωπο σου, ή όταν κάποιος σου λέει ότι είσαι μέρος της προφητείας, χάνουν το πιο σημαντικό ηγετικό χαρακτηριστικό, που είναι ότι πηγάζει από μέσα. Έχει να κάνει με το να ακουλουθείς τα όνειρα σου -- απρόσκλητος, απρόσκλητος -- και μετά να δουλεύεις με άλλους για να κάνεις τα όνειρα σου πραγματικότητα.
Heroes: How do we view leadership? Look at these 10 movies. What do they have in common? Anyone? They all have heroes who were chosen. Someone came up to them and said, "You're the chosen one. There's a prophecy. You have to save the world." And then they go off and save the world because they've been told to, with a few people tagging along. This helps me understand why a lot of people have trouble seeing themselves as leaders -- because it sends all the wrong messages about what leadership is about. A heroic effort is a collective effort, number one. Number two, it's imperfect; it's not very glamorous, and doesn't suddenly start and suddenly end. It's an ongoing process your whole life. But most importantly, it's voluntary. It's voluntary. As long as we're teaching our kids that heroism starts when someone scratches a mark on your forehead, or someone tells you you're part of a prophecy, they're missing the most important characteristic of leadership, which is that it comes from within. It's about following your own dreams, uninvited, and then working with others to make those dreams come true.
Πολιτικά κόμματα: ωχ. Τα πολιτικά κόμματα μπορούν και πρέπει να είναι ένα από τα βασικά σημεία εισαγωγής για τους ανθρώπους ώστε να συμμετέχουν στην πολιτική. Αντίθετα, έχουν γίνει, τραγικά, ανέμπνευστες και μη δημιουργικές οργανώσεις που στηρίζονται τόσο πολύ στην έρευνα αγοράς και τα γκάλοπ και τα γκρούπ ενδιαφέροντος που καταλήξαν όλα να λένε το ίδιο πράγμα, στην πραγματικότητα να αναμασούν αυτά που ήδη θέλουμε να ακούσουμε με κόστος την αναβολή έντονων και δημιουργικών ιδεών. Και οι άνθρωποι το μυρίζονται αυτό, και τρέφει τον κυνισμό. (Χειροκρότημα)
Political parties: oh, boy. Political parties could and should be one of the basic entry points for people to get engaged in politics. Instead, they've become, sadly, uninspiring and uncreative organizations that rely so heavily on market research and polling and focus groups that they end up all saying the same thing, pretty much regurgitating back to us what we already want to hear at the expense of putting forward bold and creative ideas. And people can smell that, and it feeds cynicism. (Applause)
Φιλανθρωπία: Στον Καναδά οι ομάδες που έχουν φιλανθρωπικό χαρακτήρα δεν επιτρέπεται να συνηγορούν. Αυτό είναι ένα τεράστιο πρόβλημα και ένα τεράστιο εμπόδιο στην αλλαγή, διότι σημαίνει ότι ορισμένες από τις πιο παθιασμένες και ενημερωμένες φωνές είναι τελείως φιμωμένες, ιδιαίτερα στη διάρκεια εκλογών. Που μας οδηγεί στο τελευταίο, που είναι οι εκλογές μας.
Charitable status. Groups who have charitable status in Canada aren't allowed to do advocacy. This is a huge problem and a huge obstacle to change, because it means that some of the most passionate and informed voices are completely silenced, especially during election time. Which leads us to the last one, which is: our elections.
Όπως έχετε παρατηρήσει, οι εκλογές μας στον Καναδά είναι ένα μεγάλο αστείο. Χρησιμοποιούμε απαρχιωμένα συστήματα που είναι άδικα και παράγουν τυχαία αποτελέσματα. Ο Καναδάς τώρα ηγείται από ένα κόμμα που οι πλειοψηφία των Καναδών πραγματικά δεν ήθελε. Πως μπορούμε ειλικρινά και αυθεντικά να προτρέψουμε περισσότερους ανθρώπους να ψηφίσουν όταν οι ψήφοι δεν μετράνε στον Καναδά; Προσθέσε όλα αυτά μαζί και φυσικά οι άνθρωποι είναι απαθείς. Είναι σα να προσπαθείς να τρέξεις πάνω σε ένα τοίχο από τούβλα.
As you may have noticed, our elections in Canada are a complete joke. We use out-of-date systems that are unfair and create random results. Canada's currently led by a party that most Canadians didn't actually want. How can we honestly and genuinely encourage more people to vote when votes don't count in Canada? You add all this up together, and of course people are apathetic. It's like trying to run into a brick wall.
Τώρα δεν προσπαθώ να είμαι αρνητικός πετώντας όλα αυτά τα εμπόδια και εξηγώντας τι βρίσκεται στο δρόμο μας. Ακριβώς το αντίθετο: Πραγματικά νομίζω ότι οι άνθρωποι είναι υπέροχοι και έξυπνοι και ότι νοιάζονται. Αλλά ότι, όπως είπα, ζούμε σε αυτό το περιβάλλον όπου όλα τα εμπόδια μπαίνουν στο δρόμο μας. Όσο πιστεύουμε ότι οι άνθρωποι, οι δικοί μας γείτονες, είναι εγωιστές, χαζοί και τεμπέληδες, τότε δεν υπάρχει ελπίδα. Αλλά μπορούμε να αλλάξουμε όλα αυτά τα πράγματα που ανέφερα. Μπορούμε να ανοίξουμε το δημαρχείο. Μπορούμε να μεταρρυθμίσουμε το εκλογικό μας σύστημα. Μπορούμε να δημοκρατικοποιήσουμε τους δημόσιους χώρους.
Now, I'm not trying to be negative by throwing all these obstacles out and explaining what's in our way. Quite the opposite -- I actually think people are amazing and smart and that they do care, but that, as I said, we live in this environment where all these obstacles are being put in our way. As long as we believe that people, our own neighbors, are selfish, stupid or lazy, then there's no hope. But we can change all those things I mentioned. We can open up city hall. We can reform our electoral systems. We can democratize our public spaces.
Το κύριο μήνυμα μου είναι, αν μπορούμε να επαναπροσδιορίσουμε την απάθεια, όχι ως ένα είδος εσωτερικού συνδρόμου, αλλά ως ένα πολύπλοκο δίκτυο πολιτισμικών εμποδίων που ενισχύουν την αποχή, και αν μπορούμε ξεκάθαρα να ορίσουμε, μπορούμε να ταυτοποιήσουμε, ποια είναι αυτά τα εμπόδια, και μετά αν μπορούμε να δουλέψουμε μαζί συλλογικά για να αποκαθηλώσουμε αυτά τα εμπόδια Τότε τα πάντα είναι εφικτά.
My main message is: if we can redefine apathy, not as some kind of internal syndrome, but as a complex web of cultural barriers that reinforces disengagement, and if we can clearly define, clearly identify what those obstacles are, and then if we can work together collectively to dismantle those obstacles, then anything is possible.
Σας ευχαριστώ.
Thank you.
(Χειροκρότημα)
(Applause)