Απόψε, θα προσπαθήσω να στηρίξω την υπόθεση ότι προσκαλώντας ένα αγαπημένο πρόσωπο, έναν φίλο ή ακόμη κι έναν ξένο, για την ηχογράφηση μιας ουσιώδους συνέντευξης, μπορεί να καταλήξει σε μια από τις πιο σημαντικές στιγμές
Tonight, I'm going to try to make the case that inviting a loved one, a friend or even a stranger to record a meaningful interview with you just might turn out to be one of the most important moments in that person's life,
της ζωής αυτού του ατόμου και της δικής σας. Όταν ήμουν 22 ετών, ήμουν τυχερός γιατί ανακάλυψα το σκοπό της ζωής μου, να φτιάχνω ραδιοφωνικές ιστορίες. Την ίδια εποχή σχεδόν, ανακάλυψα ότι ο πατέρας μου, με τον οποίο είχα πολύ στενή σχέση, ήταν ομοφυλόφιλος. Αιφνιδιάστηκα τελείως. Ήμασταν μια δεμένη οικογένεια και αυτό με συγκλόνισε. Κάποια στιγμή, σε μια από τις τεταμένες συζητήσεις μας, ο πατέρας μου ανέφερε τις εξεγέρσεις στο Στόουνγουολ. Μου είπε ότι μια νύχτα του 1969, ομάδα νεαρών μαύρων και λατινοαμερικανών τραβεστί συγκρούστηκε με την αστυνομία
and in yours. When I was 22 years old, I was lucky enough to find my calling when I fell into making radio stories. At almost the exact same time, I found out that my dad, who I was very, very close to, was gay. I was taken completely by surprise. We were a very tight-knit family, and I was crushed. At some point, in one of our strained conversations, my dad mentioned the Stonewall riots. He told me that one night in 1969, a group of young black and Latino drag queens
σε ένα γκέι μπαρ στο Μανχάταν, το Στόουνγουολ Ιν, και πώς αυτό πυροδότησε το σύγχρονο κίνημα για τα δικαιώματα των ομοφυλοφίλων. Ήταν μια καταπληκτική ιστορία και μου κίνησε το ενδιαφέρον.
fought back against the police at a gay bar in Manhattan called the Stonewall Inn, and how this sparked the modern gay rights movement.
Έτσι αποφάσισα να πάρω το μαγνητόφωνό μου και να μάθω περισσότερα. Με τη βοήθεια ενός νεαρού αρχειοφύλακα που ονομαζόταν Μάικλ Σέρκερ, εντοπίσαμε όσα άτομα μπορέσαμε να βρούμε που βρίσκονταν στο Στόουνγουολ Ιν εκείνο το βράδυ. Ηχογραφώντας αυτές τις συνεντεύξεις, είδα ότι το μικρόφωνο μου έδωσε την άδεια να πάω σε μέρη που αλλιώς δεν θα είχα πάει ποτέ και να μιλήσω σε ανθρώπους που μπορεί να μην είχα μιλήσει ποτέ. Είχα το προνόμιο να γνωρίσω κάποιους από τους πιο καταπληκτικούς,
It was an amazing story, and it piqued my interest. So I decided to pick up my tape recorder and find out more. With the help of a young archivist named Michael Shirker, we tracked down all of the people we could find who had been at the Stonewall Inn that night. Recording these interviews, I saw how the microphone gave me the license to go places I otherwise never would have gone and talk to people I might not otherwise ever have spoken to. I had the privilege of getting to know
μαχητικούς και θαρραλέους ανθρώπους που γνώρισα ποτέ. Ήταν η πρώτη φορά που η ιστορία του Στόουνγουελ ειπώθηκε σε εθνικό δίκτυο. Αφιέρωσα το πρόγραμμα στον πατέρα μου. Άλλαξε τη σχέση μου μαζί του, και άλλαξε τη ζωή μου. Τα επόμενα 15 χρόνια έκανα πολλά ραδιοφωνικά ντοκιμαντέρ προσπαθώντας να στρέψω τους προβολείς πάνω σε ανθρώπους
some of the most amazing, fierce and courageous human beings I had ever met. It was the first time the story of Stonewall had been told to a national audience. I dedicated the program to my dad, it changed my relationship with him, and it changed my life. Over the next 15 years, I made many more radio documentaries, working to shine a light on people who are rarely heard from in the media.
που σπάνια ακούγονταν στα ΜΜΕ. Ξανά και ξανά, έβλεπα πώς το να τους πάρεις συνέντευξη σήμαινε τόσα πολλά για τους ανθρώπους, ιδιαίτερα για όσους τους είχαν πει ότι οι ιστορίες τους δεν ήταν σημαντικές. Μπορούσα κυριολεκτικά να δω να ορθώνουν το ανάστημά τους όταν άρχιζαν να μιλάνε στο μικρόφωνο. Το 1998 έκανα ένα ντοκιμαντέρ για τα τελευταία φτηνά ξενοδοχεία στη περιοχή Μπάουερι του Μανχάταν. Άνθρωποι διέμεναν για δεκαετίες σ' αυτά τα φτηνά ξενοδοχεία. Ζούσαν σε δωμάτια στο μέγεθος κελιού, περιφραγμένα με συρματόπλεγμα, ώστε να μη μπορείς να πηδήξεις από το ένα δωμάτιο στο άλλο. Αργότερα, έγραψα ένα βιβλίο για εκείνους με τον φωτογράφο Χάρβεϊ Γουάνγκ.
Over and over again, I'd see how this simple act of being interviewed could mean so much to people, particularly those who had been told that their stories didn't matter. I could literally see people's back straighten as they started to speak into the microphone. In 1998, I made a documentary about the last flophouse hotels on the Bowery in Manhattan. Guys stayed up in these cheap hotels for decades. They lived in cubicles the size of prison cells covered with chicken wire so you couldn't jump from one room into the next. Later, I wrote a book on the men with the photographer Harvey Wang.
Θυμάμαι να μπαίνω σε ένα ξενοδοχείο με την πρώτη έκδοση του βιβλίου και να δείχνω σε έναν από τους άντρες τη σελίδα του. Καθόταν και το κοιτούσε ήσυχος, μετά άρπαξε το βιβλίο από τα χέρια μου κι άρχισε να τρέχει στον μακρύ στενό διάδρομο, κρατώντας το πάνω από το κεφάλι του, φωνάζοντας, «Υπάρχω! Υπάρχω!» (Χειροκρότημα) Με πολλούς τρόπους το «Υπάρχω» ήταν η αφετηρία για το Στόρικορπς, αυτή την τρελή ιδέα που είχα πριν από 12 χρόνια. Η ιδέα ήταν να φέρω τα πάνω-κάτω στα ντοκιμαντέρ. Παραδοσιακά, οι εκπομπές ντοκιμαντέρ ήταν μαγνητοσκοπημένες συνεντεύξεις που αφορούσαν στην τέχνη τη διασκέδαση ή την εκπαίδευση που τις έβλεπαν ή τις άκουγαν πολλοί άνθρωποι. Αλλά εγώ ήθελα να δοκιμάσω κάτι, όπου η ίδια η συνέντευξη θα ήταν το επίκεντρο της εργασίας, και να δω αν θα μπορούσαμε να δώσουμε σε πάρα πολλούς ανθρώπους την ευκαιρία να ακουστούν με αυτόν τον τρόπο. Έτσι, πριν από 11 χρόνια στον σταθμό Γκραντ Σέντραλ, στήσαμε έναν θάλαμο όπου ο καθένας μπορούσε να έρθει για να τιμήσει κάποιον άλλο, παίρνοντάς του συνέντευξη για τη ζωή του. Έρχεσαι στο θάλαμο και ένας από τους βοηθούς σε βάζει μέσα.
I remember walking into a flophouse with an early version of the book and showing one of the guys his page. He stood there staring at it in silence, then he grabbed the book out of my hand and started running down the long, narrow hallway holding it over his head shouting, "I exist! I exist." (Applause) In many ways, "I exist" became the clarion call for StoryCorps, this crazy idea that I had a dozen years ago. The thought was to take documentary work and turn it on its head. Traditionally, broadcast documentary has been about recording interviews to create a work of art or entertainment or education that is seen or heard by a whole lot of people, but I wanted to try something where the interview itself was the purpose of this work, and see if we could give many, many, many people the chance to be listened to in this way. So in Grand Central Terminal 11 years ago, we built a booth where anyone can come to honor someone else by interviewing them about their life. You come to this booth and you're met by a facilitator who brings you inside.
Κάθεσαι απέναντι, ας πούμε, από τον παππού σου για περίπου μια ώρα, τον ακούς και του μιλάς. Πολλοί άνθρωποι σκέφτονται, «Αν ήταν αυτή η τελευταία μας συζήτηση, τι θα ήθελα να ρωτήσω και να πω σε αυτό το άτομο που σημαίνει τόσα πολλά για μένα;» Μετά τη συνάντηση φεύγετε με ένα αντίγραφο της συνέντευξης
You sit across from, say, your grandfather for close to an hour and you listen and you talk. Many people think of it as, if this was to be our last conversation, what would I want to ask of and say to this person who means so much to me? At the end of the session, you walk away with a copy of the interview
και ένα άλλο αντίγραφο πάει στο Αμερικάνικο Λαογραφικό Κέντρο, στη Βιβλιοθήκη του Κογκρέσου, ώστε τα δισέγγονα των δισέγγονων σας να μπορέσουν κάποτε να γνωρίσουν τον παππού σας μέσα από τη φωνή του και την ιστορία του. Ανοίξαμε αυτόν τον θάλαμο σε ένα από τα πιο πολυσύχναστα μέρη στον κόσμο και καλέσαμε τους ανθρώπους να κάνουν μια πολύ προσωπική συζήτηση με κάποιον άλλο άνθρωπο. Δεν είχα ιδέα αν θα είχε αποτέλεσμα αλλά είχε ήδη από την αρχή. Οι άνθρωποι χειρίζονταν αυτή την εμπειρία με πολύ μεγάλο σεβασμό κι έγιναν εκπληκτικές συζητήσεις εκεί μέσα.
and another copy goes to the American Folklife Center at the Library of Congress so that your great-great-great-grandkids can someday get to know your grandfather through his voice and story. So we open this booth in one of the busiest places in the world and invite people to have this incredibly intimate conversation with another human being. I had no idea if it would work, but from the very beginning, it did. People treated the experience with incredible respect, and amazing conversations happened inside.
Θα σας παίξω ένα εικονογραφημένο απόσπασμα από συνέντευξη που καταγράφηκε στον αρχικό θάλαμο του Γκραντ Σέντραλ. Αυτός είναι ο 12χρονος Τζόσουα Λίτμαν που παίρνει συνέντευξη από τη μητέρα του τη Σάρα. Ο Τζος πάσχει από το σύνδρομο Άσπεργκερ.
I want to play just one animated excerpt from an interview recorded at that original Grand Central Booth. This is 12-year-old Joshua Littman interviewing his mother, Sarah. Josh has Asperger's syndrome.
Όπως ίσως γνωρίζετε, τα παιδιά με το σύνδρομο Άσπεργκερ
As you may know, kids with Asperger's are incredibly smart
είναι εξαιρετικά ευφυή αλλά δυσκολεύονται κοινωνικά.
but have a tough time socially.
Συνήθως έχουν εμμονές και ο Τζος έχει με τα ζώα.
They usually have obsessions.
Αυτός είναι ο Τζος που μιλάει με τη μητέρα του τη Σάρα
In Josh's case, it's with animals,
στο σταθμό Γκραντ Σέντραλ πριν από εννέα χρόνια. (Βίντεο)
so this is Josh talking with his mom Sarah at Grand Central nine years ago.
Τζος Λίτμαν: Από το ένα έως το δέκα,
(Video) Josh Littman: From a scale of one to 10,
νομίζεις ότι η ζωή σου θα ήταν διαφορετική χωρίς τα ζώα;
do you think your life would be different without animals?
Σάρα Λίτμαν: Νομίζω ότι θα ήταν ένα οκτώ χωρίς τα ζώα επειδή προσφέρουν τόση χαρά στη ζωή.
Sarah Littman: I think it would be an eight without animals, because they add so much pleasure to life.
ΤΛ: Πώς θα ήταν η ζωή σου χωρίς αυτά; ΣΛ: Θα μπορούσα να ζήσω χωρίς τις κατσαρίδες και τα φίδια. ΤΛ: Δεν έχω θέμα με τα φίδια φτάνει να μην είναι δηλητηριώδη ή να μην σε σφίγγουν. ΣΛ: Ναι, δεν τρελαίνομαι για τα φίδια.
JL: How else do you think your life would be different without them? SL: I could do without things like cockroaches and snakes. JL: Well, I'm okay with snakes as long as they're not venomous or constrict you or anything. SL: Yeah, I'm not a big snake person --
ΤΛ: Όμως μας αρέσει να μισούμε τις κατσαρίδες.
JL: But cockroach is just the insect we love to hate.
ΣΛ: Ναι, πράγματι.
SL: Yeah, it really is.
ΤΛ: Σκέφτηκες ποτέ ότι κάνοντας παιδί δεν θα μπορούσες να τα βγάλεις πέρα; ΣΛ: Θυμάμαι όταν ήσουν μωρό, είχες έναν πολύ άσχημο κολικό
JL: Have you ever thought you couldn't cope with having a child? SL: I remember when you were a baby, you had really bad colic,
και έκλαιγες συνέχεια. ΤΛ: Τι είναι ο κολικός; ΣΛ: Είναι όταν σε πονάει το στομάχι σου και ουρλιάζεις για ώρες. ΤΛ: Πιο δυνατά και από την Έιμι;
so you would just cry and cry. JL: What's colic? SL: It's when you get this stomach ache and all you do is scream for, like, four hours. JL: Even louder than Amy does?
ΣΛ: Φώναζες πολύ δυνατά αλλά η φωνή της Έιμι ήταν διαπεραστική.
SL: You were pretty loud, but Amy's was more high-pitched.
ΤΛ: Όλοι συμπαθούν την Έιμι περισσότερο, σαν να είναι ο τέλειος μικρός άγγελος.
JL: I think it feels like everyone seems to like Amy more,
ΣΛ: Καταλαβαίνω γιατί νομίζεις ότι στους άλλους αρέσει η Έιμι πιο πολύ,
like she's the perfect little angel.
και δεν λέω ότι αυτό οφείλεται στο ότι έχεις σύνδρομο Άσπεργκερ,
SL: Well, I can understand why you think that people like Amy more, and I'm not saying it's because of your Asperger's syndrome,
αλλά είναι πιο εύκολο στην Έιμι να είναι φιλική, ενώ για σένα νομίζω ότι είναι πιο δύσκολο, αλλά όσοι μπαίνουν στον κόπο να σε γνωρίσουν, σε αγαπάνε τόσο πολύ!
but being friendly comes easily to Amy, whereas I think for you it's more difficult, but the people who take the time to get to know you love you so much.
ΤΛ: Όπως ο Μπεν, ο Έρικ ή ο Κάρλος; ΣΛ: Ναι.
JL: Like Ben or Eric or Carlos? SL: Yeah --
ΤΛ: Δηλαδή έχω λιγότερους φίλους, αλλά καλύτερης ποιότητας; (Γέλια) ΣΛ: Δεν κρίνω την ποιότητα αλλά νομίζω...
JL: Like I have better quality friends but less quantity? (Laughter) SL: I wouldn't judge the quality, but I think --
ΤΛ: Αρχικά η Έιμι συμπαθούσε την Κλόντια αλλά μετά τη μισούσε.
JL: I mean, first it was like, Amy loved Claudia, then she hated Claudia,
Μια την αγαπούσε και μια τη μισούσε. ΣΛ: Έτσι κάνουν τα κορίτσια, αγάπη μου, αλλά έχεις λίγους και καλούς φίλους και αυτό είναι που μετράει στη ζωή σου. ΤΛ: Τελικά έγινα ο γιος που ήθελες όταν γεννήθηκα; Έγινα αυτό που προσδοκούσες;
she loved Claudia, then she hated Claudia. SL: Part of that's a girl thing, honey. The important thing for you is that you have a few very good friends, and really that's what you need in life. JL: Did I turn out to be the son you wanted when I was born? Did I meet your expectations?
ΣΛ: Ξεπέρασες τις προσδοκίες μου, γλυκέ μου,
SL: You've exceeded my expectations, sweetie,
επειδή, φυσικά κανείς φαντάζεται πώς θα είναι το παιδί του όταν μεγαλώσει, αλλά με έκανες να εξελιχθώ τόσο πολύ ως γονιός, επειδή, νομίζεις...
because, sure, you have these fantasies of what your child's going to be like, but you have made me grow so much as a parent, because you think --
ΤΛ: Ε, καλά! Εγώ σε έκανα γονιό. ΣΛ: Εσύ με έκανες γονιό. Καλά τα λες. (Γέλια) Αλλά και επειδή σκέφτεσαι διαφορετικά από ότι σου λένε τα βιβλία για γονείς. Με σένα έπρεπε να μάθω να σκέφτομαι διαφορετικά και αυτό με έκανε πιο δημιουργική και ως γονιό και ως άνθρωπο και θα σε ευχαριστώ πάντα γι' αυτό. ΤΛ: Αυτό βοήθησε όταν γεννήθηκε η Έιμι;
JL: Well, I was the one who made you a parent. SL: You were the one who made me a parent. That's a good point. (Laughter) But also because you think differently from what they tell you in the parenting books, I really had to learn to think outside of the box with you, and it's made me much more creative as a parent and as a person, and I'll always thank you for that. JL: And that helped when Amy was born?
ΣΛ: Και αυτό βοήθησε όταν γεννήθηκε η Έιμι αλλά είσαι τόσο απίστευτα σημαντικός για μένα και είμαι τόσο τυχερή που είσαι γιος μου. (Χειροκρότημα) Ντέιβιντ Ιζέϊ: Όταν παίχτηκε αυτή η ιστορία στο ραδιόφωνο, ο Τζος έλαβε εκατοντάδες γράμματα που έλεγαν πόσο καταπληκτικός είναι. Η μητέρα του τα έδεσε και τα έκανε βιβλίο κι όταν κάποιος πείραζε τον Τζος στο σχολείο, διάβαζαν μαζί τα γράμματα. Ήθελα απλώς να ευχαριστήσω που δύο από τους ήρωές μου είναι μαζί μας απόψε. Η Σάρα Λίτμαν και ο γιος της ο Τζος, που τώρα φοιτά μετ' επαίνου στο πανεπιστήμιο. (Χειροκρότημα) Ξέρετε, πολλοί άνθρωποι λένε ότι κλαίνε όταν ακούνε τις ιστορίες του Στόρικορπς, και όχι επειδή είναι λυπηρές, οι περισσότερες δεν είναι,
SL: And that helped when Amy was born, but you are so incredibly special to me and I'm so lucky to have you as my son. (Applause) David Isay: After this story ran on public radio, Josh received hundreds of letters telling him what an amazing kid he was. His mom, Sarah, bound them together in a book, and when Josh got picked on at school, they would read the letters together. I just want to acknowledge that two of my heroes are here with us tonight. Sarah Littman and her son Josh, who is now an honors student in college. (Applause) You know, a lot of people talk about crying when they hear StoryCorps stories, and it's not because they're sad.
είναι, νομίζω, επειδή ακούτε κάτι αυθεντικό και αγνό σε μια εποχή, όπου μερικές φορές είναι δύσκολο να διακρίνει κανείς τι είναι αληθινό και τι διαφήμιση. Είναι ένα είδος τηλεοπτικού αντι-ριάλιτι. Κανείς δεν έρχεται στο Στόρικορπς για να γίνει πλούσιος ή διάσημος.
Most of them aren't. I think it's because you're hearing something authentic and pure at this moment, when sometimes it's hard to tell what's real and what's an advertisement. It's kind of the anti-reality TV. Nobody comes to StoryCorps to get rich.
Είναι απλώς μια πράξη γενναιοδωρίας και αγάπης. Πολλοί από αυτούς είναι απλοί, καθημερινοί άνθρωποι, που μιλούν για ζωές που τις έζησαν με καλοσύνη, θάρρος και αξιοπρέπεια, και όταν ακούς τέτοιες ιστορίες, μερικές φορές αισθάνεσαι σαν να βρίσκεσαι σε ιερό τόπο. Έτσι το πείραμα στο Γκραντ Σέντραλ πήγε καλά και το επεκτείναμε σε όλη τη χώρα. Σήμερα περισσότεροι από 100.000 άνθρωποι και στις 50 Πολιτείες, σε χιλιάδες πόλεις και κωμοπόλεις σε όλη την Αμερική έχουν ηχογραφήσει συνεντεύξεις στο Στόρικορπς. Είναι η μεγαλύτερη συλλογή ανθρωπίνων φωνών που συλλέχθηκε ποτέ. (Χειροκρότημα) Προσλάβαμε και εκπαιδεύσαμε εκατοντάδες βοηθούς για να καθοδηγούν τους ανθρώπους κατά τη διαδικασία. Οι περισσότεροι μένουν μαζί μας ένα ή δύο χρόνια,
Nobody comes to get famous. It's simply an act of generosity and love. So many of these are just everyday people talking about lives lived with kindness, courage, decency and dignity, and when you hear that kind of story, it can sometimes feel like you're walking on holy ground. So this experiment in Grand Central worked, and we expanded across the country. Today, more than 100,000 people in all 50 states in thousands of cities and towns across America have recorded StoryCorps interviews. It's now the largest single collection of human voices ever gathered. (Applause) We've hired and trained hundreds of facilitators to help guide people through the experience. Most serve a year or two with StoryCorps
ταξιδεύοντας στη χώρα, συλλέγοντας τη σοφία της ανθρωπότητας. Εκείνοι λένε ότι γίνονται μάρτυρες, κι αν τους ρωτήσεις, όλοι οι βοηθοί θα σου πουν ότι το πιο σημαντικό πράγμα που έμαθαν από αυτές τις συνεντεύξεις, είναι ότι οι άνθρωποι είναι κατά βάση καλοί. Και νομίζω ότι τα πρώτα χρόνια του Στόρικορπς θα μπορούσε κάποιος να ισχυριστεί ότι υπήρχε μεροληψία στην επιλογή,
traveling the country, gathering the wisdom of humanity. They call it bearing witness, and if you ask them, all of the facilitators will tell you that the most important thing they've learned from being present during these interviews is that people are basically good. And I think for the first years of StoryCorps, you could argue that there was some kind of a selection bias happening,
αλλά μετά από δεκάδες χιλιάδες συνεντεύξεις, με κάθε είδους ανθρώπους σε όλη τη χώρα, φτωχούς, πλούσιους, από 5 έως 105 ετών, 80 διαφορετικές γλώσσες, από όλο το πολιτικό φάσμα, πρέπει να σκεφτείς ότι ίσως αυτοί οι τύποι να έχουν πράγματι πετύχει κάτι.
but after tens of thousands of interviews with every kind of person in every part of the country -- rich, poor, five years old to 105, 80 different languages, across the political spectrum -- you have to think that maybe these guys are actually onto something. I've also learned so much from these interviews.
Κι εγώ έμαθα τόσα πολλά από αυτές τις συνεντεύξεις. Έμαθα για την ποίηση, τη σοφία και τη χάρη που μπορεί να βρει κανείς στα λόγια των ανθρώπων γύρω μας, όταν μπαίνουμε στον κόπο να τα ακούσουμε. Όπως σε αυτή τη συνέντευξη
I've learned about the poetry and the wisdom and the grace that can be found in the words of people all around us when we simply take the time to listen, like this interview
ενός υπαλλήλου γραφείου στοιχημάτων στο Μπρούκλιν, ονόματι Ντάνι Περάσα, που έφερε τη γυναίκα του την Άννι στο Στόρικορπς για να της μιλήσει για την αγάπη του για κείνη. (Ηχητικό απόσπασμα) Ντάνι Περάσα: Βλέπεις, το θέμα είναι
between a betting clerk in Brooklyn named Danny Perasa who brought his wife Annie to StoryCorps to talk about his love for her. (Audio) Danny Perasa: You see, the thing of it is,
ότι αισθάνομαι πάντα ένοχος όταν σου λέω «σ' αγαπώ».
I always feel guilty when I say "I love you" to you.
Και το λέω τόσο συχνά.
And I say it so often. I say it to remind you
Το λέω για να σου θυμίζω ότι όσο ατσούμπαλος κι αν είμαι, προέρχεται από μένα. Είναι σαν να ακούς ένα όμορφο τραγούδι σε ένα παλιό, ξεχαρβαλωμένο ραδιόφωνο, και είναι πολύ ευγενικό που κρατάς το ραδιόφωνο στο σπίτι. Άννι Περάσα: Αν δεν βρω ραβασάκι στην κουζίνα, ανησυχώ. Μου γράφεις κάθε πρωί. ΝΠ: Το μόνο που θα μπορούσα να συμβεί, είναι να μη βρίσκω το χαζοστυλό.
that as dumpy as I am, it's coming from me. It's like hearing a beautiful song from a busted old radio, and it's nice of you to keep the radio around the house. Annie Perasa: If I don't have a note on the kitchen table, I think there's something wrong. You write a love letter to me every morning. DP: Well, the only thing that could possibly be wrong
ΑΠ: «Στην πριγκίπισσα μου: Ο καιρός έξω σήμερα είναι εξαιρετικά βροχερός. Θα σου τηλεφωνήσω στις 11:20 το πρωί».
is I couldn't find a silly pen. AP: To my princess: The weather outside today is extremely rainy. I'll call you at 11:20 in the morning.
ΝΠ: Είναι ένα ρομαντικό δελτίο καιρού. ΑΠ: «Και σ' αγαπώ, σ' αγαπώ, σ' αγαπώ». ΝΠ: Όταν είσαι ευτυχισμένος στο γάμο σου, ό,τι κι αν συμβεί στη δουλειά ή μέσα στη μέρα,
DP: It's a romantic weather report. AP: And I love you. I love you. I love you. DP: When a guy is happily married, no matter what happens at work, no matter what happens in the rest of the day,
υπάρχει ένα καταφύγιο όταν γυρνάς σπίτι, γνωρίζεις ότι μπορείς να αγκαλιάσεις κάποιον χωρίς αυτός να σε πετάξει κάτω και να σου πει, «Πάρε τα χέρια σου από πάνω μου!» Να είσαι παντρεμένος είναι σαν να έχεις έγχρωμη τηλεόραση. Δεν θες να επιστρέψεις στην ασπρόμαυρη. (Γέλια) NI: Ο Ντάνι είχε ύψος περίπου 1,50 μ, ήταν αλλήθωρος και κουτσοδόντης, αλλά ο Ντάνι Περάσα είχε περισσότερο ρομαντισμό στο μικρό του δαχτυλάκι, απ' όλους τους πρωταγωνιστές του Χόλιγουντ μαζεμένους. Τι άλλο έμαθα;
there's a shelter when you get home, there's a knowledge knowing that you can hug somebody without them throwing you downstairs and saying, "Get your hands off me." Being married is like having a color television set. You never want to go back to black and white. (Laughter) DI: Danny was about five feet tall with crossed eyes and one single snaggletooth, but Danny Perasa had more romance in his little pinky than all of Hollywood's leading men put together. What else have I learned?
Έμαθα για την απίστευτη ικανότητα της ανθρώπινης ψυχής να συγχωρεί. Έμαθα για την προσαρμοστικότητα και έμαθα για τη δύναμη. Όπως σε μια συνέντευξη του Οσέι Ίσραελ και της Μαίρης Τζόνσον. Όταν ο Οσέι ήταν έφηβος, δολοφόνησε τον μοναχογιό της Μαίρης, τον Λαράμιουν Μπερντ, σε μια πάλη συμμοριών. Δώδεκα χρόνια αργότερα, η Μέρι πήγε στη φυλακή για να συναντήσει τον Οσέι και να δει ποιος ήταν ο άνθρωπος που είχε αφαιρέσει τη ζωή του γιού της. Σταδιακά και με αξιοσημείωτο τρόπο, έγιναν φίλοι και όταν τελικά αποφυλακίστηκε,
I've learned about the almost unimaginable capacity for the human spirit to forgive. I've learned about resilience and I've learned about strength. Like an interview with Oshea Israel and Mary Johnson. When Oshea was a teenager, he murdered Mary's only son, Laramiun Byrd, in a gang fight. A dozen years later, Mary went to prison to meet Oshea and find out who this person was who had taken her son's life. Slowly and remarkably, they became friends, and when he was finally released from the penitentiary,
ο Οσέι μετακόμισε δίπλα στη Μαίρη. Αυτό είναι ένα μικρό απόσπασμα μιας συζήτησης που είχαν λίγο αφότου ο Οσέι αποφυλακίστηκε. (Βίντεο)
Oshea actually moved in next door to Mary. This is just a short excerpt of a conversation they had soon after Oshea was freed. (Video) Mary Johnson: My natural son is no longer here.
Μαίρη Τζόνσον: Ο βιολογικός μου γιος δεν είναι πια εδώ. Δεν τον είδα να αποφοιτά και τώρα πηγαίνεις εσύ στο πανεπιστήμιο.
I didn't see him graduate, and now you're going to college. I'll have the opportunity to see you graduate.
Θα έχω την ευκαιρία να δω εσένα να αποφοιτάς. Δεν τον είδα να παντρεύεται.
I didn't see him get married.
Ελπίζω μια μέρα να μπορέσω να το βιώσω αυτό με σένα. Οσέι Ίσραελ: Μόνο και μόνο να σε ακούω να λες αυτά τα πράγματα και να είσαι στη ζωή μου όπως είσαι, είναι το κίνητρό μου. Μου δίνει κίνητρο να φροντίζω να παραμένω στο σωστό δρόμο. Εξακολουθείς να πιστεύεις σε μένα και το γεγονός ότι το κάνεις, παρ' όλο τον πόνο που σου προκάλεσα,
Hopefully one day, I'll be able to experience that with you. Oshea Israel: Just to hear you say those things and to be in my life in the manner in which you are is my motivation. It motivates me to make sure that I stay on the right path. You still believe in me, and the fact that you can do it despite how much pain I caused you, it's amazing.
είναι καταπληκτικό. ΜΤ: Ξέρω ότι δεν είναι εύκολο να μοιραζόμαστε την ιστορία μας, ακόμα κι έτσι όπως καθόμαστε τώρα εδώ και κοιταζόμαστε. Ξέρω ότι δεν είναι εύκολο, οπότε σε θαυμάζω που το κάνεις. ΟΙ: Κυρία, σε αγαπώ. ΜΤ: Κι εγώ σ' αγαπώ, γιε μου. (Χειροκρότημα)
MJ: I know it's not an easy thing to be able to share our story together, even with us sitting here looking at each other right now. I know it's not an easy thing, so I admire that you can do this. OI: I love you, lady. MJ: I love you too, son. (Applause)
ΝΙ: Μου υπενθύμισαν άπειρες φορές το κουράγιο και την καλοσύνη του ανθρώπου
DI: And I've been reminded countless times of the courage and goodness of people, and how the arc of history truly does bend towards justice.
και ότι η καμπύλη της ιστορίας, γέρνει προς τη δικαιοσύνη.
Όπως η ιστορία της Αλέξις Μαρτίνεζ, που είχε γεννηθεί ως Άρθουρ Μαρτίνεζ, στις εργατικές κατοικίες Χάρλοντ, του Σικάγο. Στη συνέντευξη μιλάει με την κόρη της Λέσλι,
Like the story of Alexis Martinez, who was born Arthur Martinez in the Harold Ickes projects in Chicago. In the interview, she talks with her daughter Lesley
για το ότι ήταν μέλος συμμορίας όταν ήταν νέος, και πώς αργότερα έκανε τη μετάβαση και έγινε η γυναίκα που πάντα προοριζόταν να γίνει. Αυτή είναι η Αλέξις και η κόρη της Λέσλι. (Ηχητικό απόσπασμα) Αλέξις Μαρτίνεζ: Από τα πιο δύσκολα πράγματα για μένα ήταν
about joining a gang as a young man, and later in life transitioning into the woman she was always meant to be. This is Alexis and her daughter Lesley. (Audio) Alexis Martinez: One of the most difficult things for me was I was always afraid that I wouldn't be allowed
ότι φοβόμουν μήπως δεν μου επιτραπεί
to be in my granddaughters' lives,
να είμαι στη ζωή των εγγονών μου, κι εσύ με εξέπληξες, εσύ και ο άντρας σου. Ένας από αυτούς τους καρπούς είναι η σχέση μου με τις εγγονές μου. Καμιά φορά τσακώνονται για το αν είμαι «αυτός» ή «αυτή». ΛΜ: Αλλά επιτρέπεται να μιλάνε γι' αυτό. ΑΜ: Είναι ελεύθερες να μιλήσουν γι' αυτό, αλλά για μένα αυτό είναι θαύμα. ΛΜ: Δεν χρειάζεται να απολογείσαι ή να είσαι επιφυλακτική, δεν θα σε αποκόψουμε, και αυτό είναι κάτι που πάντα ήθελα να ξέρεις, ότι σε αγαπάμε. ΑΜ: Ξέρεις, το ζω αυτό κάθε μέρα τώρα. Περπατάω στο δρόμο σαν γυναίκα και είμαι πραγματικά συμφιλιωμένη με το ποια είμαι. Μακάρι να είχα πιο απαλή φωνή, αλλά τώρα πορεύομαι εν αγάπη, κι έτσι προσπαθώ να ζω την κάθε μέρα. ΝΙ: Τώρα πορεύομαι εν αγάπη... Θα σας πω ένα μυστικό για το Στόρικορπς. Χρειάζεται κάποιο θάρρος για να κάνεις αυτές τις συζητήσεις. Το Στόρικορπς απευθύνεται στη θνητότητά μας.
and you blew that completely out of the water, you and your husband. One of the fruits of that is, in my relationship with my granddaughters, they fight with each other sometimes over whether I'm he or she. Lesley Martinez: But they're free to talk about it. AM: They're free to talk about it, but that, to me, is a miracle. LM: You don't have to apologize. You don't have to tiptoe. We're not going to cut you off, and that's something I've always wanted you to just know, that you're loved. AM: You know, I live this every day now. I walk down the streets as a woman, and I really am at peace with who I am. I mean, I wish I had a softer voice maybe, but now I walk in love and I try to live that way every day. DI: Now I walk in love. I'm going to tell you a secret about StoryCorps. It takes some courage to have these conversations. StoryCorps speaks to our mortality.
Οι συμμετέχοντες ξέρουν ότι αυτή η ηχογράφηση θα ακουστεί αφότου έχουν φύγει. Υπάρχει ένας γιατρός, που ονομάζεται Άιρα Μπάιοκ, ο οποίος εργάστηκε στενά με μας σε συνεντεύξεις ετοιμοθάνατων ανθρώπων. Έγραψε το βιβλίο «Τα Τέσσερα Πιο Σημαντικά Πράγματα» για τα τέσσερα πράγματα που θέλει κάποιος να πει στον πιο σημαντικό άνθρωπο στη ζωή σου προτού κάποιος από τους δύο σας πεθάνει:
Participants know this recording will be heard long after they're gone. There's a hospice doctor named Ira Byock who has worked closely with us on recording interviews with people who are dying. He wrote a book called "The Four Things That Matter Most" about the four things you want to say to the most important people in your life before they or you die: thank you, I love you,
Σ' ευχαριστώ, σε αγαπώ, συγχώρεσέ με, σε συγχωρώ. Είναι ίσως τα πιο ισχυρά λόγια που μπορούμε να πούμε ο ένας στον άλλο, και αυτό συμβαίνει συχνά στον θάλαμο του Στόρικορπς. Είναι μια ευκαιρία ολοκλήρωσης της σχέσης με κάποιον που νοιάζεσαι, χωρίς να μετανιώνεις για κάτι, χωρίς να αφήσεις κάτι ανείπωτο.
forgive me, I forgive you. They're just about the most powerful words we can say to one another, and often that's what happens in a StoryCorps booth. It's a chance to have a sense of closure with someone you care about -- no regrets, nothing left unsaid.
Είναι δύσκολο και χρειάζεται θάρρος, αλλά γι' αυτό είμαστε ζωντανοί, σωστά; Τώρα, ως προς το βραβείο TED. Όταν πριν από μερικούς μήνες άκουσα από το TED και από τον Κρις για την πιθανότητα αυτού του βραβείου, τα είχα τελείως χαμένα. Μου ζήτησαν να σκεφτώ μια πολύ σύντομη ευχή για την ανθρωπότητα, όχι παραπάνω από 50 λέξεις. Οπότε το σκέφτηκα, έγραψα τις 50 λέξεις μου, και μερικές εβδομάδες αργότερα μου τηλεφώνησε ο Κρις και μου είπε, «Προχώρα».
And it's hard and it takes courage, but that's why we're alive, right? So, the TED Prize. When I first heard from TED and Chris a few months ago about the possibility of the Prize, I was completely floored. They asked me to come up with a very brief wish for humanity, no more than 50 words. So I thought about it, I wrote my 50 words, and a few weeks later, Chris called and said, "Go for it."
Οπότε αυτή είναι η ευχή μου: Να μας βοηθήσετε και να πάρετε όσα εμείς μάθαμε από το Στόρικορπς και να τα μεταφέρετε στον κόσμο, έτσι ώστε ο καθένας, οπουδήποτε, να μπορέσει να ηχογραφήσει μια ουσιαστική συνέντευξη με κάποιον άλλον άνθρωπο, η οποία στη συνέχεια θα μπει στο αρχείο για την ιστορία. Πώς θα το κάνουμε αυτό; Με αυτό. Κινούμαστε ταχύτατα προς ένα μέλλον όπου ο καθένας στον κόσμο θα έχει πρόσβαση σε ένα από αυτά, και αυτό έχει δυνάμεις, που δεν μπορούσα να τις φανταστώ πριν από 11 χρόνια, όταν ξεκίνησα το Στόρικορπς, Έχει ένα μικρόφωνο, μπορεί να σας πει πώς να κάνετε κάτι, και μπορεί να στέλνει αρχεία ήχου.
So here is my wish: that you will help us take everything we've learned through StoryCorps and bring it to the world so that anyone anywhere can easily record a meaningful interview with another human being which will then be archived for history. How are we going to do that? With this. We're fast moving into a future where everyone in the world will have access to one of these, and it has powers I never could have imagined 11 years ago when I started StoryCorps. It has a microphone, it can tell you how to do things, and it can send audio files.
Αυτά είναι τα κύρια συστατικά. Οπότε, το πρώτο μέρος της ευχής είναι ήδη σε εξέλιξη. Τους τελευταίους μήνες, η ομάδα στο Στόρικορπς εργάζεται μανιωδώς για να δημιουργήσει μια εφαρμογή που θα βγάλει το Στόρικορπς από τους θαλάμους, έτσι ώστε να μπορεί να το βιώσει οποιοσδήποτε, οπουδήποτε, οποτεδήποτε. Θυμηθείτε, το Στόρικορπς ήταν πάντα δύο άνθρωποι και ένας βοηθός που βοηθούσε να ηχογραφήσουν τη συζήτησή τους, που διαφυλάσσεται για πάντα,
Those are the key ingredients. So the first part of the wish is already underway. Over the past couple of months, the team at StoryCorps has been working furiously to create an app that will bring StoryCorps out of our booths so that it can be experienced by anyone, anywhere, anytime. Remember, StoryCorps has always been two people and a facilitator helping them record their conversation, which is preserved forever, but at this very moment,
αλλά αυτή τη στιγμή θα κυκλοφορήσουμε μια δοκιμαστική έκδοση της εφαρμογής του Στόρικορπς. Η εφαρμογή είναι ένας ηλεκτρονικός βοηθός που σας καθοδηγεί στη διαδικασία της συνέντευξης, σας βοηθάει να διαλέξετε ερωτήσεις και σας πληροφορεί ως προς το πώς να ηχογραφήσετε μια ουσιώδη συνέντευξη για το Στόρικορπς, και έπειτα, με ένα πάτημα της οθόνης, την ανεβάζετε στο αρχείο μας, στη βιβλιοθήκη του Κογκρέσου. Η τεχνολογία είναι το εύκολο μέρος. Η πραγματική πρόκληση εξαρτάται από εσάς: Να πάρετε αυτό το εργαλείο και να σκεφτείτε πώς μπορούμε να το χρησιμοποιήσουμε σε όλη την Αμερική, σε όλο τον κόσμο, έτσι ώστε αντί να ηχογραφούμε χιλιάδες συνεντεύξεις ετησίως, να μπορέσουμε να ηχογραφήσουμε δεκάδες χιλιάδες ή εκατοντάδες χιλιάδες ή, ίσως, ακόμα περισσότερες. Φανταστείτε, για παράδειγμα, μια εθνική σχολική εργασία όπου κάθε μαθητής λυκείου της χώρας που μελετάει την Ιστορία της Αμερικής,
we're releasing a public beta version of the StoryCorps app. The app is a digital facilitator that walks you through the StoryCorps interview process, helps you pick questions, and gives you all the tips you need to record a meaningful StoryCorps interview, and then with one tap upload it to our archive at the Library of Congress. That's the easy part, the technology. The real challenge is up to you: to take this tool and figure out how we can use it all across America and around the world, so that instead of recording thousands of StoryCorps interviews a year, we could potentially record tens of thousands or hundreds of thousands or maybe even more. Imagine, for example, a national homework assignment where every high school student studying U.S. history across the country
θα ηχογραφεί μια συνέντευξη με κάποιον γηραιότερο στη γιορτή των Ευχαριστιών, ώστε μέσα σε ένα Σαββατοκύριακο, να καταγραφούν η ζωή και τα βιώματα μια ολόκληρης γενιάς Αμερικανών. (Χειροκρότημα) Ή φανταστείτε, μητέρες που βρίσκονται σε αντίπαλα στρατόπεδα μιας σύγκρουσης, κάπου στον κόσμο, να κάθονται και να συζητούν, όχι για τη σύγκρουση, αλλά για να ανακαλύψουν ποιοι είναι σαν άνθρωποι, και καθώς το κάνουν αυτό, να χτίζουν δεσμούς εμπιστοσύνης. Ή κάποτε να γίνει παράδοση σε όλον τον κόσμο,
records an interview with an elder over Thanksgiving, so that in one single weekend an entire generation of American lives and experiences are captured. (Applause) Or imagine mothers on opposite sides of a conflict somewhere in the world sitting down not to talk about that conflict but to find out who they are as people, and in doing so, begin to build bonds of trust; or that someday it becomes a tradition all over the world
να τιμούν τους ανθρώπους που κλείνουν τα 75, με μια συνέντευξη Στόρικορπς ή οι άνθρωποι στην κοινότητά σας, να πηγαίνουν σε οίκους ευγηρίας, σε νοσοκομεία, σε κέντρα αστέγων ή ακόμα και σε φυλακές, εξοπλισμένοι με αυτή την εφαρμογή, για να τιμήσουν τα μέλη της κοινωνίας μας που ακούγονται σπανίως, και να τους ρωτήσουν ποιοι είναι και τι έμαθαν στη ζωή τους
that people are honored with a StoryCorps interview on their 75th birthday; or that people in your community go into retirement homes or hospitals or homeless shelters or even prisons armed with this app to honor the people least heard in our society and ask them who they are, what they've learned in life, and how they want to be remembered.
και πώς θα ήθελαν να τους θυμούνται. (Χειροκρότημα) Πριν από δέκα χρόνια ηχογράφησα μια συνέντευξη με τον πατέρα μου που ήταν ψυχίατρος και έγινε γνωστός ακτιβιστής για τους γκέι. Αυτή είναι η φωτογραφία μας από εκείνη τη συνέντευξη. Δεν σκέφτηκα αυτή τη συνέντευξη μέχρι πριν από μερικά χρόνια, όταν ο πατέρας μου, που φαίνονταν να είναι εξαιρετικά υγιής, και συνέχιζε να βλέπει ασθενείς 40 ώρες την εβδομάδα, διαγνώστηκε με καρκίνο. Πέθανε ξαφνικά, μετά από μερικές μέρες. Ήταν 28 Ιουνίου του 2012, στην επέτειο της εξέγερσης στο Στόουνγουολ. Άκουσα εκείνη τη συνέντευξη για πρώτη φορά στις τρεις τα ξημερώματα, την ημέρα που πέθανε. Έχω μικρά παιδιά στο σπίτι και ξέρω ότι ο μόνος τρόπος για να γνωρίσουν αυτόν τον άνθρωπο, που ήταν μια τόσο σημαντική φυσιογνωμία στη ζωή μου, θα ήταν μέσα από εκείνη τη συνέντευξη. Νόμιζα ότι δεν μπορούσα να πιστέψω περισσότερο στο Στόρικορπς από όσο ήδη πίστευα, αλλά εκείνη ήταν η στιγμή που αντιλήφθηκα πλήρως μέσα μου τη σημασία αυτών των ηχογραφήσεων. Καθημερινά, έρχονται άνθρωποι και μου λένε, «Μακάρι να είχα πάρει συνέντευξη από τον πατέρα μου, ή τη γιαγιά μου ή τον αδερφό μου, αλλά πλέον είναι αργά». Τώρα κανείς δεν χρειάζεται να περιμένει πια. Αυτή τη στιγμή που τόσο μεγάλο μέρος της επικοινωνίας μας γίνεται βιαστικά και χωρίς συνέχεια, ελάτε μαζί μας για να δημιουργήσουμε αυτό το ηλεκτρονικό αρχείο συζητήσεων, που είναι παντοτινές και σημαντικές. Βοηθήστε μας να δημιουργήσουμε αυτό το δώρο για τα παιδιά μας, αυτή την παρακαταθήκη του τι είμαστε ως άνθρωποι. Ελπίζω να μας βοηθήσετε να πραγματοποιήσουμε αυτή την επιθυμία. Πάρτε συνέντευξη από μέλη της οικογένειάς σας, από έναν φίλο σας ή ακόμη και από κάποιον ξένο. Μαζί μπορούμε να δημιουργήσουμε ένα αρχείο της σοφίας της ανθρωπότητας, και ίσως έτσι να μάθουμε να ακούμε περισσότερο και να φωνάζουμε λιγότερο. Ίσως αυτές οι συνεντεύξεις θα μας υπενθυμίσουν τι είναι σημαντικό. Και μπορεί, απλά μπορεί, να μας βοηθήσουν να αναγνωρίσουμε την απλή αλήθεια, ότι κάθε ζωή, κάθε ζωή ξεχωριστά, είναι εξίσου και απείρως σημαντική, όπως κάθε άλλη. Σας ευχαριστώ πολύ. (Χειροκρότημα) Σας ευχαριστώ. Σας ευχαριστώ. (Χειροκρότημα) Σας ευχαριστώ. (Χειροκρότημα)
(Applause) Ten years ago, I recorded a StoryCorps interview with my dad who was a psychiatrist, and became a well-known gay activist. This is the picture of us at that interview. I never thought about that recording until a couple of years ago, when my dad, who seemed to be in perfect health and was still seeing patients 40 hours a week, was diagnosed with cancer. He passed away very suddenly a few days later. It was June 28, 2012, the anniversary of the Stonewall riots. I listened to that interview for the first time at three in the morning on the day that he died. I have a couple of young kids at home, and I knew that the only way they were going to get to know this person who was such a towering figure in my life would be through that session. I thought I couldn't believe in StoryCorps any more deeply than I did, but it was at that moment that I fully and viscerally grasped the importance of making these recordings. Every day, people come up to me and say, "I wish I had interviewed my father or my grandmother or my brother, but I waited too long." Now, no one has to wait anymore. At this moment, when so much of how we communicate is fleeting and inconsequential, join us in creating this digital archive of conversations that are enduring and important. Help us create this gift to our children, this testament to who we are as human beings. I hope you'll help us make this wish come true. Interview a family member, a friend or even a stranger. Together, we can create an archive of the wisdom of humanity, and maybe in doing so, we'll learn to listen a little more and shout a little less. Maybe these conversations will remind us what's really important. And maybe, just maybe, it will help us recognize that simple truth that every life, every single life, matters equally and infinitely. Thank you very much. (Applause) Thank you. Thank you. (Applause) Thank you. (Applause)