Thank you so much everyone from TED, and Chris and Amy in particular. I cannot believe I'm here. I have not slept in weeks. Neil and I were sitting there comparing how little we've slept in anticipation for this. I've never been so nervous -- and I do this when I'm nervous, I just realized. (Laughter) So, I'm going to talk about sort of what we did at this organization called 826 Valencia, and then I'm going to talk about how we all might join in and do similar things.
Iedereen van TED, en vooral Chris en Amy, ontzettend bedankt! Ongelooflijk dat ik hier sta. Ik heb al weken niet geslapen. Neil en ik vergeleken net hoe weinig we hebben geslapen in aanloop hiernaartoe. Ik ben nog nooit zo nerveus geweest -- als ik nerveus ben doe ik dit, realiseer ik me net. Ik ga praten over wat we ongeveer hebben gedaan met de organisatie die 826 Valencia heet, en dan ga ik vertellen over hoe je mee kunt doen en vergelijkbare dingen kan doen.
Back in about 2000, I was living in Brooklyn, I was trying to finish my first book, I was wandering around dazed every day because I wrote from 12 a.m. to 5 a.m. So I would walk around in a daze during the day. I had no mental acuity to speak of during the day, but I had flexible hours. In the Brooklyn neighborhood that I lived in, Park Slope, there are a lot of writers -- it's like a very high per capita ratio of writers to normal people. Meanwhile, I had grown up around a lot of teachers. My mom was a teacher, my sister became a teacher and after college so many of my friends went into teaching. And so I was always hearing them talk about their lives and how inspiring they were, and they were really sort of the most hard-working and constantly inspiring people I knew.
Ergens in het jaar 2000 woonde ik in Brooklyn, ik probeerde mijn eerste boek af te schrijven. Ik liep elke dag verdwaasd rond, want ik schreef van 12 tot 5 uur 's nachts. Dus ik liep overdag verdwaasd rond. Ik was overdag niet zo helder van geest, maar had wel flexibele uren. In de buurt in Brooklyn waar ik woonde, Park Slope, wonen veel schrijvers. Een hoog aantal per hoofd van de bevolking ten opzichte van normale mensen Onderwijl was ik opgegroeid omgeven door docenten. Mijn moeder was docent, mijn zus werd docent en na de hogeschool gingen veel van mijn vrienden doceren. En dus hoorde ik ze het altijd hebben over hun levens en hoe inspirerend die waren, en ze waren zeg maar de meest hardwerkende en inspirerende mensen die ik kende.
But I knew so many of the things they were up against, so many of the struggles they were dealing with. And one of them was that so many of my friends that were teaching in city schools were having trouble with their students keeping up at grade level, in their reading and writing in particular. Now, so many of these students had come from households where English isn't spoken in the home, where a lot of them have different special needs, learning disabilities. And of course they're working in schools which sometimes and very often are under-funded. And so they would talk to me about this and say, "You know, what we really need is just more people, more bodies, more one-on-one attention, more hours, more expertise from people that have skills in English and can work with these students one-on-one."
Maar ik wist van veel dingen waar ze het moeilijk mee hadden, veel waar ze mee worstelden. En één van die dingen was dat veel van mijn vrienden die les gaven op openbare scholen, moeite hadden met leerlingen die niet bij bleven, vooral met lezen en schrijven. Veel van deze leerlingen kwamen uit huishoudens waar thuis geen Engels gesproken wordt, veel van hen hebben speciale behoeften, en leren moeilijk. En ze werken natuurlijk bij scholen die soms, zeer vaak, financiële tekorten hebben. Dus hadden we het daarover en zeiden ze "Weet je, wat we echt nodig hebben is gewoon meer mensen, meer lichamen, meer één op één aandacht, meer uren, meer expertise van mensen die vaardig zijn in Engels en die één op één kunnen werken met deze leerlingen ."
Now, I would say, "Well, why don't you just work with them one-on-one?" And they would say, "Well, we have five classes of 30 to 40 students each. This can lead up to 150, 180, 200 students a day. How can we possibly give each student even one hour a week of one-on-one attention?" You'd have to greatly multiply the workweek and clone the teachers. And so we started talking about this. And at the same time, I thought about this massive group of people I knew: writers, editors, journalists, graduate students, assistant professors, you name it. All these people that had sort of flexible daily hours and an interest in the English word -- I hope to have an interest in the English language, but I'm not speaking it well right now. (Laughter) I'm trying. That clock has got me. But everyone that I knew had an interest in the primacy of the written word in terms of nurturing a democracy, nurturing an enlightened life. And so they had, you know, their time and their interest, but at the same time there wasn't a conduit that I knew of in my community to bring these two communities together.
En dan zei ik: "Waarom werk je dan niet één op één met ze?" Waarop zij zeiden: "Nou, we hebben 5 klassen van 30 tot 40 leerlingen elk. Dat maakt soms tot 150, 180, 200 leerlingen op een dag. Hoe kunnen we ooit elke leerling zelfs maar één uur per week één op één aandacht geven?" Dan zou je veel meer moeten werken en de leraren moeten klonen. Dus we hadden het hierover En tegelijkertijd dacht ik aan die enorme groep mensen die ik kende: schrijvers, redacteuren, journalisten, bachelorstudenten, beginnend hoogleraren, noem maar op. Allemaal mensen die min of meer flexibele uren hadden en met interesse in het Engelse woord - Ik hoop interesse te hebben in de Engelse taal, maar ik spreek hem op het moment niet zo goed. Ik doe mijn best. Die klok heeft me te pakken. Iedereen die ik kende had een belang in het primaat van het geschreven woord. In termen van het voeden van een democratie, en van een verlicht leven. En dus hadden ze de tijd en de interesse, maar tegelijkertijd was er voor zover ik wist geen forum in mijn gemeenschap om deze twee gemeenschappen samen te brengen.
So when I moved back to San Francisco, we rented this building. And the idea was to put McSweeney's -- McSweeney's Quarterly, that we published twice or three times a year, and a few other magazines -- we were going to move it into an office for the first time. It used to be in my kitchen in Brooklyn. We were going to move it into an office, and we were going to actually share space with a tutoring center. So we thought, "We'll have all these writers and editors and everybody -- sort of a writing community -- coming into the office every day anyway, why don't we just open up the front of the building for students to come in there after school, get extra help on their written homework, so you have basically no border between these two communities?" So the idea was that we would be working on whatever we're working on, at 2:30 p.m. the students flow in and you put down what you're doing, or you trade, or you work a little bit later or whatever it is. You give those hours in the afternoon to the students in the neighborhood.
Dus toen ik terug verhuisde naar San Francisco huurden we een gebouw. Het idee was om McSweeney's -- McSweeney's kwartaalblad, dat we twee of drie keer per jaar uitbrachten, en nog een paar bladen -- die zouden we voor het eerst naar een kantoor verhuizen. Het huisde eerst in mijn keuken in Brooklyn. We zouden het naar een kantoor verhuizen, en dat kantoor zouden we delen met een bijles-centrum. Dus dachten wij: "We hebben straks al die schrijvers en redacteuren enzo -- een soort schrijfgemeenschap die toch elke dag op kantoor komt, waarom openen we niet gewoon de voordeur voor leerlingen zodat die daar na schooltijd extra hulp kunnen krijgen met hun schrijftaken, op die manier is er geen barrière tussen die twee gemeenschappen. Het idee was dus dat we zouden werken waaraan we aan het werk waren, om 14.30 stromen de leerlingen binnen en leg je neer waar je mee bezig bent, of je ruilt of je doet het later op de dag of wat dan ook. Je besteedt die uren in de namiddag aan de leerlingen uit de buurt.
So, we had this place, we rented it, the landlord was all for it. We did this mural, that's a Chris Ware mural, that basically explains the entire history of the printed word, in mural form -- it takes a long time to digest and you have to stand in the middle of the road. So we rented this space. And everything was great except the landlord said, "Well, the space is zoned for retail; you have to come up with something. You've gotta sell something. You can't just have a tutoring center." So we thought, "Ha ha! Really!" And we couldn't think of anything necessarily to sell, but we did all the necessary research. It used to be a weight room, so there were rubber floors below, acoustic tile ceilings and fluorescent lights. We took all that down, and we found beautiful wooden floors, whitewashed beams and it had the look -- while we were renovating this place, somebody said, "You know, it really kind of looks like the hull of a ship." And we looked around and somebody else said, "Well, you should sell supplies to the working buccaneer." (Laughter)
Dus we hadden een gebouw dat we huurden, de huurbaas was er helemaal voor. We hadden deze muurschildering, van Chris Ware, die de gehele geschiedenis beschrijft van het gedrukte woord - het duurt lang om hem in je op te nemen, en je moet midden op de weg gaan staan. Dus we huurden die ruimte en alles was te gek behalve dat de buurbaas zei: "Deze ruimte is wel bestemd voor handel, dus jullie moeten iets verzinnen" "Je moet iets verkopen. Je kan niet zomaar een bijles-centrum hebben." Dus wij dachten: "Ha ha! Echt?" We konden niet echt iets verzinnen om te verkopen, maar we deden al het benodigde onderzoek. Het was eerst een fitnessruimte, dus er lag een rubberen vloer akoestische plafondtegels, fluorescerend licht. Dat sloopten we allemaal, en we vonden prachtige houten vloeren, gewitte balken, en het leek een beetje op - terwijl we aan het renoveren waren, zei iemand: "Weet je? Het lijkt best wel op de romp van een schip!" En we keken om ons heen en iemand anders zei: "Nou, dan moet je waren gaan verkopen voor de professionele boekanier."
And so this is what we did. So it made everybody laugh, and we said, "There's a point to that. Let's sell pirate supplies." This is the pirate supply store. You see, this is sort of a sketch I did on a napkin. A great carpenter built all this stuff and you see, we made it look sort of pirate supply-like. Here you see planks sold by the foot and we have supplies to combat scurvy. We have the peg legs there, that are all handmade and fitted to you. Up at the top, you see the eyepatch display, which is the black column there for everyday use for your eyepatch, and then you have the pastel and other colors for stepping out at night -- special occasions, bar mitzvahs and whatever.
Dus dat hebben we gedaan. Iedereen moest erom lachen en wij zeiden: "Daar zit wat in. Laten we piratenartikelen gaan verkopen." Dit is de piratenartikelen-winkel. Dit is een soort schets die ik op een servetje maakte. Een geweldige timmerman heeft dit allemaal gebouwd en kijk, het ziet er best piratenartikelen-achtig uit. Hier zie je planken die verkocht worden per voet En we hebben spullen die helpen tegen scheurbuik, Daar hebben we de houten benen, allemaal handgemaakt op maat. Daarboven zie je de ooglapjes-stelling. De zwarte zuil daar, voor dagelijks gebruik, je standaard-ooglapje, en dan heb je de pastel- en andere kleuren voor bij het uitgaan 's nachts - speciale gelegenheden, bar mitswa's en wat dan ook.
So we opened this place. And this is a vat that we fill with treasures that students dig in. This is replacement eyes in case you lose one. These are some signs that we have all over the place: "Practical Joking with Pirates." While you're reading the sign, we pull a rope behind the counter and eight mop heads drop on your head. That was just my one thing -- I said we had to have something that drops on people's heads. It became mop heads. And this is the fish theater, which is just a saltwater tank with three seats, and then right behind it we set up this space, which was the tutoring center. So right there is the tutoring center, and then behind the curtain were the McSweeney's offices, where all of us would be working on the magazine and book editing and things like that.
Dus we openden deze tent. En dit is een vat dat we vullen met schatten, waar de leerlingen in graven, dit zijn vervangende ogen, voor als je er een kwijtraakt, dit zijn wat borden die we overal hebben hangen, "Grappen maken met Piraten" Terwijl je het bord leest, trekken wij aan een touw achter de toonbank en dan vallen er 8 moppen op je hoofd. Dat was mijn enige echte inbreng, we moesten iets hebben dat op mensen hun hoofd valt. Dat werden moppen. En dit is het vissentheater, wat gewoon een zoutwatertank is met drie stoelen, en meteen daarachter maakten we deze plek. namelijk het bijles-centrum. Dus dit hier is het bijles-centrum, en daarachter heb je dan de McSweeney's kantoren, waar we allemaal werken aan het blad en aan boekredactie en dergelijke.
The kids would come in -- or we thought they would come in. I should back up. We set the place up, we opened up, we spent months and months renovating this place. We had tables, chairs, computers, everything. I went to a dot-com auction at a Holiday Inn in Palo Alto and I bought 11 G4s with a stroke of a paddle. Anyway, we bought 'em, we set everything up and then we waited. It was started with about 12 of my friends, people that I had known for years that were writers in the neighborhood. And we sat. And at 2:30 p.m. we put a sandwich board out on the front sidewalk and it just said, "Free Tutoring for Your English-Related and Writing-Related Needs -- Just Come In, It's All Free." And we thought, "Oh, they're going to storm the gates, they're gonna love it." And they didn't. And so we waited, we sat at the tables, we waited and waited. And everybody was becoming very discouraged because it was weeks and weeks that we waited, really, where nobody came in.
De kinderen kwamen binnen, of wij dachten dat ze binnen zouden komen. Ik moet even terug in het verhaal. We richtten het in, we gingen open, we hadden maanden gewerkt om het te renoveren. We hadden tafels, stoelen, computers, alles. Ik ging naar een dot-com-veiling bij een Holiday Inn in Palo Alto en ik kocht in een handomdraai elf G4 computers. We zetten ze daar neer, installeerden alles en toen wachtten we. Het begon met ongeveer 12 vrienden van me, die ik al jaren kende, die schrijvers uit de buurt waren. En we zaten daar, en om 14:30 zetten we een sandwich-bord buiten op de stoep waarop stond: "Gratis Bijles voor uw Engels-gerelateerde en schrijf-gerelateerde behoeften - Kom binnen, het is Helemaal Gratis." En wij dachten: "Oh ze komen in hordes binnen, ze vinden het te gek." En dat vonden ze niet. Dus wachtten we, we zaten aan tafel en we wachtten. En iedereen raakte erg ontmoedigd want het waren weken en weken, echt, dat er niemand binnenkwam.
And then somebody alerted us to the fact that maybe there was a trust gap, because we were operating behind a pirate supply store. (Laughter) We never put it together, you know? And so then, around that time, I persuaded a woman named Nineveh Caligari, a longtime San Francisco educator -- she was teaching in Mexico City, she had all the experience necessary, knew everything about education, was connected with all the teachers and community members in the neighborhood -- I convinced her to move up from Mexico City where she was teaching. She took over as executive director. Immediately, she made the inroads with the teachers and the parents and the students and everything, and so suddenly it was actually full every day.
En toen wees iemand ons op het feit dat er misschien een vertrouwenskloof was, omdat we achter een piratenartikelen-winkel opereerden. We hadden het nooit zo bekeken, snap je? Dus toen, rond die tijd, haalde ik een vrouw genaamd Nineveh Caligari over, een ouwe rot in het onderwijs van San Francisco, ze gaf les in Mexico City, zij had alle benodigde ervaring, wist alles over het onderwijs, had connecties met alle docenten en mensen uit de gemeenschap in de buurt. Ik haalde haar over om te verhuizen uit Mexico City, waar ze les gaf. Ze nam het roer over als directeur Zij maakte onmiddellijk de aansluiting met de docenten en de ouders en de leerlingen en iedereen, en zo was het ineens elke dag vol.
And what we were trying to offer every day was one-on-one attention. The goal was to have a one-to-one ratio with every one of these students. You know, it's been proven that 35 to 40 hours a year with one-on-one attention, a student can get one grade level higher. And so most of these students, English is not spoken in the home. They come there, many times their parents -- you can't see it, but there's a church pew that I bought in a Berkeley auction right there -- the parents will sometimes watch while their kids are being tutored. So that was the basis of it, was one-on-one attention. And we found ourselves full every day with kids. If you're on Valencia Street within those few blocks at around 2 p.m., 2:30 p.m., you will get run over, often, by the kids and their big backpacks, or whatever, actually running to this space,
En wat we elke dag probeerden te bieden was één op één aandacht. Het doel was een één op één verhouding met al die leerlingen te hebben. Weet je, het is bewezen dat met 35 tot 40 uur één op één aandacht per jaar een leerling één klas-niveau hoger aankan. De meeste van die leerlingen spreken thuis geen Engels. Die komen daar, vaak komen de ouders - Je ziet het niet, maar daar staat een kerkbank die ik bij een veiling in Berkely heb gekocht - de ouders komen soms kijken hoe hun kinderen bijles krijgen. Dus dat was de basis ervan, één op één aandacht. En ineens zaten we elke dag vol, met kinderen. Als je in Valencia Street bent, in een van die blokken, om een uur of twee half drie, word je overlopen, vaak, door de kinderen met hun grote rugzakken of wat dan ook, die daadwerkelijk rennend naar deze plek komen.
which is very strange, because it's school, in a way. But there was something psychological happening there that was just a little bit different. And the other thing was, there was no stigma. Kids weren't going into the "Center-for-Kids-That-Need-More-Help," or something like that. It was 826 Valencia. First of all, it was a pirate supply store, which is insane. And then secondly, there's a publishing company in the back. And so our interns were actually working at the same tables very often, and shoulder-to-shoulder, computer-next-to-computer with the students.
Wat heel raar is, want het is school, op een bepaalde manier. Maar er gebeurde hier iets psychologisch dat net een beetje anders was. En het andere was, er was geen stigma. Kinderen gingen niet naar het "Hulpbehoevende-Kinderen-Centrum" of zoiets. Het was 826 Valencia. Ten eerste was het een piratenartikelen-winkel, wat gestoord is. En dan ten tweede, zit er een uitgeversbedrijf achterin. En dus zaten onze stagiares gewoon te werken aan dezelfde tafel dikwijls, en schouder aan schouder, computer naast computer met de leerlingen.
And so it became a tutoring center -- publishing center, is what we called it -- and a writing center. They go in, and they might be working with a high school student actually working on a novel -- because we had very gifted kids, too. So there's no stigma. They're all working next to each other. It's all a creative endeavor. They're seeing adults. They're modeling their behavior. These adults, they're working in their field. They can lean over, ask a question of one of these adults and it all sort of feeds on each other. There's a lot of cross-pollination. The only problem, especially for the adults working at McSweeney's who hadn't necessarily bought into all of this when they signed up, was that there was just the one bathroom. (Laughter) With like 60 kids a day, this is a problem.
En zo werd het een bijles-centrum - we noemden het een uitgeverscentrum - en een schrijverscentrum. Ze gaan naar binnen, en misschien werken ze met een middelbare scholier, die met een roman bezig is - want we hadden ook heel getalenteerde kinderen. Dus er is geen stigma. Ze werken allemaal naast elkaar. Het is een creatieve onderneming. Ze zien volwassenen. Ze gaan zich zoals hen gedragen, zoals die volwassen die werken in hetzelfde veld. Ze kunnen zich omdraaien en een vraag stellen aan een van die volwassenen en het laaft zich aan elkaar. Er is heel veel kruisbestuiving. Het enige probleem, vooral voor de volwassenen die bij McSweeney's werken, die niet persé hiervoor getekend hebben toen ze kwamen, was dat er maar één WC was. Met iets van 60 kinderen per dag, is dat een probleem.
But you know, there's something about the kids finishing their homework in a given day, working one-on-one, getting all this attention -- they go home, they're finished. They don't stall. They don't do their homework in front of the TV. They're allowed to go home at 5:30 p.m., enjoy their family, enjoy other hobbies, get outside, play. And that makes a happy family. A bunch of happy families in a neighborhood is a happy community. A bunch of happy communities tied together is a happy city and a happy world. So the key to it all is homework! (Laughter) (Applause) There you have it, you know -- one-on-one attention.
Maar weet je, er is iets bijzonders aan kinderen die hun huiswerk afmaken in een dag, die al die aandacht krijgen - ze gaan naar huis en ze zijn klaar. Ze dralen niet, ze doen hun huiswerk niet voor de TV. Ze mogen om 17.30 naar huis, genieten van hun familie, van andere hobies, ze kunnen naar buiten, spelen. En dat zorgt voor een blije familie. Een stel blije families in een buurt is een blije gemeenschap Een stel blije gemeenschappen bij elkaar is een blije stad en een blije wereld. En de sleutel tot dit alles is: huiswerk! Dat is het, weet je - één op één aandacht.
So we started off with about 12 volunteers, and then we had about 50, and then a couple hundred. And we now have 1,400 volunteers on our roster. And we make it incredibly easy to volunteer. The key thing is, even if you only have a couple of hours a month, those two hours shoulder-to-shoulder, next to one student, concentrated attention, shining this beam of light on their work, on their thoughts and their self-expression, is going to be absolutely transformative, because so many of the students have not had that ever before. So we said, "Even if you have two hours one Sunday every six months, it doesn't matter. That's going to be enough." So that's partly why the tutor corps grew so fast.
Dus we begonnen met iets van 12 vrijwilligers, en toen hadden we er iets van 50. en toen een paar honderd. En nu hebben we 1400 vrijwilligers op het rooster. En we maken het ontzetten makkelijk om je aan te bieden als vrijwilliger. De essentie is, ook al heb je maar een paar uur elke maand, die twee uur schouder aan schouder, naast één leerling, geconcentreerde aandacht, een licht laten schijnen op hun werk, op hun gedachten en expressie, zal een enorm verschil maken, want voor zoveel van die leerlingen is dat nooit eerder gebeurd. Dus wij zeiden: "Ook al heb je twee uur op een zondag, elk half jaar, maakt niet uit. Dat is genoeg." Dus dat is deels waarom het lerarenbestand zo snel groeide.
Then we said, "Well, what are we going to do with the space during the day, because it has to be used before 2:30 p.m.?" So we started bringing in classes during the day. So every day, there's a field trip where they together create a book -- you can see it being typed up above. This is one of the classes getting way too excited about writing. You just point a camera at a class, and it always looks like this. So this is one of the books that they do. Notice the title of the book, "The Book That Was Never Checked Out: Titanic." And the first line of that book is, "Once there was a book named Cindy that was about the Titanic." So, meanwhile, there's an adult in the back typing this up, taking it completely seriously, which blows their mind.
Toen dachten we, "Okee, wat gaan we overdag met de ruimte doen? Het moet ook voor half drie gebruikt worden." Overdag begonnen we klassen binnen te halen. Er is elke dag een school-uitje waar ze samen een boek maken; je kan het daarboven getypt zien worden. Dit is een van de klassen terwijl ze véél te enthousiast worden over schrijven. Je richt een camera op een klas, en het ziet er altijd zo uit. Dit is één van de boeken die ze gemaakt hebben. Let op de titel van het boek, "Het boek dat nooit uitgeleend werd: Titanic" En de eerste zin van het boek is: "Er was eens een boek dat Cindy heette dat ging over de Titanic." Ondertussen zit er achterin een volwassene dit in te typen, het volledig serieus nemend, daar flippen ze van.
So then we still had more tutors to use. This is a shot of just some of the tutors during one of the events. The teachers that we work with -- and everything is different to teachers -- they tell us what to do. We went in there thinking, "We're ultimately, completely malleable. You're going to tell us. The neighborhood's going to tell us, the parents are going to tell us. The teachers are going to tell us how we're most useful."
Toen hadden we nog steeds tutoren over. Dit is een foto van enkele tutoren tijdens een van de evenementen. De leraren waar wij mee werken - en alles is anders voor leraren - zij vertellen ons wat we moeten doen. We zijn begonnen, denkend: Wij zijn ultiem, compleet vormbaar. Jullie gaan het ons vertellen. De ouders gaan het ons vertellen. De leraren gaan ons vertellen hoe we het meest nuttig zijn."
So then they said, "Why don't you come into the schools? Because what about the students that wouldn't come to you, necessarily, who don't have really active parents that are bringing them in, or aren't close enough?" So then we started saying, "Well, we've got 1,400 people on our tutor roster. Let's just put out the word." A teacher will say, "I need 12 tutors for the next five Sundays. We're working on our college essays. Send them in." So we put that out on the wire: 1,400 tutors. Whoever can make it signs up. They go in about a half an hour before the class. The teacher tells them what to do, how to do it, what their training is, what their project is so far. They work under the teacher's guide, and it's all in one big room. And that's actually the brunt of what we do is, people going straight from their workplace, straight from home, straight into the classroom and working directly with the students. So then we're able to work with thousands and thousands of more students. Then another school said, "Well, what if we just give you a classroom and you can staff it all day?"
Dus toen zeiden zij: "Waarom komen jullie niet op school? Want hoe zit het met de scholieren die niet naar jullie toe komen, die geen actieve ouders hebben die ze brengen, of die niet dichtbij genoeg zitten?" Dus toen zeiden we, "Nou, we hebben 1400 mensen op ons schema. We verspreiden gewoon het woord." Een leraar zegt bijvoorbeeld: Ik heb 12 leraren nodig voor de komende 5 zondagen. We zijn bezig met onze opstellen. Stuur ze maar." Dus brengen wij dat naarbuiten: 1400 tutoren. Wie er kan, tekent in. Ze gaan ongeveer een half uur voor de les naar binnen. De leraar vertelt ze wat ze moeten doen, hoe ze het moeten doen, wat hun niveau is, hoe hun project er tot zover uitziet. Ze werken onder begeleiding van de docent en het is allemaal in één grote ruimte. En dat is eigenlijk het grootste deel van wat we doen, mensen die direct uit hun werk komen, direct van huis, direct het klaslokaal in en direct werken met de scholieren. Dus op dat moment zijn we in staat met duizenden scholieren meer te werken. Toen zei een andere school: "Okee, en als we jullie nou gewoon een klaslokaal geven dat jullie de hele dag van personeel kunnen voorzien?"
So this is the Everett Middle School Writers' Room, where we decorated it in buccaneer style. It's right off the library. And there we serve all 529 kids in this middle school. This is their newspaper, the "Straight-Up News," that has an ongoing column from Mayor Gavin Newsom in both languages -- English and Spanish. So then one day Isabel Allende wrote to us and said, "Hey, why don't you assign a book with high school students? I want them to write about how to achieve peace in a violent world." And so we went into Thurgood Marshall High School, which is a school that we had worked with on some other things, and we gave that assignment to the students. And we said, "Isabel Allende is going to read all your essays at the end. She's going to publish them in a book. She's going to sponsor the printing of this book in paperback form. It's going to be available in all the bookstores in the Bay Area and throughout the world, on Amazon and you name it." So these kids worked harder than they've ever worked on anything in their lives, because there was that outside audience, there was Isabel Allende on the other end. I think we had about 170 tutors that worked on this book with them and so this worked out incredibly well. We had a big party at the end. This is a book that you can find anywhere. So that led to a series of these. You can see Amy Tan sponsored the next one, "I Might Get Somewhere." And this became an ongoing thing. More and more books.
Dus dit is het 'Everett Middle School Schrijverslokaal, dat we in boekaniersstijl hebben gedecoreerd. Het zit meteen naast de bibliotheek. En daar bedienen we alle 529 kinderen van de middenbouw. Dit is hun krant, het 'Straight-Up News" die een vaste column heeft van burgemeester Gavin Newsom in beide talen - Engels en Spaans. En op een dag schreef Isabel Allende ons en zei, "Hee, waarom maken jullie geen boek met middelbare scholieren? Ik wil dat ze schrijven over hoe we vrede kunnen bewerkstelligen in een gewelddadige wereld." En dus gingen we naar de Thurgood Marshall High School, een school waarmee we ook aan een paar andere dingen hadden gewerkt, en we gaven die opdracht aan de leerlingen. En we zeiden: Isabel Allende gaat al jullie essays uiteindelijk lezen. Ze gaat ze publiceren in een boek. Ze gaat het drukken van dit boek in pocketuitgave, sponsoren. Het zal beschikbaar zijn in alle boekhandels rond de baai van San Francisco en over de hele wereld op Amazon en noem maar op." En dus werkten die kinderen harder dan ze ooit hadden gewerkt voor wat dan ook, omdat er dat externe publiek was, Isabel Allende wachtte aan het eind. Ik geloof dat we ongeveer 170 tutoren hadden die met ze aan dit boek werkten en dit was een groot succes. We besloten met een groot feest. Dit boek kan je overal vinden. Dus dat leidde tot een serie van deze boeken. Zoals je ziet sponsorde Amy Tan de volgende: "I Might Get Somewhere" En dit werd een lopend project. Steeds meer boeken.
Now we're sort of addicted to the book thing. The kids will work harder than they've ever worked in their life if they know it's going to be permanent, know it's going to be on a shelf, know that nobody can diminish what they've thought and said, that we've honored their words, honored their thoughts with hundreds of hours of five drafts, six drafts -- all this attention that we give to their thoughts. And once they achieve that level, once they've written at that level, they can never go back. It's absolutely transformative. And so then they're all sold in the store. This is near the planks. We sell all the student books. Where else would you put them, right? So we sell 'em, and then something weird had been happening with the stores. The store, actually -- even though we started out as just a gag -- the store actually made money. So it was paying the rent. And maybe this is just a San Francisco thing -- I don't know, I don't want to judge. But people would come in -- and this was before the pirate movies and everything! It was making a lot of money. Not a lot of money, but it was paying the rent, paying a full-time staff member there. There's the ocean maps you can see on the left.
En nu zijn we een beetje verslaafd aan het boekengebeuren De kinderen werken harder dan ze ooit in hun leven gedaan hebben als ze weten dat het aan iets blijvends is, weten dat het ergens op een plank komt te staan, dat niemand iets af kan doen wat ze gedacht en gezegd hebben, dat we hun woorden, hun gedachten vereerd hebben met honderden uren in vijf, zes ontwerpteksten - al die aandacht die we hun gedachten geschonken hebben. En als ze eenmaal op dat niveau zijn, op dat niveau geschreven hebben, kunnen ze nooit meer terug. Het is absoluut transformerend. En dan worden ze allemaal verkocht in de winkel. Dit is vlakbij de planken. We verkopen alle boeken door leerlingen. Waar moet je ze anders zetten, toch? Dus we verkopen ze, en toen was er iets raars aan de hand met de winkels. De winkel bracht - ook al was het als grap begonnen - bracht de winkel echt geld op. Dus dat betaalde de huur. En misschien is dat alleen in San Francisco - Geen idee, ik wil niet oordelen. Maar mensen kwamen naar binnen - en dit was voor de piratenfilms en alles! We verdienden een hoop geld. Niet een hoop geld, maar genoeg om de huur te betalen, en een full-time winkelbediende. Daar links zie je de oceaankaarten.
And it became a gateway to the community. People would come in and say, "What the --? What is this?" I don't want to swear on the web. (Laughter) Is that a rule? I don't know. They would say, "What is this?" And people would come in and learn more about it. And then right beyond -- there's usually a little chain there -- right beyond, they would see the kids being tutored. This is a field trip going on. And so they would be shopping, and they might be more likely to buy some lard, or millet for their parrot, or, you know, a hook, or hook protector for nighttime, all of these things we sell. So the store actually did really well. But it brought in so many people -- teachers, donors, volunteers, everybody -- because it was street level. It was open to the public. It wasn't a non-profit buried, you know, on the 30th floor of some building downtown. It was right in the neighborhood that it was serving, and it was open all the time to the public. So, it became this sort of weird, happy accident.
En het werd een een toegangspoort tot de gemeenschap. Mensen kwamen binnen en zeiden: "Wat de..? Wat is dit!?" Ik wil niet vloeken op het web. Is dat een regel? Geen idee. Ze zeiden: "Wat is dit?" En de mensen kwamen binnen en informeerden zich erover. En hierachter - meestal hangt daar een ketting - meteen hierachter zagen ze de kinderen dan bijles krijgen. Hier is een uitje aan de gang. Dus dan waren ze aan het winkelen en kochten ze misschien wat reuzel, of gierst voor hun papegaai, of weet je wel, een haak, of haakbeschermer voor 's nachts, al die dingen verkopen we. Dus de winkel deed het gewoon heel goed. Maar het bracht zoveel mensen binnen: leraren, donateurs, vrijwilligers, iedereen, omdat het aan de straat was. Het was open voor publiek. Het was geen nonprofit ergens achterin op de 30ste verdieping van een gebouw in de binnenstad. Het lag middenin de buurt die het bediende, en het was te allen tijde open voor het publiek. Dus het werd een soort van raar, gelukkig toeval.
So all the people I used to know in Brooklyn, they said, "Well, why don't we have a place like that here?" And a lot of them had been former educators or would-be educators, so they combined with a lot of local designers, local writers, and they just took the idea independently and they did their own thing. They didn't want to sell pirate supplies. They didn't think that that was going to work there. So, knowing the crime-fighting community in New York, they opened the Brooklyn Superhero Supply Company. This is Sam Potts' great design that did this. And this was to make it look sort of like one of those keysmith's shops that has to have every service they've ever offered, you know, all over there. So they opened this place. Inside, it's like a Costco for superheroes -- all the supplies in kind of basic form. These are all handmade. These are all sort of repurposed other products, or whatever. All the packaging is done by Sam Potts.
Dus alle mensen die ik vroeger in Brooklyn kende, zeiden "Hee, waarom hebben we hier niet zo'n plek?" En veel van hen waren vroeger onderwijzers of gewezen onderwijzers, dus voegden ze zich samen met een stel lokale ontwerpers, lokale schrijvers, en namen ze het idee op een onafhankelijke manier over en maakten er hun eigen ding van. Zij hadden geen zin om piratenartikelen te verkopen, dachten niet dat dat daar zou werken. Dus, bekend met de misdaadbestrijdingsgemeenschap in New York, openden ze de Brooklyn Superhero Supply Company. Dit is het fantastische ontwerp van Sam Pott En het moest er ongeveer uitzien zoals een van die sleutelmakers die perse elke dienst die hij ooit geboden heeft erop wil hebben staan. Dus werd deze plek geopend. Binnen is het een soort groothandel voor superhelden - de hele voorraad in een soort basisvorm Deze zijn allemaal handgemaakt. Dit zijn allemaal producten met een nieuwe bestemming, of zoiets. Alle verpakkingen zijn gemaakt door Sam Potts.
So then you have the villain containment unit, where kids put their parents. You have the office. This is a little vault -- you have to put your product in there, it goes up an electric lift and then the guy behind the counter tells you that you have to recite the vow of heroism, which you do, if you want to buy anything. And it limits, really, their sales. Personally, I think it's a problem. Because they have to do it hand on heart and everything. These are some of the products. These are all handmade. This is a secret identity kit. If you want to take on the identity of Sharon Boone, one American female marketing executive from Hoboken, New Jersey. It's a full dossier on everything you would need to know about Sharon Boone. So, this is the capery where you get fitted for your cape, and then you walk up these three steel-graded steps and then we turn on three hydraulic fans from every side and then you can see the cape in action. There's nothing worse than, you know, getting up there and the cape is bunching up or something like that. So then, the secret door -- this is one of the shelves you don't see when you walk in, but it slowly opens. You can see it there in the middle next to all the grappling hooks. It opens and then this is the tutoring center in the back. (Applause) So you can see the full effect!
Dan heb je hier de cel om schurken op te sluiten, waar de kinderen hun ouders stoppen. Hier het kantoor. Dit is een kluisje, daar moet je je product in doen, dan gaat het met een elektrisch liftje naar boven en de jongen achter de toonbank vertelt je dat je de eed van heldendom moet opzeggen, en dat doe je als je iets wilt kopen. En dat beperkt echt hun verkoopcijfers. Persoonlijk denk ik dat dat een probleem is. Want ze moeten echt hun hand op hun hart leggen en alles. Dit zijn sommige van de producten. Allemaal handgemaakt. Dit is een geheime identiteits-kit. Als je de identiteit wilt aannemen van Sharon Boone, een zekere Amerikaanse vrouwelijke leidinggevende in de marketing uit Hoboken, New Jersey. Het is een volledig dossier met alles wat je moet weten over Sharon Boone. Dit is de cape-afdeling, waar je een cape aangemeten krijgt, en dan loop je deze drie stalen treden op en zetten wij drie hydraulische ventilatoren aan van alle kanten en dan zie je de cape in actie. Er is niks ergers weet je wel, dan dat je daar boven bent en de cape verfrommelt of zoiets. Dus, dan de geheime deur - dat is een van de boekenplanken, wat je niet kan zien als je binnenkomt, maar die opent langzaam. Je ziet het hier in het midden naast de enterhaken. Die opent en dan zit het bijles-centrum erachter. Dus je ziet hier het resultaat.
But this is -- I just want to emphasize -- locally funded, locally built. All the designers, all of the builders, everybody was local, all the time was pro-bono. I just came and visited and said, "Yes, you guys are doing great," or whatever. That was it. You can see the time in all five boroughs of New York in the back. (Laughter) (Applause) So this is the space during tutoring hours. It's very busy. Same principles: one-on-one attention, complete devotion to the students' work and a boundless optimism and sort of a possibility of creativity and ideas. And this switch is flicked in their heads when they walk through those 18 feet of this bizarre store, right? So it's school, but it's not school. It's clearly not school, even though they're working shoulder-to-shoulder on tables, pencils and papers, whatever.
Maar dit is, dat wil ik benadrukken, lokaal gefinancierd, lokaal gebouwd. Alle ontwerpers, alle bouwvakkers, iedereen kwam uit de buurt, alle tijd was pro-deo. Ik kwam alleen maar op bezoek en zei: "Ja, goed bezig jongens" of wat dan ook. Dat was het. Je ziet hierachter de tijd in alle vijf wijken van New York. Dus dit is de ruimte tijdens openingsuren. Het is heel druk. Zelfde uitgangspunten: Één op één aandacht, volledige toewijding aan het werk van de leerlingen en een eindeloos optimisme en de mogelijkheid tot creativiteit en ideeën. En er wordt een knop omgezet in hun hoofd als ze door de 6 meter van deze bizarre winkel lopen, snap je? Het is school, maar het is geen school. Het is duidelijk geen school, ondanks dat ze schouder aan schouder werken aan tafel, potlood en papier en alles.
This is one of the students, Khaled Hamdan. You can read this quote. Addicted to video games and TV. Couldn't concentrate at home. Came in. Got this concentrated attention. And he couldn't escape it. So, soon enough, he was writing. He would finish his homework early -- got really addicted to finishing his homework early. It's an addictive thing to sort of be done with it, and to have it checked, and to know he's going to achieve the next thing and be prepared for school the next day. So he got hooked on that, and then he started doing other things. He's now been published in five books. He co-wrote a mockumentary about failed superheroes called "Super-Has-Beens." He wrote a series on "Penguin Balboa," which is a fighting -- a boxing -- penguin. And then he read aloud just a few weeks ago to 500 people at Symphony Space, at a benefit for 826 New York. So he's there every day. He's evangelical about it. He brings his cousins in now. There's four family members that come in every day.
Dit is een van de leerlingen, Khaled Hamdan. Je kan het citaat lezen: Verslaafd aan computerspelletjes en TV. Kon zich thuis niet concentreren. Kwam binnen, kreeg die gefocuste aandacht. En hij kon zich er niet aan onttrekken. Dus binnen korte tijd was hij aan het schrijven. Dan was hij vroeg klaar met zijn huiswerk - hij raakte verslaafd aan klaar zijn met zijn huiswerk. Het is verslavend om er vanaf te zijn en dat het nagekeken is en dat hij weet dat hij klaar is voor het volgende en de volgende schooldag. Dus daar raakte hij verslaafd aan, en vervolgens begon hij met andere dingen. Hij is inmiddels gepubliceerd in vijf boeken. Hij schreef mee aan een 'mockumentary' over mislukte superhelden genaamd "Super-Has-Beens." Hij schreef een serie over "Pinguïn Balboa" dat is een vechtende - boksende - pinguïn. En vervolgens heeft hij een paar weken geleden ongeveer 500 mensen voorgelezen op Symphony Space op een benefiet voor 826 New York. Hij is daar elke dag. Hij is een fanaticus. Hij neemt nu ook zijn neefjes mee. Er zijn vier familieleden die daar elke dag komen.
So, I'll go through really quickly. This is L.A., The Echo Park Time Travel Mart: "Whenever You Are, We're Already Then." (Laughter) This is sort of a 7-Eleven for time travelers. So you see everything: it's exactly as a 7-Eleven would be. Leeches. Mammoth chunks. They even have their own Slurpee machine: "Out of Order. Come Back Yesterday." (Laughter) (Applause)
Okee ik zal er even snel doorheen gaan. Dit is L.A., De Echo Park Tijdreis Winkel "Wanneer je ook bent, wij zijn al toen." Dat is een soort supermarkt voor tijdreizigers. Je ziet alles: precies zoals een supermarkt eruit zou zien. Bloedzuigers. Mammoethompen. Ze hebben ook hun eigen slurpee-machine: "Defect. Kom gisteren terug."
Anyway. So I'm going to jump ahead. These are spaces that are only affiliated with us, doing this same thing: Word St. in Pittsfield, Massachusetts; Ink Spot in Cincinnati; Youth Speaks, San Francisco, California, which inspired us; Studio St. Louis in St. Louis; Austin Bat Cave in Austin; Fighting Words in Dublin, Ireland, started by Roddy Doyle, this will be open in April. Now I'm going to the TED Wish -- is that okay?
Hoe dan ook. Ik ga even een sprong maken. Dit zijn allemaal plekken die aan ons gelieerd zijn, die hetzelfde doen. Word Street in Pittsfield, Massachussetts. Ink Spot in Cincinnati. Youth Speaks, San Francisco, California, zij inspireerden ons. Studio St. Louis in St. Louis. Austin Bat Cave in Austin. Fighting Words in Dublin, Ireland, begonnen door Roddy Doyle, die gaat in april open. Nu ga ik over op de TED Wish - is dat oké?
All right, I've got a minute. So, the TED Wish: I wish that you -- you personally and every creative individual and organization you know -- will find a way to directly engage with a public school in your area and that you'll then tell the story of how you got involved, so that within a year we have a thousand examples -- a thousand! -- of transformative partnerships. Profound leaps forward! And these can be things that maybe you're already doing. I know that so many people in this room are already doing really interesting things. I know that for a fact. So, tell us these stories and inspire others on the website.
Oké, ik heb een minuut. Dus: De TED Wish: Ik wens dat jij, jij persoonlijk en elk creatieve persoon of organisatie die je kent, een manier vindt om direct in contact te treden met een openbare school bij jou in de buurt en dat je dan vertelt hoe je betrokken raakte zodat we binnen een jaar duizend voorbeelden hebben - duizend! - van transformatieve samenwerkingen. Reuzensprongen vooruit! En dit kunnen ook dingen zijn die je op dit moment al doet. Ik weet dat zo veel mensen in deze ruimte al bezig zijn met echt interessante dingen. Dat weet ik zeker. Dus, vertel ons deze verhalen en inspireer anderen op de website.
We created a website. I'm going to switch to "we," and not "I," hope: We hope that the attendees of this conference will usher in a new era of participation in our public schools. We hope that you will take the lead in partnering your innovative spirit and expertise with that of innovative educators in your community. Always let the teachers lead the way. They will tell you how to be useful. I hope that you'll step in and help out. There are a million ways. You can walk up to your local school and consult with the teachers. They'll always tell you how to help. So, this is with Hot Studio in San Francisco, they did this phenomenal job. This website is already up, it's already got a bunch of stories, a lot of ideas. It's called "Once Upon a School," which is a great title, I think. This site will document every story, every project that comes out of this conference and around the world. So you go to the website, you see a bunch of ideas you can be inspired by and then you add your own projects once you get started. Hot Studio did a great job in a very tight deadline. So, visit the site. If you have any questions, you can ask this guy, who's our director of national programs. He'll be on the phone. You email him, he'll answer any question you possibly want. And he'll get you inspired and get you going and guide you through the process so that you can affect change.
We hebben een website gemaakt, Ik switch nu naar "wij" en niet "ik" hoop: Wij hopen dat de deelnemers van deze conferentie een nieuw tijdperk van participatie in onze openbare scholen beginnen. Wij hopen dat jullie de leiding nemen in het samenbrengen van jullie innovatieve geest en kennis met dat van innovatieve onderwijzers in jullie gemeenschap. Laat de onderwijzers altijd de weg wijzen. Zij vertellen je hoe je nuttig bent. Ik hoop dat jullie aantreden en ons helpen. Er zijn een miljoen manieren. Je kan naar de school in jouw buurt gaan en overleggen met de leraren. Zij zullen je altijd vertellen hoe je kan helpen. Dus- dit is in samenwerking met Hot Studio in San Francisco, die hebben fenomenaal werk geleverd. Er staan al een hoop verhalen op de website, een hoop ideeën. Het heet "Once Upon a School," wat een fantastische titel is, vind ik. Deze site documenteert elk project dat voortkomt uit deze conferentie en van over de hele wereld. Dus je gaat naar de website, je ziet een hoop ideeën. Je wordt erdoor geïnspireerd, dan voeg je je eigen projecten toe als je begonnen bent. Hot Studio heeft het fantastisch gedaan binnen een hele krappe deadline, dus bezoek de site. Als je nog vragen hebt kan je het deze meneer vragen, hij is de directeur van de nationale operatie. Hij zit bij de telefoon. Je kan hem mailen, hij beantwoordt alle vragen die je maar kan verzinnen. En hij inspireert je en helpt je op weg en gidst je door het hele proces zodat je een verandering kan bewerkstelligen.
And it can be fun! That's the point of this talk -- it needn't be sterile. It needn't be bureaucratically untenable. You can do and use the skills that you have. The schools need you. The teachers need you. Students and parents need you. They need your actual person: your physical personhood and your open minds and open ears and boundless compassion, sitting next to them, listening and nodding and asking questions for hours at a time. Some of these kids just don't plain know how good they are: how smart and how much they have to say. You can tell them. You can shine that light on them, one human interaction at a time. So we hope you'll join us. Thank you so much.
En het kan leuk zijn! Dat is het hele idee van dit praatje. Het hoeft niet steriel te zijn. Het hoeft niet bureaucratisch onhoudbaar te zijn. Je kan de vaardigheden gebruiken die je al hebt. De scholen hebben je nodig. De leraren hebben je nodig. De studenten en ouders hebben je nodig. Ze hebben jou persoonlijk nodig: jouw fysieke persoon, en jullie open geesten en open oren en grenzeloze compassie, door naast ze te zitten, te luisteren en te knikken en vragen te stellen, uren achter elkaar. Sommige van deze kinderen weten gewoon niet hoe goed ze zijn: hoe slim ze zijn en hoeveel ze te vertellen hebben. Jij kan het ze vertellen. Jij kan dat licht op ze schijnen, Eén menselijke interactie tegelijk. Dus we hopen dat jullie met ons meedoen. Ontzettend bedankt.