Σας ευχαριστώ τόσο πολύ όλους εσάς από το TED, και ιδιαιτέρως τον Κρις και την Έιμυ. Δεν μπορώ να το πιστέψω ότι βρίσκομαι εδώ. Δεν έχω κοιμηθεί για εβδομάδες. Ο Νηλ κι εγώ καθόμασταν εκεί και συγκρίναμε το πόσο λίγο έχουμε κοιμηθεί αναμένοντας αυτό. Ποτέ δεν είχα τόσο τρακ και το κάνω αυτό όταν έχω τρακ, μόλις το συνειδητοποίησα. Λοιπόν, θα μιλήσω για το τι περίπου κάναμε σε αυτήν την οργάνωση που ονομάζεται 826 Βαλέντσια, και στη συνέχεια θα μιλήσω για το πώς όλοι θα μπορούσαμε να συμμετέχουμε και να κάνουν παρόμοια πράγματα.
Thank you so much everyone from TED, and Chris and Amy in particular. I cannot believe I'm here. I have not slept in weeks. Neil and I were sitting there comparing how little we've slept in anticipation for this. I've never been so nervous -- and I do this when I'm nervous, I just realized. (Laughter) So, I'm going to talk about sort of what we did at this organization called 826 Valencia, and then I'm going to talk about how we all might join in and do similar things.
Τότε, περίπου το 2000, ζούσα στο Μπρούκλιν Προσπαθούσα να τελειώσω το πρώτο μου βιβλίο, Περιφερόμουν ζαλισμένος κάθε μέρα επειδή έγραφα από τις 12 π.μ. ως τις 5 π.μ Έτσι, περπατούσα μέσα σε μια παραζάλη όλη μέρα. Είχα ελάχιστη πνευματική διαύγεια κατά τη διάρκεια της ημέρας, αλλά είχα ευέλικτο ωράριο. Στη γειτονιά του Μπρούκλιν που ζούσα, στο Πάρκο Σλόουπ, ζουν πολλοί συγγραφείς -- μου φαίνεται πως είναι πολύ υψηλό το ποσοστό ανά κάτοικο των συγγραφέων ως προς τα φυσιολογικά άτομα. Εν τω μεταξύ, είχα μεγαλώσει ανάμεσα σε εκπαιδευτικούς. Η μαμά μου ήταν δασκάλα, η αδερφή μου έγινε δασκάλα και μετά από το πανεπιστήμιο πολλοί από τους φίλους μου ασχολήθηκαν με τη διδασκαλία. Και έτσι πάντα τους άκουγα να μιλούν για τις ζωές τους και πόσο συναρπαστικές ήταν , και ήταν πραγματικά κατά μια έννοια από τους πιο σκληρά εργαζόμενους και συνεχώς εμπνευσμένους ανθρώπους που ήξερα.
Back in about 2000, I was living in Brooklyn, I was trying to finish my first book, I was wandering around dazed every day because I wrote from 12 a.m. to 5 a.m. So I would walk around in a daze during the day. I had no mental acuity to speak of during the day, but I had flexible hours. In the Brooklyn neighborhood that I lived in, Park Slope, there are a lot of writers -- it's like a very high per capita ratio of writers to normal people. Meanwhile, I had grown up around a lot of teachers. My mom was a teacher, my sister became a teacher and after college so many of my friends went into teaching. And so I was always hearing them talk about their lives and how inspiring they were, and they were really sort of the most hard-working and constantly inspiring people I knew.
Αλλά ήξερα πόσα πολλά πράγματα έπρεπε να αντιμετωπίσουν, πόσους πολλούς αγώνες είχαν να κάνουν. Και ένας από τους αγώνες ήταν ότι τόσοι πολλοί φίλοι μου που δίδασκαν σε σχολεία της πόλης δυσκολεύονταν να κρατήσουν τους μαθητές τους σε κάποιο αξιόλογο επίπεδο, και ειδικά στην ανάγνωση και τη γραφή. Πρέπει να πω ότι πολλοί από αυτούς τους μαθητές προέρχονταν από σπίτια όπου δεν μίλαγαν αγγλικά, πολλοί από αυτούς έχουν διαφορετικές ειδικές ανάγκες, μαθησιακές δυσκολίες. Και, φυσικά, εργάζονται σε σχολεία που πολύ συχνά έχουν ελλιπή χρηματοδότηση. Και έτσι μου μιλούσαν γι' αυτό και έλεγαν, "Ξέρεις, αυτό που πραγματικά χρειαζόμαστε είναι, απλά, περισσότερο κόσμο, περισσότερα άτομα, περισσότερη προσοχή σε ατομική βάση περισσότερες ώρες, περισσότερο εξειδικευμένους ανθρώπους που έχουν δεξιότητες στα Αγγλικά και μπορούν να εργαστούν με αυτούς τους μαθητές σε ατομική βάση.
But I knew so many of the things they were up against, so many of the struggles they were dealing with. And one of them was that so many of my friends that were teaching in city schools were having trouble with their students keeping up at grade level, in their reading and writing in particular. Now, so many of these students had come from households where English isn't spoken in the home, where a lot of them have different special needs, learning disabilities. And of course they're working in schools which sometimes and very often are under-funded. And so they would talk to me about this and say, "You know, what we really need is just more people, more bodies, more one-on-one attention, more hours, more expertise from people that have skills in English and can work with these students one-on-one."
Όμως, εγώ τους έλεγα, "Καλά, γιατί τότε δεν ασχολείστε με τον καθένα ξεχωριστά;" Κι αυτοί απαντούσαν, "Γιατί έχουμε πέντε τάξεις με 30 ή 40 μαθητές η καθεμιά. Αυτό σημαίνει έως 150, 180, 200 μαθητές την ημέρα. Πώς είναι δυνατόν να δώσουμε σε κάθε ένα μαθητή ακόμη και μία ώρα την εβδομάδα; " Θα έπρεπε να πολλαπλασιαστεί σε μεγάλο βαθμό το εβδομαδιαίο ωράριο και να κλωνοποιήσουμε τον κάθε δάσκαλο. Και έτσι αρχίσαμε να το συζητάμε. Και την ίδια στιγμή, Σκέφτηκα αυτή την τεράστια ομάδα ανθρώπων που ήξερα: συγγραφείς, εκδότες, δημοσιογράφους, μεταπτυχιακούς φοιτητές, επίκουρους καθηγητές, και πάρα πολλούς άλλους. Όλοι αυτοί οι άνθρωποι που είχαν σχετικά ευέλικτο ημερήσιο πρόγραμμα και ενδιαφέρον για τον αγγλικό λόγο -- Ελπίζω να αποκτήσω ενδιαφέρον για την αγγλική γλώσσα, αλλά αυτή την στιγμή δεν την μιλάω και πολύ καλά. Προσπαθώ. Εκείνο το ρολόι με πιέζει. Αλλά ο καθένας που ήξερα είχε κάποιο ενδιαφέρον για την υπεροχή του γραπτού λόγου όσον αφορά την ανάπτυξη μιας δημοκρατίας, την καλλιέργεια μιας φωτισμένης ζωής. Και έτσι είχαν, ξέρετε, το χρόνο τους και το ενδιαφέρον τους, αλλά την ίδια στιγμή δεν υπήρχε καμία δίοδος που να γνώριζα στην κοινότητά μου για να φέρει αυτές τις δύο κοινότητες κοντά.
Now, I would say, "Well, why don't you just work with them one-on-one?" And they would say, "Well, we have five classes of 30 to 40 students each. This can lead up to 150, 180, 200 students a day. How can we possibly give each student even one hour a week of one-on-one attention?" You'd have to greatly multiply the workweek and clone the teachers. And so we started talking about this. And at the same time, I thought about this massive group of people I knew: writers, editors, journalists, graduate students, assistant professors, you name it. All these people that had sort of flexible daily hours and an interest in the English word -- I hope to have an interest in the English language, but I'm not speaking it well right now. (Laughter) I'm trying. That clock has got me. But everyone that I knew had an interest in the primacy of the written word in terms of nurturing a democracy, nurturing an enlightened life. And so they had, you know, their time and their interest, but at the same time there wasn't a conduit that I knew of in my community to bring these two communities together.
Έτσι, όταν μετακόμισα πίσω στο Σαν Φρανσίσκο, μισθώσαμε το κτίριο αυτό. Και η ιδέα ήταν να εκδίδουμε το Μακ Σουίνις -- την τριμηνιαία έκδοση Μακ Σουίνι, που εκδίδαμε δύο ή τρεις φορές τον χρόνο και μερικά άλλα περιοδικά -- για πρώτη φορά η έκδοση θα αποκτούσε γραφείο Παλιότερα χρησιμοποιούσαμε την κουζίνα μου στο Μπρούκλιν. Επρόκειτο να μετακομίσουμε σε ένα γραφείο, και θα μοιραζόμασταν τον χώρο με ένα κέντρο διδασκαλίας. Σκεφτήκαμε λοιπόν, «Θα έχουμε όλους αυτούς τους συγγραφείς και εκδότες και λοιπούς - ένα είδος συγγραφικής κοινότητας να μπαίνει μέσα στο γραφείο κάθε μέρα έτσι κι αλλιώς, γιατί δεν μπορούμε απλά να ανοίξουμε το μπροστινό μέρος του κτιρίου για να έρχονται εκεί μετά το σχολείο οι μαθητές, να λαμβάνουν και επιπλέον βοήθεια για τις γραπτές εργασίες τους, έτσι ώστε, ουσιαστικά, να μην υπάρχουν σύνορα μεταξύ των δύο κοινοτήτων; " Έτσι, η ιδέα ήταν ότι θα κάνουμε τη δουλειά που έτσι και αλλιώς κάνουμε και στις 2:30 θα έρχονται οι μαθητές και θα σταματάμε αυτό που κάνουμε, ή θα το συνεχίζει κάποιος άλλος, ή δουλεύεις λίγο μετά, ή κάτι αντίστοιχο Αλλά θα δίνουμε αυτές τις απογευματινές ώρες στους μαθητές στη γειτονιά.
So when I moved back to San Francisco, we rented this building. And the idea was to put McSweeney's -- McSweeney's Quarterly, that we published twice or three times a year, and a few other magazines -- we were going to move it into an office for the first time. It used to be in my kitchen in Brooklyn. We were going to move it into an office, and we were going to actually share space with a tutoring center. So we thought, "We'll have all these writers and editors and everybody -- sort of a writing community -- coming into the office every day anyway, why don't we just open up the front of the building for students to come in there after school, get extra help on their written homework, so you have basically no border between these two communities?" So the idea was that we would be working on whatever we're working on, at 2:30 p.m. the students flow in and you put down what you're doing, or you trade, or you work a little bit later or whatever it is. You give those hours in the afternoon to the students in the neighborhood.
Έτσι, είχαμε αυτό το μέρος, το νοικιάσαμε, ο ιδιοκτήτης ήταν απολύτως σύμφωνος. Είχαμε αυτή την τοιχογραφία, αυτή είναι μια τοιχογραφία του Κρις Γουέιαρ, που εξηγεί βασικά όλη την ιστορία του γραπτού λόγου, σε μορφή τοιχογραφίας - σου παίρνει μεγάλο χρονικό διάστημα για να την καταλάβεις και θα πρέπει να σταθείς στη μέση του δρόμου. Έτσι, νοικιάσαμε αυτόν τον χώρο. Και όλα ήταν θαύμα, εκτός από τον ιδιοκτήτη που είπε, "Λοιπόν, ο χώρος βρίσκεται σε επαγγελματική ζώνη. Πρέπει να βρείτε κάτι να κάνετε" Πρέπει να πουλάτε κάτι. Δεν μπορείτε να έχετε μόνο ένα κέντρο διδασκαλίας. " Έτσι σκεφτήκαμε, "Χα χα! Πραγματικά!" Αλλά δεν βρίσκαμε κάτι που θα μπορούσαμε αναγκαστικά να πουλάμε αλλά κάναμε την όποια απαραίτητη έρευνα. Κάποτε ήταν ένα δωμάτιο ζυγίσματος, οπότε τα πατώματα κάτω ήταν από καουτσούκ, με ηχομονωτικά πλακίδια στην οροφή, λαμπτήρες φθορίου. Τα ξηλώσαμε όλα αυτά, και βρήκαμε όμορφα, ξύλινα δάπεδα, ασβεστωμένα δοκάρια, ο χώρος έμοιαζε με - ενώ κάναμε την ανακαίνιση του χώρου, κάποιος είπε, "Ξέρετε, πραγματικά μοιάζει με το κύτος ενός πλοίου." Ενώ κοιτούσαμε γύρω μας, κάποιος άλλος είπε, "Λοιπόν, θα πρέπει να πουλάτε προμήθειες για τον εργαζόμενο πειρατή". .
So, we had this place, we rented it, the landlord was all for it. We did this mural, that's a Chris Ware mural, that basically explains the entire history of the printed word, in mural form -- it takes a long time to digest and you have to stand in the middle of the road. So we rented this space. And everything was great except the landlord said, "Well, the space is zoned for retail; you have to come up with something. You've gotta sell something. You can't just have a tutoring center." So we thought, "Ha ha! Really!" And we couldn't think of anything necessarily to sell, but we did all the necessary research. It used to be a weight room, so there were rubber floors below, acoustic tile ceilings and fluorescent lights. We took all that down, and we found beautiful wooden floors, whitewashed beams and it had the look -- while we were renovating this place, somebody said, "You know, it really kind of looks like the hull of a ship." And we looked around and somebody else said, "Well, you should sell supplies to the working buccaneer." (Laughter)
Έτσι και έγινε. Λοιπόν η ιδέα μας έκανε όλους να γελάσουμε, και είπαμε, «Έχουν νόημα όλα αυτά. Ας πωλήσουμε πειρατικές προμήθειες". Αυτό είναι το κατάστημα ανεφοδιασμού των πειρατών. Βλέπετε, αυτό είναι ένα πρόχειρο σκίτσο που έκανα σε μια χαρτοπετσέτα. Ένας σπουδαίος ξυλουργός κατασκεύασε όλα αυτά τα πράγματα και όπως βλέπετε, το κάναμε να φαίνεται κάπως σαν κατάστημα ανεφοδιασμού πειρατών. Εδώ μπορείτε να δείτε σανίδες που πωλούνται με το μέτρο και έχουμε προμήθειες για την καταπολέμηση του σκορβούτου. Έχουμε τα ξύλινα πόδια εκεί, είναι όλα χειροποίητα και φτιαγμένα στα μέτρα σας. επάνω στην κορυφή βλέπετε την έκθεση από τις καλύπτρες ματιού, δηλαδή η μαύρη στήλη εκεί για καθημερινή χρήση, η καθημερινή καλύπτρα ματιού, και μετά σε παστέλ και άλλα χρώματα για τις βραδυνές σας εξόδους - ειδικές προσφορές, δώρα ενηλικίωσης και οτιδήποτε άλλο σχετικό.
And so this is what we did. So it made everybody laugh, and we said, "There's a point to that. Let's sell pirate supplies." This is the pirate supply store. You see, this is sort of a sketch I did on a napkin. A great carpenter built all this stuff and you see, we made it look sort of pirate supply-like. Here you see planks sold by the foot and we have supplies to combat scurvy. We have the peg legs there, that are all handmade and fitted to you. Up at the top, you see the eyepatch display, which is the black column there for everyday use for your eyepatch, and then you have the pastel and other colors for stepping out at night -- special occasions, bar mitzvahs and whatever.
Έτσι ανοίξαμε αυτό το μέρος.Και αυτό είναι μια δεξαμενή που γεμίζουμε με θησαυρούς που αφήνουμε τους μαθητές να ξεθάβουν: αυτά είναι αναπληρωματικά μάτια σε περίπτωση που χάσετε κάποιο μάτι. Αυτές είναι κάποιες από τις ταμπέλες που έχουμε σκορπισμένες παντού στο χώρο: "Φάρσες με πειρατές." Ενώ διαβάζεις την ταμπέλα, τραβάμε ένα σχοινί πίσω από τον πάγκο και οκτώ σφουγγαρίστρες πέφτουν στο κεφάλι σου. Αυτό ήταν δικιά μου ιδέα-- Είπα ότι θα έπρεπε να έχουμε κάτι να πέφτει πάνω στα κεφάλια του κόσμου. Και αποφασίσαμε ότι θα ήταν οι σφουγγαρίστρες. Και αυτό είναι το θέατρο των ψαριών, το οποίο είναι απλώς μια δεξαμενή αλμυρού νερού με τρία καθίσματα, και στη συνέχεια, ακριβώς πίσω του, δημιουργήσαμε αυτό το χώρο. που ήταν το κέντρο διδασκαλίας . Έτσι, ακριβώς εκεί βλέπετε το κέντρο διδασκαλίας, ενώ ακριβώς από πίσω βρίσκονται τα γραφεία του Μακ Σουίνι, όπου όλοι εμείς θα εργαζόμαστε για το περιοδικό και την επιμέλεια βιβλίων και τα λοιπά.
So we opened this place. And this is a vat that we fill with treasures that students dig in. This is replacement eyes in case you lose one. These are some signs that we have all over the place: "Practical Joking with Pirates." While you're reading the sign, we pull a rope behind the counter and eight mop heads drop on your head. That was just my one thing -- I said we had to have something that drops on people's heads. It became mop heads. And this is the fish theater, which is just a saltwater tank with three seats, and then right behind it we set up this space, which was the tutoring center. So right there is the tutoring center, and then behind the curtain were the McSweeney's offices, where all of us would be working on the magazine and book editing and things like that.
Τα παιδιά θα έρχονταν - ή νομίζαμε ότι θα έρχονταν μέσα . Ας πάμε λίγο πίσω στο χρόνο. Στήσαμε αυτό το μέρος, το ανοίξαμε, ασχοληθήκαμε μήνες και μήνες με την ανακαίνιση του χώρου. Είχαμε τραπέζια, καρέκλες, υπολογιστές, τα πάντα. Πήγα σε μια δημοπρασία εταιρίας του διαδικτύου σε ένα ξενοδοχείο Χολιντέι Ιν στο Πάλο Άλτο . και αγόρασα επί τόπου 11 G4. Τέλος πάντων, τα φέραμε , ετοιμάσαμε τα πάντα και μετά περιμέναμε. Ξεκίνησα με περίπου 12 από τους φίλους μου, ανθρώπους που ήξερα εδώ και χρόνια και ήταν συγγραφείς στη γειτονιά. Και καθίσαμε και περιμέναμε. Και στις 2:30 βάλαμε ένα δίσκο με σάντουιτς έξω στο μπροστινό πεζοδρόμιο με την επιγραφή: "Δωρεάν παράδοση ιδιαίτερων μαθημάτων για τις σχετικά με τα Αγγλικά και την Έκθεση ανάγκες σας - Απλώς ελάτε μέσα, είναι όλα δωρεάν. " Και σκεφτήκαμε, "Ωχ, θα ρίξουν τις πόρτες, θα τους αρέσει πολύ. " Αλλά δεν τους άρεσε. Και έτσι περιμέναμε, καθίσαμε στα τραπέζια, περιμέναμε. Είχαμε όλοι αρχίσει να απογοητευόμαστε επειδή ήταν πολλές εβδομάδες που περιμέναμε, πραγματικά, και δεν έμπαινε άνθρωπος.
The kids would come in -- or we thought they would come in. I should back up. We set the place up, we opened up, we spent months and months renovating this place. We had tables, chairs, computers, everything. I went to a dot-com auction at a Holiday Inn in Palo Alto and I bought 11 G4s with a stroke of a paddle. Anyway, we bought 'em, we set everything up and then we waited. It was started with about 12 of my friends, people that I had known for years that were writers in the neighborhood. And we sat. And at 2:30 p.m. we put a sandwich board out on the front sidewalk and it just said, "Free Tutoring for Your English-Related and Writing-Related Needs -- Just Come In, It's All Free." And we thought, "Oh, they're going to storm the gates, they're gonna love it." And they didn't. And so we waited, we sat at the tables, we waited and waited. And everybody was becoming very discouraged because it was weeks and weeks that we waited, really, where nobody came in.
Και τότε κάποιος μας ενημέρωσε για το γεγονός ότι ίσως υπήρχε ένα χάσμα εμπιστοσύνης, επειδή λειτουργούσαμε πίσω από ένα κατάστημα ανεφοδιασμού πειρατών. Ξέρετε, δεν μας είχε καν περάσει από το μυαλό. Και έτσι στη συνέχεια, περίπου εκείνη την περίοδο, έπεισα μια γυναίκα που ονομαζόταν Νινευή Καλιγκάρι, μια παλιά εκπαιδευτικό του Σαν Φρανσίσκο - που δίδασκε στο Μέξικο Σίτυ, είχε όλη την εμπειρία που απαιτούνταν, ήξερε τα πάντα για την εκπαίδευση, που συνδεόταν με όλους τους εκπαιδευτικούς και τα μέλη της κοινότητας στη γειτονιά. Την έπεισα να μετακομίσει από την Μέξικο Σίτυ, όπου δίδασκε, και ανέλαβε ως εκτελεστικός διευθυντής. Αμέσως, έκανε δημόσιες σχέσεις με τους δασκάλους και τους γονείς και τους μαθητές και τα πάντα, και έτσι ξαφνικά το κέντρο άρχισε να γεμίζει κάθε μέρα.
And then somebody alerted us to the fact that maybe there was a trust gap, because we were operating behind a pirate supply store. (Laughter) We never put it together, you know? And so then, around that time, I persuaded a woman named Nineveh Caligari, a longtime San Francisco educator -- she was teaching in Mexico City, she had all the experience necessary, knew everything about education, was connected with all the teachers and community members in the neighborhood -- I convinced her to move up from Mexico City where she was teaching. She took over as executive director. Immediately, she made the inroads with the teachers and the parents and the students and everything, and so suddenly it was actually full every day.
Και αυτό που προσπαθούσαμε να προσφέρουμε κάθε μέρα ήταν προσοχή στον κάθε ένα μαθητή σε ατομική βάση. Ο στόχος ήταν να υπάρχει ένας-προς-ένα αντιστοιχία με κάθε έναν από αυτούς τους μαθητές. Ξέρετε, έχει αποδειχθεί ότι με 35 στις 40 ώρες το χρόνο και ενασχόληση σε ατομική βάση, ένας μαθητής μπορεί να περάσει στην επόμενη βαθμολογική κλίμακα. Στα σπίτια των περισσοτέρων μαθητών δεν μιλούν αγγλικά. Έρχονται εκεί, πολλές φορές οι γονείς τους - δεν μπορείτε να το δείτε, αλλά υπάρχει ένα στασίδι εκκλησίας που αγόρασα σε ένα πλειστηριασμό στο Μπέρκλεϋ εκεί ακριβώς-- οι γονείς μπορούν καμιά φορά να παρακολουθούν ενώ τα παιδιά τους κάνουν μάθημα. Αυτό λοιπόν ήταν η βασική ιδέα, η προσοχή στον καθένα μαθητή χωριστά. Και έτσι βρεθήκαμε να είμαστε γεμάτοι κάθε μέρα με παιδιά. Εάν βρεθείτε στη Οδό Βαλέντσια μέσα σε αυτά τα λίγα οικοδομικά τετράγωνα περίπου στις 2: 00, 2: 30, θα παρασυρθείτε, συχνά, από τα παιδιά και τα μεγάλα τους σακίδια ή οτιδήποτε άλλο, που πραγματικά έρχονται τρέχοντας σε αυτόν το χώρο.
And what we were trying to offer every day was one-on-one attention. The goal was to have a one-to-one ratio with every one of these students. You know, it's been proven that 35 to 40 hours a year with one-on-one attention, a student can get one grade level higher. And so most of these students, English is not spoken in the home. They come there, many times their parents -- you can't see it, but there's a church pew that I bought in a Berkeley auction right there -- the parents will sometimes watch while their kids are being tutored. So that was the basis of it, was one-on-one attention. And we found ourselves full every day with kids. If you're on Valencia Street within those few blocks at around 2 p.m., 2:30 p.m., you will get run over, often, by the kids and their big backpacks, or whatever, actually running to this space,
Που είναι πολύ περίεργο, διότι, κατά μια έννοια, είναι σχολείο. Όμως υπήρχε κάτι που συνέβαινε εκεί σε ψυχολογικό επίπεδο που ήταν λιγάκι διαφορετικό. Επίσης, δεν υπήρχε κανένα στίγμα. Τα παιδιά δεν πήγαιναν σε ένα "Κέντρο-Για-Παιδιά-Που-Χρειάζονται-Περισσότερη-Βοήθεια" ή κάτι παρόμοιο. Πήγαιναν στο 826 Βαλέντσια. Πρώτον, ήταν κατάστημα ανεφοδιασμού πειρατών, δηλαδή κάπως τρελό. Και δεύτερον, υπήρχε ένας εκδοτικός οίκος στο πίσω μέρος. Και έτσι οι εκπαιδευόμενοί μας στην πραγματικότητα εργάζονται στα ίδια θρανία πολύ συχνά, και κοντά-κοντά, με τον ένα υπολογιστή δίπλα στον άλλο με τους μαθητές.
which is very strange, because it's school, in a way. But there was something psychological happening there that was just a little bit different. And the other thing was, there was no stigma. Kids weren't going into the "Center-for-Kids-That-Need-More-Help," or something like that. It was 826 Valencia. First of all, it was a pirate supply store, which is insane. And then secondly, there's a publishing company in the back. And so our interns were actually working at the same tables very often, and shoulder-to-shoulder, computer-next-to-computer with the students.
Και έτσι έγινε ένα κέντρο διδασκαλίας -- ένα εκδοτικό κέντρο, όπως το ονομάζαμε -- αλλά και ένα κέντρο συγγραφής. Έρχονται, και μπορεί να δουλέψουν με ένα μαθητή λυκείου που γράφει ένα μυθιστόρημα--επειδή είχαμε πολύ προικισμένα παιδιά, επίσης. Δεν υπάρχει κανένα στίγμα. Όλοι εργάζονται ο ένας δίπλα στον άλλο. Είναι εξ ολοκλήρου ένα δημιουργικό εγχείρημα. Βλέπουν ενήλικες. Διαμορφώνουν τη συμπεριφορά τους. Ο κάθε ένας από τους ενήλικες εργάζεται στον τομέα του. Μπορούν να δουν τι κάνουν, να ρωτήσουν έναν από αυτούς τους ενήλικες και έτσι, κατά μια έννοια, το ένα συμπληρώνει το άλλο. Υπάρχει μεγάλο πάρε-δώσε έμπνευσης. Το μόνο πρόβλημα, ιδίως για τους ενήλικες που εργάζονταν στου Μακ Σουίνι οι οποίοι όταν άρχισαν τη δουλειά, δεν ήξεραν τι τους περίμενε ήταν ότι υπήρχε μόνο ένα μπάνιο. Με περίπου 60 παιδιά την ημέρα, αυτό είναι ένα πρόβλημα.
And so it became a tutoring center -- publishing center, is what we called it -- and a writing center. They go in, and they might be working with a high school student actually working on a novel -- because we had very gifted kids, too. So there's no stigma. They're all working next to each other. It's all a creative endeavor. They're seeing adults. They're modeling their behavior. These adults, they're working in their field. They can lean over, ask a question of one of these adults and it all sort of feeds on each other. There's a lot of cross-pollination. The only problem, especially for the adults working at McSweeney's who hadn't necessarily bought into all of this when they signed up, was that there was just the one bathroom. (Laughter) With like 60 kids a day, this is a problem.
Αλλά ξέρετε, συμβαίνει κάτι με τα παιδιά όταν είναι να τελειώσουν τις εργασίες για το σπίτι σε μια δεδομένη ημέρα, με όλη αυτή την προσοχή που τους προσφέρεται - όταν πάνε σπίτι, έχουν ξεμπερδέψει. Δεν καθυστερούν, δεν κάνουν τα μαθήματά τους μπροστά στην τηλεόραση. Μπορούν να πάνε σπίτι στις 5:30, να χαρούν τις οικογένειές τους, να απολαύσουν άλλα χόμπι, να πάνε έξω, να παίξουν. Και αυτό κάνει μια οικογένεια ευτυχισμένη. Και ένα σύνολο από ευτυχείς οικογένειες σε μια γειτονιά είναι μια ευτυχισμένη κοινότητα. Και ένα σύνολο ευτυχισμένων κοινοτήτων δεμένων μεταξύ τους είναι μια ευτυχισμένη πόλη και ένας ευτυχισμένος κόσμος. Έτσι, το κλειδί για όλα αυτά είναι το homework! Εκεί βρίσκεται το μυστικό, ξέρετε - η προσοχή σε κάθε μαθητή ιδιαιτέρως.
But you know, there's something about the kids finishing their homework in a given day, working one-on-one, getting all this attention -- they go home, they're finished. They don't stall. They don't do their homework in front of the TV. They're allowed to go home at 5:30 p.m., enjoy their family, enjoy other hobbies, get outside, play. And that makes a happy family. A bunch of happy families in a neighborhood is a happy community. A bunch of happy communities tied together is a happy city and a happy world. So the key to it all is homework! (Laughter) (Applause) There you have it, you know -- one-on-one attention.
Έτσι ξεκινήσαμε με περίπου 12 εθελοντές, και αργότερα είχαμε περίπου 50. Και ύστερα κανά δυο εκατοντάδες. Και έχουμε τώρα 1.400 εθελοντές στον κατάλογό μας. Και το κάνουμε απίστευτα εύκολο το να συμμετέχει κανείς εθελοντικά. Το βασικό πράγμα είναι, ακόμη και αν έχεις μόνο λίγες ώρες κάθε μήνα, οι δύο αυτές ώρες πλάι-πλάι, δίπλα σε ένα μαθητή, με εστιασμένη την προσοχή, φωτίζοντας μια ακτίνα φωτός πάνω στις εργασίες τους, τις σκέψεις τους και την προσωπική έκφραση τους, τους μεταμορφώνει επειδή τόσο πολλοί από τους μαθητές δεν είχαν ποτέ κάτι ανάλογο. Γι 'αυτό και είπαμε: "Ακόμα και αν έχετε δύο ώρες μια Κυριακή κάθε 6 μήνες, Δεν πειράζει. Αυτό θα είναι αρκετό. " Αυτός είναι και εν μέρει ο λόγος που ο αρχικός πυρήνας των καθηγητών μεγάλωσε τόσο γρήγορα.
So we started off with about 12 volunteers, and then we had about 50, and then a couple hundred. And we now have 1,400 volunteers on our roster. And we make it incredibly easy to volunteer. The key thing is, even if you only have a couple of hours a month, those two hours shoulder-to-shoulder, next to one student, concentrated attention, shining this beam of light on their work, on their thoughts and their self-expression, is going to be absolutely transformative, because so many of the students have not had that ever before. So we said, "Even if you have two hours one Sunday every six months, it doesn't matter. That's going to be enough." So that's partly why the tutor corps grew so fast.
Στη συνέχεια είπαμε, "Λοιπόν τι θα κάνουμε με το χώρο κατά τη διάρκεια της ημέρας, που πρέπει να χρησιμοποιηθεί και πριν από τις 2:30; " Έτσι αρχίσαμε να έχουμε τάξεις και κατά τη διάρκεια της ημέρας. Κάθε μέρα, υπήρχε μια εκπαιδευτική εκδρομή όπου οι μαθητές δημιουργούσαν από κοινού ένα βιβλίο. μπορείτε να το δείτε να δακτυλογραφείται εκεί πάνω. Αυτή είναι μία από τις τάξεις που ενθουσιάστηκε πάρα πολύ με το γράψιμο. Οποιαδήποτε στιγμή και να τραβούσατε φωτογραφία την τάξη θα φαινόταν έτσι. Αυτό είναι, λοιπόν, ένα από τα βιβλία που φτιάχνουν. Προσέξτε τον τίτλο του βιβλίου, «Το βιβλίο που ποτέ δεν έχει ελεγχθεί: Τιτανικός". Και η πρώτη αράδα αυτού του βιβλίου είναι, " Κάποτε υπήρχε ένα βιβλίο που ονομαζόταν Σίντυ που ήταν για τον Τιτανικό ». Αλλά, εν τω μεταξύ, υπάρχει ένας ενήλικας από πίσω που το δακτυλογραφεί, και το θεωρεί απόλυτα σοβαρή υπόθεση, που τους ενθουσιάζει.
Then we said, "Well, what are we going to do with the space during the day, because it has to be used before 2:30 p.m.?" So we started bringing in classes during the day. So every day, there's a field trip where they together create a book -- you can see it being typed up above. This is one of the classes getting way too excited about writing. You just point a camera at a class, and it always looks like this. So this is one of the books that they do. Notice the title of the book, "The Book That Was Never Checked Out: Titanic." And the first line of that book is, "Once there was a book named Cindy that was about the Titanic." So, meanwhile, there's an adult in the back typing this up, taking it completely seriously, which blows their mind.
Έτσι, μετά είχαμε ακόμη περισσότερους δασκάλους για να χρησιμοποιήσουμε. Αυτό είναι ένα πλάνο κάποιου από τους καθηγητές κατά τη διάρκεια μιας από τις εκδηλώσεις. Οι καθηγητές που συνεργάζονται μαζί μας - και η καθηγητές τα βλέπουν πάντα διαφορετικά - μας λένε τι να κάνουμε. Πήγαμε εκεί με τη σκέψη, "Είμαστε σε τελική ανάλυση, εντελώς εύπλαστοι. Εσείς θα μας πείτε τι να κάνουμε. , Οι γονείς θα μας πουν. Οι καθηγητές θα μας πουν πώς να είμαστε πιο χρήσιμοι. "
So then we still had more tutors to use. This is a shot of just some of the tutors during one of the events. The teachers that we work with -- and everything is different to teachers -- they tell us what to do. We went in there thinking, "We're ultimately, completely malleable. You're going to tell us. The neighborhood's going to tell us, the parents are going to tell us. The teachers are going to tell us how we're most useful."
Έτσι, στη συνέχεια, αυτοί είπαν, "Γιατί δεν έρχεστε στα σχολεία; Διότι τι γίνεται με τους μαθητές που δεν θα έρχονται σε εσάς, κατ 'ανάγκη, οι οποίοι δεν έχουν πραγματικά ενεργούς γονείς που να τους φέρουν, ή δεν είναι αρκετά κοντά; " Έτσι τότε αρχίσαμε να λέμε, "Λοιπόν, έχουμε 1.400 άτομα στον κατάλογο των δασκάλων μας. Ας το διαδώσουμε". Ένας δάσκαλος μπορεί να πει, ¨Χρειάζομαι 12 καθηγητές για τις επόμενες πέντε Κυριακές. Δουλεύουμε τις εκθέσεις μας για το πανεπιστήμιο. Στείλτε τους σε μας. " Έτσι αρχίσαμε να το διαδίδουμε : 1.400 διδάσκοντες. Όποιος μπορεί να τα καταφέρει δηλώνει συμμετοχή. Πηγαίνουν περίπου μισή ώρα πριν το μάθημα. Ο δάσκαλος τους λέει τι να κάνουν, πώς να το κάνουν, ποια είναι η αρμοδιότητά τους, πόσο προχώρησε η εργασία τους τους μέχρι σήμερα. Λειτουργούν κάτω από την καθοδήγηση του δασκάλου, και γίνονται όλα σε μια μεγάλη αίθουσα. Αυτό είναι το κύριο μέρος της δουλειάς που κάνουμε, άνθρωποι που πάνε κατ' ευθείαν από τη δουλειά τους, κατ' ευθείαν από το σπίτι, κατ ' ευθείαν στην τάξη και που συνεργάζονται άμεσα με τους μαθητές. Έτσι, μπορούμε να δουλέψουμε με χιλιάδες ακόμα μαθητές. Τότε, ένα άλλο σχολείο, είπε, "Λοιπόν, κι αν απλώς σας δίναμε μια αίθουσα και την χρησιμοποιούσατε όλη μέρα; "
So then they said, "Why don't you come into the schools? Because what about the students that wouldn't come to you, necessarily, who don't have really active parents that are bringing them in, or aren't close enough?" So then we started saying, "Well, we've got 1,400 people on our tutor roster. Let's just put out the word." A teacher will say, "I need 12 tutors for the next five Sundays. We're working on our college essays. Send them in." So we put that out on the wire: 1,400 tutors. Whoever can make it signs up. They go in about a half an hour before the class. The teacher tells them what to do, how to do it, what their training is, what their project is so far. They work under the teacher's guide, and it's all in one big room. And that's actually the brunt of what we do is, people going straight from their workplace, straight from home, straight into the classroom and working directly with the students. So then we're able to work with thousands and thousands of more students. Then another school said, "Well, what if we just give you a classroom and you can staff it all day?"
Έτσι έγινε το Δωμάτιο Δημιουργικής Γραφής του Γυμνασίου Έβερετ, που το διακοσμήσαμε σε πειρατικό στυλ. Είναι ακριβώς έξω από τη βιβλιοθήκη. Και εκεί εξυπηρετούμε και τα 529 παιδιά αυτού του γυμνασίου. Πρόκειται για την εφημερίδα τους, τα "Νέα Στα Ίσια», που έχει μια μόνιμη στήλη από το Δήμαρχο Γκάβιν Νιούσομ και στις δύο γλώσσες - Αγγλικά και Ισπανικά. Οπότε μετά, μια μέρα μας έγραψε η Ιζαμπέλ Αλιέντε: "Χέι, γιατί δεν αναθέτετε ένα βιβλίο σε μαθητές λυκείου; Θέλω να γράψουν για το πώς θα επιτευχθεί η ειρήνη σε έναν βίαιο κόσμο. " Και έτσι πήγαμε στο Λύκειο Θάργκουντ Μάρσαλ , ένα σχολείο με το οποίο είχαμε συνεργαστεί σε μερικά άλλα πράγματα, και το δώσαμε ως μάθημα στους μαθητές. Και είπαμε, "Η Ιζαμπέλ Αλιέντε θα διαβάσει όλες τις εργασίες σας στο τέλος. Πρόκειται να τις δημοσιεύσει σε ένα βιβλίο. Πρόκειται να χρηματοδοτήσει την εκτύπωσή αυτού του βιβλίου σε μορφή βιβλίου τσέπης. Πρόκειται να είναι διαθέσιμο σε όλα τα βιβλιοπωλεία στο Bay Area και σε ολόκληρο τον κόσμο με την Amazon και όπου αλλού θέλετε. " Και έτσι αυτά τα παιδιά εργάστηκαν σκληρότερα από ό, τι είχαν ποτέ εργαστεί για κάτι στη ζωή τους, επειδή υπήρχε το εξωτερικό ακροατήριο, υπήρχε η Ιζαμπέλ Αλιέντε στην άλλη άκρη. Νομίζω ότι είχαμε περίπου 170 καθηγητές που εργάστηκαν για αυτό το βιβλίο με τους μαθητές και έτσι όλη η ιστορία πήγε απίστευτα καλά. Κάναμε ένα μεγάλο πάρτι στο τέλος. Αυτό είναι ένα βιβλίο που μπορείτε να βρείτε οπουδήποτε. Έτσι αυτό οδήγησε σε μια σειρά από παρόμοια. Μπορείτε να δείτε οτι η Έιμυ Ταν ήταν χορηγός στο επόμενο, "Μπορεί να Φτάσω Κάπου." Και αυτό έγινε ένα συνεχές πράγμα. Όλο και περισσότερα βιβλία.
So this is the Everett Middle School Writers' Room, where we decorated it in buccaneer style. It's right off the library. And there we serve all 529 kids in this middle school. This is their newspaper, the "Straight-Up News," that has an ongoing column from Mayor Gavin Newsom in both languages -- English and Spanish. So then one day Isabel Allende wrote to us and said, "Hey, why don't you assign a book with high school students? I want them to write about how to achieve peace in a violent world." And so we went into Thurgood Marshall High School, which is a school that we had worked with on some other things, and we gave that assignment to the students. And we said, "Isabel Allende is going to read all your essays at the end. She's going to publish them in a book. She's going to sponsor the printing of this book in paperback form. It's going to be available in all the bookstores in the Bay Area and throughout the world, on Amazon and you name it." So these kids worked harder than they've ever worked on anything in their lives, because there was that outside audience, there was Isabel Allende on the other end. I think we had about 170 tutors that worked on this book with them and so this worked out incredibly well. We had a big party at the end. This is a book that you can find anywhere. So that led to a series of these. You can see Amy Tan sponsored the next one, "I Might Get Somewhere." And this became an ongoing thing. More and more books.
Τώρα η δουλειά με τα βιβλία έγινε το πάθος μας Τα παιδιά δουλεύουν όσο ποτέ πριν στη ζωή τους αν ξέρουν ότι θα είναι για κάτι μόνιμο, αν ξερουν ότι μπορεί κανείς να το βρει σε κάποιο ράφι, Αν γνωρίζουν ότι κανείς δεν μπορεί να μειώσει αυτά που έχουν σκεφτεί και πει, αν ξέρουν ότι τιμήσαμε τα λόγια τους και τις σκέψεις τους με εκατοντάδες ώρες για πέντε ή έξι πρώτες εκδοχές του έργου τους με όλη αυτή την προσοχή που δίνουμε στις σκέψεις τους. Και από τη στιγμή που θα φθάσουν στο επίπεδο αυτό, από τη στιγμή που έχουν γράψει σε αυτό το επίπεδο, δεν κοιτάνε ποτέ πίσω . Η εμπειρία τους μεταμορφώνει απολύτως Και έτσι λοιπόν τα πουλάμε όλα στο κατάστημα. Αυτό γίνεται κοντά στις σανίδες. Πουλάμε όλα τα βιβλία των μαθητών. Πού αλλού να τα τοποθετήσουμε, έτσι; Έτσι τα πουλούσαμε, αλλά μετά κάτι παράξενο είχε αρχίσει να συμβαίνει με τα καταστήματα. Το κατάστημα, στην πραγματικότητα - παρότι το ξεκινήσαμε για πλάκα -- το μαγαζί τώρα έβγαζε χρήματα. Λοιπόν βγάζαμε το ενοίκιο. Ίσως και να είναι αυτό μια ιδιαιτερότητα του Σαν Φρανσίσκο-- δεν ξέρω, δεν θέλω να κρίνω. Αλλά ο κόσμος έμπαινε μέσα -- και αυτό συνέβη πριν τις πειρατικές ταινίες και όλα αυτά! Έβγαζε ένα σωρό χρήματα. Εντάξει όχι και ένα σωρό, αλλά πληρωνόταν το ενοίκιο, πληρωνόταν και ένας μόνιμος υπάλληλος. Εκεί αριστερά μπορείτε να δείτε ότι υπάρχουν χάρτες των ωκεανών.
Now we're sort of addicted to the book thing. The kids will work harder than they've ever worked in their life if they know it's going to be permanent, know it's going to be on a shelf, know that nobody can diminish what they've thought and said, that we've honored their words, honored their thoughts with hundreds of hours of five drafts, six drafts -- all this attention that we give to their thoughts. And once they achieve that level, once they've written at that level, they can never go back. It's absolutely transformative. And so then they're all sold in the store. This is near the planks. We sell all the student books. Where else would you put them, right? So we sell 'em, and then something weird had been happening with the stores. The store, actually -- even though we started out as just a gag -- the store actually made money. So it was paying the rent. And maybe this is just a San Francisco thing -- I don't know, I don't want to judge. But people would come in -- and this was before the pirate movies and everything! It was making a lot of money. Not a lot of money, but it was paying the rent, paying a full-time staff member there. There's the ocean maps you can see on the left.
Και έτσι έγινε και μια πύλη για την κοινότητα, Κόσμος θα 'μπαινε και θα 'λεγε, " Τι στο --; Τι είναι αυτό;" Δεν θέλω να πω κακές λέξεις στο Διαδίκτυο. Είναι κανόνας; Δεν ξέρω. Έλεγαν "Τι είναι τούτο;" Και έμπαιναν μέσα και μάθαιναν περισσότερα . Και ακριβώς πίσω -- εκεί είναι συνήθως μια μικρή αλυσίδα -- ακριβώς πίσω, έβλεπαν τα παιδιά να κάνουν μάθημα. Εδώ διεξάγεται μια εκπαιδευτική εκδρομή. Και έτσι αγόραζαν πράγματα, και συχνά μπορεί να ήθελαν να αγοράσουν λίγο λαρδί, ή κεχρί για τον παπαγάλο τους ή, ξέρετε, ένα γάντζο, ή προστατευτικό γάντζου για το βράδυ, όλα αυτά τα πράματα που πουλάμε. Έτσι ουσιαστικά το μαγαζί πήγαινε πολύ καλά. Αλλά προσέλκυε και τόσο πολλούς ανθρώπους: δασκάλους, δωρητές, εθελοντές, όλους. Γιατί ήταν ισόγειο. Ανοιχτό στο κοινό. Δεν ήταν ένα μη κερδοσκοπικό θαμμένο, ξέρετε, στον 30ο όροφο σε κάποιο κτίριο στο κέντρο της πόλης. Ήταν ακριβώς μες στη γειτονιά προσέφερε και ήταν ανοιχτό συνεχώς στο κοινό. Ήταν σαν μια περίεργη και ευτυχής σύμπτωση.
And it became a gateway to the community. People would come in and say, "What the --? What is this?" I don't want to swear on the web. (Laughter) Is that a rule? I don't know. They would say, "What is this?" And people would come in and learn more about it. And then right beyond -- there's usually a little chain there -- right beyond, they would see the kids being tutored. This is a field trip going on. And so they would be shopping, and they might be more likely to buy some lard, or millet for their parrot, or, you know, a hook, or hook protector for nighttime, all of these things we sell. So the store actually did really well. But it brought in so many people -- teachers, donors, volunteers, everybody -- because it was street level. It was open to the public. It wasn't a non-profit buried, you know, on the 30th floor of some building downtown. It was right in the neighborhood that it was serving, and it was open all the time to the public. So, it became this sort of weird, happy accident.
Όποτε όλος ο κόσμος που ήξερα στο Μπρούκλιν, έλεγαν, "Καλά, γιατί να μην έχουμε και μεις ένα τέτοιο μέρος;" Και πολλοί απ' αυτούς υπήρξαν πρώην εκπαιδευτικοί ή θα ήθελαν να είναι εκπαιδευτικοί, οπότε αναμίχθηκαν με πολλούς τοπικούς σχεδιαστές, τοπικούς συγγραφείς, και απλά πήραν την ιδέα μας ανεξάρτητα ώστε να δημιουργήσουν τη δική τους εκδοχή. Δεν ήθελαν να πουλούν προμήθειες για πειρατές, δεν πίστευαν ότι αυτό θα πετύχαινε στα μέρη τους. Έτσι , όπως θα περιμέναμε από την κοινότητα καταπολέμησης του εγκλήματος στη Νέα Υόρκη, ίδρυσαν την Εταιρία Ανεφοδιασμού Υπερηρώων του Μπρούκλιν. Αυτό είναι ένα υπέροχο σχέδιο του Σαμ Ποτς. Και αυτό ήταν για να μοιάζει περίπου όπως ένα από αυτά τα μαγαζιά κλειδαράδων που τους αρέσει να δείχνουν όλες τις υπηρεσίες που έχουν ποτέ προσφέρει, ξέρετε, εκεί πέρα. Έτσι άνοιξαν αυτό το μέρος. Από μέσα είναι σαν κατάστημα Costco για υπερήρωες - όλες οι προμήθειες σε βασική μορφή. Τα πάντα είναι χειροποίητα. Τα πάντα είναι κατά κάποιο τρόπο τροποποιήσεις άλλων προϊόντων, ή κάτι τέτοιο. Όλες τις συσκευασίες γίνονται από τον Σαμ Ποτς.
So all the people I used to know in Brooklyn, they said, "Well, why don't we have a place like that here?" And a lot of them had been former educators or would-be educators, so they combined with a lot of local designers, local writers, and they just took the idea independently and they did their own thing. They didn't want to sell pirate supplies. They didn't think that that was going to work there. So, knowing the crime-fighting community in New York, they opened the Brooklyn Superhero Supply Company. This is Sam Potts' great design that did this. And this was to make it look sort of like one of those keysmith's shops that has to have every service they've ever offered, you know, all over there. So they opened this place. Inside, it's like a Costco for superheroes -- all the supplies in kind of basic form. These are all handmade. These are all sort of repurposed other products, or whatever. All the packaging is done by Sam Potts.
Έτσι λοιπόν έχετε τη μονάδα απομόνωσης κακοποιού, όπου τα παιδιά βάζουν τους γονείς τους. Εδώ έχουμε το γραφείο. Αυτό είναι ένας μικρός υπόγειος θάλαμος - εκεί βάζετε τα προϊόντα σας, ώστε ν' ανέβουν με ένα ηλεκτρικό ανελκυστήρα και στη συνέχεια ο τύπος πίσω από το ταμείο σας λέει ότι πρέπει να δώσετε τον όρκο του ηρωισμού, πράγμα που πρέπει να κάνετε αν θέλετε να αγοράσετε κάτι. Και περιορίζει πραγματικά τις πωλήσεις τους. Προσωπικά, νομίζω ότι αυτό αποτελεί πρόβλημα. Γιατί πρέπει να το κάνεις με το χέρι στην καρδιά και όλα τα σχετικά. Αυτά είναι ορισμένα από τα προϊόντα. Είναι όλα χειροποίητα. Αυτή είναι μια εξάρτηση μυστικής ταυτότητας. Ας πούμε ότι θέλετε να πάρετε την μορφή της Σαρόν Μπουν, μιας αμερικανίδας διευθύντριας μάρκετινγκ από το Χομπόκεν, του Νιου Τζέρσυ. Υπάρχει ένας πλήρης φάκελος για όλα όσα θα πρέπει να ξέρετε για τη Σαρόν Μπουν. Αυτό, λοιπόν, είναι το εργαστήριο κατασκευής κάπας όπου μπορείτε να προβάρετε την κάπα σας και στη συνέχεια ανεβαίνετε αυτά τα τρια μεταλλικά σκαλοπάτια και μετά ανάβουμε τους τρεις υδραυλικούς ανεμιστήρες από κάθε πλευρά και στη συνέχεια μπορείτε να δείτε την κάπα σε δράση. Δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο, ξέρετε, απ' το να πας εκεί πάνω και η κάπα να αρχίσει να γίνεται κόμπος, ή κάτι τέτοιο. Να και η μυστική πόρτα - αυτό είναι ένα από τα ράφια που δεν βλέπεις το βλέπεις όταν μπαίνεις μέσα, αλλά ανοίγει αργά. Μπορείτε να τη δείτε εκεί στο κέντρο δίπλα σε όλoυς αυτούς τους γάντζους. Ανοίγει και τότε εμφανίζεται το κέντρο διδασκαλίας από πίσω. Έτσι μπορείτε να δείτε ολόκληρο το εφέ!
So then you have the villain containment unit, where kids put their parents. You have the office. This is a little vault -- you have to put your product in there, it goes up an electric lift and then the guy behind the counter tells you that you have to recite the vow of heroism, which you do, if you want to buy anything. And it limits, really, their sales. Personally, I think it's a problem. Because they have to do it hand on heart and everything. These are some of the products. These are all handmade. This is a secret identity kit. If you want to take on the identity of Sharon Boone, one American female marketing executive from Hoboken, New Jersey. It's a full dossier on everything you would need to know about Sharon Boone. So, this is the capery where you get fitted for your cape, and then you walk up these three steel-graded steps and then we turn on three hydraulic fans from every side and then you can see the cape in action. There's nothing worse than, you know, getting up there and the cape is bunching up or something like that. So then, the secret door -- this is one of the shelves you don't see when you walk in, but it slowly opens. You can see it there in the middle next to all the grappling hooks. It opens and then this is the tutoring center in the back. (Applause) So you can see the full effect!
Όμως όλο αυτό είναι - θα ήθελα απλώς να το τονίσω - χρηματοδοτούμενο σε τοπικό επίπεδο, κατασκευασμένο σε τοπικό επίπεδο . Όλοι οι σχεδιαστές, το σύνολο των κατασκευαστών, όλοι ήταν ντόπιοι, όλη την ώρα ήταν εθελοντικά. Όταν πήγα και τους επισκέφτηκα είπα, 'Ναι, ρε παιδιά τα πάτε θαύμα" ή κάτι τέτοιο. Αυτό ήταν. Μπορείτε να δείτε την ώρα σε όλους τους πέντε δήμους της Νέας Υόρκης στο πίσω μέρος. Έτσι αυτός είναι ο χώρος για την παράδοση ιδιαίτερων μαθημάτων . Ένας χώρος με μεγάλη κίνηση. Ίδιες αρχές: προσοχή σε κάθε μαθητή ξεχωριστά, πλήρης αφοσίωση στην εργασία των μαθητών και μια απέραντη αισιοδοξία και ένα είδος δυνατότητας δημιουργικότητας και ιδεών. Γίνεται μια ξαφνική αλλαγή στο μυαλό τους όταν περπατήσουν μέσα σε αυτό το περίεργο κατάστημα μήκους έξι μέτρων, έτσι; Έτσι είναι σχολείο, χωρίς να είναι το σχολείο. Είναι προφανές ότι δεν είναι σαν το σχολείο, ακόμη και αν εργάζονται πλάι-πλάι σε τραπέζια, με μολύβια και χαρτιά, και οτιδήποτε άλλο.
But this is -- I just want to emphasize -- locally funded, locally built. All the designers, all of the builders, everybody was local, all the time was pro-bono. I just came and visited and said, "Yes, you guys are doing great," or whatever. That was it. You can see the time in all five boroughs of New York in the back. (Laughter) (Applause) So this is the space during tutoring hours. It's very busy. Same principles: one-on-one attention, complete devotion to the students' work and a boundless optimism and sort of a possibility of creativity and ideas. And this switch is flicked in their heads when they walk through those 18 feet of this bizarre store, right? So it's school, but it's not school. It's clearly not school, even though they're working shoulder-to-shoulder on tables, pencils and papers, whatever.
Αυτός είναι ένας από τους μαθητές, ο Καλέντ Χαμντάν. Μπορείτε να διαβάσετε αυτό το απόσπασμα. Εθισμένος στα βιντεοπαιχνίδια και την τηλεόραση. Του ήταν αδύνατον να συγκεντρωθεί σπίτι. Ήρθε σε μας. Έμαθε να εστιάζει την προσοχή του. Και του έγινε πάθος. Έτσι, αρκετά σύντομα, έγραφε. Τέλειωνε τα μαθήματά του νωρίς - πραγματικά είχε εθιστεί στο να τελειώνει τα μαθήματά του. Είναι εθιστικό πράγμα να θέλεις να τελειώσεις κάτι και να ελεγχθεί και να ξέρει ότι πρόκειται να επιτύχει το επόμενο πράγμα και να είναι προετοιμασμένος για το σχολείο την επόμενη μέρα. Έτσι του έγινε πάθος, και μετά άρχισε να κάνει κι άλλα πράγματα Τώρα έχει δημοσιεύσει τη δουλειά του σε πέντε βιβλία. Συνέγραψε ένα σατυρικό βιβλίο για αποτυχημένους υπερήρωες που ονομάζονται "Πρώην - Σούπερ". Έγραψε μια σειρά με τίτλο "Πιγκουίνος Μπαλμπόα," ο οποίος είναι ένας μαχητής - μποξέρ - πιγκουίνος. Και στη συνέχεια το διάβασε μόλις πριν από λίγες εβδομάδες σε 500 άτομα στο Σύμφονι Σπέις, σε εκδήλωση υποστήριξης για το 826 στη Νέα Υόρκη. Έτσι βρίσκεται εκεί κάθε μέρα. Είναι πραγματικά παθιασμένος. Φέρνει και τα ξαδέλφια του τώρα. Υπάρχουν τέσσερα μέλη της οικογένειας που έρχονται εκεί κάθε μέρα.
This is one of the students, Khaled Hamdan. You can read this quote. Addicted to video games and TV. Couldn't concentrate at home. Came in. Got this concentrated attention. And he couldn't escape it. So, soon enough, he was writing. He would finish his homework early -- got really addicted to finishing his homework early. It's an addictive thing to sort of be done with it, and to have it checked, and to know he's going to achieve the next thing and be prepared for school the next day. So he got hooked on that, and then he started doing other things. He's now been published in five books. He co-wrote a mockumentary about failed superheroes called "Super-Has-Beens." He wrote a series on "Penguin Balboa," which is a fighting -- a boxing -- penguin. And then he read aloud just a few weeks ago to 500 people at Symphony Space, at a benefit for 826 New York. So he's there every day. He's evangelical about it. He brings his cousins in now. There's four family members that come in every day.
Έτσι, θα συνεχίσω πολύ γρήγορα. Αυτό είναι το Λος Άντζελες, το εμπορικό κέντρο Ταξίδι στο Χρόνο του Έκο Παρκ: "Όποτε και να είστε, είμαστε ήδη τότε." Αυτό είναι κάτι σαν το πολυκατάστημα 7-11(Σέβεν-Ιλέβεν) για τους ταξιδιώτες του χρόνου. Βλέπετε τα πάντα: είναι ακριβώς όπως πρέπει να είναι ένα 7-11. Βδέλλες. Κομμάτια μαμμούθ. Έχουν ακόμη και τη δική τους μηχανή γρανίτας: "Χαλασμένο. Ξαναελάτε χθες".
So, I'll go through really quickly. This is L.A., The Echo Park Time Travel Mart: "Whenever You Are, We're Already Then." (Laughter) This is sort of a 7-Eleven for time travelers. So you see everything: it's exactly as a 7-Eleven would be. Leeches. Mammoth chunks. They even have their own Slurpee machine: "Out of Order. Come Back Yesterday." (Laughter) (Applause)
Τέλος πάντων. Θα προχωρήσω και πάλι γρήγορα. Αυτοί είναι χώροι που απλώς συνεργάζονται με εμάς, που κάνουν το ίδιο πράγμα: Η οδός Γουόρντ στο Πίτσφιλντ της Μασσαχουσέτης. Το Ινκ Σποτ στο Σινσινάτι. Το Γιουθ Σπικς στο Σαν Φρανσίσκο στην Καλιφόρνια, που μας ενέπνευσαν. Το Στούντιο Σαιντ Λούις στο Σαιντ Λούις. Το Ώστιν Μπατ Κέιβ στο Ώστιν. Το Γουόρντ Φάιτινγκ στο Δουβλίνο της Ιρλανδίας,από όπου ξεκίνησε ο Ρόντυ Ντόιλ, αυτό θα ανοίξει τον Απρίλιο. Τώρα πάω και στην ευχή του TED - μπορώ;
Anyway. So I'm going to jump ahead. These are spaces that are only affiliated with us, doing this same thing: Word St. in Pittsfield, Massachusetts; Ink Spot in Cincinnati; Youth Speaks, San Francisco, California, which inspired us; Studio St. Louis in St. Louis; Austin Bat Cave in Austin; Fighting Words in Dublin, Ireland, started by Roddy Doyle, this will be open in April. Now I'm going to the TED Wish -- is that okay?
Εντάξει, έχω ένα λεπτό. Λοιπόν, η ευχή του TED : Θα ευχόμουν εσείς - εσείς προσωπικά και κάθε δημιουργικό άτομο και οργάνωση που γνωρίζετε - να βρείτε έναν τρόπο να συνεργαστείτε απευθείας με ένα δημόσιο σχολείο στην περιοχή σας και ότι στη συνέχεια θα πείτε την ιστορία για το πώς πήρατε μέρος, έτσι ώστε μέσα σε ένα χρόνο να έχουμε χιλιάδες παραδείγματα - χιλιάδες! - μετασχηματιστικών συνεργασιών. Ριζικά άλματα προς τα εμπρός! Και αυτά μπορεί να είναι πράγματα που ίσως έχετε ήδη κάνει. Γνωρίζω ότι τόσοι πολλοί άνθρωποι σε αυτή την αίθουσα ήδη κάνουν πραγματικά ενδιαφέροντα πράγματα. Ξέρω ότι είναι γεγονός. Έτσι, πείτε μας αυτές τις ιστορίες και εμπνεύστε τους άλλους που μπαίνουν στην ιστοσελίδα
All right, I've got a minute. So, the TED Wish: I wish that you -- you personally and every creative individual and organization you know -- will find a way to directly engage with a public school in your area and that you'll then tell the story of how you got involved, so that within a year we have a thousand examples -- a thousand! -- of transformative partnerships. Profound leaps forward! And these can be things that maybe you're already doing. I know that so many people in this room are already doing really interesting things. I know that for a fact. So, tell us these stories and inspire others on the website.
Δημιουργήσαμε μια ιστοσελίδα, θα πω ότι "εμείς" και όχι "εγώ", ελπίζουμε: Ελπίζουμε ότι οι συμμετέχοντες σε αυτό το συνέδριο θα οδηγήσετε σε μια νέα εποχή συμμετοχής στα δημόσια σχολεία μας. Ελπίζουμε ότι θα αναλάβετε ηγετικό ρόλο συνταιριάζοντας το καινοτόμο πνεύμα και την εμπειρία σας με αυτό των καινοτόμων εκπαιδευτικών στην κοινότητά σας. Να αφήνετε πάντα τους εκπαιδευτικούς να σας δείχνουν το δρόμο. Θα σας πουν πώς να φανείτε χρήσιμοι. Ελπίζω ότι θα παρέμβετε και θα βοηθήσετε. Υπάρχουν ένα εκατομμύριο τρόποι. Μπορείτε να πάτε μέχρι το τοπικό σχολείο σας και να το συζητήσετε με τους καθηγητές. Αυτοί θα σας πουν πάντα πώς να βοηθήσετε. Έτσι - έγινε με την Χοτ Στούντιο στο Σαν Φρανσίσκο, αυτοί έκαναν αυτή τη δουλειά-φαινόμενο. Αυτή η ιστοσελίδα έχει ήδη ένα σωρό ιστορίες, πολλές ιδέες. Αυτή ονομάζεται "Μια φορά κι έναν καιρό ένα Σχολείο", σπουδαίος τίτλος, κατά τη γνώμη μου. Η ιστοσελίδα θα καταγράφει κάθε εργασία που έρχεται από αυτό το συνέδριο και σε ολόκληρο τον κόσμο. Έτσι μπείτε στην ιστοσελίδα και θα δείτε ένα σωρό ιδέες. Μπορείτε να εμπνευστείτε από αυτές, μετά μπορείτε να προσθέσετε τη δική σας δουλειά, μόλις ξεκινήσετε. Η Χοτ Στούντιο έκανε σπουδαία δουλειά σε πολύ στενά χρονικά όρια, δείτε την ιστοσελίδα. Αν έχετε οποιεσδήποτε απορίες, μπορείτε να ρωτήσετε αυτόν τον τύπο, που είναι ο διευθυντής των εγχώριων προγραμμάτων. Θα τον βρείτε στο τηλέφωνο Θα του στείλετε email και θα σας απαντήσει σε κάθε ερώτηση που μπορεί να έχετε. Και θα σας εμπνεύσει και θα σας βοηθήσει στα πρώτα βήματα και θα σας δώσει οδηγίες σχετικά με την διαδικασία, ώστε να μπορέσετε να επιφέρετε μια αλλαγή.
We created a website. I'm going to switch to "we," and not "I," hope: We hope that the attendees of this conference will usher in a new era of participation in our public schools. We hope that you will take the lead in partnering your innovative spirit and expertise with that of innovative educators in your community. Always let the teachers lead the way. They will tell you how to be useful. I hope that you'll step in and help out. There are a million ways. You can walk up to your local school and consult with the teachers. They'll always tell you how to help. So, this is with Hot Studio in San Francisco, they did this phenomenal job. This website is already up, it's already got a bunch of stories, a lot of ideas. It's called "Once Upon a School," which is a great title, I think. This site will document every story, every project that comes out of this conference and around the world. So you go to the website, you see a bunch of ideas you can be inspired by and then you add your own projects once you get started. Hot Studio did a great job in a very tight deadline. So, visit the site. If you have any questions, you can ask this guy, who's our director of national programs. He'll be on the phone. You email him, he'll answer any question you possibly want. And he'll get you inspired and get you going and guide you through the process so that you can affect change.
Και μπορεί να είναι διασκεδαστικό! Αυτό είναι το νόημα αυτής της ομιλίας - δεν χρειάζεται να είναι στείρο. Δεν χρειάζεται να είναι γραφειοκρατικά αδύνατο. Μπορείτε να εξασκήσετε και να χρησιμοποιήσετε τις δεξιότητες που έχετε. Τα σχολεία σας χρειάζονται. Οι καθηγητές σας χρειάζονται. Οι σπουδαστές και οι γονείς σας χρειάζονται. Σας χρειάζονται εκεί: τη φυσική σας παρουσία και το ανοιχτό μυαλό σας και ανοιχτά αυτιά και απέραντη συμπόνια, να κάθεστε δίπλα τους, ακούγοντας και κατανεύοντας και κάνοντας ερωτήσεις για ώρες κάθε φορά. Ορισμένα από αυτά τα παιδιά απλά δεν ξέρουν πόσο ικανά είναι: πόσο έξυπνα είναι και πόσα πολλά έχουν να πουν. Μπορείτε να τους πείτε. Μπορείτε να τους διαφωτίσετε, μια ανθρώπινη αλληλεπίδραση κάθε φορά. Έτσι, ελπίζουμε ότι θα έλθετε στην ομάδα μας. Σας ευχαριστώ πολύ.
And it can be fun! That's the point of this talk -- it needn't be sterile. It needn't be bureaucratically untenable. You can do and use the skills that you have. The schools need you. The teachers need you. Students and parents need you. They need your actual person: your physical personhood and your open minds and open ears and boundless compassion, sitting next to them, listening and nodding and asking questions for hours at a time. Some of these kids just don't plain know how good they are: how smart and how much they have to say. You can tell them. You can shine that light on them, one human interaction at a time. So we hope you'll join us. Thank you so much.